Αμαλία

Την προσπάθεια και το blog της Αμαλίας το έμαθα πριν απο λίγο καιρό μέσω κάποιου άλλου blogger και ομολογώ οτι σοκαρίστηκα. Κόλλησα πολύ άσχημα όταν διάβασα το ποστ της "Εξ'αιτίας σου "γιατρέ μου"...". Κόλλησα όπως κάποιος ο οποίος διαβάζει κάτι τόσο άσχημο γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε σχεδόν να σε πιάνουν τα δάκρυα. Απορώ όμως τι δάκρυα. Δάκρυα ντροπής που παραπονιέμαι για τα δικά μου μικρότερα προβλήματα; Δάκρυα οργής για τους "αλμπάνηδες"; Δάκρυα συμπονοιας για τον πόνο ενός ανθρώπου που φαινότανε πιο δυνατός κι απ'τους υγιείς;

Όταν το θέμα βγήκε στα κανάλια δεν το είδα καθότι προσπαθώ να απέχω απο την τηλεόραση. Χάρηκα ωστόσο που έστω ακούστηκε και ακόμα κι αν ένας έμαθε κάτι, ειναι κέρδος.

Πριν λίγες έμαθα για τον θάνατο της Αμαλίας απο τον Περίπατο και δεν το πολυπίστευα. Φυσικα δεν ήταν παράλογο να πεθάνει η Αμαλία αλλα μαθαίνοντας τα πόσα πέρασε και πόσους πόνους υπέφερε άρχισα να την θεωρώ...δεν ξέρω...σχεδόν αθάνατη. Μπορει και να πίστεψα οτι τελικά κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει ουσιαστικά, κάποιος γιατρός, θεραπευτής, δεν ξέρω.

Η 1η Ιουνίου ειναι κι ελπίζω να μείνει αφοσιωμένη στην Αμαλία. Στην Αμαλία ως ένα γεγονός ιατρικό, κοινωνικό, διαδικτυακό και ανθρώπινο. Όπως και να ακούγεται, μου έμαθε πολλά και έστω κι αν ποτέ δεν έγραψα μια κουβέντα ποτέ στο blog της, μου δίδαξε πολλά.Ελπίζω τελικά να ανακουφίζεται εκει που ειναι...

Μιχάλης Οικονομίδης. Μορφή. Μεγάλη μορφή ο τύπος. Καθηγητής στην σχολή στο εργαστήριο Γλυπτικής, γλύπτης ο ίδιος και ζωγράφος. Απίστευτα καλός και υπομονετικός εκπαιδευτικός, με γνώσεις και πολύ αγάπη για εμάς τους φοιτητές και το αντικείμενο του και φυσικά πολλοί τον εκμεταλευότανε. Απίστευτος τύπος, μιλούσαμε αρκετά και μου έκανε πολύ εντύπωση η ζωή του. Μαθήτευσε και έμεινε στην Γαλλία αρκετά χρόνια, προσωπικός φίλος του Νουρέγιεφ και γενικα γυρισμένος. Μέχρι και road trip με Vespa και ΖΑΝΑΕ έκανε στην Ευρώπη. Απίστευτος, ζήλευα τόσο πολύ την ζωή του τότε.

Τις πρώτες μέρες στην σχολή μαζί του, δεν μας πήγε στα "χοντρά" της γλυπτικής. Θεωρητικά και διάφορα άλλα κάναμε. Μετά μπήκαμε στον πηλό. Ήταν σε κάτι τεράστια κουτιά απο ατσάλι για να μην στεγνώνει και είχε μια τέλεια αίσθηση, διαφορετική απο κάθε άλλο πηλό που είχα αγγίξει μέχρι τότε, αφού ήταν υψηλής ποιότητας πηλός και με πολύ καλές αναλογίες των υλικών. Τον θυμάμαι, όποτε έσκαγε μύτη στο εργαστήριο, ήταν με κάτι 80's πουλόβερ και κάτι καρώ πουκάμισα, πρόχειρα για να μην λερώνεται. Κι εδώ ειναι το πιο εντυπωσιακό που μου έμαθε: όταν κάποιες κοπέλες ερχότανε στο μάθημα ντυμμένες λες και πηγαίνανε για νυφοπάζαρο (λες;), τους την έλεγε. Φώναζε και διαμαρτυρότανε ότι δεν ειναι ντύσιμο αυτό για εργαστήριο. Και είχε δίκιο. Μας έμαθε λοιπόν ότι στην γλυπτική και την Τέχνη γενικά, δεν λερωνόμαστε. "Η ύλη δεν ειναι βρωμιά, δεν ειναι λέρα",έλεγε, "ειναι ύλη, ειναι μέρος απο το περιβάλλον μας και μέρος απο τον κόσμο μας τελικά". Και γι'αυτό μας έλεγε ότι δεν πρεπει να αισθανόμαστε οτι ειμαστε λερωμένοι όταν είχαμε πάνω μας πηλό, χρώμα, γύψο ή οτιδήποτε. Όλα αυτά ήταν μέρος της φύσης, όπως κι εμείς και άρα δεν είχαμε λόγο να τα απορρίπτουμε ή να αηδιάζουμε με αυτά. Με συγκλόνισε αυτή η αντίληψη, δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω αυτό το δίδαγμα του.

Και το θυμήθηκα απόψε, όπως ερχόμουν στο σπίτι κι έβρεχε. Όλοι τρέχανε να κρυφτούνε, να μην βραχούνε, γλυστρούσανε γιατι ήταν απρόσεκτοι, λερωνότανε, σκουντουφλούσανε και γενικά ταλαιπωρούτανε και γινότανε νούμερα τελικά. Όχι, εγώ δεν το έπαιζα και καλά "άρχοντας". Απλά απολάμβανα την βόλτα στην βροχή.

Ευχαριστώ κε. Μιχάλη...

Δεν πίνουμε όταν οδηγάμε λέμε!

Δεν θέλει πολύ...

Δεν θέλει πολύ.

Ένα καφεδάκι, γλυκό, ένα καλό βιβλίο και . . . ησυχία. Αυτό έγινε και σήμερα: ένα κρύο latte, ενα espresso brownie και τα Χαστουκόψαρα του Χρηστίδη. Το μαγαζί σχεδόν άδειο, έξω να βρεχει τρελά κι εγω μέσα να διαβάζω και να γελάω. Να δακρυζω απο τα γέλια και να μην μπορώ να διαβάσω άλλο απο το νευρικό γέλιο. Έμοιαζε σχεδόν ευτυχία. Μιάμιση ώρα, σε ένα άδειο μαγαζί παρέα με ένα καλό βιβλίο και ένα καφεδάκι. Ειχα πολύ καιρό να γελάσω έτσι, να περάσω τόσο καλά.

Δεν θέλει πολύ!

Πόσο μακριά;

Για πρώτη φορά ίσως στην Ιστορία, είμαστε τόσοι πολλοί σε αυτόν τον πλανήτη. Τόσοι πολλοί αλλά τόσο στριμωγμένοι σε τόσο λίγο χώρο. Πόσο κοντά ειμαστε όμως οι άνθρωποι πραγματικά; Γιατί πρεπει να καθόμαστε στην άλλη άκρη απο εκει που κάθεται ο άλλος στο παγκάκι; Γιατί αν καθήσει κάποιος στην μέση, κοντά στον άλλον είναι ενοχλητικός/ απειλητικός/ ανώμαλος/ επικινδυνος; Γιατί όταν περνάω δίπλα απο μια γυναίκα που έρχεται απο την άλλη κατευθυνση του δρόμου πρεπει να είμαι στην άλλη άκρη για να μην θεωρηθώ επίδοξος βιαστής/ δράκος/ επιδειξίας;

Η Lyn Lofland, θεωρεί οτι ο κάθε άνθρωπος οριοθετεί τον προσωπικό του χώρο σε δημόσιους χώρους με μια "φυσσαλίδα" (bubble) μέσα στην οποία βρίσκεται μόνο ο κάθε άνθρωπος και δεν δέχεται να πλησιάσει κανείς άλλος. Η "υπερβολική" εγγύτητα δημιουργεί μια ρήξη αυτής της φυσσαλίδας και το σοκ απο αυτη την ρήξη οδηγεί σε μια έντονη αντίδραση του αστού, συνήθως φυσικά επιθετική προς τον "εισβολέα".

Ο McNair απο την άλλη στην "Κουλτουρα του Στριπτηζ" θεωρεί ότι ο εκδημοκρατισμός του σεξ έχει οδηγήσει σε μια εξοικείωση με το σώμα (κυρίως το γυναίκείο φυσικά) αλλα αυτό δεν οδηγεί σε μια βελτίωση στις ανθρώπινες σχέσεις απαραίτητα.

Στην Ελλάδα, το χειροφίλημα, το σταυρωτό φιλί (ακόμα και μεταξύ αντρών) και η αγκαλιά ήταν κλασικές σχεδόν χειρονομίες μέσα στα πλαίσια γνωριμιών και παρέας μεταξύ ανθρώπων. Κάποτε φυσικά αυτό. Σήμερα πια;...

Για μια ιστορία

Για μια ιστορία που τελείωσε πριν καλά καλά ξεκινήσει

Για μια ιστορία με ένταση και πάθος αλλά χωρίς διάρκεια

Για μια ιστορία που ξεκίνησε σαν μια μεγάλη έκπληξη

Για μια ιστορία που δεν μπορώ να βγάλω απο το μυαλό μου

Για μια ιστορία που . . .