Χωρος απόθεσης

Η Μουσειολογια και ο μουσειολόγος ειναι έννοιες μαλλον άγνωστες στην ελληνικη κοινωνια. Κατι σαν...αρρωστια μπορει να ακουγεται σε κάποιους. Ειναι αυτό που θελω να κάνω στην ζωη μου, να γινω μουσειολόγος δλδ. Παντα όμως μου άρεσε και να διδάσκω. Ή εστω να μαθαινω σε άλλους αυτα που ξέρω εγω ωστε να τους ειναι χρησιμα. Κάποιοι ίσως να το χαρακτηρισουνε κι ως κινηση βασισμένη στο "συνδρομο του Μεσσια" ή σε άλλα περιεργα πιθανα απωθημενα, αλλα δεν με πολυνοιάζει. Παντα λοιπόν σκεφτόμουν οτι ηθελα να διδάξω και ειδικα τέχνη που την σπουδάζω στην θεωρητικη και πρακτικη της μορφή.
Δεν ξερω αν μπορει να διδαχτει κανεις να γινει καλός εκπαιδευτικος, νομιζω οτι το ενστικτο και το φυσικο ταλέντο εχει παντα μεγάλο ρολο σε τέτοια πράγματα. Πολλα στοιχεια όμως μπορει να πάρεις κανεις απο καλους "δασκάλους" που συναντά στον δρόμο του. Ειτε τους εχει ο ίδιος ως καθηγητες ειτε τους γνωριζει σαν καθημερινους ανθρώπους. Εναν απο αυτους συνάντησα λιγες μερες πριν.
Την Δευτερα, εδινα ενα μαθημα στη σχολή μου. "Ειδικα Θεματα Μουσειολογιας Ι", μιλάμε για εξειδικευμενα πράγματα. Ο καθηγητης, Δ.Π., πολυ καλός, νεος, με ουσιαστικη χρηση της νεας τεχνολογιας (βρηκα την υλη του μαθηματος σε ιστοσελιδα του και μου εστειλε με email την ύλη ενος άλλου μαθηματος του που εχω να δωσω!) και μουσειολόγος απο τους λίγους. Το βιβλίο που μοιρασε ητανε μια συλλογη άρθρων της Καλτσά, απο τις καλυτερες επιστημονες του χώρου. Το μαθημα εξεταζότανε προφορικα και ειχα την περιέργεια να δω τι θα ρωτησει απο ενα βιβλίο-συρραφη άρθρων. Μπαινοντας να εξεταστώ, η πρωτη ερώτηση ειναι με ποια απο τα άρθρα μεσα στο βιβλίο διαφωνω και σε τι. Ξαφνιάστηκα! Ημουνα διαβασμενος αλλα η ερωτηση ητανε "κοντρα", ενάντια δλδ στις αναμενόμενες ερωτησεις σε θεωρητικα μαθηματα. Απαντάω και η δευτερη ερωτηση ειναι παλι πρακτικη, πως θα χειριζόμουνα εναν τυπο που θα αδιαφορουσε για ενα μουσειο και θα προτιμουσε για την διασκεδαση του να παει σινεμα, για καφε, γενικα οπουδηποτε αλλου εκτος απο ενα μουσειο. Το ηξερα, το ειχα σκεφτει κι εγω κι απαντησα ευκολα.
Η τριτη ερωτηση ομως με αφησε αναυδο: "Ειμαστε εμεις οι δυο σε ενα μουσειο και ειμαστε μουσειολογοι. Η εκθεση που εχουμε ετοιμάσει ανοιγει σε 5 λεπτά αλλα εχουμε ξεχάσει να βάλουμε λεζάντα σε ενα εκθεμα! Εχεις 5 λεπτά, να βρεις και να γράψεις μια λεζάντα ακομα κι αν την επόμενη μερα την αλλάξουμε, μια λεζάντα γι'αποψε. Το αντικειμενο ειναι αυτο" και μου υποδεικνυει ενα τασάκι πανω στο γραφειο του! Μενω ακινητος να κοιτάω το τασάκι για λιγο μην εχοντας συνειδητοποιησει ακριβως την ερωτηση. "Εχεις χάσει ηδη εναμιση λεπτο", μου λεει. Τον κοιτάω και πιανω το στυλό να γράψω; και τι γραφουμε τωρα; υπάρχει "συνταγη" γι'αυτα ή όχι; γράφω στα γρηγορα (με τον καθηγητη να κοιτάει το ρολοι του συνέχεια): "Χωρος απόθεσης κακής ανθρώπινης συνηθειας". Το βλέπει, χαμογελάει, του άρεσε αν και τυπικα ητανε ελλιπες. Μου εξηγει τι "επρεπε" να ειχα συμπεριλάβει και χαμογελάει ξανα. Μου ανακοινώνει τον βαθμό μου, μιλάμε λιγάκι για την μουσειολογια στην Ελλάδα γενικα και φευγω καλησπεριζοντας τον.
Πραγματικα με εντυπωσίασε. Αισθάνθηκα αληθινό θαυμασμό γι'αυτον, οτι πραγματικα με διδαξε κατι πολυ παραπάνω απο το περιεχόμενο του μαθηματος, οτι μου έμαθε πως να δω την επιστημη την ίδια και να καταλάβω περαιτέρω τον χαρακτηρα της. Πραγματικα το χάρηκα πολυ.

ICOM
ICOM - Ελληνικο τμήμα

Καφέ "Φίλοιστρον"

Μέσα στο κάστρο, σε κατι δρομάκια που δεν έχουνε πολλά πολλά φώτα ή πινακίδες. Την διαδρομή την ξέρω απο χρόνια αλλά δεν την έχω διανύσει εδώ και πολύ καιρό. Πολύχρωμο, ξύλινο, με ένα ωραίο κόκκινο σκούρο χρώμα στους τοίχους και τα παλιά κουφώματα. Παλιά ήταν σπίτι σίγουρα, μπορείς ακόμα να διακρίνεις τα δωμάτια, την εσωτερική σκάλα, τα παράθυρα, την ατμόσφαιρα και την σπιτική διάταξη.
Ανεβαίνω την παλιά σκάλα και κάθομαι σε μια γωνία, σε μια ξύλινη καρέκλα σαν εκείνες που καθόμουνα παλιά και δεν με βολεύανε επειδη ημουνα μικρός και δεν φτάνανε τα πόδια μου στο πάτωμα. Το τραπεζάκι ειναι ξύλινο, με μια μαρμάρινη πλάκα επάνω.
Κουβαλάω τετράδια και βιβλία μαζί μου και τ'αφηνω πάνω στο τραπέζι.
Αφήνω την ζαχαριέρα και το τασάκι στο κούφωμα του "τυφλού" παραθύρου στα δεξιά μου.
Ένας παλιός, χρυσαφί, φθαρμένος απο τον χρόνο καθρέφτης κρέμεται στον τοίχο και τον χαζευω για λίγο.
Κοιτάω τον κατάλογο με τα τσάγια: "Τριαντάφυλλο της Κίνας, μαυρο τσάι αρωματισμένο με άνθη τριανταφυλλιάς". Μ'αρέσει. Το παραγγέλνω και ρωτάω τι γλυκά του κουταλιού υπάρχουνε. Μου λεει διάφορα και παραγγέλνω κολοκυθάκι. Ανοίγω τα βιβλία και τις σημειώσεις μου και αρχίζω μελέτη.
Σε λίγο έρχεται και μου αφήνει ενα κανατάκι με το τσάι, ενα φλυτζάνι με ενα μπισκοτάκι "Μιράντα Παπαδοπούλου" σαν εκείνα που έπαιρνα απο το ντουλάπι της γιαγιάς Αθηνάς στα κρυφά, κι ένα πιατάκι με το γλυκό.
Τριαντάφυλλο απο την Κίνα, μπισκότο απο τα παλιά, γλυκο του κουταλιού ντόπιο, κι όλα μέσα στο κάστρο των Ιωαννίνων, διαβάζοντας για τον Φωβισμό και τον "Γαλάζιο Καβαλάρη"...
Ένα πολυ καλό απόγευμα...

23.01.08

Φοβος

Πριν λιγο γύρισα απο μια ταινια τρόμου, την ισπανική ταινια "El Orfanato" (Το ορφανοτροφείο). Και ητανε όντως μια ταινια τρόμου αν και μου το χάλασε λιγο στο τέλος. Αλλα τα φινάλε ειναι και θέμα γουστου. Δυο τρεις σκηνες στο έργο ητανε αρκετά τρομακτικές, ξερετε τωρα, συνδυασμός μουσικής και εικόνας τέτοιος που να σε κανει να πετάγεσαι, να σου μένει το νατσος στο χέρι! Μετά το τέλος της ταινιας όμως δεν βγηκα με κανενα τρομαγμένο προσωπο έξω αλλα με μια μάλλον γελαστή, χαρουμενη έκφραση. Ανακουφισμένος, αυτο κυριως.
Πάντα μετα απο τρομάρες ειμαι ανακουφισμένος. Όχι μόνο στον κινηματογράφο ή την οθόνη γενικά που ξερεις αν όλα τελικα τελείωσαν καλά, αλλα πολλές φορές και στα όνειρα μου. Δεν ειμαι απο αυτους που πετάγονται με ουρλιαχτά στον ύπνο τους μετα απο εφιάλτη αλλα σχεδόν παντα ξυπνάω και θυμαμαι έντονα τον εφιάλτη που μολις ειδα. Έχουνε υπάρξει και φορες που πραγματικά πίστεψα οτι ο εφιάλτης ή το όνειρα που ειδα μόλις ειναι αλήθεια και ψάχνω να βρω στοιχεια μολις σηκωθω να επαληθευσω ή να διαψευσω αυτο που ειδα. Αλλα μετα απο λίγη ώρα νιώθω μια μεγάλη ανακουφιση. Ένα αίσθημα ανανέωσης και φρεσκάδας, σαν να με ανανεωσε ο εφιάλτης και να με βοήθησε. Σαν ενα restart ενα πράγμα,που μετα τα βλέπεις όλα εντάξει. Φορες φορές αισθάνομαι οτι μου έκανε καλό ένα τρόμαγμα απο εφιάλτη. Άλλες φορες με έχω πιάσει να "ευχομαι" για έναν εφιάλτη σχεδόν, προκειμένου να νιώσω εκεινο το όμορφο συναισθημα της ανανέωσης και της ανακούφισης. Δεν αγιάζω τους εφιάλτες, εξάλλου για κάποιους ειναι υπερβολικά ζωντανοί ή άσχημοι. Απλα προτιμώ να βλέπω μια...χρησιμοτητα στους εφιάλτες και να μην τους δαιμονοποιώ τουλάχιστον...

Tea χουμορ

Αυτο δεν ξερω αν ειναι κολακευτικο για το τσαι ή τους τεϊοπότες, αλλα το βαζω να υπάρχει βρε...:Ρ

Coffee humor

Μια νυχτα με την Λυδια

Το Λυδιάκι αυριο μπαίνει στο χειρουργείο. Και όλη την εμπειρια την πήρε σαν εκδρομή. Ο χώρος της είναι οικείος (αν και ελπίζω να ειναι η τελευταια φορά που τον επισκέπτεται) και γι'αυτο πήρε τα παιχνιδάκια της, τα χρωματιστά της πραγματάκια, ρουχαλάκια και κουκλάκια και πήγε στην κλινικη να μας δειξει όλους πόση δύναμη μπορει να κρυβει ενας άνθρωπος. Κι όχι κανένας μεγάλος και τρανός, αλλα ένα κορμάκι με 4 κερδισμένα χρόνια που ξερει οτι μπορει να κερδίσει. Και αυτό θα κάνει!
Συνηθισμένο το Λυδιάκι απο μάχες χειρότερες κι απο αυτην, γι'αυτο και θα κερδίσει κι αυτη την μάχη αυριο. Θα χρειαστει λίγες μερουλες να μας δειξει ότι όλα πήγανε καλα αλλα θα περιμένουμε όλοι. Όπως περιμένουμε απόψε, γεμάτοι σιγουρια κι ελπίδα οτι όλα θα πάνε καλα. Με προθυμια να βοηθήσουμε όσο μπορουμε. Όλοι εδω για να γιορτάσουμε την νίκη της και να δουμε φωτογραφιες της με τα παιχνιδια που την περιμένουνε και να ζηλέψουμε που έχει δυο τόσο υπέροχους γονεις που μας πειθουνε απο που πήρε το Λυδιακι τέτοια δύναμη και πεισμα για ζωή!
Ναυτίλε, ολα θα πανε καλα, όλα!

Ενα ταξι, μια κονσόλα και μια τουρτα

Διάβασα καπου πριν απο καιρό, οτι οι ταξιτζήδες στην Αγγλία δεν εχουνε λεει GPS (συστημα αναγνώρισης δρόμων ή γενικών πληροφοριών των δρόμων μεσω δορυφόρων), στο ταξί γιατι πολυ απλα δεν χρειάζονται. Και γιατι δεν χρειάζονται GPS; Γιατι αυτο που μπορει να τους πρόσφέρει το GPS δεν το χρειάζονται: για να πάρουνε άδεια ταξί, παιρνάνε ενα εξονυχιστικό τεστ στο οποιο τους ζητείται να πάνε σε κατι απίθανα δρομάκια χωρις καμία βοήθεια. Άρα μαθαινουνε απ'εξω τους δρόμους και δεν χρειάζονται καμία βοήθεια, τους αρκει ο εαυτός τους.
Το 2007 που έφυγε μου άφησε μια νεα στάση ζωής. Μια στάση ζωής που λίγο πολυ θυμίζει τα αγγλικά ταξι. Αν το θελετε, προσπαθώ κι εγω να γίνω ενας αγγλος ταξιτζης ας πούμε. Πως; Μεσα στο 2007 βρηκα δυο ανθρώπους πραγματικα σπάνιους. Και με βοηθήσανε και οι δυο με διάφορα προβλήματα, κυριως με το προβλημα μου με τον εαυτό μου. Και με δυο απλές θεωρίες τους με βοηθησανε οσο κανεις μεχρι τωρα κι ας ηξερα άλλους για πολλα χρόνια.

Η μια λοιπόν ειναι η θεωρία της κονσόλας. Της κονσόλας ήχου εννοω, αυτη με τα καναλάκια και τις ρυθμίσεις έντασης και τα άλλα χιλια δυο κουμπια και μετρητές. Πολυ με βοήθησε αυτη η θεωρία κυριως για να συγκεντρωθω στον εαυτό μου, να απολαυσω την ζωή και την στιγμή και να δώσω την σημασία που χρειάζεται και όχι παραπάνω σε διάφορα πράγματα. Με βοήθησε να ελεγξω τις επιρροές, τα ερεθίσματα, τις αφορμές και κατα συνέπεια την ζωή μου. Την θεωρία την άκουσα στην αγκαλια ενός Καζανόβα και δεν θα την ξεχάσω με τίποτα.

Η άλλη θεωρία εκδηλώθηκε με ένα ευφάνταστο παράδειγμα: με μια τούρτα. Διάφοροι μπλόγκερς μπορει να γνωριζετε ηδη την θεωρία αλλα εγω την έμαθα ενα βράδυ (αγρια χαράματα δλδ) κατα την διάρκεια διαδικτυακης συνεδρίας. Και με βοήθησε πολυ, δεν περίμενα τόσο. Με βοήθησε να κοιτάξω λίγο παραπάνω τον εαυτό μου, να μπορώ να τον συνθέσω καλύτερα, σαν ζαχαροπλάστης που δημιουργεί την τούρτα του με διάφορα υλικά για να φτιάξει κατι που πραγματικα θελει. Και μαλιστα με υλικά δικά μου κι όχι δανεικά και ψευτικα.
Γενικα οι δυο θεωρίες που μου δόθηκαν με παραδείγματα με βοήθησαν πολύ. Κι αυτό γιατι παλιότερα η δικια μου θεωρία πιο πολυ έμοιαζε με το...δεκανίκι, χρειαζόμουνα άλλους για να δουλέψω εμένα. Οχι οτι τώρα δεν χρειάζομαι ανθρώπους, και βεβαια τους χρειάζομαι, ειδικα τους εμπνευστές των δυο θεωριών. Αλλα τωρα μπορω και με κοιτάω διαφορετικά. Μπορω να ασχολουμαι με την τούρτα μου σε εναν δικό μου πάγκο, με δικά μου υλικά, χωρίς να ανοιγω συνέχεια τον φουρνο όταν ψηνεται κάτι ή να αφηνω ανοιχτά όλα τα καναλάκια όλη την ώρα για να με ζαλίζουνε. Εχω δουλεια ακόμα, δε λεω.
Αλλα μόλις πέρασα το τριτο checkpoint λεμε, woohoo!!!

7+1 για μένα

Μετα απο την προσκληση της moukelis πρεπει να απαριθμησω τα 7 + 1 σημαντικότερα γεγονότα της χρονιας που πέρασε. Το δυσκολο δεν ειναι να τα απαριθμήσω αλλα να σκεφτώ ξανα ολόκληρη την χρονια και να ξεχωρισω τα 8 σημαντικότερα γεγονότα μιας σπουδαιας χρονιας. Και ητανε σπουδαια η χρονια όχι μονο γιατι ητανε καλή αλλα γιατι ειχε και τα πανω της και τα κατω της, ητανε μια ζωντανη χρονιά με τα όλα της.
1. Η χρονια ξεκινησε με την πρωτη μου ατομικη "έκθεση" φωτογραφίας. Έγινε στα Starbucks της Λάρισας και ειχε τίτλο "Εικόνες μου απο την πόλη". Για 14 σχεδόν μερες ειδα για πρώτη φορά έργα μου κρεμασμένα σε τοιχο να περιμένουνε κόσμο να τα δει. Μεγάλη εμπειρία η πρωτη ατομικη έκθεση ακόμα κι αν δεν ητανε σε εναν παραδοσιακό εκθεσιακό χώρο. Χάρηκα όμως που οι φωτογραφιες μου βγήκανε εξω στον κόσμο και εκτεθηκανε!
2. Εκεινες τις μερες που γινοτανε η έκθεση μου έγινε μια μεγάλη έκπληξη απο φίλους. Μια νεα γνωριμια εκεινης την μερας, ακομα κι αν ειχε ξεκινησει καιρό πριν η ιστορια, εξελιχθηκε σε μια σχέση καταπληκτική, μια φιλία σπάνια, στα όρια της αδερφικής αγάπης! Ειναι σπάνιο να γνωριζεις εναν άνθρωπο να σε καταλαβαινει και να τον καταλαβαινεις τοσο ευκολα και με τοσα λίγα λόγια. Ειναι σπάνιο να εχεις εναν τέτοιο υπέροχο άνθρωπο διπλα σου!
3. Δεν περνάνε τρεις μήνες και ενας νέος άνθρωπος έρχεται στην ζωη μου απο το πουθενά. Παλι μεσω bookcrossing βεβαια, χαρις σε ενα meetup. Ένας άνθρωπος διαφορετικός σε όλα, απο το ντυσιμο μεχρι τις ατάκες της, απο την κοσμοθεωρια της μεχρι και το...λεξιλόγιο της! Καταπληκτικοφανταστικη φίλη, δεν χορταινω να συζητάμε, να την ακουω, να με ακούει. Αισθάνομαι πολυ τυχερός που την γνώρισα και μπήκε στην ζωη μου.
4. Για πρωτη φορά στην ζωή μου κοιμηθηκά σε σκηνή, έξω στην άγρια φυση! Ξερω, ξερω, σε μερικους φαινεται γελοιο να εχεις παει 25 αλλα να μην εχεις ξανακοιμηθει σε σκηνή αλλα αν και χρόνια το ήθελα και το παλευα ποτέ δεν βρηκα κατάλληλη παρέα να το δοκιμάσω. Τελικά έμεινα ενα βράδυ σε σκηνη κάπου στο Πήλιο!! Ήτανε υπέροχα, πολυ καλυτερα απ'οτι περιμενα και ελπίζω συντομα να το ξαναζησω!
5. Λιγο πριν τα γενεθλια μου τον Αυγουστο ενα νέο πλάσμα μπαινει στην ζωη μου. Τετραποδος, λευκός στο μεγαλύτερο μερος του κορμιου του, ζωηρός, πανέμορφος, ολιγον ζημιαρης (αν και καναδυο πραγματα που έσπασε τα μισουσα ατελειωτα και χαρη μου έκανε!). Ακουει (οποτε εχει όρεξη) στο όνομα Λούπιν και ητανε δώρο. Πλέον ειναι σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και περιφέρεται όλη μερα εδω γυρω, δαγκώνει που και που για να παιξει αλλα κυριως κοιμάται ή κυνηγάει μύγες!
6. Δυο απο τους αγαπημένους μου ανθρώπους σ'αυτον τον κόσμο παντρευτηκανε και ξεκινησανε και..."επισημα" την κοινή τους ζωή. Ενας γάμος με μια απιστευτα όμορφη νύφη κι εναν υπέροχο γαμπρό, σε έναν πολυ όμορφο αλλα και διαφορετικό γάμο! Ζεστά βλέμματα όλο αγάπη, δάκρυα χαράς και ατελειωτες αγκαλιές σε έναν γάμο πλημμυρισμένο στην ευτυχια!
7. Για πρωτη φορα στην ζωη μου έκανα την αλλαγή του χρόνου σε σπίτι, σε φιλική μάζωξη! Εδω και πολλα χρόνια ηθελα να περάσω σε σπίτι κι όχι σε μαγαζι αυτη την μέρα και αποδειχτηκε καλυτερο περα απο κάθε φαντασία. Το κυριοτερο; Ητανε οι άνθρωποι μου εκεί, οι δυο τρεις άνθρωποι που θα ειμαι παντα διπλα τους και ξερω οτι μ'αγαπανε!!! Τι καλυτερο για να ξεκινησει μια νεα χρονια;!
8. Το τελευταιο δεν ειναι χρονικά τελευταιο. Και φυσικα δεν ειναι και ουσιαστικά τελευταιο. Απλα θα ειναι μυστικό. Ε δεν δικαιουμαι να εχω κι εγω ενα μυστικό πια; ξέρουνε αυτοι που πρεπει να ξερουνε εξάλου. Χιχι!
Η χρονια σε γενικες γραμμες ητανε υπέροχη, καταπληκτική! Ελπίζω η επόμενη να ειναι το ίδο ζωντανή και γεμάτη με εμπειριες!
Κι επειδη το παιχνιδι πρεπει να συνεχιστεί, προσκαλω την annabooklover και τους τρελοτουριστες να μας πουνε κι αυτοι τα 7+1 σημαντικότερα γεγονότα της χρονιας που πέρασε.
Καλη χρονια σε όλους, γεματη χαμόγελα και χαρά!