Βολτα στην λαική

Εδω και δυο μηνες ημουνα χωρις μηχανή. Και σ'αυτους τους δυο μηνες καταλαβα οτι οταν ειχα μηχανή εκανα τα χιλια μυρια σχέδια για φωτογραφισεις κι εξορμήσεις αλλα ποτε δεν τις πραγματοποιησα καθώς τις ανεβαλα για αργότερα. Έτσι, όταν επιτέλους πήρα στα χέρια μου την καινουργια μηχανή αποφάσισα να μην χάσω χρόνο. Πρωτη επιλογή ητανε η λαϊκή της Λάρισας στην Νεάπολη.
Παντα ηθελα να παω στην λαική για φωτογράφιση. Λιγο ο πολύς κόσμο, λιγο οι φυσιογνωμιες που εβλεπα να κυκλοφορουνε οταν πήγαινα με τον πατέρα μου μικρός, λιγο οι φωτογράφοι που με επηρεάσανε και τους θαυμάζω, πολυ η αγάπη μου για την φωτογραφία δρόμου και το ρεπορταζ, παντα ηθελα να παω. Για να ειμαι ειλικρινης όμως φοβόμουνα κιόλας. Μεσα σε τοσο άγνωστο κόσμο με μια μηχανή που παντα προκαλεί νευρικότητα ή ακομα και νευρα κανονικά (θα αναφερθουμε σε αλλο ποστ ενδελεχώς) δεν ηξερα τι αντιδράσεις θα συναντήσω. Το Σαββατο που αποφάσισα να παω ητανε το πιο κρυο του φετεινού χειμώνα (16 Φεβ.). Πολυ κρυο, χιονιζε ελαφρώς απο την πρωτη στιγμη κι ο άερας ητανε παγωμενος. Αλλα το ειχα αποφασίσει να φωτογραφισω. Απο όλη την διωρη εξόρμηση, δυο περιστατικά θυμάμαι συνέχεια:

Ο Ζητιάνος
Σε καποιο μέρος της λαικής υπήρχε όπως πάντα ενας ζητιάνος. Σε καθε λαική βρισκονται αρκετοί ζητιάνοι και παντα τους θεωρουσα "γοητευτικά" θεματα. Και ταυτοχρονα τα πιο αμηχανα απ'ολα ισως. Κι αυτό γιατι ναι μεν ειναι προσωπα σε δημόσιο χώρο άρα μπορω να τους φωτογραφιζω αλλα δεν ειναι το ίδιο με όλους τους υπόλοιπους. Μιλάμε για ανθρώπους που ζητάνε λίγα λεφτά για τις καθημερινες τους αναγκες, ανθρώπους πολλές φορές αρρώστους, ανίκανους, εγκαταλειμένους στην τυχη τους απ'ολους. Η ύπαρξη τους στον χώρο συνηθως ειναι τέτοια ώστε ειτε να γινονται ευκολα ορατοι για να ριξει καποιος τον οβολό του ειτε να γινονται "αόρατοι" σχεδόν, σαν να θελουνε να μην ενοχλησουνε με την επαιτεια τους τον περαστικό. Αυτος λοιπόν ηταν της δευτερης κατηγοριας. Μαζεμενος και ακινητος, δεν μιλουσε, απλα στεκότανε εκει και ειχε ενα πιατάκι απο γλάστα μπροστά του για να ριχνουνε τα λεφτά οι περαστικοί. Περασα πολλες φορες απο εκει μπροστά για να αποφασίσω αν θα τον φωτογραφίσω ή όχι. Τελικά τον φωτογράφισα στα γρηγορα όπως φαινεται παρακάτω. Και μετά του άφησα λιγα λεφτά. Μπορώ όμως ετσι να "αγοράσω" την φωτογραφια του, την εικόνα του; μπορω να πω οτι εφοσον ειναι σε δημόσιο χώρο μπορω να τον φωτογραφισω όπως τον καθένα; Αρκούνε λίγα κερματα για να αγοράσεις την ευκαιρια να φωτογραφίσεις εναν ζητιάνο; και ποια ειναι αυτη η τιμη; ειναι η εικόνα του θεαμα ή θεμα για φωτογραφία; κι αυτη η φωτογραφια που προκυπτει τι ειναι; καλλιτεχνική, καταγραφή, τι ειναι;

Ο καπετάνιος
Προς το τέλος της λαικής ειναι οι πάγκοι των ψαράδων. Περασα λιγες φορες απο εκει να δω πως ειναι γενικά εκει το μερος και δεν φανηκε κακό. Ειχε κίνηση και φανηκανε αρκετα απασχολημένοι για να ασχοληθούνε μαζί μου. Καποια στιγμη, βλέπω εναν να εχει φτιάξει εναν πάγκο απο ψαροκασέλες και να καθαριζει ψάρια. Δεν μπορουσα να αφησω την εικόνα να φυγει, μαζεψα ο,τι κουράγιο ειχα και τράβηξα την φωτογραφία που βλεπετε. Μολις την εβγαλα όμως, άκουσα εναν απο τον πάγκο να ρωτάει φωναχτά με επιδοκιμασία "εβγαλες φωτογραφία τον καπετάνιο;". Απαντησα (δειλά) οτι εβγαζα γενικα τον χώρο και μου ειπε να βγάλω μια φωτογραφια τον πάγκο επειδη ειχε καλα ψάρια.

Πόζαρε κι αυτος με το χέρι να δειχνει τον πάγκο του με τα ψάρια και το καπέλο του σε ενα ειδος αυθόρμητου marketing προκειμένου να πεισει τους περαστικούς οτι ειχε τοσο καλή ψαριά που πόζάριζε μπροστά της! Μου φάνηκε πολυ όμορφη χειρονομια και με εντυπωσίασε η άνεση του μπροστά στον φακό.

Γενικά η πρωτη εξόρμηση στην λαική ητανε μέτρια. Βρηκα το θάρρος να σηκώσω την μηχανή και να φωτογραφίσω αλλα όχι τόσο άνετα ώστε να βγουνε οι φωτογραφίες που ηθελα και αξιζανε πραγματικά. Αλλα πήγα και τολμησα. Άλλες εποχές δεν θα εβρισκα το κουράγιο. Τωρα θα ξαναπαω.

Νεα εποχη...

Απο σημερα αρχιζει μια νεα εποχή. Μια εποχη που την ξεκινησα με την βοήθεια μερικων υπέροχων, καταπληκτικων ανθρώπων και φίλων που μακαρι να τους χωρούσα όλους στην αγκαλια μου ταυτόχρονα! Δεν ξερω πως θα ευχαριστήσω ποτέ αυτους τους ανθρώπους, δεν ξερω αν υπάρχει τρόπος αλλα μου δώσανε μια απο τις μεγαλυτερες χαρες στην ζωη μου. Λεπτομερειες δεν μπορω να δημοσιευσω αλλα το καθαρμα ο Αντωνης τελικα πηρε αυτο που ηθελε απο μενα (χαλαλι ρε!).
Η παραπάνω κυρια ειναι απο σημερα δικια μου. Δεν εχει βαπτιστεί ακόμα αλλα ειναι μια Sony α100 και ειναι πανεμορφη. Και ολη η ιστορια της αποκτησης της συμπεριλαμβανε ενα σχέδιο δυο μηνων, ανθρώπους απο διάφορες πολεις ανα την Ελλάδα, μια εκπληξη, μια κάρτα και φυσικα, δάκρυα (και ημουνα τοσο κοντα στην ημερομηνια ληξης της ποινης...). Πριν καν αρχισω να την χρησιμοποιω, η μηχανη ειναι ευλογημένη με πολλα χαμόγελα, αγκαλιες, αγάπη, θετικη ενεργεια και ψυχη υπέροχων ανθρώπων. Τι καλυτερο;
Και για να μιλησουμε και τεχνικα, οριστε τα...προσοντα της:

Τύπος : Reflex (dSLR)
Αισθητήρας CCD : Αισθητήρας 23,6" x 15,8" 10,8 Megapixels (10,2 ενεργά) (yeah baby...)
Μέγιστη ανάλυση (σε pixels) : 3880 x 2600
Τύπος εικονοσκοπίου : Σύστημα σταθεροποιημένο στο επίπεδο του ματιού με πεντάεδρο πρισματικό κάτοπτρο στην οροφή,Πεδίο λήψης: 95 %,Μεγέθυνση: 0,83,Απόσταση ματιού: 20 mm από την οπή στόχευσης, 16 mm από το πλαίσιο της οπής ανίχνευσης με διόπτρα -1,Διόπτρα: -2,5 - +1,0 m-1
Οθόνη LCD : Οθόνη TFT 2,5" (6,35 cm) - 230.000 pixels,Ρυθμιζόμενη φωτεινότητα,Πεδίο προβολής οθόνης LCD: 100 %
Διαθέσιμες θέσεις ISO : ISO Auto, 100, 200, 400, 800, 1600
Διάφραγμα και ταχύτητα : Ταχύτητα: από 1/4000 ως 30 sec,Λήψη με χρονοδιακόπτη 10 ή 2 sec
Ενσωματωμένο φλας : Ενσωματωμένο φλας:Αυτόματο φλας, φλας συμπλήρωσης, συγχρονισμός οπίσθιου φλας, Aσύρματο φλας (με φλας HVL-F56AM ή F36AM προαιρετικά)
Φόρματ εικόνας : RAW, JPEG
Κάρτα μνήμης : CompactFlash I

Ειναι υπέροχη. Αλλα οι άνθρωποι που βοήθησαν στην αποκτηση της ειναι απλα μοναδικοι. Σας αγαπαω πολυ όλους!

Schiele...

Με αφετηρια τον ερωτισμό του Klimt, παρουσιάζει την ανθρώπινη υπαρξη
στιγματισμένη απο τη σεξουαλικότητα και τη νευρωση.
Ο Schiele βλέπει το άτομο ως ύπαρξη μοναχική,
εγκλωβισμένη στη σεξουαλικότητα της,
το σεξ ως καταστροφική δύναμη και οποιαδήποτε ικανοποιηση

καταδικασμένη να καταλήξει στον πόνο

Αλκης Χαραλαμπίδης,
"Η τέχνη του 20ου αιώνα", τομ.1

Pingu!

Μετα απο προσκληση της moukelis, ηρθε η ωρα να σας δειξω ενα απο τα απολυτως λατρεμενα κι αγαπημένα κινουμενα σχεδια που εβλεπα ανελλιπως όταν ήμουν μικρός.

Κυριες και κυριοι, απολαυστε τον Pingu!!!

O Pingu ειναι ενας πιγκουίνος (προφανως) ο οποίος μενει με τους γονείς του και το μικρό αδερφάκι του στον Νότιο Πόλο, σε καποιο ιγκλου.
Ειναι υπέροχος, παιχνιδιάρης, κανει ζημιες ενίοτε, ψαρευει, παιζει με το αδερφάκι του ή με φίλους του, ερωτευεται, προκαλει πονοκεφαλο στους γονεις του με τις φωνες του και τα παιχνίδια του και γενικα παντα κατι σκαρώνει!
Pingu εβλεπα απο μικρός, απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα τον λάτρεψα και παραμενει μεγάλη αγάπη. Μαλιστα καποτε, ειχα κι ενα παιχνίδι με πολλους πιγκουίνους και μια σκάλα την οποια κατεβαινανε κι ανεβαινανε συνεχεια την ωρα που εγω επεφτα στο πατωμα απο τα γελια καθοτι ητανε απο τα πιο αστεια πραγματα που ειχα δει στην ζωη μου! Για να καταλάβετε, πριν λιγα χρόνια, σε μια βιτρινα ξαναειδα αυτο το παιχνιδι και μαλιστα σε λειτουργια: γελουσα αγνωστο για ποση ώρα μπροστα στην βιτρίνα, στις 1 το βράδυ, με τον κοσμο να με κοιτάει!
Το εκπληκτικο με τον Pingu ειναι οτι ποτέ δεν ειχε υπότιτλους ή μεταγλώττιση. Για την ακριβεια, εκει ητανε το θέμα, οτι δεν μιλουσε, εβγαζε κατι αναρθρες κραυγες, εκανε πολλες χειρονομιες και παρμορφωνε το ραμφος ή ακομα και το σώμα του για να δειξει αυτο που ηθελε. Αλλα ητανε απλα θεικο, καταπληκτικο, αυτες οι φωνες εξηγουσανε τα πάντα, μου δειχνουνε ο,τι πρεπει να ξερω για την ιστορια που βλεπω. Κι αυτο απο αρκετα μικρη ηλικια μεχρι και τωρα.
Ο Pingu ειναι μαλλον η πιο γλυκια και σιγουρα η πιο αστεια παιδικη μου αναμνηση και παντα τον θυμαμαι με χαμόγελο. Ειδικα τον τελευταιο καιρό που ειδα και μερικα βιντεάκια του στο YouTube, κολλησα πραγματικα για ώρες. Μερικα τα ειδαμε μαζι με τον αδερφό μου, γελώντας όπως τοτε μικροι που τα βλέπαμε. Αν και καποια στιγμη μου ξεφυγε ενα δάκρυ, δεν ξερω γιατι. Ισως απο νοσταλγία...
Ευχαριστω πολυ moukelis για την προσκληση και που με εκανες να το ξαναψάξω και να τον ξαναδω!
Οσο για προσκληση, νομιζω θα δωσω την πασα στην butterfly.