Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

Έχω μια υπέροχη φωτογραφία ενός παιδιού!


Αλλά δεν μπορώ να σας την δείξω. Συγνώμη, λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας την δείξω. Κι εξηγούμαι.
Πριν απο δύο εβδομάδες περίπου, πήγα για καφέ. Έβγαλα την μηχανή απο την τσάντα, έβγαλα 1-2 φωτογραφίες στο μαγαζί και μετά την άφησα στον καναπέ δίπλα μου. Η οθόνη της είναι ακόμα φωτισμένη, εγώ πίνω τον καφέ μου αλλά ένας μικρός, σπόρος κανονικός, απο την άλλη γωνιά του μαγαζιού βλέπει το φως της μηχανής και περπατάει για να την πιάσει. Μόλις πλησιάζει, το φως σβήνει και ο μικρός ξαφνιάζεται. Αν και δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο μικρός ή η μάνα του που είναι δίπλα του και γελάει, τον παίρνω αγκαλιά και παίζω λίγο μαζί του! Όταν τον ξαναφήνω κάτω, συνεχίζει να θέλει να πιάσει την φωτογραφική μηχανή μου! Η μάνα του μου λέει τότε "είναι μεγάλο ψώνιο, όποτε βλέπει φωτογραφική μηχανή θέλει να βγαίνει, βγάλτε τον μια φωτογραφία!". Ελαφρώς ξαφνιασμένος, σηκώνω την μηχανή, ρυθμίζω στα γρήγορα, ο μικρός με κοιτάει μέσα στα μάτια μέσα απο την μηχανή κι εγώ τραβάω ενώ έχω ανατριχιάσει απο το ειλικρινές βλέμμα του μικρού με τα τεράστια ολοστρόγγυλα μάτια και τα στρουμπουλά μάγουλα! Ο μικρός απομακρύνεται, κάθονται όλοι μαζί λίγη ώρα και μετά φεύγουν. Δεν τους ήξερα, δεν με ξέρουν.
Η φωτογραφία είναι υπέροχη τελικά! Η έκφραση, το βλέμμα του μικρού δεν αφήνουν περιθώρια να κοιτάξεις τίποτα άλλο παρά μόνο την αθωότητα του! Ωστόσο, δεν μπορώ να την δείξω την φωτογραφία online ή αλλού. Φοβάμαι πως η μητέρα μπορεί να το μάθει και να με τρέχει. Ή να με βρει έξω και να με κράξει, να φωνάξει οτι διέσυρα το παιδί της και είναι εκτεθειμένο να το δει όλος ο κόσμος! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φορά που φωνάξανε την αστυνομία για να με μαζέψει επειδή τόλμησα να φωτογραφίζω μια παρέα παιδιών που έπαιχαν στην παιδική χαρά, καθότι θεωρήσανε οτι είμαι διεστραμμένος ή οτι θα "εκμεταλευτώ" τα παιδιά τους για παιδοφιλικούς σκοπούς!
Και ποτέ δεν θα ξεχάσω και την ιστορία της φίλης Άννας, σύμφωνα με την οποία, πριν απο 30 χρόνια, ένας άγνωστος την φωτογράφισε στις διακοπές της και οι γονείς της δεν είχαν κανένα πρόβλημα παρότι το είδανε το σκηνικό. Έτσι απλά, το αφήσανε να την φωτογραφίσει. Το ίδιο κάνανε και οι δικοί μου: όταν μέναμε στην Ρόδο, ο αδερφός μου, 3-4 χρονών τότε, ήταν ακόμα αρκετά ξανθός και με χτένισμα καπελάκι. Όλοι οι τουρίστες τον λατρεύανε και τον φωτογραφίζανε, πρέπει να υπάρχουν δεκάδες φωτογραφίες με το πρόσωπο του αδερφού μου στο εξωτερικό.
Πώς και πότε φτάσαμε απο την ελεύθερη φωτογράφιση παιδιών στον παράλογο φόβο πως οποιοσδήποτε με φωτογραφική μηχανή είναι παιδόφιλος; πότε έγινε τόσο παράλογη, γεμάτη με φόβο η κοινωνία μας; πως γίνεται στην εποχή μας, απο την μία να έχουμε μεγάλα ποσά να πληρώνονται για φωτογραφίσεις σε βαπτίσεις όπου το μωρό είναι γυμνό κι απο την άλλη να γινόμαστε επιθετικοί σε οποιαδήποτε φωτογραφική μηχανή στραφεί στο παιδί μας σε όλες τις άλλες περιπτώσεις; στην εποχή που όλοι μας έχουμε τουλάχιστον μία φωτογραφική μηχανή μαζί μας κάθε μέρα, στο κινητό μας τηλέφωνο, να έχουμε γίνει τόσο φοβισμένοι απέναντι στην φωτογραφική μηχανή; οι Ινδιάνοι κάποτε φοβότανε οτι η φωτογραφίες παίρνανε ένα κομμάτι απο την ψυχή του φωτογραφισμένου. Πολλές φορές φοβάμαι οτι σ'αυτή την εποχή γυρνάει ο κόσμος, να αποδίδει μαγικές ιδιότητες στην φωτογραφική μηχανή και να δαιμονοποιεί τον/την φωτογράφο.
Ναι, μπορεί να έχουν υπάρξει και ανώμαλοι που χρησιμοποιήσανε φωτογραφίες και βίντεο για τα αρρωστημένα τους γούστα. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τέτοια καθολική απόρριψη των φωτογράφων, δεν θα κυνηγούσαμε το τσιγάρο αν κάπνιζε ένας δολοφόνος ή τα βιβλία αν ήταν φανατικός αναγνώστης! Μην είστε επιθετικοί, μην τρομάζετε, μην αμύνεστε. Δεν ωφελεί αυτή η υπερπροστατευτικότητα. Ακόμα κι αν δεν θέλετε, για τους λόγους σας, η ευγένεια είναι η καλύτερη λύση.
Ποια είναι η πρόταση μου; ζητήστε απο τον φωτογράφο να σας χαρίσει μια εκτύπωση της φωτογραφίας που τράβηξε μόλις. Οι περισσότεροι θα πετάμε απο την χαρά μας αν μας το ζητήσετε!