Gatwick, Woolwich, southeastern, dial arch, Sainsbury's, Tate modern, Ai Weiwei, Pollock, Sander, Struth, Mone, Deutsche Borse Photography Prize, Bloomsbury, Seven Dials, Starbucks, Nero, Canary Wharf, Fossil, Aircraft Circus, cheesecake, πιπερομανιταρόπιτα, τσάι, long exposure, photos, London Bridge, Horniman, Greenwich, Old Royal Naval College, DLR, Shadwell, Canon Street, St Paul Cathedral, Millenium bridge, national insurance, gumtree, royal wedding, kensington gardens,  cv... 

Και ξεχνάω άλλα τόσα.

Η ζωή δεν είναι μια γραμμική εξέλιξη, μια ιστορία με συγκεκριμένη αρχή, μέση, δομή και συνέχεια. Η ζωή είναι όπως την βιώνουμε, ένα συνοθύλευμα εμπειριών που τις θυμόμαστε και τις βιώνουμε σύμφωνα με τα συναισθήματα μας κι όχι με το πόση ώρα πέρασαμε μαζί τους. Έτσι κι εγώ, αυτές τις μέρες, πάνω απο σαράντα πια, έχω χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό μου, δεν μαζεύονται σε post, δεν μπορώ καλά καλά να τις χωρέσω στο μυαλό μου, να τις χωνέψω, να τις συνειδητοποιήσω. Αλλά ξέρω οτι είναι εκεί, στο μυαλό μου, με την θέση και το μέγεθος τους, χωρίς να έχω ιδέα τι θα κάνω μ'αυτές αλλά με μια τρελή ιδέα να τις συλλέξω. Δεν είναι όλα τέλεια βέβαια, δεν είναι όλες οι αναμνήσεις εδώ γλυκιές και πολύτιμες. Αλλά τι στη ζωή είναι ένα μόνο πράγμα, τι έχει μια πλευρά μόνο;