Ανακαίνιση. Ολική, απο τα πατώματα μέχρι την οροφή, μπορεί να χρειαστεί να γκρεμίσω και κανέναν τοίχο για να ανοιξω κανένα παράθυρο να μπει φως να διαλύσει την μαυρίλα. Δεν χρειάζεται να γίνει βιαστικά, αλλά θα γίνει. Αυτά τα πράγματα δεν τα αποφασίζεις πάντα μόνος σου (ακόμα κι αν θα έπρεπε να συμμετέχεις σε τέτοιες αποφάσεις βέβαια) αλλά τελικά τα κάνεις μόνος σου. Για να είμαι ειλικρινής δεν θα το κάνω και τελειως μόνος μου, έχω την Saigon που ξέρει τι κάνει, το καλύτερο της κόλπο δε είναι που με κάνει να λέω μόνος μου αυτά που πρέπει να συνειδητοποιήσω και να ακούσω, όπως το γιατι έπρεπε να κανω αυτή την ανακαίνιση και με τι ρυθμό. Δεν ξέρω πως το κάνει, αυτή ξέρει, αυτή είναι και γι'αυτό την αγαπώ.
Όπως και να έχει, τέτοια ανακαίνιση δεν έχω ξανακάνει, το σωστό να λέγεται. Και τέτοιο πόνο επίσης πιστεύω δεν έχω ξανανιώσει. Πόνο γιατί πρέπει να την κάνω αυτή την ανακαίνιση και γιατι ανακαλύπτω οτι τα υλικά που είχα πριν δεν ήταν οτι καλύτερο και σίγουρα δεν ηταν αυτό που νόμιζα, κάτι που μόνο τώρα καταλαβαίνω. Αλλά πάντα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σκέφτομαι (ή τουλάχιστον χρειάζομαι να το σκέφτομαι αυτό) τι ωραίο θα είναι αυτό που θα φτιάξω μετά, πόσο όμορφο θα το κάνω, με την εμπειρία του προηγούμενου και την ελπίδα για το επόμενο.
Αυτές οι καταστάσεις έχουν τα καλά τους αλλά έχουν και τα πολύ κακά τους. Έχουν και τις στιγμές που όλα φαίνονται πιθανά και τις στιγμές που όλα μοιάζουν να βυθίζονται, κι εσύ μαζί τους και δεν ξέρεις απο που να πιαστείς, τι βάθος έχει αυτός ο γκρεμός που έπεσες, ποτε θα ξανανέβεις, αν θα ξανανέβεις, τι θα βρεις εκεί αν ξανανέβεις...
Όπως και να έχει, τώρα είναι καιρός για χτίσιμο, για ανακαίνιση. Θα είναι διαδικασία, μια πορεία που θα πάρει τον καιρό της αλλά που ξεκινάει, όπως ολες οι πορείες, με ένα βήμα. Ένα βήμα που έγινε ήδη, ευτυχώς και σιγά σιγά θα έρθει και το δεύτερο. Στην ώρα του.
