Τετάρτη 14 Μαρτίου 2012

Ένας χρόνος και κάτι


Ένας χρόνος και κάτι μέρες από τότε που ήρθα στο Λονδίνο. Τυπικά δηλαδή, γιατί ο χρόνος είναι πολύ σχετικός τελικά. Το διάστημα από την 11η Μαρτίου πέρυσι το βίωσα ως πολύ μεγαλύτερο από έναν χρόνο, μέρες, ώρες και βδομάδες άλλες φορές φαινότανε να πετάνε κι άλλες να σέρνονται βασανιστικά αργά.
Τώρα λοιπόν, έναν χρόνο μετά, τι άλλαξε; Λοιπόν, για αρχή, άλλαξα σπίτι, δεν μένω πια στο ίδιο σπίτι που έμεινα όταν ήρθα στο Λονδίνο. Δεν μιλάω με κανέναν από τους ανθρώπους που μίλησα και είδα την πρώτη μου μέρα πέρυσι εδώ, δεν έχουμε πλέον σχέσεις και δεν μου λείπουν. Ήρθα έχοντας μια γενική ιδέα για το τι θέλω να κάνω και να γίνω εδώ και τώρα πλέον ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω, τι πρέπει να κάνω, πόσο καιρό θα μου πάρει και τι μου λείπει σαν επαγγελματίας φωτογράφος. Μέσα σε έναν χρόνο νιώθω σαν να έμαθα πολλά περισσότερα απ'όσα αν σπούδαζα οτιδήποτε σχετικό. Πλέον έχω μια ιστοσελίδα με την φωτογραφική μου δουλειά, περνάω ώρα κάνοντας ένα απαραίτητο networking και μαθαίνοντας συνέχεια νέα πράγματα (ένα σημαντικό για μένα ρητό λέει πως την μέρα που θα πεις πως τα ξέρεις όλα για κάτι με το οποίο παθιάζεσαι είναι η μέρα που σταματάς να το αγαπάς). 
Έγινα καλύτερος άνθρωπος; Δεν ξέρω, περάσανε περίοδοι που τα πηγαίναμε πολύ καλά με τον εαυτό μου, περίφημα σχεδόν, αλλά περάσανε και περνάνε περίοδοι που τσακωνόμαστε άσχημα και δεν μιλιόμαστε. Αυτό είναι και μια από τις συνέπειες του crochet . Πέρα από το δημιουργικό κομμάτι, το crochet καταφέρνει και με βάζει σε μια διαδικασία αυτοκριτικής με τον πιο γλυκό, ήρεμο και απόλυτο τρόπο, το βελονάκι μου μιλάει και μου λέει αυτά που φοβάμαι να ακούσω με έναν τρόπο που δεν μπορώ να μην πω πως έχει δίκιο. Είναι αποδοτική διαδικασία κι ας μην είναι τυπικά απολαυστική. Κάποια στιγμή είπα πως είμαι γεννημένος για κριτικός Τέχνης, ξέρω τι πάει στραβά με κάποιο έργο αλλά δεν ξέρω να το προλάβω. Υπερβολή φυσικά, δεν είμαι τόσο καλός, αλλά ισχύει για τον χαρακτήρα μου αυτό τουλάχιστον. Κάποια στιγμή θα σταματήσω να βλέπω με βεβαιότητα τι έκανα λάθος αφού το έκανα και θα φροντίσω να μην γεμίζω το ποτήρι για να μην παρακαλάω την τελική σταγόνα να πέσει και να ξεχειλίσει. Και δεν είναι θέμα αναβλητικότητας αυτό το "κάποια στιγμή", είναι θέμα ενός απαραίτητου χρόνου που χρειάζομαι. Σύντομα πάντως, πολύ σύντομα θα είναι έτοιμο κι αυτό. Κι όσο για τα όσα θα έχω χάσει μέχρι τότε, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι καυγάδες έχουμε να ρίξουμε με τον εαυτό μου γι'αυτό. Καλώς ή κακώς, το μαστίγωμα που μου ρίχνω είναι χειρότερο απ'αυτό που μπορεί να μου ρίξει οποιοσδήποτε.
Νοσταλγία; Φυσικά. Μου πέρασε από το μυαλό καναδυό φορές να τα μαζέψω και να γυρίσω στην Ελλάδα για λόγους περίεργους. Εδώ στο Λονδίνο νιώθω πως μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου "άντρα", μέχρι τώρα αισθανόμουν σαν μεγάλο παιδί ή σαν "νέος", απροσδιόριστης ωριμότητας. Εδώ είδα πόσο ανώριμος είμαι και πόσο ωρίμασα, εδώ αισθάνθηκα άντρας (όχι με την μάτσο έννοια, προς Θεού), από το καλοκαίρι και μετά για την ακρίβεια. Αλλά εδώ επίσης είδα και πόσο μου λείπουν πολλά πράγματα, ακόμα κι αν δεν είναι τα αναμενόμενα για κάποιους. Δεν μου λείπει ο ελληνικός ήλιος, ο φραπές, το σουβλάκι ή η θάλασσα. Μου λείπει η βιβλιοθήκη μου με τα βιβλία και τα λευκώματά μου, μου λείπουν 2-3 καφέ, οι μεταμεσονύχτιες μπουγάτσες και σούπες. Μου λείπουν αυτά που με επηρεάσανε και με αλλάξανε και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου. Δεν μου λείπουν οι γονείς μου, μου λείπει η οικογένεια μου όμως, η αληθινή μου οικογένεια, αυτή που εγώ επέλεξα. Μου λείπει η Saigon που δεν έχω ιδέα πότε θα την δω από κοντά να την αγκαλιάσω και της πω πόσο τυχερός είμαι που μπήκε στην ζωή μου, τόσο τυχερός που ακόμα κι από 1500 μίλια μακριά είναι τόσο σημαντική για μένα, η καλύτερη φίλη του κόσμου. Μου λείπει το Αστεράκι που έμαθε να μιλάει και δεν μπορώ να τον πάρω αγκαλιά, να του διαβάσω (κι ας είμαι τραυλός), να τον βάλω στους ώμους μου και να τον πάω βόλτα να τον ακούω να μιλάει, να μετράει, να τραγουδάει κι ας με παίρνουν τα δάκρυα κάθε που τον σκέφτομαι.
Συμβουλές για όσους θέλουν να έρθουν στο εξωτερικό; Δεν έχω, συγγνώμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως εγώ είμαι εδώ για να κυνηγήσω το όνειρο μου, να γίνω ο καλύτερος φωτογράφος που μπορώ να γίνω, για να δω, να ζήσω, να κάνω και να πετύχω όσα περισσότερα, ιδιαίτερα, περίεργα, σημαντικά πράγματα μπορώ. Ο πρώτος γύρος τελείωσε, πάω για τον δεύτερο τώρα.