tag:blogger.com,1999:blog-360106382024-03-07T22:58:46.079+00:00ΣτοχασμοίΣτοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.comBlogger152125tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-11306350171895057462012-06-29T11:28:00.000+01:002012-06-29T11:28:01.063+01:00Η ζωή του φωτογράφου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCMOA0IVmhkefDjfAWhySGdRi6jdatogqz_IV43KENCcqU8zw7teqnBxOHRTNlJuqFYYIzO8O_c7woM7FG2C2opPnTzevWnb9gNP6M0e4nlr74aSlfq2DffhyVIaEWAFuC0CMsuw/s1600/IMG_1227.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCMOA0IVmhkefDjfAWhySGdRi6jdatogqz_IV43KENCcqU8zw7teqnBxOHRTNlJuqFYYIzO8O_c7woM7FG2C2opPnTzevWnb9gNP6M0e4nlr74aSlfq2DffhyVIaEWAFuC0CMsuw/s320/IMG_1227.jpg" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το επάγγελμα του φωτογράφου στην εποχή μας έχει, όπως πολλά άλλα,τα στερεότυπα που το ακολουθούν. Κάθε φορά που λέω ότι είμαι φωτογράφος δεν περιμένω καμιά συγκεκριμένη αντίδραση, είναι μια δουλειά όπως πολλές άλλες, άλλα συχνά βλέπω συγκεκριμένες αντιλήψεις. Έτσι, κάθε φορά, με υπομονή κάθομαι να εξηγήσω μερικά πράγματα για μένα και το επάγγελμά μου ώστε να λυθούν οι παρεξηγήσεις και να μην υπάρχουν συγκεκριμένες προσμονές. </div>
<div style="text-align: justify;">
Πρώτα απ'όλα, η ζωή ενός φωτογράφου δεν είναι σαν αυτή στις σειρές του Παπακαλιάτη. Το ότι είναι φωτογράφος κάποιος δε σημαίνει απαραίτητα ότι ζει σε γαμάτα λοφτς στο κέντρο μεγαλουπόλεων, δεν έχει φωτογραφίες από φωτογραφίσεις του κολλημένες στους τοίχους, δεν έχει φώτα στούντιο, φλας ή vintage κάμερες σαν διακοσμητικά στοιχεία (για όνομα δηλαδή!), δεν κυκλοφορεί με μια πανάκριβη μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό, δεν περνάει ώρες με τζιν και λευκά μπλουζάκια στο περβάζι, δεν έχει το μυαλό του να φωτογραφίζει τον/την σύντροφο του ενώ κοιμάται ανάμεσα στα κατάλευκα σεντόνια. Αυτές είναι αντιλήψεις κατασκευασμένες και μάλλον μακριά από την αλήθεια, τουλάχιστον σύμφωνα με τους φωτογράφους που ξέρω εγώ. Προσωπικά δε θα με χάλαγε να ζω ένα κομμάτι αυτής της ζωης (όσον αφορά τα μεγάλα διαμερίσματα και τις ακριβές μηχανές), αλλά αντ'αυτού μόλις μετακόμισα σε ένα σπίτι με άλλα 6 άτομα στα βόρεια του Λονδίνου, ο προσωπικός μου χώρος είναι ένα δωμάτιο, δεν είναι λοφτ και δεν είναι στο κέντρο. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6MxwCHHLzI_chZSi33iy8UF0avswZmkSFIxh3T3hT4_C3wcdINzgTxNrjUv9QlwU12KQln9DJ6IJg-Fn51iOZbDzcvT8xq0tHYxD19LzL9yelXFpXjGvjknfw47g-uQqJNEuqOA/s1600/576089_244338515664600_100002653605593_455232_73280120_n.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6MxwCHHLzI_chZSi33iy8UF0avswZmkSFIxh3T3hT4_C3wcdINzgTxNrjUv9QlwU12KQln9DJ6IJg-Fn51iOZbDzcvT8xq0tHYxD19LzL9yelXFpXjGvjknfw47g-uQqJNEuqOA/s320/576089_244338515664600_100002653605593_455232_73280120_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Η φωτογραφική μου μηχανή είναι η λατρεία μου, είναι το αντικείμενο που ξέρω καλύτερα απ'όλα στον κόσμο και αυτό που προσέχω περισσότερο απ'όλα. Ακόμα και την εμφάνιση της προσέχω, με συχνή καθαριότητα, ενώ τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην διακόσμηση της την έχει η Saigon με τις κονκάρδες που μου έχει κάνει δώρο κατά καιρούς και στολίζουν το λουρί της μηχανής, προκαλώντας βλέμματα και συζητήσεις (και λατρεύω κάθε μία από τις κονκάρδες και την Saigon περισσότερο που μου τις προμήθευσε). Ξέρω ότι προφανώς και η μηχανή μου δεν είναι η καλύτερη του κόσμου, είναι μια Canon 500D, με crop factor 1.7 στα 15ΜΡ. Πολλές φορές έχω ακούσει ότι δεν είναι επαγγελματική μηχανή, αφού δεν είναι full frame, και πως θα έπρεπε να πάρω (ως Canon τύπος) μια Canon Mk II. Ένα φωτογραφικό ρητό λέει πως η μηχανή σου μπορεί να κάνει τα πάντα, εκτός από το να δημιουργήσει. Η φωτογραφική μου μηχανή είναι το εργαλείο μου, στην πραγματικότητα δουλεύω με τα μάτια μου και την αισθητική μου. Φυσικά και δεν απαξιώνω καμιά μηχανή, αλλά όσο οι απαιτήσεις της δουλειάς μου καλύπτονται άψογα από τη μηχανή μου, δεν έχω λόγο να ζηλέψω και να αισθανθώ άσχημα. Πολλοί γύρω μου έχουν "καλύτερες" μηχανές από μένα, με πιο πολλά ΜΡ, πιο νέες από την δικιά μου. Η μηχανή μου δεν είναι τέλεια, είναι όμως τέλεια για μένα, ξέρω τις ιδιοτροπίες και τα ελαττώματά της, τα χούγια της, την έχω πάει σε φεστιβάλ, σε παραστάσεις τσίρκο, σε events, έχω κοιμηθεί μαζί της σε hostel γιατί φοβόμουν μη μου την κλέψουν, την έχω κουβαλήσει σε αεροπλάνα, λεωφορεία, τρένα, είναι πάντα δίπλα μου. Την λατρεύω τόσο που ξέρω ότι είναι επιλογή μου να είναι δίπλα μου, ξέρω ότι θέλω και την έχω και δουλεύω μαζί της, ξέρω πως μπορώ και χωρίς αυτή αν το θέλω (γιατί η επιλογή να είσαι με κάτι ή με κάποιον δεν έχει αξία αν δεν ξέρεις πως έχεις την ελευθερία να είσαι και χωρίς αυτό, αν δεν έχεις την επιλογή). </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEF3Ifz-utFkW2UQ_Nw_kiCEqmunTVcW1kUACbNhF2TkAmKTJkbmOPhhCE5cvOLI6NaA1D4HRjJBxCAK6g0kX_2z5GvGKsQVZsALz21C0F_l3qiKcbSfJ82nCaPFZ3KNqQOZsvrQ/s1600/IMG_2512.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEF3Ifz-utFkW2UQ_Nw_kiCEqmunTVcW1kUACbNhF2TkAmKTJkbmOPhhCE5cvOLI6NaA1D4HRjJBxCAK6g0kX_2z5GvGKsQVZsALz21C0F_l3qiKcbSfJ82nCaPFZ3KNqQOZsvrQ/s320/IMG_2512.jpg" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης, ως φωτογράφος δεν είμαι κάθε μέρα περικυκλωμένος από αιθέριες παρουσίες, υπέροχα μοντέλα με ομορφιά και σώματα που θαμπώνουν. Δουλεύω με μοντέλα, ειδικά τους τελευταίους έξι μήνες. Δε μπορώ, φυσικά, να μιλήσω για όλα τα μοντέλα, αλλά με όσα έχω δουλέψει και όσα έχω γνωρίσει η αλήθεια είναι διαφορετική. Υπάρχουν πάρα πολλά είδη μοντέλων, πολλές κοπέλες και νέοι που θέλουν να γίνουν μοντέλα, συχνά επειδή η μητέρα τους είπε ότι είναι όμορφοι. Εδώ λοιπόν, στην επιλογή μοντέλων έρχεται και μια κρίσιμη επιλογή ως φωτογράφος: αν και πόσο ακριβά θα πουλήσεις την ψυχή σου. Η επιλογή μοντέλων, το casting δηλαδή, έχει να κάνει λιγότερο με τις απαιτήσεις του πελάτη και περισσότερο με την δικιά σου αισθητική και αντίληψη περί ομορφιάς και συνειδητοποίηση της επιρροής σου σαν επαγγελματίας που φτιάχνει εικόνες που επηρεάζουνε πολύ κόσμο. Ενώ λοιπόν έχω δουλέψει σε φωτογραφίσεις που δεν έκανα εγώ το casting με μοντέλα σαν αυτά που κυκλοφορούν ευρέως (πολύ αδύνατα, χωρίς στήθος και καμπύλες, ξανθιές με γαλάζια μάτια κλπ), προσωπικά δεν το ευχαριστήθηκα (το αν ήμουν καλός στη δουλειά μου είναι άλλο θέμα, ήμουν γιατί ξέρω πώς να το κάνω) και δεν θα έκανα την ίδια επιλογή μοντέλων, γιατί το γούστο μου σαν άντρας είναι διαφορετικό και γιατί ηθικά πιστεύω πως η απεικόνιση της γυναίκας καλό είναι να γίνεται αλλιώς στη μόδα. Κάθε φορά λοιπόν που κάποιοι με κοιτάνε με υπονοούμενο θεωρώντας πως δουλεύω με σούπερ καυτά μοντέλα που οι ίδιοι θα λιγουρευότανε να δούνε από κοντά, τους καταλαβαίνω, αλλά διαφωνώ. Και αυτός έχει υπάρξει ένας από τους λόγους που γελάνε μαζί μου/δε με πιστεύουν/με θεωρούν gay. Δουλεύοντας στη μόδα ως φωτογράφος, έχει την ευκαιρία να δεις από κοντά τι σημαίνει "κατασκευασμένη ομορφιά", τι επιρροή έχει το editing, πώς και πόσο μπορεί να αλλάξει η εμφάνιση ενός ανθρώπου. Έχω καταλάβει εδώ και καιρό πως οι εικόνες που βλέπω και προκαλούν ρίγη σε πολλούς είναι καλά κατασκευασμένες για ένα σκοπό, αλλά πλέον δεν με αγγίζουν γιατί το μάτι μου πάει στη δουλειά που έχει πέσει και όχι στο μήνυμα. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ίσως υπάρχουν κι άλλα στερεότυπα αλλά δε χωράνε σ'αυτό το ποστ, είναι ήδη μεγάλο. Ένα τελευταίο που έχω να πω μόνο είναι πως ένας επαγγελματίας φωτογράφος είναι πάνω απ'όλα επαγγελματίας. Οι επιλογές που κάνει στην καθημερινή του ζωή είναι μεγάλο θέμα και δεν εξαρτώνται πάντα από την φωτογραφία, ειδικά αν την κάνει ως δουλειά που δεν αγαπά και τόσο πια. Τα στερεότυπα δε βοηθάνε, καμιά φορά οι ιδιαίτερες ιστορίες είναι πιο ενδιαφέρουσες από τις αναμενόμενες. </div>
</div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-69067671812393676742012-05-15T19:48:00.000+01:002012-05-15T19:48:46.705+01:00BABEL<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuos_WQer2RPsxlWUFi8OApYh1JC7Cm3QUm0i-nujT65vp1e-GswsCjfnRmeY2ofduPPz3BH-7tVTs8txzAQADy2TDNNHmAGrPJG5Q9nNMgDozmJodnEyDQB8ku0BXkz68zRHUtQ/s1600/IMG_0628.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuos_WQer2RPsxlWUFi8OApYh1JC7Cm3QUm0i-nujT65vp1e-GswsCjfnRmeY2ofduPPz3BH-7tVTs8txzAQADy2TDNNHmAGrPJG5Q9nNMgDozmJodnEyDQB8ku0BXkz68zRHUtQ/s320/IMG_0628.jpg" width="212" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
To <a href="http://www.babellondon.com/" target="_blank">BABEL</a> είναι ένα θεατρικό δρώμενο που οργανώθηκε από το <a href="http://www.bac.org.uk/" target="_blank">Battersea Arts Centre</a> στο Caledonian Park του Λονδίνου, ένα πολύ όμορφο πάρκο γνωστό για το <a href="http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/cd/Caledonian_Park_Clock_Tower.jpg" target="_blank">ρολόι</a> του, το οποίο και ενσωματώνεται στο δρώμενο. Η σχέση μου με το BABEL είναι περίεργη και ξεκινάει εδώ και καιρό, όταν μια φίλη φωτογράφος από την Ελλάδα μου το πρότεινε πριν αρχίσει να διαφημίζεται, καθώς ήξερε από γνωστούς της πόσο ενδιαφέρον και μεγάλο project θα ήταν. Στη συνέχεια, έμαθα ότι η ομάδα παραγωγής έψαχνε βοήθεια: ζητούσανε από όσους ασχολούνται με το πλέξιμο να στείλουν ένα κομμάτι 30Χ30εκ. με νήμα, σχέδιο, τεχνική και θέμα απολύτως δικιάς τους επιλογής, με αντάλλαγμα ένα εισιτήριο για το έργο. Δεν έχασα καιρό, έστειλα και την δικιά μου δημιουργία, ένα πολύχρωμο <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Granny_square" target="_blank">granny square</a> και λίγο καιρό μετά, επικοινωνήσανε μαζί μου για να μου πούνε ότι είχα στην διάθεση μου ένα εισιτήριο! </div>
<div style="text-align: justify;">
Ενθουσιασμένος λοιπόν ετοιμάστηκα να πάω στο BABEL. Η ομάδα παραγωγής χρησιμοποίησε όλο το πάρκο προκειμένου να δημιουργήσει μια μοναδική εμπειρία για τους θεατές. Έτσι, η πρόσβαση στο πάρκο γινότανε από μια είσοδο μόνο και υπήρχε συγκεκριμένη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στην κεντρική "σκηνή". Πριν μπούμε στον χώρο μας μοιράσανε μια κάρτα με οδηγίες για το πώς να βιώσουμε την όλη εμπειρία: <i>"Slow down, Listen, Look hard, See more"</i>. Στην διαδρομή για την κεντρική "σκηνή" λοιπόν υπήρχανε διάσπαρτοι διάφοροι performers σε ένα δικό τους κόσμο: μια γυναίκα έπλεκε σε μια πολυθρόνα, άλλη σιδέρωνε, κάποιος περίμενε το ραντεβού του σε ένα τραπέζι, άλλος έπινε μπύρες μπροστά σε μια τηλεόραση, μια έκανε γιόγκα, κάποιος έπαιζε ακορντεόν κλπ. Η διαδρομή ήταν συγκεκριμένη και υπήρχαν λευκοντυμμένοι εθελοντές που σε καλωσορίζανε αλλά και άλλοι με καθημερινά ρούχα οι οποίοι μας μιλούσανε σε άλλες γλώσσες με έναν γλυκό τόνο καλωσορίσματος. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPQQOM7eP4u2WxSUm_XOyzDzD8W3AJQ7Id5_uxG_uJJkw33hUGsiubbx1wBeFYCb3d58XKkRkus0CQDRBVS2E2HVhbPwkNv2goXyuc-VKp7zREnh4VX9FPqVhP3m3rggrJSl9Ymw/s1600/IMG_0535.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPQQOM7eP4u2WxSUm_XOyzDzD8W3AJQ7Id5_uxG_uJJkw33hUGsiubbx1wBeFYCb3d58XKkRkus0CQDRBVS2E2HVhbPwkNv2goXyuc-VKp7zREnh4VX9FPqVhP3m3rggrJSl9Ymw/s200/IMG_0535.jpg" width="133" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8Ce3dhpKDJngab6HVIWDD-n9RBFSLyFVmylhq7Lq7gqf5thk6-19uKGGXvEQSWlNSsNW1bM-36hJA-VzTf9ABeqo75RLxws409CqBuem9JtHAzyOUIA8GllFjsJ-FENdjnbZP1w/s1600/IMG_0541.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh8Ce3dhpKDJngab6HVIWDD-n9RBFSLyFVmylhq7Lq7gqf5thk6-19uKGGXvEQSWlNSsNW1bM-36hJA-VzTf9ABeqo75RLxws409CqBuem9JtHAzyOUIA8GllFjsJ-FENdjnbZP1w/s320/IMG_0541.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Όταν τελικά φτάσαμε στην "σκηνή", είδαμε ότι δεν υπήρχε μια κλασική σκηνή αλλά ένα σύνολο κατασκευών γύρω από το κεντρικό ρολόι του πάρκου τις οποίες και "έπρεπε" να εξερευνήσουμε, καθώς ήταν κομμάτι του έργου. Οι κατασκευές αυτές αντιπροσωπεύανε κάποιες ανθρώπινες δραστηριότητες της πρώτης κοινωνίας που σχηματίσανε οι άνθρωποι στην Βαβέλ: μία σκηνή για την μουσική, μία για το φαγητό και το ποτό, μία για την απαγγελία και το θέατρο, μία για τον χορό και μία για το πλέξιμο. Αυτή η τελευταία ήταν και το πρώτο μέρος που πήγα, εκεί υπήρχαν εθελοντές που πλέκανε και μαθαίνανε στο κοινό να πλέκει, εκεί γνώρισα την κοπέλα με την οποία συνεννοήθηκα για το εισιτήριο μου και κάθισα να πλέξω κι εγώ για λίγη ώρα (και είδα αρκετούς να με κοιτάνε περίεργα καθότι ο μόνος άντρας εκεί και να με φωτογραφίζουν, θα εμφανιστώ κάπου αυτές τις μέρες, να δεις, λολ). Το σύνολο αυτών των κατασκευών δημιούργησε μια υπέροχη ατμόσφαιρα, η μουσική ακουγότανε σε ολο το πάρκο και έβαζε τους πάντες σε μια καλή διάθεση, ο κόσμος απολάμβανε την εμπειρία και η ώρα περνούσε.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieD_p52W9rxltlyRagw_auYU3HC2ZdZqzTUr3pp4QcsZCqwTRnMEPoBdMqyHRJNN5Ex96e0d2Quaw0oUWYEtrn4f8vI825dWipS0g4ppM5WgmRk8q-SwYBBJLDyiSBhuXmXOsHTg/s1600/IMG_0554.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img alt="" border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEieD_p52W9rxltlyRagw_auYU3HC2ZdZqzTUr3pp4QcsZCqwTRnMEPoBdMqyHRJNN5Ex96e0d2Quaw0oUWYEtrn4f8vI825dWipS0g4ppM5WgmRk8q-SwYBBJLDyiSBhuXmXOsHTg/s320/IMG_0554.jpg" title="" width="320" /></a><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghLjWIt7JuS7xBgTloWDvtCsnRRxVmStoiQPTi9YhPI72kLtMCRTfww8XKqWTurwSivajGJUf9d7RVZXPCk38MjwurFE1IlTDccZsWfPQvRDnNNaWj1RffFwLnytg6L-2SrRsR0g/s1600/IMG_0576.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEghLjWIt7JuS7xBgTloWDvtCsnRRxVmStoiQPTi9YhPI72kLtMCRTfww8XKqWTurwSivajGJUf9d7RVZXPCk38MjwurFE1IlTDccZsWfPQvRDnNNaWj1RffFwLnytg6L-2SrRsR0g/s320/IMG_0576.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Ξαφνικά, άλλαξε ο φωτισμός, η μουσική σταμάτησε και το δρώμενο ξεκίνησε. Με κεντρικό σημείο τον πύργο του ρολογιού και την εξέδρα μπροστά του, μια διαφορετική ιστορία του Πύργου της Βαβέλ ξεκίνησε, ενώ η δράση μεταφερότανε συνέχεια στις τέσσερις γωνιές του πάρκου. Το κοινό, ανάμεσα στις εξέδρες ήταν άλλες φορές πιο κοντά στην δράση, άλλες πιο μακριά αλλά πάντα σε επαφή με την εξέλιξη, ενώ υπήρχαν και στιγμές που ηθοποιοί ήταν ανάμεσα στο πλήθος και ξαφνιάζανε τον κόσμο με την αποκάλυψη τους. Ακόμα και οι άντρες της ασφάλειας του πάρκου, που ήταν πάντα ανάμεσα μας, αποδείχτηκαν ηθοποιοί οι οποίοι συμμετείχαν με ρόλους σε όλη την επιφάνεια του πάρκου. Οι προβολές στον πύργο του ρολογιού ήταν εντυπωσιακές χωρίς να κλέβουν την παράσταση, η δράση μεταφερότανε συνέχεια από την μια εξέδρα στην άλλη και το φινάλε ήταν πολύ γλυκό και ως ιδέα και ως εκτέλεση με κάποιες χειροποίητες κατασκευές, χορό και ένα μήνυμα προς όλους σχετικά με την ομορφιά της ζωής.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7IN8UEz6NugafZN9SXCG-D6wc9Eythhqo72t9W1lX4S53yGg6bLDemLlhL4bgFiEWPATvsxftHPb0fMM93rMkSHZXXqZRsM8w00fEBuU7nkLwlz-5mHqQs9DIUWXGaFKYWT2ltA/s1600/IMG_0636.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj7IN8UEz6NugafZN9SXCG-D6wc9Eythhqo72t9W1lX4S53yGg6bLDemLlhL4bgFiEWPATvsxftHPb0fMM93rMkSHZXXqZRsM8w00fEBuU7nkLwlz-5mHqQs9DIUWXGaFKYWT2ltA/s320/IMG_0636.jpg" width="212" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα, ήταν πολύ ενδιαφέρον να είμαι μέσα στην δράση, ανάμεσα στους ηθοποιούς και τα "σκηνικά". Μια πολύ ωραία ιδέα, ένα τεράστιο εγχείρημα, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όσους το πραγματοποιήσανε. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dxor1wRZoQ3HpMBe9EAvgvtgHUKHHu-FXaTTslURMklo9AcD2Nr6nR-usXcQmxUJcO9GLgzDHuAVRI' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
</div>
</div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-44057088672081879442012-03-14T20:50:00.000+00:002012-03-14T20:50:02.056+00:00Ένας χρόνος και κάτι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOBXJPbz86_op2Fej4Gbm2zSDpUiv0rnGVtqdxkLZiuTiuCvlZAVvn7FUWcrBb6hkoqrR0L_Zqj7OOKIgPZkiaVEMSAQNfMbwiPSyjLRnldS_LrlmjJzxkFAe-FtLbnfFOOaP9yg/s1600/IMG_7407.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOBXJPbz86_op2Fej4Gbm2zSDpUiv0rnGVtqdxkLZiuTiuCvlZAVvn7FUWcrBb6hkoqrR0L_Zqj7OOKIgPZkiaVEMSAQNfMbwiPSyjLRnldS_LrlmjJzxkFAe-FtLbnfFOOaP9yg/s400/IMG_7407.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένας χρόνος και κάτι μέρες από τότε που ήρθα στο Λονδίνο. Τυπικά δηλαδή, γιατί ο χρόνος είναι πολύ σχετικός τελικά. Το διάστημα από την 11η Μαρτίου πέρυσι το βίωσα ως πολύ μεγαλύτερο από έναν χρόνο, μέρες, ώρες και βδομάδες άλλες φορές φαινότανε να πετάνε κι άλλες να σέρνονται βασανιστικά αργά. </div>
<div style="text-align: justify;">
Τώρα λοιπόν, έναν χρόνο μετά, τι άλλαξε; Λοιπόν, για αρχή, άλλαξα σπίτι, δεν μένω πια στο ίδιο σπίτι που έμεινα όταν ήρθα στο Λονδίνο. Δεν μιλάω με κανέναν από τους ανθρώπους που μίλησα και είδα την πρώτη μου μέρα πέρυσι εδώ, δεν έχουμε πλέον σχέσεις και δεν μου λείπουν. Ήρθα έχοντας μια γενική ιδέα για το τι θέλω να κάνω και να γίνω εδώ και τώρα πλέον ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω, τι πρέπει να κάνω, πόσο καιρό θα μου πάρει και τι μου λείπει σαν επαγγελματίας φωτογράφος. Μέσα σε έναν χρόνο νιώθω σαν να έμαθα πολλά περισσότερα απ'όσα αν σπούδαζα οτιδήποτε σχετικό. Πλέον έχω μια <a href="http://www.wix.com/dimitrisamvrazis/photography" target="_blank">ιστοσελίδα</a> με την φωτογραφική μου δουλειά, περνάω ώρα κάνοντας ένα απαραίτητο networking και μαθαίνοντας συνέχεια νέα πράγματα (ένα σημαντικό για μένα ρητό λέει πως την μέρα που θα πεις πως τα ξέρεις όλα για κάτι με το οποίο παθιάζεσαι είναι η μέρα που σταματάς να το αγαπάς). </div>
<div style="text-align: justify;">
Έγινα καλύτερος άνθρωπος; Δεν ξέρω, περάσανε περίοδοι που τα πηγαίναμε πολύ καλά με τον εαυτό μου, περίφημα σχεδόν, αλλά περάσανε και περνάνε περίοδοι που τσακωνόμαστε άσχημα και δεν μιλιόμαστε. Αυτό είναι και μια από τις συνέπειες του crochet . Πέρα από το δημιουργικό κομμάτι, το crochet καταφέρνει και με βάζει σε μια διαδικασία αυτοκριτικής με τον πιο γλυκό, ήρεμο και απόλυτο τρόπο, το βελονάκι μου μιλάει και μου λέει αυτά που φοβάμαι να ακούσω με έναν τρόπο που δεν μπορώ να μην πω πως έχει δίκιο. Είναι αποδοτική διαδικασία κι ας μην είναι τυπικά απολαυστική. Κάποια στιγμή είπα πως είμαι γεννημένος για κριτικός Τέχνης, ξέρω τι πάει στραβά με κάποιο έργο αλλά δεν ξέρω να το προλάβω. Υπερβολή φυσικά, δεν είμαι τόσο καλός, αλλά ισχύει για τον χαρακτήρα μου αυτό τουλάχιστον. Κάποια στιγμή θα σταματήσω να βλέπω με βεβαιότητα τι έκανα λάθος αφού το έκανα και θα φροντίσω να μην γεμίζω το ποτήρι για να μην παρακαλάω την τελική σταγόνα να πέσει και να ξεχειλίσει. Και δεν είναι θέμα αναβλητικότητας αυτό το "κάποια στιγμή", είναι θέμα ενός απαραίτητου χρόνου που χρειάζομαι. Σύντομα πάντως, πολύ σύντομα θα είναι έτοιμο κι αυτό. Κι όσο για τα όσα θα έχω χάσει μέχρι τότε, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι καυγάδες έχουμε να ρίξουμε με τον εαυτό μου γι'αυτό. Καλώς ή κακώς, το μαστίγωμα που μου ρίχνω είναι χειρότερο απ'αυτό που μπορεί να μου ρίξει οποιοσδήποτε. </div>
<div style="text-align: justify;">
Νοσταλγία; Φυσικά. Μου πέρασε από το μυαλό καναδυό φορές να τα μαζέψω και να γυρίσω στην Ελλάδα για λόγους περίεργους. Εδώ στο Λονδίνο νιώθω πως μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου "άντρα", μέχρι τώρα αισθανόμουν σαν μεγάλο παιδί ή σαν "νέος", απροσδιόριστης ωριμότητας. Εδώ είδα πόσο ανώριμος είμαι και πόσο ωρίμασα, εδώ αισθάνθηκα άντρας (όχι με την μάτσο έννοια, προς Θεού), από το καλοκαίρι και μετά για την ακρίβεια. Αλλά εδώ επίσης είδα και πόσο μου λείπουν πολλά πράγματα, ακόμα κι αν δεν είναι τα αναμενόμενα για κάποιους. Δεν μου λείπει ο ελληνικός ήλιος, ο φραπές, το σουβλάκι ή η θάλασσα. Μου λείπει η βιβλιοθήκη μου με τα βιβλία και τα λευκώματά μου, μου λείπουν 2-3 καφέ, οι μεταμεσονύχτιες μπουγάτσες και σούπες. Μου λείπουν αυτά που με επηρεάσανε και με αλλάξανε και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου. Δεν μου λείπουν οι γονείς μου, μου λείπει η οικογένεια μου όμως, η αληθινή μου <a href="http://stoxasths.blogspot.com/2011/11/blog-post.html" target="_blank">οικογένεια</a>, αυτή που εγώ επέλεξα. Μου λείπει η Saigon που δεν έχω ιδέα πότε θα την δω από κοντά να την αγκαλιάσω και της πω πόσο τυχερός είμαι που μπήκε στην ζωή μου, τόσο τυχερός που ακόμα κι από 1500 μίλια μακριά είναι τόσο σημαντική για μένα, η καλύτερη φίλη του κόσμου. Μου λείπει το Αστεράκι που έμαθε να μιλάει και δεν μπορώ να τον πάρω αγκαλιά, να του διαβάσω (κι ας είμαι τραυλός), να τον βάλω στους ώμους μου και να τον πάω βόλτα να τον ακούω να μιλάει, να μετράει, να τραγουδάει κι ας με παίρνουν τα δάκρυα κάθε που τον σκέφτομαι. </div>
<div style="text-align: justify;">
Συμβουλές για όσους θέλουν να έρθουν στο εξωτερικό; Δεν έχω, συγγνώμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως εγώ είμαι εδώ για να κυνηγήσω το όνειρο μου, να γίνω ο καλύτερος φωτογράφος που μπορώ να γίνω, για να δω, να ζήσω, να κάνω και να πετύχω όσα περισσότερα, ιδιαίτερα, περίεργα, σημαντικά πράγματα μπορώ. Ο πρώτος γύρος τελείωσε, πάω για τον δεύτερο τώρα. </div>
</div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-12435195795133579032012-01-13T23:52:00.000+00:002012-01-21T02:37:34.777+00:00Εικόνες τη νύχτα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhBSp-sPxHLILBFtvT4Y_sQ7__mRNKFg6dO6hSDK10PkVZTftBz6q_DhfODCEDFMDDSgwDCIT4ebp_B8AoPIf-4V846OZaEat2LY6ZDX95-ZmeyvjQHr2wLRQtQyUbrsHpLl8fgA/s1600/IMG_4134.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjhBSp-sPxHLILBFtvT4Y_sQ7__mRNKFg6dO6hSDK10PkVZTftBz6q_DhfODCEDFMDDSgwDCIT4ebp_B8AoPIf-4V846OZaEat2LY6ZDX95-ZmeyvjQHr2wLRQtQyUbrsHpLl8fgA/s320/IMG_4134.jpg" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Δουλεύω πια 8 χρόνια ως φωτογράφος, με τον έναν ή άλλο τρόπο. Από βοηθός φωτογράφου σε γάμους και βαφτίσεις, χειριστής εκτυπωτή σε φωτογραφείο, φωτογράφος σε νυχτερινά μαγαζιά (ο ενοχλητικός τύπος που σε ρωτάει τυπικά αν θέλεις φωτογραφία στα μπουζούκια και σε βγάζει έτσι κι αλλιώς εστιάζοντας στις γυναίκες κυρίως; ε, αυτό) μέχρι φωτογράφος παράστασης boudoir στο Donnington, φωτογράφος σε τσίρκο και "παπαράτσι" στο κεντρικό Λονδίνο, πέρασα από πολλά στάδια, αφεντικά, έβγαλα χιλιάδες φωτογραφίες, κουβάλησα δεκάδες κάμερες, τράβηξα αμέτρητα φιλμς, γέμισα κάρτες, άδειασα μπαταρίες, δούλεψα σε αυτό που ονειρευόμουν. </div>
<div style="text-align: justify;">
Το φωτογραφικό κομμάτι ωστόσο είναι ένας μέρος της όλης εμπειρίας. Για μένα ήταν εμπειρία γιατί το απολάμβανα ολόκληρο, από την αρχή μέχρι την στιγμή που έφτανα ξανά στο σπίτι. Κι αυτό που πάντα ήταν πρώτο στις προτιμήσεις μου, αυτό που απολάμβανα περισσότερο και δεν χόρταινα ήταν το να δουλεύω νύχτα. Να έχω ραντεβού με τους υπόλοιπους φωτογράφους, με τους συνεργάτες μου όταν ο ήλιος θα είχε ήδη πέσει, να δουλεύω όσο όλοι γύρω μου απολαμβάνουν την βραδιά τους και να γυρνάω σπίτι την ώρα που άλλοι επιστρέφανε από την διασκέδαση τους, αργά το βράδυ. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8HrOfp19vmTehxDyRoe88r6H1rwCfoXPdioUeKVcWp9B5KOuf8sy_SOtVAkEAZty0aX-ZKZWA4Xt1eB1LtcXIWMZOPcf8ii2tbz0YFIO3W5uoDNCzoM5nCPpOgTJ9OiQ8NWfrEw/s1600/IMG_4143.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj8HrOfp19vmTehxDyRoe88r6H1rwCfoXPdioUeKVcWp9B5KOuf8sy_SOtVAkEAZty0aX-ZKZWA4Xt1eB1LtcXIWMZOPcf8ii2tbz0YFIO3W5uoDNCzoM5nCPpOgTJ9OiQ8NWfrEw/s320/IMG_4143.jpg" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Μ'αρέσει να δουλεύω νύχτα. Και θεωρώ πώς είμαι τυχερός που τώρα, στο Λονδίνο, πολλές δουλειές μου είναι το βράδυ και γυρνάω σπίτι όταν είναι πια αργά. Μ'αρέσει να βλέπω το νυχτερινό Λονδίνο, να επιστρέφω μέσα από τα στενά του Soho με τα πολύχρωμα μαγαζιά, τον κόσμο έξω με τα ποτήρια στο χέρι, να βλέπω την φωτισμένη National Gallery, να παρατηρώ τους ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο τρένο ή λεωφορείο, γυναίκες να περπατάνε με τα τακούνια στο χέρι φορώντας πιο άνετα παπούτσια μετά το τέλος της βραδιάς, παρέες από έφηβους να συζητάνε την βραδιά που τελειώνει και να βιάζονται να μεγαλώσουν. Μ'αρέσει να βλέπω από απόσταση τα φωτισμένα κτίρια στο Southbank, να κάνω αυτή την καταπληκτική βόλτα από την Southbank book market μέχρι τα λιοντάρια της Westminster bridge για να πάρω το λεωφορείο. Μ'αρέσει να κάνω βόλτα το βράδυ στο κέντρο του Λονδίνου, να περπατάω το Whitehall, να περνάω από το Covent Garden, να είμαι στο Kingly Court και να περπατάω ακούγοντας την μουσική που βγαίνει από τα μαγαζιά. Μ'αρέσει που βλέπω τον κόσμο καλοντυμένο στην ουρά στο ανοιχτό Tesco της Trafalgar για βραδινό σνακ, να παίρνω το βραδινό λεωφορείο και να έχω μια ώρα μπροστά μου για να διαβάσω το βιβλίο που πήρα μαζί μου και να κοιτάω από τα παράθυρα το Λονδίνο και τα κόκκινα σύννεφά του. </div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαι φωτογράφος, μ'αρέσει να συλλέγω εικόνες, είμαι οπτικός τύπος και κάθε θέα για μένα είναι μια απόλαυση. Δεν χρειάζομαι την μηχανή μου πάντα για να απολαμβάνω τις εικόνες που έχω μπροστά μου, πολλές φορές αυτά που βλέπω με τα μάτια μου και μόνο τυπώνονται καλύτερα και πιο μόνιμα στο μυαλό μου απ'ότι φωτογράφισα. Και τις καλύτερες εικόνες εδώ στο Λονδίνο τις είδα χωρίς να έχω την μηχανή στα χέρια μου, πολλές φορές με μουσική στο τέρμα. </div>
</div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-44353198382594649782011-12-23T19:23:00.001+00:002011-12-23T19:23:38.732+00:00Στο νέο σπίτι<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwCIILmVO0KcypOhYRcmA4k8Z5mf-LWw0bq5sMnPYSA6-aUJ4V1y3fX1B99OFtFdGNkqXuO_pZYBhF7QXu8kXT-Qslmt5UwCckMRjW0a4KRsNwqOZ6s2vSQRXOE4KdBz6QNRUjhA/s1600/IMG_1015.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwCIILmVO0KcypOhYRcmA4k8Z5mf-LWw0bq5sMnPYSA6-aUJ4V1y3fX1B99OFtFdGNkqXuO_pZYBhF7QXu8kXT-Qslmt5UwCckMRjW0a4KRsNwqOZ6s2vSQRXOE4KdBz6QNRUjhA/s320/IMG_1015.jpg" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Μου είναι εξαιρετικά εύκολο να γράφω σοβαρά, "βαριά" ποστ στο μπλογκ μου. Το κάνω χρόνια τώρα, όχι επειδή το θέλω, αλλά γιατί για κάποιον μυστήριο λόγο μου βγαίνει εύκολα. Το λες και drama queen, θαρρώ, και δεν θα ξέρω πως να σε αντικρούσω. Στην διαδικασία αλλαγής κι αυτό. Έχω και πάντα θα έχω λόγους να γκρινιάξω για την ζωή μου, την καθημερινότητα και το πως πάνε τα πράγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς. </div>
<div style="text-align: justify;">
Έχω ήδη έναν μήνα στο νέο μου σπίτι. Ένα διώροφο στο Abbey Wood, μια περιοχή ακόμα πιο μακριά απ΄ότι το Woolwich που έμενα πριν αλλά είναι όμορφα και ήσυχα. Όλα τα σπίτια στον δρόμο μου είναι ίδια σχεδόν και μ'αρέσει όταν βγαίνω για βόλτα να βλέπω τις προσπάθειες των κατοίκων να τα κάνουν να ξεχωρίζουν, με διαφορετικές πόρτες, φυτά και γυψινα διακοσμητικά (νάνοι, αλεπούδες, αγγελάκια, σπιτάκια, κλπ) και τώρα αυτές τις μέρες, χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το σπίτι είναι όμορφο, με την δυνατότητα αυτή την φορά να έχω τον προσωπικό μου χώρο, με την κουζίνα να είναι ένα ξεχωριστό δωμάτιο και το καθιστικό να έχει έναν άνετο καναπέ. Στο σπίτι επίσης υπάρχουν και τρία τζάκια, ένα στο καθιστικό κι από ένα στο κάθε υπνοδωμάτιο, τα οποία φυσικά είναι σφραγισμένα και δεν χρησιμοποιούνται. Ναι, ξέρω, μπορεί να μην είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά ήθελα πάντα να μείνω σ'ένα σπίτι με τζάκι, πείτε το παιδικό απωθημένο. Προς το παρόν χρησιμεύει ως χώρο για να έχω τα βιβλία μου κι αυτά που μου έχει δανείσει η Saigon, χώρο για να βάζει την συλλογή απο ποτήρια μπύρας ο συγκάτοικος και κάπου για να βάζουμε την αλληλογραφία μας. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLT8SliUAsJ3P9UwkZWiy4kSXjHAWJ5gH60hvUzbn4LB2zPoH2sveLGysHDRGJXz3eVuc8xLOudzbe5YaG5980GpTy6T6yneeCA18LNh3fcIEtV3u-GYRYj67mstecRdJulazcUA/s1600/IMG_3676.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLT8SliUAsJ3P9UwkZWiy4kSXjHAWJ5gH60hvUzbn4LB2zPoH2sveLGysHDRGJXz3eVuc8xLOudzbe5YaG5980GpTy6T6yneeCA18LNh3fcIEtV3u-GYRYj67mstecRdJulazcUA/s320/IMG_3676.jpg" width="213" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Μ'αρέσει το σπίτι. Μ'αρέσει γιατί μπορώ και το αισθάνομαι σαν σπιτικό μου, γιατί δεν χρωστάω χάρη σε κανέναν που μένω εδώ, γιατί έχω το δικό του δωμάτιο, γιατί χρειάστηκε να εξοπλίσω σε έναν βαθμό την κουζίνα και να την αισθανθώ έτσι δικιά μου, γιατί δεν χρειάζεται να είμαι όλη μέρα με τους συγκατοίκους μου και γιατί αισθάνομαι άνετα και ήρεμα εδώ. Ο συγκάτοικος, ένας Νεοζηλανδός που αυτοπροσδιορίζεται ως kiwi, είναι ένας ευγενικός, διακριτικός άνθρωπος και ήταν αυτός που με ξενάγησε στο σπίτι όταν ήρθα να το δω. Ήταν ο μόνος που μου είπε να καθίσω και μου προσέφερε ένα τσάι. Έτσι με κέρδισε. Το σπίτι είναι ένα σπίτι, ο άνθρωπος και οι τρόποι του το κάνουν σπιτικό, ωστόσο. Στο σπίτι πλέον μπορώ και άνετα κάνω ό,τι θέλω. Μαγειρεύω, δοκιμάζω νέες συνταγές, πειραματίζομαι ακόμα με τα choclate chip cookies που κάποια στιγμή θα τα πετύχω, πλέκω, διαβάζω (αυτό τον καιρό την <a href="http://www.frankieboyle.com/stuff/default.html">αυτοβιογραφία του Frankie Boyle</a> που μου δάνεισε η Saigon), απολαμβάνω το <a href="http://www.comedycentral.co.uk/">Comedy Central</a> στην τηλεόραση με συνδυασμό Friends, Two and a half men, Scrubs και South Park (και γελάω πάρα πολύ με όλα τους), ακούω μουσική. Και συνειδητοποιώ πώς έχω μπροστά μου πολλές ευκαιρίες να κάνω πολλά απ'όσα θέλω, μπορώ ακόμα να κυνηγήσω τα όνειρα μου, τα εμπόδια που έβαζα στον εαυτό μου είναι πια πίσω μου και πώς εννιά μήνες μετά τον ερχομό μου στο Λονδίνο χρειάστηκε να ξανακάνω μεν μερικά πράγματα από την αρχή, αλλά είμαι εδώ, έτοιμος για τα επόμενα επεισόδια, με την μηχανή μου στα χέρια μου, την South Bank μιάμιση ώρα από εδώ για επισκέψεις φόρτισης και το Skype εκεί, σταθερό και αχόρταγο. </div>
<div style="text-align: justify;">
Χριστούγεννα στο νέο σπίτι λοιπόν, παρέα με τον kiwi συγκάτοικο και με απόθεμα μπύρας, ψητών, σνακς και ταινίες. Καθόλου άσχημα. Χρόνια πολλά και καλά να περάσετε αυτές τις μέρες, όπως εσείς ορίζετε το "καλά". </div>
</div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-56965901116480078032011-11-19T03:31:00.001+00:002011-11-19T13:32:16.620+00:00Επεισόδιο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglAeiZ1sojqI1lzoxUevxWvwEcgigQtVP28rLZNvmqfE516Ga15-k0f2GceU_xAh-5PZEz7NiAMA3JtRw6ZwHwW62wZKA0ms7OhrKmyqP5T-wh22GCGB7Aq45zcMF4STAypyQxAw/s1600/IMG_0732+copy.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglAeiZ1sojqI1lzoxUevxWvwEcgigQtVP28rLZNvmqfE516Ga15-k0f2GceU_xAh-5PZEz7NiAMA3JtRw6ZwHwW62wZKA0ms7OhrKmyqP5T-wh22GCGB7Aq45zcMF4STAypyQxAw/s400/IMG_0732+copy.JPG" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, σεζόν 29, όσο κι η ηλικία μου, γραμμένο σ'έναν καναπέ που αισθάνομαι περισσότερο σπίτι μου κι από το σπίτι που μεγάλωσα. Γιατί σπίτι δεν είναι οι τοίχοι που σε βλέπανε να μεγαλώνεις αλλά οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που υποδέχονται εσένα, αυτό που είσαι κι όχι αυτό που ήσουν ή θα έπρεπε να γίνεις με το καλό και που εσύ τους βλέπεις σαν ανθρώπους σου, που τους νοιάζεσαι, τους ξέρεις, τους βλέπεις γι'αυτό που είναι και δεν μπλέκεις τις ταμπέλες. Έτσι, ένας καναπές μπορεί να είναι σπίτι σου επειδή ο άνθρωπος που σε καλεί σ'αυτόν και συζητάς μαζί του πάνω από ζεστές κούπες ή πιάτα γεμάτα σούπα, σε κάνει να τον νιώθεις σαν ένα σπίτι ολάκερο. Όλοι μεγαλώνουμε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα είναι και δικό μας σπίτι τελικά. Δεν απαξιώνω την οικογένεια, ίσα ίσα, αποθεώνω τον όρο θέτοντας ως απαραίτητη προϋπόθεση να μην ισχύει απόλυτα το κλισέ πως την οικογένειά σου δεν την διαλέγεις. Κι αν επιμείνει κανείς πως την βιολογική μας οικογένεια δεν την επιλέγουμε, τότε την Οικογένεια μας την διαλέγουμε και μπορεί να φαίνεται τόσο παράδοξη επιλογή όσο η επιλογή ενός καναπέ αντί για σπίτι. </div>
<div style="text-align: justify;">
Επεισόδιο σημαντικό και κρίσιμο, το πρώτο της νέας σεζόν. Η τελευταία τελείωσε με πάταγο, φασαρία, κουρνιαχτό, κρύο και απογοήτευση. Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε να περιμένω ένα καλοκαίρι ολόκληρο για το πρώτο επεισόδιο της επόμενης σεζόν: το τελευταίο έλαβε χώρα έξω από ένα σπίτι στην Σιάτιστα και το επόμενο, το πρώτο ξεκίνησε στο ίδιο μέρος, μερικές στιγμές μετά. Δεν είναι εκπληκτικό πως έρχεται μια στιγμή που τα συνειδητοποιείς όλα, ξεκαθαρίζουν τα πάντα γύρω σου και ξαφνικά έχεις απόλυτη επίγνωση της κατάστασης αλλά και των αποφάσεων που έχεις να πάρεις ή να πραγματοποιήσεις;</div>
<div style="text-align: justify;">
Η νέα σεζόν ξεκινά με τον κεντρικό ήρωα να έχει φάει τα μούτρα του (θυμίζοντας μια ευχή που του έδωσε η κολλητή του κάποτε), λίγο επειδή φταίει αυτός και λίγο επειδή τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και μαζί τους κι οι άνθρωποι κι οι σχέσεις. Ο ήρωας/αντί-ήρωας είδε την ζωή του να έρχεται πάνω κάτω και τώρα πλέον πρέπει πάλι να την βάλει σε μια τάξη και να ορθοποδήσει. Κι όσο λυρικό και ποιητικό κι αν ακουστεί κάτι τέτοιο σε κάποιον, πιστέψτε με, δεν είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολο ή αστείο ή απολαυστικό να βλέπεις τα σχέδια σου να αλλάζουν τελείως, τις σχέσεις σου με ανθρώπους να μεταμορφώνονται τόσο που να απορείς αν η προηγούμενη κατάσταση ήταν αληθινή, να μένεις χωρίς σπίτι, με τις δουλειές που πέρασες μήνες να αποκτήσεις να ταλαντεύονται και να κινδυνεύεις να τις χάσεις, να αναγκάζεσαι να εξαρτηθείς από ανθρώπους που δεν θέλεις και να τρέχεις και να μην φτάνεις για να κάνεις δουλειές που δεν περίμενες, τουλάχιστον όχι να τις κάνεις τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις προϋποθέσεις. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ψάχνω σπίτι λοιπόν, στο Λονδίνο. Από το προηγούμενο αναγκάζομαι να φύγω, χωρίς χρονικό περιθώριο για ψάξιμο και χωρίς συζητήσεις. Ψάχνω ένα δωμάτιο σ'ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, το συντομότερο δυνατό, με ένα λογικό προς χαμηλό ενοίκιο. Από περιοχές δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, αν και θα προτιμούσα να είμαι σχετικά κοντά στην πόλη όπου είναι και οι περισσότερες δουλειές μου. Αν έχετε κάποια πληροφορία, πείτε μου μια κουβέντα,ε;</div>
<div style="text-align: justify;">
Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, γραμμένο σ'έναν καναπέ, αφού έχουμε δει το <a href="http://www.imdb.com/title/tt1605783/">Midnight in Paris</a> με την Saigon, όλο σχόλια και γέλια για το περιεχόμενο και τις αναφορές του, πράγματα αγαπημένα κι απ'τους δυό μας. Επεισόδιο γραμμένο δίπλα στην Οικογένεια μου και το σπίτι μου. Και δεν είναι το πρώτο που είναι γραμμένο έτσι και δεν θα είναι και το τελευταίο. Έτσι, αν και η σεζόν που ξεκίνησε μόλις, ξεκίνησε με πάταγο, ξέρω πως όλα θα πάνε καλά τελικά και όλα θα είναι καλύτερα κι από πριν. Και πως σε λίγο καιρό, πάλι θα τα συζητάμε πάνω από κούπες τσάι, σούπες και <a href="http://www.flickr.com/photos/sofiagk/5822813796/">scones with cream and jam</a> ή CCC. </div>
</div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-47838211686837231502011-11-05T22:05:00.000+00:002011-11-05T22:06:27.123+00:00Μέρα πρώτη: άφιξη, ετοιμασίες και η Lola<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirSQU-5w9cHSLSylhQvI5Zi3l3qSPkLWmsMxfvEdD4JTjHGD0Ty4ofWc8dpIf4Y21WXR-5j69nOL9EHlZF9G984jY8Uv3lBLutOtzWce6Mq3UKWKsaGQx7vO6X3J05PmrS06SmPQ/s1600/IMG_0358.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirSQU-5w9cHSLSylhQvI5Zi3l3qSPkLWmsMxfvEdD4JTjHGD0Ty4ofWc8dpIf4Y21WXR-5j69nOL9EHlZF9G984jY8Uv3lBLutOtzWce6Mq3UKWKsaGQx7vO6X3J05PmrS06SmPQ/s320/IMG_0358.jpg" width="213" /></a></div>
<div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Αν μου έλεγες
πριν από ένα χρόνο ότι κάποια στιγμή θα ήμουν Σιάτιστα και θα δούλευα με ένα
διεθνές </span>crew<span lang="EL"> για τα γυρίσματα
ενός </span>fantasy thriller <span lang="EL">με πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη
Μουρίκη, την Έφη Παπαθεοδώρου, τον </span>B<span lang="EL">.</span>D<span lang="EL">. </span>Foxmoor <span lang="EL">και την </span>Sadazhinia<span lang="EL">, όχι απλά δεν θα σε πίστευα, αλλά μπορεί
και να σε έβριζα. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Σήμερα απλά
απολαμβάνω την παράνοια και το απροσδόκητο της ζωής μου τους τελευταίους μήνες.
Αγουροξυπνημένος, άυπνος, κουρασμένος, με χίλια δυο πράγματα να γκρινιάζω αλλά
ταυτόχρονα και με την ικανοποίηση πως ζω κάτι διαφορετικό, για ένα </span>project<span lang="EL"> που μου αρέσει όσο λίγα και πιστεύω σ’αυτό.
Όσα στραβά κι ας συμβαίνουν (και φυσικά και συμβαίνουν όταν κάνεις κάτι για
πρώτη φορά) τελικά, το σημαντικό είναι πως κάθε φορά που στραβώνω με κάτι,
αμέσως ακολουθεί η σκέψη πως ξέρω για ποιό λόγο το κάνω όλο αυτό. Κι όσο ο
λόγος είναι μεγαλύτερος απο την «ταλαιπωρία», είμαι σε καλό δρόμο νομίζω. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Η μέρα
ξεκίνησε... αργά χτες βράδυ, μετά ακολούθησε ένα τρίωρο οδήγησης (καιρό είχα να
οδηγήσω τόσο και μου είχε λείψει),
κατάφερα να χαθώ δύο φορές (την μία μέσα στην Κοζάνη και την άλλη στην
Σιάτιστα), περίμενα να ξεμπλέξουμε με τα δωμάτια, πήγα για φαγητό (ο χώρος που κανονίσαμε
για γεύματα είναι ο το συσσίτιο της τοπικής ενορίας!), δουλειές, δουλειές,
δουλειές, μετά ακολούθησε μια μυστήρια κατάσταση που γύρω γύρω είχε πανικό και στην
μέση κάτι άλλο, επίσκεψη στο σκηνικό, φαγητό, παραλαβή συνεργάτη (και
συγκατοίκου για 25 μέρες) απο Κοζάνη και μετά ξενοδοχείο για ανακεφαλαίωση, </span>meetings<span lang="EL">, σχεδιασμούς, ξεκούραση και ποστ. Τώρα
κανονικά θα έλεγα πως έτσι πιστεύω πως θα είναι οι επόμενες μέρες μου, αλλά δεν
ξέρω, δεν με νοιάζει, δεν μπορώ να ξέρω, δεν σχεδιάζω, ας έρθουν με το καλό και
θα βρω έναν τρόπο να τις απολαύσω και να είμαι όσο καλύτερος γίνεται. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify;">
<span lang="EL">Μουσική της
ημέρας το </span><a href="http://www.imdb.com/title/tt0130827/soundtrack">Lola Rennt OST</a><span lang="EL"> που μου έδωσε η </span>Saigon<span lang="EL">,
με την οποία είδα και την πανέμορφη ταινία τις προάλλες. Και η οποία Saigon είναι
εκπληκτική στο να ανέχεται την γκρίνια μου. </span></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-53395012607686165432011-10-19T19:42:00.000+01:002011-10-19T19:55:57.593+01:00Ένας χειμώνας και μια σταλιά Monet<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV6y_zVA7SBSPkQyV3JJyDAGgWYM338ldWBpF1pa9LcOcnLL7VPHzX0kxznOYRk-4ZdhOdBsSMA7A0xeKW6aACcZXaeX74yq0f5Uww3uefA6UtbnwRWeoe2CSNgnvCCrgPfqG3bw/s1600/WINTER_POSTER_SQUARE.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV6y_zVA7SBSPkQyV3JJyDAGgWYM338ldWBpF1pa9LcOcnLL7VPHzX0kxznOYRk-4ZdhOdBsSMA7A0xeKW6aACcZXaeX74yq0f5Uww3uefA6UtbnwRWeoe2CSNgnvCCrgPfqG3bw/s320/WINTER_POSTER_SQUARE.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="EL">Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να λέω πως η ζωή
μου είναι περίεργη. Μάλλον κάποιο κατάλοιπο του προηγούμενου εαυτού μου θα
είναι. Θα ήταν αξιοσημείωτο οτι η ζωή μου είναι περίεργη μόνο αν περίμενα η ζωή
μου να είναι προβλέψιμη και βαρετή. Οι προσδοκίες που είχα μέχρι τώρα απο μένα
και την ζωή μου είναι που με κάνουν να σχολιάζω πως είναι και πως πάει. Και να
μιλάω και να γράφω προφανώς γι’αυτή. </span></div>
<div>
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="EL">Επτά μήνες πριν έφυγα για το Λονδίνο με όνειρα,
σχέδια, απαιτήσεις, προσδοκίες, σμασμωδικές αποφάσεις για το μέλλον μου
βασισμένος σε επιπόλαιες σκέψεις και με
ένα λάθος σκεπτικό για την προσωπική μου ζωή. Τρεις μήνες μετά την άφιξη μου
στο Λονδίνο, ελάχιστα απο τα σχέδια μου είχαν πετύχει. Επτά μήνες μετά την
άφιξη μου στο Λονδίνο πια, είμαι πολύ καλύτερα απ’οτι ποτέ περίμενα, πιο
ευτυχισμένος απο ποτέ, με πιο καθαρό μυαλό, με ενδιαφέρουσες δουλειές και πολλά
</span>project<span lang="EL"> να τρέχουν. Και τώρα
είμαι πάλι στην Ελλάδα, ως επαγγελματίας αυτή την φορά για κάποιο διάστημα,
παραγωγός κι υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων για την κινηματογραφική ταινία <a href="http://winter-thefilm.com/">«ΟΧειμώνας»</a>, του Λαρισαίου σκηνοθέτη και φίλου Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, ένα </span>project<span lang="EL"> που εδώ και χρόνια το βλέπω να
εξελίσσεται και τώρα έχω την τύχη και την ευκαιρία να μπορώ να δουλέψω σ’αυτό
και να βοηθήσω όσο μπορώ. Τα γυρίσματα ξεκινάνε σε λίγες μέρες στην Σιάτιστα
και κατά την διάρκεια τους θα έχω την ευκαιρία να μάθω τόσα καινούργια πράγματα
που θα είναι σαν να κάνω επιπλέον σπουδές, αυτή την φορά στο πεδίο δράσης κι
όχι θεωρητικά. Θα έχω την ευκαιρία να δω και να συμμετέχω στην λειτουργία ενός
κινηματογραφικού συνεργείου και μιας κινηματογραφικής παραγωγής γενικά, ενώ θα
έχω και την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους των οποίων την δουλειά σέβομαι ιδιαίτερα.
Η αλληλεπίδραση με καλλιτέχνες, η ευκαιρία να βιώνω έργα Τέχνης σε
αποκλειστικότητα και πριν το κοινό και η δυνατότητα να βλέπω καλλιτέχνες να
δουλεύουν κατά την δημιουργική διαδικασία είναι μερικοί απο τους λόγους που
αγαπώ τόσο πολύ να είμαι ένας επαγγελματίας στον χώρο της Τέχνης. Δεν ορίζω τον
εαυτό μου σαν Φωτογράφο απλώς, δεν θέλω να είμαι ένας καλλιτέχνης ή
επαγγελματίας μιάς μορφής Τέχνης μόνο, θέλω και είμαι τυχερός που μπορώ να
ασχολούμαι με την Τέχνη γενικά, με την Ιστορία της, τον Κινηματογράφο τώρα, την
Θεωρία και οτιδήποτε έχει σχέση με την Τέχνη και τους ανθρώπους της. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.nationalgallery.org.uk/upload/img/monet-water-lilies-NG6343-fm.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="149" src="http://www.nationalgallery.org.uk/upload/img/monet-water-lilies-NG6343-fm.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="MsoNoSpacing" style="text-align: justify; text-indent: 14.2pt;">
<span lang="EL">Την ζωή μου την ευχαριστώ και την απολαμβάνω. Κι
ευχαριστώ κι αυτή την δύναμη που μου θυμίζει με τον τρόπο της τον εαυτό μου,
μου θυμίζει τα όνειρα και τις ικανότητες μου. Αυτή την φορά αυτή η δύναμη είχε την
καλύτερη δυνατή μορφή, ως </span>Saigon<span lang="EL">, στο Λονδίνο, όπου υπήρξε ιδανική «μαθήτρια» ή, καλύτερα, ακροάτρια, της
πολυλογίας μου για πίνακες, καλλιτέχνες, </span>trivia<span lang="EL"> και καλλιτεχνικά ρεύματα, κυρίως του αγαπημένου
μας Ιμπρεσσιονισμού. Να ξέρει άραγε πόσο την ευχαριστώ; </span></div>
</div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-7382231035744296362011-07-21T00:31:00.000+01:002011-07-21T00:31:58.268+01:00Vivian Maier στο German Gymnasium<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTlzpQO3AvuvLMmnVwML0i9h_hYxrGqjxDB5QRmxBPVQ3jTydcU_qVR-4ZKDojVB-JGY8URU6kktlivB08DJMR7x_viloujXXm9dvmrudcZUzEXg39375qQVovJuMqL9xnBgej7A/s1600/vivian-maier.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="223" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTlzpQO3AvuvLMmnVwML0i9h_hYxrGqjxDB5QRmxBPVQ3jTydcU_qVR-4ZKDojVB-JGY8URU6kktlivB08DJMR7x_viloujXXm9dvmrudcZUzEXg39375qQVovJuMqL9xnBgej7A/s400/vivian-maier.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: justify;">H <a href="http://www.vivianmaier.com/">Vivian Maier</a> είναι η κυρία στην φωτογραφία. Γεννήθηκε το 1926, εργάστηκε ως νταντά, πέθανε το 2009, άγνωστη, ασήμαντη και τώρα αποτελεί την μεγαλύτερη φωτογραφική ανακάλυψη των τελευταίων χρόνων! Όταν την διώξανε απο ένα απο τα σπίτια στα οποία έμενε επειδή δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο, άφησε πίσω της μερικές χιλιάδες ρολά φιλμ, άλλα εμφανισμένα κι άλλα όχι, τα οποία όταν τα εμφάνισε ο επόμενος ιδιοκτήτης του σπιτιού είδε κάποιες αρκετά καλές φωτογραφίες. Συμβουλεύτηκε κάποιους ειδικούς και, για να συντομεύω, πλέον έχουμε μπροστά μας την μεγαλύτερη ανακάλυψη στην Φωτογραφία τα τελευταία χρόνια, μια εξαιρετικά ταλαντούχα και παραγωγική φωτογράφο δρόμου, με ένα έργο που όσο το ανακαλύπτουμε τόσο μας εντυπωσιάζει! Το λυπηρό ωστόσο είναι πως όταν ανακαλύφθηκε το έργο της, την ψάξανε αλλά δεν την προλάβανε ζωντανή. Έτσι, "έφυγε" χωρίς να ξέρει πως η δουλειά της ανακαλύφθηκε και αναγνωρίζεται. </div><div style="text-align: justify;">Μια απο τις πρώτες τις εκθέσεις είχα την χαρά και την τύχη να επισκεφτώ πριν απο λίγες μέρες στο Λονδίνο, στα πλαίσια του <a href="http://londonstreetphotographyfestival.org/">London Street Photography Festival</a>, στην καταπληκτική αίθουσα του <a href="http://www.kingscrosscentral.com/eventspace">German Gymnasium</a> στο King's Cross. Η <a href="http://londonstreetphotographyfestival.org/diary/vivian-maier-a-life-uncovered">έκθεση</a>, υπέροχα στημένη σε μια φανταστική αίθουσα σε μια ακόμα καλύτερη περιοχή, είχε δείγμα της, ασπρόμαυρης κυρίως, δουλειάς της που καλύπτει τις δεκαετίας του '50 μέχρι και του '80 αλλά βλέπουμε και έγχρωμες φωτογραφίες της κι ένα βιντεάκι τραβηγμένο σε μηχανή 8mm. Πολλοί θα πούν οτι η δουλειά της θυμίζει άλλους μεγάλους φωτογράφους δρόμου του 20ου αιώνα και δε θα έχουν άδικο, δεν είναι φυσικά κακό το να έχει επηρεαστεί κανείς, αλλά σίγουρα βλέπουμε και αυθεντική, δικιά της δουλειά, με μια ιδιαίτερη ματιά στους ανθρώπους της πόληςκαι της σκηνές της αστικής ζωής στην Αμερική, σε μια εποχή που όσο απομακρύνεται, τόσο πιο ρομαντική φαίνεται. Η έκθεση, η μόνη με εισιτήριο απο όλες στο LSPF, είχε αρκετό κόσμο όταν πήγα και συνοδευότανε απο έναν μικρό οδηγό του φεστιβάλ με εξώφυλλο ένα αυτοπορτρέτο της (απο τα αρκετά) και τέλειες καρτ ποστάλ με φωτογραφίες της με άψογο ασπρόμαυρο τύπωμα. Η έκθεση τελείωσε πριν λίγες μέρες, αλλά μπορείτε να δείτε την επόμενη της αν είστε Λονδίνο, στο <a href="http://www.photofusion.org/gallery/photography/exhibitions/future/default.htm">Brixton</a>. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: right;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIwIT35w13rjbyHqjosIIbQ3wzxHDqsVnXzEGETEX_o1eIp392zvES2GyJwL8eT1izwydQ8wCXciHhw4KtJSuudKYmXXEwsb_qJI7Ez_blpgcUvx_Gr2MwNg0Mh7Nb5p-qSz_ZKA/s1600/IMG_7140.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhIwIT35w13rjbyHqjosIIbQ3wzxHDqsVnXzEGETEX_o1eIp392zvES2GyJwL8eT1izwydQ8wCXciHhw4KtJSuudKYmXXEwsb_qJI7Ez_blpgcUvx_Gr2MwNg0Mh7Nb5p-qSz_ZKA/s320/IMG_7140.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: justify;">Μέρος της έκθεσης ήταν και μια μικρή γυάλινη προθήκη, φόρο τιμής στον <a href="http://www.vivianmaier.com/research/vivian-maier/">άνθρωπο</a> Vivian. Στις φωτογραφίες της αλλα και απο αφηγήσεις ανθρώπων που την ξέρανε, μαθαίνουμε πως πάντα κυκλοφορούσε με μια κάμερα όταν έβγαινε έξω και φορούσε καπέλα σαν αυτό στην φωτογραφία, οπότε σ'αυτή την προθήκη βλέπουμε μερικά καπέλα της και μερικά ρολά φιλμ σαν αυτά που χρησιμοποιούσε, αυτά που είχε τα λεφτά να αγοράσει αλλά όχι να εκτυπώσει. Κάποιοι λένε οτι δεν έδειχνε την δουλειά της σε κανέναν, κανείς σχεδόν δεν ήξερε πόσο καλή ή κακή ήτανε. Και όλο αυτό τον καιρό έκρυβε έναν θησαυρό στα φιλμ της. Φεύγοντας απο την έκθεση δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ που η δουλειά της ανακαλύφθηκε και πλέον παίρνει σιγά σιγά την αναγνώριση που της αξίζει ή να λυοηθώ που σαν καλλιτέχνης δεν είδε την εντύπωση που προκαλεί η δουλειά της, δεν έλαβε το χειροκρότημα που της πρέπει, δεν ένιωσε την δικαίωση όλων αυτών των χρόνων. Η δεύτερη σκέψη μου μετά ήταν μια απορία, πόσα άλλα ταλέντα κρύβονται ακόμα και κρύβουν την καταπληκτική τους καλλιτεχνική δουλειά σε όλο τον κόσμο, πόσα ταλέντα δεν μπορούν να δείξουν τι μπορούν να κάνουν ή τι έχουν κάνει ως τώρα και πόσο πιο "φτωχοί" είμαστε όλοι μας που δεν βλέπουμε αυτή την κρυμμένη, χαμένη ομορφιά που υπάρχει. </div></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-87210093521881299972011-07-04T20:38:00.000+01:002011-07-04T20:38:00.445+01:00"Don't fuck with us, we're fabulous"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj20YsZfBLpGvGzpgZzrmPQL198foFO9szk0zqphYFHtxD1OWFitSYjr7iP_d3KOTwufUYLW6NjnYE-aEuNzBhhhgJ51pfgQVyxl9HU_OpgAj1OWQe5C9Pp_xbuSD8M135FPgsrhw/s1600/IMG_7020+copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj20YsZfBLpGvGzpgZzrmPQL198foFO9szk0zqphYFHtxD1OWFitSYjr7iP_d3KOTwufUYLW6NjnYE-aEuNzBhhhgJ51pfgQVyxl9HU_OpgAj1OWQe5C9Pp_xbuSD8M135FPgsrhw/s320/IMG_7020+copy.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Ένα απο τα πιο αγαπημένα μου ποστ σ'αυτο το blog, ειναι <a href="http://stoxasths.blogspot.com/2010/04/gay.html">αυτό</a>, για τις "Κούκλες", για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατι το απόλαυσα αλλα και γιατι πήρα "συγχαρητήρια" γι'αυτο απο ανθρώπους που εκτιμώ και μετράει η γνώμη τους. ΟΚ, κι επειδή μ'αρέσει να γράφω για κάτι τέτοια ψιλοπροκλητικά θέματα, για ρατσισμούς και τέτοια. Μ'έχουν πάρει και για gay τρεις με τεσσερις φορες στο παρελθόν και μ'αρέσει να παίζω μ'αυτη την ιστορία ρε παιδί μου. Γι'αυτούς τους λόγους λοιπόν αλλα και ως φωτογράφος, δεν θα μπορούσα να μην πάω στο London Pride που εγινε το σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Δεν είχα ξαναπάει ποτε στην ζωη μου και το θέαμα αλλα και ολη η φιλοσοφια της ημέρας απλα με εντυπωσίασαν!</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2HnV6mGbYXIG-IrS3YtUTey5EAiL0GXFlCpeyfOiniFryQI1H6ZF-YMWFb-J5DAVkBI1YP2Yvo0yI4XCuvBunZEAVW2KeVbxWuwsfHX6u6SSt1Xee5IkbWRcXAQ8YIWKW2uwe9g/s1600/IMG_6966+copy.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2HnV6mGbYXIG-IrS3YtUTey5EAiL0GXFlCpeyfOiniFryQI1H6ZF-YMWFb-J5DAVkBI1YP2Yvo0yI4XCuvBunZEAVW2KeVbxWuwsfHX6u6SSt1Xee5IkbWRcXAQ8YIWKW2uwe9g/s320/IMG_6966+copy.jpg" width="212" /></a>Σημαντικο μέρος του London Pride ειναι η παρέλαση φυσικά, η οποία έγινε στο κέντρο του Λονδίνου, στην Trafalgar Square και το Whitehall, όπου ήμουν κι εγώ με την μηχανή μου. Πέρα απο τα εντυπωσιακά κοστούμια και τα φτερά, το κομμάτι της παρέλασης που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το διαφορετικό: πέρα απο νέους και νέες με εντυπωσιακά κορμιά, στην παρέλαση υπήρχαν γκρουπ που ζητούσανε την νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων στην Πολωνία, γκρουπάκια που προκαλούσανε τις νόρμες που θέλουνε μάτσο κάποιες ομάδες ανθρώπων όπως οι καθηγητές πολεμικών τεχνών ή εθνοτικές ομάδες όπως οι Σκωτσέζοι, tsansexual που κυκλοφορούσανε άνετα με εκτεθειμένες τις ουλές απο τις επεμβάσεις αλλαγης φύλου (είμαι σιγουρος πως κάποιοι θα υποθέσουν οτι τις επεδείκνυαν τις ουλές τους αλλα όχι, είναι κομμάτι του κορμιού τους όπως κάθε άλλο), οροθετικοί και φίλοι οροθετικών, φίλοι ομοφυλόφιλων που διαμαρτυρότανε για την ομοφοβία, καθηγητές και δάσκαλοι που υποστηρίζανε το δικαίωμα σε μια εκπαίδευση ανοικτή σε όλες τις σεξουαλικές ταυτότητες σε όλες τις βαθμίδες της, ομοφυλόφιλοι με κινητικά προβλήματα οι οποίοι θέλανε κι αυτοί να δείξουν οτι ειναι περήφανοι γι'αυτό που είναι, γονεις με τα παιδιά τους που θέλανε τα παιδιά τους να μεγαλώσουν εχοντας την επιλογή να διαλέξουν την σεξουαλική τους προτίμηση ή να μην φοβούνται να δείξουν αυτή που έχουν, ηλικιωμένοι με παράσημα που θέλανε να δείξουν πως οι προτιμήσεις τους ερωτικά δεν τους εμπόδισαν να κάνουν πράγματα άξια να τους χαρίσουν παράσημα και άλλοι πολλοί.</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-0lS63ri3SoczdhdR8-Cr8VR9L52imZFapuBIbnqwaU0U-wtf8BotogjV2xqp7nDe89AQD2HvsQEGxjZK_sxhSaJXWuZScY5socVyZBgd1bgtYFh9EX_n59oYzoH27xayk5P6Mg/s1600/IMG_6995+copy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-0lS63ri3SoczdhdR8-Cr8VR9L52imZFapuBIbnqwaU0U-wtf8BotogjV2xqp7nDe89AQD2HvsQEGxjZK_sxhSaJXWuZScY5socVyZBgd1bgtYFh9EX_n59oYzoH27xayk5P6Mg/s200/IMG_6995+copy.jpg" width="133" /></a>Τελικά, ένα απο τα μηνύματα της ημέρας ήταν πως η κανονικότητα, ειδικά όπως στον έρωτα (σαρκικό και μη), είναι ένας μύθος που αποκλείει τον κόσμο απο την δυνατότητα να δούνε την πολυχρωμία ανθρώπων και ψυχών εκεί έξω. Κι αν η σεξουαλικότητα είναι ένα μόνο θέμα που διαφοροποιεί ανθρώπους, σκεφτείται τι όμορφο, πολύχρωμο μωσαικό ανθρώπων υπάρχει εκεί έξω μόλις συνειδητοποιήσουμε οτι το απόλυτο κοινό που έχουμε είναι η ιδιαιτερότητα μας. </div></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1Westminster, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο51.504971275625607 -0.1262024925903233551.327615275625604 -0.39049599259032336 51.68232727562561 0.13809100740967667tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-46044953870873882262011-06-15T00:21:00.000+01:002011-06-15T00:21:56.450+01:00Ολική ανακαίνιση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmTU9dt7V-GlTf3rYg4Bcv7Y3gG4vDG0LFZtxiXpi_-udgxYIlhliLVvZeArxn-Q2qEUP6MVNFBYdg4CWoCmUnchy652I2v4pz1hlteGKKRarpuq6m0V5bcoJKstgNuGjYq58Hcw/s1600/IMG_0346+-+Version+2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmTU9dt7V-GlTf3rYg4Bcv7Y3gG4vDG0LFZtxiXpi_-udgxYIlhliLVvZeArxn-Q2qEUP6MVNFBYdg4CWoCmUnchy652I2v4pz1hlteGKKRarpuq6m0V5bcoJKstgNuGjYq58Hcw/s400/IMG_0346+-+Version+2.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: justify;">Ανακαίνιση. Ολική, απο τα πατώματα μέχρι την οροφή, μπορεί να χρειαστεί να γκρεμίσω και κανέναν τοίχο για να ανοιξω κανένα παράθυρο να μπει φως να διαλύσει την μαυρίλα. Δεν χρειάζεται να γίνει βιαστικά, αλλά θα γίνει. Αυτά τα πράγματα δεν τα αποφασίζεις πάντα μόνος σου (ακόμα κι αν θα έπρεπε να συμμετέχεις σε τέτοιες αποφάσεις βέβαια) αλλά τελικά τα κάνεις μόνος σου. Για να είμαι ειλικρινής δεν θα το κάνω και τελειως μόνος μου, έχω την Saigon που ξέρει τι κάνει, το καλύτερο της κόλπο δε είναι που με κάνει να λέω μόνος μου αυτά που πρέπει να συνειδητοποιήσω και να ακούσω, όπως το γιατι έπρεπε να κανω αυτή την ανακαίνιση και με τι ρυθμό. Δεν ξέρω πως το κάνει, αυτή ξέρει, αυτή είναι και γι'αυτό την αγαπώ. </div><div style="text-align: justify;">Όπως και να έχει, τέτοια ανακαίνιση δεν έχω ξανακάνει, το σωστό να λέγεται. Και τέτοιο πόνο επίσης πιστεύω δεν έχω ξανανιώσει. Πόνο γιατί πρέπει να την κάνω αυτή την ανακαίνιση και γιατι ανακαλύπτω οτι τα υλικά που είχα πριν δεν ήταν οτι καλύτερο και σίγουρα δεν ηταν αυτό που νόμιζα, κάτι που μόνο τώρα καταλαβαίνω. Αλλά πάντα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σκέφτομαι (ή τουλάχιστον χρειάζομαι να το σκέφτομαι αυτό) τι ωραίο θα είναι αυτό που θα φτιάξω μετά, πόσο όμορφο θα το κάνω, με την εμπειρία του προηγούμενου και την ελπίδα για το επόμενο. </div><div style="text-align: justify;">Αυτές οι καταστάσεις έχουν τα καλά τους αλλά έχουν και τα πολύ κακά τους. Έχουν και τις στιγμές που όλα φαίνονται πιθανά και τις στιγμές που όλα μοιάζουν να βυθίζονται, κι εσύ μαζί τους και δεν ξέρεις απο που να πιαστείς, τι βάθος έχει αυτός ο γκρεμός που έπεσες, ποτε θα ξανανέβεις, αν θα ξανανέβεις, τι θα βρεις εκεί αν ξανανέβεις...</div><div style="text-align: justify;">Όπως και να έχει, τώρα είναι καιρός για χτίσιμο, για ανακαίνιση. Θα είναι διαδικασία, μια πορεία που θα πάρει τον καιρό της αλλά που ξεκινάει, όπως ολες οι πορείες, με ένα βήμα. Ένα βήμα που έγινε ήδη, ευτυχώς και σιγά σιγά θα έρθει και το δεύτερο. Στην ώρα του. </div></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-23163993207377323322011-04-29T22:06:00.000+01:002011-04-29T22:06:47.277+01:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUbJKNkP_vHUo51lSEfDF6tEYLvWj7bpdrP9Ll4vrOMmpSfUabNYqK9mp5CpBhL_iOKLMenR0TViqw79viN5udKlsfll4lFV_aR9AKKRzMc8eP7CDAJc7hDZbAzgg8zazrN4wtYg/s1600/dimitrisamvrazis+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUbJKNkP_vHUo51lSEfDF6tEYLvWj7bpdrP9Ll4vrOMmpSfUabNYqK9mp5CpBhL_iOKLMenR0TViqw79viN5udKlsfll4lFV_aR9AKKRzMc8eP7CDAJc7hDZbAzgg8zazrN4wtYg/s400/dimitrisamvrazis+1.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Gatwick, Woolwich, southeastern, dial arch, Sainsbury's, Tate modern, Ai Weiwei, Pollock, Sander, Struth, Mone, Deutsche Borse Photography Prize, Bloomsbury, Seven Dials, Starbucks, Nero, Canary Wharf, Fossil, Aircraft Circus, cheesecake, πιπερομανιταρόπιτα, τσάι, long exposure, photos, London Bridge, Horniman, Greenwich, Old Royal Naval College, DLR, Shadwell, Canon Street, St Paul Cathedral, Millenium bridge, national insurance, gumtree, royal wedding, kensington gardens, cv... </div><div style="text-align: justify;">Και ξεχνάω άλλα τόσα.</div><div style="text-align: justify;">Η ζωή δεν είναι μια γραμμική εξέλιξη, μια ιστορία με συγκεκριμένη αρχή, μέση, δομή και συνέχεια. Η ζωή είναι όπως την βιώνουμε, ένα συνοθύλευμα εμπειριών που τις θυμόμαστε και τις βιώνουμε σύμφωνα με τα συναισθήματα μας κι όχι με το πόση ώρα πέρασαμε μαζί τους. Έτσι κι εγώ, αυτές τις μέρες, πάνω απο σαράντα πια, έχω χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό μου, δεν μαζεύονται σε post, δεν μπορώ καλά καλά να τις χωρέσω στο μυαλό μου, να τις χωνέψω, να τις συνειδητοποιήσω. Αλλά ξέρω οτι είναι εκεί, στο μυαλό μου, με την θέση και το μέγεθος τους, χωρίς να έχω ιδέα τι θα κάνω μ'αυτές αλλά με μια τρελή ιδέα να τις συλλέξω. Δεν είναι όλα τέλεια βέβαια, δεν είναι όλες οι αναμνήσεις εδώ γλυκιές και πολύτιμες. Αλλά τι στη ζωή είναι ένα μόνο πράγμα, τι έχει μια πλευρά μόνο; </div></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-90595539110734343052011-03-12T12:57:00.000+00:002011-03-12T12:57:36.423+00:00London baby: I'm here!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/1HBGJVXSzas" title="YouTube video player" width="480"></iframe><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου απο το Λονδίνο. Έφτασα χτες με μα υπέροχη πτήση, με καλό καιρό, ένα πολύ καλό βιβλίο να με συνοδεύει και χίλιες σκέψεις στο μυαλό μου ταυτοχρονα. Ήρθα στο Λονδίνο ως ένα πείραμα, μια δοκιμή, να δω αν μπορώ να κάνω κάτι επαγγελματικά ή και ακαδημαϊκά, καιρό τώρα στέλνω βιογραφικά παντού κι ετοιμάζω τις αιτήσεις μου για βρετανικά πανεπιστήμια. Οπότε είμαι εδώ για interviews και job hunting. </div><div style="text-align: justify;">Φυσικά, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει, αλλά έχω ακόμα καιρό να δω και να συνειδητοποιήσω πως είμαι εδώ πια. Εδώ, παρέα με χίλιες σκέψεις κι ένα εκατομμύριο όνειρα, παρέα με ένα πανέμορφο πράσινο πλεκτό κασκώλ δημιουργία και δώρο της Saigon και την συμβουλή της στο μυαλό μου συνέχεια: "όλα να τα κάνεις, όλα να τα δεις".</div></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-80492150704862534022011-02-21T14:51:00.001+00:002011-02-21T14:52:36.789+00:00London baby: the sequel (Epilogue)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div style="text-align: right;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZhb6oT5oMwcrn5Kh_GsdSJDxEQuDrnRGFOqMa3PSQ1T2AlwQ4HMoKxAkxfXua6S8YKlRavfEue-3WK3c0U6eFto35j55nR7Wd8adecQ-3ReMwkfMBu6KV_hZZ4QaY8Rt-E9gnow/s1600/IMG_5736.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZhb6oT5oMwcrn5Kh_GsdSJDxEQuDrnRGFOqMa3PSQ1T2AlwQ4HMoKxAkxfXua6S8YKlRavfEue-3WK3c0U6eFto35j55nR7Wd8adecQ-3ReMwkfMBu6KV_hZZ4QaY8Rt-E9gnow/s320/IMG_5736.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: justify;">Φυσικά, ποτέ δεν είναι ευχάριστο να τελειώνουν οι διακοπές σου. Για μένα, ειδικά αν αυτές οι διακοπές είναι στο Λονδίνο κιόλας! Αλλά ήρθε κι αυτή η μέρα. Τελευταία μέρα πάλι στα Harrod's στα οποία γινότανε απλά σκοτωμός απο τον κόσμο, είχαν ξεκινήσει κάτι εκπτώσεις και ήταν σαν λαϊκό προσκύνημα μέσα στο κατάστημα. Αυτή την φορά όμως μπόρεσα να το δω όλο σχεδόν, όλους τους ορόφους. Κάποια στιγμή εντοπίσαμε κι ένα μέρος για καφέ με το κολασμένο όνομα <a href="http://www.harrods.com/visiting/restaurants/chocolate-bar">Chocolate Bar</a>. Και είναι απο εκείνα τα μέρη που δεν θέλεις να φας ή να πιεις κάτι, αλλά απλά θέλεις να κάνεις ένα ντουζάκι σε σοκολάτα, ένα λούσιμο με κουβερτούρα, μια μάσκα σώματος με τρούφες, γαργάρες με ρόφημα σοκολάτα και μετά ένα τρίωρο μπάνιο με τρία είδη σοκολάτας. Ταυτόχρονα. Πανάκριβο μεν, αλλά ο,τι πιο σοκολατένιο έχω δει και ζήσει στην ζωή μου και με τέλεια σοκολάτα, όχι την κοροϊδία που πουλάνε μερικά καφέ στην Ελλάδα. Τέλος πάντων, έκανα την καρδιά μου πέτρα κι έφυγα και με συνοπτικές διαδικασίες που θα παραλείψω να περιγράψω έφυγα για το αεροδρόμιο Gatwick. Μετά το γρήγορο check in, είχα στην διάθεση μου ένα απλά τεράστιο και τέλειο <a href="http://www.gatwickairport.com/shopping-eating/">χώρο</a> με καφέ, σούπερ μάρκετ και άλλα καταστήματα μέχρι να περιμένω την επιβίβαση! Φανταστικός ο χώρος, σε βοηθάει λίγο να ξεπεράσεις το σοκ οτι φεύγεις, έχεις και την ευκαιρία να πάρεις μια απο αυτές τις τεράστιες Cadburry να πνίξεις τον πόνο σου και να περιμένεις. </div><div style="text-align: justify;">Tέλεια η πτήση της επιστροφής, δίπλα μου είχα μια αγγλίδα μητέρα με την 5χρονη κόρη της, πολλοί διακριτικοί άνθρωποι, μόλις απογειωθήκαμε κοιμηθήκανε αγκαλιά, τόσο εξοικειωμένοι με τις πτήσεις. Τα υπόλοιπα δυστυχώς ήταν τυπικά. Άφιξη, αναμονή για λεωφορείο για ΟΣΕ, προαστιακός για Λάρισα και ξεκούραση μέχρι το επόμενο πρωί που επέστρεψα στην μονάδα για μια μαγευτική αλλαγή χρόνου στην σκοπιά (αλλά με καλή παρέα ενός φάνταρου) και μια Πρωτοχρονιά εντός στρατοπέδου. Δεν γκρινιάζω, ακόμα ήμουν σε ρυθμούς Λονδίνου και στο κάτω κάτω, κι αυτό μια εμπειρία ήταν. </div><div style="text-align: justify;">Αυτό είναι το γαμάτο με το Λονδίνο, για μένα τουλάχιστον. Οτι φεύγοντας απο εκεί, "είμαι" ακόμα εκεί για λίγες μέρες, το μυαλό μου ακόμα είναι στους χάρτες του μετρό ή του DLR, στην ευγένεια του κόσμου και το επιβλητικό αρχιτεκτονικό περιβάλλον. Όπως και να'χει, το Λονδίνο το'χω μέσα στην καρδιά μου, θα μου μείνει φυσικά αξέχαστο αυτό το ταξίδι ως στρατιώτης τυπικά στο Λονδίνο αλλά το μυαλό μου είναι πως θα κάνω κι άλλα, περισσότερα και μεγαλύτερα πράγματα εκεί. Ποιός ξέρει, ίσως τα σχέδια μου να περιλαμβάνουν το Λονδίνο για κάποιο διάστημα. θα δείξει...</div><div style="text-align: justify;">Για κλείσιμο μερικές φωτογραφίες απο πράγματα που μου αρέσανε πολύ αλλά δεν έβαλα </div><div style="text-align: justify;"> σε προηγούμενα ποστ. Μακάρι να τα δείτε κι εσείς απο κοντά σύντομα!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcHjeX1ppUWJuRmUQmAygvLEA4_kvBKZCzb8Qd7Li1I63GH3n2ThUCkewjnIXhaVLvlLOv6luBV9DUmb-0VmltVvsziVROjhO5vlks4Noc-c6dVogvhMr_a_aSOtAYyrl_zKDTVQ/s1600/IMG_5955.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcHjeX1ppUWJuRmUQmAygvLEA4_kvBKZCzb8Qd7Li1I63GH3n2ThUCkewjnIXhaVLvlLOv6luBV9DUmb-0VmltVvsziVROjhO5vlks4Noc-c6dVogvhMr_a_aSOtAYyrl_zKDTVQ/s320/IMG_5955.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"> Ένα υπαίθριο γλυπτό έργο του <a href="http://www.sculpture.org.uk/image/910000000442/">Peter Burke</a>, κοντά στο συγκρότημα που έμενα.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguDVVVWVJSSVWqk9nD5ZeMpwTlCzgCQSo6RgIaFaaMqe8sQ7qzcWdIs96PsmNsTcIxenxbq4Z8WDlJBW-VB-DX1CuAo_kHFBp4bamGggYYBpcUH3AkHmvNtYLj0ZKb-zbbOR5dqA/s1600/IMG_5671.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguDVVVWVJSSVWqk9nD5ZeMpwTlCzgCQSo6RgIaFaaMqe8sQ7qzcWdIs96PsmNsTcIxenxbq4Z8WDlJBW-VB-DX1CuAo_kHFBp4bamGggYYBpcUH3AkHmvNtYLj0ZKb-zbbOR5dqA/s320/IMG_5671.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"> Η διακόσμηση με εξύφυλλα δίσκων στο GBK του Ο2. Όλο το μαγαζί έτσι ήταν!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-BQ0kAZQAZxedaCZZrNxob60w6SDEz7Ku43Hb6s-dUJemV1IPy3vmdeK0v1r-yd0ALuw_jUhL8AN7Ta3S4XJQT-dZlrv6sSLKRrU_jJYmqUK6NIjN1N0jcCdyPR38qRspssc7gg/s1600/IMG_5778.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-BQ0kAZQAZxedaCZZrNxob60w6SDEz7Ku43Hb6s-dUJemV1IPy3vmdeK0v1r-yd0ALuw_jUhL8AN7Ta3S4XJQT-dZlrv6sSLKRrU_jJYmqUK6NIjN1N0jcCdyPR38qRspssc7gg/s320/IMG_5778.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"> Η τεράστια γόβα που μου έκανε εντύπωση κάθε φορά που περνούσαμε απο εκεί! Ουσιαστικά είναι η μαρκίζα για το πολύ πετυχημένο μιούζικαλ <a href="http://www.priscillathemusical.com/">Priscilla</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWjJ1hsvYWxu2IoeS4yGIkGldWyB88BUILlJalmlsZBDvRBkKwvMLMv6C1iCoFRspZTBd0BSlTfIE5pNmCPGR_s60ZlA02553i2-JjvEXDZqTeAgzxdlc8CYzRmJcfKecgTfKKgA/s1600/IMG_5767.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhWjJ1hsvYWxu2IoeS4yGIkGldWyB88BUILlJalmlsZBDvRBkKwvMLMv6C1iCoFRspZTBd0BSlTfIE5pNmCPGR_s60ZlA02553i2-JjvEXDZqTeAgzxdlc8CYzRmJcfKecgTfKKgA/s320/IMG_5767.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: center;"> Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο κτίριο είναι, αλλά είναι πανέμορφο!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnNzk_LmDoHuXtd1kDsWO6TZerVEfGmdOgahdFBgPHlOmTFkmVZqhum52sgQUnp7LAtCkvoxLk7cN4h2mlQ6NwvbRYdf3J17vfJ55v5YzMr7mLwFJiJVJcJ9A_vVBkJo03YLSpYg/s1600/IMG_5708.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgnNzk_LmDoHuXtd1kDsWO6TZerVEfGmdOgahdFBgPHlOmTFkmVZqhum52sgQUnp7LAtCkvoxLk7cN4h2mlQ6NwvbRYdf3J17vfJ55v5YzMr7mLwFJiJVJcJ9A_vVBkJo03YLSpYg/s320/IMG_5708.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"> Το HMS Victory, δίπλα απο το άγαλμα του Νέλσον στην <a href="http://www.dailymail.co.uk/news/article-1280834/Trafalgar-Square-Fourth-Plinth-Yinka-Shonibare-unveils-Nelson-s-Ship-In-A-Bottle.html">Trafalgar Square</a>. Είναι αρκετά μεγάλο και σίγουρα ο τρόπος παρουσίασης είναι τέλεια ιδέα!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPA_UbzSwzumF-ypM4nLS8N0bfzKi0TIY1onPXjouYXOZZnRgMYMJb3UzUmJ42WZk_hS7qvTis13nqWoJjZwL3EfgoU53x5RtUBpa0EApuTUqSR6uuC2TNt2w69y4A-qYyrWTGDA/s1600/IMG_5692.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPA_UbzSwzumF-ypM4nLS8N0bfzKi0TIY1onPXjouYXOZZnRgMYMJb3UzUmJ42WZk_hS7qvTis13nqWoJjZwL3EfgoU53x5RtUBpa0EApuTUqSR6uuC2TNt2w69y4A-qYyrWTGDA/s320/IMG_5692.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: center;"> Τελικά είναι ένα άγαλμα προς τιμήν του Oscar Wilde, απο την <a href="http://www.icons.org.uk/nom/nominations/wildestatue">Maggi Hambling</a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-5CPeFOMwbT1mnu7O3xnaJAYRAXlE8fU3zNT2ZQXecZkr74HLUdXYKwE6rSTzJhedCCu6NpogCRvKKMCyu2niGQeWIK4cOn_herDDr_n4ruXFXMVwkPfFFsKHliom9QbwV_e64w/s1600/IMG_5733.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-5CPeFOMwbT1mnu7O3xnaJAYRAXlE8fU3zNT2ZQXecZkr74HLUdXYKwE6rSTzJhedCCu6NpogCRvKKMCyu2niGQeWIK4cOn_herDDr_n4ruXFXMVwkPfFFsKHliom9QbwV_e64w/s320/IMG_5733.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: center;">Ένα απλό στενό, απο τα πολλά του Λονδίνου. Δεν είναι κάποιο σημαντικό, δεν έγινε κάτι αξιομνημόνευτο εκεί. Αλλά σίγουρα μου θυμίζει αυτή την ατμόσφαιρα, την διάθεση που μου αφήνει αυτή η πόλη. </div></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-42391367461119751912011-02-15T22:35:00.000+00:002011-02-15T22:35:07.134+00:00London baby: the sequel (3)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPZ3kpaPZsS6_VXe0-fW0cQuKpe9RqVT8uKLkltmx72gCecT_B9TMDaHhDptIGUpYRjzV7lB50vvJrk8K6NyifFJ2i79-8RCJ9-HQ6TLOUNPQ9ZBT61i0H35AhR63OfTp62RAzcg/s1600/IMG_5787.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPZ3kpaPZsS6_VXe0-fW0cQuKpe9RqVT8uKLkltmx72gCecT_B9TMDaHhDptIGUpYRjzV7lB50vvJrk8K6NyifFJ2i79-8RCJ9-HQ6TLOUNPQ9ZBT61i0H35AhR63OfTp62RAzcg/s400/IMG_5787.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Οι μέρες περνάνε (δεν είναι επιλογή μου, πιστέψτε με) και παθαίνω αυτό το "όσο και να δω υπάρχουν τρεις φορές άλλα τόσα να δω" αλλά μου περνάει γρήγορα. Οι επόμενες μέρες αφιερώνονται στο κέντρο της πόλης, το City όπως το λένε, αλλά και σε μια έντονη προσπάθεια να ξεπερνάω το σοκ του Λονδίνου αυτές τις μέρες! </div><div style="text-align: justify;">Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίσεις πραγματικά μια πόλη, ούτε καν αυτή στην οποία μένεις χρόνια. Αλλά όσο γυρνάς μια πόλη, τόσο περισσότερο την μαθαίνεις, παίρνεις εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες απο αυτήν. Στο Λονδίνο λοιπόν πίστευα πως το κέντρο είναι ένα υπέροχο μέρος για να μάθω κάπως την πόλη, να την γνωρίσω με τα όλα της, όχι αυτά που θέλουν τα ταξιδιωτικά πρακτορεία να δω. Ξεκινήσαμε λοιπόν απο το <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Piccadilly_Circus">Picadilly Circus</a> και την <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Regent_Street">Regent Street</a>, ένα μέρος που στ'αλήθεια με άφησε με το στόμα ορθάνοιχτο! Δεν ήξερα απο που να ξεκινήσω να προσπαθήσω να νιώσω όλο αυτό το θέαμα: απο τις ορδές του κόσμου, την πολύ ωραία χριστουγεννιάτικη διακόσμηση (αν και με χάλασε λίγο η διαφήμιση), τα καταστήματα, την απίστευτη κίνηση;;; Οφείλω να ομολογήσω πως όσο και να προσπάθησα να μην φανώ πολύ τουρίστας, δεν κατάφερα και πολλά. Η Regent Str. είναι ο παράδεισος του καταναλωτή, με άπειρα μαγαζιά, μια έντονη λονδρέζικη αίσθηση αλλά και μια μεγάλη ποικιλία σε ανθρώπους και γλώσσες (πρέπει να άκουσα πάνω απο 20 διαφορετικές γλώσσες σε μια βόλτα και μόνο, ανάμεσα τους και ελληνικά). Ανάμεσα σε όλα αυτά τα μαγαζιά ήταν και το <a href="http://www.shopnatgeo.co.uk/Store-Information-a/135.htm">National Geographic</a>, με μεγάλη ποικιλία απο βιβλία, φωτογραφίες αλλά και ρουχισμό για όσους σκέφτονται να πάνε απο την έρημο μέχρι τους Πόλους! Μάλιστα είχε και έναν θάλαμο για να δοκιμάσει κανείς τον πολικό εξοπλισμό σε πραγματικές πολικές θερμοκρασίες (=κωλόκρυο).</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuQMUl-1JTxwf26AxouDI9quHSDvVNzi5_GXZlkIuF3DBMnCaqYgox8tWmJsPfPKYFZTiYrL1_JayyswRzqGkVecRU5D-sacespCOSoivT4QwsGAwYtRdLEYuLXiLNL2J9azDDZg/s1600/IMG_5734.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuQMUl-1JTxwf26AxouDI9quHSDvVNzi5_GXZlkIuF3DBMnCaqYgox8tWmJsPfPKYFZTiYrL1_JayyswRzqGkVecRU5D-sacespCOSoivT4QwsGAwYtRdLEYuLXiLNL2J9azDDZg/s320/IMG_5734.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;">Το κρύο στο Λονδίνο δεν ήταν τόσο κακό όσο μέσα σ'αυτούς τους θαλάμους, αλλά ήταν καμπόσο. Οπότε, απο την μία το κρύο, απο την άλλη η κούραση της βόλτας, απο την άλλη η πείνα, η μόνη λύση είναι ένα cafe! Και φέτος, αυτό το cafe ήταν Η αποκάλυψη του ταξιδιού και ακούει στο μαγικό, τρυφερό, ζεστό όνομα <a href="http://www.patisserie-valerie.co.uk/">Patisserie Vallerie</a>! Είναι μια αλυσίδα καταστημάτων όπου μπορείς να βρεις καφέ, ζεστά και κρύα πιάτα αλλά και γλυκά απ'αυτά που θα σε κάνουν να σφουγγαρίζεις το πάτωμα απο τα σάλια που θα σου τρέχουν (αυτό κάνω και τώρα που τα θυμάμαι!). Ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, μου λείπει αυτό το μαγαζί, εμείς πηγαίναμε σ'αυτό στην Trafalgar, απέναντι απο την pub Porcupine, με κέρδισε απο την πρώτη στιγμή και θα συνεχίσω να είμαι μεγάλος θαυμαστής. Τεράστιες κούπες, φανταστική τοματόσουπα, ονειρικά κρουασάν βουτύρου και grilled croissants, τέλειες σαλάτες, διακόσμηση με αφίσες του Lautrec, αέρα άλλης δεκαετίας στην διακόσμηση και τις στολές των παιδιών που δουλεύουν εκεί. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες γι'αυτό το μαγαζί, δεν έβγαλα καν σοβαρές φωτογραφίες εκεί επειδή απλά το απολάμβανα! </div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD-p4JCCY32Ea8XjuuwIdKo_FKMXQG6dHF1yBILt9rui9kImifQkBhk6jmcWRquMhnb9AcXywy3cchj-1NX_gsP3Pv_fj2-BthpTnaEq_gDN3YwfzNEroYjRjFYhur3FF5MLg11A/s1600/IMG_5781.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhD-p4JCCY32Ea8XjuuwIdKo_FKMXQG6dHF1yBILt9rui9kImifQkBhk6jmcWRquMhnb9AcXywy3cchj-1NX_gsP3Pv_fj2-BthpTnaEq_gDN3YwfzNEroYjRjFYhur3FF5MLg11A/s320/IMG_5781.jpg" width="212" /></a>Μετά τα αρκετά και απολαυστικά διαλείμματα στα Patisserie Vallerie, η βόλτα συνεχίστηκε, περάσαμε απο φανταστικά θέατρα με πολλές παραστάσεις - υπερπαραγωγές (σε μια ο Hoff είναι ο Κάπτεν Κουκ...), την γραφική Chinatown την οποία και δυστυχώς δεν πήγαμε να δούμε αλλά και το λατρεμένο μου Soho. Μετά την βόλτα και στην <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Carnaby_Street">Carnaby Street</a> και την μοναδική της χριστουγεννιάτικη διακόσμηση της με τον Άγιο Βασίλη ως αστροναύτη, ήρθε η ώρα για φαγητό. Και αυτή την φορά είχαμε κανονίσει που θα πηγαίναμε: στο <a href="http://www.hbros.co.uk/">humus bros</a> για χούμους! Δεν είχα δοκιμάσει ξανά και περίμενα να δω πως είναι αλλά το μαγαζί με κέρδισε κυριολεκτικά απο την ταμπέλα: το slogan του μαγαζιού είναι <i>"give peas a chance"</i> και μόλις το διάβασα λύθηκα στα γέλια! Είδα μετά πόσο ζεστό είναι το μαγαζί, πόσο εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί οι υπάλληλοι και το λάτρεψα! Δοκίμασα την ασφαλή λύση του humus με κοτόπουλο κι διάφορες σως και μας έφερε ως κέρασμα φαλάφελ και τσάι μέντα για το τέλος! Η γεύση του χούμους, όλος αυτός ο συνδυασμός με την σάλτσα και την πίτα και το κρέας και το χούμους ήταν απλά μοναδικός! </div></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-82313341711795687152011-01-22T11:13:00.000+00:002011-01-22T11:13:06.402+00:00London baby: the sequel! (2)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><br />
<div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz0LnZTEDV__gd_cjmJIunAzBxU2rsbeTeQyb02y73ynYztzCGpyTYZNrPjMGZ49hTORhsTKW-UVHnI65f24I7rhY7KKqBnbeqfJ9NN13M7nyZ9xTzFIjGbTyAFfuiE6cgiA9-Ng/s1600/IMG_5860_1_2_3_4_5_tonemapped-copy.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhz0LnZTEDV__gd_cjmJIunAzBxU2rsbeTeQyb02y73ynYztzCGpyTYZNrPjMGZ49hTORhsTKW-UVHnI65f24I7rhY7KKqBnbeqfJ9NN13M7nyZ9xTzFIjGbTyAFfuiE6cgiA9-Ng/s320/IMG_5860_1_2_3_4_5_tonemapped-copy.jpg" width="161" /></a>Πολύ κρύο είπαμε στο Λονδίνο, εγώ πετάω στα σύννεφα και κοιτάω απο το παράθυρο στο τρένο. Το περυσινό μάθημα το έμαθα καλά και η μηχανή είναι πάντα πάνω μου, φωτογραφίζω ελάχιστα όμως, πιο πολύ θέλω να ζήσω την στιγμή, να μου μείνει στο μυαλό κι όχι στον αισθητήρα. Μια ώρα και κάτι ψιλά μετά, φτάνω στον προορισμό μου, το Woolwich Arsenal, μια περιοχή του Λονδίνου νοτιοανατολικά, κοντά στο Greenwich και δίπλα στον Τάμεση. Το σπίτι που θα μείνω είναι σε ένα κτίριο που κάποτε ήταν βασιλικό εργοστάσιο κανονιών και πυρομαχικών κι έχει ένα πολύ industrial και ιδιαίτερο στυλ που συνδυάζεται με πέτρα και αψιδωτά παράθυρα, ένας συνδυασμός που γουστάρω τρελά! Απ'οτι ξέρω, δεν γνωρίζουν πολλοί την περιοχή, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. </div><div style="text-align: justify;">Εδώ να ευχαριστήσω και δημόσια την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας μου η οποία μου έσπασε τα @@ όταν προσπάθησα να βάλω χρόνο ομιλίας και δεν αναγνώριζε (!!) το voucher που είχα αγοράσει απο κατάστημα της στην περιοχή. Ευχαριστώ για την ταλαιπωρία!</div><div style="text-align: justify;">Πρώτη μέρα στο Λονδίνο, εννοείται πως δεν θα καθόμουν μέσα, αποφασίσαμε να πάμε, λόγω του προχωρημένου της, ώρας στο <a href="http://www.theo2.co.uk/">O2</a>. Το οποίο Ο2 είναι ένα φαινόμενο! Είναι ένα τιτανοτεράστιο συγκρότημα ψυχαγωγίας, με πολλά καφέ, bars, pubs, κινηματογράφους, καταπληκτικό design εξωτερικά όπου θυμίζει ένα τεράστιο θόλο. Μοιάζει πραγματικά πολύ μεγάλος, αλλά όταν μπαίνεις μέσα, είναι στ'αλήθεια εντυπωσιακό! Καφέ και φαγητό εκεί λοιπόν, με φαγητό στο <a href="http://www.gbk.co.uk/">GBK</a>, όπου δοκίμασα ένα απο τα πεντανόστιμα burger τους σε ένα μαγαζί με ιδιαίτερη διακόσμηση, αφιερωμένη στην μουσική και με εξώφυλλα δίσκων στους τοίχους!</div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_-uazi7M6ok4av5juPyk7QjGVPPxk5NA6elR4R6d5FbZzbQg7BDhwyfLLrgqkqfa3yOz3fSSMu1g1xaQawtu502KjYVnmdzo_KYu-Cxkdp_CwtsEOiJnLLsqJAF0QhVJYctR6dg/s1600/IMG_5971_2_3_tonemapped-copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_-uazi7M6ok4av5juPyk7QjGVPPxk5NA6elR4R6d5FbZzbQg7BDhwyfLLrgqkqfa3yOz3fSSMu1g1xaQawtu502KjYVnmdzo_KYu-Cxkdp_CwtsEOiJnLLsqJAF0QhVJYctR6dg/s320/IMG_5971_2_3_tonemapped-copy.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">To O2 και η Canary Wharf στο βάθος</td></tr>
</tbody></table><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Τέλος πρώτης μέρας και η δεύτερη μου δίνει την ευκαιρία να δω την περιοχή με το φως της μέρας. Και ναι, έχει ήλιο στο Λονδίνο, όχι δεν είναι πάντα συννεφιασμένο και καταθλιπτικό. Κι όσοι λέτε για το πόσο βρέχει και πόσο συννεφιασμένο είναι, έχετε μείνει για καιρό στα Γιάννενα; θα καταλάβετε τι εννοώ... Η περιοχή είναι πανέμορφη, με πολύ ιδιαίτερα κτίρια, όπως το Gatehouse και το καταπληκτικό κτίριο της Βιβλιοθήκης. Πραγματικά τα χάζευα για ώρα! Εκτός απο χάζεμα όμως, η δεύτερη μέρα είχε και επίσκεψη στην <a href="http://www.nationalgallery.org.uk/">National Gallery</a> για να δούμε την μόνιμη συλλογή (αλλά περισσότερο για να δω αυτό το έργο φυσικά απο κοντά). Σταματάμε στον σταθμό <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Charing_Cross">Charing Cross</a>, περνάμε δίπλα απο την εκκλησία του <a href="http://www.flickr.com/photos/stoxasths/5321265504/">St Martin in-the-fields</a> και το μνημείο στον Wilde και φτάνουμε δίπλα στην National Gallery, ένα αρκετά μεγάλο κτίριο, εντυπωσιακό αρχιτεκτονικά με μια μεγαλη πλατεία μπροστά του, την Trafalgar square και πολύ κόσμο να κυκλοφορεί και να φωτογραφίζεται εκεί. Φυσικά, η εμπειρία του να βλέπεις απο κοντά έργα τέχνης απο τον Van Gogh, Rembrandt, Matisse, Leonardo, Turner και απο πολλούς άλλους είναι απλά απερίγραπτη. Απλά ας πω οτι νιώθω περήφανος που είδα απο κοντά κάτι τέτοιο, κάτι τόσο μοναδικό.</div><div style="text-align: justify;">Η συνέχεια έχει φαγητό, στο αγαπημένο μου Soho. Πέρυσι δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω ιδιαίτερες κουζίνες αλλά φέτος πήγα αποφασισμένος! Η πρόταση φίλων ήταν να πάμε σε ινδικό, συγκεκριμένα στο <a href="http://www.masalazone.com/locations_soho.php">Masala Zone</a>, ένα ιδανικό μαγαζί για εισαγωγή στην ινδική κουζίνα χωρίς "ατυχήματα". Πολύ όμορφη, ζεστή ατμόσφαιρα στο μαγαζί αλλά παίρνοντας τον κατάλογο ψιλοχάθηκα. Οι έμπειροι φίλοι μας με "ξενάγησαν" στον κατάλογο πιάτων και την ορολογία και η παραγγελία μου τελικά ήταν κάτι σαν "ποικιλία", το οποίο λέγεται "Grand <a href="http://www.masalazone.com/taste_thalis.php">Thali</a>", το οποίο έχει ως βάση κάποιο πιάτο με κρέας και διάφορες σάλτσες και συνοδευτικά και φυσικά με αρκετό nan bread. Μέχρι τώρα όλα αυτά τα είχα δει σε εκπομπές του <a href="http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/tv_and_radio/article6988042.ece">Gordon Ramsey</a>, αλλά τώρα πια τα δοκίμαζα και ήταν πεντανόστιμα! Υπέροχες και πολλές γεύσεις, μια ποικιλία γεύσεων στο στόμα απο το γλυκό μέχρι το αλμυρό και διάφορες υφές. Το πιάτο μου ήταν ελάχιστα καυτερό αλλά έτσι κι αλλιώς είχα πάρει για ποτό ένα ρόφημα με γιαούρτι και mango, το οποίο ήταν και το τέλειο φάρμακο για τα καυτερά! </div><table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUBUWmUzIGwnw2WEmcTvtOasL4nbJPzFpa9mMtMU30G1XYyTb5J0D8poArnyD947Pce2xwkHjIlMZNIO92Xw-iFDCdgYL74XCfXIvIIDQTyQCsVIrWKHFRJIqooD02dEsZNSMrrg/s1600/IMG_5755.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhUBUWmUzIGwnw2WEmcTvtOasL4nbJPzFpa9mMtMU30G1XYyTb5J0D8poArnyD947Pce2xwkHjIlMZNIO92Xw-iFDCdgYL74XCfXIvIIDQTyQCsVIrWKHFRJIqooD02dEsZNSMrrg/s320/IMG_5755.jpg" width="212" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Μέσα στην Dial Arch</td></tr>
</tbody></table><div style="text-align: justify;">Η επόμενη μέρα είχε ακόμα καλύτερη γνωριμία με το Woolwich. Πρωινό σε μια απλά φανταστική pub, την <a href="http://www.dialarch.com/">Dial Arch</a>, με τέλεια διακόσμηση, τζάκι, ξύλινα, vintage και δεν συμμαζεύεται, ένας συνδυασμός που με έκανε να χαζεύω το μαγαζί για ώρα πριν παραγγείλω κάτι για πρωινό. Αλήθεια, γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε μαγαζιά που να σερβίρουν πρωινό ή brunch; τι γαμάτη θα ήταν μια Κυριακή με πρωινό κι εφημερίδες σ'ένα τέτοιο μαγαζί! </div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5d9-_qtBAAVbAlXlqo6B83wQV0GMKHvXD8A1OCZyk6I-zQvzPbOUFoLY_fBTMKzXFDRus8RE0UB_Mki_3Rij6PQHlaQ5dUqy-YkuwtFGbYqb52RoQYwSdlcDTwfpcEoT3ZL82Gw/s1600/IMG_5911And8more_tonemapped-copy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="210" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi5d9-_qtBAAVbAlXlqo6B83wQV0GMKHvXD8A1OCZyk6I-zQvzPbOUFoLY_fBTMKzXFDRus8RE0UB_Mki_3Rij6PQHlaQ5dUqy-YkuwtFGbYqb52RoQYwSdlcDTwfpcEoT3ZL82Gw/s320/IMG_5911And8more_tonemapped-copy.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Woolwich Gatehouse</td></tr>
</tbody></table><div style="text-align: justify;"> Για να πάμε στην High Street, την κεντρική οδό της περιοχής (όχι, δεν λέγεται "High" η οδός αλλά έτσι λένε τις κεντρικές οδούς σε κάθε περιοχή), περάσαμε και απο το πανέμορφο Woolwich Gatehouse, στο οποίο και θέλω να επανέλθω για καλύτερες φωτογραφίες ωστόσο. </div><table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPze-xq5d8Xm647oiytrKeVOSD3wrDlps1uTYXv16K5RP0hen2j6K8Gdkne6i_xbAWh4FU95agnRImqGunnqA9Uq7QxvOy6IRUWQKdLOcBWKqe_vazz_4zD_mjcHwIsapbT0o4Tw/s1600/5352440522_a7d1ef165d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPze-xq5d8Xm647oiytrKeVOSD3wrDlps1uTYXv16K5RP0hen2j6K8Gdkne6i_xbAWh4FU95agnRImqGunnqA9Uq7QxvOy6IRUWQKdLOcBWKqe_vazz_4zD_mjcHwIsapbT0o4Tw/s320/5352440522_a7d1ef165d.jpg" width="209" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Woolwich Public Library</td></tr>
</tbody></table><div style="text-align: justify;">Για βόλτα στην περιοχή μετά, είδα και το καταπληκτικό κτίριο της Woolwich Public Library, της Βιβλιοθήκης της περιοχής και την χάζευα κι αυτή για ώρα φυσικά. </div><div style="text-align: justify;">Γυρνώντας στο Woolwich Arsenal, είχε κάποια απίστευτα κτίριο όπως το <a href="http://www.firepower.org.uk/">Artillery Museum</a> και άλλα πολλά, όπως <a href="http://www.flickr.com/photos/stoxasths/5343696388/">αυτό</a> που φωτογράφισα αλλά δεν συγκράτησα ποιο είναι. Θα το μάθω όμως. Και τέλος, όπως βλέπετε κάτω είναι τα σπίτι στην περιοχή εκεί. Ναι, μου αρέσουν ΠΑΡΑ πολύ!</div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAXldLAy8NIZNw9OXz9wnH_NO2YZcsIjzbZzFhVm-Aw82WRvHeZ4-LG536PjpomYMVF2aHOgwzmlxO_5ERJH94nShhhBMgNCeA7rY7xLuCJDfOusv0idMj5VLXDxnwVQ1KgZx8Qw/s1600/IMG_5965.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAXldLAy8NIZNw9OXz9wnH_NO2YZcsIjzbZzFhVm-Aw82WRvHeZ4-LG536PjpomYMVF2aHOgwzmlxO_5ERJH94nShhhBMgNCeA7rY7xLuCJDfOusv0idMj5VLXDxnwVQ1KgZx8Qw/s320/IMG_5965.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-55897419916783633322011-01-11T18:50:00.001+00:002011-01-11T18:54:19.100+00:00London baby: the sequel! (1)<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwT4X5rs3xOXWZwTBG4ZbpQFLKgIyn5tBU0QjqvVrv_E62lQbOWnsP5wqJFwb-r4QPaPjoCHp7FmsI9SvquZyWno5z_iZgMx43r7tp017wxOejc9YfVkfPkcOROQzqzjxjjAW8zg/s1600/trafalgar+square%252C+London.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="140" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwT4X5rs3xOXWZwTBG4ZbpQFLKgIyn5tBU0QjqvVrv_E62lQbOWnsP5wqJFwb-r4QPaPjoCHp7FmsI9SvquZyWno5z_iZgMx43r7tp017wxOejc9YfVkfPkcOROQzqzjxjjAW8zg/s400/trafalgar+square%252C+London.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Η χριστουγεννιάτικα στολισμένη Trafalgar Square</td></tr>
</tbody></table><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξαναπάω Λονδίνο! Η περυσινή εμπειρία δεν ήταν αρκετή και γι'αυτό και αποφάσισα να πάω και φέτος, αυτή τη φορά για να δω πως είναι τα Χριστούγεννα μιας και είχα εμπειρία απο Πρωτοχρονιά. Και τώρα, έχοντας περάσει και τις δυο γιορτές εκεί, νομίζω προτιμώ να περάσω εκεί Πρωτοχρονιά. Έτσι λοιπόν, πέρυσι είχαμε τέσσερα ποστ για το Λονδίνο (<a href="http://stoxasths.blogspot.com/2010/01/london-baby.html">1</a>, <a href="http://stoxasths.blogspot.com/2010/01/london-baby_19.html">2</a>, <a href="http://stoxasths.blogspot.com/2010/01/london-baby_26.html">3</a>, <a href="http://stoxasths.blogspot.com/2010/01/london-baby_29.html">4)</a> κι ένα τραγικά κακό <a href="http://stoxasths.blogspot.com/2010/02/london-yeah-baby.html">κλείσιμο</a>. Αλλά φέτος, μιλάμε για περισσότερες μέρες αλλά ΚΑΙ φωτογραφίες!</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtW2ilj5rNZWFg0elmkQc4JJD_pgNPwEA-uEcHA-BCLQYs3h2qj85a9XBxQh9QT4CzTMTEyxqtlUgoONF7kAdm3Ark_Y8EdSRcCxSZT3sxHi0thzcuxmmPBjN162dgvdViLVWeuQ/s1600/IMG_5640.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"></a>Φέτος λοιπόν δεν θα άφηνα τίποτα να μου χαλάσει τα σχέδια. Δεν θα έλεγα οτι πήζω στο στρατό αλλά όσο να'ναι, δεν είναι και ο,τι καλύτερο είχα να κάνω αυτούς τους μήνες. Οπότε, αφού έκανα τα απαραίτητα χαρτιά για να ζητήσω την κατάλληλη άδεια απο το ΓΕΣ για ταξίδι στο εξωτερικό, ήμουν έτοιμος για ταξίδι! Έχοντας ήδη σπίτι για να με φιλοξενήσει, το μόνο που ήθελα ήταν αεροπορικά εισιτήρια και σ'αυτό βοήθησε πολύ το internet. Ας είναι καλά η <a href="http://www.easyjet.com/asp/el/kavie/index.asp?lang=el">easyjet </a>(οχι, δεν έχω πρόβλημα να "διαφημίζω" κάτι όταν με εξυπηρετεί όπως πρέπει) στην οποία βρήκα τα φθηνότερα εισιτήρια και φυσικά ας είναι καλά τα ταξιδιωτικά γραφεία που επιβεβαίωσαν την πίστη μου πως δεν έχουν όλες ή, έστω, τις καλύτερες τιμές για ταξίδια. Εισιτήριο για <a href="http://www.gatwickairport.com/">Gatwick</a> λοιπόν με easyjet απο Θεσσαλονίκη! Προφανώς ήταν πιο εύκολο να κλείσω τα εισιτήρια απο το να κάνω υπομονή για να έρθει η μέρα της πτήσης για επτά μέρες στο Χριστουγεννιάτικο Λονδίνο! Όσο περνούσαν οι μέρες, έκανα το χειρότερο που μπορούσα μάλλον: έβλεπα ειδήσεις σε ελληνικά κανάλια. Τα οποία πάνω κάτω μας έλεγαν πως ο Αρμαγεδών είχε ήδη ξεκινήσει απο την Αγγλία και η Νεα Εποχή των Παγετώνων είχε αρχίσει να καταπίνει την Γηραιά Αλβιώνα, με αποτέλεσμα τα αεροδρόμια να είναι κλειστά και οι ορδές των ταξιδιωτών περνούσαν μεγάλη ταλαιπωρία. Οι πηγές μου στο Λονδίνο βέβαια κάθε φορά με ακούγανε έκπληκτοι: ναι, χιόνιζε, ναι το Heathrow είχε κλείσει αλλα δεδομένου πως τα υπόλοιπα τέσσερα αεροδρόμια του Λονδίνου ήταν ανοιχτά και ο κόσμος δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα, απορούσαν με την φρίκη που μετέδιδαν τα ελληνικά κανάλια. Πόσο αγαπώ την ελληνική τηλεόραση!</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtW2ilj5rNZWFg0elmkQc4JJD_pgNPwEA-uEcHA-BCLQYs3h2qj85a9XBxQh9QT4CzTMTEyxqtlUgoONF7kAdm3Ark_Y8EdSRcCxSZT3sxHi0thzcuxmmPBjN162dgvdViLVWeuQ/s1600/IMG_5640.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtW2ilj5rNZWFg0elmkQc4JJD_pgNPwEA-uEcHA-BCLQYs3h2qj85a9XBxQh9QT4CzTMTEyxqtlUgoONF7kAdm3Ark_Y8EdSRcCxSZT3sxHi0thzcuxmmPBjN162dgvdViLVWeuQ/s320/IMG_5640.jpg" width="320" /></a>Ήρθανε με το καλό οι μέρες λοιπόν, λεωφορείο για Θεσσαλονίκη καθώς ο καλός μας και υπερσύγχρονος ΟΣΕ απεργούσε κι απο τα ΚΤΕΛ αστικό για Αεροδρόμιο "Μακεδονία", κάτι που δεν ήξερα οτι δεν υπάρχει, μια πληροφορία που ήρθε απο το Twitter (πολύ internet παίχτηκε σ'αυτό το ταξίδι!). Όλα καλά στο αεροδρόμιο, είχα χρόνο για βόλτα, απόρησα για το ποιος αγοράζει πια μηχανή για να κουρεύει τις τρίχες της μύτης του απο το Duty Free και αν υπάρχει Toblerone σε ΚΑΘΕ αεροδρόμιο (ποτέ δεν μου άρεσε, είναι δυνατόν; τρίγωνη σοκολάτα;). Ήρθε και η ώρα της επιβίβασης, πολύ μου άρεσε το πορτοκαλί της εταιρείας, θέση συγκεκριμένη δεν είχα, οπότε πήρα την πρώτη θέση αριστερά στο παράθυρο για να βλέπω και για να φωτογραφίζω (εννοείται). </div><div style="text-align: justify;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhucK8Oy5IiZ-XQv060SKvG9Me2HlxOw2Qno2R1aNyG00Gjb-1X8K2ETdfUatJ2UZcRibozqcniYmg9qQpPs7TkAb5DKi2E9_a0FDgbl75RKeTawf1CUcnH914__GhX3DbS_8YoMQ/s1600/IMG_5646.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhucK8Oy5IiZ-XQv060SKvG9Me2HlxOw2Qno2R1aNyG00Gjb-1X8K2ETdfUatJ2UZcRibozqcniYmg9qQpPs7TkAb5DKi2E9_a0FDgbl75RKeTawf1CUcnH914__GhX3DbS_8YoMQ/s320/IMG_5646.jpg" width="213" /></a>Υπέροχη πτήση, καλή θέση, δεν είχα κανέναν δίπλα μου αλλά κυρίως άλλος ήταν ο λόγος: η easyjet διαθέτει καφέ και άλλα προϊόντα Starbucks κατά την πτήση! WOW!!! Εννοείται πως δεν έχασα την ευκαιρία, δοκίμασα και την νέα πατέντα των Starbucks, τον <a href="http://www.starbucks.com/coffee/via/via-log/occasion/in-the-wild">via Starbucks</a> καφέ, στιγμιαίος γαλλικός καφές ουσιαστικά ο οποίος έχει υπέροχη γεύση (και είναι πολύ χρήσιμος αν νυστάζεις). Τρεις ώρες μετά την απογείωση είχαμε μια βελούδινη προσγείωση στο Gatwick. Και φέτος τα ίδια με πέρυσι: σύννεφα, σύννεφα, σύννεφα και ξαφνικά το έδαφος! Να, δείτε και το βίντεο κάτω. </div><div style="text-align: justify;">Επιτέλους στην Αγγλία λοιπόν, woohoo! Κωλόκρυο βέβαια, πολύς κόσμος αλλά δεν με πειράζει καθόλου! Έχω ήδη ψάξει τον χάρτη του αεροδρομίου, ξέρω που βγάζω εισιτήριο για να πάω εκεί που θέλω και λίγη ώρα μετά, περιμένω το τραίνο για London Bridge απ'όπου θα αλλάξω για την τελική μου στάση. </div><div style="text-align: justify;">Δεν έχω λόγια για το σύστημα μαζικής μεταφοράς στο Λονδίνο: έχεις πάρα πολλούς τρόπους να μετακινηθείς, απο underground και overground, μέχρι λεωφορεία, τραμ, ταξί και ποταμόπλοια (clippers). Και μην ξεχνάμε την πολύ εξυπηρετική δομή των σταθμών: με πίνακες με live ενημέρωση για τα δρομολόγια, χάρτες, φυλλάδια κι εξυπηρετικό προσωπικό να βοηθήσει ακόμα και τον πιο άσχετο. Φυσικά υπάρχει και live update σε apps για το κινητό ώστε ποτέ να μην πιάνεσαι αδιάβαστος. Κι όλα αυτά, μαζεμένα σε ένα site, το <a href="http://www.tfl.gov.uk/">tfl</a>, απ'όπου μπορείς να δεις/μάθεις/κατεβάσεις τα πάντα για την μετακίνηση σου στο Λονδίνο! </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dyDNJNK18FejD82zhFT26TXwZKcRYXgE9SEpZ2akW72HhTWPEYHM6GKti7zheLK0ST9-sKimGZqTOs' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: x-small;"> προσπαθήστε να αγνοήστε το παιδί που κλαίει απο πίσω, απολαύστε την προσγείωση μόνο</span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: x-small;">ακολουθούν κι άλλα ποστς, για φαγητό, τέχνη, καφέ, κρύο, φωτογραφία και πολλά άλλα! </span></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-80651436480867367102010-12-20T19:59:00.001+00:002010-12-20T20:18:17.569+00:00Χριστούγεννα 2010<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUT5A1l1Jm98W7iPF16cjwDvvKis5R85OD18-aMx-mMjsT67eIRh8kHzn65XOlP8iz4NQ4GevY89Cu0dPfLPM7J9SrnlXJd100Hs4JPNGuxDuf-Icm7BVYO149dNwVhweTjnma0Q/s1600/IMG_5557_tonemapped.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUT5A1l1Jm98W7iPF16cjwDvvKis5R85OD18-aMx-mMjsT67eIRh8kHzn65XOlP8iz4NQ4GevY89Cu0dPfLPM7J9SrnlXJd100Hs4JPNGuxDuf-Icm7BVYO149dNwVhweTjnma0Q/s320/IMG_5557_tonemapped.jpg" width="213" /></a></div><div style="text-align: justify;">Ήταν μια παράξενη χρονιά αυτή που πάει να τελειώσει. Έκανα πολλά πράγματα κι άλλα τόσα δεν τα έκανα για διάφορους λόγους. Η χρονιά που έρχεται φαίνεται καλύτερη, έτσι πρέπει έτσι κι αλλιώς νομίζω. </div><div style="text-align: justify;">Τα τελευταία χρόνια είχα αμελήσει τελείως το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι όσον αφορά το στολισμό του, δεν ανακατευόμουν και τις περισσότερες φορές έστηνα το δέντρο, έβγαινα έξω και όταν γυρνούσα είχε στολιστεί. Μη με ρωτάτε γιατί, δεν είναι απο βαρεμάρα ή απαξίωση του "θεσμού". Απλά δεν είχα όρεξη. Φέτος, όντας στρατιώτης, στόλισα το δέντρο επάνω. Μόνος μου. Στο ΚΨΜ της μονάδας. Και πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ και η διαδικασία και το αποτέλεσμα!<br />
Μεθαύριο, Τετάρτη πετάω, φέτος θα γιορτάσω Χριστούγεννα σε ένα σπίτι στο <a href="http://www.google.gr/images?hl=el&expIds=17259,18167,24472,27147&xhr=t&q=woolwich+arsenal&cp=9&client=firefox-a&hs=mem&rls=org.mozilla:en-US:official&um=1&ie=UTF-8&source=univ&ei=VbUPTd2yB4aWhQfSv6i3Dg&sa=X&oi=image_result_group&ct=title&resnum=5&sqi=2&ved=0CEwQsAQwBA&biw=1680&bih=866">Woolwich</a> του Λονδίνου με υπέροχη παρέα, καιρού επιτρέποντος. Οπότε, όταν με το καλό γυρίσω θα ακολουθήσει και νέα σειρά "London baby!". Κι αυτή την φορά, την μηχανή μου θα την έχω συνέχεια στο πλευρό μου, χάρις αυτή την <a href="http://products.lowepro.com/product/Terraclime-100,2115,20.htm">τσάντα</a> και τα πολλά αναψυκτικά που πίνει η Saigon!</div><div style="text-align: justify;"><b>Καλά να περάσετε όλοι σας αυτές τις γιορτές, καλά Χριστούγεννα!</b></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-23233109025537364012010-10-23T22:16:00.003+01:002010-10-23T22:29:19.598+01:0012 και σήμερα!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgec1R6r2QfSEliyEyE1EW9YhyJyR6DaiC4yryj6buS4zEom1mSXeJJ5YXIblWzreR8lhbkrR4LT0omgv8sAHpMiYlq80hi2xKjQ0vku24RmAozs7-6oGeyjsDfxpMME4vRC3McsQ/s1600/books.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 311px; height: 362px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgec1R6r2QfSEliyEyE1EW9YhyJyR6DaiC4yryj6buS4zEom1mSXeJJ5YXIblWzreR8lhbkrR4LT0omgv8sAHpMiYlq80hi2xKjQ0vku24RmAozs7-6oGeyjsDfxpMME4vRC3McsQ/s400/books.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5531353616224181074" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Ένα θέμα που σου δημιουργεί ο στρατός στην Ελλάδα, είναι πως αρχίζεις και μετράς τα πράγματα διαφορετικά, συνήθως αντίστροφα: πόση ώρα μου έμεινε για την υπηρεσία, πόσο ακόμα για την επόμενη αναφορά, πότε παίρνεις άδεια κλπ. Συνήθως δε, μετράς πόσος καιρός σου μένει μέχρι να απολυθείς και μετράς τον καιρό σε μέρες. Αν λοιπόν σου μένουν πχ, 230 μέρες, λες πως έχεις ακόμα 229 και σήμερα. Όχι, εγώ δεν έχω ακόμα 13 μέρες σύμφωνα με ό,τι λέει ο τίτλος του ποστ. Απλά αποφάσισα πλέον πως τον στρατό θα τον μετράω με μια άλλη μονάδα μέτρησης: τα βιβλία που διάβασα και μου μένουν να διαβάσω κατά την διάρκεια της θητείας!<br />Πριν παρουσιαστώ, ένα απο τα θέματα μου ήταν πόσα βιβλία να πάρω κι αν θα μπορώ να διαβάζω όσο θέλω. Είχα αποφασίσει να διαβάσω όσο περισσότερο μπορώ, ειδικά βιβλία και συγγραφείς που ήθελα καιρό να γνωρίσω ή είναι μεγάλα ονόματα, κλασικά βιβλία κλπ. Και τώρα, πεντέμιση μήνες 25 βιβλία μετά, υπολογίζω πως μένουν περίπου 12 βιβλία ακόμα! Και μέχρι στιγμής, τα βιβλία ήταν όλα πραγματικά πάρα πάρα πολύ καλά. Διάβασα βιβλία που ήθελα, που περιμένανε στο ράφι, διάφορα: απο Καζαντζάκη, Pratchet, Gaiman, Bradbury, μέχρι Ζατέλη, Dan Brown, Tamaro και Μαρία Ξυλούρη. Και άλλους. Και μένουν αρκετοί ακόμα, ο ρυθμός μου είναι αρκετά γρήγορος πια.<br />Δεν έχω βάλει κάποιο σκοπό, ούτε κάποιον στόχο. Θέλω να διαβάσω όσα περισσότερα και καλύτερα μπορώ, αν και κάποια στιγμή η ανάγνωση βιβλίων έγινε μια μάχη να βρεθεί το ένα βιβλίο που θα μου έδινε η Saigon και δεν θα μου άρεσε (ξέρω οτι με βρίζεις τώρα, ξέρεις πως σ'αγαπάω πολύ!), κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει με κανένα απο τα 11 δικά της που διάβασα.<br />Δώδεκα και σήμερα λοιπόν. Ή καλύτερα, δώδεκα κι αυτό που διαβάζω. Και βλέπουμε μέχρι τον Φεβρουάριο...<br /></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-35782314128209666052010-05-11T10:17:00.002+01:002010-05-24T14:53:35.895+01:00I'm in the army now<div style="text-align: center;"><object width="440" height="305"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/GXpF2xMlZyQ&hl=el_GR&fs=1&"><param name="allowFullScreen" value="true"><param name="allowscriptaccess" value="always"><embed src="http://www.youtube.com/v/GXpF2xMlZyQ&hl=el_GR&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="440" height="305"></embed></object><br /></div><br /><div style="text-align: justify;">Την ώρα που αυτόματα θα έχει ανεβεί αυτό το ποστ, εγώ θα παρουσιάζομαι στρατιώτης στην Λαμία. Και λογικά θα έχω αρχίσει να το χωνεύω πως για τους επόμενους εννιά μήνες της θητείας μου δεν θα είμαι κανονικός άνθρωπος και πολίτης, αλλά στρατιώτης, με τα καλά και τα κακά του. Δεν μπορώ τα επιχειρήματα του τύπου "μην παραπονιέσαι, εγώ έκανα 30 μήνες φαντάρος, τι θα είναι 9 μήνες;", δεν καταλαβαίνω το νόημα τους, πάντα με κούραζε αυτή η φανταρίστικη λογική της εξίσωσης, του ανθρώπου που αισθάνεται αδικημένος που υπηρέτησε παραπάνω. Ευτυχώς, για διάφορους λόγους η θητεία μου θα είναι σχετικά εύκολη, καθότι συνυπηρετώ με τον αδερφό μου, απο τα ελάχιστα πράγματα που κάνουμε μαζί τα τελευταία 10-15 χρόνια. Θα μου λείψουν πολλά πράγματα απο την καθημερινότητα μου, αλλά δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Οπότε εξοπλίστηκα με μπόλικα βιβλία, μουσική, σκέφτομαι να αρχίσω να γράφω κιόλας και ίσως να ξαναπιάσω το σχέδιο, με το οποίο έχω να ασχοληθώ απο την σχολή.<br />Θα επιστρέψω σύντομα, όλο και κάτι θα ανεβάζω σε καμιά έξοδο ή/και άδεια. Να'στε καλά, εγώ θα αρχίσω να μετράω ήδη: άλλες 270 ο "νέος"!<br /></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-80287999432868750162010-05-08T23:35:00.002+01:002010-05-09T10:15:29.904+01:00Γιατί βλέπουμε τέτοιες εικόνες;<div style="text-align: justify;">Υπάρχει μια <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh056BoZGiX0NN4vYPAmmJ9cilY-RGRFsrvi-6ewEqzA1iS6YYznISRMH7QIFNyK-4Lxtxp5v-6x8Yvf9LyK4Ujcqocc0otPLjcbpJ3czMWBxm4J7rk2T-XKB4ZQqxuGAeBUsk5WQ/s1600/na.JPG">φωτογραφία</a>, η οποία στοιχηματίζω πως έγινε εφιάλτης για πολλούς Έλληνες απο την Τετάρτη και μετά, πολλοί θα την είδαν στον ύπνο τους, ενώ λίγοι θα την ξεχάσουν. Δεν είναι ούτε κάποια απίστευτης τεχνικής φωτογραφία, δεν δείχνει καν καθαρά αυτό που έχει φωτογραφηθεί. Αλλά "δείχνει" πολλά, πάρα πολλά, για τα γεγονότα της Τετάρτης 5 Μαΐου. Το γεγονός πως μόλις κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο, αρκετοί την είδαν, την κάνανε retweet, την στείλανε ως λινκ, την αναρτήσανε στο μπλογκ τους και την επόμενη μέρα κυκλοφόρησε ως πρωτοσέλιδο σε μεγάλες εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας, δείχνει πολλά και για όσους την είδαν, όλους εμάς τους αναγνώστες των ειδήσεων και των νέων.Είναι η φωτογραφία του πτώματος της γυναίκας που πέθανε στο εσωτερικό της Marfin στην Σταδίου, στην Αθήνα, όταν κάποιοι θεωρήσανε πως θα καταφέρνανε κάτι με το να ρίψουν βενζίνη και μολότωφ στην τράπεζα (δεν θα μπω περισσότερο στα αίτια του γεγονότος). Η φωτογραφία δεν μας δείχνει καν κανονικά το σώμα της γυναίκας, διακρίνονται όμως τα παπούτσια της, το κόκκινο φόρεμα της και τα γεμάτα κάπνα πόδια της.<br />Για ποιον λόγο σαν κοινωνία και σαν άτομα βλέπουμε τέτοιες εικόνες, όμως; είναι σίγουρα απεχθείς, δεν μας γεμίζουν με πληροφορίες ιδιαίτερα, δεν μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα. Όπως αναρωτήθηκε και η ίδια η Susan Sontag, "ποιος ο σκοπός να εκτεθούν αυτές οι φωτογραφίες; γινόμαστε καλύτεροι αν τις δούμε; μαθαίνουμε κάτι;". Γιατί δεν αντιδράμε όταν γίνονται πρωτοσέλιδα, όταν κάποια μπλογκς τις ανεβάζουν για να ανέβει η επισκεψιμότητα τους, όταν μας την προβάλουν απο τόσες διαφορετικές μεριές; Είμαστε "αναίσθητοι" πια απέναντι σε τέτοιες εικόνες; έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ τον θάνατο να παίζει στην τηλεόραση όσο εμείς μασουλάμε το βραδινό μας και δεν μας αγγίζει; βλέπουμε τα πτώματα σαν μια εικόνα που μας θυμίζει video game, κάτι στα όρια του σουρρεαλιστικού;<br />Πάλι δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ξέρω όμως πως ο σύγχρονος Έλληνας και άνθρωπος, έχει συνηθίσει, καλώς ή κακώς, την βία ως θέαμα. Την έχει δει στην τηλεόραση και το ίντερνετ, την έχει συνηθίσει ως εικόνα στον Τύπο και έπαιξε μαζί της στο όποιο video game έπαιξε. Έχασε την επαφή με την απώλεια, την θλίψη του θανάτου, την σκληρότητα της βίας. Πλέον, η βία είναι κάτι σαν ταινία μπροστά του, σαν ακόμα μια μάχη στο παιχνίδι που παίζει και ο ίδιος, αποστασιοποιημένος απο τα συναισθήματα την παρακολουθεί και μετά μετράει απώλειες. Και βλέπει τις φωτογραφίες που μετά κυκλοφορούν. Και γίνεται εξαρτημένος σε εικόνες βίας, τις οποίες κοιτάει με την κρυφή διαπίστωση πως χαίρεται που δεν είναι αυτός.<br />Λένε πως παλιά δίνανε στα παιδιά πλουσίων και βασιλιάδων μια μικρή ποσότητα δηλητήριου κάθε μέρα για να συνηθίσουν και να μην δηλητηριάζονται εύκολα απο επίδοξους δολοφόνους. Μιθριδατισμό το λέγανε. Μήπως και σήμερα έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ απο τις εικόνες βίας που πλέον έχουμε αναισθητοποιηθεί; μήπως είναι κι αυτό ένα ερώτημα που αφορά τους φωτοδημοσιογράφους και την ηθική της δημοσιογραφίας; μήπως πρέπει να κοιτάξουμε πραγματικά αυτό που βλέπουμε για να δούμε τι μας δείχνουν;<br /></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-48892504314723194182010-04-19T00:11:00.004+01:002010-04-19T01:19:38.087+01:00"Κούκλες", Τέχνη και gay<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQlNY1d1N581t8PPqXdIyvc8IE3XV0lRtaIrRjAam7Jxg-HnJrENua6LrqlgqNgUWff-MpGi2syuMZY40ZJO17rweIjtKKXQ9mWaTmuzfxUFqtC81xQpy4ACY53wk-dNRkjuDU5A/s1600/koukles.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 337px; height: 338px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQlNY1d1N581t8PPqXdIyvc8IE3XV0lRtaIrRjAam7Jxg-HnJrENua6LrqlgqNgUWff-MpGi2syuMZY40ZJO17rweIjtKKXQ9mWaTmuzfxUFqtC81xQpy4ACY53wk-dNRkjuDU5A/s400/koukles.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5461624942988602722" border="0" /></a>Είναι κάποιες φορές που η τηλεόραση σε εκπλήσσει ευχάριστα, ο,τι και να έχεις ακούσει γι'αυτήν. Δεν θα πλέξω το εγκώμιο του Σταύρου Θεοδωράκη, το αν είναι καλός δημοσιογράφος ή όχι μπορεί να το διαπιστώσει κανείς μόνος του. Η εκπομπή του την προηγούμενη Κυριακή είχε θέμα τις <a href="http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=645">"Κούκλες"</a>, ένα μαγαζί με αυθεντικό drag show στην Συγγρού το οποίο απο το 1993, απ'οτι έχω μάθει, λειτουργεί έτσι. Τον τελευταίο καιρό έγινε λίγο πιο γνωστό χάρις την ταινία "Στρέλλα" του Πάνου Κούτρα με θέμα μια τρανσέξουαλ. Την ώρα που είχε διαφημίσεις, θυμήθηκα στην σχολή μια αναφορά της καθηγήτριας μου Ελένης Μουζακίτη στον <a href="http://www.mapplethorpe.org/">Maplethorpe</a>, έναν φωτογράφο ο οποίος ασχολήθηκε με το θέμα των γκέυ και μάλιστα με προκλητικό για την εποχή (δεκαετίες '70-'80) ο οποίος είναι νεκρός πλέον απο AIDS σε μια "ενδιαφέρουσα" για κάποιους τροπή που τον έκανε να φαίνεται ως ήρωας απο μια ασθένεια που τότε ειδικά πιστευότανε οτι έπληττε τους γκέυ κυρίως. Και θυμήθηκα τον Maplethorpe γιατί δεν μπορώ να βρω κάποιον στην εποχή μας που να ασχολείται στην Ελλάδα με το θέμα των γκέυ καλλιτεχνικά στην Φωτογραφία ή και την Ζωγραφική. Κι εννοώ για κάποιον που να είναι κάποιος, να είναι όνομα, κάποιος, κάπου, κάπως ίσως ασχολείται, αλλά γιατί όχι κάποιος διάσημος; γιατί η Ελληνική Τέχνη αγνοεί ακόμα το θέμα των γκέυ και δεν ασχολείται μ'αυτό; και δεν εννοώ με τον τρόπο που το έκανε το <a href="http://greek-movies.eu/video/0362/">Straight Story</a>, με την γελοιοποίηση ουσιαστικά των γκέυ και λεσβιών και τον υποβιβασμό τους σε καρικατούρες. Η Ελληνική Τέχνη εμποδίζει την Ελληνική κοινωνία να αποδεχτεί το θέμα των γκέυ ή/και των <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/LGBT">LGBT </a><span style="font-size:85%;">(Lesbian Gay Bisexual Tsansgender)</span> ή το ανάποδο;<br />Πάντα μου έκανε εντύπωση το πόσο εύκολα διάφοροι γνωστοί μου και μη λένε πως η ελληνική και όχι μόνο show biz είναι γεμάτη με γκέυ και πως αυτοί κάνουνε "κουμάντο". Δεν έχω ιδέα αν είναι αστικός θρύλος ή όχι, αλλά σίγουρα είναι τραγικό μια χώρα με γκέυ καλλιτέχνες (λίγους ή πολλούς, δεν έχει σημασία) σε κάθε χώρο της Τέχνης, να μην έχει σοβαρά έργα τέχνης και projects που να ασχολούνται με τους γκέυ, τα προβλήματα τους, την ύπαρξη τους, τον ομοφοβισμό, το φαινόμενο των drag queens κλπ. Πραγματικά, ποιός ο λόγος; Είναι άλλη μια εκδήλωση της υπερσυντηρητικής κοινωνίας μας η οποία ακριβώς επειδή είναι τόσο συντηρητική κρύβει (και γεννάει) ακραία και πολλές φορές αποτρόπαια μυστικά; Είναι ο ομοφοβισμός του νεοέλληνα άντρα ο οποίος ακόμα θεωρεί πως ο γκέυ είναι αυτός που θέλει να γίνει γυναίκα, κάτι τρομερά κακό αφού πέρα απο ομοφοβικός είναι και φαλλοκράτης καθώς θεωρεί την γυναίκα ένα αναγκαίο κακό, ακόμα κι όταν κάνει τα πάντα (μέχρι και τις μεγαλύτερες μαλακίες) για να την κυνηγήσει; είναι ένα ακόμα θέμα αμάθειας απέναντι στην ομοφυλοφιλία και τον τρανσεξουαλισμό; Τι στο διάολο; είναι το βόλεμα του καλλιτέχνη που δεν τον νοιάζει να αλλάξει την νοοτροπία στην Ελλάδα μιας και ο ίδιος είναι βολεμένος σ'ένα gay friendly κουκούλι μέσα στο οποίο χέστηκε τι γίνεται στην ελληνική περιφέρεια ή την δίπλα γειτονιά;<br />Πραγματικά θα ήθελα πολύ να δω έργα τέχνης με θέμα τους gay και τα θέματα τους στην Ελλάδα, κατά προτίμηση απο καλλιτέχνη ο οποίος ζει εδώ στην χώρα, κι όχι απο έναν περαστικό. Και θα με ενδιέφερε και σαν άνθρωπο και σαν άντρα και σαν άνθρωπο του 21ου αιώνα και σαν ιστορικό τέχνης και σαν φιλότεχνο και σαν τα πάντα. Θέλω να δω έργα τέχνης γι'αυτούς που χρόνια βρίζονται (και πολυ χάρηκα που δεν μασήσανε τα λόγια τους στην εκπομπή του Θεοδωράκη γι'αυτό το θέμα) αλλά κρύβονται. Γι'αυτούς κι απ'αυτούς. Να δω την αμηχανία τους, τον φόβο της αποκάλυψης, την οργή για τα ομοφοβικά χτυπήματα, τον έρωτα τους για τον άντρα/γυναίκα της ζωής τους, να δω την παντελή έλλειψη διαφορών απο την δικιά μου ζωή, να δω κάτι. Θέλω να τους δω, να τους ακούσω, να μιλήσουν, να βρίσουν, να καταραστούν, να συγχωρήσουν, να φωνάξουν.<br />Δεν το μπορώ αυτό το κλίμα "κάνουμε οτι δεν υπάρχει". Δεν μπορώ να βλέπω φίλους μου γκέυ καλλιτέχνες και να αγνοούν το θέμα λες και το έχουμε λύσει ήδη. Δεν μπορώ να βλέπω ομοφοβικούς κολλημένους στην Λάρισα κι αλλού να επιτίθενται σε γκέυ ή σε τρανσέξουαλ επειδή δεν ξέρουν πως να τους διαχειριστούν ή επειδή είχαν ένα γκέυ όνειρο. Αν τα κορίτσια στις "Κούκλες" είχαν το θάρρος να βγούνε και να πούνε ποιές είναι κι απο που ήρθαν εκεί που είναι, τότε μπορούν κι άλλοι καλλιτέχνες να βγούνε, να λειτουργήσουν ως γκέυ και να μας δώσουν έργα σχετικά με τους γκέυ. Όταν κατά την διαρκεια της εκπομπής ο Θεοδωράκης ρώτησε τον Κούτρα αν θα συνεχίσει να κάνει έργα με βάση την γκέυ οπτική του, απάντησε πως φυσικά και θα το κάνει επειδή είναι γκέυ. Αυτό σαν επιχείρημα, δεν καθιστά γελοία την προσπάθεια μερικών γκέυ να κρυφτούν και να περάσουν ως στρέητ κι αυτοί και το έργο τους;<br />Τελικά γιατί δεν ασχολείται η Ελληνική Τέχνη και η καλλιτεχνική σκηνή με τους γκέυ, παρόλο τους/τις γκέυ που έχει στις "τάξεις" της; πότε θα ανοίξει αυτό το θέμα ώστε και να κλείσει κάποτε; πότε θα δούμε έναν έλληνα ή μια ελληνίδα Maplethorpe, που να ασχοληθεί με το γκέυ πάθος του ή το πάθος άλλων;<br /></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-16112273711351985162010-03-19T23:26:00.003+00:002010-03-19T23:50:14.269+00:00Έχω μια υπέροχη φωτογραφία ενός παιδιού!<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyz6Cs1TrMmuJ0mdmUzJVyyteozaqfkwKp-ZiSrx1jAbj1OdAkZ-YLEFAEFR4RqLBo51Ffe3wZ2ydII52CmG2w_4QuCoUdq8ZSrX5gMKsh1IeXS1sDLOh9JZYxm69fgPi-JGV28w/s1600-h/IMG_1073.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjyz6Cs1TrMmuJ0mdmUzJVyyteozaqfkwKp-ZiSrx1jAbj1OdAkZ-YLEFAEFR4RqLBo51Ffe3wZ2ydII52CmG2w_4QuCoUdq8ZSrX5gMKsh1IeXS1sDLOh9JZYxm69fgPi-JGV28w/s400/IMG_1073.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5450495325615867266" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Αλλά δεν μπορώ να σας την δείξω. Συγνώμη, λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας την δείξω. Κι εξηγούμαι.<br />Πριν απο δύο εβδομάδες περίπου, πήγα για καφέ. Έβγαλα την μηχανή απο την τσάντα, έβγαλα 1-2 φωτογραφίες στο μαγαζί και μετά την άφησα στον καναπέ δίπλα μου. Η οθόνη της είναι ακόμα φωτισμένη, εγώ πίνω τον καφέ μου αλλά ένας μικρός, σπόρος κανονικός, απο την άλλη γωνιά του μαγαζιού βλέπει το φως της μηχανής και περπατάει για να την πιάσει. Μόλις πλησιάζει, το φως σβήνει και ο μικρός ξαφνιάζεται. Αν και δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο μικρός ή η μάνα του που είναι δίπλα του και γελάει, τον παίρνω αγκαλιά και παίζω λίγο μαζί του! Όταν τον ξαναφήνω κάτω, συνεχίζει να θέλει να πιάσει την φωτογραφική μηχανή μου! Η μάνα του μου λέει τότε "είναι μεγάλο ψώνιο, όποτε βλέπει φωτογραφική μηχανή θέλει να βγαίνει, βγάλτε τον μια φωτογραφία!". Ελαφρώς ξαφνιασμένος, σηκώνω την μηχανή, ρυθμίζω στα γρήγορα, ο μικρός με κοιτάει μέσα στα μάτια μέσα απο την μηχανή κι εγώ τραβάω ενώ έχω ανατριχιάσει απο το ειλικρινές βλέμμα του μικρού με τα τεράστια ολοστρόγγυλα μάτια και τα στρουμπουλά μάγουλα! Ο μικρός απομακρύνεται, κάθονται όλοι μαζί λίγη ώρα και μετά φεύγουν. Δεν τους ήξερα, δεν με ξέρουν.<br />Η φωτογραφία είναι υπέροχη τελικά! Η έκφραση, το βλέμμα του μικρού δεν αφήνουν περιθώρια να κοιτάξεις τίποτα άλλο παρά μόνο την αθωότητα του! Ωστόσο, δεν μπορώ να την δείξω την φωτογραφία online ή αλλού. Φοβάμαι πως η μητέρα μπορεί να το μάθει και να με τρέχει. Ή να με βρει έξω και να με κράξει, να φωνάξει οτι διέσυρα το παιδί της και είναι εκτεθειμένο να το δει όλος ο κόσμος! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φορά που φωνάξανε την αστυνομία για να με μαζέψει επειδή τόλμησα να φωτογραφίζω μια παρέα παιδιών που έπαιχαν στην παιδική χαρά, καθότι θεωρήσανε οτι είμαι διεστραμμένος ή οτι θα "εκμεταλευτώ" τα παιδιά τους για παιδοφιλικούς σκοπούς!<br />Και ποτέ δεν θα ξεχάσω και την ιστορία της φίλης Άννας, σύμφωνα με την οποία, πριν απο 30 χρόνια, ένας άγνωστος την φωτογράφισε στις διακοπές της και οι γονείς της δεν είχαν κανένα πρόβλημα παρότι το είδανε το σκηνικό. Έτσι απλά, το αφήσανε να την φωτογραφίσει. Το ίδιο κάνανε και οι δικοί μου: όταν μέναμε στην Ρόδο, ο αδερφός μου, 3-4 χρονών τότε, ήταν ακόμα αρκετά ξανθός και με χτένισμα καπελάκι. Όλοι οι τουρίστες τον λατρεύανε και τον φωτογραφίζανε, πρέπει να υπάρχουν δεκάδες φωτογραφίες με το πρόσωπο του αδερφού μου στο εξωτερικό.<br />Πώς και πότε φτάσαμε απο την ελεύθερη φωτογράφιση παιδιών στον παράλογο φόβο πως οποιοσδήποτε με φωτογραφική μηχανή είναι παιδόφιλος; πότε έγινε τόσο παράλογη, γεμάτη με φόβο η κοινωνία μας; πως γίνεται στην εποχή μας, απο την μία να έχουμε μεγάλα ποσά να πληρώνονται για φωτογραφίσεις σε βαπτίσεις όπου το μωρό είναι γυμνό κι απο την άλλη να γινόμαστε επιθετικοί σε οποιαδήποτε φωτογραφική μηχανή στραφεί στο παιδί μας σε όλες τις άλλες περιπτώσεις; στην εποχή που όλοι μας έχουμε τουλάχιστον μία φωτογραφική μηχανή μαζί μας κάθε μέρα, στο κινητό μας τηλέφωνο, να έχουμε γίνει τόσο φοβισμένοι απέναντι στην φωτογραφική μηχανή; οι Ινδιάνοι κάποτε φοβότανε οτι η φωτογραφίες παίρνανε ένα κομμάτι απο την ψυχή του φωτογραφισμένου. Πολλές φορές φοβάμαι οτι σ'αυτή την εποχή γυρνάει ο κόσμος, να αποδίδει μαγικές ιδιότητες στην φωτογραφική μηχανή και να δαιμονοποιεί τον/την φωτογράφο.<br />Ναι, μπορεί να έχουν υπάρξει και ανώμαλοι που χρησιμοποιήσανε φωτογραφίες και βίντεο για τα αρρωστημένα τους γούστα. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τέτοια καθολική απόρριψη των φωτογράφων, δεν θα κυνηγούσαμε το τσιγάρο αν κάπνιζε ένας δολοφόνος ή τα βιβλία αν ήταν φανατικός αναγνώστης! Μην είστε επιθετικοί, μην τρομάζετε, μην αμύνεστε. Δεν ωφελεί αυτή η υπερπροστατευτικότητα. Ακόμα κι αν δεν θέλετε, για τους λόγους σας, η ευγένεια είναι η καλύτερη λύση.<br />Ποια είναι η πρόταση μου; ζητήστε απο τον φωτογράφο να σας χαρίσει μια εκτύπωση της φωτογραφίας που τράβηξε μόλις. Οι περισσότεροι θα πετάμε απο την χαρά μας αν μας το ζητήσετε!<br /></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-13905523512244805202010-02-24T23:23:00.004+00:002010-02-25T00:07:29.002+00:00Artfools Video Festival. Ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Λάρισα<a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfgl4c5Y9jIpzlAXKBchvzQFkOhZnop6mbbXlsdP73MIn5pqwm66h-Kb07TfdaQPljdysFwgN0ScMN-i0PRo9nBEH699tIoc0raTcsaWeH-RNpciFgTrwYbVZ-lAr98d8c7dAOlw/s1600-h/banner.jpg"><img style="display: block; margin: 0px auto 10px; text-align: center; cursor: pointer; width: 283px; height: 142px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfgl4c5Y9jIpzlAXKBchvzQFkOhZnop6mbbXlsdP73MIn5pqwm66h-Kb07TfdaQPljdysFwgN0ScMN-i0PRo9nBEH699tIoc0raTcsaWeH-RNpciFgTrwYbVZ-lAr98d8c7dAOlw/s400/banner.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5441963003364483634" border="0" /></a><br /><div style="text-align: justify;">Εδώ και αρκετό καιρό, απο την λήξη σχεδόν του 1ου ετοιμάζεται το <a style="font-weight: bold;" href="http://artfoolsvideofestival.gr/">2ο Artfools Video Festival</a>. Και έχω την μεγάλη χαρά και το τεράστιο όφελος να είμαι στην Οργανωτική Επιτροπή του Φεστιβάλ και να το ζω απο πολύ κοντά προφανώς! Και ήταν πραγματικά μια μαγική κατάσταση. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το συναίσθημα των ανθρώπων που έβλεπα με τι αγωνία και λατρεία χαιρότανε για την συμμετοχή τους, πόσο προσέχανε τις ταινίες που έστελαν, πόσο άλλοι χαιρότανε που συμμετέχανε στην διοργάνωση και τις παράλληλες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, με όσο ενθουσιασμό κάποιοι δεχτήκανε να συμμετέχουν στο Φεστιβάλ για το καλό, όχι για τα βραβεία, τα οποία και στο κάτω κάτω δεν είναι και ο σκοπός του φεστιβάλ.<br />Υπάρχει κάτι το μαγικό, το υπέροχο να βοηθάς έναν άνθρωπο που έχει ένα ταλέντο, ένα πάθος να δείξει την δουλειά του. Το βλέπεις στο πρόσωπο του, το ακούς στην φωνή του πόσο πετάει στα ουράνια όταν βλέπει οτι η δουλειά του θα προβληθεί, θα την δει κόσμος, θα φτάσει στην αίθουσα ή στην γκαλερί, εκεί όπου προορίζεται να είναι ένα τέτοιο έργο τέχνης! Λάμπει ολόκληρος όταν βλέπει οτι οι κόποι του, οι ώρες που πέρασε, η ενέργεια, ο προβληματισμός του/της για το έργο τέχνης, τα λεφτά που στέρησε απο άλλα πράγματα για να τα δώσει για το "ψώνιο" του, την αγάπη του τελικά πιάνουν τόπο, κάποιος άνθρωπος του έδωσε σημασία, κάποιος "έκανε τον κόπο" και το είδε, το σκέφτηκε, θέλει να το δείξει και να προβάλει το έργο και τον/την δημιουργό, θέλει να το μεταφέρει εκ μέρους του/της στο ευρύτερο κοινό κι ας είναι άλλα δέκα άτομα. Δεν ξέρω αν ακριβώς το βλέπανε ως ένα κουράγιο που θέλαμε να τους δώσουμε ή μια στήριξη, αλλά έβλεπες πως πλέον μιλάνε αλλιώς, έχουν ψηλώσει τρεις πόντους σε ένα λεπτό μόλις μάθανε πως το έργο τους θα το δείξουμε!<br />Κι όλα αυτά φέτος, στην πιο μαύρη χρονιά που θυμάμαι απο την άποψη πως ΟΛΟΙ πια θέλουνε να μας πείσουν οτι τα πράγματα είναι μαύρα: απο την μία απλά έπρεπε να περιμέναμε να πεθάνουμε απο τη Νέα Γρίπη κι απο την άλλη οι Γερμανοί ξανάρχονται και πτωχεύουμε. Ε λοιπόν, σε αυτή την χρονιά έβλεπες μια αντεπίθεση δημιουργικότητας, έβλεπες νέα μυαλά να μην τους νοιάζει τι ακούγεται και να προσπαθούν να ξεφύγουν απο αυτή την μαυρίλα με την Τέχνη, ένα απο τα λίγα όπλα σε τέτοιες καταστάσεις. Και με τα λιγοστά λεφτά που οι περισσότεροι διαθέτανε, με τα λίγα και απλά μέσα, θελήσανε να κάνουνε ταινίες, να βρουν ένα σενάριο, να βρουν 2-3 φίλους για "ηθοποιούς", να στήσουν και να γυρίσουνε μια ταινία, να μάθουν να την μοντάρουν και να την στείλουνε σ'ένα νέο φεστιβάλ.<br />Είναι μαγεία η δημιουργικότητα, πάει και τελείωσε. Είναι μαγεία να βλέπεις έναν άνθρωπο να μεταμορφώνει τα μέσα που έχει και να βάζει το μυαλό του και την ψυχή του σε έργα τέχνης.<br />Και το Φεστιβάλ ξεκίνησε. Και ευτυχώς βρήκε και ανθρώπους να το στηρίξουν και ηθικά και πρακτικά και οικονομικά. Κι ευτυχώς αυτοί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι που τους συμπαθούσα και πριν και είπανε πως δεν θα βρούμε δικαιολογία την εποχή και την "οικονομική κρίση" και θα βοηθήσουμε. Και βρήκαμε κι αυτή την σπάνια ράτσα ανθρώπων, τους εθελοντές που θέλουνε να δώσουν τον χρόνο τους αφιλοκερδώς για να γίνει κάτι στο οποίο πιστεύουν. Και σήμερα που στήναμε μια έκθεση φωτογραφίας το πρωί δεν το πίστευα πως είχα δίπλα μου δυο ανθρώπους που δεν ζητούσανε τίποτα απο μένα αλλά ήρθανε απλά και μου είπανε πως θέλουμε να σε βοηθήσουμε, γιατί αυτό που κάνεις μας αρέσει και βοηθάς τον πολιτισμό που αγαπάμε.<br />Αν είστε εδώ κοντα στην Λάρισα και ψήνεστε να παρακολουθήστε κάτι καινούργιο, φρέσκο και φιλόδοξο, ελάτε και στηρίξτε μας σε κάποια απο τις εκδηλώσεις μας. Ελάτε απόψε, Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου, στο <a href="http://artfoolsvideofestival.gr/festivals-playhouse-stage/">Stage να δείτε επιλεγμένες ταινίες μικρού μήκους</a> απο το <span style="font-weight: bold;">AZA Thess Short Film Festival</span> και το <span style="font-weight: bold;">Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτρας</span> στις 21.00. Περάστε κάθε μέρα απο σήμερα μέχρι και την <span style="font-weight: bold;">Τετάρτη </span>απο το <span style="font-weight: bold;">Bar Kubrick</span> στην πλατεία Ταχυδρομείου (Πρωτοπαπαδάκη 12) να δείτε την έκθεση Φωτογραφίας "<span style="font-weight: bold;">Φωτογραφίζοντας σα σινεμά"</span> που μας ήρθε απο την Πάτρα. Ή αν βγείτε για καφέ, δοκιμάστε μια φορά το <a href="http://artfoolsvideofestival.gr/festivals-playhouse-stage/">Playhouse</a>, πάλι στην πλατεία Ταχυδρομείου όπου παίζονται όλη τη μέρα ταινίες απο το <span style="font-weight: bold;">Camera Zizanio</span>, το νεανικό κομμάτι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας που πραγματικά αξίζουν τον κόπο. Ή ελάτε την Κυριακή στις <span style="font-weight: bold;">21.00 </span>στο Stage που σας έχουμε ετοιμάσει μουσική βραδιά με τραγούδια απο τον <span style="font-weight: bold;">Διεθνή Κινηματογράφο</span>. Ή ακόμα καλύτερα, ελάτε την <a href="http://artfoolsvideofestival.gr/programma/">Δευτέρα 1η και Τρίτη 2 Μαρτίου</a> στον κινηματογράφο Βικτώρια να δείτε τις ταινίες του φεστιβάλ μας στο διαγωνιστικό κομμάτι ή την ταινία <a href="http://underworldfilms.blogspot.com/2010/02/hitokiri-ii-road-to-destiny-n.html">"Hitokiri 2"</a> που είναι μια υπέροχη ανεξάρτητη παραγωγή μιας απίστευτης πρωτοβουλίας, της <a href="http://chainfreecinema.blogspot.com/">Chainfree Productions</a>, με εισιτήριο 3 ευρώ για κάθε μέρα του Φεστιβάλ.. παράλληλα, θα τρέχει κι <a href="http://artfoolsvideofestival.gr/b%CE%BF%CE%BF%CE%BA-show/">έκθεση βιβλίου</a> για τον κινηματογράφο σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο Prosperus και με κάποια έκπτωση.<br />Και πάνω απ'όλα, πείτε μας τι θέλετε, τι δεν σας άρεσε, τι προτείνετε και τι θα θέλατε να δείτε. Το Artfools Video Festival αξίζει και θα γίνει ένας σημαντικός πολιτιστικός θεσμός στην Λάρισα!<br />Αυτό θέλω να γίνω. Όχι όταν μεγαλώσω, αλλά τώρα που μεγάλωσα: να βοηθάω ανθρώπους που είναι δημιουργικοί και θέλουν να δείξουν την δουλειά του. Να τους δίνω την ευκαιρία που άλλοι δεν τους δίνουν χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς διαπιστευτήρια. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι η μόνη ίσως ελπίδα μέσα σε τόση μαυρίλα. Τους ευχαριστώ απο τώρα...<br /></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-36010638.post-58019799938806656432010-02-05T23:35:00.002+00:002010-02-12T22:03:45.082+00:00London: yeah baby!!!<div style="text-align: justify;"><a onblur="try {parent.deselectBloggerImageGracefully();} catch(e) {}" href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0SnnliIHL-TH5bh7jlAbPAVyucva8N1ZBmTgmDGP5sSzX3XN6llCRphb9dgMWrcWmuRYcju5jEO9yuXZOsXO4kPCDp614QXXiuL6xShYqIA8xrJSeSC0HoKmvO33O6aCDWf9EcQ/s1600-h/london-eye.jpg"><img style="margin: 0px auto 10px; display: block; text-align: center; cursor: pointer; width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh0SnnliIHL-TH5bh7jlAbPAVyucva8N1ZBmTgmDGP5sSzX3XN6llCRphb9dgMWrcWmuRYcju5jEO9yuXZOsXO4kPCDp614QXXiuL6xShYqIA8xrJSeSC0HoKmvO33O6aCDWf9EcQ/s400/london-eye.jpg" alt="" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5434913911800616258" border="0" /></a><br />Θα ξαναπάω. Θα πάω πολλές φορές. Θα μείνω κι εκεί για κάποια φεγγάρια, το πιστεύω πραγματικά. Και μπορεί να μην έχω πολλές φωτογραφίες ή έστω τέτοιες που θέλω, αλλά μερικές βγήκανε καλές, σαν αυτή επάνω και τα βίντεο πιο κάτω. Θα έχω και μπόλικες αναμνήσεις όμως μαζί μου πάντα, πράγματα που θυμάμαι, που έκανα, που δεν έκανα, που είδα, άκουσα, γεύτηκα, που θέλω να κάνω την επόμενη φορά, χίλια δυό.<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/gzb5CCfClLM&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/gzb5CCfClLM&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ευγένεια τους: δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές άκουσα "I'm sorry" και "Thank you" ακόμα κι αν τυπικά δεν χρειαζότανε! Ή έτσι έχω μάθει στην Ελλάδα, να είναι κάτι το ιδιαίτερο όταν ακούω ευγενικές φράσεις...<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/3BlixbxCU9c&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/3BlixbxCU9c&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Δεν άκουσα ούτε μια κόρνα από αυτοκίνητο! Και δεν είδα λακούβες στους δρόμους ή τα πεζοδρόμια! Δεν λέω οτι είναι τέλεια, αλλά καμία σχέση, δεν θυμάμαι καμία!<br /><br /><object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/yaGfsZ6rd-0&hl=en_US&fs=1&"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/yaGfsZ6rd-0&hl=en_US&fs=1&" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object><br /><br />Δεν θα ξεχάσω το mulled wine εκείνη την παγωμένη νύχτα στο σπίτι. Και το αίσθημα του καλωσορίσματος σε ένα σπίτι που δεν περίμενα ποτέ να πάω!<br />Γελάω και χαίρομαι σαν χαζοχαρούμενο όταν βλέπω μια ταινία ή ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο στο Λονδίνο και αναγνωρίζω μέρη, οδούς, περιοχές, διαδρομές μετρό. Και δεν βλέπω να το κόβω σύντομα...<br /><br />Ναι, μου λείπει το Λονδίνο κι ας το έζησα μόνο έξι μέρες. Για κάποιο λόγο το ένιωσα οικείο, ίσως επειδή δεν πήγαμε με το τουριστικό γραφείο αλλά κανονίσαμε μόνοι μας το πρόγραμμα μας.<br /></div>Στοχαστηςhttp://www.blogger.com/profile/04723108238678933604noreply@blogger.com1