Μετά απο πρόσκληση της arxitempelas έγραψα την παρακάτω ιστορία με τις λέξεις σοκολάτα, μωβ, μπιλιάρδο, βιβλίο, φεγγάρι, σκύλος και Καλαμάτα.
«Τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα;», τον είχε ρωτήσει πειραχτικά όταν γνωριστήκανε. Εκείνος χαμογέλασε με την κλισέ 80’s ερώτηση και αυτό το χαμόγελο αρκούσε για απάντηση. Ο Γιάννης που τους σύστησε, φυσικά γελούσε σαν χαζός φωνάζοντας «μούσμουλα, μούσμουλα!!». Λογικό μετά την τρίτη Βότκα που έχει κατεβάσει σαν νεράκι. Μετά το αποτυχημένο αυτό αστείο, η Σοφία κατάλαβε ότι ο Παύλος είχε τουλάχιστον χιούμορ και δεν ήταν κομπλεξικός με χαζούς τοπικισμούς. Τώρα, τρεις ώρες μετά το αστείο αυτό, ήταν δίπλα του στο ίδιο κρεβάτι, τυλιγμένη με τα ίδια μωβ σατέν σεντόνια μέσα στο οποία εκείνος κοιμότανε. Σαν ιστορία από βιβλίο της έμοιαζε η αποψινή βραδιά, σαν ένα ρομάντζο που είχε βρει κάποτε στο δρόμο: όλα εκτυλίχθηκαν κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, ρομαντικά, με παθιασμένα φιλιά, αμήχανα χαμόγελα την ώρα που τον έγδυνε και παιχνίδια με το σιρόπι σοκολάτα από το ψυγείο του.
Δεν αναγνώριζε τον εαυτό της. Ποτέ ξανά δεν είχε παρασυρθεί από έναν άντρα τόσο γρήγορα ώστε να κοιμηθεί μαζί του τόσο σύντομα. Κάκιζε τον εαυτό της που παρασύρθηκε και σκέφτηκε ότι αν το έλεγε στην Ειρήνη θα παρατούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπιλιάρδου στην Φινλανδία και θα ερχόταν να της τα ψάλλει από κοντά. Και μετά βέβαια θα ζητούσε όλες μα όλες τις λεπτομέρειες φυσικά και θα λέγανε κακιούλες για πρώην γκόμενους και εραστές. Χαμογέλασε όταν σκέφτηκε την Ειρήνη και ξεχάστηκε λίγο. Το ξαφνικό έντονο γάβγισμα του σκύλου την τρόμαξε, η καύτρα του τσιγάρου έπεσε πάνω του και εκείνος ξύπνησε. Δεν τον έκαψε, σαν χάδι το κατάλαβε μάλλον. Γύρισε, την κοίταξε, την φίλησε γλυκά στο λαιμό και την πήρε αγκαλιά. . .
Υποδεικνύω κι εγώ με την σειρά μου τους Japanorange, Annabooklover και Zlatko για να γράψουν μια ιστορία κι εκείνη με τις λέξεις: τραπέζι, μηνυμα, μουσική, πορτοκαλί, φαινόμενο, πετάω και μύθος
Με εχει υποδείξει και η Nakupenda και συντομα θα απαντησω και σε αυτη την ιστορία
«Τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα;», τον είχε ρωτήσει πειραχτικά όταν γνωριστήκανε. Εκείνος χαμογέλασε με την κλισέ 80’s ερώτηση και αυτό το χαμόγελο αρκούσε για απάντηση. Ο Γιάννης που τους σύστησε, φυσικά γελούσε σαν χαζός φωνάζοντας «μούσμουλα, μούσμουλα!!». Λογικό μετά την τρίτη Βότκα που έχει κατεβάσει σαν νεράκι. Μετά το αποτυχημένο αυτό αστείο, η Σοφία κατάλαβε ότι ο Παύλος είχε τουλάχιστον χιούμορ και δεν ήταν κομπλεξικός με χαζούς τοπικισμούς. Τώρα, τρεις ώρες μετά το αστείο αυτό, ήταν δίπλα του στο ίδιο κρεβάτι, τυλιγμένη με τα ίδια μωβ σατέν σεντόνια μέσα στο οποία εκείνος κοιμότανε. Σαν ιστορία από βιβλίο της έμοιαζε η αποψινή βραδιά, σαν ένα ρομάντζο που είχε βρει κάποτε στο δρόμο: όλα εκτυλίχθηκαν κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι, ρομαντικά, με παθιασμένα φιλιά, αμήχανα χαμόγελα την ώρα που τον έγδυνε και παιχνίδια με το σιρόπι σοκολάτα από το ψυγείο του.
Δεν αναγνώριζε τον εαυτό της. Ποτέ ξανά δεν είχε παρασυρθεί από έναν άντρα τόσο γρήγορα ώστε να κοιμηθεί μαζί του τόσο σύντομα. Κάκιζε τον εαυτό της που παρασύρθηκε και σκέφτηκε ότι αν το έλεγε στην Ειρήνη θα παρατούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπιλιάρδου στην Φινλανδία και θα ερχόταν να της τα ψάλλει από κοντά. Και μετά βέβαια θα ζητούσε όλες μα όλες τις λεπτομέρειες φυσικά και θα λέγανε κακιούλες για πρώην γκόμενους και εραστές. Χαμογέλασε όταν σκέφτηκε την Ειρήνη και ξεχάστηκε λίγο. Το ξαφνικό έντονο γάβγισμα του σκύλου την τρόμαξε, η καύτρα του τσιγάρου έπεσε πάνω του και εκείνος ξύπνησε. Δεν τον έκαψε, σαν χάδι το κατάλαβε μάλλον. Γύρισε, την κοίταξε, την φίλησε γλυκά στο λαιμό και την πήρε αγκαλιά. . .
Υποδεικνύω κι εγώ με την σειρά μου τους Japanorange, Annabooklover και Zlatko για να γράψουν μια ιστορία κι εκείνη με τις λέξεις: τραπέζι, μηνυμα, μουσική, πορτοκαλί, φαινόμενο, πετάω και μύθος
Με εχει υποδείξει και η Nakupenda και συντομα θα απαντησω και σε αυτη την ιστορία
3 σχόλια:
Μιας κι εγώ κανονικό blog δεν έχω, ορίστε η δικιά μου ιστορία:
Ήταν η 12η μέρα στη σειρά. Ανοίγοντας τα μάτια του, το ρολόι στο κομοδίνο δίπλα του έλεγε 6.18. Το ίδιο. Κάθε μέρα το ίδιο. Είχε παγιδευτεί σ'αυτή τη μέρα, ζούσε το ίδιο 24ωρο ξανά και ξανά. Σηκώθηκε προσεκτικά ώστε να μην ξυπνήσει τη Rita δίπλα του. Μόλις που προλάβαινε να ρίξει λίγο νερό στο πρόσωπο του, πριν το κινητό του χτυπήσει. Ήταν το μήνυμα που ξεκινούσε την αγωνιώδη μέρα του: "Θέλω να σε δω.". Άφησε το κινητό του να φορτίσει για μια στιγμή αφού κάθε φορά η μπαταρία του ήταν σχεδόν άδεια. Ξυρίστηκε, έβαλε τα ρούχα του ("Ας βάλω κάτι διαφορετικό σήμερα", σκέφτηκε) και πήρε το σήμα του και το υπηρεσιακό του όπλο από το τραπέζι, καθώς και τα κλειδιά του αυτοκινήτου του. Είχε μάθει πια και έριξε απλά μια ματιά στο τασάκι που είχε σπρώξει και σπάσει κατά λάθος τις 2 πρώτες μέρες. Βγήκε από το σπίτι του και άρχισε να οδηγάει με κατεύθυνση το Ashley's. Δεν της είχε απαντήσει στο μήνυμα, αφού ήξερε ήδη πως θα τρώει το πρωινό της εκεί. Συνάντησε κίνηση στο δρόμο, κάτι που δεν αλλάζει ούτως η άλλως ποτέ στο Miami και άνοιξε το ραδιόφωνο, για να ακούσει τις ειδήσεις. "Σύντομα θα σταματήσω να το κάνω αυτό", σκέφτηκε δυνατά, όσο ο εκφωνητής μιλούσε πάλι για ένα τροχαίο πριν λίγη ώρα, για τη δολοφονία ενός Ανώτατου Δικαστή και για τις τελευταίες δηλώσεις του Προέδρου Bush. Μόλις τέλειωσαν οι ειδήσεις, το αυτοκίνητό του γέμισε μουσική...
Σε λίγο έφτασε. Μπήκε από τη μεγάλη πόρτα που έγραφε το όνομα του μαγαζιού με καλλιτεχνικά γαλάζια γράμματα. Του είχε την πλάτη γυρισμένη και όταν έφτασε κοντά της ("Γειά σου μαμά."), εκείνη έμεινε έκπληκτη για λίγο. Αναρωτήθηκε πως ήξερε που να τη βρει, αλλά ήταν δύσκολο για κείνον να εξηγήσει το φαινόμενο που ζούσε. Όταν δοκίμασε να μιλήσει στη Rita την 4η μέρα, το μόνο που είχε καταφέρει στο τέλος, ήταν να είναι μόνος του στο σπίτι κι εκείνη στους γονείς της, φοβούμενη πως τρελάθηκε. Πήγε να παραγγείλει έναν καφέ και είπε στη σερβιτόρα πως ο χυμός πορτοκάλι που θα σερβίρει στο τραπέζι δεξιά από την είσοδο, θα χυθεί. "Θα τον σπρώξει ο μικρός, αμέσως μόλις τον αφήσεις", της είπε. Την άφησε να τον κοιτάει περίεργα όσο εκείνος γυρνούσε στην αγαπημένη του μητέρα. Στην αγαπημένη του μητέρα που είχε 3 χρόνια να δει και τώρα την έβλεπε κάθε μέρα, για 12 μέρες. "Είμαι 2 μέρες μόνο εδώ κι απόψε φεύγω. Πετάω στις 4.30 το απόγευμα." Είδε τη σερβιτόρα να του φέρνει τον καφέ και άκουσε τις σειρήνες από τα περιπολικά. Κάθε πρωί τα άκουγε που περνούσαν. Ήξερε πως πήγαιναν να κάνουν μια σύλληψη για τη δολοφονία του δικαστικού που άκουσε και στο ραδιόφωνο. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά τώρα. Ακουγόταν πολύ πιο κοντά. "Δε χρειάζομαι τίποτα μαμά, μη με ρωτήσεις πάλι.", της είπε. "Πάλι; Τι εννοείς πάλι;". Δεν την άκουσε καλά, τα περιπολικά ήταν έξω ακριβώς από τη τζαμαρία του μαγαζιού, όταν το είπε αυτό. Είδε τη συνάδερφο του, την Kate να βγαίνει από το πρώτο. Ακολουθούμενη από άλλους 3 συνολικά αστυφύλακες, μπήκαν στο μαγαζί κι εκείνος σηκώθηκε να τη ρωτήσει τι έγινε. "Nick, συλλαμβάνεσαι για το φόνο του Alberto Garcia...". Πάγωσε. Δεν έκανε καμία κίνηση να ξεφύγει, όλος ο κόσμος στο μαγαζί κοιτούσε προς το μέρος του και ο πιτσιρικάς έριξε τελικά τον χυμό πορτοκάλι του που η σερβιτόρα είχε προσέξει και τον είχε σώσει προηγουμένως. "Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί" είπε, ενώ 2 από τους αστυφύλακες τον τραβούσαν έξω από το μαγαζί και προς τα περιπολικά.
Έτσι ξεκινάει ο μύθος του Nick Haywire, του ανθρώπου που σταμάτησε στο χρόνο...
Zlatko, σούπερ το κείμενο!
Στοχαστή, όπως ο hracker με το βούτυρο, εσύ με ΕΣΤΕΙΛΕΣ κανονικά με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Μπιλιάρδου!!!
Ώστε εσύ έστειλες το παιχνίδι στην japanorange; Αχά! Ήρθε λοιπόν η ώρα σου να πληρώσεις! Το κείμενο που έγραψα σαν απάντηση στο παιχνιδάκι μου βγήκε λιιιιιγο μεγάλη! Κι είπα να σας βασανίσω λίγο με ένα καινούριο παιχνιδάκι! Δε θα σε αναγκάσω να διαβάσεις το σεντόνι που έγραψα. Θέλω μόνο να διαβάσεις την πρώτη παράγραφο και να γράψεις το δικό σου τέλος! Τι λες; Θες να παίξουμε;
Η ιστορία βρίσκεται εδώ!
Δημοσίευση σχολίου