Αμαλία

Την προσπάθεια και το blog της Αμαλίας το έμαθα πριν απο λίγο καιρό μέσω κάποιου άλλου blogger και ομολογώ οτι σοκαρίστηκα. Κόλλησα πολύ άσχημα όταν διάβασα το ποστ της "Εξ'αιτίας σου "γιατρέ μου"...". Κόλλησα όπως κάποιος ο οποίος διαβάζει κάτι τόσο άσχημο γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε σχεδόν να σε πιάνουν τα δάκρυα. Απορώ όμως τι δάκρυα. Δάκρυα ντροπής που παραπονιέμαι για τα δικά μου μικρότερα προβλήματα; Δάκρυα οργής για τους "αλμπάνηδες"; Δάκρυα συμπονοιας για τον πόνο ενός ανθρώπου που φαινότανε πιο δυνατός κι απ'τους υγιείς;

Όταν το θέμα βγήκε στα κανάλια δεν το είδα καθότι προσπαθώ να απέχω απο την τηλεόραση. Χάρηκα ωστόσο που έστω ακούστηκε και ακόμα κι αν ένας έμαθε κάτι, ειναι κέρδος.

Πριν λίγες έμαθα για τον θάνατο της Αμαλίας απο τον Περίπατο και δεν το πολυπίστευα. Φυσικα δεν ήταν παράλογο να πεθάνει η Αμαλία αλλα μαθαίνοντας τα πόσα πέρασε και πόσους πόνους υπέφερε άρχισα να την θεωρώ...δεν ξέρω...σχεδόν αθάνατη. Μπορει και να πίστεψα οτι τελικά κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει ουσιαστικά, κάποιος γιατρός, θεραπευτής, δεν ξέρω.

Η 1η Ιουνίου ειναι κι ελπίζω να μείνει αφοσιωμένη στην Αμαλία. Στην Αμαλία ως ένα γεγονός ιατρικό, κοινωνικό, διαδικτυακό και ανθρώπινο. Όπως και να ακούγεται, μου έμαθε πολλά και έστω κι αν ποτέ δεν έγραψα μια κουβέντα ποτέ στο blog της, μου δίδαξε πολλά.Ελπίζω τελικά να ανακουφίζεται εκει που ειναι...