Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2007

Το Χρονικο ενός γάμου Ι

Οχι, δεν προκειται για τον δικο μου, μην βιαζεστε, εχουμε καιρό ακόμα για τον δικό μου, χρόνια μην σας πω, μην βιαστειτε να ραφτειτε απο τωρα. Η Αδερφουλα μου παντρεύτηκε βρε! Η Αδερφουλα μου παντρευτηκε τον άντρα της ζωης της, επιτέλους. Φημες που φέρουνε την νυφη να ερωτευτηκε τον γαμπρό πανω σε ενα ανεκδοτο...δεν θα τις σχολιάσω.
Ο γάμος, περα απο την διάσταση των παιδιων, ειχε εναν αέρα Bookcrossing. Άρα, τουλάχιστον ενα απο τα οχηματα επρεπε να εχει την αρμόζουσα "αμφιεση":
Το εν λόγω αυτοκινητο λοιπόν εκανε ΠΟΛΛΑ χιλιομετρα μεσα στην Βέροια, τα περισσότερα προς άσχετη κατεύθυνση. Χαθηκαμε πανω απο 7 φορες και όλες αυτες σε τρεις μερες. Και δεδομένου οτι κανεις απο το ζευγάρι δεν ειναι μπλογκερ, μπορω να αναφερθω στο αμαξι και στα περιστατικα γύρω απο αυτό όπως εμενα με συμφερει (παρακαλειται η μπλογκερ επιβατις να επιδειξει πολιτισμενη συμπεριφορα και να μην αναφερθει σε "άλλες" ιστοριες σχετικα με το αμαξι). Χάλια οι δρόμοι της πόλης, τα φαναρια ειχανε καθαρα διακοσμητικο ρόλο και οι πεζοι ήτανε άκρως αδιάφοροι για την ζωη τους. Ενας/μια εκ των επιβατων πρότεινε να κανουμε μια ζωντανη εφαρμογη γνωστου παιχνιδιου σχετικα με αυτοκινητα και πεζους (βλ. Grand Theft Auto) αλλα η ανατροφη μου δεν μου επιτρέπει να αναφερθω περαιτερω σε ονοματα και στοιχεια. Δυστυχως δε, αρνηθηκα την προταση για να παιξουμε, αν και καναδυο γιαγιαδες θα δίνανε πολλους πόντους ρε γαμώτο...
Και η ώρα για το ξενοδοχειο έφτασε. Καλυτερο απ'ότι περιμενα, δεν μπορω να πω, με μια χαρα δωμάτια και χώρους. Πολυ "τέχνη" στους τοιχους, πολυ ήσυχο αλλα η εκπληξη μας περιμενε μόλις βγηκαμε απο το ασανσερ:
Αυτος ειναι ο διάδρομος των δωματίων μας. Σε αυτόν τον διάδρομο περιπου 20 μέτρων λοιπόν ητανε τα δωματια μας. Η κακη φωτογραφία δεν μπορει να αποδώσει το πόσο ανατριχιαστικος ήτανε ο διάδρομος και τι ατμόσφαιρα ειχε. Αυτη η απόλυτη ηρεμια, η τάξη, ο χαμηλός φωτισμός με το φως στο τέλος γενικα δεν ητανε και ότι πιο αισιόδοξο απο θεαμα εχω δει. Οι σκέψεις μελους της παρεας οτι ο διαδρομος θυμιζει το ξενοδοχείο της "Λαμψης" (του Κιουμπρικ ρε ατεχνοι, όχι του Φωσκολου) ητανε πολυ πετυχημενες αν και με ανησυχησανε. Λες να ειχε τιποτα στο νου της; λεω. Οχι γιατι οι πόρτες ητανε λεπτες και το τσεκουρι στην πυροσβεστικη φωλια ητανε σε περιοπτη θεση. Δεν θελει και πολυ να μπουνε ιδεες πια...
.
(συνεχιζεται με τα πεπραγμενα σε βραδινο παραδοσιακο κεντρο)

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

ante na grafoume thn sunexeia, me perissoteres anatrixiastikes leptomeries k fwtografika ntokoumenta parakalw, gia emas ta ergazomena koritsia pou xasame kp stigmes autou tou xronikou!

moukelis είπε...

Εγώ έχω αρκετές ενστάσεις αλλά θα περιμένω να τελειώσει όλη η αφήγηση και θα τις πω μαζεμένες.ΚΑΙ τις κομμένες σκηνές,γιατί με πνίγει το δίκιο μου!

nakupenda είπε...

We can't wait!
Άιντε Τζιμη, κουνήσου, γράφε!!! :DD