Βολτα στην λαική

Εδω και δυο μηνες ημουνα χωρις μηχανή. Και σ'αυτους τους δυο μηνες καταλαβα οτι οταν ειχα μηχανή εκανα τα χιλια μυρια σχέδια για φωτογραφισεις κι εξορμήσεις αλλα ποτε δεν τις πραγματοποιησα καθώς τις ανεβαλα για αργότερα. Έτσι, όταν επιτέλους πήρα στα χέρια μου την καινουργια μηχανή αποφάσισα να μην χάσω χρόνο. Πρωτη επιλογή ητανε η λαϊκή της Λάρισας στην Νεάπολη.
Παντα ηθελα να παω στην λαική για φωτογράφιση. Λιγο ο πολύς κόσμο, λιγο οι φυσιογνωμιες που εβλεπα να κυκλοφορουνε οταν πήγαινα με τον πατέρα μου μικρός, λιγο οι φωτογράφοι που με επηρεάσανε και τους θαυμάζω, πολυ η αγάπη μου για την φωτογραφία δρόμου και το ρεπορταζ, παντα ηθελα να παω. Για να ειμαι ειλικρινης όμως φοβόμουνα κιόλας. Μεσα σε τοσο άγνωστο κόσμο με μια μηχανή που παντα προκαλεί νευρικότητα ή ακομα και νευρα κανονικά (θα αναφερθουμε σε αλλο ποστ ενδελεχώς) δεν ηξερα τι αντιδράσεις θα συναντήσω. Το Σαββατο που αποφάσισα να παω ητανε το πιο κρυο του φετεινού χειμώνα (16 Φεβ.). Πολυ κρυο, χιονιζε ελαφρώς απο την πρωτη στιγμη κι ο άερας ητανε παγωμενος. Αλλα το ειχα αποφασίσει να φωτογραφισω. Απο όλη την διωρη εξόρμηση, δυο περιστατικά θυμάμαι συνέχεια:

Ο Ζητιάνος
Σε καποιο μέρος της λαικής υπήρχε όπως πάντα ενας ζητιάνος. Σε καθε λαική βρισκονται αρκετοί ζητιάνοι και παντα τους θεωρουσα "γοητευτικά" θεματα. Και ταυτοχρονα τα πιο αμηχανα απ'ολα ισως. Κι αυτό γιατι ναι μεν ειναι προσωπα σε δημόσιο χώρο άρα μπορω να τους φωτογραφιζω αλλα δεν ειναι το ίδιο με όλους τους υπόλοιπους. Μιλάμε για ανθρώπους που ζητάνε λίγα λεφτά για τις καθημερινες τους αναγκες, ανθρώπους πολλές φορές αρρώστους, ανίκανους, εγκαταλειμένους στην τυχη τους απ'ολους. Η ύπαρξη τους στον χώρο συνηθως ειναι τέτοια ώστε ειτε να γινονται ευκολα ορατοι για να ριξει καποιος τον οβολό του ειτε να γινονται "αόρατοι" σχεδόν, σαν να θελουνε να μην ενοχλησουνε με την επαιτεια τους τον περαστικό. Αυτος λοιπόν ηταν της δευτερης κατηγοριας. Μαζεμενος και ακινητος, δεν μιλουσε, απλα στεκότανε εκει και ειχε ενα πιατάκι απο γλάστα μπροστά του για να ριχνουνε τα λεφτά οι περαστικοί. Περασα πολλες φορες απο εκει μπροστά για να αποφασίσω αν θα τον φωτογραφίσω ή όχι. Τελικά τον φωτογράφισα στα γρηγορα όπως φαινεται παρακάτω. Και μετά του άφησα λιγα λεφτά. Μπορώ όμως ετσι να "αγοράσω" την φωτογραφια του, την εικόνα του; μπορω να πω οτι εφοσον ειναι σε δημόσιο χώρο μπορω να τον φωτογραφισω όπως τον καθένα; Αρκούνε λίγα κερματα για να αγοράσεις την ευκαιρια να φωτογραφίσεις εναν ζητιάνο; και ποια ειναι αυτη η τιμη; ειναι η εικόνα του θεαμα ή θεμα για φωτογραφία; κι αυτη η φωτογραφια που προκυπτει τι ειναι; καλλιτεχνική, καταγραφή, τι ειναι;

Ο καπετάνιος
Προς το τέλος της λαικής ειναι οι πάγκοι των ψαράδων. Περασα λιγες φορες απο εκει να δω πως ειναι γενικά εκει το μερος και δεν φανηκε κακό. Ειχε κίνηση και φανηκανε αρκετα απασχολημένοι για να ασχοληθούνε μαζί μου. Καποια στιγμη, βλέπω εναν να εχει φτιάξει εναν πάγκο απο ψαροκασέλες και να καθαριζει ψάρια. Δεν μπορουσα να αφησω την εικόνα να φυγει, μαζεψα ο,τι κουράγιο ειχα και τράβηξα την φωτογραφία που βλεπετε. Μολις την εβγαλα όμως, άκουσα εναν απο τον πάγκο να ρωτάει φωναχτά με επιδοκιμασία "εβγαλες φωτογραφία τον καπετάνιο;". Απαντησα (δειλά) οτι εβγαζα γενικα τον χώρο και μου ειπε να βγάλω μια φωτογραφια τον πάγκο επειδη ειχε καλα ψάρια.

Πόζαρε κι αυτος με το χέρι να δειχνει τον πάγκο του με τα ψάρια και το καπέλο του σε ενα ειδος αυθόρμητου marketing προκειμένου να πεισει τους περαστικούς οτι ειχε τοσο καλή ψαριά που πόζάριζε μπροστά της! Μου φάνηκε πολυ όμορφη χειρονομια και με εντυπωσίασε η άνεση του μπροστά στον φακό.

Γενικά η πρωτη εξόρμηση στην λαική ητανε μέτρια. Βρηκα το θάρρος να σηκώσω την μηχανή και να φωτογραφίσω αλλα όχι τόσο άνετα ώστε να βγουνε οι φωτογραφίες που ηθελα και αξιζανε πραγματικά. Αλλα πήγα και τολμησα. Άλλες εποχές δεν θα εβρισκα το κουράγιο. Τωρα θα ξαναπαω.