Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Ένας χειμώνας και μια σταλιά Monet

Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να λέω πως η ζωή μου είναι περίεργη. Μάλλον κάποιο κατάλοιπο του προηγούμενου εαυτού μου θα είναι. Θα ήταν αξιοσημείωτο οτι η ζωή μου είναι περίεργη μόνο αν περίμενα η ζωή μου να είναι προβλέψιμη και βαρετή. Οι προσδοκίες που είχα μέχρι τώρα απο μένα και την ζωή μου είναι που με κάνουν να σχολιάζω πως είναι και πως πάει. Και να μιλάω και να γράφω προφανώς γι’αυτή.
Επτά μήνες πριν έφυγα για το Λονδίνο με όνειρα, σχέδια, απαιτήσεις, προσδοκίες, σμασμωδικές αποφάσεις για το μέλλον μου βασισμένος σε επιπόλαιες σκέψεις και  με ένα λάθος σκεπτικό για την προσωπική μου ζωή. Τρεις μήνες μετά την άφιξη μου στο Λονδίνο, ελάχιστα απο τα σχέδια μου είχαν πετύχει. Επτά μήνες μετά την άφιξη μου στο Λονδίνο πια, είμαι πολύ καλύτερα απ’οτι ποτέ περίμενα, πιο ευτυχισμένος απο ποτέ, με πιο καθαρό μυαλό, με ενδιαφέρουσες δουλειές και πολλά project να τρέχουν. Και τώρα είμαι πάλι στην Ελλάδα, ως επαγγελματίας αυτή την φορά για κάποιο διάστημα, παραγωγός κι υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων για την κινηματογραφική ταινία «ΟΧειμώνας», του Λαρισαίου σκηνοθέτη και φίλου Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, ένα project που εδώ και χρόνια το βλέπω να εξελίσσεται και τώρα έχω την τύχη και την ευκαιρία να μπορώ να δουλέψω σ’αυτό και να βοηθήσω όσο μπορώ. Τα γυρίσματα ξεκινάνε σε λίγες μέρες στην Σιάτιστα και κατά την διάρκεια τους θα έχω την ευκαιρία να μάθω τόσα καινούργια πράγματα που θα είναι σαν να κάνω επιπλέον σπουδές, αυτή την φορά στο πεδίο δράσης κι όχι θεωρητικά. Θα έχω την ευκαιρία να δω και να συμμετέχω στην λειτουργία ενός κινηματογραφικού συνεργείου και μιας κινηματογραφικής παραγωγής γενικά, ενώ θα έχω και την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους των οποίων την δουλειά σέβομαι ιδιαίτερα. Η αλληλεπίδραση με καλλιτέχνες, η ευκαιρία να βιώνω έργα Τέχνης σε αποκλειστικότητα και πριν το κοινό και η δυνατότητα να βλέπω καλλιτέχνες να δουλεύουν κατά την δημιουργική διαδικασία είναι μερικοί απο τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ να είμαι ένας επαγγελματίας στον χώρο της Τέχνης. Δεν ορίζω τον εαυτό μου σαν Φωτογράφο απλώς, δεν θέλω να είμαι ένας καλλιτέχνης ή επαγγελματίας μιάς μορφής Τέχνης μόνο, θέλω και είμαι τυχερός που μπορώ να ασχολούμαι με την Τέχνη γενικά, με την Ιστορία της, τον Κινηματογράφο τώρα, την Θεωρία και οτιδήποτε έχει σχέση με την Τέχνη και τους ανθρώπους της. 

Την ζωή μου την ευχαριστώ και την απολαμβάνω. Κι ευχαριστώ κι αυτή την δύναμη που μου θυμίζει με τον τρόπο της τον εαυτό μου, μου θυμίζει τα όνειρα και τις ικανότητες μου. Αυτή την φορά αυτή η δύναμη είχε την καλύτερη δυνατή μορφή, ως Saigon, στο Λονδίνο, όπου υπήρξε ιδανική «μαθήτρια» ή, καλύτερα, ακροάτρια, της πολυλογίας μου για πίνακες, καλλιτέχνες, trivia και καλλιτεχνικά ρεύματα, κυρίως του αγαπημένου μας Ιμπρεσσιονισμού. Να ξέρει άραγε πόσο την ευχαριστώ;

2 σχόλια:

sstamoul είπε...

Καλή επιτυχία (σε όλα), καλή αρχή (καλές αρχές πάντα) και καλή δύναμη (η Saigon είναι σίγουρα υπέροχη δύναμη)!

BUTTERFLY είπε...

Τα πιο ωραια πραγματα ειναι τα αναπαντεχα και η ζωη οφειλει να ειναι γεματη εκπληξεις! Συγχαρητηρια και καλη επιτυχια!