Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Επεισόδιο

Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, σεζόν 29, όσο κι η ηλικία μου, γραμμένο σ'έναν καναπέ που αισθάνομαι περισσότερο σπίτι μου κι από το σπίτι που μεγάλωσα. Γιατί σπίτι δεν είναι οι τοίχοι που σε βλέπανε να μεγαλώνεις αλλά οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που υποδέχονται εσένα, αυτό που είσαι κι όχι αυτό που ήσουν ή θα έπρεπε να γίνεις με το καλό και που εσύ τους βλέπεις σαν ανθρώπους σου, που τους νοιάζεσαι, τους ξέρεις, τους βλέπεις γι'αυτό που είναι και δεν μπλέκεις τις ταμπέλες. Έτσι, ένας καναπές μπορεί να είναι σπίτι σου επειδή ο άνθρωπος που σε καλεί σ'αυτόν και συζητάς μαζί του πάνω από ζεστές κούπες ή πιάτα γεμάτα σούπα, σε κάνει να τον νιώθεις σαν ένα σπίτι ολάκερο. Όλοι μεγαλώνουμε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα είναι και δικό μας σπίτι τελικά. Δεν απαξιώνω την οικογένεια, ίσα ίσα, αποθεώνω τον όρο θέτοντας ως απαραίτητη προϋπόθεση να μην ισχύει απόλυτα το κλισέ πως την οικογένειά σου δεν την διαλέγεις. Κι αν επιμείνει κανείς πως την βιολογική μας οικογένεια δεν την επιλέγουμε, τότε την Οικογένεια μας την διαλέγουμε και μπορεί να φαίνεται τόσο παράδοξη επιλογή όσο η επιλογή ενός καναπέ αντί για σπίτι. 
Επεισόδιο σημαντικό και κρίσιμο, το πρώτο της νέας σεζόν. Η τελευταία τελείωσε με πάταγο, φασαρία, κουρνιαχτό, κρύο και απογοήτευση. Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε να περιμένω ένα καλοκαίρι ολόκληρο για το πρώτο επεισόδιο της επόμενης σεζόν: το τελευταίο έλαβε χώρα έξω από ένα σπίτι στην Σιάτιστα και το επόμενο, το πρώτο ξεκίνησε στο ίδιο μέρος, μερικές στιγμές μετά. Δεν είναι εκπληκτικό πως έρχεται μια στιγμή που τα συνειδητοποιείς όλα, ξεκαθαρίζουν τα πάντα γύρω σου και ξαφνικά έχεις απόλυτη επίγνωση της κατάστασης αλλά και των αποφάσεων που έχεις να πάρεις ή να πραγματοποιήσεις;
Η νέα σεζόν ξεκινά με τον κεντρικό ήρωα να έχει φάει τα μούτρα του (θυμίζοντας μια ευχή που του έδωσε η κολλητή του κάποτε), λίγο επειδή φταίει αυτός και λίγο επειδή τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και μαζί τους κι οι άνθρωποι κι οι σχέσεις. Ο ήρωας/αντί-ήρωας είδε την ζωή του να έρχεται πάνω κάτω και τώρα πλέον πρέπει πάλι να την βάλει σε μια τάξη και να ορθοποδήσει. Κι όσο λυρικό και ποιητικό κι αν ακουστεί κάτι τέτοιο σε κάποιον, πιστέψτε με, δεν είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολο ή αστείο ή απολαυστικό να βλέπεις τα σχέδια σου να αλλάζουν τελείως, τις σχέσεις σου με ανθρώπους να μεταμορφώνονται τόσο που να απορείς αν η προηγούμενη κατάσταση ήταν αληθινή, να μένεις χωρίς σπίτι, με τις δουλειές που πέρασες μήνες να αποκτήσεις να ταλαντεύονται και να κινδυνεύεις να τις χάσεις, να αναγκάζεσαι να εξαρτηθείς από ανθρώπους που δεν θέλεις και να τρέχεις και να μην φτάνεις για να κάνεις δουλειές που δεν περίμενες, τουλάχιστον όχι να τις κάνεις τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις προϋποθέσεις. 
Ψάχνω σπίτι λοιπόν, στο Λονδίνο. Από το προηγούμενο αναγκάζομαι να φύγω, χωρίς χρονικό περιθώριο για ψάξιμο και χωρίς συζητήσεις. Ψάχνω ένα δωμάτιο σ'ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, το συντομότερο δυνατό, με ένα λογικό προς χαμηλό ενοίκιο. Από περιοχές δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, αν και θα προτιμούσα να είμαι σχετικά κοντά στην πόλη όπου είναι και οι περισσότερες δουλειές μου. Αν έχετε κάποια πληροφορία, πείτε μου μια κουβέντα,ε;
Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, γραμμένο σ'έναν καναπέ, αφού έχουμε δει το Midnight in Paris με την Saigon, όλο σχόλια και γέλια για το περιεχόμενο και τις αναφορές του, πράγματα αγαπημένα κι απ'τους δυό μας. Επεισόδιο γραμμένο δίπλα στην Οικογένεια μου και το σπίτι μου. Και δεν είναι το πρώτο που είναι γραμμένο έτσι και δεν θα είναι και το τελευταίο. Έτσι, αν και η σεζόν που ξεκίνησε μόλις, ξεκίνησε με πάταγο, ξέρω πως όλα θα πάνε καλά τελικά και όλα θα είναι καλύτερα κι από πριν. Και πως σε λίγο καιρό, πάλι θα τα συζητάμε πάνω από κούπες τσάι, σούπες και scones with cream and jam ή CCC.

4 σχόλια:

BUTTERFLY είπε...

Αυτη η Σαιγκον μοιαζει πολυτιμος συμμαχος, θησαυρος πραγματικος! Καλη συνεχεια σας ευχομαι! Το συναισθημα να ξερεις πως ολα θα πανε καλα οσο εχεις εναν ανθρωπο συγκεκριμενο κοντα σου ειναι υπεροχο!

sunny είπε...

Κουράγιο και δύναμη, το θέμα σπίτι πονάει πολύ, το ξέρω αλλά όταν βρεθεί το ιδανικό, όλα θα στρώσουν θα δεις.
Να θυμάσαι αυτούς που είναι πραγματικά δίπλα σου.

BUTTERFLY είπε...

Καλα Χριστουγεννα και δημιουργικος ο καινουριος χρονος!

Στοχαστης είπε...

Butterly
Θησαυρός δεν λες τίποτα, πολύτιμη όσο κι η ίδια δεν ξέρει πόσο. Και είναι πραγματικά καταπληκτικό να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο, ακόμα κι αν σας χωρίζουν 1500 μίλια.

Sunny
Ποτέ δεν ξεχνάω αυτούς που είναι δίπλα μου γιατί τους θέλω και στα δύσκολα και στις χαρές. Το σπίτι βρέθηκε και τώρα θα φτιάξουν και τα υπόλοιπα σιγά σιγά, :)