Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Στο νέο σπίτι

Μου είναι εξαιρετικά εύκολο να γράφω σοβαρά, "βαριά" ποστ στο μπλογκ μου. Το κάνω χρόνια τώρα, όχι επειδή το θέλω, αλλά γιατί για κάποιον μυστήριο λόγο μου βγαίνει εύκολα. Το λες και drama queen, θαρρώ, και δεν θα ξέρω πως να σε αντικρούσω. Στην διαδικασία αλλαγής κι αυτό. Έχω και πάντα θα έχω λόγους να γκρινιάξω για την ζωή μου, την καθημερινότητα και το πως πάνε τα πράγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς.
Έχω ήδη έναν μήνα στο νέο μου σπίτι. Ένα διώροφο στο Abbey Wood, μια περιοχή ακόμα πιο μακριά απ΄ότι το Woolwich που έμενα πριν αλλά είναι όμορφα και ήσυχα. Όλα τα σπίτια στον δρόμο μου είναι ίδια σχεδόν και μ'αρέσει όταν βγαίνω για βόλτα να βλέπω τις προσπάθειες των κατοίκων να τα κάνουν να ξεχωρίζουν, με διαφορετικές πόρτες, φυτά και γυψινα διακοσμητικά (νάνοι, αλεπούδες, αγγελάκια, σπιτάκια, κλπ) και τώρα αυτές τις μέρες, χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το σπίτι είναι όμορφο, με την δυνατότητα αυτή την φορά να έχω τον προσωπικό μου χώρο, με την κουζίνα να είναι ένα ξεχωριστό δωμάτιο και το καθιστικό να έχει έναν άνετο καναπέ. Στο σπίτι επίσης υπάρχουν και τρία τζάκια, ένα στο καθιστικό κι από ένα στο κάθε υπνοδωμάτιο, τα οποία φυσικά είναι σφραγισμένα και δεν χρησιμοποιούνται. Ναι, ξέρω, μπορεί να μην είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά ήθελα πάντα να μείνω σ'ένα σπίτι με τζάκι, πείτε το παιδικό απωθημένο. Προς το παρόν χρησιμεύει ως χώρο για να έχω τα βιβλία μου κι αυτά που μου έχει δανείσει η Saigon, χώρο για να βάζει την συλλογή απο ποτήρια μπύρας ο συγκάτοικος και κάπου για να βάζουμε την αλληλογραφία μας. 
Μ'αρέσει το σπίτι. Μ'αρέσει γιατί μπορώ και το αισθάνομαι σαν σπιτικό μου, γιατί δεν χρωστάω χάρη σε κανέναν που μένω εδώ, γιατί έχω το δικό του δωμάτιο, γιατί χρειάστηκε να εξοπλίσω σε έναν βαθμό την κουζίνα και να την αισθανθώ έτσι δικιά μου, γιατί δεν χρειάζεται να είμαι όλη μέρα με τους συγκατοίκους μου και γιατί αισθάνομαι άνετα και ήρεμα εδώ. Ο συγκάτοικος, ένας Νεοζηλανδός που αυτοπροσδιορίζεται ως kiwi, είναι ένας ευγενικός, διακριτικός άνθρωπος και ήταν αυτός που με ξενάγησε στο σπίτι όταν ήρθα να το δω. Ήταν ο μόνος που μου είπε να καθίσω και μου προσέφερε ένα τσάι. Έτσι με κέρδισε. Το σπίτι είναι ένα σπίτι, ο άνθρωπος και οι τρόποι του το κάνουν σπιτικό, ωστόσο. Στο σπίτι πλέον μπορώ και άνετα κάνω ό,τι θέλω. Μαγειρεύω, δοκιμάζω νέες συνταγές, πειραματίζομαι ακόμα με τα choclate chip cookies που κάποια στιγμή θα τα πετύχω, πλέκω, διαβάζω (αυτό τον καιρό την αυτοβιογραφία του Frankie Boyle που μου δάνεισε η Saigon), απολαμβάνω το Comedy Central στην τηλεόραση με συνδυασμό Friends, Two and a half men, Scrubs και South Park (και γελάω πάρα πολύ με όλα τους), ακούω μουσική. Και συνειδητοποιώ πώς έχω μπροστά μου πολλές ευκαιρίες να κάνω πολλά απ'όσα θέλω, μπορώ ακόμα να κυνηγήσω τα όνειρα μου, τα εμπόδια που έβαζα στον εαυτό μου είναι πια πίσω μου και πώς εννιά μήνες μετά τον ερχομό μου στο Λονδίνο χρειάστηκε να ξανακάνω μεν μερικά πράγματα από την αρχή, αλλά είμαι εδώ, έτοιμος για τα επόμενα επεισόδια, με την μηχανή μου στα χέρια μου, την South Bank μιάμιση ώρα από εδώ για επισκέψεις φόρτισης και το Skype εκεί, σταθερό και αχόρταγο.
Χριστούγεννα στο νέο σπίτι λοιπόν, παρέα με τον kiwi συγκάτοικο και με απόθεμα μπύρας, ψητών, σνακς και ταινίες. Καθόλου άσχημα. Χρόνια πολλά και καλά να περάσετε αυτές τις μέρες, όπως εσείς ορίζετε το "καλά".