Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Η ζωή του φωτογράφου


Το επάγγελμα του φωτογράφου στην εποχή μας έχει, όπως πολλά άλλα,τα στερεότυπα που το ακολουθούν. Κάθε φορά που λέω ότι είμαι φωτογράφος δεν περιμένω καμιά συγκεκριμένη αντίδραση, είναι μια δουλειά όπως πολλές άλλες, άλλα συχνά βλέπω συγκεκριμένες αντιλήψεις. Έτσι, κάθε φορά, με υπομονή κάθομαι να εξηγήσω μερικά πράγματα για μένα και το επάγγελμά μου ώστε να λυθούν οι παρεξηγήσεις και να μην υπάρχουν συγκεκριμένες προσμονές. 
Πρώτα απ'όλα, η ζωή ενός φωτογράφου δεν είναι σαν αυτή στις σειρές του Παπακαλιάτη. Το ότι είναι φωτογράφος κάποιος δε σημαίνει απαραίτητα ότι ζει σε γαμάτα λοφτς στο κέντρο μεγαλουπόλεων, δεν έχει φωτογραφίες από φωτογραφίσεις του κολλημένες στους τοίχους, δεν έχει φώτα στούντιο, φλας ή vintage κάμερες σαν διακοσμητικά στοιχεία (για όνομα δηλαδή!), δεν κυκλοφορεί με μια πανάκριβη μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό, δεν περνάει ώρες με τζιν και λευκά μπλουζάκια στο περβάζι, δεν έχει το μυαλό του να φωτογραφίζει τον/την σύντροφο του ενώ κοιμάται ανάμεσα στα κατάλευκα σεντόνια. Αυτές είναι αντιλήψεις κατασκευασμένες και μάλλον μακριά από την αλήθεια, τουλάχιστον σύμφωνα με τους φωτογράφους που ξέρω εγώ. Προσωπικά δε θα με χάλαγε να ζω ένα κομμάτι αυτής της ζωης (όσον αφορά τα μεγάλα διαμερίσματα και τις ακριβές μηχανές), αλλά αντ'αυτού μόλις μετακόμισα σε ένα σπίτι με άλλα 6 άτομα στα βόρεια του Λονδίνου, ο προσωπικός μου χώρος είναι ένα δωμάτιο, δεν είναι λοφτ και δεν είναι στο κέντρο. 
Η φωτογραφική μου μηχανή είναι η λατρεία μου, είναι το αντικείμενο που ξέρω καλύτερα απ'όλα στον κόσμο και αυτό που προσέχω περισσότερο απ'όλα. Ακόμα και την εμφάνιση της προσέχω, με συχνή καθαριότητα, ενώ τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην διακόσμηση της την έχει η Saigon με τις κονκάρδες που μου έχει κάνει δώρο κατά καιρούς και στολίζουν το λουρί της μηχανής, προκαλώντας βλέμματα και συζητήσεις (και λατρεύω κάθε μία από τις κονκάρδες και την Saigon περισσότερο που μου τις προμήθευσε). Ξέρω ότι προφανώς και η μηχανή μου δεν είναι η καλύτερη του κόσμου, είναι μια Canon 500D, με crop factor 1.7 στα 15ΜΡ. Πολλές φορές έχω ακούσει ότι δεν είναι επαγγελματική μηχανή, αφού δεν είναι full frame, και πως θα έπρεπε να πάρω (ως Canon τύπος) μια Canon Mk II. Ένα φωτογραφικό ρητό λέει πως η μηχανή σου μπορεί να κάνει τα πάντα, εκτός από το να δημιουργήσει. Η φωτογραφική μου μηχανή είναι το εργαλείο μου, στην πραγματικότητα δουλεύω με τα μάτια μου και την αισθητική μου. Φυσικά και δεν απαξιώνω καμιά μηχανή, αλλά όσο οι απαιτήσεις της δουλειάς μου καλύπτονται άψογα από τη μηχανή μου, δεν έχω λόγο να ζηλέψω και να αισθανθώ άσχημα. Πολλοί γύρω μου έχουν "καλύτερες" μηχανές από μένα, με πιο πολλά ΜΡ, πιο νέες από την δικιά μου. Η μηχανή μου δεν είναι τέλεια, είναι όμως τέλεια για μένα, ξέρω τις ιδιοτροπίες και τα ελαττώματά της, τα χούγια της, την έχω πάει σε φεστιβάλ, σε παραστάσεις τσίρκο, σε events, έχω κοιμηθεί μαζί της σε hostel γιατί φοβόμουν μη μου την κλέψουν, την έχω κουβαλήσει σε αεροπλάνα, λεωφορεία, τρένα, είναι πάντα δίπλα μου. Την λατρεύω τόσο που ξέρω ότι είναι επιλογή μου να είναι δίπλα μου, ξέρω ότι θέλω και την έχω και δουλεύω μαζί της, ξέρω πως μπορώ και χωρίς αυτή αν το θέλω (γιατί η επιλογή να είσαι με κάτι ή με κάποιον δεν έχει αξία αν δεν ξέρεις πως έχεις την ελευθερία να είσαι και χωρίς αυτό, αν δεν έχεις την επιλογή). 
Επίσης, ως φωτογράφος δεν είμαι κάθε μέρα περικυκλωμένος από αιθέριες παρουσίες, υπέροχα μοντέλα με ομορφιά και σώματα που θαμπώνουν. Δουλεύω με μοντέλα, ειδικά τους τελευταίους έξι μήνες. Δε μπορώ, φυσικά, να μιλήσω για όλα τα μοντέλα, αλλά με όσα έχω δουλέψει και όσα έχω γνωρίσει η αλήθεια είναι διαφορετική. Υπάρχουν πάρα πολλά είδη μοντέλων, πολλές κοπέλες και νέοι που θέλουν να γίνουν μοντέλα, συχνά επειδή η μητέρα τους είπε ότι είναι όμορφοι. Εδώ λοιπόν, στην επιλογή μοντέλων έρχεται και μια κρίσιμη επιλογή ως φωτογράφος: αν και πόσο ακριβά θα πουλήσεις την ψυχή σου. Η επιλογή μοντέλων, το casting δηλαδή, έχει να κάνει λιγότερο με τις απαιτήσεις του πελάτη και περισσότερο με την δικιά σου αισθητική και αντίληψη περί ομορφιάς και συνειδητοποίηση της επιρροής σου σαν επαγγελματίας που φτιάχνει εικόνες που επηρεάζουνε πολύ κόσμο. Ενώ λοιπόν έχω δουλέψει σε φωτογραφίσεις που δεν έκανα εγώ το casting με μοντέλα σαν αυτά που κυκλοφορούν ευρέως (πολύ αδύνατα, χωρίς στήθος και καμπύλες, ξανθιές με γαλάζια μάτια κλπ), προσωπικά δεν το ευχαριστήθηκα (το αν ήμουν καλός στη δουλειά μου είναι άλλο θέμα, ήμουν γιατί ξέρω πώς να το κάνω) και δεν θα έκανα την ίδια επιλογή μοντέλων, γιατί το γούστο μου σαν άντρας είναι διαφορετικό και γιατί ηθικά πιστεύω πως η απεικόνιση της γυναίκας καλό είναι να γίνεται αλλιώς στη μόδα. Κάθε φορά λοιπόν που κάποιοι με κοιτάνε με υπονοούμενο θεωρώντας πως δουλεύω με σούπερ καυτά μοντέλα που οι ίδιοι θα λιγουρευότανε να δούνε από κοντά, τους καταλαβαίνω, αλλά διαφωνώ. Και αυτός έχει υπάρξει ένας από τους λόγους που γελάνε μαζί μου/δε με πιστεύουν/με θεωρούν gay. Δουλεύοντας στη μόδα ως φωτογράφος, έχει την ευκαιρία να δεις από κοντά τι σημαίνει "κατασκευασμένη ομορφιά", τι επιρροή έχει το editing, πώς και πόσο μπορεί να αλλάξει η εμφάνιση ενός ανθρώπου. Έχω καταλάβει εδώ και καιρό πως οι εικόνες που βλέπω και προκαλούν ρίγη σε πολλούς είναι καλά κατασκευασμένες για ένα σκοπό, αλλά πλέον δεν με αγγίζουν γιατί το μάτι μου πάει στη δουλειά που έχει πέσει και όχι στο μήνυμα. 
Ίσως υπάρχουν κι άλλα στερεότυπα αλλά δε χωράνε σ'αυτό το ποστ, είναι ήδη μεγάλο. Ένα τελευταίο που έχω να πω μόνο είναι πως ένας επαγγελματίας φωτογράφος είναι πάνω απ'όλα επαγγελματίας. Οι επιλογές που κάνει στην καθημερινή του ζωή είναι μεγάλο θέμα και δεν εξαρτώνται πάντα από την φωτογραφία, ειδικά αν την κάνει ως δουλειά που δεν αγαπά και τόσο πια. Τα στερεότυπα δε βοηθάνε, καμιά φορά οι ιδιαίτερες ιστορίες είναι πιο ενδιαφέρουσες από τις αναμενόμενες.

3 σχόλια:

casper85 είπε...

Τί όμορφο κείμενο! :)

BUTTERFLY είπε...

καμιά φορά οι ιδιαίτερες ιστορίες είναι πιο ενδιαφέρουσες από τις αναμενόμενες.

Οχι καμια φορα, παντα!

Crazy Tourists είπε...

Τα στερεότυπα αλλά και τα πρότυπα που περνά η μόδα είναι τεράστια θέματα!
Θα σταθώ στο ότι είναι πολύ σημαντικό να αγαπά κανείς αυτό που κάνει και στο ότι γράφεις πολύ ωραία!! :)
Φιλιά από την καυτή Αθήνα!

Τρελοτουρίστρια