Τριβή...

τριβή, η [triví] O29 : 1. η δύναμη που ασκείται σε ένα σώμα, όταν αυτό κινείται σε επαφή με ένα άλλο σώμα: Eσωτερική ~, στο εσωτερικό των σωμάτων. Eξωτερική ~, μεταξύ δύο σωμάτων ή ενός κινητού με ένα ακίνη το σώμα. H ηλέκτριση των σωμάτων γίνεται με ~, με επαφή και με επαγωγή. (επέκτ.) η φθορά που προκαλεί η τριβή. 2. (μτφ.) α. η πείρα που αποκτά κάποιος ύστερα από μακροχρόνια άσκηση σε ένα επάγγελμα. β. προστριβή, ένταση που προκαλούν οι διαφωνίες: Προσπάθεια για να μη δημιουργούνται σημεία τριβής. [λόγ. < αρχ. τριβή] (πηγή: Τριανταφυλλίδης Online)

Και μια προσωπική προσθήκη:

3. ουσιαστικό, χαρακτηριστικό της καθημερινής επαφής δυο ανθρώπων, εμφανίζεται μετά απο ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα αλλα εγκαθίσταται μόνιμα σαν παράσιτο και τρέφεται με την ουσία της σχέσης. Συμπτώματα: γκριμάτσα, βαρεμάρα, πικρόχολα σχόλια, ευθιξία, παραίτηση. Θεραπεία: αναζητείται (προσφέρεται αμοιβή, αρκει να ειναι διαφορετική απο αυτη που ειναι προφανής και την ξέρω...)

"Photograph, photograph!"

Καλοκαίρι 2006, εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη. Ειναι η δεύτερη μέρα της εκδρομής το οποίο σημαίνει οτι τα δυο προηγούμενα βράδια κοιμήθηκα 5 ώρες συνολικά, ταξίδεψα καμια χιλιάρα χιλιόμετρα σε λεωφορείο κι έχει πολύ (πολύ!) ζέστη στην Κωνσταντινούπολη. Μετα απο μια ξενάγηση στον Ιπποδρομο, το Μπλε Τζαμι και την ΑγιαΣοφιά επισκεπτόμαστε την Μονή των Ζώντων, μια υπέροχη Μονή κάπου στην χαώδη Κωνστανινούπολη. Φυσικά ειμαι με την μηχανή ανα χείρας και "πυροβολώ". Πολύ φως, σκληρό αλλα για τον "τουριστικό" χαρακτηρα των φωτογραφιών ειναι αρκετά καλό. Μετά την επίσκεψη στην Μονή, αποφασίζουμε να πιούμε ένα καφεδάκι, το οποίο και πίνουμε στα γρήγορα παράλληλα με μια συζήτηση αν ο καφές λέγεται τελικά "τούρκικος" ή "ελληνικός". Αποφασίζουμε να αναχωρήσουμε και προχωράμε προς το λεωφορείο. Λίγο πριν ανεβώ, ακούω κάποιες φωνές να λένε "photograph, photograph!!!". Γύρισα να δω και βλέπω δυο τουρκάκια να με πλησιάζουν και να δείχνουν την μηχανή στα χέρια μου. Συνεχίζουν να φωνάζουν "photograph" κι αρχίζω να καταλαβαίνω. Με απόλυτη φυσικότητα τότε πήρανε την πόζα όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία. Με χαμόγελο, μπροστά απο κάποιο ερειπωμένο μαγαζί, με το χέρι του ενός πάνω απο τον ώμο του άλλου, τα δυο αυτά τουρκάκια μου χαρίσανε μια απο τις πιο όμορφες στιγμές του ταξιδιού και μια φωτογραφία για την οποία αισθάνομαι πολύ τυχερός.

Η βοσκοπούλα που μου άλλαξε την ζωή

Τα τελευταία χρόνια παθιάζομαι με τους ανθρώπους με δημιουργικότητα. Καλλιτέχνες πάσης φύσεως με πάθος για δημιουργία, για την κατασκευή εκ του μη όντος. Το θεωρώ μαγικό, μοναδικό συναίσθημα να δημιουργείς αλλά και το να εισαι σε έναν χώρο (κοινωνικο και πραγματικό) που οι άνθρωποι γύρω σου δημιουργούν, παράγουν κάτι που αγαπούν. Απο τα εργαστήρια ζωγραφικής, χαρακτικής και γλυπτικής με ανθρώπουςπου πάνω ή μπροστά ή γύρω απο ένα χαρτί, ενα κομμάτι ξύλο ή πέτρα ή πηλό, πάντα ένιωθα ένα υπέροχο αίσθημα πλήρωσης, σαν να βρισκόμουν μπροστά σε ένα κοσμικό γεγονός, μια μινι-Δημιουργία. Ο Dali φέρεται να έχει πει οτι προσπαθούσε να κάνει αυτο που ακομα και η πιο απλή βοσκοπούλα στην Προβηγκία μπορουσε να κάνει, να "γεννήσει". Αυτη η φράση (δεν με νοιάζει αν την είπε όντως και πως την είπε ακριβώς) με συγκλόνισε, άλλαξε εντός μου τον ρυθμό του κόσμου που λένε. Εϊδα τους ανθρώπους γύρω μου με άλλο μάτι: θαυμασα, ζήλεψα και θεοποίησα σχεδόν την γυναίκα με τον έμφυτο βιολογικό ταλέντο της γέννας, της δημιουργίας που επεκτείνεται και σε πνευματικά ταλέντα. Απο εκεινη την στιγμή, η Δημιουργικότητα απετέλεσε για μένα ένα μεγάλο κριτήριο για το πως θα βλέπω τους ανθρώπους και πως θα ειναι οι σχέσεις μου μαζί τους.

Τον τελευταίο χρόνο, 5 χρόνια μετά την εισαγωγή μου στην σχολή αρχίζω να γνωρίζω πραγματικά ανθρώπους - δημιουργούς που με συγκλονίζουν. Απο την μουσική και την συγγραφή, μέχρι την ζωγραφική και το graffiti. Ένας νέος κόσμος έχει ανοίξει πια μπροστά μου και αποκαλύφθηκε με το σοκ που το Matrix αποκαλύφθηκε στον Neo. Ενας νέος κόσμος που δεν ξέρω αν τον λατρευω γιατι αγνά λατρευω την δημιουργία ή αν υπάρχει και ο καημός πως ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα δημιουργικό (γι'αυτο και αγαπώ την φωτογραφία, γιατι μου προσφέρει λίγη απο την χαρά της δημιουργίας). Ξέρω όμως οτι πλέον ειναι η ζωή μου!

Του δρόμου καταστάσεις

Μια τέχνη του 20ου αιώνα που γεννήθηκε στους δρόμους

Που εξασκείται απο παιδιά που μεγάλωσαν στους δρόμους

Που κάνει έγχρωμους τους δρόμους της τερατούπολης

Ουρανός

Κι εκεί στο βάθος λίγο ουρανός...

Συγχρονη αστική αισθητική: τώρα ακόμα χειρότερη!

Δεν μπορείς να μην δεις τέτοια τέρατα μέσα στην πόλη. Δεν ειναι δύσκολο, αρκεί να σηκώνεις το κεφάλι σου που και που απο το πεζοδρόμιο ή απο τον δρόμο. Θα μου πεις, και για ποιό λόγο να το κάνω, δεν χάνω και τίποτα. Δεν πάει έτσι το πράγμα. Η σύγχρονη πόλη έχει αισθητικά τα χάλια της και είναι λογικό αφού κι ο άνθρωπος απο αισθητική δεν πάει πίσω. Ούτε σαν πολίτης ούτε σαν άτομο, σαν προσωπικότητα. Η σημερινή πόλη ειναι μάλλον μια πόλη που αξίζει στον σημερινό άνθρωπο. Ας το εξετάσουμε με παραδείγματα:

Πρώτο παράδειγμα, το απόλυτο κενό. Ένας τοίχος, μια "φέρουσα επιφάνεια" που αποτελεί τον εξωτερικό τοίχο του κτίσματος. Κενός, άδειος, στο κλασικό εμετικό γκρίζο χρώμα της σύγχρονης πόλης που γίνεται ακόμα χειρότερο με τον καιρό. Η λογική του κτίσματος ειναι "κουτί πάνω σε κουτί πάνω σε κουτί κ.ο.κ." με ένα (σομόν να το πώ;) χρώμα στους τοίχους ως μόνη ένδειξη αισθητικής παρέμβασης και μάλιστα τυφλής. Κανένα αισθητικό ενδιαφέρον για έναν τεράστιο τοίχο, άδειο, γκρίζο, εμετικό,αντιαισθητικό, ψυχοπλακωτικό το λιγότερο.

Δεύτερο παράδειγμα, η "αφύσικη ευθεία". Η ευθεία, η γραμμή που ενώνει δύο σημεία, ορίζει ένα επίπεδο με την βοήθεια ενός τρίτου και με ένα τέταρτο φτιάχνει έναν τοίχο ειναι αφύσικο πράγμα. Στην φύση δεν υπάρχει απόλυτη ευθεία. Έστω και λίγο υπάρχει μια κλίση, μια ένταση, ένα δείγμα ζωής και οργανικότητας. Σε μίμηση αυτής της αρχής έγινε και ο Παρθενώνας με το δόγμα της έλλειψης ευθείας γραμμής. Στην σύγχρονη πόλη όμως, η ευθεία ειναι ένα must! Η ευθεία και το πλέγμα (matrix) που αυτές δημιουργούν όταν οργανώνονται στην λογική "κουτί πάνω σε κουτί" ειναι η ασφάλεια του σύγχρονου ανθρώπου: σύγχρονα γκέττο στα οποία ο πιο πολύς κόσμος ζει χωρίς να το καταλαβαίνει και χωρίς να έχει ιδιαίτερο πρόβλημα. Παρατηρώντας τα κτίρια των σύγχρονων πόλεων, η ευθεία, το παραλληλόγραμμο, το παράλληλο, το πλέγμα κυριαρχούν γιατί ειναι κατανοητά, εύκολα ταξινομήσιμα και δημιουργούν μια ομοιομορφία που ικανοποιεί την σύγχρονη έλλειψη φαντασίας του αστού και του αρχιτέκτονα. Η ευθεία δείχνει πόσο ξενέρωτος ειναι ο σύγχρονος άνθρωπος απο την στιγμή που χρησιμοποιείται με αυτόν τον τρόπο, πόσο έχει συμφιλιωθεί με την έλλειψη δημιουργικότητας και αξιοποίησης του ζωτικού του χώρου.

Ο άνθρωπος, ως Μικρός Θεός, απέτυχε