Η βοσκοπούλα που μου άλλαξε την ζωή

Τα τελευταία χρόνια παθιάζομαι με τους ανθρώπους με δημιουργικότητα. Καλλιτέχνες πάσης φύσεως με πάθος για δημιουργία, για την κατασκευή εκ του μη όντος. Το θεωρώ μαγικό, μοναδικό συναίσθημα να δημιουργείς αλλά και το να εισαι σε έναν χώρο (κοινωνικο και πραγματικό) που οι άνθρωποι γύρω σου δημιουργούν, παράγουν κάτι που αγαπούν. Απο τα εργαστήρια ζωγραφικής, χαρακτικής και γλυπτικής με ανθρώπουςπου πάνω ή μπροστά ή γύρω απο ένα χαρτί, ενα κομμάτι ξύλο ή πέτρα ή πηλό, πάντα ένιωθα ένα υπέροχο αίσθημα πλήρωσης, σαν να βρισκόμουν μπροστά σε ένα κοσμικό γεγονός, μια μινι-Δημιουργία. Ο Dali φέρεται να έχει πει οτι προσπαθούσε να κάνει αυτο που ακομα και η πιο απλή βοσκοπούλα στην Προβηγκία μπορουσε να κάνει, να "γεννήσει". Αυτη η φράση (δεν με νοιάζει αν την είπε όντως και πως την είπε ακριβώς) με συγκλόνισε, άλλαξε εντός μου τον ρυθμό του κόσμου που λένε. Εϊδα τους ανθρώπους γύρω μου με άλλο μάτι: θαυμασα, ζήλεψα και θεοποίησα σχεδόν την γυναίκα με τον έμφυτο βιολογικό ταλέντο της γέννας, της δημιουργίας που επεκτείνεται και σε πνευματικά ταλέντα. Απο εκεινη την στιγμή, η Δημιουργικότητα απετέλεσε για μένα ένα μεγάλο κριτήριο για το πως θα βλέπω τους ανθρώπους και πως θα ειναι οι σχέσεις μου μαζί τους.

Τον τελευταίο χρόνο, 5 χρόνια μετά την εισαγωγή μου στην σχολή αρχίζω να γνωρίζω πραγματικά ανθρώπους - δημιουργούς που με συγκλονίζουν. Απο την μουσική και την συγγραφή, μέχρι την ζωγραφική και το graffiti. Ένας νέος κόσμος έχει ανοίξει πια μπροστά μου και αποκαλύφθηκε με το σοκ που το Matrix αποκαλύφθηκε στον Neo. Ενας νέος κόσμος που δεν ξέρω αν τον λατρευω γιατι αγνά λατρευω την δημιουργία ή αν υπάρχει και ο καημός πως ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα δημιουργικό (γι'αυτο και αγαπώ την φωτογραφία, γιατι μου προσφέρει λίγη απο την χαρά της δημιουργίας). Ξέρω όμως οτι πλέον ειναι η ζωή μου!