Πόσο μακριά;

Για πρώτη φορά ίσως στην Ιστορία, είμαστε τόσοι πολλοί σε αυτόν τον πλανήτη. Τόσοι πολλοί αλλά τόσο στριμωγμένοι σε τόσο λίγο χώρο. Πόσο κοντά ειμαστε όμως οι άνθρωποι πραγματικά; Γιατί πρεπει να καθόμαστε στην άλλη άκρη απο εκει που κάθεται ο άλλος στο παγκάκι; Γιατί αν καθήσει κάποιος στην μέση, κοντά στον άλλον είναι ενοχλητικός/ απειλητικός/ ανώμαλος/ επικινδυνος; Γιατί όταν περνάω δίπλα απο μια γυναίκα που έρχεται απο την άλλη κατευθυνση του δρόμου πρεπει να είμαι στην άλλη άκρη για να μην θεωρηθώ επίδοξος βιαστής/ δράκος/ επιδειξίας;

Η Lyn Lofland, θεωρεί οτι ο κάθε άνθρωπος οριοθετεί τον προσωπικό του χώρο σε δημόσιους χώρους με μια "φυσσαλίδα" (bubble) μέσα στην οποία βρίσκεται μόνο ο κάθε άνθρωπος και δεν δέχεται να πλησιάσει κανείς άλλος. Η "υπερβολική" εγγύτητα δημιουργεί μια ρήξη αυτής της φυσσαλίδας και το σοκ απο αυτη την ρήξη οδηγεί σε μια έντονη αντίδραση του αστού, συνήθως φυσικά επιθετική προς τον "εισβολέα".

Ο McNair απο την άλλη στην "Κουλτουρα του Στριπτηζ" θεωρεί ότι ο εκδημοκρατισμός του σεξ έχει οδηγήσει σε μια εξοικείωση με το σώμα (κυρίως το γυναίκείο φυσικά) αλλα αυτό δεν οδηγεί σε μια βελτίωση στις ανθρώπινες σχέσεις απαραίτητα.

Στην Ελλάδα, το χειροφίλημα, το σταυρωτό φιλί (ακόμα και μεταξύ αντρών) και η αγκαλιά ήταν κλασικές σχεδόν χειρονομίες μέσα στα πλαίσια γνωριμιών και παρέας μεταξύ ανθρώπων. Κάποτε φυσικά αυτό. Σήμερα πια;...