Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Ευτυχία...


Μικρός θυμάμαι απορούσα πως μετράμε τα πράγματα. Πως δλδ μετράμε, με ποιον τρόπο "ζυγίζουμε" τα πράγμα. Έμαθα με τον καιρό πως με τις μονάδες μετρησης μπορουμε να δουμε τι έχουμε και σε ποια ποσότητα. Πως μετράμε όμως αυτα που δεν ειναι απτά;
Πως μετράς την φιλία;
την χαρά;
την ευτυχία;
Δυο μέρες τώρα αρκούσανε για να καταλάβω το εξης απλό: τα μετράς με το χαμόγελο. Με το πόσο αβίαστο, πλούσιο, φωτεινό, ήρεμο, γλυκό, πηγαίο, συγκινητικό, χαρούμενο, φυσικό και πειστικό είναι. Ειναι ευκολο να διακρινεις ενα τέτοιο χαμόγελο, όσο σπάνιο κι αν ειναι. Δυο μερες τώρα το ειδα πολλες φορές. Απο Εκείνον κι Εκείνην. Ενα χαμόγελο που τους αξίζει όσο σε λίγους, που μας πείθει όλους οτι αξίζουνε πραγματικά ο ένας στον άλλον κι ότι θα ειναι ευτυχισμένοι. Ένα χαμόγελο που ξερω οτι θα κρατηθει για πολυ καιρό στα πρόσωπα τους, τις ψυχες τους και την κοινή ζωη τους. .


2 σχόλια:

Nathalie είπε...

Νομίζω ότι ο τίτλος τα λέει όλα.. Είναι ακριβώς το αίσθημα που ένιωσα το προηγούμενο 4ήμερο.. Καλά να περνάς βρε, χάρηκα που -επιτέλους- σε γνώρισα!

Στοχαστης είπε...

Αυτη την γνωριμια την περιμενα ΠΟΛΥ καιρό με τόσα που ακουσα κι εγω για σενα. Την επόμενη φορα να συζητησουμε τι ακουσαμε ο καθε ενας για τον άλλον , ε; Να εισαι καλα και περνας υπέροχα!