Το Χρονικό ενας γάμου ΙΙ

Η συνέχεια δόθηκε σε παραδοσιακό κέντρο της Βέροιας, κοντά στην Αλεξάνδρεια. Για να φτάσουμε εκει ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουμε αρκετά χωρια της περιοχής, τα οποία ειχανε το λιγότερο ευφάνταστα ονόματα. Στο αυτοκινητο επιβαίνουνε και δυο άγγλοι οι οποίοι δεν εχουνε ξαναπάει ποτέ σε ελληνικό γλέντι. Αυτό ειναι το πρωτο τους γλέντι. Αυτό, ενα παραδοσιακό γλέντι με παραδοσιακή μουσική τα οποία περιλαμβάνουνε κλαρίνο και βιολια (ναι, πληθυντικός, ο περιφημος Γκιουλεκας πατηρ και υιός). Ο γαμπρός εχει ξεκαθαρίσει απο καιρό οτι το γλέντι θα είναι παραδοσιακό και ΟΧΙ λαϊκό. Ενα μικρό αλλα σατανικό χαμόγελο διαγράφεται στα χειλη μου για το τι τους περιμένει. Που να 'ξερα...
Φτάνοντας εκει λοιπόν, μας περιμενε ενα τραπέζι γεμάτο bookcrossers. Το bookcrossing τραπεζι μας ητανε πρωτο τραπέζι πίστα και πολυ κοντά στην ορχήστρα:

Στο τραπέζι λοιπόν καθόμαστε bookcrossers απο όλη την Ελλάδα, ενα μινι συνέδριο ειναι: Θεσσαλονικη, Λαρισα, Βόλος και Αθήνα εκπροσωπούνται στο τραπέζι με άξια μελη. Το τραπέζι απο άποψη φαγητού ειναι το λιγότερο πλουσιοπάροχο. Κλασικά ελληνικό, με πολυ φαγητό, ποικιλία κρεατικών και μεζεδων, πολλες σαλάτες και αφθονη ρετσίνα και μπύρα! Α, παρεμπιπτόντως, το γλυκό στο τέλος ητανε απίστευτο! Το θεμα της βραδιας ωστόσο ητανε η μουσικη. Ω ναι, αυτη η θεια μελωδια που έβγαινε απο το κλαρίνο και τα βιολιά της χορωδιας. Αυτη η ηδονη των αυτιών μας που καποια περιεγραψε ως "too loud, even for our taste". Το παραδέχομαι οτι δεν εχω παραβρεθεί ξανα σε μακεδονιτικο γλέντι (αν και εχω βρεθει σε ηπειρωτικο, πολυ πιο βάρβαρο) και η ποσότητα του βιολιού ητανε πολυ περισσότερη απ'όσο περιμενα. Ναι, φυσικα και απόλαυσα και την μουσικη και τους χορούς και την χαρά όλων. Τα βιολιά και όλη η χορωδια ητανε ακουραστοι, δεν κανανε διάλειμμα καθόλου και επιτέλους ειδα απο κοντά την φυσιογνωμία που λεγεται Γκιουλεκας. Δεν ειδα βεβαια όλη την διαδικασία όπως μου την περιεγραψε ο γαμπρός, με το βιολί και την πετσετα που απλώνει στα πόδια του και μετα στον λαιμό του για να παίξει αλλα σίγουρα δεν μπορεις παρα να υποκλιθεις σε ενα τέτοιο θρυλο. Το σόλο που έπαιξε προς το τέλος της βραδιάς ητανε πραγματικα απίστευτο, τον χαζευανε για ώρα.

Η βραδια περνουσε με πολυ κουβέντα, ενας οδοντίατρος της παρεας οργίασε λεκτικά (παλι!) και χορευτικά, πολλες bookcrossers τον συνοδευσανε, κουμπάροι και κουμπάρες πηγαινοερχότανε και τους καμαρώσαμε όλοι μας και το ζευγάρι μας τιμησε αρκετες φορες παρόλες τις πολλες υποχρεώσεις της βραδιάς. Ειλικρινα, εχω δει και τους δυο τους σε πολλες φάσεις τους: σε ταξίδι, στο φαγητό, σε χάδια, σε ζουζουνιες, σε κουβέντα, σε πολλες. Ο τρόπος που κοιταζε ο ένας τον άλλον όμως εκεινη την βραδια ητανε πραγματικα μοναδικός. Δεν εχω ξαναδει να κοιτάει ο ένας τον άλλον με τετοια τρυφερότητα, με ενα βλεμμα που λεει τόσο ξεκαθαρα "σ'αγαπω", ενα βλέμμα που να υπόσχεται με απόλυτο τρόπο την ευτυχια. Και τα χαμόγελα τους τόσο φυσικά που έπειθαν και τον πιο δύσπιστο για το πόσο ολοκληρωμένοι αισθανότανε και οι δυο τους. Προσωπικα δεν ηξερα ποιον απο τους δυο να καμαρωσω πιο πολυ...
Για το γλέντι λοιπόν, μετα τις 1 αποχωρησε ενα μερος του τραπεζιου αλλα εγω έμεινα με τους υπόλοιπους. Η μουσικη ακομα εκκωφαντικη, χαμόγελα, ευχες, αγκαλιες, συζητησεις φωναχτες για να ακουστουνε όλοι όσο καλύτερα γίνεται και η βραδια να συνεχιζεται. Φυσικα, το πολιτισμικό σοκ ητανε μεγάλο για μερικους...

Η βραδια έκλεισε με επιστροφή στο ξενοδοχείο και με μια ημερα να ακολουθει που αποδειχτηκε καλύτερη απ'όσο περιμενα. Μια μερα που την περιμενα εδω και μήνες. Μια μερα γεματη ευτυχια και χαρα...

(η συνεχεια περιλαμβανει ετοιμασιες, γάμους και πολυ πολυ χαμόγελο, παρακαλουνται οι μονοχνωτοι όπως αποχωρησουνε. Ευχαριστω.)