Έχετε δει ποτέ άνθρωπο να πετάει ενα χαρτομάντηλο που χρησιμοποιουσε για να κλαίει σε εναν ήρωα ή ηρωίδα κάποιας ταινιας απο τα νευρα του επειδη διαφωνει με την αποφαση του/της; Εγω το εχω δει.Αυτό ήθελα να κάνω χτες βράδυ. Μετά απο πολλες πολλές αναβολές ειδα επιτέλους τις Γέφυρες του Μαντισον (Madison County Bridges), με τον Κλιντ Ιστγουντ και την Μεριλ Στριπ. Μην ταράζεστε, ναι, τωρα στα 25 μου την ειδα κι όχι νωριτερα αλλα εχω κανει και χειρότερα, πιστεψτε με. Χτες βράδυ λοιπόν, παρέα με ενα σακουλάκι Doritos Tex Mex εβαλα την ταινια να παιζει. Δυο ώρες μετα, αφου ειχε τελειωσει η ταινια, ημουνα στην ιδια θεση με τον άνθρωπο που πέταξε το χαρτομάντηλο. Μονη διαφορα; εγω δεν ειχα χαρτομάντηλο. Κατα τ'άλλα ειχα τα ίδια νευρα, την ίδια απορια και την ίδια ταραχή.
Η ταινια ειναι απλά υπέροχη, με ερμηνειες που δεν μπορεις παρα να θαυμάσεις και με καταπληκτικη σκηνοθεσία. Το δε σενάριο και όλη η ιστορια ειναι απλα καταπληκτική, τελεια! Αλλα γιατι βρε Μεριλ δεν βγηκες απο το αυτοκινητο;;; ΓΙΑΤΙ;;;!!! Γιατι μερικοι άνθρωποι δεν ανοιγουν την πόρτα να φύγουνε; Γιατι δεν πανε σε αυτό που λεει η καρδια τους αλλα μενουνε εκει που τους έχει δέσει χειροπόδαρα η ηθική των άλλων; Γιατι τέτοια πάθη να τελειώνουνε τοσο σύντομα και να μην τα ζουνε καποιοι άνθρωποι; Πως μπορεις να αρνηθεις να τρέξεις και να αρπάξεις αυτό που βλεπεις μπροστα σου και να το ζησεις με όλη σου την ψυχή; Γιατί να ζησεις μια ζωη βαλτωμένη, να "σερνεις ενα πτώμα" μεχρι να εξοντωθείς και να αρνεισαι την ευτυχια για την οποια η σιγουρια ειναι μια φορά σε όλη σου την ζωή;
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;;;
1 σχόλιο:
Από τότε που είδα την ταινία και κάθε φορά που την ξαναβλέπω με παίρνουν τα κλαματα σε αυτή τη σκηνή και ρωτάω πάντα Γιατί;
Δημοσίευση σχολίου