Διάβασα καπου πριν απο καιρό, οτι οι ταξιτζήδες στην Αγγλία δεν εχουνε λεει GPS (συστημα αναγνώρισης δρόμων ή γενικών πληροφοριών των δρόμων μεσω δορυφόρων), στο ταξί γιατι πολυ απλα δεν χρειάζονται. Και γιατι δεν χρειάζονται GPS; Γιατι αυτο που μπορει να τους πρόσφέρει το GPS δεν το χρειάζονται: για να πάρουνε άδεια ταξί, παιρνάνε ενα εξονυχιστικό τεστ στο οποιο τους ζητείται να πάνε σε κατι απίθανα δρομάκια χωρις καμία βοήθεια. Άρα μαθαινουνε απ'εξω τους δρόμους και δεν χρειάζονται καμία βοήθεια, τους αρκει ο εαυτός τους.Το 2007 που έφυγε μου άφησε μια νεα στάση ζωής. Μια στάση ζωής που λίγο πολυ θυμίζει τα αγγλικά ταξι. Αν το θελετε, προσπαθώ κι εγω να γίνω ενας αγγλος ταξιτζης ας πούμε. Πως; Μεσα στο 2007 βρηκα δυο ανθρώπους πραγματικα σπάνιους. Και με βοηθήσανε και οι δυο με διάφορα προβλήματα, κυριως με το προβλημα μου με τον εαυτό μου. Και με δυο απλές θεωρίες τους με βοηθησανε οσο κανεις μεχρι τωρα κι ας ηξερα άλλους για πολλα χρόνια.
Η μια λοιπόν ειναι η θεωρία της κονσόλας. Της κονσόλας ήχου εννοω, αυτη με τα καναλάκια και τις ρυθμίσεις έντασης και τα άλλα χιλια δυο κουμπια και μετρητές. Πολυ με βοήθησε αυτη η θεωρία κυριως για να συγκεντρωθω στον εαυτό μου, να απολαυσω την ζωή και την στιγμή και να δώσω την σημασία που χρειάζεται και όχι παραπάνω σε διάφορα πράγματα. Με βοήθησε να ελεγξω τις επιρροές, τα ερεθίσματα, τις αφορμές και κατα συνέπεια την ζωή μου. Την θεωρία την άκουσα στην αγκαλια ενός Καζανόβα και δεν θα την ξεχάσω με τίποτα.
Η άλλη θεωρία εκδηλώθηκε με ένα ευφάνταστο παράδειγμα: με μια τούρτα. Διάφοροι μπλόγκερς μπορει να γνωριζετε ηδη την θεωρία αλλα εγω την έμαθα ενα βράδυ (αγρια χαράματα δλδ) κατα την διάρκεια διαδικτυακης συνεδρίας. Και με βοήθησε πολυ, δεν περίμενα τόσο. Με βοήθησε να κοιτάξω λίγο παραπάνω τον εαυτό μου, να μπορώ να τον συνθέσω καλύτερα, σαν ζαχαροπλάστης που δημιουργεί την τούρτα του με διάφορα υλικά για να φτιάξει κατι που πραγματικα θελει. Και μαλιστα με υλικά δικά μου κι όχι δανεικά και ψευτικα.Γενικα οι δυο θεωρίες που μου δόθηκαν με παραδείγματα με βοήθησαν πολύ. Κι αυτό γιατι παλιότερα η δικια μου θεωρία πιο πολυ έμοιαζε με το...δεκανίκι, χρειαζόμουνα άλλους για να δουλέψω εμένα. Οχι οτι τώρα δεν χρειάζομαι ανθρώπους, και βεβαια τους χρειάζομαι, ειδικα τους εμπνευστές των δυο θεωριών. Αλλα τωρα μπορω και με κοιτάω διαφορετικά. Μπορω να ασχολουμαι με την τούρτα μου σε εναν δικό μου πάγκο, με δικά μου υλικά, χωρίς να ανοιγω συνέχεια τον φουρνο όταν ψηνεται κάτι ή να αφηνω ανοιχτά όλα τα καναλάκια όλη την ώρα για να με ζαλίζουνε. Εχω δουλεια ακόμα, δε λεω.
Αλλα μόλις πέρασα το τριτο checkpoint λεμε, woohoo!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου