Εδώ και χρόνια είχα όνειρο μου να πάω στο Λονδίνο. Οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, να μείνω σε οποιαδήποτε συνοικία, να μείνω έστω και λίγες μέρες κι ας πήγαινα με ό,τι αεροπορική εταιρεία να'ναι, ακόμα και με σμήνος πάπιας πετούσα, που λέει ο λόγος. Με ένα γύρισμα της τύχης, μου έτυχε να μπορώ να πάω Λονδίνο μία από τις καλύτερες εποχές του, μέσα στς Χριστουγεννιάτικες γιορτές και συγκεκριμένα να πάω λίγο πριν την Πρωτοχρονιά και να μείνω 6 μέρες! Η χαρά μου ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτή του Joey Tribiani όταν θα πήγαινε Λονδίνο! Έκανα την έρευνα μου, έβγαλα ένα πρόγραμμα, έκανα ένα "φυλλάδιο" με χρήσιμες διευθύνσεις, ωράρια, στάσεις μετρό και άλλες πληροφορίες και ξεκίνησα για το γιορτινό Λονδίνο! Φεύγοντας από το σπίτι, έχω έναν υπολογιστή του οποίου η μητρική κάηκε λίγο πριν φύγω, οπότε ο υπολογιστής "ξεψύχησε" στα χέρια μου (αλήθεια, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "1110000101001000100100....1000101001"). Επίσης, το κινητό μου έπαθε ζημιά, οπότε αναγκαστικά είχα άλλο κινητό μαζί μου, το οποίο και δεν ήξερα ως συσκευή. Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα...Προσπάθησα με πολύ κόπο να παραβλέψω το γεγονός ότι ξεκίνησα από Λάρισα για Θεσσαλονίκη με την κλινάμαξα, το οποίο τρένο είναι ο,τι πιο ανατριχιαστικό και cult έχει ο ΟΣΕ στις μέρες μας και όλα πήγανε καλά μέχρι την επιβίβαση. Δεν έχω ξαναπετάξει με αεροπλάνο σε τόσο μεγάλη πτήση, η μεγαλύτερη πτήση μου ήταν Γιάννενα - Θεσσαλονίκη, σχεδόν μια ωρίτσα. Ενώ τώρα ήταν άνετα 3 ωρίτσες μέχρι το Stansted. Αλλά εντάξει, χαλαρά, είπα θα το απολαύσω και το έκανα. Είχα και θέση δίπλα στο παράθυρο και δίπλα στο φτερό (από τα πιο σταθερά σημεία στο αεροπλάνο, απλά μια σκέψη έκανα), η πτήση ήταν πρωί και σύντομα φτάσαμε στα 10.000 πόδια να κοιτάμε την Ευρώπη. Φτάνοντας στην Αγγλία, είμαστε πάνω από τα σύννεφα και όταν αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, χαιρόμαστε γιατί λέμε οτι επιτέλους θα δούμε το βρετανικό έδαφος! Το αεροπλάνο κατεβαίνει, περνάει τα σύννεφα, κατεβαίνει...κατεβαίνει...το βρετανικό έδαφος πουθενά! Συννεφιά, τρελή ομίχλη, το έδαφος το είδαμε 50 μέτρα πριν φτάσουμε σ'αυτό. Ο καιρός καθαρά στερεοτυπικά βρετανικός, με συννεφιά, ψιλόβροχο και κρύο κι εγώ με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που ήρθα στην Αγγλία για πρώτη φορά στην ζωή μου!!! Κατεβαίνοντας κατάλαβα οτι προσγειωθήκαμε σε άλλο αεροδρόμιο απ'οτι μας είχαν ενημερώσει στο ταξιδιωτικό (ήταν να κατεβούμε στο Gatwick), οπότε όλη η έρευνα για το πως πάμε Λονδίνο από το αεροδρόμιο ήταν άσκοπη! Με ελάχιστο ύπνο, με πολύ κρύο και με ένα χάσιμο, τελικά ανακαλύψαμε το τρένο για την περιοχή μας, το Bloomsbury!
Ανεβήκαμε στο τρένο και σχεδόν μια ώρα μετά ήμασταν στον σταθμό όπου θα αλλάζαμε για Underground μέχρι το τέλος της διαδρομής. Κατεβαίνοντας από το τρένο, συνειδητοποιώ οτι δεν είμαστε όλοι. Λείπει η τσάντα μου με την φωτογραφική μου μηχανή και όλο της τον εξοπλισμό! Κάποιος πήρε την τσάντα μου μέσα στο τρένο! Το μυαλό μου δεν έχει μαυρίσει νομίζω ξανά τόσο απότομα και τόσο πολύ στην ζωή μου, κι αν ναι, δεν το θυμάμαι. Μου κόπηκε η ανάσα αλλά προσπάθησα ψύχραιμα να ρωτήσω τους υπεύθυνους τι μπορεί να γίνει για την τσάντα μου. Έκανα τις απαραίτητες ενέργειες, συμπλήρωσα φόρμες, μίλησα με την αστυνομία, τα έκανα όλα. Αλλά έπρεπε να φύγουμε για το ξενοδοχείο και να αφήσω πίσω ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Η τσάντα δεν είχε μέσα την φωτογραφική μου μηχανή. Είχε ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, το μυαλό μου, την ύπαρξη μου την ίδια, τον αυτοπροσδιορισμό μου, τον τρόπο απόδρασης μου, τον τρόπο να βλέπω και να γνωρίζω τον κόσμο, τον βιοπορισμό μου. Και μέσα σε μία στιγμή, σε ένα τρένο στην χώρα που τόσα χρόνια ονειρεύομαι να πάω, κάποιος την έκλεψε. Έτσι, σε μια στιγμή, λίγες ώρες μετά την έναρξη των πολυπόθητων διακοπών μου...
Κι όμως, έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου, να πω ένα σωρό ψέμματα στον εαυτό μου, να με ταΐσω ελπίδες και κλισέ παρηγοριές και να περάσω καλά. Και είναι πραγματικά μεγάλο θέμα το πόσο μπορώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου αν έχω ανάγκη να κάνω κάτι. Και το ψιλοκατάφερα. Βγαίνοντας από τον κοντινότερο σταθμό μας, τον King's Cross - St. Pancras, είχα αποτυπωμένο στο μυαλό μου το δρομολόγιο για το ξενοδοχείο ("βγαίνουμε στην Euston Rd, μετά στην Judd Street, στρίβουμε στην Tavistock Place, μετά αριστερά στην Herbrandt και στην γωνία με την Coram είναι το ξενοδοχείο"). Όλη αυτή η διαδρομή κράτησε 15 λεπτά, αλλά μέσα σε απίστευτο κρύο, ψιλόβροχο και την εμπειρία του να περπατάς στους λονδρέζικους δρόμους για πρώτη φορά στην ζωή σου! Θαυμάζοντας τα κτίρια και τις λεπτομέρειες (και με το παραμύθι να πέφτει σύννεφο), φτάσαμε στο ξενοδοχείο, στο οποίο το check in κύλισε τέλεια και σε λίγη ώρα έπεφτα ξερός στο κρεβάτι!
(συνεχίζεται)
Ανεβήκαμε στο τρένο και σχεδόν μια ώρα μετά ήμασταν στον σταθμό όπου θα αλλάζαμε για Underground μέχρι το τέλος της διαδρομής. Κατεβαίνοντας από το τρένο, συνειδητοποιώ οτι δεν είμαστε όλοι. Λείπει η τσάντα μου με την φωτογραφική μου μηχανή και όλο της τον εξοπλισμό! Κάποιος πήρε την τσάντα μου μέσα στο τρένο! Το μυαλό μου δεν έχει μαυρίσει νομίζω ξανά τόσο απότομα και τόσο πολύ στην ζωή μου, κι αν ναι, δεν το θυμάμαι. Μου κόπηκε η ανάσα αλλά προσπάθησα ψύχραιμα να ρωτήσω τους υπεύθυνους τι μπορεί να γίνει για την τσάντα μου. Έκανα τις απαραίτητες ενέργειες, συμπλήρωσα φόρμες, μίλησα με την αστυνομία, τα έκανα όλα. Αλλά έπρεπε να φύγουμε για το ξενοδοχείο και να αφήσω πίσω ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Η τσάντα δεν είχε μέσα την φωτογραφική μου μηχανή. Είχε ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, το μυαλό μου, την ύπαρξη μου την ίδια, τον αυτοπροσδιορισμό μου, τον τρόπο απόδρασης μου, τον τρόπο να βλέπω και να γνωρίζω τον κόσμο, τον βιοπορισμό μου. Και μέσα σε μία στιγμή, σε ένα τρένο στην χώρα που τόσα χρόνια ονειρεύομαι να πάω, κάποιος την έκλεψε. Έτσι, σε μια στιγμή, λίγες ώρες μετά την έναρξη των πολυπόθητων διακοπών μου...
Κι όμως, έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου, να πω ένα σωρό ψέμματα στον εαυτό μου, να με ταΐσω ελπίδες και κλισέ παρηγοριές και να περάσω καλά. Και είναι πραγματικά μεγάλο θέμα το πόσο μπορώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου αν έχω ανάγκη να κάνω κάτι. Και το ψιλοκατάφερα. Βγαίνοντας από τον κοντινότερο σταθμό μας, τον King's Cross - St. Pancras, είχα αποτυπωμένο στο μυαλό μου το δρομολόγιο για το ξενοδοχείο ("βγαίνουμε στην Euston Rd, μετά στην Judd Street, στρίβουμε στην Tavistock Place, μετά αριστερά στην Herbrandt και στην γωνία με την Coram είναι το ξενοδοχείο"). Όλη αυτή η διαδρομή κράτησε 15 λεπτά, αλλά μέσα σε απίστευτο κρύο, ψιλόβροχο και την εμπειρία του να περπατάς στους λονδρέζικους δρόμους για πρώτη φορά στην ζωή σου! Θαυμάζοντας τα κτίρια και τις λεπτομέρειες (και με το παραμύθι να πέφτει σύννεφο), φτάσαμε στο ξενοδοχείο, στο οποίο το check in κύλισε τέλεια και σε λίγη ώρα έπεφτα ξερός στο κρεβάτι!
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου