London baby!!! (παρτ φορ)

Είναι η πέμπτη μέρα πλέον στο Λονδίνο και είναι κι επίσημα αφιερωμένη στα ψώνια! Όχι οτι όντως θα ψωνίσουμε, απλά θα περάσουμε την μέρα μας στο Harrod's στην Knightsbridge, ένα τεράστιο υπερκατάστημα 5 ορόφων, σε ένα υπερτέλειο κτίριο που το χαζεύεις πριν καν μπεις μέσα! Η Elizabeth το χαρακτήρισε "so posh!" και δεν είχε άδικο, αλλά αυτό περιμένεις κιόλας από κάτι τέτοιο! Μόλις μπήκαμε μέσα είδαμε τον τρελό χαλασμό από κόσμο. Μιλάμε για ΠΟΛΥ κόσμο, όχι απλά πολύ. Και πάλι δεν ήταν γεμάτο! Πραγματικά ήταν για να το χαζεύεις πάντως, πάρα πολλές εταιρείες, για ο,τι ήθελε ο καθένας: από ανδρική ένδυση, γυναικεία μόδα, παιδικά, είδη γραφείου, επιτραπέζια, λευκά είδη, τα πάντα! Και μέσα σ'όλα αυτά έχει και μερικά καφέ κι εστιατόρια, έτσι για να κάτσεις να ξαποστάσεις από το περπάτημα και το χάζεμα όσων πολύ πιθανόν δεν θα μπορέσεις να αγοράσεις. Καθίσαμε φυσικά σε ένα, όπου περιμέναμε να μας συνοδέψουνε στο τραπέζι μας (κάτσε καλά δλδ) και απολαύσαμε καφέ με κάτι παραδοσιακά αγγλικά γλυκά. Δίπλα μας ήταν ένα ζευγάρι γάλλων, κοντά 50άρηδες και τελείως ερωτευμένος, δεν σταματούσε να της πιάνει το χέρι και να της μιλάει τρυφερά όση ώρα απολαμβάνανε το αγγλικό πρωινό τους (μεσημεριάτικά αλλά γούστα είναι αυτά...) Α, το Harrod's έχει και δικό του gift shop, για να μπορέσεις ν'αγοράσεις πράγματα που θα σου θυμίζουν το ίδιο το Harrod's κι όχι οτι είδες μέσα του αναγκαστικά! Ωραιότατο κι αυτό, με πολλές tote bags, πετσέτες, είδη γραφείου, αρκουδάκια (πήρα κι εγώ ένα, όχι για μένα ρε), τετράδια, μολύβια, χίλια δυο μπιχλιμπίδια και σε καλές τιμές μάλιστα. Πραγματικά όπου και να κοιτάξεις θαμπώνεσαι, ακόμα κι αν βλέπεις τομείς που δεν σε ενδιαφέρουν, όπως τα είδη ταξιδίου, είναι απλά ένας καταναλωτικός ναός όπου δεν μπορείς να μην τον χαζέψεις! Οι υπάλληλοι ευγενέστατοι, κάποιοι μάλιστα ήταν επιφορτισμένοι με το καθήκον να βοηθάνε τον τουρίστα που δεν ξέρει που να πάει κι έχει χαθεί και διαθέτανε και χάρτες για όλους, για τέτοιο μέγεθος λέμε!
Φεύγουμε αφού έχουμε μείνει εκεί για 5 ώρες (!) και πηγαίνουμε για φαγητό. Έχουμε αποφασίσει να πάμε σε ένα φισάδικο, μαγαζί πυο σερβίρει fish'n'chips δλδ, και η Elizabeth μας έχει προτείνει ένα σχετικά κοντά, στο Seven Dials. Δεν είναι δύσκολο να το βρούμε, εξάλλου έχω συνηθίσει με έναν χάρτη στο χέρι τόσες μέρες στο Λονδίνο και τελικά το βρίσκουμε. Είναι το Rock and Sole Plaice στην Endell Street. Φανταστικό, πολύ τυπικά εγγλέζικο, με πολύ κόσμο. Περιμένουμε ένα λεπτό να αδειάσει τραπέζι, καθόμαστε και παραγγέλνουμε cod fish (μπακαλιάρο) με πατάτες τηγανητές φυσικά. Σε λίγο έρχεται ένα τεράστιο κομμάτι ψάρι με πατάτες, μας έχουν δασκαλέψει να δοκιμάσουμε τις πατάτες με ξύδι και το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον! Στο τραπέζι έχουμε και δύο σάλτσες τις οποίες και μοιραζόμαστε με τους διπλανούς μας στο τραπέζι, ένα ζευγάρι κινέζων (ή κάτι τέτοιο). Η μία σάλτσα είναι ketchup (είπαμε, γούστα είναι αυτά) και η άλλη είναι τζατζίκι (μεγάλη έκπληξη!). Το ψάρι είναι τέλειο, δεν υπάρχουν λέξεις δλδ για να το χαρακτηρίσω και σκάμε από φαγητό. Και τι ταιριάζει καλύτερα μετά το fish'n'chips; τσάι! Ο ιδιοκτήτης μας αποχαιρετά με σπασμένα ελληνικά και ξεκινάμε για ένα μαγαζί με τέλεια τσάι και τέλεια pastry απ'οτι έχουμε ακούσει! Περνάμε μπροστά από το "The Tea House" το οποίο ενώ έκλεινε εκείνη την ώρα πρόλαβα να πάρω μια τέλεια κούπα με ενσωματωμένο infuser. Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο "Maison Bertaux" στην Greek Street στο Soho, μια τέλεια οδό και περιοχή που χαλαρά θα μπορούσα να κάνω στέκι μου, το οποίο επίσης μαγαζί κλείνει δυστυχώς εκείνη την ώρα και παίρνουμε μόνο δυο custard eclers (κόλαση!). Εκεί δίπλα, περνάμε μπροστά κι από την διάσημη undergound gallery "Lazaride's", γνωστή για την υποστήριξη του graffiti και την σχέση του με τον Banksy, η οποία ήταν κλειστή για τις γιορτές.
Η ώρα έχει περάσει, είναι ήδη 8-9 η ώρα, υποψιαζόμαστε πως μια ομάδα τριών ατόμων πήγαινε να μας ληστέψει αλλά ευτυχώς εμφανίστηκε ένας αστυνομικός απο το πουθενά. Κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο με την γνωστή κατάθλιψη της ετοιμασίας πραγμάτων για αναχώρηση από τέλειες διακοπές. Στον δρόμο για το ξενοδοχείο, αποφασίζω να κάνω κι ένα τάμα μου πραγματικότητα: να προμηθευτώ meat pies για την Saigon (ξέρει αυτή τον λόγο). Δυστυχώς τελικά δεν φτάσανε στην Ελλάδα οι πίτες, κρίμα, θα επανορθώσω! Τα πράγματα ετοιμάζονται, με το ζόρι κλείνουν οι βαλίτσες, είμαστε σίγουροι οτι θα πληρώσουμε εξτρά για το βάρος, και το πρωί κατεβαίνουμε για το τελευταίο μας πρωινό. Πλούσιο κι αυτό φυσικά και αποχαιρετούμε τον χώρο με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε κάπου εκεί κοντά! Για το αεροδρόμιο αναχωρούμε με το λεωφορείο του τουριστικού γραφείου με το οποίο και απολαμβάνουμε την λιακάδα. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, πληρώνουμε όντως εξτρά στο βάρος και καθόμαστε για καφέ μέχρι την πτήση. Στο αεροδρόμιο είναι η απόλυτη ποικιλία από φυλές, γλώσσες και ανθρώπους, δεν μπορώ να περιγράψω πόσο το απολαμβάνω όλο αυτό. Η πτήση ξεκινάει με μιάμιση ώρα καθυστέρηση και αναχωρούμε την ώρα που ο ήλιος δύει, οπότε και απολαμβάνουμε ηλιοβασίλεμα εν πτήσει. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως φεύγω κι αφήνω την φωτογραφική μου μηχανή στην Αγγλία αλλά προσπαθώ να το πνίξω με σχέδια για το πως θα αποκτήσω την επόμενη.
Τρεις ώρες μετά φτάνουμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Πάντα το ταξίδι της επιστροφής μου φαινότανε σημαντικά μικρότερο και συνήθως θυμάμαι τα λιγότερα. Οπότε, η διαδρομή Αεροδρόμιο - ΟΣΕ - σπίτι μου φάνηκε πως πέρασε γρήγορα. Στο σπίτι έφτασα στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και πέφτω ξερός, σκεφτόμενος ακόμα το Λονδίνο, το κρύο του, τα μέρη που επισκέφτηκα κι απόλαυσα, το Λονδίνο το ίδιο.
(συνεχίζεται με τον επίλογο)