Vivian Maier στο German Gymnasium

H Vivian Maier είναι η κυρία στην φωτογραφία. Γεννήθηκε το 1926, εργάστηκε ως νταντά, πέθανε το 2009, άγνωστη, ασήμαντη και τώρα αποτελεί την μεγαλύτερη φωτογραφική ανακάλυψη των τελευταίων χρόνων! Όταν την διώξανε απο ένα απο τα σπίτια στα οποία έμενε επειδή δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο, άφησε πίσω της μερικές χιλιάδες ρολά φιλμ, άλλα εμφανισμένα κι άλλα όχι, τα οποία όταν τα εμφάνισε ο επόμενος ιδιοκτήτης του σπιτιού είδε κάποιες αρκετά καλές φωτογραφίες. Συμβουλεύτηκε κάποιους ειδικούς και, για να συντομεύω, πλέον έχουμε μπροστά μας την μεγαλύτερη ανακάλυψη στην Φωτογραφία τα τελευταία χρόνια, μια εξαιρετικά ταλαντούχα και παραγωγική φωτογράφο δρόμου, με ένα έργο που όσο το ανακαλύπτουμε τόσο μας εντυπωσιάζει! Το λυπηρό ωστόσο είναι πως όταν ανακαλύφθηκε το έργο της, την ψάξανε αλλά δεν την προλάβανε ζωντανή. Έτσι, "έφυγε" χωρίς να ξέρει πως η δουλειά της ανακαλύφθηκε και αναγνωρίζεται.

Μια απο τις πρώτες τις εκθέσεις είχα την χαρά και την τύχη να επισκεφτώ πριν απο λίγες μέρες στο Λονδίνο, στα πλαίσια του London Street Photography Festival, στην καταπληκτική αίθουσα του German Gymnasium στο King's Cross. Η έκθεση, υπέροχα στημένη σε μια φανταστική αίθουσα  σε μια ακόμα καλύτερη περιοχή, είχε δείγμα της, ασπρόμαυρης κυρίως, δουλειάς της που καλύπτει τις δεκαετίας του '50 μέχρι και του '80 αλλά βλέπουμε και έγχρωμες φωτογραφίες της κι ένα βιντεάκι τραβηγμένο σε μηχανή 8mm. Πολλοί θα πούν οτι η δουλειά της θυμίζει άλλους μεγάλους φωτογράφους δρόμου του 20ου αιώνα και δε θα έχουν άδικο, δεν είναι φυσικά κακό το να έχει επηρεαστεί κανείς, αλλά σίγουρα βλέπουμε και αυθεντική, δικιά της δουλειά, με μια ιδιαίτερη ματιά στους ανθρώπους της πόληςκαι της σκηνές της αστικής ζωής στην Αμερική, σε μια εποχή που όσο απομακρύνεται, τόσο πιο ρομαντική φαίνεται. Η έκθεση, η μόνη με εισιτήριο απο όλες στο LSPF, είχε αρκετό κόσμο όταν πήγα και συνοδευότανε απο έναν μικρό οδηγό του φεστιβάλ με εξώφυλλο ένα αυτοπορτρέτο της (απο τα αρκετά) και τέλειες καρτ ποστάλ με φωτογραφίες της με άψογο ασπρόμαυρο τύπωμα. Η έκθεση τελείωσε πριν λίγες μέρες, αλλά μπορείτε να δείτε την επόμενη της αν είστε Λονδίνο, στο Brixton.

Μέρος της έκθεσης ήταν και μια μικρή γυάλινη προθήκη, φόρο τιμής στον άνθρωπο Vivian. Στις φωτογραφίες της αλλα και απο αφηγήσεις ανθρώπων που την ξέρανε, μαθαίνουμε πως πάντα κυκλοφορούσε με μια κάμερα όταν έβγαινε έξω και φορούσε καπέλα σαν αυτό στην φωτογραφία, οπότε σ'αυτή την προθήκη βλέπουμε μερικά καπέλα της και μερικά ρολά φιλμ σαν αυτά που χρησιμοποιούσε, αυτά που είχε τα λεφτά να αγοράσει αλλά όχι να εκτυπώσει. Κάποιοι λένε οτι δεν έδειχνε την δουλειά της σε κανέναν, κανείς σχεδόν δεν ήξερε πόσο καλή ή κακή ήτανε. Και όλο αυτό τον καιρό έκρυβε έναν θησαυρό στα φιλμ της. Φεύγοντας απο την έκθεση δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ που η δουλειά της ανακαλύφθηκε και πλέον παίρνει σιγά σιγά την αναγνώριση που της αξίζει ή να λυοηθώ που σαν καλλιτέχνης δεν είδε την εντύπωση που προκαλεί η δουλειά της, δεν έλαβε το χειροκρότημα που της πρέπει, δεν ένιωσε την δικαίωση όλων αυτών των χρόνων. Η δεύτερη σκέψη μου μετά ήταν μια απορία, πόσα άλλα ταλέντα κρύβονται ακόμα και κρύβουν την καταπληκτική τους καλλιτεχνική δουλειά σε όλο τον κόσμο, πόσα ταλέντα δεν μπορούν να δείξουν τι μπορούν να κάνουν ή τι έχουν κάνει ως τώρα και πόσο πιο "φτωχοί" είμαστε όλοι μας που δεν βλέπουμε αυτή την κρυμμένη, χαμένη ομορφιά που υπάρχει.