Τετάρτη 23 Μαΐου 2007

Μιχάλης Οικονομίδης. Μορφή. Μεγάλη μορφή ο τύπος. Καθηγητής στην σχολή στο εργαστήριο Γλυπτικής, γλύπτης ο ίδιος και ζωγράφος. Απίστευτα καλός και υπομονετικός εκπαιδευτικός, με γνώσεις και πολύ αγάπη για εμάς τους φοιτητές και το αντικείμενο του και φυσικά πολλοί τον εκμεταλευότανε. Απίστευτος τύπος, μιλούσαμε αρκετά και μου έκανε πολύ εντύπωση η ζωή του. Μαθήτευσε και έμεινε στην Γαλλία αρκετά χρόνια, προσωπικός φίλος του Νουρέγιεφ και γενικα γυρισμένος. Μέχρι και road trip με Vespa και ΖΑΝΑΕ έκανε στην Ευρώπη. Απίστευτος, ζήλευα τόσο πολύ την ζωή του τότε.
Τις πρώτες μέρες στην σχολή μαζί του, δεν μας πήγε στα "χοντρά" της γλυπτικής. Θεωρητικά και διάφορα άλλα κάναμε. Μετά μπήκαμε στον πηλό. Ήταν σε κάτι τεράστια κουτιά απο ατσάλι για να μην στεγνώνει και είχε μια τέλεια αίσθηση, διαφορετική απο κάθε άλλο πηλό που είχα αγγίξει μέχρι τότε, αφού ήταν υψηλής ποιότητας πηλός και με πολύ καλές αναλογίες των υλικών. Τον θυμάμαι, όποτε έσκαγε μύτη στο εργαστήριο, ήταν με κάτι 80's πουλόβερ και κάτι καρώ πουκάμισα, πρόχειρα για να μην λερώνεται. Κι εδώ ειναι το πιο εντυπωσιακό που μου έμαθε: όταν κάποιες κοπέλες ερχότανε στο μάθημα ντυμμένες λες και πηγαίνανε για νυφοπάζαρο (λες;), τους την έλεγε. Φώναζε και διαμαρτυρότανε ότι δεν ειναι ντύσιμο αυτό για εργαστήριο. Και είχε δίκιο. Μας έμαθε λοιπόν ότι στην γλυπτική και την Τέχνη γενικά, δεν λερωνόμαστε. "Η ύλη δεν ειναι βρωμιά, δεν ειναι λέρα",έλεγε, "ειναι ύλη, ειναι μέρος απο το περιβάλλον μας και μέρος απο τον κόσμο μας τελικά". Και γι'αυτό μας έλεγε ότι δεν πρεπει να αισθανόμαστε οτι ειμαστε λερωμένοι όταν είχαμε πάνω μας πηλό, χρώμα, γύψο ή οτιδήποτε. Όλα αυτά ήταν μέρος της φύσης, όπως κι εμείς και άρα δεν είχαμε λόγο να τα απορρίπτουμε ή να αηδιάζουμε με αυτά. Με συγκλόνισε αυτή η αντίληψη, δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω αυτό το δίδαγμα του.
Και το θυμήθηκα απόψε, όπως ερχόμουν στο σπίτι κι έβρεχε. Όλοι τρέχανε να κρυφτούνε, να μην βραχούνε, γλυστρούσανε γιατι ήταν απρόσεκτοι, λερωνότανε, σκουντουφλούσανε και γενικά ταλαιπωρούτανε και γινότανε νούμερα τελικά. Όχι, εγώ δεν το έπαιζα και καλά "άρχοντας". Απλά απολάμβανα την βόλτα στην βροχή.


Ευχαριστώ κε. Μιχάλη...

10 σχόλια:

s_k είπε...

σπουδαιο πραγμα οι δασκαλοι.γιατι περικυκλωνομαστε απο ανιδεους καταστροφεις.

nakupenda είπε...

Έχει πλάκα για μας να περπατάμε στη βροχή χωρίς προστασία γιατί δε τη φοβόμαστε! Δε λυπάσαι αυτούς που με μια ψιχάλα ανοίγουν τη μεγάλη ομπρέλα -όχι τη σπαστή!- για να συνειδητοποιήσουν πολύυυυυ αργότερα ότι κανείς άλλος στο δρόμο δε την έχει ανοίξει..; Στην Αθήνα αυτές τις μέρες θα δεις 30 ανθρώπους να τρέχουν πάνω κάτω στα πεζοδρόμια κι ένας ανάμεσά τους με ανοιχτή ομπρέλα να κάνει τη διαφορά, και σκέφτεσαι "Καλά, ΠΟΥ την είδε τη βροχή;;;" LOL :-D

Anti είπε...

Είσαι τυχερός που γνώρισες έναν τέτοιο άνθρωπο...
Είσαι τυχερός που διδάχτηκες από αυτόν.
Είσαι τυχερός που έχεις την επιλογή να είσαι ελεύθερος.

Φιλιά
Άντη

ΣΤΕΦΑΝΟΣ N. ΠΑΠΑΝΩΤΑΣ είπε...

συγνώμη για την ενόχληση γίνετε μια προσπάθεια από τη Λάρισα για το πετ κοκ ίσωσ να θέλεις να την στηρίξεις

http://petcoke.wordpress.com

Ανώνυμος είπε...

Κοίτα!!! =>
www.artnewsblog.com
www.the-art-blog.blogspot.com

Εύα (βαριέμαι να sign in...)

Ανώνυμος είπε...

Τσέκαρε εδώ ένα παλικάρι με φωτογραφικό τάλαντο! - τον βρήκα μέσω japanorange.

Εύα και πάλι... (ε ρε βαρεμάρα!)

Ανώνυμος είπε...

http://makishphoto.blogspot.com/

Ανώνυμος είπε...

Τέλειο Στοχαστή.... μακάρι όλοι οι δάσκαλοι να είναι τέτοιου ήθους.

Μαριανα είπε...

βρε βρε, μήπως είσαι παλιός συμφοιτητής; ...πραγματικά ο κ. Οικονομίδης ήταν μοναδικός άνθρωπος.

Στοχαστης είπε...

Μαριάνα πολύ πιθανόν. Οικονομίδη είχα από το 2001 έως και το 2004, πολύ πιθανόν να είμασταν στο εργαστήριο, εκεί κάτω από τις Εστίες.