Μιχάλης Οικονομίδης. Μορφή. Μεγάλη μορφή ο τύπος. Καθηγητής στην σχολή στο εργαστήριο Γλυπτικής, γλύπτης ο ίδιος και ζωγράφος. Απίστευτα καλός και υπομονετικός εκπαιδευτικός, με γνώσεις και πολύ αγάπη για εμάς τους φοιτητές και το αντικείμενο του και φυσικά πολλοί τον εκμεταλευότανε. Απίστευτος τύπος, μιλούσαμε αρκετά και μου έκανε πολύ εντύπωση η ζωή του. Μαθήτευσε και έμεινε στην Γαλλία αρκετά χρόνια, προσωπικός φίλος του Νουρέγιεφ και γενικα γυρισμένος. Μέχρι και road trip με Vespa και ΖΑΝΑΕ έκανε στην Ευρώπη. Απίστευτος, ζήλευα τόσο πολύ την ζωή του τότε.

Τις πρώτες μέρες στην σχολή μαζί του, δεν μας πήγε στα "χοντρά" της γλυπτικής. Θεωρητικά και διάφορα άλλα κάναμε. Μετά μπήκαμε στον πηλό. Ήταν σε κάτι τεράστια κουτιά απο ατσάλι για να μην στεγνώνει και είχε μια τέλεια αίσθηση, διαφορετική απο κάθε άλλο πηλό που είχα αγγίξει μέχρι τότε, αφού ήταν υψηλής ποιότητας πηλός και με πολύ καλές αναλογίες των υλικών. Τον θυμάμαι, όποτε έσκαγε μύτη στο εργαστήριο, ήταν με κάτι 80's πουλόβερ και κάτι καρώ πουκάμισα, πρόχειρα για να μην λερώνεται. Κι εδώ ειναι το πιο εντυπωσιακό που μου έμαθε: όταν κάποιες κοπέλες ερχότανε στο μάθημα ντυμμένες λες και πηγαίνανε για νυφοπάζαρο (λες;), τους την έλεγε. Φώναζε και διαμαρτυρότανε ότι δεν ειναι ντύσιμο αυτό για εργαστήριο. Και είχε δίκιο. Μας έμαθε λοιπόν ότι στην γλυπτική και την Τέχνη γενικά, δεν λερωνόμαστε. "Η ύλη δεν ειναι βρωμιά, δεν ειναι λέρα",έλεγε, "ειναι ύλη, ειναι μέρος απο το περιβάλλον μας και μέρος απο τον κόσμο μας τελικά". Και γι'αυτό μας έλεγε ότι δεν πρεπει να αισθανόμαστε οτι ειμαστε λερωμένοι όταν είχαμε πάνω μας πηλό, χρώμα, γύψο ή οτιδήποτε. Όλα αυτά ήταν μέρος της φύσης, όπως κι εμείς και άρα δεν είχαμε λόγο να τα απορρίπτουμε ή να αηδιάζουμε με αυτά. Με συγκλόνισε αυτή η αντίληψη, δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω αυτό το δίδαγμα του.

Και το θυμήθηκα απόψε, όπως ερχόμουν στο σπίτι κι έβρεχε. Όλοι τρέχανε να κρυφτούνε, να μην βραχούνε, γλυστρούσανε γιατι ήταν απρόσεκτοι, λερωνότανε, σκουντουφλούσανε και γενικά ταλαιπωρούτανε και γινότανε νούμερα τελικά. Όχι, εγώ δεν το έπαιζα και καλά "άρχοντας". Απλά απολάμβανα την βόλτα στην βροχή.

Ευχαριστώ κε. Μιχάλη...