Το Χρονικό ενός Γάμου ΙΙΙ

Δε Μπιγκ Ντευ χαζ καμ! Τη μέρα που γνώρισα την νύφη ανακοίνωσε και την ημερομηνία του γάμου σε όλους, αρα απο την πρώτη στιγμή αυτή η μέρα ήτανε στο μυαλό μου. Οταν γνωρισα και τον γαμπρό, μερικους μήνες μετά, κατάλαβα οτι ο γάμος ειχε ενα ατου: ακομα κι αν πηγαινανε όλα στραβά δεν θα υπήρχε κανενα προβλημα. Οχι, δεν εννοω οτι ο γαμπρος ειναι νουμερο, απλα οτι αγαπιουνται τόσο πολυ τα παιδιά που δεν χρειαζεται και πολλά άλλα για μια τόσο χαρουμενη μέρα.

Ξημερώνοντας η δευτερη μερα ειχαμε ενα περιστατικό που θα αποσιωπήσω χαλαρα για δυο λόγους: επειδη μπορώ κι επειδη με συμφέρει....
Συνεχίζοντας λοιπόν την ημερα μας σαν να μην ειχε γινει τίποτα (που δεν ειχε γίνει ετσι κι αλλιως) και μετά απο ενα ελαφρά καθυστερημένο πρωινό σε γνωστό καφέ της περιοχής (μετα απο αγωνιώδεις προσπάθειες για ανευρεση παρκινγκ και μετά την παρατηρηση οτι ΚΑΝΕΝΑ φανάρι δεν λειτουργούσε) ηρθε η ώρα να πάμε στο σπίτι της νύφης όπου θα ντυνότανε, θα φορουσε το καταπληκτικό νυφικό της. Η νύφη μας υποδέχτηκε με το καταπληκτικό μαλλι έτοιμο για την εκκλησία. Ευδιάθετη και χαλαρή, μας υποδέχτηκε για χαλαρή κουβεντούλα πριν τις ετοιμασίες για την εκκλησία. Μια...παραβρισκόμενη βεβαια δεν εχασε ευκαιρια να αφηγηθεί το περιστατικό που (δεν) εγινε το ίδιο πρωι και ευτυχως που περα απο την νυφη, οι υπόλοιποι στο δωμάτιο ήτανε άγγλοι και δεν καταλαβανε τιποτα. Σε λίγη ώρα ηρθε και η υπόλοιπη bookcrossικη παρέα καθως και νεες αφιξεις απο άλλες πόλεις. Συγγενείς και φίλοι ηρθανε και σιγα σιγά γεμισε το σπίτι απο χαρουμενα προσωπα, φωτογραφικές μηχανές, καμερες και ευχές. Και ηρθε η ώρα:η νυφη έπρεπε να ντυθεί. Κουμπάρα, βοηθός και νύφη οδηγηθηκανε προς το δωμάτιο για να φορεθεί το νυφικό. Δεν μπορώ να πω και πολλα, δεν ημουνα παρών. Αφου λοιπόν το νυφικό φορέθηκε, ηρθε η ωρα για φωτογραφίες απο τον επίσημο φωτογράφο της περίστασης. Μετα ηρθε η ώρα να μπορεί να μπει και κόσμος πια μεσα στο δωμάτιο με τη νύφη για να την καμαρώσουμε. Την νυφη την ειχα ξαναδεί με το νυφικό. Ηξερα φυσικά οτι εκεινη την μέρα όλα θα ητανε διαφορετικά αλλα πίστευα οτι ειχα προετοιμαστεί. Η νυφη ητανε σχεδόν μαγική. Το νυφικό ητανε εκπληκτικό και πάνω της γινότανε χιλιες φορές καλύτερο. Το χαμόγελο της, η χαλαρότητα της, η συσσωρευμενη χαρα της στιγμής, η ομορφιά της μεσα σε ενα νυφικό που όχι μόνο της πήγαινε αλλα φαινότανε ραμμένο για το σώμα της. Ενας χαλασμός απο συγγενείς, φωτογραφικές μηχανές, φλας, κατι μικρά παιδιά που κινουτανε γυρω γυρω της αλλα εκεινη ητανε εκπληκτικά ηρεμη, χαμογελαστή, ηδη χαρουμενη κι ευτυχισμένη για την μερα και την ζωή που θα ακολουθουσε απο εκει και πέρα. Προσπάθησα να μην την χαζευω πολύ ώρα και εν μερει τα καταφερα. Εστω σε εναν βαθμό, αρκετά για να βγάλω τόσες φωτογραφίες όσες χρειαζότανε για να αποτυπώσω σε ύλη αυτα που ηξερα οτι για πάντα θα συγκρατουσα στο μυαλό μου απο εκει και πέρα.

Αφου λοιπόν η νυφη ετοιμάστηκε ηρθε η ώρα της αναχώρησης για την εκκλησία. Θα παρακάμψω ενα παρολιγον ατυχές συμβάν το οποίο παραλίγο θα μου στοιχιζε την παρουσια μου στον γάμο τον ίδιο (σκηνές φρίκης και πανικου περνάνε απο το μυαλό μου και μόνο στο ενδεχόμενο τελικά να ειχα χάσει τον γάμο!) και θα μεταφερθώ στην εκκλησία στο εξωτικό χωριό (δε λέμε ονοματα). Ο γαμπρός με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο περιμενε με την ανθοδέσμη στα χέρια την νύφη. Αφου πήρα την θέση μου στο προαυλιο η νύφη εφτασε. Βγήκε απο το αυτοκίνητο που όλο χάρη και μαστοριά οδηγούσε ο περίφημος κουμπάρος. Με την συνοδεια του πατέρα της λοιπόν, η νύφη ξεκινησε να διασχίζει τον διάδρομο της εκκλησίας. Υπέροχη, χαμογελαστή, χαλαρή, με μια ομορφιά και μια σιγουριά που σπάνια βλέπεις σε νύφη. Αφου εφτασε στα σκαλιά και φίλησε τον άντρα της ζωης της μπήκε στην εκκλησία για την τελετή. Που να'ξερα...
Σιγά σιγά λοιπόν μπαιναμε όλοι στην εκκλησία. Ψάχνοντας θεση για να καθισω ώστε να φωτογραφίζω όσο μπορώ πιο πολύ βρήκα ενα πόστο δίπλα στην Ιερή Πύλη (και δίπλα σε γνωστό γόη γιατρό της παρεας και εναν απο τους πιο καλοντυμένους καλεσμένους). Αρχίζω κι εγω λοιπόν το αθώο παιδί να φωτογραφίζω το ζεύγος να ζει μια απο τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής τους. Και οι δυο χαμογελούσανε, ηρεμοι, απολαμβάνε την στιγμή παρόλο τον κόσμο και τον πανικό γύρω. Συχνά πυκνά κοιτούσε ο ένας τον άλλον με ένα βλέμμα που πλημμύριζε αγάπη και σε έπειθε οτι η ζωη τους μαζι ξεκινησε πολυ καιρό πριν εκεινη την μέρα σε εκεινον τον ναό. Επαναλαμβάνω την φήμη για το ανεκδοτο που πυροδότησε τον έρωτα αλλα θα το αφησω απλά να αιωρείται... Επειδη πολυ καλεσμένοι ειναι και μπλογκερς δεν θα ρισκάρω να αφηγηθώ πολλά για τον γάμο καθότι λόγω ενος προβληματος με τους δακρυγόνους αδένες μου δεν ειχα καθαρό οπτικό πεδίο. Μπορουσα να δω ξεκάθαρα όμως τα βλέμματα τους, την ζεστασια των χεριών τους, το χαμογελο τους. Ητανε απλά υπέροχοι και δεν μπορουσα να συγκρατησω τα δάκρυα μου. Και νομιζω όλοι τους χάρηκαν. Απλά μόνο εγω θα δέχομαι για πολυ καιρό τα αστεια του γαμπρου για εκεινη την μέρα...

Ο γάμος τελειωσε μετα απο λίγη ώρα. Το γεγονός του τέλους του γάμου ητανε φυσικά η φωτογράφηση του γόη κουμπάρου με την εντυπωσιακή κουμπάρα αλλα και η εξοδος της εν λόγω κουμπάρας απο την εκκλησία που αποκάλυψε σε όλους τους παρευρισκόμενους μια ντίβα που κρυβότανε στο σώμα μιας καθηγητριας...

Η συνέχεια δόθηκε σε κεντρικό μαγαζί της πόλης μεταξυ φίλων. Δεν θα πω πολλά για αυτό το μέρος της βραδιας, όσοι τυχεροι ήμασταν εκει το ζήσαμε και θα το θυμόμαστε για πολύ καιρό. Αναμφισβητητα όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ τον χορό του ζευγαριού. Τα ηχεια παιζουνε Mariah Carrey - Can't live, ο όροφος ειναι άδειος και ενας κενός χώρος γίνεται η πίστα για το ζευγάρι. Αγκαλιάζονται, φιλιουνται, λικνίζονται, κοιτάνε ο ενας τον άλλον στα μάτια βαθιά και ψιθυρίζουνε σιγανά λόγια, σαν ξόρκια για μια ζωή γεμάτη ευτυχία, χαμόγελο και αγάπη. Εκεινος την αγκαλιάζει με μια αγκαλια που φαινεται σαν να εχει μεγαλώσει και να θέλει να την τυλίξει μέσα του, σαν το κομμάτι του εαυτου του που ειναι. Εκείνη, ήρεμη, σαν να έχει φτάσει στο τέλος του ένα ταξίδι αναζήτησης της αγάπης, σαν να βρήκε αυτό που έψαχνε τον φιλά και πέφτει στην αγκαλια του. Ειναι πανέρμορφοι, ήρεμοι, ευτυχισμένοι, το ωραιότερο θέαμα.
Η βραδια τελειωσε όταν ξεκινησε να βγαίνει σχεδόν το πρώτο φως της μέρας. Τις στιγμές του αποχαιρετισμού επιτρέψτε μου να τις κρατησω για μενα. Φυγαμε και οι τελευταιοι ξέροντας οτι ο γάμος ητανε κυριως μια επικύρωση της αγάπης του, μια τελετή που θα ξεκινουσε και τυπικά την κοινή τους ζωή.Δεν αγαπήσανε ο ένας τον άλλον περισσότερο εκεινη την μέρα. Δεν γίνεται εξάλλου.
Ευχομαι να ειναι τόσο ευτυχισμένοι όσο δειχνανε τα βλέμματα τους, να έχουνε τόσο πάθος όσο τα φιλια τους και να ειναι μαζί τόσο όμορφα όσο ήτανε και οι δυο εκεινη την υπέροχη μέρα. Τους αγαπάω πολυ και τους δυο...