Φοβος

Πριν λιγο γύρισα απο μια ταινια τρόμου, την ισπανική ταινια "El Orfanato" (Το ορφανοτροφείο). Και ητανε όντως μια ταινια τρόμου αν και μου το χάλασε λιγο στο τέλος. Αλλα τα φινάλε ειναι και θέμα γουστου. Δυο τρεις σκηνες στο έργο ητανε αρκετά τρομακτικές, ξερετε τωρα, συνδυασμός μουσικής και εικόνας τέτοιος που να σε κανει να πετάγεσαι, να σου μένει το νατσος στο χέρι! Μετά το τέλος της ταινιας όμως δεν βγηκα με κανενα τρομαγμένο προσωπο έξω αλλα με μια μάλλον γελαστή, χαρουμενη έκφραση. Ανακουφισμένος, αυτο κυριως.
Πάντα μετα απο τρομάρες ειμαι ανακουφισμένος. Όχι μόνο στον κινηματογράφο ή την οθόνη γενικά που ξερεις αν όλα τελικα τελείωσαν καλά, αλλα πολλές φορές και στα όνειρα μου. Δεν ειμαι απο αυτους που πετάγονται με ουρλιαχτά στον ύπνο τους μετα απο εφιάλτη αλλα σχεδόν παντα ξυπνάω και θυμαμαι έντονα τον εφιάλτη που μολις ειδα. Έχουνε υπάρξει και φορες που πραγματικά πίστεψα οτι ο εφιάλτης ή το όνειρα που ειδα μόλις ειναι αλήθεια και ψάχνω να βρω στοιχεια μολις σηκωθω να επαληθευσω ή να διαψευσω αυτο που ειδα. Αλλα μετα απο λίγη ώρα νιώθω μια μεγάλη ανακουφιση. Ένα αίσθημα ανανέωσης και φρεσκάδας, σαν να με ανανεωσε ο εφιάλτης και να με βοήθησε. Σαν ενα restart ενα πράγμα,που μετα τα βλέπεις όλα εντάξει. Φορες φορές αισθάνομαι οτι μου έκανε καλό ένα τρόμαγμα απο εφιάλτη. Άλλες φορες με έχω πιάσει να "ευχομαι" για έναν εφιάλτη σχεδόν, προκειμένου να νιώσω εκεινο το όμορφο συναισθημα της ανανέωσης και της ανακούφισης. Δεν αγιάζω τους εφιάλτες, εξάλλου για κάποιους ειναι υπερβολικά ζωντανοί ή άσχημοι. Απλα προτιμώ να βλέπω μια...χρησιμοτητα στους εφιάλτες και να μην τους δαιμονοποιώ τουλάχιστον...