Ιστοριες παντελονιων

Με λενε Δημητρη και ειμαι εθισμενος στα παντελόνια. Και δεν ειμαι καλα. Και δεν ξερω ποτε θα ειμαι καλα. Και δεν ειμαι καλα απο τοτε που ανακαλυψα την απολαυση του να εχεις την δυνατοτητα να φορεσεις ενα παντελόνι ραμμενο ακριβως στα μετρα σου, ραμμενο απο την μανα σου και μαλιστα να ικανοποιει καθε βιτσιο σου για το παντελονι: πιο βαθιες τσεπες; εγινε. Πιο φαρδυ; εγινε. Τσεπες στα πλάγια; εγινε κι αυτό.
Ολο αυτο ξεκινησε οταν καποτε αγορασα ενα παντελόνι και ειπα στην μανα μου τι ωραιο που θα ητανε αμα ειχε καποιες διορθωσεις. Εκεινη το πηρε σαν "προκληση" και ειπε να φτιαξει ενα παντελόνι κατα παραγγελιαν. Και απο τοτε, εδω και 8 χρονια κοντά, φοραω μονο παντελόνια κατα παραγγελιαν, με υφασμα και κλωστες και φερμουαρ και όλα οπως τα θελω εγω. Με τις διορθωσεις και τις παραξενιες που θελω. Κι οταν τα φοραω κολλαω μαζι τους, τρελά, περνάω περιοδους που τα βγάζω μονο το βράδυ πριν κοιμηθω (και μερικες φορες ουτε καν τοτε) και παθιαζομαι μαζι τους. Αυτα τριβονται, ταλαιπωρουνται, λιωνουνε, λερωνονται, τσαλακωνουνε, χιλια δυο παθαινουνε αλλα αντεχουνε σε όλα, και μαλιστα για αρκετά χρόνια. Σχεδόν κανεις δεν το πιστευει οταν τους το λεω, οχι γιατι ειναι τοσο καλα που φαινονται σαν να ειναι αγορασμενα απο μαγαζι αλλα γιατι μαλλον ειναι πολυ κουλό να φοράς παντελόνι ραμμενο πανω σου πλεον. Μερικα παντελονια μπαινουνε στην ντουλάπα για περιεργους λογους μερικες φορες για χρόνια. Μετα τα ξανανακαλυπτω και τα ξαναφοράω με το ίδιο παθος σαν να'ναι καινουργια!
Αυτα τα παντελονια εχουνε ενα μονο αξεσουάρ, μια αλυσιδα (ααααλλο κολλημα) για παντελόνια. Και καθε παντελόνι εχει την δικια του αλυσιδα που αφαιρειται μονο για να πλυθει το παντελόνι και μετα αμεσως ξανακρεμεται στην δεξια τσεπη. Με τα παντελονια αυτα εχω παιξει, εχω κοιμηθει, εχω ζωγραφισει, φωτογραφισει, τυπωσει, τρεξει, ερωτευτει, κανει έρωτα, φαει, καθισει σε άπειρα παγκακια και καφε και τρενα και λεωφορεια και πατωματα και παντου. Δεν υπάρχει "καλο" παντελόνι, ολα ειναι σαν ενα δευτερο δερμα, κανενα δεν θα με περιορισει, απλα θα τυλιξει το σώμα μου. Και ολα ειναι φαρδια, σαν της κουλτουρας του χιπ χοπ, οχι υπερβολικα αλλα φαρδια με βαθιες τσεπες.
Τα παντελονια μου πετιουνται μονο οταν φτασουνε σε εξευτελιστικο σημειο, οταν τρυπηθει το υφασμα απο το τριψιμο ή οταν σκιστει, ποτέ όταν λερωθει, προτιμω να το βάψω. Οταν ειναι να πεταχτουνε σφιγγεται η καρδια μου, οσο γελοιο κι αν ακουγεται. Ειδικα για μερικα πολυ ιδιαιτερα παντελονια, οπως αυτο της φωτογραφιας επανω: ειναι φτιαγμενο πριν απο 6 χρόνια, απο κοτλέ μπεζ υφασμα που με τα πλυσιματα και το τριψιμο άλλαξε και υφη και χρωμα, εγινε μπεζ ζαχαρί. Τωρα ειναι να πεταχτεί, εχει σκιστει σε τρεις μεριες και δεν φοριέται, οσο κι αν επεμεινα τους τελευταιους τρεις μηνες να το ξαναφορεσω μετα απο εναμιση χρονο απουσιας. Γαμωτο...

Δεν θελει κόπο, θελει τρόπο

Αραγε υπάρχει ενα Παγκόσμιο Εγχειριδιο για Ολες τις Καταστασεις; Υπάρχει κοτζαμ ταξιδιωτικος οδηγος για οτοστοπ στο γαλαξία (Hitchhiker's guide to the galaxy), ενα βιβλίο με οδηγιες για το πως χειριζεσαι καποιες καταστάσεις ή πως λες μερικα πράγματα δεν εχει γραφτεί ακόμα; Δλδ, δεν υπάρχει ενα βιβλίο, ενα εγχειριδιο, ενα site εστω που να σου λεει πως να το πάρεις οταν απο τηλεφώνου σε ειδοποιουνε οτι ο πατέρας σου ειναι στο χειρουργειο μετα απο ατυχημα ενω εσυ τον περιμενες για σαββατιάτικο τραπέζι; Έστω για το πως λες στην μανα σου οτι ο πατερας σου και αντρας της ειναι στο χειρουργείο μετα απο τροχαιο μερα μεσημέρι υπάρχει καποιο πόνημα; Για το πως την αντιμετωπιζεις και την κοιτας μεσα στα ματια, βλεποντας την ανησυχια να φουντωνει και να ξεχειλίζει, να μην σε πιστευει γιατι νομιζει οτι της λες την μιση αλήθεια για να μην την στεναχωρησεις, την ωρα που εσυ προσπαθεις να ακουστεις ψυχραιμος και να μην πανικοβληθείς;
Πως μιλας με τους αστυνομικους και παραλαμβάνεις τα προσωπικα αντικειμενα του πατέρα σου σε ενα σακουλάκι; Πως το χειριζεσαι εκεινη την ώρα, οταν δεν ξερεις αν αυτο ειναι αληθεια ή ονειρο, αν ειναι οντως καλα ή σου κρυβουνε την μιση αλήθεια για να μην πανικοβληθείς; Που στο διάολο υπάρχει κάποιο κωλοβιβλίο που σου λεει πως να πας να βρεις τον αδερφο σου στην δουλεια, φρικαρισμενος και να πρεπει να του σερβιρεις απαλα και χωρις να χάσεις την ψυχραιμια σου και να δειξεις πως εισαι πραγματικα μεσα σου οτι ο πατερας σας ειναι στο χειρουργειο μετα απο τροχαιο; πως μαθαινεις να αντεχεις το βλέμμα του φοβισμενου σου αδερφου και κυριως, πως βρισκεις το κουράγιο ρε γαμώτο μου να του πεις οτι "ειναι καλα όμως, μην ανησυχεις";
Υπάρχει καποια συμβουλη πως να περάσεις το δεκάλεπτο που κανει το ταξι για να πας στο νοσοκομειο να τον δεις; πως περνας εκεινα τα δεκα εστω βασανιστικα λεπτά, που οταν σε ρωταει ο ταξιτζης εσυ λες ενα απλο "...στο πανεπιστημιακο, στα Επειγοντα" ενω θελεις να φωναξεις μεσα στ'αυτι του οτι ο πατερας σου ειναι στα Επειγοντα μετα απο ατυχημα οταν ενας ηλιθιος επεσε πανω σε ενα αυτοκινητο το οποιο με την σειρα του χτυπησε πλαγιομετωπικα τον πατερα σου και να τσακιστει να παει οσο πιο γρηγορα γινεται, να πετάξει αν χρειαζεται και χεστηκες αμα τον προσβάλεις ή τον πιέζεις, ο πατερας σου, ειναι σ'ενα χειρουργειο μονος και υποφέρει. Πως φτάνεις στο νοσοκομειο και ρωτας που ειναι ο πατερας σου που τον φερανε απο τροχαιο; Πως αντιδρας αληθεια οταν σου δινουνε τα ρουχα και τα αντικειμενα που ειχε μαζι του σε μια μαυρη σακουλα σκουπιδιων με αιματα στα ρουχα; Σε ποια εγκυκλοπαιδεια βρισκεις το λημμα "ρωταω τον γιατρο εξω απο το χειρουργειο πως ειναι ο πατερας μου" και σε ποιο ντοκιμαντερ βρισκεις την απαντηση για το πως χειριζεσαι την εικονα του πατερα σου πανω σε ενα κρεβάτι στο χειρουργειο που εχεις μπουκάρει και τον ράβουνε με τραυμα στο χέρι και το κεφάλι; Πως κρατιεσαι να μην κλάψεις απο χαρα ή δεν ξερω κι εγω πως λεγεται αυτό οταν βλεπεις οτι δεν ειναι σοβαρα και σου μιλαει μολις βγει απο το χειρουργειο; Πως εμαθα να τον σερνω με το κρεβάτι μεχρι το δωμάτιο και να του μιλάω με ψυχραιμια για να μαθω ποσο πονάει; Πως εξηγεις σιγα σιγα και ηρεμα στην μανα σου τι να περιμενει να αντικρυσει οταν τον δει ωστε να μην φριξει και σου πάθει τιποτα; Πως αντεχεις να μην τρεξεις απο ανακουφιση να αγκαλιασεις τον αδερφο σου που ερχεται μετα την βαρδια στο νοσοκομειο και του ανακοινωνεις τα ευχάριστα;
Δεν ξερω ποσο καλα τα εκανα όλα αυτα και αν παρέλειψα τιποτα. Ποτε δεν ημουνα μαμακιας ή μπαμπακιας, παντα ειχαμε μεγάλες συγκρουσεις και τα τελευταια χρονια ειδικα τις μεγαλυτερες απο ποτέ. Αλλα φαινεται κατι ενεργοποιεται μεσα σου σε τέτοιες στιγμες και αντιδρας οπως αντιδρας. Τωρα ειναι καλυτερα, θα εχει μερικα ράμματα να του θυμιζουνε την περιπετεια αλλα θα γινει καλα σε λιγο καιρο. Εκεινο το χαζο κλισε που ακουμε σε καμια ταινια ταινια, οτι "δεν προλαβα να του πω ο,τι επρεπε ή ο,τι ηθελα να του πω" το εχετε ακουσει. Κι εγω το άκουσα, εκεινη την μερα, σ'εκεινο το ταξι με την μανα μου να κλαιει και να μην ξερω ποια ειναι η κατάσταση του πατερα μου πραγματικά. Που; Μεσα στο μυαλο μου...