Ιστοριες παντελονιων

Με λενε Δημητρη και ειμαι εθισμενος στα παντελόνια. Και δεν ειμαι καλα. Και δεν ξερω ποτε θα ειμαι καλα. Και δεν ειμαι καλα απο τοτε που ανακαλυψα την απολαυση του να εχεις την δυνατοτητα να φορεσεις ενα παντελόνι ραμμενο ακριβως στα μετρα σου, ραμμενο απο την μανα σου και μαλιστα να ικανοποιει καθε βιτσιο σου για το παντελονι: πιο βαθιες τσεπες; εγινε. Πιο φαρδυ; εγινε. Τσεπες στα πλάγια; εγινε κι αυτό.
Ολο αυτο ξεκινησε οταν καποτε αγορασα ενα παντελόνι και ειπα στην μανα μου τι ωραιο που θα ητανε αμα ειχε καποιες διορθωσεις. Εκεινη το πηρε σαν "προκληση" και ειπε να φτιαξει ενα παντελόνι κατα παραγγελιαν. Και απο τοτε, εδω και 8 χρονια κοντά, φοραω μονο παντελόνια κατα παραγγελιαν, με υφασμα και κλωστες και φερμουαρ και όλα οπως τα θελω εγω. Με τις διορθωσεις και τις παραξενιες που θελω. Κι οταν τα φοραω κολλαω μαζι τους, τρελά, περνάω περιοδους που τα βγάζω μονο το βράδυ πριν κοιμηθω (και μερικες φορες ουτε καν τοτε) και παθιαζομαι μαζι τους. Αυτα τριβονται, ταλαιπωρουνται, λιωνουνε, λερωνονται, τσαλακωνουνε, χιλια δυο παθαινουνε αλλα αντεχουνε σε όλα, και μαλιστα για αρκετά χρόνια. Σχεδόν κανεις δεν το πιστευει οταν τους το λεω, οχι γιατι ειναι τοσο καλα που φαινονται σαν να ειναι αγορασμενα απο μαγαζι αλλα γιατι μαλλον ειναι πολυ κουλό να φοράς παντελόνι ραμμενο πανω σου πλεον. Μερικα παντελονια μπαινουνε στην ντουλάπα για περιεργους λογους μερικες φορες για χρόνια. Μετα τα ξανανακαλυπτω και τα ξαναφοράω με το ίδιο παθος σαν να'ναι καινουργια!
Αυτα τα παντελονια εχουνε ενα μονο αξεσουάρ, μια αλυσιδα (ααααλλο κολλημα) για παντελόνια. Και καθε παντελόνι εχει την δικια του αλυσιδα που αφαιρειται μονο για να πλυθει το παντελόνι και μετα αμεσως ξανακρεμεται στην δεξια τσεπη. Με τα παντελονια αυτα εχω παιξει, εχω κοιμηθει, εχω ζωγραφισει, φωτογραφισει, τυπωσει, τρεξει, ερωτευτει, κανει έρωτα, φαει, καθισει σε άπειρα παγκακια και καφε και τρενα και λεωφορεια και πατωματα και παντου. Δεν υπάρχει "καλο" παντελόνι, ολα ειναι σαν ενα δευτερο δερμα, κανενα δεν θα με περιορισει, απλα θα τυλιξει το σώμα μου. Και ολα ειναι φαρδια, σαν της κουλτουρας του χιπ χοπ, οχι υπερβολικα αλλα φαρδια με βαθιες τσεπες.
Τα παντελονια μου πετιουνται μονο οταν φτασουνε σε εξευτελιστικο σημειο, οταν τρυπηθει το υφασμα απο το τριψιμο ή οταν σκιστει, ποτέ όταν λερωθει, προτιμω να το βάψω. Οταν ειναι να πεταχτουνε σφιγγεται η καρδια μου, οσο γελοιο κι αν ακουγεται. Ειδικα για μερικα πολυ ιδιαιτερα παντελονια, οπως αυτο της φωτογραφιας επανω: ειναι φτιαγμενο πριν απο 6 χρόνια, απο κοτλέ μπεζ υφασμα που με τα πλυσιματα και το τριψιμο άλλαξε και υφη και χρωμα, εγινε μπεζ ζαχαρί. Τωρα ειναι να πεταχτεί, εχει σκιστει σε τρεις μεριες και δεν φοριέται, οσο κι αν επεμεινα τους τελευταιους τρεις μηνες να το ξαναφορεσω μετα απο εναμιση χρονο απουσιας. Γαμωτο...