Είμαι λοιπόν Πρωτοχρονιά στο Λονδίνο και δεν κάνω τίποτα απολύτως ίδιο με ό,τι έκανα τις προηγούμενες χρονιές. Μετά τον καφέ στο Costa, αρχίζω να αισθάνομαι λίγο κρυωμένος. Πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο νιώθω πως έχω λίγο πυρετό και σιχτιρίζω την τύχη μου! Κάποια στιγμή καταλαβαίνω οτι ναι, έχω πυρετό, πονάνε τα κόκκαλα μου, τα μάτια μου καίνε κι έχω αδυναμία. Υπέροχα. Αρρωσταίνω σπάνια αλλά φυσικά έπρεπε να με πιάσει στο Λονδίνο. Προσπαθώ με τσάι, ζεστά ρούχα και με το κόλπο του ιδρώτα (πολλές κουβέρτες και ζεστά ρούχα στον ύπνο σου για να ιδρώσεις και να πέσει ο πυρετός). Το πρωί ξυπνάω με ελάχιστες ώρες ύπνου και ελάχιστα καλύτερα. Και η μέρα είναι μεγάλη!
Ξεκινάμε από ένα φαρμακείο με ινδικό όνομα, όπου ο ινδός φαρμακοποιός μου δίνει κάποια κλασικά αναλγητικά αλλά και κάτι ματζούνια με σκόρδο για να με βοηθήσουν. Και με βοηθάνε! Τουλάχιστον όσο πρέπει για να μπορέσουμε να πάμε στο London Eye! Έχουμε κάνει κράτηση μέσω ίντερνετ για τις 3.30 (έχω ήδη ψάξει και ξέρω οτι εκείνη την ώρα θα δύει ο ήλιος οπότε το θέαμα θα είναι τέλειο). Πλησιάζουμε και χαζεύουμε την τεράστια κατασκευή, το κρύο είναι πολύ παρά τον ήλιο και πάμε να βγάλουμε εισιτήρια. Φυσικά, θεωρούσαμε πως αφού είχαμε κάνει κράτηση δεν θα υπάρχει πρόβλημα, αλλά χρειάστηκε να περιμένουμε 40 λεπτά στην ουρά για τα εισιτήρια! Όση ώρα περιμέναμε, αποφασίσαμε να πάμε και στο Sea Life Aquarium που είναι εκεί δίπλα, οπότε βγάλαμε και γι'αυτό εισιτήρια. Όχι φθηνά, αλλά πιστεύαμε οτι θα συνέφερε! Η αναμονή για το London Eye είναι περίπου μια ώρα, με κανονικό κρύο το οποίο εγώ αισθάνομαι πολικό λόγω κρυώματος ωστόσο! Πλησιάζουμε και μπαίνουμε σε μια κάψουλα για την πτήση (έτσι το λένε, flight) με άλλα 20 άτομα και πιάνουμε μια τέλεια θέση απ'όπου βλέπουμε το Λονδίνο με το ποτάμι στα πόδια μας, κοιτάμε δλδ προς τον Big Ben, την Trafalgar Square και την Westminster Bridge. Το θέαμα είναι απλά μαγευτικό! Μπορείς να δεις όλο το Λονδίνο σχεδόν, να απολαύσεις τεράστια ποικιλία αρχιτεκτονικής και να μην ξέρεις που να κρατήσεις το βλέμμα σου! Χάζευα για αρκετή ώρα τον Big Ben, το Κοινοβούλιο, τον τεράστιο Waterloo Station, όπου και να γυρνούσα υπήρχε κάτι που ήθελα να δω και να το κρατήσω μέσα μου! Ομολογώ οτι με πόνεσε που δεν είχα την μηχανή μαζί μου, αλλά αποφάσισα να το ζήσω, ακόμα κι αν δεν μπορούσα να το καταγράψω. Και ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω όσους ζούσαν την στιγμή μέσα από μια μηχανή, μέσα από μια οθόνη αντί να απολαύσουν το ζωντανό θέαμα μπροστά τους!
Μετά από μισή ώρα "πτήσης", κατεβήκαμε και πήγαμε προς το Sea Life Aquarium, το οποίο είχε μικρότερη σειρά ευτυχώς. Μόλις ξεκινήσαμε την διαδρομή και βλέπαμε τις δεξαμενές με το νερό και τα θαλάσσια πλάσματα, πραγματικά γίναμε παιδιά! Καμιά φορά σε κάνει να απορείς πως γίνεται μια τόσο θαλάσσια χώρα σαν την Ελλάδα κατάφερε να κάνει τους νέους να είναι τόσο μακριά από την θάλασσα ώστε να χαζεύουν τα πλάσματα της! Τέλος πάντων, πολύς κόσμος, πολλές οικογένειες, πάρα πολλά καροτσάκια (δεν τους έχει μιλήσει κανείς για το Babywearing ρε παιδί μου) και για άλλη μια φορά, δεκάδες άνθρωποι που είχαν μπροστά τους τα ψάρια αλλά αυτοί τα βλέπανε μέσα από την οθόνη της μηχανής ή της βιντεοκάμερας. Πραγματικά με κάνανε να απορήσω μαζί τους αλλά και μαζί μου: αν είχα την μηχανή μου, θα έκανα το ίδιο άραγε; Καλώς ή κακώς, όλο αυτό με έκανε τουλάχιστον να μάθω κάτι για τον εαυτό μου και τον τρόπο να βλέπω τον κόσμο και την Φωτογραφία.
Ωστόσο, η ώρα περνούσε και στις 6 έχουμε ραντεβού με τον Κώστα που περάσαμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς μαζί, στην Trafalgar Square. Δεν είμαστε μακριά, αλλά έχει αρκετό κρύο, πονάνε τα πόδια μου κι εμένα πονάει όλο μου το σώμα, αν και παίρνω διάφορα χάπια κι αναλγητικά. Δεν προλαβαίνουμε για μετρό και πρέπει μετά να πάρουμε και κάποιου είδους πλεούμενο για το σπίτι του Κώστα όπου μας έχει καλέσει για δείπνο. Οπότε, είναι η ευκαιρία μας να πάρουμε ένα απο τα περίφημα ταξί του Λονδίνου! Βρίσκουμε εύκολα και σύντομα καταλαβαίνουμε οτι είναι τεράστια, πεντακάθαρα, με ζέστη και χωρίς καπνό (κάποιοι έλληνες ταρίφες θα έπρεπε να τους διδάξουν πως το ταξί πρέπει να είναι κρύο, με το ένα παράθυρο ανοιχτό για να καπνίζει ο οδηγός και πως η ζέστη είναι μάλλον δαιμονική). Φτάνουμε γρήγορα σχετικά, βρισκόμαστε με τον Κώστα και φτάνουμε σύντομα στην όχθη του Τάμεση, όπου και περιμένουμε το πλεούμενο, όπου εδώ λέγεται Clipper και είναι ένας γαμάτος τρόπος να πας κάπου! Μιλάμε για σούπερ άνετο πλεούμενο, με πολύ χώρο, ζέστη, άνεση να δεις όλα τα αξιοθέατα του Λονδίνου που είναι στις όχθες του Τάμεση και διαθέτει και καφέ για τους επιβάτες, Costa μάλιστα! Σε μία ώρα φτάνουμε στο Woolwich Arsenal, μια απομακρυσμένη περιοχή του Λονδίνου η οποία κάποτε ήταν το μέρος που κατασκευαζότανε το οπλοστάσιο της Αγγλίας και τα πυρομαχικά. Το σπίτι είναι δίπλα στον Τάμεση και είναι αναπαλαιωμένο εργοστάσιο κατασκευής κανονιών (!) το οποίο κάνανε συγκρότημα με διαμερίσματα (!). Το διαμέρισμα απλά άψογο, με τέλεια θέα στο ποτάμι και φοβερή διαρρύθμιση (εσωτερική σκάλα κι έτσι). Το γεύμα είναι κοτόπουλο με πατάτες και συνοδεύεται από ένα απίστευτο mulled wine, το οποίο και αγάπησα και ανυπομονώ να δοκιμάσω ξανά και με βοήθησε και με το κρύωμα! Τέλεια βραδιά, μια ωρίτσα διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο όπου και αφηγούμαστε την μέρα φυσικά. Είμαι αρκετά καλύτερα, με ένα χαμόγελο και το μυαλό μου να τρέχει από τα ύψη του London Eye, μέχρι τις θάλασσες και τις θαλάσσιες χελώνες, τόσο καλό το mulled wine!
(συνεχίζεται)
Ξεκινάμε από ένα φαρμακείο με ινδικό όνομα, όπου ο ινδός φαρμακοποιός μου δίνει κάποια κλασικά αναλγητικά αλλά και κάτι ματζούνια με σκόρδο για να με βοηθήσουν. Και με βοηθάνε! Τουλάχιστον όσο πρέπει για να μπορέσουμε να πάμε στο London Eye! Έχουμε κάνει κράτηση μέσω ίντερνετ για τις 3.30 (έχω ήδη ψάξει και ξέρω οτι εκείνη την ώρα θα δύει ο ήλιος οπότε το θέαμα θα είναι τέλειο). Πλησιάζουμε και χαζεύουμε την τεράστια κατασκευή, το κρύο είναι πολύ παρά τον ήλιο και πάμε να βγάλουμε εισιτήρια. Φυσικά, θεωρούσαμε πως αφού είχαμε κάνει κράτηση δεν θα υπάρχει πρόβλημα, αλλά χρειάστηκε να περιμένουμε 40 λεπτά στην ουρά για τα εισιτήρια! Όση ώρα περιμέναμε, αποφασίσαμε να πάμε και στο Sea Life Aquarium που είναι εκεί δίπλα, οπότε βγάλαμε και γι'αυτό εισιτήρια. Όχι φθηνά, αλλά πιστεύαμε οτι θα συνέφερε! Η αναμονή για το London Eye είναι περίπου μια ώρα, με κανονικό κρύο το οποίο εγώ αισθάνομαι πολικό λόγω κρυώματος ωστόσο! Πλησιάζουμε και μπαίνουμε σε μια κάψουλα για την πτήση (έτσι το λένε, flight) με άλλα 20 άτομα και πιάνουμε μια τέλεια θέση απ'όπου βλέπουμε το Λονδίνο με το ποτάμι στα πόδια μας, κοιτάμε δλδ προς τον Big Ben, την Trafalgar Square και την Westminster Bridge. Το θέαμα είναι απλά μαγευτικό! Μπορείς να δεις όλο το Λονδίνο σχεδόν, να απολαύσεις τεράστια ποικιλία αρχιτεκτονικής και να μην ξέρεις που να κρατήσεις το βλέμμα σου! Χάζευα για αρκετή ώρα τον Big Ben, το Κοινοβούλιο, τον τεράστιο Waterloo Station, όπου και να γυρνούσα υπήρχε κάτι που ήθελα να δω και να το κρατήσω μέσα μου! Ομολογώ οτι με πόνεσε που δεν είχα την μηχανή μαζί μου, αλλά αποφάσισα να το ζήσω, ακόμα κι αν δεν μπορούσα να το καταγράψω. Και ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω όσους ζούσαν την στιγμή μέσα από μια μηχανή, μέσα από μια οθόνη αντί να απολαύσουν το ζωντανό θέαμα μπροστά τους!
Μετά από μισή ώρα "πτήσης", κατεβήκαμε και πήγαμε προς το Sea Life Aquarium, το οποίο είχε μικρότερη σειρά ευτυχώς. Μόλις ξεκινήσαμε την διαδρομή και βλέπαμε τις δεξαμενές με το νερό και τα θαλάσσια πλάσματα, πραγματικά γίναμε παιδιά! Καμιά φορά σε κάνει να απορείς πως γίνεται μια τόσο θαλάσσια χώρα σαν την Ελλάδα κατάφερε να κάνει τους νέους να είναι τόσο μακριά από την θάλασσα ώστε να χαζεύουν τα πλάσματα της! Τέλος πάντων, πολύς κόσμος, πολλές οικογένειες, πάρα πολλά καροτσάκια (δεν τους έχει μιλήσει κανείς για το Babywearing ρε παιδί μου) και για άλλη μια φορά, δεκάδες άνθρωποι που είχαν μπροστά τους τα ψάρια αλλά αυτοί τα βλέπανε μέσα από την οθόνη της μηχανής ή της βιντεοκάμερας. Πραγματικά με κάνανε να απορήσω μαζί τους αλλά και μαζί μου: αν είχα την μηχανή μου, θα έκανα το ίδιο άραγε; Καλώς ή κακώς, όλο αυτό με έκανε τουλάχιστον να μάθω κάτι για τον εαυτό μου και τον τρόπο να βλέπω τον κόσμο και την Φωτογραφία.
Ωστόσο, η ώρα περνούσε και στις 6 έχουμε ραντεβού με τον Κώστα που περάσαμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς μαζί, στην Trafalgar Square. Δεν είμαστε μακριά, αλλά έχει αρκετό κρύο, πονάνε τα πόδια μου κι εμένα πονάει όλο μου το σώμα, αν και παίρνω διάφορα χάπια κι αναλγητικά. Δεν προλαβαίνουμε για μετρό και πρέπει μετά να πάρουμε και κάποιου είδους πλεούμενο για το σπίτι του Κώστα όπου μας έχει καλέσει για δείπνο. Οπότε, είναι η ευκαιρία μας να πάρουμε ένα απο τα περίφημα ταξί του Λονδίνου! Βρίσκουμε εύκολα και σύντομα καταλαβαίνουμε οτι είναι τεράστια, πεντακάθαρα, με ζέστη και χωρίς καπνό (κάποιοι έλληνες ταρίφες θα έπρεπε να τους διδάξουν πως το ταξί πρέπει να είναι κρύο, με το ένα παράθυρο ανοιχτό για να καπνίζει ο οδηγός και πως η ζέστη είναι μάλλον δαιμονική). Φτάνουμε γρήγορα σχετικά, βρισκόμαστε με τον Κώστα και φτάνουμε σύντομα στην όχθη του Τάμεση, όπου και περιμένουμε το πλεούμενο, όπου εδώ λέγεται Clipper και είναι ένας γαμάτος τρόπος να πας κάπου! Μιλάμε για σούπερ άνετο πλεούμενο, με πολύ χώρο, ζέστη, άνεση να δεις όλα τα αξιοθέατα του Λονδίνου που είναι στις όχθες του Τάμεση και διαθέτει και καφέ για τους επιβάτες, Costa μάλιστα! Σε μία ώρα φτάνουμε στο Woolwich Arsenal, μια απομακρυσμένη περιοχή του Λονδίνου η οποία κάποτε ήταν το μέρος που κατασκευαζότανε το οπλοστάσιο της Αγγλίας και τα πυρομαχικά. Το σπίτι είναι δίπλα στον Τάμεση και είναι αναπαλαιωμένο εργοστάσιο κατασκευής κανονιών (!) το οποίο κάνανε συγκρότημα με διαμερίσματα (!). Το διαμέρισμα απλά άψογο, με τέλεια θέα στο ποτάμι και φοβερή διαρρύθμιση (εσωτερική σκάλα κι έτσι). Το γεύμα είναι κοτόπουλο με πατάτες και συνοδεύεται από ένα απίστευτο mulled wine, το οποίο και αγάπησα και ανυπομονώ να δοκιμάσω ξανά και με βοήθησε και με το κρύωμα! Τέλεια βραδιά, μια ωρίτσα διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο όπου και αφηγούμαστε την μέρα φυσικά. Είμαι αρκετά καλύτερα, με ένα χαμόγελο και το μυαλό μου να τρέχει από τα ύψη του London Eye, μέχρι τις θάλασσες και τις θαλάσσιες χελώνες, τόσο καλό το mulled wine!
(συνεχίζεται)
2 σχόλια:
ΟΚ! Εχω διαβασει απειρες περιγραφες του Λονδινου και ειναι η μοναδικη που με εκανε να θελω να παω! Ισως γιατι δεν σταθηκες στα κλασσικα αξιοθεατα, αλλα πηγες ενα βημα παραπερα και στη ζωη της πολης!
Οσο για τη φωτογραφικη, τελικα ολα ειναι ενα μαθημα αν θελεις να το δεις ετσι!
Χαίρομαι που σ'αρέσει η "ξενάγηση" μου! Δεν πιστεύω στις κλασικές τουριστικές ξεναγήσεις των τουριστικών γραφείων: πάρα πολλά πράγματα σε πολύ λίγο χρόνο και καταλήγεις πολύ κουρασμένος με μια ιδέα απ'όλα. Άσε που τα καλύτερα είναι τα μη-τουριστικά, ας το δούμε και στην Ελλάδα αυτό.
Τελικά ναι, όλα μπορούν να είναι ένα μάθημα Butterfly, όλα...
Δημοσίευση σχολίου