Ανήμερα του Πάσχα του 2006 μετά το φαγοπότι έκανα αυτό που κάνω κάθε χρονιά τέτοια μέρα. Μια βόλτα στο νεκροταφείο του χωριού. Δεν ξέρω γιατί το κάνω κάθε χρόνο. Ίσως γιατί κάθε χρόνο στην Ανάσταση πηγαίναμε οικογενειακά στο νεκροταφείο να ανάψουμε δυο κεριά στα οστεοδοχεία του παππού και της γιαγιάς. Και με τον Κωστή σχεδόν μας μάγευε αυτή η διαδικασία, αυτό το τελετουργικό. Την Ανάσταση του 2006 δεν την κάναμε στο χωριό αλλά το δικό μου έθιμο το τήρησα μιας και πήγαμε ανήμερα του Πάσχα εκεί. Το νεκροταφείο είναι μικρό, κλεισμένο με έναν κατάλευκο τοίχο και αρκετά χορταριασμένο. Εκεί κάπου είναι και το οστεοφυλάκιο και ο χώρος όπου μπορεί κανείς να ανάψει το κερί του "για να σ'χωρεθούν τα πεθαμένα του". Έκανα ό,τι έκανα κάθε χρονιά: βόλτα, δύο κεριά για τον παππού που δεν γνώρισα ποτέ και την γιαγιά που θυμάμαι λίγο και μετά μια βόλτα στον παλιό ναό του Αγίου Στεφάνου. Στον δρόμο μου για αυτή τη βόλτα, είδα σε έναν τάφο ένα απο τα γύψινα διακοσμητικά με τον Ιησού. Ειναι πραγματικά απίστευτος ο σεβασμός που δείχνουν οι άνθρωποι στον "κοιμισμένο" συγγενή τους μερικές φορές. Λουλούδια, φωτογραφίες, διακοσμητικά, γυψινα αγαλματίδια με αγγέλους και άλλα. Όταν είδα αυτό το διακοσμητικό το φωτογράφισα σχεδόν μηχανικά. Το αποτέλεσμα είναι αυτό κάτω...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου