Βραδινη πορνεία με παρεά μια Nikon

Η βραδινή πορνεία
Βάλε τα καλά σου κι έλα για δουλειά


Βραδινά πορτρέτα. Φωτογραφικά πορτρέτα σε μαγαζιά, σε εκδηλώσεις, σε χορούς, πορτρέτα ανθρώπων που γιορτάζουν, γλεντούν, περνάνε καλά. Κι εγώ πρέπει να κάνω την «δουλειά» μου. Πρέπει να «δουλέψω», να τους φωτογραφίσω. Είμαι αυτός που ευγενικά περιφέρεται από τραπέζι σε τραπέζι ψάχνοντας πρόθυμους πελάτες, πρόθυμα πρόσωπα για φωτογράφηση, με την ελπίδα ότι μετά θα «αγοράσουν». Θα με ανταμείψουν δηλαδή.
Αυτή η δουλειά μοιάζει με πορνεία. Δεν φαίνεται να της μοιάζει, το ξέρω. Κι όμως έτσι αισθάνομαι κάθε φορά που πάω για δουλειά. Κι όταν γυρνάω το σκέφτομαι. Μόνο όταν δουλεύω δεν το σκέφτομαι. Και μοιάζει με πορνεία όχι γιατί προσφέρεις υπηρεσίες και ανταμείβεσαι για αυτές αλλά για άλλους λόγους που τους συνειδητοποίησα μόνο όταν είχα δουλέψει αρκετά για να «ζήσω» αυτή την δουλειά.

Στην βραδινή φωτογράφηση, στα λεγόμενα «βραδινά» πρέπει όχι μόνο να κάνεις την δουλειά σου αλλά και να ικανοποιήσεις τους πάντες. Πρέπει να βάλεις τα «καλά» σου, να ντυθείς δηλαδή αξιοπρεπώς για να πας για δουλειά. Και ποιο είναι το αξιοπρεπές ντύσιμο; Το ντύσιμο που δείχνει σε όλους ότι έχεις κάποιο επίπεδο, ότι δεν έχεις μεγάλη ανάγκη τα λεφτά για τα οποία δουλεύεις, ότι είσαι ένας σοβαρός νέος με επίσημο πουκάμισο, καλό παντελόνι, δερμάτινα παπούτσια κι ένα … αξιοπρεπές παλτό. Φυσικά ξυρισμένος, περιποιημένος, έτοιμος για όλα. Κι όλα αυτά για φωτογράφηση και πώληση φωτογραφιών.
Πρέπει λοιπόν μόλις ειδοποιηθώ από το «αφεντικό» μου, τον υπεύθυνο του φωτογραφείου για το οποίο εργάζομαι να ετοιμαστώ για την δουλειά. Θα με ειδοποιήσει να πάω κάποια συγκεκριμένη ώρα στο μαγαζί, εκεί θα ελέγξω τα «εργαλεία» της δουλειάς, την φωτογραφική μηχανή που θα δουλέψω (διαφορετική συνήθως κάθε φορά), τα φιλμάκια που θα πάρω, το φλας, θα με ειδοποιήσει το «αφεντικό» που δουλεύω απόψε, ο μεταφορέας, το παιδί που μας πηγαίνει στα μαγαζιά και μεταφέρει φιλμάκια και φωτογραφίες θα με πάει στο μαγαζί, θα φωτογραφίσω όσο καλύτερα μπορώ και μετά θα πρέπει να πουλήσω. Να πουλήσω φωτογραφίες, ευγένεια, κολακείες και χαμόγελο για να πληρωθώ. Και αφού πουλήσω ότι είναι να πουλήσω θα πάρω το μερίδιο μου και θα φύγω για το σπίτι. Πάντα αισθάνομαι ενοχές μετά την δουλειά. Δεν είναι ότι δεν μου αρέσει η δουλειά. Είναι ότι ετοιμάζομαι, δρω, υποκρίνομαι κι όλα αυτά για να πουλήσω και να πληρωθώ.

Και που το διαφορετικό με όλες τις άλλες δουλειές; Σε όλες τις δουλειές πρέπει να πουλήσεις, το κάνεις για να πληρωθείς και προσπαθείς να είσαι όσο πιο κόσμιος γίνεται. Στα «βραδινά» όμως έχεις να κάνεις με πελάτες, που πρέπει να ντυθείς με τα καλά σου (καλά ρούχα και χαμόγελο) για να εντυπωσιάσεις αυτούς αλλά και τους ιδιοκτήτες των μαγαζιών που υπερήφανοι καμαρώνουν για τους εργαζόμενους τους σαν άλλοι «οικοδεσπότες σπιτιών», πρέπει να είσαι όλο ευγένεια ακόμα και σε αυτούς που σε απωθούν με αηδία, σε αυτούς που σου κάνουν φωτογραφικές υποδείξεις ή ακόμα και αυτούς που πάνε να σε κοροϊδέψουν κλέβοντας σε, θα πληρωθείς, θα πας στο αφεντικό που σαν άλλος νταβατζής θα σου πει αν πήγες καλά και θα σου δώσει το μερτικό σου. Και μετά σπίτι. Σαν πόρνη που πούλησε την αξιοπρέπεια της για να βγάλει λεφτά και κενή γυρνάει σπίτι για ύπνο κουρασμένη. Έτσι αισθάνομαι. Κουράστηκα όλο το βράδυ να ικανοποιώ πελάτες, να τους δίνω αυτό που ζητάνε (μια εξιδανικευμένη και φαντασιωτική απεικόνιση του εαυτού τους την ώρα που γλεντάει συνήθως), να τους ζητάω να με πληρώσουνε για να πληρωθώ τελικά το μερίδιο μου. Γιατί συνεχίζω; Πληρώνει καλά η αναθεματισμένη δουλειά…