Χριστουγεννα σημαινουν...

Άπειρες επαναληψεις στην τηλεόραση, συνηθως αποτυχημένων σειρών που απλα έτυχε να έχουνε ενα εορταστικό πρόγραμμα με τους τότε σταρ με ελεεινο ντυσιμο να τραγουδάνε σουξεδάκια μιας εποχης που πολλοι δεν θέλουνε καν να θυμούνται.
Ρεπορτάζ στην τηλεόραση για τα "Αστεια της Χρονιας", τα κάλαντα απο Κρητικους, Ποντιους και δεν-ξερω-κι-εγω-απο-ποιους σε καθε πολιτικό αρχηγό και τον Προεδρο της Δημοκρατιας, επισκέψεις ομάδων σε ορφανοτροφεία και άπορα παιδια, γατάκια/ σκυλακια/ πουλάκια/ αυτοκινητα/ να νιαουριζουν/ γαβγιζουν/ κελαηδανε/ παραγουνε ηχους που θυμιζουνε τα Καλαντα (με ΠΟΛΛΗ φαντασια).
Μαγαζια να στολιζουνε βιτρινες χριστουγεννιατικα καθε χρονια όλο και πιο νωρις (απο την επομενη της 28ης ξεκινησανε φετος!) με διακοσμηση που ξεκιναει απο απλα φωτάκια μεχρι κουκλες ντυμμενες με κακογουστα σεξι εσωρουχα σε κοκκινο χρωμα με λευκες φουντες!
Τον Δημο Λαρισαιων να στηνει την ιδια κακη φάτνη εδω και πολλα χρόνια, το ίδιο δεντρο που δεν ειναι δεντρο αλλα μια κατασκευη με λαμπιόνια και το ίδιο όμορφο καράβι στην πλατεία Ταχυδρομείου. Οι δρόμοι ειναι όμορφα στολισμένοι. Οι εκδηλώσεις του Δημου για το εορταστικό πρόγραμμα ειναι καθε χρόνο και χειροτερες ωστόσο.
Κοσμο να τρέχει πανω κατω σαν τρελός για να ψωνισει, να χτενιστει, να πάρει δώρα, γλυκά, κάρτες κι ότι άλλο χρειάζεται. Κουτιά, κουτάκια, κορδέλες και χαρτια περιτυλιγματος χρησιμοποιουνται για να προσφερουνε δώρα και χαμόγελα σε μικρους και μεγάλους!
Σχέδια να προγραμματίζονται και να πραγματοποιούνται για καλοπέραση, για εξόδους με ανθρώπους που έχουμε καιρό να δουμε και να μιλησουμε μαζι τους!
Ευχές, χαμόγελα, γλυκά και γλύκα στην ατμόσφαιρα, ζεστασιά και χαρά! Η πιο θετικη ατμόσφαιρα του χρόνου. Ακόμα και με τα χίλια στραβά, ο κόσμος επιμένει να ειναι γελαστός και να μοιράζει χαρα σαν πολυχρωμο κομφετι που πετάς στον αέρα και γεμιζεις τον τόπο με ενα χρωματιστό χάος!
Καθε χρόνο μιζέριαζα τετοια εποχη. Φέτος όμως έχω την κάλτσα μου, τα δώρα μου, τα χειροποιητα στολίδια μου, την ταιριαστη μουσικη μου, τα γλυκά, τα χαμόγελα, τις αγκαλιες, τους ανθρώπους μου. Τους ανθρώπους μου...ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΟΥ!!!

απο φέτος ξεκινάει κι ενα νεο έθιμο στην ζωη του Στοχαστη: η προβολη του Nigthmare before Christmas την παραμονή των Χριστουγέννων!

Ιστορια μ'ενα μαντήλι κι ενα χερούλι

Έχετε δει ποτέ άνθρωπο να πετάει ενα χαρτομάντηλο που χρησιμοποιουσε για να κλαίει σε εναν ήρωα ή ηρωίδα κάποιας ταινιας απο τα νευρα του επειδη διαφωνει με την αποφαση του/της; Εγω το εχω δει.
Αυτό ήθελα να κάνω χτες βράδυ. Μετά απο πολλες πολλές αναβολές ειδα επιτέλους τις Γέφυρες του Μαντισον (Madison County Bridges), με τον Κλιντ Ιστγουντ και την Μεριλ Στριπ. Μην ταράζεστε, ναι, τωρα στα 25 μου την ειδα κι όχι νωριτερα αλλα εχω κανει και χειρότερα, πιστεψτε με. Χτες βράδυ λοιπόν, παρέα με ενα σακουλάκι Doritos Tex Mex εβαλα την ταινια να παιζει. Δυο ώρες μετα, αφου ειχε τελειωσει η ταινια, ημουνα στην ιδια θεση με τον άνθρωπο που πέταξε το χαρτομάντηλο. Μονη διαφορα; εγω δεν ειχα χαρτομάντηλο. Κατα τ'άλλα ειχα τα ίδια νευρα, την ίδια απορια και την ίδια ταραχή.
Η ταινια ειναι απλά υπέροχη, με ερμηνειες που δεν μπορεις παρα να θαυμάσεις και με καταπληκτικη σκηνοθεσία. Το δε σενάριο και όλη η ιστορια ειναι απλα καταπληκτική, τελεια! Αλλα γιατι βρε Μεριλ δεν βγηκες απο το αυτοκινητο;;; ΓΙΑΤΙ;;;!!! Γιατι μερικοι άνθρωποι δεν ανοιγουν την πόρτα να φύγουνε; Γιατι δεν πανε σε αυτό που λεει η καρδια τους αλλα μενουνε εκει που τους έχει δέσει χειροπόδαρα η ηθική των άλλων; Γιατι τέτοια πάθη να τελειώνουνε τοσο σύντομα και να μην τα ζουνε καποιοι άνθρωποι; Πως μπορεις να αρνηθεις να τρέξεις και να αρπάξεις αυτό που βλεπεις μπροστα σου και να το ζησεις με όλη σου την ψυχή; Γιατί να ζησεις μια ζωη βαλτωμένη, να "σερνεις ενα πτώμα" μεχρι να εξοντωθείς και να αρνεισαι την ευτυχια για την οποια η σιγουρια ειναι μια φορά σε όλη σου την ζωή;
ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;;;

Καφές και χιόνι

Τις δυο προηγουμενες μερες ημουνα στα Γιάννενα για καποιες δουλειες στο πανεπιστημιο. Το κρυο ητανε πραγματικα παρα πολύ αν και μάλλον συνηθισμένο για τέτοια εποχη στα Γιάννενα, απλ εχω ξεσυνηθισει τόσα χρόνια. Την Παρασκευη το πρωι λοιπόν, αφου ξυπνησα σε ενα κρυο δωμάτιο ξενοδοχείου επειδη ειχε χαλάσει ο θερμοστάτης χωρις λόγο και αιτία, αποφάσισα να παρω ενα καλό πρωινό. Κατέβηκα λοιπόν στην λίμνη και πηρα το πρωινό μου σε ενα απο τα καφέ του Μώλου. Το καλύτερο για την περισταση φαντάστηκα οτι θα ητανε το Haagen Dazs και ειχα δίκιο. Κάθισα σε μια υπέροχη θέση με θέα την λίμνη, το κάστρο, τα υπέροχα και τεράστια πλατάνια εξω απο τα τειχη και φυσικα το βουνό απέναντι και γυρω απο την λίμνη τα οποία ειχανε αρκετό χιόνι και η πεντακάθαρη ατμόσφαιρα επετρεπε το ρεμβασμό με τις ώρες! Ζεστός γαλλικός λοιπόν και κρουασαν με σοκολάτα, μια αναπαυτικη καρέκλα και καταπλητική θέα.
Το απόγευμα αναχώρησα. Στον δρόμο αρχισε να χιονίζει απο το Μετσοβο και συνεχιζει να ριχνει αρκετό χιόνι μεχρι κι εξω απο την Λάρισα. Κοντά στην Καλαμπάκα κάναμε μια στάση για ξεμουδιασμα και για να απολαυσουμε το χιόνι. Φτάνοντας στην Λάρισα φυσικα δεν ειχε χιόνι αλλα μας αποζημιωσε σημερα το πρωι: ειχε χιονισει το βράδυ και μόλις ξυπνησα και πήγα στο παραθυρο, ενα λευκό χιονισμένο θεαμα με περιμενε!!!


Προταση για να απολαυσετε το χιόνι: σταματηστε το αυτοκίνητο ή το λεωφορείο στο οποίο ειστε, βγειτε έξω και απολαυστε το χιόνι κανοντας βόλτα και χαζευοντας το πως πέφτει πανω σε θάμνους, δέντρα, στο δρόμο, κοντά σε φώτα κυκλοφοριας, οπουδηποτε βρειτε. Για ακομα καλύτερη εμπειρια δοκιμάστε να ακουτε και μουσικη. Εγω άκουγα το παρακάτω τραγουδι μετα απο παραινεση γνωστης μπλογκερ. Καλη χιονοαπολαυση!

Twelve Days of Chr...

Στηριξτε τις ΜΚΟ!

Μια ηλεκτρονικη σελίδα απο εθελοντές για να στηριξει εθελοντες. Η anthropos.gr ειναι μια σελίδα για τους ανθρώπους και όχι μόνο. Ειναι ουσιαστικα μια Μη Κυβερνητικη Οργάνωση (ΜΚΟ) η οποια εχει φτιαχτει για να στηριζει την δράση άλλων ΜΚΟ. Μάλιστα εχει και μαγαζάκι απ'οπου μπορειτε να ψωνισετε για να κανετε δώρα! Οι τιμες ειναι εξαιρετικα χαμηλες και όλα τα λεφτά πάνε σε μια ΜΚΟ της επιλογης σας!

One of those days...

Σήμερα είναι μια απο εκείνες τις μέρες που με κάνουνε να αναρωτιέμαι γιατι στο καλό δεν εχει εφευρεθεί ακόμα εκεινη η υπέροχη μηχανή που κάνει μερικές στιγμές να διαρκούν για πάντα. Και μετά σκέφτομαι οτι αν υπήρχανε δεν θα ειχα την ευκαιρια να σκέφτομαι πως μια τόσο υπέροχη μερα όσο η σημερινή τελείωσε μόνο για να ξεκινησει καποια στιγμη ξανα άλλη μια ίδια και καλύτερη. Ξεκινησε λίγο μουντά πάντως και ακολούθησε μια πικρή εβδομάδα χωρις δικτυο και με προβλήματα στο τηλέφωνο. Και με πολλη μοναξιά. Συννεφιά και μουντάδα λοιπόν σημερα το πρωι κι έντονη αισθηση βροχής. Το μεσημέρι ητανε το meetup του Δεκεμβρίου (η μηνιαία συνάντηση μελών του Bookcrossing μιας περιοχής - και όχι μόνο - για γνωριμία και... socializing) και περιμέναμε επισκέψεις απο Αθήνα και φυσικα απο Βόλο. Ελπίζαμε βεβαια μια έκπληξη απο Βέροια αλλα δεν ξεραμε ακόμα τιποτα. Η μέρα έφτιαξε με την ώρα, ο ήλιος βγηκε και όλα πήγανε καλα. Βρεθηκαμε με τους πρώτους επισκέπτες, τον κυριο Pengman (μάλλον το πιο χαρωπο χαμόγελο και φυσιογνωμία του ελληνικου Bookcrossing) και την Dellaporta (η πιο ζουζουνιάρικη φατσούλα ειδικα όταν αφηγειται) και πήγαμε σε ένα όμορφο μαγαζι για φαγητό και κρασάκι. Η διάθεση απογειώνεται, γέλια, πειράγματα, κουτσομπολιό και μια υπόσχεση για ενα απόγευμα όμορφο. Στο δε Starbucks τα πράγματικα απογειώθηκαν: ειχαμε τις επισκέψεις που περιμέναμε, ηρθανε όπως ειχανε πει απο τον Βολο οι συνηθεις ύποπτοι κι ενα κρυμμένο ταλέντο ήρθε χωρις κανεις να υποψιαστει το ύποπτο μειδίαμα που ειχε. Κανεις δεν ηξερε!
Η συζητηση ξεκινησε και σταματησε όταν αποχωριστηκαμε, τα γέλια ακομα κρατάνε αμα σκεφτόμαστε τι έγινε και κάθε στιγμη ητανε μοναδικη: αστεία εις βάρος γνωστων bloggers και διακεκριμένων bookcrossers, διασυρμός του επαγγέλματος του φωτογράφου, μια γεωγραφικη ανακάλυψη για τον Ατλαντικό (ναι κι όμως ειναι κοντά στην Σαντορινη, υπάρχει δωμάτιο που βλέπει στα νερα του...), μια αποκάλυψη σχετικά με το πόσο κόκκινη μπορει να γίνει η επιδερμίδα ενός ανθρώπου απλα με ένα βλέμμα του κατάλληλου ανθρώπου, υποπτες υποσχέσεις για ενα event και την αμφιεση σε αυτό, σχέδια για συναντήσεις, εκδρομες και sleepovers, πολλα πολλα πειραχτικά βλέμματα και εκφράσεις, γέλια που αντηχουνε στα βάθη της ψυχης και την γεμίζουνε χρυσαφένια απόλαυση που δεν ξεχνάς ποτέ, ενα νεο μελος, σωστός μπουμπούνας, που πήρε φόρα αφου ειδε όσα ηθελε να δει και δεν άφησε κανεναν σχεδόν σε χλωρό κλαρί (κυριως τον γράφοντα) δινοντας έτσι μια υπόσχεση για ένα μέλλον όλο πειραγμα και γέλιο (μην ανησυχεις, άθελα σου το ειπες το σχόλιο, απλα εγω θα το πληρώνω με άπειρο πειραγμα, όπως καταλαβες κι εσυ σημερα ειναι όλοι τους ικανοι για κάτι τέτοιο!)
Δεν θα γράψω άλλο για το σημερινό meetup. Ητανε απλα καταπληκτικό. Τοσο για όσα γράφω παραπάνω αλλα κυριως για όσα δεν σας γράφω. Αυτα τα έζησα με την ψυχη μου. Και ειναι τέλεια!!!Αλήθεια όμως, πειτε μου. Εσεις, τι απόγευμα θα περνάγατε με μια τέτοια φυσιογνωμια;!!!
(Καλα να πάθεις ρε, πρεπει με κάποιο τρόπο να εκδικηθω κι εγω!)

Green team

Ειναι απο εκείνες τις εκπομπές που δικαιολογούνε την ύπαρξη της τηλεόρασης στην εποχή μας. Συγχρονη, με καλές και αρκετές προτάσεις, με αφιερώματα και λυσεις για διάφορα οικολογικα θέματα και προβλήματα και με μια Ρίκα Βαγιάνη που δειχνει να το απολαμβάνει και να ειναι αρκετά άνετη. Παρακολουθηστε την!

Οι γάτες σκίζουν!

Ω ναι, σκιζουνε! Δειτε δυο γάτες που στησανε κουβέντα για τα καλα:




Κι αν δεν καταλαβατε τι λενε, υπάρχει και σε μεταγλώττιση στα αγγλικα:



Και μετα απο αυτά, μια συμβουλη: μην προσπαθειτε να ξυπνησετε μια γατα που θελει απελπισμένα να κοιμηθει, θα ειναι τοσο μα τόσο γλυκια που δεν υπάρχει περιπτωση να το πετυχετε:


Καλό μηνα σε όλους!!!

Απεργια δημοσιογράφων; ε και;

Χτες απεργούσανε οι δημοσιογράφοι. Ναι, ναι, αυτοι για τους οποιους βγηκε το συνθημα "αλητες-ρουφιανοι-δημοσιογράφοι" αλλα ποτέ δεν καθισανε να σκεφτουνε γιατι ακριβως τους βγαλανε το συνθημα. Χτες λοιπόν, θιγμένοι επειδη η κυβερνηση μπορει να ακουμπήσει τα συμφέροντα τους κανανε την μεγαλυτερη διαδηλωση στην Αθηνα και μαζικη απεργία. Δεν κανανε απεργια ή διαδηλωση για κανενα εθνικο ζητημα ή πρόβλημα, για καμια κοινωνική αδικία. Όταν όμως θιχτηκανε τοτε αντιδράσανε με τοσες και τοσες εκπομπες, άρθρα και συζητησεις επι συζητησεων. Ας μην ξεχνάμε οτι ειναι και εξουσια πλεον στην Ελλάδα. Δεν ξερω βεβαια αν ειναι η τεταρτη εξουσια αλλα ειναι.
Ειλικρινα δεν μου λειψανε καθόλου χτες. Ουτε σημερα. Δεν ενημερώνομαι απο τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης. Δεν μου λειψανε οι κακες δημοσιογραφικες εκπομπες, τα κουτσομπολιστικα απο δηθεν δημοσιογράφους, η προπαγάνδα του καθε καναλαρχη με δημοσιογράφους παραγωγης τους, ουτε τα κακα άρθρα. Δεν ειναι όλοι κακοι, δεν λεω αυτό.
Αν όμως ητανε σαν αυτους παρακάτω, τοτε θα μου λειπανε χτες. Δεν θεοποιω το BBC, εχει κι αυτο τα χάλια του σε μερικα θεματα. Αλλα εστω ας προσπαθουσανε να υιοθετησουνε την παρακατω νοοτροπία. Και δεν εννοω για τα κουτσομπολια τους...
Υπάρχουνε τα μπλογκς κυριοι δημοσιογράφοι μας...

Μπλεκαδοκαφρίλα

Πριν απο περίπου 20 μέρες, ο Δημος Λαρισαίων μας έκανε την χάρη να αναγνωρισει οτι και εκτός του κέντρου μπορει να υπάρχει οικολογική συνειδηση και τοποθετησε τους γνωστους μπλε κάδους για την ανακύκλωση. Ειναι μεν για ανακυκλωση χαρτιου μόνο (αυτος της φωτογραφιας ειναι για διάφορα υλικά) αλλα ειναι ενα μεγάλο βημα δε.
Απόψε λοιπόν, παρκάρω το σουπερ καταπληκτικό υπέροχο αυτοκινητο μου (δεν με ξερετε ουτε εμενα ουτε το αυτοκινητο μου, οπότε μπορω να λεω ο,τι μπουρδα θελω για το σουπερ καταπληκτικό υπέροχο αυτοκινητο μου) και βλέπω σε παρακείμενο κάδο εναν σωρό περιοδικά πεταμένα όπως να'ναι εξω (φυσικά...) απο τον κάδο. Ο κάδος ειναι κανονικός, πράσινος, για "νορμαλ" σκουπίδια αλλα βρισκεται διακόσια μόλις μετρα μακρια απο τους μπλε κάδους ανακυκλωσης. Και εδω μου δημιουργειται η πρώτη απορία της βραδιας: ητανε πολυ δυσκολο να παει να πεταξει τα περιοδικά στον ειδικό κάδο για την ανακυκλωση χαρτιου; μιλάμε για 5-6 κιλα περιοδικά τα οποια μια χαρα ανακυκλώνονται. Και μην ακουσω οτι δεν ηξερε οτι πιο κατω εχει καδους ανακυκλωσης, αμα ειναι να ψάξουμε περιπτερο για τσιγάρα, σοκολάτες, γαριδάκια ή εφημερίδα ή κανενα γυράδικο μεσα στην άγρια νυχτα τοτε ξέρουμε όλα που ειναι!!!
Μόλις φτάνω στον μπλε κάδο αντιμετωπίζω πάνω κάτω απο που ειδανε και οι τρελοτουριστες! Κανονικά σκουπίδια, οτι βλακεια και άχρηστο πράγμα ηθελες να δεις, εκει ητανε. Αποφάγια και κάθε λογης οργανικά σκουπίδια μεσα στον μπλε καδο! Μα ειναι δυνατόν;;;; Τοσοι κανονικοι κάδοι τριγυρω, τολμήσανε και βάλανε μπλε κάδους στην γειτονια και εκει βρηκανε και ριξανε τα κανονικα τους σκουπίδια οι κάφροι;;!! ΕΛΕΟΣ!!!

Η Βρωμια της Ευτυχιας

Τα χέρια μου βρωμάνε. Ακομα κι αν τα έπλυνα. Τα έπλυνα λίγο όμως για να μην φυγει αυτη η βρωμια απο τα χέρια μου. Τι βρωμια; η άσχημη μυρωδιά απο τα υγρά εμφάνισης ασπρομαυρου φιλμ. Ειχα τρία χρόνια κοντά να εμφανίσω φιλμ στο χέρι και μου ειχε λείψει αυτη η μυρωδια που μένει για ώρες μετά. Είναι έντονη, φευγει δυσκολα αλλα την λατρευω. Είναι η μυρωδιά του πάθους μου, μια μυρωδια που την ειχα ξεχάσει σχεδόν αλλα την εντόπισα αμέσως μόλις μπήκα στον σκοτεινό θάλαμο. Μου έλειψε και χαίρομαι που τα χέρια μου επιτέλους βρωμάνε τόσο όμορφα παλι...

Ο Φονος της Σακουλας

Σκεφτείτε μια χελώνα. Απο εκεινες τις θαλάσσιες, που ειναι πολυ όμορφες και γλυκές και τεράστιες συνηθως. Απο εκείνες που γεννάνε σπάνια και λίγα μόλις χελωνάκια φτάνουνε στην θάλασσα. Απο εκείνες που απο την στιγμη που θα γεννηθούνε θα πρεπει να μην μπερδέψουνε τα φώτα των κοντινών μαγαζιών με το πρωτο φως της μέρας και να μην πάνε προς το cool beach bar με την τρελή μουσική αλλα να πάνε προς την θάλασσα. Ακομα κι αν δεν τις μπερδέψουνε τα φώτα θα πρεπει να γλιτώσουνε απο τα πουλια που θεωρούνε τις μικρες θαλλάσιες χελώνες ως υπέροχο μεζεδάκι και να φτάσουνε στην θάλασσα. Εκει, θα πρεπει να γλιτώσουνε απο πολλους φυσικους εχθρούς που τις κάνουνε μια μπουκιά. Συνεχίστε να σκέφτεστε αυτες τις θαλάσσιες χελώνες που γλιτώνουνε απο πολλά ψάρια και περίφημους κυνηγούς που καραδοκούν παντού. Ειναι αρκετά γρήγορες, πανέξυπνες, πανεμορφες, μπορουνε να αναγεννήσουνε ενα κομμάτι του καυκαλου τους μετα απο τραυματισμό (ακόμα κι αν τρυπήσει αυτό!). Μάλιστα, γυρνάνε μετα απο χρόνια στην ίδια παραλία που γεννηθήκανε και γεννάνε τα αυγά τους. Εντάξει, το σκεφτεστε;

Στεφτειτε τώρα τον μαλάκα που πάει στην παραλία και κουβαλάει μαζι του διάφορα. Μεσα στα διάφορα ειναι και μια πλαστική σακούλα. Τι έχει μεσα; Ο,τι θελετε, απο φαγώσιμα μεχρι ποτά, παιχνίδια, ρουχα, οτιδηποτε, ο,τι μπορειτε να σκεφτειτε. Και σκεφτειτε αυτόν τον ίδιο μαλάκα να πετάει στην θάλασσα ή να αφηνει στην παραλία αυτη την σακουλα. Οχι, δεν την ξεχνάει, δεν ειναι οτι δεν εχει χώρο να την κουβαλήσει. Απλά αδιαφορεί.
Τι σχέση έχει η σακουλα με τις χελώνες; Οι πλαστικές σακούλες σκοτώνουνε τις χελώνες. Ειτε τις καταπίνουνε και πεθαινουνε, ειτε τις πνίγουυνε γιατι τυλίγονται γύρω απο τον λαιμό τους και πεθαίνουνε, ειτε γιατι προκαλουνε ασφυξία στις χελώνες και πεθαίνουνε. Κι όλα αυτα για μια σακούλα που ενας κάφρος άφησε στην παραλία...

Τα σέβη μου στην Bag Lady

Το Χρονικό ενός Γάμου ΙΙΙ

Δε Μπιγκ Ντευ χαζ καμ! Τη μέρα που γνώρισα την νύφη ανακοίνωσε και την ημερομηνία του γάμου σε όλους, αρα απο την πρώτη στιγμή αυτή η μέρα ήτανε στο μυαλό μου. Οταν γνωρισα και τον γαμπρό, μερικους μήνες μετά, κατάλαβα οτι ο γάμος ειχε ενα ατου: ακομα κι αν πηγαινανε όλα στραβά δεν θα υπήρχε κανενα προβλημα. Οχι, δεν εννοω οτι ο γαμπρος ειναι νουμερο, απλα οτι αγαπιουνται τόσο πολυ τα παιδιά που δεν χρειαζεται και πολλά άλλα για μια τόσο χαρουμενη μέρα.

Ξημερώνοντας η δευτερη μερα ειχαμε ενα περιστατικό που θα αποσιωπήσω χαλαρα για δυο λόγους: επειδη μπορώ κι επειδη με συμφέρει....
Συνεχίζοντας λοιπόν την ημερα μας σαν να μην ειχε γινει τίποτα (που δεν ειχε γίνει ετσι κι αλλιως) και μετά απο ενα ελαφρά καθυστερημένο πρωινό σε γνωστό καφέ της περιοχής (μετα απο αγωνιώδεις προσπάθειες για ανευρεση παρκινγκ και μετά την παρατηρηση οτι ΚΑΝΕΝΑ φανάρι δεν λειτουργούσε) ηρθε η ώρα να πάμε στο σπίτι της νύφης όπου θα ντυνότανε, θα φορουσε το καταπληκτικό νυφικό της. Η νύφη μας υποδέχτηκε με το καταπληκτικό μαλλι έτοιμο για την εκκλησία. Ευδιάθετη και χαλαρή, μας υποδέχτηκε για χαλαρή κουβεντούλα πριν τις ετοιμασίες για την εκκλησία. Μια...παραβρισκόμενη βεβαια δεν εχασε ευκαιρια να αφηγηθεί το περιστατικό που (δεν) εγινε το ίδιο πρωι και ευτυχως που περα απο την νυφη, οι υπόλοιποι στο δωμάτιο ήτανε άγγλοι και δεν καταλαβανε τιποτα. Σε λίγη ώρα ηρθε και η υπόλοιπη bookcrossικη παρέα καθως και νεες αφιξεις απο άλλες πόλεις. Συγγενείς και φίλοι ηρθανε και σιγα σιγά γεμισε το σπίτι απο χαρουμενα προσωπα, φωτογραφικές μηχανές, καμερες και ευχές. Και ηρθε η ώρα:η νυφη έπρεπε να ντυθεί. Κουμπάρα, βοηθός και νύφη οδηγηθηκανε προς το δωμάτιο για να φορεθεί το νυφικό. Δεν μπορώ να πω και πολλα, δεν ημουνα παρών. Αφου λοιπόν το νυφικό φορέθηκε, ηρθε η ωρα για φωτογραφίες απο τον επίσημο φωτογράφο της περίστασης. Μετα ηρθε η ώρα να μπορεί να μπει και κόσμος πια μεσα στο δωμάτιο με τη νύφη για να την καμαρώσουμε. Την νυφη την ειχα ξαναδεί με το νυφικό. Ηξερα φυσικά οτι εκεινη την μέρα όλα θα ητανε διαφορετικά αλλα πίστευα οτι ειχα προετοιμαστεί. Η νυφη ητανε σχεδόν μαγική. Το νυφικό ητανε εκπληκτικό και πάνω της γινότανε χιλιες φορές καλύτερο. Το χαμόγελο της, η χαλαρότητα της, η συσσωρευμενη χαρα της στιγμής, η ομορφιά της μεσα σε ενα νυφικό που όχι μόνο της πήγαινε αλλα φαινότανε ραμμένο για το σώμα της. Ενας χαλασμός απο συγγενείς, φωτογραφικές μηχανές, φλας, κατι μικρά παιδιά που κινουτανε γυρω γυρω της αλλα εκεινη ητανε εκπληκτικά ηρεμη, χαμογελαστή, ηδη χαρουμενη κι ευτυχισμένη για την μερα και την ζωή που θα ακολουθουσε απο εκει και πέρα. Προσπάθησα να μην την χαζευω πολύ ώρα και εν μερει τα καταφερα. Εστω σε εναν βαθμό, αρκετά για να βγάλω τόσες φωτογραφίες όσες χρειαζότανε για να αποτυπώσω σε ύλη αυτα που ηξερα οτι για πάντα θα συγκρατουσα στο μυαλό μου απο εκει και πέρα.

Αφου λοιπόν η νυφη ετοιμάστηκε ηρθε η ώρα της αναχώρησης για την εκκλησία. Θα παρακάμψω ενα παρολιγον ατυχές συμβάν το οποίο παραλίγο θα μου στοιχιζε την παρουσια μου στον γάμο τον ίδιο (σκηνές φρίκης και πανικου περνάνε απο το μυαλό μου και μόνο στο ενδεχόμενο τελικά να ειχα χάσει τον γάμο!) και θα μεταφερθώ στην εκκλησία στο εξωτικό χωριό (δε λέμε ονοματα). Ο γαμπρός με το χαρακτηριστικό του χαμόγελο περιμενε με την ανθοδέσμη στα χέρια την νύφη. Αφου πήρα την θέση μου στο προαυλιο η νύφη εφτασε. Βγήκε απο το αυτοκίνητο που όλο χάρη και μαστοριά οδηγούσε ο περίφημος κουμπάρος. Με την συνοδεια του πατέρα της λοιπόν, η νύφη ξεκινησε να διασχίζει τον διάδρομο της εκκλησίας. Υπέροχη, χαμογελαστή, χαλαρή, με μια ομορφιά και μια σιγουριά που σπάνια βλέπεις σε νύφη. Αφου εφτασε στα σκαλιά και φίλησε τον άντρα της ζωης της μπήκε στην εκκλησία για την τελετή. Που να'ξερα...
Σιγά σιγά λοιπόν μπαιναμε όλοι στην εκκλησία. Ψάχνοντας θεση για να καθισω ώστε να φωτογραφίζω όσο μπορώ πιο πολύ βρήκα ενα πόστο δίπλα στην Ιερή Πύλη (και δίπλα σε γνωστό γόη γιατρό της παρεας και εναν απο τους πιο καλοντυμένους καλεσμένους). Αρχίζω κι εγω λοιπόν το αθώο παιδί να φωτογραφίζω το ζεύγος να ζει μια απο τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής τους. Και οι δυο χαμογελούσανε, ηρεμοι, απολαμβάνε την στιγμή παρόλο τον κόσμο και τον πανικό γύρω. Συχνά πυκνά κοιτούσε ο ένας τον άλλον με ένα βλέμμα που πλημμύριζε αγάπη και σε έπειθε οτι η ζωη τους μαζι ξεκινησε πολυ καιρό πριν εκεινη την μέρα σε εκεινον τον ναό. Επαναλαμβάνω την φήμη για το ανεκδοτο που πυροδότησε τον έρωτα αλλα θα το αφησω απλά να αιωρείται... Επειδη πολυ καλεσμένοι ειναι και μπλογκερς δεν θα ρισκάρω να αφηγηθώ πολλά για τον γάμο καθότι λόγω ενος προβληματος με τους δακρυγόνους αδένες μου δεν ειχα καθαρό οπτικό πεδίο. Μπορουσα να δω ξεκάθαρα όμως τα βλέμματα τους, την ζεστασια των χεριών τους, το χαμογελο τους. Ητανε απλά υπέροχοι και δεν μπορουσα να συγκρατησω τα δάκρυα μου. Και νομιζω όλοι τους χάρηκαν. Απλά μόνο εγω θα δέχομαι για πολυ καιρό τα αστεια του γαμπρου για εκεινη την μέρα...

Ο γάμος τελειωσε μετα απο λίγη ώρα. Το γεγονός του τέλους του γάμου ητανε φυσικά η φωτογράφηση του γόη κουμπάρου με την εντυπωσιακή κουμπάρα αλλα και η εξοδος της εν λόγω κουμπάρας απο την εκκλησία που αποκάλυψε σε όλους τους παρευρισκόμενους μια ντίβα που κρυβότανε στο σώμα μιας καθηγητριας...

Η συνέχεια δόθηκε σε κεντρικό μαγαζί της πόλης μεταξυ φίλων. Δεν θα πω πολλά για αυτό το μέρος της βραδιας, όσοι τυχεροι ήμασταν εκει το ζήσαμε και θα το θυμόμαστε για πολύ καιρό. Αναμφισβητητα όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ τον χορό του ζευγαριού. Τα ηχεια παιζουνε Mariah Carrey - Can't live, ο όροφος ειναι άδειος και ενας κενός χώρος γίνεται η πίστα για το ζευγάρι. Αγκαλιάζονται, φιλιουνται, λικνίζονται, κοιτάνε ο ενας τον άλλον στα μάτια βαθιά και ψιθυρίζουνε σιγανά λόγια, σαν ξόρκια για μια ζωή γεμάτη ευτυχία, χαμόγελο και αγάπη. Εκεινος την αγκαλιάζει με μια αγκαλια που φαινεται σαν να εχει μεγαλώσει και να θέλει να την τυλίξει μέσα του, σαν το κομμάτι του εαυτου του που ειναι. Εκείνη, ήρεμη, σαν να έχει φτάσει στο τέλος του ένα ταξίδι αναζήτησης της αγάπης, σαν να βρήκε αυτό που έψαχνε τον φιλά και πέφτει στην αγκαλια του. Ειναι πανέρμορφοι, ήρεμοι, ευτυχισμένοι, το ωραιότερο θέαμα.
Η βραδια τελειωσε όταν ξεκινησε να βγαίνει σχεδόν το πρώτο φως της μέρας. Τις στιγμές του αποχαιρετισμού επιτρέψτε μου να τις κρατησω για μενα. Φυγαμε και οι τελευταιοι ξέροντας οτι ο γάμος ητανε κυριως μια επικύρωση της αγάπης του, μια τελετή που θα ξεκινουσε και τυπικά την κοινή τους ζωή.Δεν αγαπήσανε ο ένας τον άλλον περισσότερο εκεινη την μέρα. Δεν γίνεται εξάλλου.
Ευχομαι να ειναι τόσο ευτυχισμένοι όσο δειχνανε τα βλέμματα τους, να έχουνε τόσο πάθος όσο τα φιλια τους και να ειναι μαζί τόσο όμορφα όσο ήτανε και οι δυο εκεινη την υπέροχη μέρα. Τους αγαπάω πολυ και τους δυο...

Περιβάλλον και άλλα

Σημερα οι μπλογκερς ανα τον κόσμο ενώνονται για άλλη μια φορά με εναν κοινό στόχο: το περιβάλλον, το σπίτι μας δλδ. Σκοπός του καθε μπλογκερ λοιπόν ειναι να γραψει κατι σχετικό με το περιβάλλον. Θα διακοψω την αφηγηση του γάμου λοιπόν για μια μερα και θα γραψω λίγα πράγματα που το μικρό μου μυαλό σκεφτεται για το θεμα αυτό:

• Αν σου φαινεται μακριά η οικολογικη καταστροφη τότε ξανασκέψου το. Μπορει να μην ζεις σε τροπικό νησί που θα πνιγεί ή σε παραλία καποιου ωκεανού που θα αλλάξει ριζικά αλλα όπου και να εισαι θα σου'ρθει αυτη η αλλαγή. Ναι, ΟΠΟΥ και να εισαι. Θα δεις τα χιονια να λιγοστευουνε ή να αυξανονται ραγδαια. Το κρυο θα ειναι αβάσταχτο ή ανυπαρκτο. Το καλοκαιρι θα σου κόβεται η ανασα απο την ζεστη και η θαλασσα δεν θα αρκει να σε ζεστανει. τα δεντρα στο χωριο σου θα καουνε, θα ξεραθουνε όλα τα χωράφια που έπαιζες μικρός/μικρή και τα ποταμακια που πλατσουριζες θα γίνουνε ειτε χειμαρροι είτε θα ξεραθούνε...
• Εσυ εχεις δει πολλα και θα δεις ακομα περισσότερα. Την καταστροφη θα την δουνε και θα την ζησουνε κυριως τα παιδια σου, τα εγγόνια σου. Αυτό θελεις να τους δώσεις;
• Σου φαινεται κλισέ το επιχειρημα "θες να βλεπουνε τα παιδια σου αγρια ζωα μόνο σε αφισα;"; Για δοκιμασε να σκεφτεις πως θα ητανε το τσιρκο που πήγαινες μικρός ή ο ζωολογικος κήπος και αντι για ζωα να εβλεπες αφισες. Να μην σε τρομαζε κανενα απο τα ζωα, να μην τα αισθανόσουνα τόσο κοντά ωστε να θελεις να τα χαιδεψεις. Να μην ειναι εκει και να μην μπορεις να τα ξαναδεις ποτέ. Τι λες;
• Αυτό που βλεπεις γύρω σου, αυτό που βρωμιζεις, καις, αυτό για το οποιο αδιαφορεις ειναι το σπίτι σου. Και το δικο μου. Των παιδιων που θα κανεις και των παιδιων που θα κανω. Δεν ειναι τιποτα άλλο παρα ενα δάνειο απο τις επόμενες γενιες. Αν το φροντισουμε τοτε τα παιδια μας θα ζησουνε τις χαρες που μας προσεφερε κι εμας αυτο το περιβάλλον.
• Δεν εισαι μικρός ή "ενας". Εισαι αυτός που εισαι, ενας απο τους πολλους. Οι πολλοι ειναι συνολο απο πολλους σαν εσενα και μενα. Ποτέ δεν θα ξεκινησει κατι ταυτόχρονα. Ενας ενας θα ξεκινησουμε να κανουμε κατι. Δεν μπορω να σωσω τον κόσμο. Μακαρι βεβαια να μπορουσα. Αλλα μπορω να κανω το καλύτερο που μπορω μεσα στην ακτινα δράσης μου και να κανω ό,τι καλυτερο μπορω. Το αποτελεσμα για να ειναι θετικό θα πρεπει να ειναι ενα μωσαικό πολλων προσωπικων δράσεων...
  

Το Χρονικό ενας γάμου ΙΙ

Η συνέχεια δόθηκε σε παραδοσιακό κέντρο της Βέροιας, κοντά στην Αλεξάνδρεια. Για να φτάσουμε εκει ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουμε αρκετά χωρια της περιοχής, τα οποία ειχανε το λιγότερο ευφάνταστα ονόματα. Στο αυτοκινητο επιβαίνουνε και δυο άγγλοι οι οποίοι δεν εχουνε ξαναπάει ποτέ σε ελληνικό γλέντι. Αυτό ειναι το πρωτο τους γλέντι. Αυτό, ενα παραδοσιακό γλέντι με παραδοσιακή μουσική τα οποία περιλαμβάνουνε κλαρίνο και βιολια (ναι, πληθυντικός, ο περιφημος Γκιουλεκας πατηρ και υιός). Ο γαμπρός εχει ξεκαθαρίσει απο καιρό οτι το γλέντι θα είναι παραδοσιακό και ΟΧΙ λαϊκό. Ενα μικρό αλλα σατανικό χαμόγελο διαγράφεται στα χειλη μου για το τι τους περιμένει. Που να 'ξερα...
Φτάνοντας εκει λοιπόν, μας περιμενε ενα τραπέζι γεμάτο bookcrossers. Το bookcrossing τραπεζι μας ητανε πρωτο τραπέζι πίστα και πολυ κοντά στην ορχήστρα:

Στο τραπέζι λοιπόν καθόμαστε bookcrossers απο όλη την Ελλάδα, ενα μινι συνέδριο ειναι: Θεσσαλονικη, Λαρισα, Βόλος και Αθήνα εκπροσωπούνται στο τραπέζι με άξια μελη. Το τραπέζι απο άποψη φαγητού ειναι το λιγότερο πλουσιοπάροχο. Κλασικά ελληνικό, με πολυ φαγητό, ποικιλία κρεατικών και μεζεδων, πολλες σαλάτες και αφθονη ρετσίνα και μπύρα! Α, παρεμπιπτόντως, το γλυκό στο τέλος ητανε απίστευτο! Το θεμα της βραδιας ωστόσο ητανε η μουσικη. Ω ναι, αυτη η θεια μελωδια που έβγαινε απο το κλαρίνο και τα βιολιά της χορωδιας. Αυτη η ηδονη των αυτιών μας που καποια περιεγραψε ως "too loud, even for our taste". Το παραδέχομαι οτι δεν εχω παραβρεθεί ξανα σε μακεδονιτικο γλέντι (αν και εχω βρεθει σε ηπειρωτικο, πολυ πιο βάρβαρο) και η ποσότητα του βιολιού ητανε πολυ περισσότερη απ'όσο περιμενα. Ναι, φυσικα και απόλαυσα και την μουσικη και τους χορούς και την χαρά όλων. Τα βιολιά και όλη η χορωδια ητανε ακουραστοι, δεν κανανε διάλειμμα καθόλου και επιτέλους ειδα απο κοντά την φυσιογνωμία που λεγεται Γκιουλεκας. Δεν ειδα βεβαια όλη την διαδικασία όπως μου την περιεγραψε ο γαμπρός, με το βιολί και την πετσετα που απλώνει στα πόδια του και μετα στον λαιμό του για να παίξει αλλα σίγουρα δεν μπορεις παρα να υποκλιθεις σε ενα τέτοιο θρυλο. Το σόλο που έπαιξε προς το τέλος της βραδιάς ητανε πραγματικα απίστευτο, τον χαζευανε για ώρα.

Η βραδια περνουσε με πολυ κουβέντα, ενας οδοντίατρος της παρεας οργίασε λεκτικά (παλι!) και χορευτικά, πολλες bookcrossers τον συνοδευσανε, κουμπάροι και κουμπάρες πηγαινοερχότανε και τους καμαρώσαμε όλοι μας και το ζευγάρι μας τιμησε αρκετες φορες παρόλες τις πολλες υποχρεώσεις της βραδιάς. Ειλικρινα, εχω δει και τους δυο τους σε πολλες φάσεις τους: σε ταξίδι, στο φαγητό, σε χάδια, σε ζουζουνιες, σε κουβέντα, σε πολλες. Ο τρόπος που κοιταζε ο ένας τον άλλον όμως εκεινη την βραδια ητανε πραγματικα μοναδικός. Δεν εχω ξαναδει να κοιτάει ο ένας τον άλλον με τετοια τρυφερότητα, με ενα βλεμμα που λεει τόσο ξεκαθαρα "σ'αγαπω", ενα βλέμμα που να υπόσχεται με απόλυτο τρόπο την ευτυχια. Και τα χαμόγελα τους τόσο φυσικά που έπειθαν και τον πιο δύσπιστο για το πόσο ολοκληρωμένοι αισθανότανε και οι δυο τους. Προσωπικα δεν ηξερα ποιον απο τους δυο να καμαρωσω πιο πολυ...
Για το γλέντι λοιπόν, μετα τις 1 αποχωρησε ενα μερος του τραπεζιου αλλα εγω έμεινα με τους υπόλοιπους. Η μουσικη ακομα εκκωφαντικη, χαμόγελα, ευχες, αγκαλιες, συζητησεις φωναχτες για να ακουστουνε όλοι όσο καλύτερα γίνεται και η βραδια να συνεχιζεται. Φυσικα, το πολιτισμικό σοκ ητανε μεγάλο για μερικους...

Η βραδια έκλεισε με επιστροφή στο ξενοδοχείο και με μια ημερα να ακολουθει που αποδειχτηκε καλύτερη απ'όσο περιμενα. Μια μερα που την περιμενα εδω και μήνες. Μια μερα γεματη ευτυχια και χαρα...

(η συνεχεια περιλαμβανει ετοιμασιες, γάμους και πολυ πολυ χαμόγελο, παρακαλουνται οι μονοχνωτοι όπως αποχωρησουνε. Ευχαριστω.)

Το Χρονικο ενός γάμου Ι

Οχι, δεν προκειται για τον δικο μου, μην βιαζεστε, εχουμε καιρό ακόμα για τον δικό μου, χρόνια μην σας πω, μην βιαστειτε να ραφτειτε απο τωρα. Η Αδερφουλα μου παντρεύτηκε βρε! Η Αδερφουλα μου παντρευτηκε τον άντρα της ζωης της, επιτέλους. Φημες που φέρουνε την νυφη να ερωτευτηκε τον γαμπρό πανω σε ενα ανεκδοτο...δεν θα τις σχολιάσω.

Ο γάμος, περα απο την διάσταση των παιδιων, ειχε εναν αέρα Bookcrossing. Άρα, τουλάχιστον ενα απο τα οχηματα επρεπε να εχει την αρμόζουσα "αμφιεση":
Το εν λόγω αυτοκινητο λοιπόν εκανε ΠΟΛΛΑ χιλιομετρα μεσα στην Βέροια, τα περισσότερα προς άσχετη κατεύθυνση. Χαθηκαμε πανω απο 7 φορες και όλες αυτες σε τρεις μερες. Και δεδομένου οτι κανεις απο το ζευγάρι δεν ειναι μπλογκερ, μπορω να αναφερθω στο αμαξι και στα περιστατικα γύρω απο αυτό όπως εμενα με συμφερει (παρακαλειται η μπλογκερ επιβατις να επιδειξει πολιτισμενη συμπεριφορα και να μην αναφερθει σε "άλλες" ιστοριες σχετικα με το αμαξι). Χάλια οι δρόμοι της πόλης, τα φαναρια ειχανε καθαρα διακοσμητικο ρόλο και οι πεζοι ήτανε άκρως αδιάφοροι για την ζωη τους. Ενας/μια εκ των επιβατων πρότεινε να κανουμε μια ζωντανη εφαρμογη γνωστου παιχνιδιου σχετικα με αυτοκινητα και πεζους (βλ. Grand Theft Auto) αλλα η ανατροφη μου δεν μου επιτρέπει να αναφερθω περαιτερω σε ονοματα και στοιχεια. Δυστυχως δε, αρνηθηκα την προταση για να παιξουμε, αν και καναδυο γιαγιαδες θα δίνανε πολλους πόντους ρε γαμώτο...
Και η ώρα για το ξενοδοχειο έφτασε. Καλυτερο απ'ότι περιμενα, δεν μπορω να πω, με μια χαρα δωμάτια και χώρους. Πολυ "τέχνη" στους τοιχους, πολυ ήσυχο αλλα η εκπληξη μας περιμενε μόλις βγηκαμε απο το ασανσερ:
Αυτος ειναι ο διάδρομος των δωματίων μας. Σε αυτόν τον διάδρομο περιπου 20 μέτρων λοιπόν ητανε τα δωματια μας. Η κακη φωτογραφία δεν μπορει να αποδώσει το πόσο ανατριχιαστικος ήτανε ο διάδρομος και τι ατμόσφαιρα ειχε. Αυτη η απόλυτη ηρεμια, η τάξη, ο χαμηλός φωτισμός με το φως στο τέλος γενικα δεν ητανε και ότι πιο αισιόδοξο απο θεαμα εχω δει. Οι σκέψεις μελους της παρεας οτι ο διαδρομος θυμιζει το ξενοδοχείο της "Λαμψης" (του Κιουμπρικ ρε ατεχνοι, όχι του Φωσκολου) ητανε πολυ πετυχημενες αν και με ανησυχησανε. Λες να ειχε τιποτα στο νου της; λεω. Οχι γιατι οι πόρτες ητανε λεπτες και το τσεκουρι στην πυροσβεστικη φωλια ητανε σε περιοπτη θεση. Δεν θελει και πολυ να μπουνε ιδεες πια...
.
(συνεχιζεται με τα πεπραγμενα σε βραδινο παραδοσιακο κεντρο)

Ευτυχία...

Μικρός θυμάμαι απορούσα πως μετράμε τα πράγματα. Πως δλδ μετράμε, με ποιον τρόπο "ζυγίζουμε" τα πράγμα. Έμαθα με τον καιρό πως με τις μονάδες μετρησης μπορουμε να δουμε τι έχουμε και σε ποια ποσότητα. Πως μετράμε όμως αυτα που δεν ειναι απτά;
Πως μετράς την φιλία;
την χαρά;
την ευτυχία;
Δυο μέρες τώρα αρκούσανε για να καταλάβω το εξης απλό: τα μετράς με το χαμόγελο. Με το πόσο αβίαστο, πλούσιο, φωτεινό, ήρεμο, γλυκό, πηγαίο, συγκινητικό, χαρούμενο, φυσικό και πειστικό είναι. Ειναι ευκολο να διακρινεις ενα τέτοιο χαμόγελο, όσο σπάνιο κι αν ειναι. Δυο μερες τώρα το ειδα πολλες φορές. Απο Εκείνον κι Εκείνην. Ενα χαμόγελο που τους αξίζει όσο σε λίγους, που μας πείθει όλους οτι αξίζουνε πραγματικά ο ένας στον άλλον κι ότι θα ειναι ευτυχισμένοι. Ένα χαμόγελο που ξερω οτι θα κρατηθει για πολυ καιρό στα πρόσωπα τους, τις ψυχες τους και την κοινή ζωη τους. .

Μια Πέμπτη βράδυ...

Πέμπτη 23.56

Έχεις νιώσει ποτέ σαν να σου κάνανε μεταμόσχευση καρδιάς μόλις μιλήσεις με κάποιον άνθρωπο; Σαν να έχεις μια νέα καρδιά κάθε φορά που του/της μιλάς; Σαν να μπορείς να αναπνέεις καλύτερα, το στήθος σου να μην είναι τόσο βαρύ, το αίμα σου να κινείται στις φλέβες σου πιο άνετα, πιο γρήγορα λες και ξύπνησε από βαρύ ύπνο και τρέχει να ξεμουδιάσει; Έτσι ένιωσα εκείνο το βράδυ, αφού επί οκτώ ώρες διάβαζα το βιβλίο μιας Μελίνας…κάτι. Μια συζήτηση με sms αρκούσε…
Σηκώνομαι και ντύνομαι στα γρήγορα, παίρνω το MP3 player μου, λίγα λεφτά και πάω να πάρω καφέ και κάτι να φάω.
Στο δρόμο, μόλις βγαίνω από το ξενοδοχείο, μια κοπέλα μιλάει στο κινητό της και ξαφνικά χαμογελάει ήρεμα, γαλήνια, τρυφερά, φυσικά. Θα της είπε ότι την αγαπάει…
Μια παρέα βγαίνει από ένα ζαχαροπλαστείο με ένα κουτί γλυκά. Δεν ξέρω τι λένε, ακούω μουσική. Μάλλον θα πηγαίνουνε σπίτι. Γελάνε πολύ και πειράζονται…
Μια γάτα κοιμάται στα πόδια ενός αγάλματος…
Στην πλατεία Νομαρχίας τα φώτα είναι μέσα στη γη και φωτίζουν κάθετα προς τον ουρανό. Περνάω από πάνω τους κοιτάζοντας τα. Βασικά παίζω…
Στα Everest η κοπέλα είναι πολύ ευγενική. Έχει ένα ζεστό χαμόγελο και γλυκιά φωνή. Της ζητάω έναν γαλλικό με γεύση βανίλια, με ρωτάει αν θέλω γάλα ή ζάχαρη. Όταν της λέω «όχι» απαντάει «καλύτερα…» με επιδοκιμαστικό τόνο. Της λέω καλό βράδυ και μου λέει καλό βράδυ επίσης με ένα χαμόγελο. Όχι χαμόγελο του φλερτ, απλά ένα χαμόγελο…
Στο γυρισμό βλέπω να μαζεύουνε τα περιοδικά από ένα περίπτερο. Κλείνουνε για βράδυ…
Ένας τύπος φοράει ένα μπλουζάκι που γράφει “Fashion is a dirty job but someone has to do it”…
Φτάνω στο ξενοδοχείο, μπαίνω στο δωμάτιο. Μυρίζει φτηνό αποσμητικό χώρου αλλά σύντομα πλημμυρίζει μυρωδιά βανίλια και κεικ σοκολάτα…

Μερικές τέτοιες στιγμές τις λατρεύω πραγματικά. Αν η ζωή είναι φαγητό, τότε μερικές φορές πρέπει να δαγκώνεις μεγάλα κομμάτια της αχόρταγα…

ΥΓ: Όχι, δεν βάζουνε τίποτα στο νερό στα Γιάννενα

ΥΓ2: το soundtrack της διαδρομής: Τερατάκια – Λ. Μαχαιρίτσας, Breathe Today – Flyleaf, Fully Alive – Flyleaf, Track 3 – Amelie OST

Αυτά ειναι...

Τι να πει κανεις γι'αυτο το απαύγασμα του πολιτισμου μας;
Τι να πρωτοσχολιασεις;
Την πτι καρό ψηλοτάκουνη πλατφορμα γόβα;
Τον ροζουλι φόντο ασορτι με βελουδινο φόρεμα;
Τον τιτλο;
Την ερμηνεύτρια για την οποια πολυ θα σκεφτονται το γνωστό "απο φωνη νινί κι απο νινί φωνάρα;
Εχω και μια απορια όμως: αυτός ο Ρωμανος ποιος ειναι; ερωτηθη για τον τίτλο του δισκου; γιατι συμφωνησε;;;;;;

ΕΛΕΟΣ!!!

Συναυλία Κοτσιρα

"Πάμε συναυλία του Κότσιρα;"
Κάπως έτσι ξεκίνησε. Έτσι απλα και ξαφνικα, χωρις προετοιμασία. Κι ας ψάχνομαι να παω σε συναυλία του Κότσιρα απο το 1998, κυριολεκτικα απο τον προηγουμενο αιώνα δλδ. Ποτέ δεν καταφερα να τον δω ζωντανά, έπρεπε να ερθει ο Σεπτέμβριος του 2007 και μια συναυλία ετσι στα ξαφνικα για να ερθει η ευλογημένη ώρα να δω ζωντανά εναν τραγουδιστη του οποίου τα τραγουδια ακουω εδω και χρόνια.
Τα τραγουδια του Γιάννη Κότσιρα, για μενα, ειναι μερος της ζωής μου και συνοδευουνε πολλές εμπειριες μου. Πολλα βράδια και πολλες στιγμές, καλές και κακές. Ναι, η αλήθεια ειναι οτι εχω μια αδυναμία στα "κλαψιαρικα" του όπως τα λεει και η συνοδος μου στην συναυλία.
Δεν θα μπορουσα να αρνηθω την πρόταση για την συναυλία αυτη την φορα και λόγω παρεας και λόγω Γιάννη (μην με ρωτάτε για ποιο απο τα δυο πιο πολυ). Η συναυλία ειναι προγραμματισμένη για τις 9 το βράδυ και όσο η ώρα πλησιάζει το αγχος μου...φευγει! Άλλες εποχες θα ειχα αγχωθει σε σημείο να μην απολαυσω αυτό που τόσο καιρό περιμενα να ζήσω! Όχι αυτη την φορα όμως. Ειναι η πρωτη συναυλία του Γιάννη που θα μπορεσω να δω και η παρεα μου στην συναυλία ειναι μαλλον η καταλληλότερη για κατι τέτοιο, καθότι και φαν του Γιάννη (και ψιλοτσιμπημένη μαζι του).
Η ώρα πλησιάζει και χαζευουμε την σκηνη που εχει πανω της τα όργανα και αναμμένους του προβολεις. Σε λίγη ώρα και όχι πολυ αργότερα απο την ώρα που υπολογιζότανε να εμφανιστει ο Γιάννης Κότσιρας, βγαινει στην σκηνη! Μια μεγάλη στιγμη στην ζωη μου επιτέλους ήρθε! Ο Γιάννης Κότσιρας μπροστα μου, λίγα μετρα απο μενα, τραγουδάει με μια φωνη υπέροχη όπως πάντα, με καθαρότητα σαν αυτη του στουντιο, με μια άνεση όπως την περιμενα και με ενα χαμόγελο μόνιμο σχεδόν κολλημένο στο προσωπο του. Υπήρξε όμως μια μεγάλη διαφορα: το γνωστό,μακρυ μαλλί του δεν ητανε όπως παλια, πρόσφατα αλλαξε (και χάλασε) το λουκ του και εκοψε τα μαλλια του πιο κοντα. Χαλάλι του, η φωνη του ειναι καθαρη, δυνατή και ακουγεται στα βάθη της ψυχης μου. Βασικα, ηθελα να παω στην συναυλία για να ακουσω 6-7 τραγουδια του συγκεκριμένα. Δεν τα ειπε όλα, ειπε 3-4 και μαλιστα το ένα, το πιο αγαπημένο μου, το έκοψε στην μέση και παρουσιάσε μια άλλη εκδοχη του, πολυ πιο χαρουμενη και καλοκαιρινη, κατι που χαροποιησε ιδιαιτερα την συνοδό μου (και το έδειξε ξεκαθαρα!).
Απο την αρχη της συναυλίας δεν εχουμε βαλει γλώσσα μεσα. Δεν εχουμε σταματησει να σχολιάζουμε, να κοροιδευουμε και να πειραζουμε ο ένας τον άλλον. Όχι οτι αγνοούσαμε την συναυλία και τον Γιάννη, οοοοοχι, απλα ετσι θελαμε να την ζήσουμε την συναυλία. Δεν θελαμε να καθισουμε με χερια σταυρωμένα και με προσηλωμένο βλέμμα να κοιτάμε την συναυλία.Θελαμε να...αυτό που καναμε τελος πάντων (καποιες μυρωδιες προσπάθησαν να μας αποσπάσουνε αλλα δεν καταφέρανε και πολλα). Τετοιες καταστάσεις ειναι σαν το φαγητό με καλή παρεα: δεν σε νοιάζει το φαγητό, όσο νόστιμο κι αν ειναι. Σε νοιάζει να το φας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και με τον συγκεκριμένο τρόπο. Κι ας μην χορτάσεις απο φαγητό, χορταινεις απο την εμπειρια, αυτό θελεις πάνω απ'όλα.
Η συναυλία συνεχιζεται, δυο νεες φωνες που εχει μαζι του ο Γιάννης εμφανίζονται για λίγη ώρα και δυστυχως μας αφαιρουνε χρόνο απο τον Γιάννη, αλλα δεν πτοουμαστε καθόλου. Γελιο, πολυ γέλιο, κουβέντα, μυρωδιες απο πατατες τηγανητες να μας εχουν τρυπησει την μύτη (οχι εμενα τόσο βεβαια...) και μια βροχη που ευτυχως ποτέ δεν ήρθε παρόλες τις σταγόνες που μας εστειλε. Καποια στιγμη η συναυλία τελειωνει. Ή ετσι φαινεται. Η ορχήστρα αποχωρει αφου παρει το χειροκρότημα της αλλα η συνοδός μου λεει οτι θα ξαναβγει στην σκηνη. Τα φωτα σβήνουνε για λίγο αλλα ο Γιάννης επανερχεται.Λεει ενα κομματι απο το πρωτο τραγουδι της βραδιας και μετα αποχωρει παλι η ορχήστρα, ο Γιάννης ανεβαινει κοντα σε εναν απο τους μουσικους που έμεινε και (επιτέλους!) ξαναλεει το αγαπημένο μου τραγουδι! Χωρις διακοπες, χωρις νεες προσθηκες, χωρις τίποτα. Ετσι όπως το αγαπησα αυτό το τραγουδι, όπως το θελω. Κι εγω, θελοντας και μη, δακρύζω και μόνο που το ακουω ετσι όπως ηθελα να το ακουσω.
Αυτό ήτανε. Η συναυλία ολοκληρώθηκε. Και ητανε μια εμπειρια απο τις λίγες. Όχι, δεν αναφερομαι στην ίδια την συναυλία, ετσι κι αλλιως ητανε μετρια, δεν ειπε πολλα αγαπημένα μου τραγουδια. Η αληθινη εμπειρια, αυτη δλδ που παντα θα θυμάμαι και εχει γράψει μεσα μου, ειναι η παρακολουθηση αυτης της συναυλίας με αυτον τον άνθρωπο, με αυτόν τον τρόπο, σε αυτη την φάση της ζωης μου. Δεν νομιζω να υπήρχε καλύτερος τρόπος να το ζησω αυτό το πραγμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτη την βραδια στην ζωη μου...

ΥΓ: Θα μπορουσα να γραφω για ώρες, μερες, βδομάδες για το πως πέρασα και πως αισθάνθηκα να παρακολουθω αυτη την συναυλία με αυτόν τον άνθρωπο και πως με εκανε να αισθανθω. Αλλα δεν θα το κάνω. Αυτα ειναι μυστικές "αναρτησεις" σε ενα ιδιωτικό και ιδιαιτερο "μπλογκ", στην ψυχη μου την ίδια...

Αλλαγη σε εξελιξη...

αλλαγή η [alají] : η ενέργεια ή το αποτέλεσμα του αλλάζω.
1α. μετάβαση από μια κατάσταση ή μορφή σε άλλη· μεταβολή, ό,τι διακόπτει την ομοιομορφία και τη μονοτονία και δημιουργεί κάποια ποικιλία, το να γίνεται κάποιος διαφορετικός, αλλαγή στο χαρακτήρα, στη συμπεριφορά ή στην εξωτερική εμφάνιση.
β. αυτό που έχει αλλάξει
2α. αντικατάσταση, καθαρισμός τραύματος και αντικατάσταση των επιδέσμων
β. ανταλλαγή
[αρχ. ἀλλαγή]
πηγη: Λεξικό Τριανταφυλλίδη
.

Αλλαγή, θεραπεία, ψυχανάλυση, "διαφθορά", όπως θελετε πειτε το. Αυτό τέλος πάντων μου συμβαινει εδώ και κάποιο καιρό. Με προσπάθεια αλλα και με ανεπανόρθωτα αποτελεσματα. Όταν δεις κατι όμορφο και καλό δεν μπορει να συνεχισεις να εισαι μίζερος, σοβαροφανής, αγχωμένος με το μέλλον ή το τώρα, ετσι μου έδειξε ενας σοφός άνθρωπος πρόσφατα. Και εχει δίκιο. Αν δεις οτι μπορείς να είσαι χαρουμενος και να κανεις τους ανθρωπους σου (και όχι μονο) ευτυχισμένους τότε οφειλεις στον εαυτό σου να επιμεινεις και να μην διστάζεις. Ακομα κι αν καμια φορα ακουγεται σαν παραμυθι. Άλλωστε και η ζωη μια ιστορια ειναι που μπορεις να την στολίσεις όπως θέλεις εσυ, να φτιάξεις έτσι τις λεπτομέρειες της ωστε να σε γεμίσουνε χαρα και χαμόγελο.
Η αλλαγή έχει παντα μεσα της το στοιχειο του σοκ, της έκπληξης. Ειναι σαν την αποκάλυψη του πραγματικου κόσμου στο The Matrix. Στην δικια μου περιπτωση ο Μορφέας είναι χαμογελαστός όμως και μου έδειξε τον κόσμο που έβλεπα με εναν άλλο τρόπο. Εναν τρόπο τόσο απλό που δεν μπορεις να περιμενεις στιγμη να τον ξαναζησεις απο την αρχη σχεδόν με τον τρόπο που σου έδειξε για να μην χάσεις χρόνο.
Αλλαγη λοιπόν, στον κατάλληλο χρόνο, την κατάλληλη στιγμη στην ζωη μου, με τον κατάλληλο τρόπο, απο τους κατάλληλους ανθρώπους...

Με δυο τρεις λέξεις

Σ'αγαπώ

Σε θέλω

Μου λείπεις

Φίλα με

Είμαι εδώ
Αγκάλιασε με

Μπορείς να μιλάς για ώρες και να λες λίγα. Και να έχεις μια επίδραση μικρή. Φτάνουν όμως δυο τρεις λέξεις για να γεμίσεις με συναισθήματα, για να σε κάνουνε ευτυχισμένο, για να πλημμυρίσεις τόσο πολύ ώστε να δακρύσεις.
Δυο τρεις λέξεις απλές, γεμάτες νόημα και αλήθεια...
Δυο τρεις λέξεις που θα μεταφέρουνε ότι έχεις μέσα σου και θα το ακουμπήσουνε τρυφερά στα χέρια του άλλου...
Δυο τρεις λέξεις φτάνουνε για να γελάς ή να κλαις ευτυχισμένος...
Δυο τρεις λέξεις αρκούνε για να κάνουνε το "ευχαριστώ" μικρό...

Της νύχτας πλάσμα

Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε στα Γιάννενα, απέναντι απο το ξενοδοχείο που έμεινα την τελευταία φορά που έμεινα εκεί και είναι γραμμένο με τον "αναρχικό μαρκαδόρο", ένας είδος μαρκαδόρου που χρησιμοποιείται απο γκραφιτάδες για tags και απο διάφορους άλλους για διάφορα συνθήματα. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που έγραψε αυτό στον τοιχο έχει γράψει αρκετά πράγματα σε διάφορους τοίχους σε όλη την πόλη, αναγνωρίζω τον γραφικό χαρακτήρα.
Ποτέ δεν ημουνα λάτρης της νύχτας. Για την ακρίβεια μου άρεσε να ξυπνάω νωρίς το πρωί. Τους τελευταίους 8 μήνες περίπου όμως αρχίζω να γνωρίζω την νύχτα. Όχι με τον κλασικο τρόπο του νυχτοπερπατήματος και της μπαρότσαρκας αλλα με έναν διαφορετικο τρόπο, τέτοιον που να μπορω να επικοινωνώ με ανθρώπους ιδιαίτερους. Δεν ξέρω αν έγινα νυκτόβιος ή αν πλεον ειμαι παραπάνω απο "γουαναμπή ξενύχτης" όπως κάποια με αποκάλεσε πριν καιρό. Ξέρω όμως οτι το απολαμβάνω και ότι περνάω τέλεια πια. Και τωρα με παρέα έναν γάτο...

Ρε, λες;

Αρχίσανε να μιλάνε και οι τοίχοι;

Μας την λένε κιόλας;

...

...ρε, λες;

Taiko Drums

Υπέροχος ρυθμός, τελειος ήχος, ο συνδυασμός με την θεατρικότητα των παιχτών ειναι αρμονικός. Εχω κολλήσει άσχημα!

Ερωτας

Αυτο τον πίνακα του Modigliani τον ερωτευτηκα απο την πρώτη στιγμή που τον είδα, σε ένα μαγαζί με αφίσες. Παραμένω ακομα τρελά ερωτευμένος...

Τελος και Αρχη

Εξεταστικη τέλος. Επιτέλους!



Καλοκαίρι ξεκινά. Επιτέλους!

Πισωπατώντας...

"Πισωπατώντας πάμε προς το μέλλον, γι'αυτό και δεν το ξέρουμε πως θα είναι..."

Αυτή η μεγάλη κουβέντα ειπώθηκε εν αγνοία του πόσο μεγάλη κουβέντα είναι στην πραγματικότητα και αυτό της δίνει την ιδιαότητα της πραγματικά μεγάλης κουβέντας, της ειλικρινούς συμβουλής και της σοφής νουθεσίας. Και ειναι μια ΤΟΣΟ μεγάλη αλήθεια, μα τόσο μεγάλη...

Ενας χοντρούλης κυριούλης

Ενας χοντρούλης κυριούλης έφτασε υπο μορφη καρφίτσας σήμερα μέσα σε έναν φάκελο και ο έρωτας αναμεσα μας ήταν αστραπιαίος! Σήμερα ήταν σε λαϊκο προσκύνημα στο σπίτι (όπου ΟΛΟΙ το ερωτευτήκανε επίσης) και απο αυριο πάει στην μόνιμη θέση του, την φωτογραφικη μου τσάντα.

Δεν ξέρω πως να ευχαριστήσω την δημιουργό του! Ίσως με ένα μεγάλο...

Ευχαριστώ!

update: και το όνομα αυτού, Πρίγκηπας (νονά η Mafalda, κι ας μην το κατάλαβε)

Η Καλύτερη φώτο ever!

Οι καλύτερες μου εικόνες ειναι αυτές που δεν φωτογράφησα ποτε! Και δεν θα φωτογραφήσω. Γιατι θέλω να λειτουργώ με τα μάτια μου κι όχι με την μηχανή μου. Θελω να φωτογραφίζω αυτά που θέλω να βλέπω και να ζω αυτά που και η καλύτερη φωτογραφική μηχανή δεν μπορεί να αποτυπώσει.
Εξάλλου πως μπορεις να φωτογραφίσεις ενα χάδι, ένα βλέμμα του αγαπημένου σου ανθρώπου, το χαμόγελο ενός φίλου ή μιας φίλης; ένα όνειρο, ένα "σ'αγαπώ", ένα "μου έλειψες";
Ακόμα κι αν μπορούσα να φωτογραφήσω, να φυλακίσω κάτι τέτοιο, θα προτιμούσα να το κρατήσω στο μυαλό μου, να το ζήσω...

Καθρεφτης;

Ο καθρέφτης στο σπίτι μου ειναι ίσως το πιο άχρηστο κομμάτι του σπιτιού.

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι όσες φορές κι αν περάσω απο μπροστά του δεν κοιτάω...

Tο πετ κοκ σκοτώνει

Ξεκίνησε σαν τοπικό πρόβλημα και τείνει να πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Δεν πέρασαν ούτε δύο χρόνια από τότε που οι κ. Σουφλιάς και Σιούφας έδωσαν άδεια για πιλοτική καύση πετ-κοκ (pet-coke) σε κεραμοποιείο της περιοχής Λάρισας.
Και είναι το πετ-κοκ παραπροϊόν της απόσταξης του πετρελαίου με αυξημένη περιεκτικότητα σε θείο που κατά την καύση του απελευθερώνει στην ατμόσφαιρα οξείδια του θείου και του άνθρακα, πολυαρωματικούς υδρογονάνθρακες, βαρέα μέταλλα (βανάδιο και νικέλιο), τέφρα, αναπνεύσιμα μικροσωματίδια κ.ά.

Σήμερα, το πετ-κοκ πέρα από τα ασβεστοκάμινα και τα τσιμεντάδικα όπου χρησιμοποιείται από χρόνια, καίγεται σε κεραμοποιεία στην Πελοπόννησο, την Αττική, την Κρήτη, τη Λάρισα και δεν ξέρουμε που αλλού. Σήμερα, δεκάδες καμινάδες ανά την Ελλάδα σκορπούν θάνατο γύρω τους.

Σε μια εποχή όπου εκατομμύρια άνθρωποι, οργανώσεις, επιστήμονες ανά τον κόσμο παλεύουν για να μειωθεί η χρήση ορυκτών καυσίμων, στη χώρα μας επιτρέπεται η χρήση τους από την πίσω πόρτα. Σήμερα όπου η κλιματική αλλαγή και το φαινόμενο του θερμοκηπίου είναι στην κορυφή των παγκόσμιων προβλημάτων, οι κύριοι Σουφλιάς και Σιούφας καρφώνουν το φέρετρο του πλανήτη χαμογελώντας υποκριτικά.

Αντέδρασε κι εσύ!

Μάθε αν καίγεται πετ-κοκ στην περιοχή σου.

Ύψωσε τη φωνή σου μαζί με όλους. Πες όχι στην χρήση του πετ-κοκ ως καύσιμου!

Χρησημοποιήσε το Banner στο blog σου!

Γιατί το πετ-κοκ σκοτώνει!

Σαββατοκυριακο

Άννα

Γιάννη

Εφη

Δώρα

Αλέξανδρε

Αργυρή

Γιάννη

Κωστή

Λαυρεντία

Αντώνη

Πώς να βρω μια αγκαλιά να σας χωρέσω όλους για να σας ευχαριστήσω

για αυτό το Σαββατοκύριακο;

Αμαλία

Την προσπάθεια και το blog της Αμαλίας το έμαθα πριν απο λίγο καιρό μέσω κάποιου άλλου blogger και ομολογώ οτι σοκαρίστηκα. Κόλλησα πολύ άσχημα όταν διάβασα το ποστ της "Εξ'αιτίας σου "γιατρέ μου"...". Κόλλησα όπως κάποιος ο οποίος διαβάζει κάτι τόσο άσχημο γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε σχεδόν να σε πιάνουν τα δάκρυα. Απορώ όμως τι δάκρυα. Δάκρυα ντροπής που παραπονιέμαι για τα δικά μου μικρότερα προβλήματα; Δάκρυα οργής για τους "αλμπάνηδες"; Δάκρυα συμπονοιας για τον πόνο ενός ανθρώπου που φαινότανε πιο δυνατός κι απ'τους υγιείς;

Όταν το θέμα βγήκε στα κανάλια δεν το είδα καθότι προσπαθώ να απέχω απο την τηλεόραση. Χάρηκα ωστόσο που έστω ακούστηκε και ακόμα κι αν ένας έμαθε κάτι, ειναι κέρδος.

Πριν λίγες έμαθα για τον θάνατο της Αμαλίας απο τον Περίπατο και δεν το πολυπίστευα. Φυσικα δεν ήταν παράλογο να πεθάνει η Αμαλία αλλα μαθαίνοντας τα πόσα πέρασε και πόσους πόνους υπέφερε άρχισα να την θεωρώ...δεν ξέρω...σχεδόν αθάνατη. Μπορει και να πίστεψα οτι τελικά κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει ουσιαστικά, κάποιος γιατρός, θεραπευτής, δεν ξέρω.

Η 1η Ιουνίου ειναι κι ελπίζω να μείνει αφοσιωμένη στην Αμαλία. Στην Αμαλία ως ένα γεγονός ιατρικό, κοινωνικό, διαδικτυακό και ανθρώπινο. Όπως και να ακούγεται, μου έμαθε πολλά και έστω κι αν ποτέ δεν έγραψα μια κουβέντα ποτέ στο blog της, μου δίδαξε πολλά.Ελπίζω τελικά να ανακουφίζεται εκει που ειναι...

Μιχάλης Οικονομίδης. Μορφή. Μεγάλη μορφή ο τύπος. Καθηγητής στην σχολή στο εργαστήριο Γλυπτικής, γλύπτης ο ίδιος και ζωγράφος. Απίστευτα καλός και υπομονετικός εκπαιδευτικός, με γνώσεις και πολύ αγάπη για εμάς τους φοιτητές και το αντικείμενο του και φυσικά πολλοί τον εκμεταλευότανε. Απίστευτος τύπος, μιλούσαμε αρκετά και μου έκανε πολύ εντύπωση η ζωή του. Μαθήτευσε και έμεινε στην Γαλλία αρκετά χρόνια, προσωπικός φίλος του Νουρέγιεφ και γενικα γυρισμένος. Μέχρι και road trip με Vespa και ΖΑΝΑΕ έκανε στην Ευρώπη. Απίστευτος, ζήλευα τόσο πολύ την ζωή του τότε.

Τις πρώτες μέρες στην σχολή μαζί του, δεν μας πήγε στα "χοντρά" της γλυπτικής. Θεωρητικά και διάφορα άλλα κάναμε. Μετά μπήκαμε στον πηλό. Ήταν σε κάτι τεράστια κουτιά απο ατσάλι για να μην στεγνώνει και είχε μια τέλεια αίσθηση, διαφορετική απο κάθε άλλο πηλό που είχα αγγίξει μέχρι τότε, αφού ήταν υψηλής ποιότητας πηλός και με πολύ καλές αναλογίες των υλικών. Τον θυμάμαι, όποτε έσκαγε μύτη στο εργαστήριο, ήταν με κάτι 80's πουλόβερ και κάτι καρώ πουκάμισα, πρόχειρα για να μην λερώνεται. Κι εδώ ειναι το πιο εντυπωσιακό που μου έμαθε: όταν κάποιες κοπέλες ερχότανε στο μάθημα ντυμμένες λες και πηγαίνανε για νυφοπάζαρο (λες;), τους την έλεγε. Φώναζε και διαμαρτυρότανε ότι δεν ειναι ντύσιμο αυτό για εργαστήριο. Και είχε δίκιο. Μας έμαθε λοιπόν ότι στην γλυπτική και την Τέχνη γενικά, δεν λερωνόμαστε. "Η ύλη δεν ειναι βρωμιά, δεν ειναι λέρα",έλεγε, "ειναι ύλη, ειναι μέρος απο το περιβάλλον μας και μέρος απο τον κόσμο μας τελικά". Και γι'αυτό μας έλεγε ότι δεν πρεπει να αισθανόμαστε οτι ειμαστε λερωμένοι όταν είχαμε πάνω μας πηλό, χρώμα, γύψο ή οτιδήποτε. Όλα αυτά ήταν μέρος της φύσης, όπως κι εμείς και άρα δεν είχαμε λόγο να τα απορρίπτουμε ή να αηδιάζουμε με αυτά. Με συγκλόνισε αυτή η αντίληψη, δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεχάσω αυτό το δίδαγμα του.

Και το θυμήθηκα απόψε, όπως ερχόμουν στο σπίτι κι έβρεχε. Όλοι τρέχανε να κρυφτούνε, να μην βραχούνε, γλυστρούσανε γιατι ήταν απρόσεκτοι, λερωνότανε, σκουντουφλούσανε και γενικά ταλαιπωρούτανε και γινότανε νούμερα τελικά. Όχι, εγώ δεν το έπαιζα και καλά "άρχοντας". Απλά απολάμβανα την βόλτα στην βροχή.

Ευχαριστώ κε. Μιχάλη...

Δεν πίνουμε όταν οδηγάμε λέμε!

Δεν θέλει πολύ...

Δεν θέλει πολύ.

Ένα καφεδάκι, γλυκό, ένα καλό βιβλίο και . . . ησυχία. Αυτό έγινε και σήμερα: ένα κρύο latte, ενα espresso brownie και τα Χαστουκόψαρα του Χρηστίδη. Το μαγαζί σχεδόν άδειο, έξω να βρεχει τρελά κι εγω μέσα να διαβάζω και να γελάω. Να δακρυζω απο τα γέλια και να μην μπορώ να διαβάσω άλλο απο το νευρικό γέλιο. Έμοιαζε σχεδόν ευτυχία. Μιάμιση ώρα, σε ένα άδειο μαγαζί παρέα με ένα καλό βιβλίο και ένα καφεδάκι. Ειχα πολύ καιρό να γελάσω έτσι, να περάσω τόσο καλά.

Δεν θέλει πολύ!

Πόσο μακριά;

Για πρώτη φορά ίσως στην Ιστορία, είμαστε τόσοι πολλοί σε αυτόν τον πλανήτη. Τόσοι πολλοί αλλά τόσο στριμωγμένοι σε τόσο λίγο χώρο. Πόσο κοντά ειμαστε όμως οι άνθρωποι πραγματικά; Γιατί πρεπει να καθόμαστε στην άλλη άκρη απο εκει που κάθεται ο άλλος στο παγκάκι; Γιατί αν καθήσει κάποιος στην μέση, κοντά στον άλλον είναι ενοχλητικός/ απειλητικός/ ανώμαλος/ επικινδυνος; Γιατί όταν περνάω δίπλα απο μια γυναίκα που έρχεται απο την άλλη κατευθυνση του δρόμου πρεπει να είμαι στην άλλη άκρη για να μην θεωρηθώ επίδοξος βιαστής/ δράκος/ επιδειξίας;

Η Lyn Lofland, θεωρεί οτι ο κάθε άνθρωπος οριοθετεί τον προσωπικό του χώρο σε δημόσιους χώρους με μια "φυσσαλίδα" (bubble) μέσα στην οποία βρίσκεται μόνο ο κάθε άνθρωπος και δεν δέχεται να πλησιάσει κανείς άλλος. Η "υπερβολική" εγγύτητα δημιουργεί μια ρήξη αυτής της φυσσαλίδας και το σοκ απο αυτη την ρήξη οδηγεί σε μια έντονη αντίδραση του αστού, συνήθως φυσικά επιθετική προς τον "εισβολέα".

Ο McNair απο την άλλη στην "Κουλτουρα του Στριπτηζ" θεωρεί ότι ο εκδημοκρατισμός του σεξ έχει οδηγήσει σε μια εξοικείωση με το σώμα (κυρίως το γυναίκείο φυσικά) αλλα αυτό δεν οδηγεί σε μια βελτίωση στις ανθρώπινες σχέσεις απαραίτητα.

Στην Ελλάδα, το χειροφίλημα, το σταυρωτό φιλί (ακόμα και μεταξύ αντρών) και η αγκαλιά ήταν κλασικές σχεδόν χειρονομίες μέσα στα πλαίσια γνωριμιών και παρέας μεταξύ ανθρώπων. Κάποτε φυσικά αυτό. Σήμερα πια;...

Για μια ιστορία

Για μια ιστορία που τελείωσε πριν καλά καλά ξεκινήσει

Για μια ιστορία με ένταση και πάθος αλλά χωρίς διάρκεια

Για μια ιστορία που ξεκίνησε σαν μια μεγάλη έκπληξη

Για μια ιστορία που δεν μπορώ να βγάλω απο το μυαλό μου

Για μια ιστορία που . . .

Τριβή...

τριβή, η [triví] O29 : 1. η δύναμη που ασκείται σε ένα σώμα, όταν αυτό κινείται σε επαφή με ένα άλλο σώμα: Eσωτερική ~, στο εσωτερικό των σωμάτων. Eξωτερική ~, μεταξύ δύο σωμάτων ή ενός κινητού με ένα ακίνη το σώμα. H ηλέκτριση των σωμάτων γίνεται με ~, με επαφή και με επαγωγή. (επέκτ.) η φθορά που προκαλεί η τριβή. 2. (μτφ.) α. η πείρα που αποκτά κάποιος ύστερα από μακροχρόνια άσκηση σε ένα επάγγελμα. β. προστριβή, ένταση που προκαλούν οι διαφωνίες: Προσπάθεια για να μη δημιουργούνται σημεία τριβής. [λόγ. < αρχ. τριβή] (πηγή: Τριανταφυλλίδης Online)

Και μια προσωπική προσθήκη:

3. ουσιαστικό, χαρακτηριστικό της καθημερινής επαφής δυο ανθρώπων, εμφανίζεται μετά απο ένα απροσδιόριστο χρονικό διάστημα αλλα εγκαθίσταται μόνιμα σαν παράσιτο και τρέφεται με την ουσία της σχέσης. Συμπτώματα: γκριμάτσα, βαρεμάρα, πικρόχολα σχόλια, ευθιξία, παραίτηση. Θεραπεία: αναζητείται (προσφέρεται αμοιβή, αρκει να ειναι διαφορετική απο αυτη που ειναι προφανής και την ξέρω...)

"Photograph, photograph!"

Καλοκαίρι 2006, εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη. Ειναι η δεύτερη μέρα της εκδρομής το οποίο σημαίνει οτι τα δυο προηγούμενα βράδια κοιμήθηκα 5 ώρες συνολικά, ταξίδεψα καμια χιλιάρα χιλιόμετρα σε λεωφορείο κι έχει πολύ (πολύ!) ζέστη στην Κωνσταντινούπολη. Μετα απο μια ξενάγηση στον Ιπποδρομο, το Μπλε Τζαμι και την ΑγιαΣοφιά επισκεπτόμαστε την Μονή των Ζώντων, μια υπέροχη Μονή κάπου στην χαώδη Κωνστανινούπολη. Φυσικά ειμαι με την μηχανή ανα χείρας και "πυροβολώ". Πολύ φως, σκληρό αλλα για τον "τουριστικό" χαρακτηρα των φωτογραφιών ειναι αρκετά καλό. Μετά την επίσκεψη στην Μονή, αποφασίζουμε να πιούμε ένα καφεδάκι, το οποίο και πίνουμε στα γρήγορα παράλληλα με μια συζήτηση αν ο καφές λέγεται τελικά "τούρκικος" ή "ελληνικός". Αποφασίζουμε να αναχωρήσουμε και προχωράμε προς το λεωφορείο. Λίγο πριν ανεβώ, ακούω κάποιες φωνές να λένε "photograph, photograph!!!". Γύρισα να δω και βλέπω δυο τουρκάκια να με πλησιάζουν και να δείχνουν την μηχανή στα χέρια μου. Συνεχίζουν να φωνάζουν "photograph" κι αρχίζω να καταλαβαίνω. Με απόλυτη φυσικότητα τότε πήρανε την πόζα όπως φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία. Με χαμόγελο, μπροστά απο κάποιο ερειπωμένο μαγαζί, με το χέρι του ενός πάνω απο τον ώμο του άλλου, τα δυο αυτά τουρκάκια μου χαρίσανε μια απο τις πιο όμορφες στιγμές του ταξιδιού και μια φωτογραφία για την οποία αισθάνομαι πολύ τυχερός.

Η βοσκοπούλα που μου άλλαξε την ζωή

Τα τελευταία χρόνια παθιάζομαι με τους ανθρώπους με δημιουργικότητα. Καλλιτέχνες πάσης φύσεως με πάθος για δημιουργία, για την κατασκευή εκ του μη όντος. Το θεωρώ μαγικό, μοναδικό συναίσθημα να δημιουργείς αλλά και το να εισαι σε έναν χώρο (κοινωνικο και πραγματικό) που οι άνθρωποι γύρω σου δημιουργούν, παράγουν κάτι που αγαπούν. Απο τα εργαστήρια ζωγραφικής, χαρακτικής και γλυπτικής με ανθρώπουςπου πάνω ή μπροστά ή γύρω απο ένα χαρτί, ενα κομμάτι ξύλο ή πέτρα ή πηλό, πάντα ένιωθα ένα υπέροχο αίσθημα πλήρωσης, σαν να βρισκόμουν μπροστά σε ένα κοσμικό γεγονός, μια μινι-Δημιουργία. Ο Dali φέρεται να έχει πει οτι προσπαθούσε να κάνει αυτο που ακομα και η πιο απλή βοσκοπούλα στην Προβηγκία μπορουσε να κάνει, να "γεννήσει". Αυτη η φράση (δεν με νοιάζει αν την είπε όντως και πως την είπε ακριβώς) με συγκλόνισε, άλλαξε εντός μου τον ρυθμό του κόσμου που λένε. Εϊδα τους ανθρώπους γύρω μου με άλλο μάτι: θαυμασα, ζήλεψα και θεοποίησα σχεδόν την γυναίκα με τον έμφυτο βιολογικό ταλέντο της γέννας, της δημιουργίας που επεκτείνεται και σε πνευματικά ταλέντα. Απο εκεινη την στιγμή, η Δημιουργικότητα απετέλεσε για μένα ένα μεγάλο κριτήριο για το πως θα βλέπω τους ανθρώπους και πως θα ειναι οι σχέσεις μου μαζί τους.

Τον τελευταίο χρόνο, 5 χρόνια μετά την εισαγωγή μου στην σχολή αρχίζω να γνωρίζω πραγματικά ανθρώπους - δημιουργούς που με συγκλονίζουν. Απο την μουσική και την συγγραφή, μέχρι την ζωγραφική και το graffiti. Ένας νέος κόσμος έχει ανοίξει πια μπροστά μου και αποκαλύφθηκε με το σοκ που το Matrix αποκαλύφθηκε στον Neo. Ενας νέος κόσμος που δεν ξέρω αν τον λατρευω γιατι αγνά λατρευω την δημιουργία ή αν υπάρχει και ο καημός πως ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου ιδιαίτερα δημιουργικό (γι'αυτο και αγαπώ την φωτογραφία, γιατι μου προσφέρει λίγη απο την χαρά της δημιουργίας). Ξέρω όμως οτι πλέον ειναι η ζωή μου!