it's ok...

Μερικές φορές φτάνει ένα μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα για να δεις τα πράγματα έστω και λίγο πιο καθαρά και να βάλεις μια τάξη στο μυαλό σου. Για να νιώσεις καλύτερα. Για να έχεις μια καλύτερη επόμενη μέρα. ΟΚ είναι αυτό που σε βοηθά τελικά. Thank you for beign born, dear!
Εδώ και καιρό με παραξένευε η φρίκη των ανθρώπων με το Ίντερνετ. Ειδικά με παραξενεύανε οι άνθρωποι που πιστεύουν πως το ίντερνετ έφερε νέα, ειδεχθή πράγματα που δεν τα είχαμε. Σάλο έχει προκαλέσει π.χ. το γεγονός πως εταιρείες ψάχνουν και φτιάχνουν το "ηλεκτρονικό προφίλ" μας, ψάχνοντας πληροφορίες για εμάς online. Ε, και; Παλιότερα δλδ δεν ρωτούσαν στην "πιάτσα" οι άνθρωποι να μάθουν για σένα; δεν υπήρχαν άνθρωποι που διαδίδανε βρώμες για σένα; δεν υπήρχανε άλλοι που αναλαμβάνανε να "αποκαταστήσουν" την φήμη σου;
Πριν λίγο καιρό, φούντωσε η συζήτηση για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα και το ζήτημα της επιστροφής τους στην Ελλάδα. Δίκαιο αίτημα κατά την άποψη μου, αλλά προφανώς υπάρχουν και άλλα θέματα στην Ελλάδα πέρα από το Νέο Μουσείο Ακρόπολης ή τα Μάρμαρα για να μας απασχολήσουν κι εμάς και το Υπουργείο Πολιτισμού. Σε αυτό το θέμα αναφέρεται αυτό το άρθρο και με βρίσκει σύμφωνο. Το θέμα "Ακρόπολη" έχει γίνει περισσότερο φορέας πολιτικής παρά θέμα πολιτισμού στην Ελλάδα και δυστυχώς αυτό γίνεται με πολλά μνημεία σε όλη την Ελλάδα: έτσι και στην Λάρισα, με το Αρχαίο Θέατρο να παραμένει σε έναν βαθμό κάτω από την γη αλλά να το θυμούνται όποτε τους βολεύει και την Βιβλιοθήκη της πόλης, η οποία επι χρόνια δεν ολοκληρωνότανε με την δικαιολογία οτι έπρεπε να διώξουν τα περιστέρια από το γιαπί πρώτα. Καλό;
Για το μεγάλο θέμα "Πολιτισμός" βλέπουμε ένα ενδιαφέρον (αλλά παράξενα γραμμένο κατά την γνώμη μου) άρθρο εδώ, το οποίο μας εξηγεί την έλλειψη ουσιώδους σημασίας και στην έννοια "πολιτισμός" για τον νεοέλληνα αλλά και την ανεπάρκεια του Υπουργείου Πολιτισμού διαχρονικά. Δεν συμφωνώ απόλυτα, αλλά έχει ένα ενδιαφέρον...
Σχετικά με την Φωτογραφία, πολύ το χάρηκα που άνοιξε ένας χώρος αποκλειστικά γι'αυτήν στην Αθήνα και μάλιστα με άποψη και με ωραίες ιδέες! Ελπίζω να δούμε ωραία πράγματα εκεί και να μπορέσω να την επισκεφτώ σύντομα. Η έκθεση με την οποία ξεκίνησε πάντως είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον!
Το καλυτερότερο κόλπο για την προώθηση της ιδέας του, το έκανε ένας φωτογράφος στην Γαλλία, στο Paris Photo 2009: τύπωσε vintage φωτογραφίες σε μικρό μέγεθος και πολλές φορές, γέμισε σακούλες με αυτές και μετά τις σκόρπισε στην είσοδο του Λούβρου, με σκοπό οι άνθρωποι που θα σκύψουν να τις μαζέψουν, να δούνε αρκετές από αυτές και μάλιστα δωρεάν! Απίστευτη ιδέα!
Μιας και αρχίσαμε με την φωτογραφία, εδώ είναι μερικά υπέροχα σχέδια για μπλούζες για ανθρώπους που είναι παθιασμένοι με την φωτογραφία! Τρελό χιούμορ, συνδυασμός λόγου και εικόνας, άλλα λιτά κι άλλα πιο περίπλοκα, τα λάτρεψα όλα!!!
Και συνεχίζοντας για φωτογραφία, πριν από καιρό είχα μιλήσει για τις "αληθινές" και μη γυναίκες, για το θέμα της εικόνας και πως η φωτογραφία επηρεάζει την γυναικεία ψυχολογία περισσότερο απ'όσο νομίζουν πολλοί. Τον τελευταίο καιρό προέκυψε ένα αίτημα κάποιων να σηματοδοτείται η κάθε φωτογραφία που είναι "πειραγμένη" και τυπώνεται! Κύρια δικαιολογία είναι το να αποφευχθεί η "λάθος" εικόνα που δείχνουν κάποια έντυπα σχετικά με το γυναικείο σώμα που σε μερικές περιπτώσεις προωθεί, θεωρητικά, την ανορεξία ή τις αναξέλεγκτες πλαστικές επεμβάσεις. Δεν υπάρχει περίπτωση να προχωρήσει το θέμα, ΟΛΕΣ οι φωτογραφίες που εκδίδονται και τραβιούνται από επαγγελματίες είναι "πειραγμένες", λιγότερο ή περισσότερο. Και με το να κρύψουμε τις εικόνες δεν πολεμάμε παθογένειες όπως την ανορεξία: όπως τα αίτια όλων αυτών είναι ψυχολογικά, έτσι οφείλει να είναι και η θεραπεία τους.
Και για το τέλος, μια συσκευή που απορώ πως δεν υπήρχε εδώ και καιρό: συσκευή για SMS με την μέθοδο Braille! Επιτέλους ισότητα και στον τρόπο επικοινωνίας. Από την ώρα που το διάβασα, βλέπω μπροστά μου την εικόνα ενός ατόμου με προβήματα όρασης που ψηλαφίζει την οθόνη που γράφει το πιο σύντομο και πιο περιεκτικό μήνυμα στον κόσμο: "σ'αγαπώ".

καλή σας μέρα...

F*ck u and thank u

Σαν το "block" πάντως δεν έχει. Είτε είναι writer's block, είτε photographer's είτε blogger's, είναι μεγάλο πράγμα. Εγώ τα δυο τελευταία "έπαθα" τον τελευταίο καιρό αλλά τα ξεπερνάω. Μάλλον. Ελπίζω. Και όχι. Τέτοιου είδους μπλοκαρίσματα έχουν βέβαια το κακό πως είναι αντιπαραγωγικά, αλλά έχουν κι ένα πλεονέκτημα: σου δίνουν την ευκαιρία να ξαναδεις τον εαυτό σου και μερικά πράγματα πάνω σου, να επανεξετάσεις τι κάνεις, γιατί το κάνεις και πως θα συνεχίσεις να το κάνεις. Σου δίνουν την δυνατότητα να δεις καθαρά τον εαυτό σου μακριά από την δημιουργικότητα σου και σου "απαιτούν" σχεδόν να την επανεξετάσεις, να την αμφισβητήσεις, να την ξαναγαπήσεις. Εντάξει, δεν θα πετάς κι από την χαρά σου, δεν θα το επιδιώκεις κιόλας, αλλά 'νταξ' καλό είναι καμιά φορά να το περνάς να "ισιώνεις". Κι άμα είσαι έτοιμος να πεις και καμιά σκληρή κουβέντα και στον εαυτό σου, ακόμα καλύτερα. Όπως το "ξεκόλλα, δεν σου φταίει το μέσο που χρησιμοποιείς, το μυαλό σου φταίει".
Η καταιγίδα συνεχίστηκε και αυτή την περίοδο και θα ήταν ευχάριστα μεγαλύτερη αν πήγαινα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όπως είχα κανονίσει, κλείσει δωμάτιο σε γνωστό Inn., ονειρευτεί, κάνει ολόκληρο πρόγραμμα. Ας είναι καλά ο πυρετός όμως που είχα, τι καλύτερο αντί να είσαι στο Λιμάνι να είσαι στο κρεβάτι με πυρετούλι; οεο;;; το κράξιμο σκέφτομαι μόνο...
Από τα πολλά (άπειρα) που διάβασα αυτόν τον καιρό, εντύπωση μου έκανε η κίνηση κάποιας ιστοσελίδας να κάνει κάτι σχετικά με τις φωτογραφίες που έρχονται ως ρεπορτάζ, απο επαγγελματίες και μη, ανα τον κόσμο. Το θέμα είναι τεράστιο και όλο θα μεγαλώνει όσο θα εξαπλώνονται οι φωτογραφικές μηχανές και θα είναι πιο προσβάσιμο το φωτορεπορτάζ. Ωστόσο, προκύπτουν πολλά ερωτήματα; αν αυτή η "κεντρική" διαχείριση αυθεντικότητας είναι απαραίτητη, ποιος μας λέει πως θα είναι έγκυρη και δίκαιη; πως θα ξέρουμε οτι δεν λογοκρίνεται κάτι;
Στην Γαλλία τα μουσεία περνάνε στην αντεπίθεση. Τα δικά μας εδώ ή έχουν πρόβλημα επάνδρωσης (ελαφρώς φαλλοκρατική λέξη αλλά...) ή είναι σε αμηχανία ή προσπαθούν να βρουν άλλες λύσεις. Θα βρούν τον δρόμο τους; θα γίνει κανένας σοβαρός διάλογος; μήπως είπα μεγάλο ανέκδοτο;
Αγαπάμε Βίδο. Ο πληθυντικός επειδή εννοώ και την Saigon που επίσης αγαπά και διαβάζει Βίδο του Βήματος (για την ακρίβεια τον διάβαζε πριν από μένα). Πάντα καυστικός αλλά με χιούμορ, το τελευταίο του για την ελληνική τηλεόραση και τις υπερβολές της ήταν όχι απλά απολαυστικό αλλά τελείως αληθινό. Κι αυτό το κάνει περισσότερο σουρεαλιστικό!
Ένα άλλο υπέροχο άρθρο από κυριακάτικες έχει να κάνει με την βάση του 10 και τα ΤΕΙ στην Ελλάδα. Κι επιτέλους βάζει τα πράγματα στην θέση τους: είναι δυνατόν να μπαίνει το συμφέρον των σουβλατζίδικων κάτω από άλλα πράγματα; ε όχι ρε παιδιά, έλεος δλδ!
Πολύς ο λόγος για το νέο υπερ-υπουργείο Πολιτισμού-Τουρισμού-Αθλητισμού και τον υπουργό με συγγένειες με τους Μπενακηδες. Γενικά τον συμπαθώ, μ'αρέσουν οι κινήσεις του μέχρι τώρα, ωραίο στυλάκι, φέρεται να φέρνει κάτι καινούργιο. Έδωσε και συνέντευξη την Κυριακή εφ'όλης της ύλης και δεν μπορώ να πω οτι διαφωνώ. Το θέμα είναι τι θα κάνει απ'όλα αυτά και τα υπόλοιπα θέματα του πολιτισμού στην Ελλάδα...
Επίσης ενδιαφερουσα είναι και μια ομάδα καλλιτεχνών στην Νέα Υόρκη. Οι οποίοι σκατά τέχνη κάνουν, αυτό κάνουν...
Κι εδώ πάντως δεν πάμε πίσω από τέχνη, αν και τελείως διαφορετική. Στο Χατζηγιάννειο είχαμε έκθεση ζωγραφικής του Μωραΐτη και αμέσως μετά μια πραγματικά υπέροχη έκθεση φωτογραφία του Χατζόγλου με πανοραμικές φωτογραφίες από μηχανές μεγάλου φορμά των οποίων τα φιλμ σκανάρει και του βγάζουν μια ανάλυση περίπου 300ΜΡ!!!
Καλή εβδομάδα σε όλους σας...

The storm

Τον τελευταίο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο-καιρό η ζωή μου είναι μια μεγάλη καταιγίδα. Χιλιάδες πράγματα πετάνε γύρω μου, περιστρέφονται στο μυαλό μου, τρέχουν, γίνονται, δεν γίνονται, αλλάζουν, προκύπτουν, κινούνται, εξελίσσονται. Δεν είμαι το κέντρο του κόσμου (μάλλον), αλλά πολύ το γουστάρω που είμαι σε έναν χώρο, σε μια ηλικία και μια εποχή που γίνονται πολλά, ετοιμάζονται ακόμα περισσότερα και έχω άπειρη όρεξη να τα κάνω και να τα ζήσω όλα αυτά. Ακόμα και η καθημερινή ανάγνωση των feeds στο Reader, των προτάσεων στο Twitter ή η ανάγνωση εφημερίδων είναι ένα μικρό ταξίδι, μια αφορμή για να ανακαλύψω το επόμενο που θέλω να κανω και σχεδιάζω!
Σαν ιστορικός τέχνης και γενικά άνθρωπος που κινούμαι σε αυτόν τον χρόνο, η φετινή χρονιά είναι η πιο γεμάτη απ'ολες. Ετοιμάζεται ήδη το Artfools Video Festival αλλά και πολλές προφεστιβαλικές εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις φωτογραφίας, ομιλίες, σεμινάρια, ημερίδες, προβολές, εργαστήρια, χίλια δυο. Κι όλα αυτά σε βάζουν σε σκέψεις σχετικά με το οικονομικό κομμάτι της όλης ιστορίας, σχετικά με το δίδυμο τέχνης-χρημάτων. Ένα πραγματικά πολύ καλό άρθρο για την εμπορευματοποίηση της τέχνης και πως αυτή άλλαξε την τέχνη την ίδια, υπάρχει εδώ. Λέει πολλά για το που έχει φτάσει η τέχνη σήμερα αναφερόμενη στην ποπ αρτ και μια έκθεση αφιερωμένη σ'αυτήν και τους δημιουργούς της.
Αν υπάρχει μια μεγάλη έκθεση που θέλω να δω από κοντά, αυτή είναι η Bienale της Βενετίας, η Μπιενάλε των Μπιενάλε! Τέλεια διοργάνωση, τέλειο μέρος, ιστορική διοργάνωση, φοβερές συμμετοχές! Φέτος η Ελλάδα πήγε με τον Λουκα Σαμαρά, έναν έλληνα από την Καστοριά που μένει εδώ και δεκαετίες στην Αμερική και θεωρείται από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών, γνωστός για τις πειραγμένες του polaroid και τους πειραματισμούς με την απεικόνιση του σώματος του, ειδικά γυμνός. Αλλά ακόμα και γι'αυτόν δυστυχώς υπήρξαν διαμαρτυρίες όσον αφορά τα έργα που έστειλε στην Βενετία. Όχι για την ποιότητα τους, αλλά για την...ελληνικότητα τους.
Άλλες απιστευτίξ κι ενδιαφερουσίξ εκθέσεις που θέλω να δω οπωσδήποτε και σύντομα είναι σίγουρα ο Degas στο Μουσείο Ηρακλειδών, μερικές μπόλικες εκθέσεις κι αφιερώματα του Athens Photo Festival, το Summer City Stories με την φανταστική προσπάθεια παιδιών να δείξουν την Αθήνα το καλοκαίρι και να την ξανα-ανακαλύψουν και να την ξανα-συστήσουν σε όλους, αρκετές εκθέσεις των Φωτοπόρων στην Θεσσαλονίκη με τίτλο "Η φωτογραφία στα bar και τα cafe" (στο Cofix παρουσιάζει την δουλειά του ο φίλος και ταλαντούχος φωτογράφος από την Λάρισα Ανδρέας Κατσάκος), και σίγουρα την έκθεση του Ψυχοπαίδη στην Ζουμπουλάκη με τίτλο "Polaroids, 1977 - 2009" και φυσικά την εκθεση του Τάσου Βρετού "Αθήνα: Πόλη και Κινηματογράφος".
Επίσης, δεν με χάλαγε καθόλου να πάω να δω τι ακριβώς είναι αυτή η μαύρη πάπια στην Αθήνα. Γενικά τις γουστάρω πολύ αυτές τις προσπάθειες, αυτές τις ιδέες, ειδικά αν έχουν και χιούμορ, αφού κάνουν την τέχνη και την αισθητική πιο προσιτή στον κόσμο. Και ναι, η τέχνη μπορεί να έχει χιούμορ, οι κωμωδίες μπορούν να είναι ταινιάρες, δεν χρειάζεται να είσαι κλαψομπιπ και μπλαζέ με το ζόρι για να είσαι καλλιτέχνης ή να ασχολείσαι με την Τέχνη, ξεκολλήστε λίγο...
Η καλυτερότερη προσπάθεια που είδα και διάβασα αυτές τις μέρες ωστόσο, έγινε στην Νέα Υόρκη. Μια ομάδα καλλιτεχνών έχει ένα θέμα με τις διαφημίσεις στον δημόσιο χώρο. Κι εντάξει, όταν μιλάμε για αγορασμένη επιφάνεια, εντάξει, το ανέχεσαι. Αλλά το να γεμίζει ο κάθε δημόσιος τοίχος με διαφημίσεις, αφίσες και μηνύματα που σε πρήζουν να αγοράσεις κάτι για να γίνεις κορμάρα, γυναικάρα, αντράκλας κλπ δεν το ανέχονται, τέλος! Οπότε διοργανώσανε μια εκστρατεία για να αντικαταστήσουν τις διαφημίσεις με έργα τέχνης, να βάψουν πάνω τους, να κολλήσουν φωτογραφίες, να μετατρέψουν τους δημόσιους τοίχους σε έργα τέχνης! Το θέμα είχε και συνέχεια: οι διαφημιστικές στείλανε συνεργεία και ξανακολλήσανε τις διαφημίσεις πάνω από τα έργα τέχνης, λίγη ώρα μόλις αργότερα! Και φυσικά, οι καλλιτέχνες ξαναχτυπήσανε και ξανα-αφαιρέσανε τις διαφημίσεις και κάνανε νέα έργα από πάνω τους, μετά από λίγες ώρες! Μπράβο παιδιά, φοβερή προσπάθεια, έγινε κάτι τέτοιο και στην Ελλάδα νομίζω αλλά δεν μπορώ να βρω λινκ.
Καλή εβδομάδα σε όλους και καλό μήνα. Και μακάρι να απολαμβάνετε ο,τι κάνετε! Α, και ν'ακούτε μπόλικη μουσική, βοηθάει!

Την υγεία μας να'χουμε

Ο,τι και να λέμε, σαν την υγεία δεν έχει. Δεν υπάρχει ρε παιδί μου. Επίσης, σαν τα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχει, τέτοιο χάλι δλδ δεν υπάρχει, επίσης. Συμπέρασμα; Μην ανακατέψετε υγεία με ελληνικά δημόσια νοσοκομεία, τουλάχιστον τα παλιά νοσοκομεία, όχι των τελευταίων είκοσι χρόνων, μην είμαι κι άδικος. Τα ελληνικά νοσοκομεία είναι το καλύτερο επιχείρημα για να προσπαθήσεις να διατηρήσεις την υγεία σου, χωρίς πλάκα τώρα. Τις τελευταίες μέρες τα έζησα τα νοσοκομεία, μέρα και νύχτα. Κι όχι φλώρικα πράγματα, καρδιολογική εντατική παρακαλώ! Ζόρικα πράγματα, ζόρικες στιγμές, ζόρικες εικόνες. Ειδικά αν έχει να κάνει με έναν πολύ αγαπημένο σου άνθρωπο και πρέπει να δείξεις πως δεν σοκάρεσαι. Εντάξει, μαλακίες λέω, εδώ ο άλλος υποφέρει κι εγώ έχω την υγειά μου και παραπονιέμαι για το πως το βλέπω; Έλεος δλδ. Απ'ολα όσα είδα, ένα κυρίως με έκανε σχεδόν να βλέπω εφιάλτες: οι ασθενείς στην εντατική είναι σε απόλυτη απομόνωση, δεν δέχονται επισκέπτες παρά μόνο μισή ώρα κάθε μέρα! Την υπόλοιπη μέρα είναι μόνος του ο κάθε ασθενής, χωρισμένος από τον διπλανό του, χωρίς να επιτρέπεται ένα ραδιόφωνο, ένα βιβλίο ή έστω μια τηλεόραση, τίποτα! Σκεφτείτε λοιπόν πως είναι να υποφέρετε από ένα σοβαρό θέμα υγείας, να είστε στην εντατική και να μην μπορείτε να κάνετε τίποτα παρά να κοιτάτε το ταβάνι ή από ένα παράθυρο αν είστε τυχεροί και να περιμένετε την μισή ώρα που θα δεχτείτε επισκέψεις! Εφιάλτης, ειδικά αν μιλάμε για τα συγκεκριμένα δωμάτια. Τέσπα.
Για να αλλάξουμε διάθεση, ένα νέο που πολύ το χάρηκα, μόνο και μόνο λόγω της αναστάτωσης που θα φέρει σε φαν του είδους: το άλογο του Λούκυ Λουκ, είναι αρσενικό στην πραγματικότητα κι ουχί θηλυκό! Έτσι, αντί για Ντόλυ, λέγεται Ντόλης κανονικά! Μου φέρνει στο μυαλό τους άθλιους υποτιτλισμούς πολλών σειρών, λολ!
Αυτές τις μέρες πήγα σε ένα fair, μια έκθεση πανεπιστημίων από όλο τον κόσμο, όπου παρουσιάζανε τα προγράμματα τους και τις ευκαιρίες για σπουδές. Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον και με μεγάλη προέλευση. Ένα από τα πιο χρήσιμα στοιχεία τους ήταν η αξιολόγηση των υπηρεσιών τους, με πιο χρήσιμο τον πίνακα αξιολόγησης των Times που βγαίνει κάθε χρόνο κι αξιολογεί τα πανεπιστήμια πολλών χωρών όσον αφορά την έρευνα, τις εγκαταστάσεις κ.α. Μετά διάβασα αυτό το άρθρο και θυμήθηκα την σχολή μου κι ένα περιστατικό εκεί: όταν ξεκίνησε η αξιολόγηση στο τμήμα μας, ξεκινήσανε και οι αντιδράσεις. Δίπλα στις αίθουσες και τα εργαστήρια ήταν τεράστια πανό που γράφανε πως η αξιολόγηση είναι ρουφιανιά και πως κάθε συμπλήρωση είναι ένα καρφί στο φέρετρο της δημόσιας παιδείας και πως πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γλιτώσουμε από το κακό που μας βρήκε, την αξιολόγηση! Όσο θα συνεχίζουμε να αλλάζουμε τις έννοιες, να τις διαστρεβλώνουμε όσο και όπως μας βολεύουνε και να γεμίζουμε με φόβο αυτούς που υποτίθεται πως θέλουμε να βοηθήσουμε, δεν θα δούμε αποτέλεσμα.
Κατα την παραλαβή υπουργείων και λοιπών άλλων υπηρεσιών στην Ελλάδα μαθαίνουμε διάφορα τραγελαφικά και κουτσομπολιά. Με την εγκατάσταση των νέων "ενοίκων", μαθαίνουμε πολλά, αλλά τίποτα σχετικά με τον διάκοσμο των κτιρίων. Με την εγκατάσταση του ζεύγους Obama στον Λευκό Οίκο, η συζήτηση για την αλλαγή των πινάκων ήταν μεγάλη και ουσιαστική. Οι νέοι πίνακες παρουσιάστηκαν, παρουσιάστηκε το σκεπτικό πίσω από την επιλογή τους και φυσικά, οι καλλιτέχνες που τα φιλοτεχνήσανε. Μια τέτοια συζήτηση είναι υπέροχο και μόνο που γίνεται, σε εμπνέει διαφορετικά αυτός ο ηγέτης. Ακόμα κι αν είναι επικοινωνιακό κόλπο, είναι πετυχημένο! Να δω πότε θα γίνει μια παρόμοια κίνηση και συζήτηση στην Ελλάδα!
Ζηλεύω την Θεσσαλονίκη και τους κατοίκους της. Η πολιτιστική συγκυρία, παρόλα τα παράπονα και τις γκρίνιες είναι πραγματικά υπέροχη και δίνει και θα συνεχίσει να δίνει αποτελέσματα, όλο και μεγαλύτερα και καλύτερα.
Οι καιροί αλλάζουν, το ίδιο και οι μέθοδοι προώθησης ταινιών. Και πέρα από το ότι "το μέσο είναι το μήνυμα", καμιά φορά η διαφήμιση είναι από τα κυριότερα, αν όχι το κυριότερο στοιχείο της ταινίας που ετοιμάζεται να προβληθεί!
Πόσο θα γούσταρα να συμμετέχω σε μια βόλτα με ζόμπι σαν αυτή! Και πόσο θα γούσταρα να γινότανε στην Ελλάδα, σε οποιαδήποτε πόλη! Σκεφτείτε μόνο την ταραχή διάφορων σεμνότυφων, την απορία και τα σταυροκοπήματα των περαστικών και των μεγαλύτερων σε ηλικία! Ειλικρινά, θα άξιζε και μόνο για τις αντιδράσεις! Σοβαρά τώρα, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, για συμμετέχοντες και καλλιτέχνες που θα βοηθούσανε/καταγράφανε το γεγονός!
Θεραπεία μέσω τέχνης, κάτι που λίγοι το ξέρουνε, λίγοι το παραδέχονται, λίγοι το αποδέχονται. Ωστόσο, λίγοι είναι κι αυτοί που καταλαβαίνουνε πως όταν ακούς μουσική για να φτιάξει η διάθεση σου ή όταν ζωγραφίζεις/μουτζουρώνεις για να ξεχαστείς, κάνεις αυτό ακριβώς, μια πρωτόγονη μορφή ψυχοθεραπείας μέσω τέχνης! Φυσικά, μπορεί να εφαρμοστεί και σε βαρύτερες περιπτώσεις και μάλιστα με ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα. Κι ένα tip σχετικό: ασθενείς με χαμηλή αυτοπεποίθηση συνηθίζουν να ζωγραφίζουν με παστέλ. Γιατί; επειδή το παστέλ το πιάνεις άμεσα με το χέρι και σου δίνει απόλυτο έλεγχο στο χρώμα και την δημιουργία! Try this at home!
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα που έχω διαβάσει ποτέ: τα απαγορευμένα βίντεοκλιπ στην ιστορία της μουσικής, με αφορμή την νέα δισκογραφική δουλειά των Rammstein και το προκλητικό και πολύ ενδιαφέρον (και με πολύ πλάκα!) σκεπτικό της παρουσίασης της!
Καλή εβδομάδα εύχομαι σε όλους!

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Περίεργη εβδομάδα αυτή που μας πέρασε, πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλά ευχάριστα, μερικά δυσάρεστα, τρέξιμο για δουλειές, ο ύπνος λιγοστεύει όλο και λιγότερο, το τσάι φεύγει με το λίτρο πλέον (δεν αστειεύομαι, κοντά 1 λίτρο τσάι την ημέρα, να'ουμ'...) αλλά ευτυχώς κάνω πράγματα που πραγματικά μου αρέσουν, δημιουργικά και πραγματικά απολαυστικά. Όλοι μας πιστεύω πως όταν ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε το βράδυ σκεφτόμαστε την μέρα που πέρασε και αυτήν που θα έρθει. Όσο κουρασμένος κι αν είμαι, όσο γεμάτη κι αν είναι η επόμενη μέρα, πραγματικά χαίρομαι γι'αυτά που κάνω, όσο διαφορετικά κι αν είναι απ'αυτά που διδάχθηκα ή που περίμενα. Αν και στον χώρο του πολιτισμού στην Ελλάδα η κουβέντα πάει μακριά, πόσο μάλλον στην Λάρισα, μια πόλη με μια νοοτροπία που της αξίζει πολλές φορές αλλά και με πολύ κόσμο που μπορεί να βοηθήσει την κατάστη.
Η συζήτηση για τον πολιτισμό και τον τουρισμό (Zlatko, ΥΠΠΟΤΟΥ είναι καλύτερο;) συνεχίστηκε αυτή την Κυριακή και χαίρομαι. Χάρηκα που επιτέλους επίσης αναφερθήκανε και ονόματα και θεσμοί, όπως το Νέο Μουσείο και τα Φεστιβάλ. Χαίρομαι που αναφέρθηκε ο δημοσιογράφος και στο θέμα του "ελληνικού DNA" και την σχέση του θέματος με τον πολιτισμό. Μ'αρέσει η ανάλυση του, δεν συμφωνώ απόλυτα με τα πορίσματα αλλά συμφωνώ με τον χειρισμό του. Και φυσικά, λατρεύω την τελευταία φράση η οποία και κλείνει μέσα της όλο το νόημα των δύο άρθων: " Οχι ότι και οι τουρίστες δεν είναι πελατεία μας!"
Κι μιας και η συζήτηση για τον πολιτισμό στην Ελλάδα, μ'αρέσει που γίνεται κουβέντα για τον ελληνικό κινηματογράφο και τις νέες παραγωγές! Μ'αρέσει που επιτέλους ρε γαμώτο υπάρχει υλικό, υπάρχουν ταινίες για να σχολιάσουμε, να συζητήσουμε, να θάψουμε, να κάνουμε τις συγκρίσεις και τους διαχωρισμούς μας, να δούμε τι γίνεται. Δεν τις μπορώ με τίποτα τις ελληνικές ταινίες που θέλουνε απλώς να εξαργυρώσουν την τηλεοπτική επιτυχία των αστέρων ή που απλά προβάλουν το σεξ φτηνά, πρόστυχα και με ελληναράδικη νοοτροπία. Περιμένω να δω το Στρέλλα για να δω αν επιτέλους θα γίνει μια σοβαρή ταινία σχετικά με την ομοφυλοφιλία και τους τραβεστί. Το θέμα είναι μεγάλο και προσωπικά με ενοχλεί που δεν ασχολείται περισσότερο ο καλλιτεχνικός κόσμος στην Ελλάδα. Οι κραγμένες, τα καχέκτυπα και οι υπερβολές σε λίγες σειρές και θεατρικά δεν είναι καν άξια λόγου.
Ένα θέμα που τον τελευταίο καιρό με απασχολεί και το διαβάζει συχνά και με ενοχλούν οι εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι είναι το θέμα της επανάστασης των καμπύλων, το πως οι γυναίκες με καμπύλες "αντεπιτίθενται" στον χώρο της μόδας και του θεάματος. Αυτό που με ενοχλεί, είναι ο χαρακτηρισμός "αληθινές γυναίκες" όταν αναφέρονται σε γυναίκες με καμπύλες και παραπάνω κιλά (το θέμα είχε θίξει κάποτε και η μετέπειτα Ugly Betty, America Ferrera). Δεν το καταλαβαίνω, οι υπόλοιπες τι είναι, πλαστικές, ψεύτικες; δεν μπορούμε να κάνουμε συζήτηση με δύο άκρα, με τις ανορεξικές από την μία και τις στρουμπουλές από την άλλη, όσο κι αν μας συμφέρει! Εντάξει, κι εγώ υπέρβαρος είμαι, θα με συνέφερε να βγάλω τους αδύνατους και με καλύτερα σώματα άρρωστους ή ανώμαλους ή αντιερωτικούς. Αλλά ξέρω και ξέρουμε πολλοί πως δεν είναι έτσι, καλώς ή κακώς. Και στο κάτω κάτω δεν καταλαβαίνω και το άλλο: για ποιον λόγο πρέπει αυτή η και-καλά επανάσταση να αφορά μόνο τις γυναίκες; μόνο οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να πούνε πως δεν είναι μόνο οι ανορεξικές ωραίες; για τους άντρες δεν πειράζει, δεν είναι θέμα υγιούς εικόνας; και μην ακούσω το γνωστό επιχείρημα για τα μοντέλα: τα περιοδικά μόδας που πολλές φορές έχουν όντως ανορεξικά μοντέλα δεν τα στηρίζουν οικονομικά οι άντρες, οι γυναίκες τα στηρίζουν. Ουφ!
Μου άρεσε πολύ η ιδέα για φωτογραφίες διασήμων ώστε να φαίνεται η καφρίλα τους και η "άλλη πλευρά" του κόσμου που (νομίζουν οτι) ζουν.
Η Πινακοθήκη μας στην Λάρισα έχει αρκετές εκθέσεις, καλά ξεκινήσαμε, μία έκθεση του Λυγερού στο καφέ και μία της Ελένης Παυλοπούλου στο αίθριο, επιβάλεται να πάω σύντομα.
Θέλω τρελά να πάω στην έκθεση του Tim Burton στο MoMa, τέλος!
Τρόμαξα αρκετά με τις εικόνες σ'αυτήν την φωτογραφική δουλειά. Ποτέ δεν περίμενα να είναι τόσο τρομακτική μια δουλειά με παιδιά, σοβαρά τώρα...
Την δουλειά του Γιάννη Κόντου την ξέρει πολύς κόσμος ακόμα κι αν δεν την συνειδητοποιεί. Την βλέπει σε εξώφυλλα εφημερίδων και όχι μόνο, σε περιοδικά, παντού. Πρόκειται για έναν από τους πιο πολυβραβευμένους έλληνες φωτοδημοσιογράφους διεθνώς. Αλλά αυτή η δουλειά του είναι αρκετά διαφορετική από τις προηγούμενες και πραγματικά ενδιαφέρουσα. Ναι, έχει γυμνό, δεν έγινε τίποτα, εφημερίδα διαβάζεις και ένα γυμνό το βλέπεις. Για να μην πούμε τι γίνεται άμα δεις καμιά ταινία σαν τον Αντίχριστο του Τρίερ (μια παρουσίαση της έκανα εδώ)!
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την διατροφή και τι λέει αυτή για εμάς διάβασα εδώ. Είναι μεγάααλη συζήτηση και θέλει τραπέζι, καλό κρασί και ένα καλό φαγοπότι πρώτα για να συζητηθεί.
Κατα τ'άλλα, αυτή την εβδομάδα και ειδικά τις τελευταίες μέρες τρέχω και για το Artfools Video Festival, ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που οργανώνουμε με το Artfools στην Λάρισα για τον Μάρτιο. Είναι το 2ο, το 1ο έγινε φέτος και για το επόμενο θέλουμε τα καλύτερα. Μου κάνανε την τιμή να μου ζητήσουν να είμαι ένας εκ των δυο καλλιτεχνικών διευθυντών (κάτσε καλά δλδ) και αυτές τις μέρες σχεδιάζουμε το site με την βοήθεια δύο πολύ ταλαντούχων παιδιών. Ένα προσχέδιο του μπορείτε να δείτε εδώ, σύντομα θα αλλάξει απλά διεύθυνση, το στήσιμο είναι αυτό και θα εμπλουτίζεται. Αν γυρίζετε ταινίες μικρού μήκους, σας περιμένουμε τον Μάρτιο στην Λάρισα!
Αυτά για τώρα, έκανα και μια ανακαίνιση στο blog, σύντομα θα μπούνε κι άλλα. Καλή εβδομάδα και να είστε χαμογελαστοί!

Αλλαγή πορείας. Ναι, πάλι!

Πριν από αυτό το ποστ έγραψα ένα άλλο. Το έγραφα επί μια ώρα σχεδόν, σταμάτησα από την φόρτιση για λίγο, συνέχισα, του έβαλα λινκς μπόλικα, το στόλισα, το διόρθωσα, έβαλα και τους τόνους όλους να μην μου κάνουν παρατηρήσεις και ήρθε η μεγάλη ώρα να βάλω την φωτογραφία στο επάνω μέρος. Με το πάτημα του κουμπιού, το σύμπαν διαλύθηκε, ο browser κόλλησε, το κείμενο χάθηκε οριστικά και το μήνυμα ελήφθη: αυτό που θέλεις να γράψεις δεν σημαίνει πως κάποιοι θέλουν να το διαβάσουν, άρα να σου αρκεί που το έγραψες κι ας μην το είδε κανείς άλλος! Οπότε πάμε γι'άλλα ποστς.
Το blogging, με τον τρόπο που το έκανα μέχρι τώρα τουλάχιστον, το βαρέθηκα. Άρα από εδώ και πέρα αλλάζει ύφος το blog τουτο, μπορεί να αλλάξει και η εμφάνιση (πάλι). Πλέον, θα έχει πράγματα που διάβασα σε εφημερίδες και περιοδικά, ειδικά και μη, και μου προκαλέσανε μερικές σκέψεις, ακόμα και μικρές. Οπότε θα γεμίσουμε λινκς και σκέψεις. Χάος!
Μια ωραία σκέψη σχετικά με την σχέση Πολιτισμού και Τουρισμού μετά την ένωση τους σε ένα υπουργείο με την νέα κυβέρνηση, υπάρχει εδώ. Ωραίος συλλογισμός, ωραία πορεία σκέψης, μ'αρέσει που μιλάει για την οικονομική πλευρά κι εκμετάλευση του πολιτισμού στην Ελλάδα και που τα συνδέει όλα με την πολιτική βούληση απέναντι σ'αυτό το τόσο μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται Πολιτισμός!
Ένας πολύ ενδιαφέρον προβληματισμός σχετικά με τα βιβλία και την εξέλιξη τους (;) σε βιβλιοθήκες τσέπης διάβασα στην ελληνική έκδοση της Le Monde αλλά και στην ελληνική έκδοση των New York Times. Γενικά έχει φουντώσει το θέμα με την σχέση εικόνας και λέξης, (ας μην ξεχνάμε και το video-εξώφυλλο του Esquire πριν καιρό, ένα ενδιαφέρον project και αποτέλεσμα) αν και πιστεύω πως μεγαλύτερο κέρδος έχουμε με την συζήτηση και όσα λέμε γι'αυτο το θέμα, παρά αν καταλήξουμε κάπου. Όπως είπε και ο Θεοδωράκης, σε μια πολύ ωραία συνέντευξη στον ΑΝεμο, ο έντυπος Τύπος θα επιβιώσει: "Άλλωστε με το ίντερνετ δεν μπορείς να κυνηγήσεις μια μύγα. Άρα χρειάζεσαι μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό. Τα έντυπα λοιπόν θα υπάρχουν όσο υπάρχουν μύγες. Μπορεί να μειώνεται η επιρροή τους αλλά δε θα νικηθούν ποτέ"!
Γενικά διέκρινα κι έναν προβληματισμός πάντως με το Νέο Μουσείο Ακρόπολης αυτές τις μέρες, όχι τόσο με την λειτουργία του (μια χαρά πάει), όσο με τον γύρω χώρο, το καθεστώς και τα προβλήματα που δημιουργούνται. Θέλω τρελά να πάω στο Μουσείο, για χίλιους δυο λόγους, ιστορικούς, τουριστικούς, μουσειολογικούς, φωτογραφικούς και άλλους πολλούς. Δεν είναι κρίμα να μην το προσέχουμε το Μουσείο; κι όχι μόνο αυτό, όλα τα μουσεία. Δεν υπάρχει πιο άσχημο θέαμα από το παραμελημένο μουσείο, είτε μέσα το παραμελήσανε είτε έξω.
Ένα άρθρο με αφορμή μια βιβλιοθήκη του ΙΚΕΑ (btw, σε λίγες μέρες ανοίγει ΙΚΕΑ εδώ στην Λάρισα! ΟΟΟΟΟΟΛΕ!!!) από το BBC, σχετικά με το γιατί δείχνουμε τα βιβλία μας, γιατί έχουν γίνει μέρος της παρουσίασης του σπιτιού μας και δεν τα αποθηκεύουμε. Όλοι οι καμμένοι bookcrossers το έχουμε σκεφτεί το θέμα και σε πολλούς θα αρέσει και το άρθρο.
Αυτές τις βραδιές, είδα και δύο απο τα καλύτερα, θετικότερα, πιο γεμάτα-από-θετική-ενέργεια, πιο γαμάτα projects που έχω δει στην ζωή μου όλη. Το Kickstarter (κάποιοι άνθρωποι προτείνουν ένα project που κάνουν και ζητούν χρηματοδότηση από τον κόσμο) και το Feed your soul (που καλλιτέχνες προσφέρουν prints έργων τους σε συγκεκριμένες διαστάσεις). Φανταστικά και τα δύο, θέλω να συμμετέχω και στα δύο. Και θα το κάνω!
Κατα τ'άλλα, κάνω χίλια μύρια πράγματα, είδα την έκθεση Face to Faces στο ΜΦΘ, θέλω να δω τον Miro στο Τελλόγλειο, τον Warhol δίπλα με τις αγιογραφίες στο Βυζαντινό, ετοιμάζομαι για το πρώτο στην ζωή μου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έγινα νονός, φωτογραφικά περνάω την καλύτερη και πιο αμφιλεγόμενη περίοδο (πράγμα μάλλον καλό), πουλάω τον φωτογραφικό μου εξοπλισμό(τα βρίσκουμε για την τιμή) για ανανέωση και κάνω ραδιοφωνικές εκπομπές κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή, στις 12 το βράδυ με 2, με jazz, soul, μπαλάντες και άλλα χαλαρωτικά και smooth που μου τα έμαθε και μου τα έδωσε η Saigon (ήταν από τα πρώτα που πράγματα που μου έδωσε ποτέ) και την ευχαριστώ όσο δεν ξέρει. Saigon, δυστυχώς δεν προλάβαμε να πάμε για καφέ εκεί που θέλαμε, αλλά στο υποσχέθηκα και θα πάμε κάποτε, θα δεις...

Κάτι κλαίει ακόμα

"Τίποτα απ'όσα έχω δει - σε φωτογραφίες ή στην πραγματική ζωή - δεν μ'εχει ποτέ χαράξει τόσο κοφτερά, βαθιά, ακαριαία. Μου φαίνεται πραγματικά λογικό να διαιρέσω την ζωή μου σε δύο μέρη, προτού δω αυτές τις φωτογραφίες (ήμουν δώδεκα χρονών) και μετά, αν και πέρασαν αρκετά χρόνια προτού καταλάβω περί τίνος επρόκειτο. Σε τι μου χρησίμευε που τις είδα; Ήταν απλώς φωτογραφίες - ενός γεγονότος το οποίο μόλις είχα ακουστά και που δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να επηρεάσω, αφορούσαν βάσανα που μόλις μπορούσα να φανταστώ και δεν μπορούσα με κανέναν τρόπο να ανακουφίσω. Όταν κοίταξα αυτές τις φωτογραφίες κάτι έσπασε. Κάποιο όριο ξεπεράστηκε και όχι μόνο αυτό της φρίκης, ένιωσα αμετάκλητα πικραμένη, πληγωμένη, ένα κομμάτι όμως από τα συναισθήματα μου άρχισε να σκληραίνει. Κάτι πέθανε. Κάτι κλαίει ακόμα."

Susan Sontag, Περί Φωτογραφίας, σελ. 29-30

Αυτό είναι ένα απόσπασμα από το κορυφαίο βιβλίο της τεραστιομέγαλης Susan Sontag (σύντροφος της τιτανομέγαλης Annie Leibovitz) με τίτλο "Περί Φωτογραφίας" (το οποίο και πήρα κοψοχρονιά με 8 μόλις ευρώ από εδώ). Η συγγραφέας αναφέρεται στις πρώτες εικόνες φρίκης που είδε ποτέ στην ζωή της, κάποιες εικόνες απο το Bergen Belsen (σαν αυτές) που είδε σε ένα βιβλιοπωλείο στην Santa Monica. Το απόσπασμα αυτό είναι απλά συγκλονιστικό, μας βάζει απόλυτα μέσα στην ψυχή της μικρής τότε Susan και μας λέει έτσι τι επιρροή έχουν οι εικόνες φρίκης που καθημερινά βλέπουμε πλέον γύρω μας. Ποιος είναι ο πρώτος τους αντίκτυπος πάνω μας, πως μας διαμορφώνουν. Με τις εικόνες φρίκης που αντικρίζουμε, ξενάμε ένα πράγμα: αυτές τις εικόνες, αυτόν τον πόνο και την φρίκη δεν θα τις βλέπαμε χωρίς την φωτογραφία (το πολύ πολύ κάτι πολύ διαφορετικό σε κάποιον πίνακα), δεν θα είχαμε ιδέα. Η φωτογραφία έδωσε εικόνα και υπόσταση στις φήμες, τις ιστορίες, τους φόβους μας, στοιχειώνει του εφιάλτες μας, αναγκάζει ένα κομμάτι της ψυχής μας να σπάσει. Η φωτογραφία μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε μια φρίκη που τυπικά δεν θα έπρεπε να την ξέρουμε, που υπάρχει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά μας, που δεν είναι στην ζωή μας. Και έχουμε μεγαλώσει πια με ένα απόθεμα εικόνων από εμπειρίες και καταστάσεις που δεν θα "έπρεπε" κανονικά να ζήσουμε, να ξέρουμε, να έχουμε δει. Το πόσο έχει επηρεάσει την ψυχολογία μας αυτό το γεγονός, δεν θα το μάθουμε ποτέ μάλλον...

Τα ρημάδια

Κάτι τρέχει με τα ρημάδια, δεν μπορεί. Όπου ρημάδι και φωτογράφος, σε λίγο θα γίνει ανέκδοτο η όλη ιστορία. Κάτι μαγικό πρέπει να έχουν, κάτι μυστηριώδες αλλά ελκυστικό, κάτι τραβηχτικό ρε παιδί μου. Πάντα με την καλή έννοια.
Απο την σχολή θυμάμαι κιόλας, κάθε φορά που μπαίναμε θάλαμο, οι περισσότεροι είχανε φωτογραφίες απο γκρεμίσματα, ρημαγμένα σπίτια, ερείπια, γενικά μια παρακμή και μια εγκατάλειψη. Το ίδιο μετά στον Δίαυλο, το ίδιο βλέπω και στο flickr, ακόμα και με φίλους φωτογράφους και bookcrossers φωτογράφους μια τάση προς την παρακμή την βλέπεις. Κι αυτό περιλαμβάνει και τα ανθρώπινα ρημάδια. Τι στο καλό πια;
Τι μας τραβάει τόσο πολύ στα ερείπια; τι μας κάνει να τα χαζεύουμε, είτε σαν δημιουργοί είτε ακόμα και ως θεατές: το ερείπιο θα το χαζέψουμε πιο πολύ ώρα, θα το θυμόμαστε περισσότερο. Μήπως μας μαγεύει που βλέπουμε στα ερείπια ένα κομμάτι του χρόνου, ακόμα κι αν αυτός δεν είναι ο παρών χρόνος; Κάθε φωτογραφία καταφέρνει να παγώσει ένα κλάσμα του χρόνου, να το κάνει κτήμα του φωτογράφου όσο θα υπάρχει η φωτογραφία. Άρα, μέσα σε αυτή την φωτογραφία υπάρχουν πολλοί "χρόνοι": ο χρόνος που χτίστηκε το κτίσμα και συνήθως μας είναι άγνωστος κι ενίοτε αδιάφορος, ο χρόνος που βγάλαμε την φωτογραφία και ο χρόνος που κοιτάμε την φωτογραφία, ο οποίος και αλλάζει κάθε φορά φυσικά. Είναι όλη αυτή η μάζωξη χρόνων που μας κάνει να θέλουμε να φωτογραφίσουμε τα ερείπια, ακόμα και ασυνείδητα;
Ή μήπως είναι θέμα καθαρά τεχνικό; Τα ερείπια συνήθως έχουν πολλές αποχρώσεις, έχουν λίγη απο σκουριά, απο σκόνη, απο φθορά. Και αν το φως είναι καλό και η λήψη έστω ικανοποιητική, μπορούμε να έχουμε ένα αποτέλεσμα με μια κάποια αισθητική, με πολλούς τόνους, με μια συμμετρία έστω κατεστραμμένη. Αν δε τυπώσουμε ή κάνουμε την εικόνα ασπρόμαυρη τότε έχουμε την ευκαιρία να δούμε πραγματικά πολλούς τόνους του γκρι, μια θάλασσα τόνων που σίγουρα μας ικανοποιεί, μας προκαλεί να δοκιμάσουμε και να πειραματιστούμε με το contrast πάνω απο την οθόνη ή τον μεγεθυντήρα του σκοτεινού θαλάμου.
Ή μήπως είναι θέμα χώρου; Ένα ερείπιο, αν δεν πρόκειται για μνημείο, είναι συνήθως εκτός χώρου στο αστικό τοπίο όπου κάθε σπιθαμή είναι εκεί για να κτιστεί. Το ερείπιο μοιάζει να προκαλεί αυτή την σύμβαση, είναι μια μικρή ακούσια επανάσταση θα έλεγε κανείς απέναντι στο χτισμένο τοπίο, μας δείχνει μια εικόνα του "κτιρίου" που δεν την βλέπουμε συχνά σε μια πόλη. Είναι αυτή η αντίθεση ικανή να μας μαγέψει και να το φωτογραφίσουμε; Με μια φωτογραφία μπορούμε να "κόψουμε" ένα κομμάτι του χώρου που μας περιβάλλει και να το απομονώσουμε, να του αφαιρέσουμε το πλαίσιο στο οποίο υπάρχει, να το σώσουμε με κάποιο τρόπο, να το κάνουμε να έχει τον δικό του χώρο, να του χαρίσουμε περισσότερο χρόνο στην μορφή που έχει. Γι'αυτό το φωτογραφίζουμε;
Έχει να κάνει με την αισθητική μας; Το ερείπιο είναι ένα κτίριο σε μια κατάσταση αντίθετη απ'αυτή για την οποία δημιουργήθηκε. Κάθε προσπάθεια μας να βρούμε μια αισθητική αρτιότητα, μια "ομορφιά" σ'αυτό έρχεται σε μια - τυπική έστω - αντίθεση με το γεγονός πως το κτίριο δεν πληρεί πια τον σκοπό για τον οποίο χτίστηκε. Είναι αυτή η προσπάθεια μας να βρούμε κάτι αισθητικά άρτιο στην εικόνα ενός ερειπίου η δική μας επανάσταση απέναντι στην κοινή αισθητική που μας αποθαρρύνει να βρίσκουμε ομορφιά σ'αυτό που δεν έχει συμπληρώσει τον σκοπό του ή που σταμάτησε να το κάνει;
Δεν το βλέπω να σταματάμε να βλέπουμε εικόνες απο ρημάδια πάντως. Προσωπικά πολύ τα απολαμβάνω και πολύ τα κυνηγάω και ακόμα δεν έχω καταλάβει ούτε κι εγώ καλά καλά γιατί είναι αγαπημένο μου θέμα. Ωστόσο, η πολλή σκέψη σ'αυτές τις περιπτώσεις δεν κάνει πάντα πολύ καλό...

O Banksy στο Μουσείο του Βristol

Πριν απο κάποια χρόνια, ένας αλητήριος τύπος έβαφε τους τοίχους του Bristol με διάφορα stencils που σατύριζαν τους αστυνομικούς, το rat race της εποχής μας, την κουλτούρα της επιτήρησης και των CCTV, κωμικά σκηνικά, αναπάντεχες εικόνες, σχόλια για την καταναλωτική κοινωνία, ο,τι θέλετε. Κυνηγήθηκε απο την αστυνομία, το Δημοτικό Συμβούλιο, τους πάντες. Ωστόσο, η φήμη του μεγάλωνε, έγινε ένας ήρωας για τους νέους, ένας καλλιτέχνης είδωλο με τα σχόλια και την undreground παραγωγή του που μπορούσε να δει ο οποιοσδήποτε στον δρόμο αλλά και ο άνθρωπος μυστήριο καθώς κανείς δεν τον ήξερε και κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει ποιός είναι. Και δεν είναι πως δεν κυκλοφορεί, κατάφερε να μπει σε ένα μουσείο και να εκθέσεις δικές του παραλλαγές έργων τέχνης!

Ο Banksy είναι ένας καλλιτέχνης - παράγωγο της εποχής μας, ένα νέο είδος καλλιτέχνη, τυλιγμένος ωστόσο ακόμα μέσα στον κλασικό μύθο του καλλιτέχνη. Το Μουσείο του Bristol όμως τώρα, του έδωσε το Μουσείο για λίγες μέρες ώστε να βάλει τα δικά του εκθέματα, να το μεταμορφώσει, να βάλει την υπογραφή του. Και φυσικά, το έκανε...

I Robot?

Θυμάμαι όταν ήμουν μικρός, είχα ψώνιο τρελό με την επιστημονική φαντασία. Πολλές φορές συζητούσα με τον αδερφό μου για το "πως θα είναι ο κόσμος το 2000"! Ήμουν απλά κατενθουσιασμένος που θα γινόμουν 18 το 2000, νόμιζα πως υπήρχε κάποιος κρυφός συμβολισμός σ'όλο αυτό. Θυμάμαι πως λέγαμε πως το 2000 τα αυτοκίνητα θα πετάνε, το φαγητό μας θα είναι πιο υγιεινό απο ποτέ αλλά σε χάπι, όπως οι αστροναύτες. Το κομπιούτερ θα έπαιρνε την θέση των δασκάλων και των πωλήτριών και όλα θα γινότανε τέλεια απο τα τέλεια ρομπότ. Όπου ρομπότ φυσικά εννοούσαμε ανθρωπόμορφα ρομποτ με ηλεκτρονική φωνή που κάνανε κάθε μας δουλειά τέλεια και χωρίς πολλά πολλά. Και μάλιστα θα είχαμε τόσο ελεύθερο χρόνο που δεν θα ξέραμε τι να τον κάνουμε και θα γινόμασταν σούπερ έξτρα πανέξυπνοι επειδή θα διαβάζαμε όλη μέρα!

Είναι 2009 και καημό έχω να δω το πρώτο ιπτάμενο αυτοκίνητο στην γειτονιά μου. Απογοήτευση; εννοείται, τίποτα δεν έγινε. Μέχρι και η τηλεμεταφορά είναι μακριά ακόμα. Το ρητό "η επιστημονική φαντασία του σήμερα είναι η πραγματικότητα του αύριο" έχει πάρει μορφή ανθρώπου στο μυαλό μου και χασκογελάει δείχνοντας με το μαλακισμένο μεσαίο του δάχτυλο!

Κι όμως. Αν θέλω να την δω την επιστημονική φαντασία, είναι εκεί. Όχι μακριά, καμιά φορά αρκεί να πάω μπροστά στον καθρέφτη και να δείξω. Σαν άνθρωποι, έχουμε ξεχάσει να είμαστε άνθρωποι. Ακόμα και οι αισθήσεις μας, το θεωρητικά τελευταίο οχυρό, έπεσε προ πολλού. Ζούμε σε μια σύγχρονη κουλτούρα των ματιών. Τα σαγόνια μας ανοιγοκλείνουν με έναν βαρετό ρυθμό για λίγη ώρα ενώ μασουλάμε το φαγητό μας μπροστά σε μια οθόνη. Προσπαθούμε να συνδυάσουμε φαγητό και τηλεόραση και καταλήγουμε να καταπίνουμε το φαγητό ξεχνώντας να το μασήσουμε όπως πρέπει. Ίσα ίσα το κόβουμε σε κομμάτια για να μην πνιγούμε καταπίνοντας το. Τα μάτια μας νικάνε το στόμα και το στομάχι μας. Ακόμα και το νερό το πίνουμε όποτε να'ναι, αν σταματήσεις τους περισσότερους την ώρα που πίνουν νερό και τους ρωτήσεις γιατί δεν το ήπιαν ένα λεπτό νωρίτερα, θα σου πουνε πως δεν ξέρουνε. Γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα γι'αυτό που βλέπουμε. Αγνοούμε σχεδόν τα πάντα γι'αυτό που βάζουμε στο στόμα μας: ποιός το έκανε, πως το έκανε, τι αγόρασε για να το φτιάξει, πόσο νοιάστηκε γι'αυτό, πόσο πρόσεξε, πόσο υγιεινό είναι, τι χρώμα έχει, τι γεύσεις έχει, τι συνδυασμούς γευστικούς έχει, πόσα καρυκεύματα έχει. Η μισομασημένη μπουκιά έχει σκοπό να μας κάνει απλά να μην πεινάμε, να σταματήσει να μας ενοχλεί το στομάχι. Δεν το φροντίζουμε, θέλουμε πιο πολύ να σκάσει παρά να το ευχαριστηθεί. Έχουμε καταργήσει την ιεροτελεστία του τραπεζιού, δεν μιλάμε μεταξύ μας για να ακούγεται η τηλεόραση. Κι αν δεν είναι ανοιχτή, μόλις τελειώσουμε σηκωνόμαστε να την ανοίξουμε, αγνοώντας αυτούς που έχουμε μπροστά μας, τους ανθρώπους μας.

Καλά καλά δεν κοιτάμε ο ένας τον άλλο. Δεν ξέρουμε πολλές φορές και τις λεπτομέρειες πάνω τους. Μια ελιά, μια ουλή, ένα νευρικό πετάρισμα του ματιού, το αμήχανο χαμόγελο τους, το τικ με τα χέρια τους, το πως πέφτουν τα μαλλιά στους ώμους, πως είναι τα αξύριστα μάγουλα τους. Τις φωτογραφίες τους δεν τις έχουμε στα πορτοφόλια ή το σπίτι μας, μας αρκεί που είναι στο κινητό η εικόνα τους.

Η αίσθηση της όσφρησης έχει ατονίσει. Εξασκούμαστε τόσο πολύ να βλέπουμε που έχουμε χάσει την ικανότητα να μυρίζουμε, να διακρίνουμε ευωδίες, να καταλαβαίνουμε λεπτές οσφρητικές νότες. Οι οίκοι αρωμάτων λέει ένας αστικός μύθος πως ανησυχούνε επειδή "χάνουμε" την όσφρηση μας. Την κάψαμε βλέπετε απο το πολύ καυσαέριο, τσίκνα, μπίχλα. Το τσιμέντο δεν μυρίζει, μόνο άμα μουχλιάσει βγάζει μια πεθαμενατζίδικη μυρωδιά. Δεν μας χρειάζεται ιδιαίτερα η μυρωδιά μωρέ, σιγά το πράμα.

Έχω μιλήσει με ανθρώπους που κάνουνε σεξ όπως είδανε στην τελευταία τσόντα που παρακολουθήσανε επειδή έτσι τους έμαθε η τηλεόραση πως πρέπει να είναι το σεξ. Δεν τους νοιάζει πως είναι ο επιβήτορας, ποιά είναι η πορνο σταρ, ενίοτε δεν έχει καν σημασία ποια είναι η δικιά τους παρτενέρ στο κρεβάτι. Ξέρουν πως όλα πρέπει να γίνουν με συγκεκριμένη σειρά, για συγκεκριμένη διάρκεια, να βγάλουν συγκεκριμένες κραυγές, να φωνάξουν απο ηδονή όπως φωνάζει ο πορνοσταρ.

Μας έχουν μάθει να σκεφτόμαστε το αύριο, να λειτουργούμε σε ένα αιώνιο "tommorow mode". Ένα αύριο για το οποίο πρέπει να προετοιμαστούμε, να φοβηθούμε, να προνοήσουμε, να σκεφτούμε, να ετοιμαστούμε. Το σήμερα, το τώρα, είναι ένα τίποτα, έφυγε πριν καν του δώσουμε όνομα. Νοιαζόμαστε για το αύριο λες κι αυτό δεν θα γίνει ένα άλλο "τώρα". Και οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια περνάνε επειδή πρέπει να έρθει κάτι άλλο, κάτι που δεν αφήνει τίποτα πίσω του. Και γιατί ν'αφήσει δλδ; το αύριο έχει σημασία, αύριο θα γίνουν όλα, ΑΥΡΙΟ! Το σήμερα υπάρχει για να έρθει το αύριο, σήμερα, τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, χάνουμε το τώρα για να κερδίσουμε ένα αύριο που θα βαρεθούμε και θα θέλουμε να ξεφορτωθούμε.

Το καλοκαίρι θα μπαίνω απο το βράδυ στο site που ξέρω, θα βλέπω τον καιρό που θα κάνει αύριο, θα βλέπω την θερμοκρασία ανά ώρα, την υγρασία, τον αέρα και μετά θα κανονίζω το πρόγραμμα μου για να μην με κάψει ο ήλιος που καίει σαν να είμαι στην Αφρική και ιδρώνω σαν το γουρούνι. Μετά, το μεσημέρι, θα γυρίσω, θα κοιτάξω τα emails μου, θα τσεκάρω τα shared items μου στο Google Reader, θα δω αν έχω comments στο photostream μου, θα δω τι γίνεται με τα tweets, θα ελέγξω φυσικά και το FB για τυχόν νέα. Δεν θα βγω στο παράθυρο να δω τι καιρό έχει, δεν έχω μάθει να κοιτάω τον ουρανό. Δεν θα δω με τις ώρες τις φωτογραφίες απο στιγμές που μοιραστήκαμε με φίλους, δεν θα ρωτήσω κανέναν φίλο πως του φαίνονται οι φωτογραφίες μου γιατί κι αυτοί είναι σπίτι τους. Δεν θα δω τι λέει η παρέα στο στέκι, δεν υπάρχει αυτό. Δεν θα με απασχολήσει τι κάνουν οι συγγενείς μου, οι συμμαθητές και οι γνωστοί, δεν θα τους πάρω τηλέφωνο να ακούσω την φωνή τους.

Οι άνθρωποι γίνανε avatars, accounts, nicknames, emails. Έχει μεγάλη απόσταση μέχρι να είναι κανονικά ρομποτ οι ίδιοι; γι'άλλη επιστημονική φαντασία ξεκινήσαμε και σ'άλλη καταλήξαμε...

μερικές παρανοϊκές, νυχτιάτικες σκέψεις...

Γουόκμαν, στέρεο και λοιπά...

Εδώ και αρκετό καιρό το έχω πάρει απόφαση να βλέπω πιο πολλές ταινίες και λέω να επιμείνω σ'αυτό. Έτσι τις προάλλες είδα το Cadillac Records, μια φανταστική ταινία που αναφέρεται στις αρχές της θρυλικής Chess Records και στους τραγουδιστές της όπως ο Muddy Waters, o Little Walter, o Chuck Berry, η Etta Jones, ο Howlin' Wolf και άλλοι. Όταν τελείωσε η ταινία, έψαξα online για το soundtrack της ταινίας, το οποίο και είναι επίσης μαγικό! Ακούγοντας το δεν μπόρεσα να αποφύγω να σκεφτώ μια συζήτηση προ καιρού με την Saigon σχετικά με τις κασέτες. Τις κασέτες μουσικής, μια τεχνολογία που παίζει και να μην την έχουν ζήσει παιδιά του σήμερα, πλέον θεωρείται απαρχαιωμένη.

Κι όμως, κάποτε ήταν όχι απλά διαδεδομένες, ήταν ένα πάθος, μια μικρή τέχνη. Χωρισμένες ανάλογα με την διάρκεια τους σε 60λεπτες, 90λεπτες και δίωρες, ήταν ένας κενός χώρος που μπορούσες να χωρέσεις την ψυχή σου όλη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις πρώτες μου φορές με κασέτα: η πρώτη δικιά μου, καταδικιά μου κασέτα ήταν μια με ποπάκια των αρχών του '90, είχα δει μια αγγελία με μια κοπέλα που έγραφε τραγούδια σε κασσέτες και τις έστελνε σε όλη την Ελλάδα και της είχα στείλει ένα γράμμα με τα τραγούδια που ήθελα (ναι τότε δεν υπήρχαν ούτε κινητά, ούτε ίντερνετ!) και μετά μου την έστειλε. Δεν θυμάμαι τα τραγούδια όλα αλλά σίγουρα είχε Καλλίρη ("Το νου σου κύριε οδηγέ") και τέτοια. Η πρώτη κασέτα που αγόρασα ήταν το "Τρελό κι αγαπησιάρικο" του Δάντη (ναι, σταυρώστε με, το αξίζω). Η πρώτη κασέτα που μου έδωσαν ήταν απο έναν θείο μου δάσκαλο στην Σαντορίνη, με έντεχνα και άλλα όπως Ορφέα Περίδη, Πυξ Λαξ, Κορκολή (ήταν της μόδας τότε ντε...). Τα βράδια που μέναμε σπίτι του για διακοπές άκουγα την κασέτα αυτή για ώρες στην βεράντα νομίζοντας οτι και καλά έκανα κάτι. Βέβαια, τώρα ξέρω οτι έκανα όχι απλά κάτι, έκανα κάτι υπέροχο, πέρναγα βράδια με μουσική! Θυμάμαι τα άκουγα σε ένα Sony walkman, ένα φανταστικά ανθεκτικό γουόκμαν που είχε φέρει ο νονός του αδερφού μου απο την Κύπρο, το πρώτο της ζωής μου φυσικά. Η πρώτη κασέτα που έγραψα μόνος μου, μια TDK 60', είχε έναν αχταρμά απο τραγούδια που βρήκα στο ράδιο. Αλλά ήταν τόσο μεγάλη η ικανοποίηση μου! Ένιωσα οτι δημιούργησα κάτι, οτι έφτιαξα ένα μουσικό..."κάτι". Γενικά την είχα την αίσθηση αυτή με τις κασέτες, τις ένιωθα σαν κάτι ζωντανό, κάτι που ανέπνεε και που το "γέννησα" εγώ, με τις επιλογές μου, με έναν σκοπό, χάρις μιας αγάπη για κάτι. Έτσι ένιωθα και την μουσική, ως κάτι απτό, κάτι με δικιά του ζωή. Θυμάμαι ακόμα τον ήχο της κασέτας που έπαιζε απο την αρχή, εκείνο το μικρό διάστημα στην αρχή που δεν μπορούσες να γράψεις: είχε ένα χαρακτηριστικό υποτονικό ήχο, ένα κενό μέσα στο οποίο άκουγες την καρδιά σου την ίδια να ανυπομονούσε να ακούσει τα τραγούδια που ερχότανε. Αντίθετα, το αντίστοιχο κομμάτι στο τέλος γεννούσε τελείως διαφορετικά συναισθήματα: άλλοτε σπαζόσουν που τελείωσε η κασέτα, άλλοτε στεναχωριόσουν, άλλοτε ξαφνιαζόσουν, άλλοτε έμενες να χτυπιέσαι ή να δακρύζεις ακόμα απο το τελευταίο τραγούδι.

Η κασέτα είχε δικιά της ζωή. Έβλεπες το Play να σηκώνεται μόλις τελείωνε η πλευρά. Χάιδευες το Play και το Rec περιμένοντας να γράψεις ένα τραγούδι. Ένιωθες την κασέτα να κυλάει κάτω απο τα δάχτυλα σου όσο την γυρνούσες μπροστά ή πίσω ψάχνοντας ένα κομμάτι, την ένιωθες να τρέχει, έκανε και έναν μικρό ήχο που και που και αποκτούσες μια επιδεξιότητα μαθαίνοντας πόση ώρα να την γυρνάς. Καμιά φορά θυμάμαι δεν πατούσα καν το Rewind ή το Forward ολόκληρο, μόνο όσο χρειαζότανε για να κατευθύνω το μοτεράκι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τραυματίστηκε μια κασσέτα μου: την "μάσησε"! Δεν θυμάμαι πόσο στεναχωρήθηκα, θυμάμαι μόνο την προσπάθεια μου να την βγάλω όλη απο το μηχάνημα, να την γυρίσω (κλασικά με την βοήθεια ενός Bic) και μετά την αγωνία να δω τι ζημιά είχε γίνει. Όταν άρχισε να παίζει κι έφτασε στο κατεστραμμένο κομμάτι, σκίστηκε η καρδιά μου, δεν ήξερα τι να κάνω! Αισθάνθηκα οτι δεν την φρόντισα όσο έπρεπε, οτι χάθηκε για πάντα αυτό το "δημιούργημα" μου. Ξέρω, θα ακούγεται μάλλον υπερβολικό κάτι τέτοιο στην εποχή των MP3 αλλά τότε ναι, ήταν μεγάλη υπόθεση όταν σου μασούσε την κασσέτα. Όπως ήταν μεγάλη υπόθεση να σου τελειώσουν οι μπαταρίες και να μην βρίσκεις κοντά, βλέπετε τότε δεν υπήρχε η τεχνολογία φόρτισης που βλέπουμε σήμερα. Η κασέτα είχε ζωή μέσα της γιατί την έβλεπες, έβλεπες την μαγνητική ταινία να πηγαίνει απο την μια μεριά στην άλλη, φανταζόσουν τα τραγούδια να κάθονται εκεί και να περιμένουν να τα ακούσεις.

Η μουσική άλλαξε πια, όπως και ο τρόπος που την ακούμε. Πλέον είναι σε MP3, wav, flac, την ακούμε σε MP3 player, ipod, κινητά τηλέφωνα, υπολογιστή, απο playlists μας, απο online radio (θυμάσαι το κάψιμο με τον Heart, έτσι;), απο cd, dvd, με χίλιους δυο τρόπους. Πλέον είναι πιο προσβάσιμη απο ποτέ, την μαζεύουμε σε τεράστιες ποσότητες: οι έρευνες λένε πως ένα 20% των τραγουδιών στους σκληρούς μας δίσκους δεν θα το ακούσουμε ποτέ μετά την πρώτη φορά, αλλά αυτά θα είναι εκεί, μια μουσική μάζα, σχεδόν αόρατη. Την κασέτα την ζούσες διαφορετικά, κι ας ακουστεί παλιομοδίτικο αυτό: την ένιωθες να κυλά, να γυρνάει, έβλεπες την μαγνητική ταινία, την ζούσες διαφορετικά. Γι'αυτό και την αγαπούσες, έγραφες αφιερώσεις στο κουτάκι όταν την χάριζες, την γέμιζες με αυτοκόλλητα, προσπαθούσες να κάνεις καλά γράμματα στα περιεχόμενα για να εντυπωσιάσεις.

Ακόμα και το γουόκμαν το φρόντιζες, το καθάριζες για να μην σου την μασήσει, έψαχνες τα καλύτερα ακουστικά (εκείνα με την μεταλλική ράβδο σαν στέκα, όχι ψείρες), το έβαζες με έναν σεβασμό στην τσάντα. Παρέα μ'ένα γουόκμαν πέρασα ώρες και ώρες: ένα ξημέρωμα στα βραχάκια στον Πλαταμώνα, βραδιές στην βεράντα στο χωριό με τον Μιχάλη να μοιραζόμαστε τα ακουστικά και μια μπύρα, στην ημερήσια στο δημοτικό στο λεωφορείο, παντού. Ούτε κι εγώ δεν θυμάμαι τι έχω ακούσει: απο ζεϊμπέκικα και καψουροτράγουδα μέχρι Πυξ Λαξ, Μπλε, Βασίλη, Τρύπες, Ξύλινα Σπαθιά, άπειρα ξένα που δεν θυμάμαι τα ονόματα τους, ραδιόφωνο περιμένοντας να ακούσω την αφιέρωση μου στον εφηβικό μου έρωτα, την Μ...

Η μουσική άλλαξε, η ζωή άλλαξε, όλα αλλάξαν. Όλα τα παραπάνω μπορεί να ακούγονται σαν σαχλονοσταλγίες κάποιου που περνάει την κρίση των 25+ αλλά δεν είναι έτσι. Η κασέτα είναι μια αγάπη που ξέρεις και θυμάσαι πολύ καλά πότε ξεκίνησε αλλά δεν θα τελειώσει ποτέ. Δεν την ξεχνάω την εμπειρία μου με την κασέτα, αρνούμαι. Ήταν και παραμένει μια απο τις πιο ρομαντικές εμπειρίες μου, παρέα σε χιλιάδες στιγμές και συναισθήματα. Έτσι αγάπησα και την μουσική και την έβαλα στην ζωή μου, έμαθα να την ακούω ό,τι κι αν κάνω. After all, it's a "pleasure for the ears"...

Αμίνα

Μετά απο πολύ καιρό απουσίας και blogoσυγγραφής, είπα να επανέλθω. Γίνανε τόσα τους τελευταίους μήνες που σίγουρα μερικά τα ξεχνάω, όσο απολαυστικά κι αν ήταν. Κανονικά ήταν να γράψω για τα πεπραγμένα του 4ου Συνεδρίου Bookcrossing που έγινε στην Λάρισα το ΠΣΚ 24-26 Απριλίου. Ωστόσο, καμιά φορά η ζωή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις που μας αλλάζουν τα σχέδια. Αυτή τη φορά η έκπληξη λέγεται Αμίνα και το ποστ είναι αφιερωμένο σ'αυτήν. 

Η Αμίνα είναι η κοπέλα στην φωτογραφία. Είναι απο την Αφρική αλλά μένει προς το παρόν στην Ελλάδα. Μιλάει άψογα ελληνικά κι έχει το πιο φωτεινό χαμόγελο που έχω δει εδώ και χρόνια. Η Αμίνα είναι καλλιτέχνις. Αληθινή όμως καλλιτέχνις, όχι σαν κάτι άλλους που είναι τρέχα γύρευε και κλάιν μάιν. Η κοπέλα είναι τον μισό καιρό άνεργη και πριν λίγες μέρες έστησε μια έκθεση στο Χατζηγιάννειο στην Λάρισα με διάφορα έργα της. Ας τα πάρουμε απο την αρχή:

Η Αμίνα πήγε σε μια καλλιτεχνική σχολή στον Βόλο, δεν έχω ιδέα πως την λένε. Εκεί λέει έμαθε κοπτική ραπτική, ζωγραφική και διάφορα άλλα καλλιτεχνικά. Η σχολή ωστόσο δεν μπορούσε να προσφέρει πολλά και ζητούσε απο τους μαθητές να φέρουν ό,τι μπορούσαν για να ζωγραφήσουν πάνω του. Μάλιστα, σε περίπτωση που οι μαθητές ήταν φτωχοί και δεν είχαν να αγοράσουν τα απαραίτητα υλικά, τους λέγανε να φέρουν ο,τι υλικό μπορούσαν να βρουν: ξύλο, μπουκάλια, πέτρες, πανιά, ό,τι τέλος πάντων μπορούσαν να βρουν σε μια βόλτα στο δρόμο. Και οι μαθητές το έκαναν. Και πήγαιναν πέτρες επειδή δεν μπορούσαν να βρουν χαρτί, μπουκάλια πεταμένα και τσίγκο αντί για καμβά τεζαρισμένο. Και στην σχολή αυτή, κάποιοι γαμάτοι άνθρωποι, κάποιοι απίστευτοι άνθρωποι, κάτι μικροί θεοί τους μάθανε να ζωγραφίζουν, να βγάζουν την δημιουργικότητα τους σε μια επιφάνεια, σε ο,τι επιφάνεια να'ναι, αρκεί να στέκεται και να στεγνώνει το χρώμα. Κι αυτοί οι άνθρωποι, οι δάσκαλοι τους, τους δείξανε τεχνικές, τους μάθανε να δημιουργούν, να χρησιμοποιούν πινέλα, σκαρπέλα, χρώματα, οτιδήποτε βρίσκανε. Τέτοια η αφοσίωση τους, τέτοια η αγάπη τους για τους μαθητές και την Τέχνη. Τέτοιους ανθρώπους τους αγαπάω, όπως κι αν τους λένε, όποιοι κι αν είναι. Τους φιλώ τα πόδια για το πάθος τους, για το μυαλό τους, για τα κομματάκια της ψυχής τους που δίνουνε σε κάθε μαθητή και τον διδάσκουν. Θα το ξαναπώ: τέτοιοι άνθρωποι είναι μικροί θεοί!

Απο τα χέρια τέτοιων μικρών θεών, που δεν πιστεύουμε καν οτι υπάρχουν βγήκε η Αμίνα. Τα έργα της στο ισόγειο τους Χατζηγιαννείου είναι σε διάφορα μεγέθη, σε χαρτί, καμβά, τσίγκο, ξύλο, ο,τι έβρισκε. Ζωγράφισε και διακόσμησε μπουκάλια, έκανε κοσμήματα, ακόμα και κάτι πέτρες που βρήκε σε μια βόλτα στην παραλία τις πήρε και τις έκανε κόσμημα. Τα έργα της είναι υπέροχα κι ας μην είναι ταλεντάρα: έχουν μια ζωντάνια πρωτοφανή, χρώματα που είναι λες και βγήκαν απο το χαμόγελο της, εικόνες που δεν τις έζησα αλλά η Αμίνα τις κουβαλάει μέσα της και τις βγάζει σε μια οποιαδήποτε επιφάνεια. Η θέληση της είναι μεγαλύτερη απο την οικονομική της δυνατότητα και γι'αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ να εξελίσσεται. 

Την έκθεση της Αμίνα δεν την ήξερα. Καμιά εφημερίδα δεν έγραψε το παραμικρό, κανείς δημοσιογράφος δεν έγραψε το παραμικρό, κανένας οργανισμός δεν έστειλε το παραμικρό πουθενά. Την ανακάλυψα αφού είχα πάει να δω μια άλλη έκθεση, όπου εκεί ο μπουφές ξεχείλιζε απο ξύδια για τους ξιπασμένους που θα πάνε για το τσάμπα φαί κι αλκοόλ. Όταν κατέβηκα και είδα την έκθεση της Αμίνα, είδα στους πίνακες δυο διαφορετικά ονόματα στις υπογραφές. Την ρώτησα αν συμμετείχε κι άλλη κοπέλα στην έκθεση και μου είπε πως όχι, μόνη της τα έκανε. Το άλλο όνομα είναι της γιαγιάς της: όταν κάνει έναν ωραίο πίνακα η Αμίνα, καμιά φορά βάζει το όνομα της γιαγιάς της απο κάτω επειδή την αγαπάει πολύ. Μετά απ'αυτό είδα έργο προς έργο την έκθεση με βουρκωμένα μάτια. Όταν έφυγα κρύφτηκα σ'ένα πάρκινγκ κι έκλαψα για αρκετή ώρα. Δεν ξέρω γιατί. Γύρισα όμως κι αγόρασα ένα κόσμημα που έφτιαξε. Για ώρα μου έλεγε πόσο ασφαλές είναι να το φοράω και πως είναι καλής ποιότητας τα υλικά. Έφυγα προσπαθώντας να μην δει τα μάτια μου και κρατώντας σφιχτά το κόσμημα είχε ήδη αποφασίσει να το κρεμάσω στην τσάντα μου, για να το έχω πάντα μαζί μου, για να ξέρω σε τι κόσμο ζω.

Το χαμόγελο της Αμίνα δεν θα το ξεχάσω ποτέ. 

New year resolutions

Είναι οι πιο φορτωμένες μέρες της πιο φορτωμένης χρονιάς της ζωής μου. Και δεν είμαι αγχωμένος. Αλήθεια. Έχω χίλιες δυο δουλειές στα χέρια μου κι άλλες τόσες στο μυαλό μου. Δεν βρίσκω χρόνο ούτε καν για ποστ παρά μόνο για το φωτογραφικό ημερολόγιο αλλά ούτε αγχώνομαι ούτε στραβώνω.  Αντίθετα, δεν βρίσκω την ώρα να γεμίσω και μ'αλλα τον χρόνο μου και τα σχέδα μου. Η χρονιά ήρθε με πολλά νέα πράγματα κι έφυγε αφήνοντας πίσω πολλά. Το 2008 ήταν η πιο σπουδαία χρονιά της ζωής μου μέχρι τώρα: άλλαξα σαν άνθρωπος, άλλαξε η οπτική μου στην ζωή κι απέναντι στον εαυτό μου και τα αισθήματα μου γι'αυτόν. Γνώρισα ανθρώπους που πάντα ήθελα κι έψαξα θεσμούς και καταστάσεις. Γνώρισα έναν τρελό στο βουνό που μου έδειξε πως τα παιδιά είναι οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες. Έφαγα απο τα καλύτερα φαγητά στην ζωή μου (πχ τις καλύτερες φακές ever), γνώρισα ακόμα περισσότερα ροφήματα, έκοψα οριστικά το τσάι γιασεμί και πήγα στο τσάι Μαρόκο που μου πρότεινε η κολλητή μου. Απόκτησα καινούργια φωτογραφική μηχανή ευλογημένη απο την αγάπη ανθρώπων γύρω μου κι αγόρασα τους φακούς και την τσάντα που ήθελα εδώ και χρόνια.  Έβαλα το μυαλό μου σε μια τάξη, το ίδιο και τις προτεραιότητες μου και τα σχέδια μου. Και είναι πολλά, όλα τους. Αλλά όλα τους με κάνουνε λιγότερο ή περισσότερο ευτυχισμένο. Απο το Συνέδριο του Bookcrossing στην Λάρισα στις 24-26 Απριλίου, μέχρι τον Διαγωνισμό Crazy Creations απο το Artfools, την ίδια συνεργασία με το Artfools, τα πολλά φωτογραφικά projects που έβαλα τον εαυτό μου να υποσχεθεί να κάνει. Είναι κι αυτό. Πλέον υπόσχομαι στον εαυτό μου, όχι σε άλλον ή άλλη. Στο τέλος της μέρας είμαι εγώ κι ο καθρέφτης μου, ακόμα και στα χειρότερα σκοτάδια. Και γι'αυτό δεν έχω χρόνο να σπαταλάω τον χρόνο μου σε νεκρές σχέσεις και πράγματα, ακόμα κι αν το έκανα κάποτε. Πλέον δεν θα ξαναβάλω ούτε τον εαυτό μου ούτε πολύ κοντινούς μου ανθρώπους σε μια διαδικασία που τελικά σε κουράζει και την βαριέσαι. 

Πλέον πήρα μια απόφαση: να κάνω αυτό που θέλω έτσι ώστε ακόμα κι αν αποτύχω να ξέρω πως έκανα κάτι δημιουργικό, κάτι που θέλω εγώ, εγώ κι όχι κάποιος άλλος ή κάποια άλλη. "Για νέες ήττες, για νέες συντριβές!" που λένε και οι Τρύπες. Η καλύτερη ευχή για την νέα χρονιά ήτανε η εξής: "να φταις εσύ και μόνο εσύ για ό,τι κι αν πάθεις, να φας τα μούτρα σου και να το κατευχαριστηθείς, να μην έχεις κανέναν να κατηγορήσεις και να βγεις ωραιότερος και πλουσιότερος και πιο γεμάτος χρώματα". Και δεν μπορώ παρά να την τηρήσω μέχρι τέλος. Γιατί πλέον η ζωή μου δεν είναι ένα πράγμα αλλά πολλά διαφορετικά, διαφορετικές στιγμές που θα τις ζω και θα τις κρατάω στο μυαλό μου την κάθεμια για την αξία της, σαν μια πολύτιμη πολαρόιντ όπως αυτή επάνω που απεικονίζει το άλλο πάθος μου, το πράσινο τσάι με μέντα και συμπλήρωμα μια καραμέλα μέλι και λεμόνι. Αλλά έτσι κι αλλιώς, αυτά τα δυο ξέρω να τα απολαμβάνω και χωριστά και μαζί...