Περιβάλλον και άλλα

Σημερα οι μπλογκερς ανα τον κόσμο ενώνονται για άλλη μια φορά με εναν κοινό στόχο: το περιβάλλον, το σπίτι μας δλδ. Σκοπός του καθε μπλογκερ λοιπόν ειναι να γραψει κατι σχετικό με το περιβάλλον. Θα διακοψω την αφηγηση του γάμου λοιπόν για μια μερα και θα γραψω λίγα πράγματα που το μικρό μου μυαλό σκεφτεται για το θεμα αυτό:

• Αν σου φαινεται μακριά η οικολογικη καταστροφη τότε ξανασκέψου το. Μπορει να μην ζεις σε τροπικό νησί που θα πνιγεί ή σε παραλία καποιου ωκεανού που θα αλλάξει ριζικά αλλα όπου και να εισαι θα σου'ρθει αυτη η αλλαγή. Ναι, ΟΠΟΥ και να εισαι. Θα δεις τα χιονια να λιγοστευουνε ή να αυξανονται ραγδαια. Το κρυο θα ειναι αβάσταχτο ή ανυπαρκτο. Το καλοκαιρι θα σου κόβεται η ανασα απο την ζεστη και η θαλασσα δεν θα αρκει να σε ζεστανει. τα δεντρα στο χωριο σου θα καουνε, θα ξεραθουνε όλα τα χωράφια που έπαιζες μικρός/μικρή και τα ποταμακια που πλατσουριζες θα γίνουνε ειτε χειμαρροι είτε θα ξεραθούνε...
• Εσυ εχεις δει πολλα και θα δεις ακομα περισσότερα. Την καταστροφη θα την δουνε και θα την ζησουνε κυριως τα παιδια σου, τα εγγόνια σου. Αυτό θελεις να τους δώσεις;
• Σου φαινεται κλισέ το επιχειρημα "θες να βλεπουνε τα παιδια σου αγρια ζωα μόνο σε αφισα;"; Για δοκιμασε να σκεφτεις πως θα ητανε το τσιρκο που πήγαινες μικρός ή ο ζωολογικος κήπος και αντι για ζωα να εβλεπες αφισες. Να μην σε τρομαζε κανενα απο τα ζωα, να μην τα αισθανόσουνα τόσο κοντά ωστε να θελεις να τα χαιδεψεις. Να μην ειναι εκει και να μην μπορεις να τα ξαναδεις ποτέ. Τι λες;
• Αυτό που βλεπεις γύρω σου, αυτό που βρωμιζεις, καις, αυτό για το οποιο αδιαφορεις ειναι το σπίτι σου. Και το δικο μου. Των παιδιων που θα κανεις και των παιδιων που θα κανω. Δεν ειναι τιποτα άλλο παρα ενα δάνειο απο τις επόμενες γενιες. Αν το φροντισουμε τοτε τα παιδια μας θα ζησουνε τις χαρες που μας προσεφερε κι εμας αυτο το περιβάλλον.
• Δεν εισαι μικρός ή "ενας". Εισαι αυτός που εισαι, ενας απο τους πολλους. Οι πολλοι ειναι συνολο απο πολλους σαν εσενα και μενα. Ποτέ δεν θα ξεκινησει κατι ταυτόχρονα. Ενας ενας θα ξεκινησουμε να κανουμε κατι. Δεν μπορω να σωσω τον κόσμο. Μακαρι βεβαια να μπορουσα. Αλλα μπορω να κανω το καλύτερο που μπορω μεσα στην ακτινα δράσης μου και να κανω ό,τι καλυτερο μπορω. Το αποτελεσμα για να ειναι θετικό θα πρεπει να ειναι ενα μωσαικό πολλων προσωπικων δράσεων...
  

Το Χρονικό ενας γάμου ΙΙ

Η συνέχεια δόθηκε σε παραδοσιακό κέντρο της Βέροιας, κοντά στην Αλεξάνδρεια. Για να φτάσουμε εκει ωστόσο, χρειάστηκε να περάσουμε αρκετά χωρια της περιοχής, τα οποία ειχανε το λιγότερο ευφάνταστα ονόματα. Στο αυτοκινητο επιβαίνουνε και δυο άγγλοι οι οποίοι δεν εχουνε ξαναπάει ποτέ σε ελληνικό γλέντι. Αυτό ειναι το πρωτο τους γλέντι. Αυτό, ενα παραδοσιακό γλέντι με παραδοσιακή μουσική τα οποία περιλαμβάνουνε κλαρίνο και βιολια (ναι, πληθυντικός, ο περιφημος Γκιουλεκας πατηρ και υιός). Ο γαμπρός εχει ξεκαθαρίσει απο καιρό οτι το γλέντι θα είναι παραδοσιακό και ΟΧΙ λαϊκό. Ενα μικρό αλλα σατανικό χαμόγελο διαγράφεται στα χειλη μου για το τι τους περιμένει. Που να 'ξερα...
Φτάνοντας εκει λοιπόν, μας περιμενε ενα τραπέζι γεμάτο bookcrossers. Το bookcrossing τραπεζι μας ητανε πρωτο τραπέζι πίστα και πολυ κοντά στην ορχήστρα:

Στο τραπέζι λοιπόν καθόμαστε bookcrossers απο όλη την Ελλάδα, ενα μινι συνέδριο ειναι: Θεσσαλονικη, Λαρισα, Βόλος και Αθήνα εκπροσωπούνται στο τραπέζι με άξια μελη. Το τραπέζι απο άποψη φαγητού ειναι το λιγότερο πλουσιοπάροχο. Κλασικά ελληνικό, με πολυ φαγητό, ποικιλία κρεατικών και μεζεδων, πολλες σαλάτες και αφθονη ρετσίνα και μπύρα! Α, παρεμπιπτόντως, το γλυκό στο τέλος ητανε απίστευτο! Το θεμα της βραδιας ωστόσο ητανε η μουσικη. Ω ναι, αυτη η θεια μελωδια που έβγαινε απο το κλαρίνο και τα βιολιά της χορωδιας. Αυτη η ηδονη των αυτιών μας που καποια περιεγραψε ως "too loud, even for our taste". Το παραδέχομαι οτι δεν εχω παραβρεθεί ξανα σε μακεδονιτικο γλέντι (αν και εχω βρεθει σε ηπειρωτικο, πολυ πιο βάρβαρο) και η ποσότητα του βιολιού ητανε πολυ περισσότερη απ'όσο περιμενα. Ναι, φυσικα και απόλαυσα και την μουσικη και τους χορούς και την χαρά όλων. Τα βιολιά και όλη η χορωδια ητανε ακουραστοι, δεν κανανε διάλειμμα καθόλου και επιτέλους ειδα απο κοντά την φυσιογνωμία που λεγεται Γκιουλεκας. Δεν ειδα βεβαια όλη την διαδικασία όπως μου την περιεγραψε ο γαμπρός, με το βιολί και την πετσετα που απλώνει στα πόδια του και μετα στον λαιμό του για να παίξει αλλα σίγουρα δεν μπορεις παρα να υποκλιθεις σε ενα τέτοιο θρυλο. Το σόλο που έπαιξε προς το τέλος της βραδιάς ητανε πραγματικα απίστευτο, τον χαζευανε για ώρα.

Η βραδια περνουσε με πολυ κουβέντα, ενας οδοντίατρος της παρεας οργίασε λεκτικά (παλι!) και χορευτικά, πολλες bookcrossers τον συνοδευσανε, κουμπάροι και κουμπάρες πηγαινοερχότανε και τους καμαρώσαμε όλοι μας και το ζευγάρι μας τιμησε αρκετες φορες παρόλες τις πολλες υποχρεώσεις της βραδιάς. Ειλικρινα, εχω δει και τους δυο τους σε πολλες φάσεις τους: σε ταξίδι, στο φαγητό, σε χάδια, σε ζουζουνιες, σε κουβέντα, σε πολλες. Ο τρόπος που κοιταζε ο ένας τον άλλον όμως εκεινη την βραδια ητανε πραγματικα μοναδικός. Δεν εχω ξαναδει να κοιτάει ο ένας τον άλλον με τετοια τρυφερότητα, με ενα βλεμμα που λεει τόσο ξεκαθαρα "σ'αγαπω", ενα βλέμμα που να υπόσχεται με απόλυτο τρόπο την ευτυχια. Και τα χαμόγελα τους τόσο φυσικά που έπειθαν και τον πιο δύσπιστο για το πόσο ολοκληρωμένοι αισθανότανε και οι δυο τους. Προσωπικα δεν ηξερα ποιον απο τους δυο να καμαρωσω πιο πολυ...
Για το γλέντι λοιπόν, μετα τις 1 αποχωρησε ενα μερος του τραπεζιου αλλα εγω έμεινα με τους υπόλοιπους. Η μουσικη ακομα εκκωφαντικη, χαμόγελα, ευχες, αγκαλιες, συζητησεις φωναχτες για να ακουστουνε όλοι όσο καλύτερα γίνεται και η βραδια να συνεχιζεται. Φυσικα, το πολιτισμικό σοκ ητανε μεγάλο για μερικους...

Η βραδια έκλεισε με επιστροφή στο ξενοδοχείο και με μια ημερα να ακολουθει που αποδειχτηκε καλύτερη απ'όσο περιμενα. Μια μερα που την περιμενα εδω και μήνες. Μια μερα γεματη ευτυχια και χαρα...

(η συνεχεια περιλαμβανει ετοιμασιες, γάμους και πολυ πολυ χαμόγελο, παρακαλουνται οι μονοχνωτοι όπως αποχωρησουνε. Ευχαριστω.)

Το Χρονικο ενός γάμου Ι

Οχι, δεν προκειται για τον δικο μου, μην βιαζεστε, εχουμε καιρό ακόμα για τον δικό μου, χρόνια μην σας πω, μην βιαστειτε να ραφτειτε απο τωρα. Η Αδερφουλα μου παντρεύτηκε βρε! Η Αδερφουλα μου παντρευτηκε τον άντρα της ζωης της, επιτέλους. Φημες που φέρουνε την νυφη να ερωτευτηκε τον γαμπρό πανω σε ενα ανεκδοτο...δεν θα τις σχολιάσω.

Ο γάμος, περα απο την διάσταση των παιδιων, ειχε εναν αέρα Bookcrossing. Άρα, τουλάχιστον ενα απο τα οχηματα επρεπε να εχει την αρμόζουσα "αμφιεση":
Το εν λόγω αυτοκινητο λοιπόν εκανε ΠΟΛΛΑ χιλιομετρα μεσα στην Βέροια, τα περισσότερα προς άσχετη κατεύθυνση. Χαθηκαμε πανω απο 7 φορες και όλες αυτες σε τρεις μερες. Και δεδομένου οτι κανεις απο το ζευγάρι δεν ειναι μπλογκερ, μπορω να αναφερθω στο αμαξι και στα περιστατικα γύρω απο αυτό όπως εμενα με συμφερει (παρακαλειται η μπλογκερ επιβατις να επιδειξει πολιτισμενη συμπεριφορα και να μην αναφερθει σε "άλλες" ιστοριες σχετικα με το αμαξι). Χάλια οι δρόμοι της πόλης, τα φαναρια ειχανε καθαρα διακοσμητικο ρόλο και οι πεζοι ήτανε άκρως αδιάφοροι για την ζωη τους. Ενας/μια εκ των επιβατων πρότεινε να κανουμε μια ζωντανη εφαρμογη γνωστου παιχνιδιου σχετικα με αυτοκινητα και πεζους (βλ. Grand Theft Auto) αλλα η ανατροφη μου δεν μου επιτρέπει να αναφερθω περαιτερω σε ονοματα και στοιχεια. Δυστυχως δε, αρνηθηκα την προταση για να παιξουμε, αν και καναδυο γιαγιαδες θα δίνανε πολλους πόντους ρε γαμώτο...
Και η ώρα για το ξενοδοχειο έφτασε. Καλυτερο απ'ότι περιμενα, δεν μπορω να πω, με μια χαρα δωμάτια και χώρους. Πολυ "τέχνη" στους τοιχους, πολυ ήσυχο αλλα η εκπληξη μας περιμενε μόλις βγηκαμε απο το ασανσερ:
Αυτος ειναι ο διάδρομος των δωματίων μας. Σε αυτόν τον διάδρομο περιπου 20 μέτρων λοιπόν ητανε τα δωματια μας. Η κακη φωτογραφία δεν μπορει να αποδώσει το πόσο ανατριχιαστικος ήτανε ο διάδρομος και τι ατμόσφαιρα ειχε. Αυτη η απόλυτη ηρεμια, η τάξη, ο χαμηλός φωτισμός με το φως στο τέλος γενικα δεν ητανε και ότι πιο αισιόδοξο απο θεαμα εχω δει. Οι σκέψεις μελους της παρεας οτι ο διαδρομος θυμιζει το ξενοδοχείο της "Λαμψης" (του Κιουμπρικ ρε ατεχνοι, όχι του Φωσκολου) ητανε πολυ πετυχημενες αν και με ανησυχησανε. Λες να ειχε τιποτα στο νου της; λεω. Οχι γιατι οι πόρτες ητανε λεπτες και το τσεκουρι στην πυροσβεστικη φωλια ητανε σε περιοπτη θεση. Δεν θελει και πολυ να μπουνε ιδεες πια...
.
(συνεχιζεται με τα πεπραγμενα σε βραδινο παραδοσιακο κεντρο)