Χριστούγεννα 2010

Ήταν μια παράξενη χρονιά αυτή που πάει να τελειώσει. Έκανα πολλά πράγματα κι άλλα τόσα δεν τα έκανα για διάφορους λόγους. Η χρονιά που έρχεται φαίνεται καλύτερη, έτσι πρέπει έτσι κι αλλιώς νομίζω. 

Τα τελευταία χρόνια είχα αμελήσει τελείως το χριστουγεννιάτικο δέντρο στο σπίτι όσον αφορά το στολισμό του, δεν ανακατευόμουν και τις περισσότερες φορές έστηνα το δέντρο, έβγαινα έξω και όταν γυρνούσα είχε στολιστεί. Μη με ρωτάτε γιατί, δεν είναι απο βαρεμάρα ή απαξίωση του "θεσμού". Απλά δεν είχα όρεξη. Φέτος, όντας στρατιώτης, στόλισα το δέντρο επάνω. Μόνος μου. Στο ΚΨΜ της μονάδας. Και πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ και η διαδικασία και το αποτέλεσμα!
 Μεθαύριο, Τετάρτη πετάω, φέτος θα γιορτάσω Χριστούγεννα σε ένα σπίτι στο Woolwich του Λονδίνου με υπέροχη παρέα, καιρού επιτρέποντος. Οπότε, όταν με το καλό γυρίσω θα ακολουθήσει και νέα σειρά "London baby!". Κι αυτή την φορά, την μηχανή μου θα την έχω συνέχεια στο πλευρό μου, χάρις αυτή την τσάντα και τα πολλά αναψυκτικά που πίνει η Saigon!

Καλά να περάσετε όλοι σας αυτές τις γιορτές, καλά Χριστούγεννα!

12 και σήμερα!

Ένα θέμα που σου δημιουργεί ο στρατός στην Ελλάδα, είναι πως αρχίζεις και μετράς τα πράγματα διαφορετικά, συνήθως αντίστροφα: πόση ώρα μου έμεινε για την υπηρεσία, πόσο ακόμα για την επόμενη αναφορά, πότε παίρνεις άδεια κλπ. Συνήθως δε, μετράς πόσος καιρός σου μένει μέχρι να απολυθείς και μετράς τον καιρό σε μέρες. Αν λοιπόν σου μένουν πχ, 230 μέρες, λες πως έχεις ακόμα 229 και σήμερα. Όχι, εγώ δεν έχω ακόμα 13 μέρες σύμφωνα με ό,τι λέει ο τίτλος του ποστ. Απλά αποφάσισα πλέον πως τον στρατό θα τον μετράω με μια άλλη μονάδα μέτρησης: τα βιβλία που διάβασα και μου μένουν να διαβάσω κατά την διάρκεια της θητείας!
Πριν παρουσιαστώ, ένα απο τα θέματα μου ήταν πόσα βιβλία να πάρω κι αν θα μπορώ να διαβάζω όσο θέλω. Είχα αποφασίσει να διαβάσω όσο περισσότερο μπορώ, ειδικά βιβλία και συγγραφείς που ήθελα καιρό να γνωρίσω ή είναι μεγάλα ονόματα, κλασικά βιβλία κλπ. Και τώρα, πεντέμιση μήνες 25 βιβλία μετά, υπολογίζω πως μένουν περίπου 12 βιβλία ακόμα! Και μέχρι στιγμής, τα βιβλία ήταν όλα πραγματικά πάρα πάρα πολύ καλά. Διάβασα βιβλία που ήθελα, που περιμένανε στο ράφι, διάφορα: απο Καζαντζάκη, Pratchet, Gaiman, Bradbury, μέχρι Ζατέλη, Dan Brown, Tamaro και Μαρία Ξυλούρη. Και άλλους. Και μένουν αρκετοί ακόμα, ο ρυθμός μου είναι αρκετά γρήγορος πια.
Δεν έχω βάλει κάποιο σκοπό, ούτε κάποιον στόχο. Θέλω να διαβάσω όσα περισσότερα και καλύτερα μπορώ, αν και κάποια στιγμή η ανάγνωση βιβλίων έγινε μια μάχη να βρεθεί το ένα βιβλίο που θα μου έδινε η Saigon και δεν θα μου άρεσε (ξέρω οτι με βρίζεις τώρα, ξέρεις πως σ'αγαπάω πολύ!), κάτι που μέχρι στιγμής δεν έχει γίνει με κανένα απο τα 11 δικά της που διάβασα.
Δώδεκα και σήμερα λοιπόν. Ή καλύτερα, δώδεκα κι αυτό που διαβάζω. Και βλέπουμε μέχρι τον Φεβρουάριο...

I'm in the army now

Την ώρα που αυτόματα θα έχει ανεβεί αυτό το ποστ, εγώ θα παρουσιάζομαι στρατιώτης στην Λαμία. Και λογικά θα έχω αρχίσει να το χωνεύω πως για τους επόμενους εννιά μήνες της θητείας μου δεν θα είμαι κανονικός άνθρωπος και πολίτης, αλλά στρατιώτης, με τα καλά και τα κακά του. Δεν μπορώ τα επιχειρήματα του τύπου "μην παραπονιέσαι, εγώ έκανα 30 μήνες φαντάρος, τι θα είναι 9 μήνες;", δεν καταλαβαίνω το νόημα τους, πάντα με κούραζε αυτή η φανταρίστικη λογική της εξίσωσης, του ανθρώπου που αισθάνεται αδικημένος που υπηρέτησε παραπάνω. Ευτυχώς, για διάφορους λόγους η θητεία μου θα είναι σχετικά εύκολη, καθότι συνυπηρετώ με τον αδερφό μου, απο τα ελάχιστα πράγματα που κάνουμε μαζί τα τελευταία 10-15 χρόνια. Θα μου λείψουν πολλά πράγματα απο την καθημερινότητα μου, αλλά δεν μπορεί να γίνει κι αλλιώς. Οπότε εξοπλίστηκα με μπόλικα βιβλία, μουσική, σκέφτομαι να αρχίσω να γράφω κιόλας και ίσως να ξαναπιάσω το σχέδιο, με το οποίο έχω να ασχοληθώ απο την σχολή.
Θα επιστρέψω σύντομα, όλο και κάτι θα ανεβάζω σε καμιά έξοδο ή/και άδεια. Να'στε καλά, εγώ θα αρχίσω να μετράω ήδη: άλλες 270 ο "νέος"!

Γιατί βλέπουμε τέτοιες εικόνες;

Υπάρχει μια φωτογραφία, η οποία στοιχηματίζω πως έγινε εφιάλτης για πολλούς Έλληνες απο την Τετάρτη και μετά, πολλοί θα την είδαν στον ύπνο τους, ενώ λίγοι θα την ξεχάσουν. Δεν είναι ούτε κάποια απίστευτης τεχνικής φωτογραφία, δεν δείχνει καν καθαρά αυτό που έχει φωτογραφηθεί. Αλλά "δείχνει" πολλά, πάρα πολλά, για τα γεγονότα της Τετάρτης 5 Μαΐου. Το γεγονός πως μόλις κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο, αρκετοί την είδαν, την κάνανε retweet, την στείλανε ως λινκ, την αναρτήσανε στο μπλογκ τους και την επόμενη μέρα κυκλοφόρησε ως πρωτοσέλιδο σε μεγάλες εφημερίδες πανελλήνιας κυκλοφορίας, δείχνει πολλά και για όσους την είδαν, όλους εμάς τους αναγνώστες των ειδήσεων και των νέων.Είναι η φωτογραφία του πτώματος της γυναίκας που πέθανε στο εσωτερικό της Marfin στην Σταδίου, στην Αθήνα, όταν κάποιοι θεωρήσανε πως θα καταφέρνανε κάτι με το να ρίψουν βενζίνη και μολότωφ στην τράπεζα (δεν θα μπω περισσότερο στα αίτια του γεγονότος). Η φωτογραφία δεν μας δείχνει καν κανονικά το σώμα της γυναίκας, διακρίνονται όμως τα παπούτσια της, το κόκκινο φόρεμα της και τα γεμάτα κάπνα πόδια της.
Για ποιον λόγο σαν κοινωνία και σαν άτομα βλέπουμε τέτοιες εικόνες, όμως; είναι σίγουρα απεχθείς, δεν μας γεμίζουν με πληροφορίες ιδιαίτερα, δεν μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτερα. Όπως αναρωτήθηκε και η ίδια η Susan Sontag, "ποιος ο σκοπός να εκτεθούν αυτές οι φωτογραφίες; γινόμαστε καλύτεροι αν τις δούμε; μαθαίνουμε κάτι;". Γιατί δεν αντιδράμε όταν γίνονται πρωτοσέλιδα, όταν κάποια μπλογκς τις ανεβάζουν για να ανέβει η επισκεψιμότητα τους, όταν μας την προβάλουν απο τόσες διαφορετικές μεριές; Είμαστε "αναίσθητοι" πια απέναντι σε τέτοιες εικόνες; έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ τον θάνατο να παίζει στην τηλεόραση όσο εμείς μασουλάμε το βραδινό μας και δεν μας αγγίζει; βλέπουμε τα πτώματα σαν μια εικόνα που μας θυμίζει video game, κάτι στα όρια του σουρρεαλιστικού;
Πάλι δεν ξέρω τι να απαντήσω. Ξέρω όμως πως ο σύγχρονος Έλληνας και άνθρωπος, έχει συνηθίσει, καλώς ή κακώς, την βία ως θέαμα. Την έχει δει στην τηλεόραση και το ίντερνετ, την έχει συνηθίσει ως εικόνα στον Τύπο και έπαιξε μαζί της στο όποιο video game έπαιξε. Έχασε την επαφή με την απώλεια, την θλίψη του θανάτου, την σκληρότητα της βίας. Πλέον, η βία είναι κάτι σαν ταινία μπροστά του, σαν ακόμα μια μάχη στο παιχνίδι που παίζει και ο ίδιος, αποστασιοποιημένος απο τα συναισθήματα την παρακολουθεί και μετά μετράει απώλειες. Και βλέπει τις φωτογραφίες που μετά κυκλοφορούν. Και γίνεται εξαρτημένος σε εικόνες βίας, τις οποίες κοιτάει με την κρυφή διαπίστωση πως χαίρεται που δεν είναι αυτός.
Λένε πως παλιά δίνανε στα παιδιά πλουσίων και βασιλιάδων μια μικρή ποσότητα δηλητήριου κάθε μέρα για να συνηθίσουν και να μην δηλητηριάζονται εύκολα απο επίδοξους δολοφόνους. Μιθριδατισμό το λέγανε. Μήπως και σήμερα έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ απο τις εικόνες βίας που πλέον έχουμε αναισθητοποιηθεί; μήπως είναι κι αυτό ένα ερώτημα που αφορά τους φωτοδημοσιογράφους και την ηθική της δημοσιογραφίας; μήπως πρέπει να κοιτάξουμε πραγματικά αυτό που βλέπουμε για να δούμε τι μας δείχνουν;

"Κούκλες", Τέχνη και gay

Είναι κάποιες φορές που η τηλεόραση σε εκπλήσσει ευχάριστα, ο,τι και να έχεις ακούσει γι'αυτήν. Δεν θα πλέξω το εγκώμιο του Σταύρου Θεοδωράκη, το αν είναι καλός δημοσιογράφος ή όχι μπορεί να το διαπιστώσει κανείς μόνος του. Η εκπομπή του την προηγούμενη Κυριακή είχε θέμα τις "Κούκλες", ένα μαγαζί με αυθεντικό drag show στην Συγγρού το οποίο απο το 1993, απ'οτι έχω μάθει, λειτουργεί έτσι. Τον τελευταίο καιρό έγινε λίγο πιο γνωστό χάρις την ταινία "Στρέλλα" του Πάνου Κούτρα με θέμα μια τρανσέξουαλ. Την ώρα που είχε διαφημίσεις, θυμήθηκα στην σχολή μια αναφορά της καθηγήτριας μου Ελένης Μουζακίτη στον Maplethorpe, έναν φωτογράφο ο οποίος ασχολήθηκε με το θέμα των γκέυ και μάλιστα με προκλητικό για την εποχή (δεκαετίες '70-'80) ο οποίος είναι νεκρός πλέον απο AIDS σε μια "ενδιαφέρουσα" για κάποιους τροπή που τον έκανε να φαίνεται ως ήρωας απο μια ασθένεια που τότε ειδικά πιστευότανε οτι έπληττε τους γκέυ κυρίως. Και θυμήθηκα τον Maplethorpe γιατί δεν μπορώ να βρω κάποιον στην εποχή μας που να ασχολείται στην Ελλάδα με το θέμα των γκέυ καλλιτεχνικά στην Φωτογραφία ή και την Ζωγραφική. Κι εννοώ για κάποιον που να είναι κάποιος, να είναι όνομα, κάποιος, κάπου, κάπως ίσως ασχολείται, αλλά γιατί όχι κάποιος διάσημος; γιατί η Ελληνική Τέχνη αγνοεί ακόμα το θέμα των γκέυ και δεν ασχολείται μ'αυτό; και δεν εννοώ με τον τρόπο που το έκανε το Straight Story, με την γελοιοποίηση ουσιαστικά των γκέυ και λεσβιών και τον υποβιβασμό τους σε καρικατούρες. Η Ελληνική Τέχνη εμποδίζει την Ελληνική κοινωνία να αποδεχτεί το θέμα των γκέυ ή/και των LGBT (Lesbian Gay Bisexual Tsansgender) ή το ανάποδο;
Πάντα μου έκανε εντύπωση το πόσο εύκολα διάφοροι γνωστοί μου και μη λένε πως η ελληνική και όχι μόνο show biz είναι γεμάτη με γκέυ και πως αυτοί κάνουνε "κουμάντο". Δεν έχω ιδέα αν είναι αστικός θρύλος ή όχι, αλλά σίγουρα είναι τραγικό μια χώρα με γκέυ καλλιτέχνες (λίγους ή πολλούς, δεν έχει σημασία) σε κάθε χώρο της Τέχνης, να μην έχει σοβαρά έργα τέχνης και projects που να ασχολούνται με τους γκέυ, τα προβλήματα τους, την ύπαρξη τους, τον ομοφοβισμό, το φαινόμενο των drag queens κλπ. Πραγματικά, ποιός ο λόγος; Είναι άλλη μια εκδήλωση της υπερσυντηρητικής κοινωνίας μας η οποία ακριβώς επειδή είναι τόσο συντηρητική κρύβει (και γεννάει) ακραία και πολλές φορές αποτρόπαια μυστικά; Είναι ο ομοφοβισμός του νεοέλληνα άντρα ο οποίος ακόμα θεωρεί πως ο γκέυ είναι αυτός που θέλει να γίνει γυναίκα, κάτι τρομερά κακό αφού πέρα απο ομοφοβικός είναι και φαλλοκράτης καθώς θεωρεί την γυναίκα ένα αναγκαίο κακό, ακόμα κι όταν κάνει τα πάντα (μέχρι και τις μεγαλύτερες μαλακίες) για να την κυνηγήσει; είναι ένα ακόμα θέμα αμάθειας απέναντι στην ομοφυλοφιλία και τον τρανσεξουαλισμό; Τι στο διάολο; είναι το βόλεμα του καλλιτέχνη που δεν τον νοιάζει να αλλάξει την νοοτροπία στην Ελλάδα μιας και ο ίδιος είναι βολεμένος σ'ένα gay friendly κουκούλι μέσα στο οποίο χέστηκε τι γίνεται στην ελληνική περιφέρεια ή την δίπλα γειτονιά;
Πραγματικά θα ήθελα πολύ να δω έργα τέχνης με θέμα τους gay και τα θέματα τους στην Ελλάδα, κατά προτίμηση απο καλλιτέχνη ο οποίος ζει εδώ στην χώρα, κι όχι απο έναν περαστικό. Και θα με ενδιέφερε και σαν άνθρωπο και σαν άντρα και σαν άνθρωπο του 21ου αιώνα και σαν ιστορικό τέχνης και σαν φιλότεχνο και σαν τα πάντα. Θέλω να δω έργα τέχνης γι'αυτούς που χρόνια βρίζονται (και πολυ χάρηκα που δεν μασήσανε τα λόγια τους στην εκπομπή του Θεοδωράκη γι'αυτό το θέμα) αλλά κρύβονται. Γι'αυτούς κι απ'αυτούς. Να δω την αμηχανία τους, τον φόβο της αποκάλυψης, την οργή για τα ομοφοβικά χτυπήματα, τον έρωτα τους για τον άντρα/γυναίκα της ζωής τους, να δω την παντελή έλλειψη διαφορών απο την δικιά μου ζωή, να δω κάτι. Θέλω να τους δω, να τους ακούσω, να μιλήσουν, να βρίσουν, να καταραστούν, να συγχωρήσουν, να φωνάξουν.
Δεν το μπορώ αυτό το κλίμα "κάνουμε οτι δεν υπάρχει". Δεν μπορώ να βλέπω φίλους μου γκέυ καλλιτέχνες και να αγνοούν το θέμα λες και το έχουμε λύσει ήδη. Δεν μπορώ να βλέπω ομοφοβικούς κολλημένους στην Λάρισα κι αλλού να επιτίθενται σε γκέυ ή σε τρανσέξουαλ επειδή δεν ξέρουν πως να τους διαχειριστούν ή επειδή είχαν ένα γκέυ όνειρο. Αν τα κορίτσια στις "Κούκλες" είχαν το θάρρος να βγούνε και να πούνε ποιές είναι κι απο που ήρθαν εκεί που είναι, τότε μπορούν κι άλλοι καλλιτέχνες να βγούνε, να λειτουργήσουν ως γκέυ και να μας δώσουν έργα σχετικά με τους γκέυ. Όταν κατά την διαρκεια της εκπομπής ο Θεοδωράκης ρώτησε τον Κούτρα αν θα συνεχίσει να κάνει έργα με βάση την γκέυ οπτική του, απάντησε πως φυσικά και θα το κάνει επειδή είναι γκέυ. Αυτό σαν επιχείρημα, δεν καθιστά γελοία την προσπάθεια μερικών γκέυ να κρυφτούν και να περάσουν ως στρέητ κι αυτοί και το έργο τους;
Τελικά γιατί δεν ασχολείται η Ελληνική Τέχνη και η καλλιτεχνική σκηνή με τους γκέυ, παρόλο τους/τις γκέυ που έχει στις "τάξεις" της; πότε θα ανοίξει αυτό το θέμα ώστε και να κλείσει κάποτε; πότε θα δούμε έναν έλληνα ή μια ελληνίδα Maplethorpe, που να ασχοληθεί με το γκέυ πάθος του ή το πάθος άλλων;

Έχω μια υπέροχη φωτογραφία ενός παιδιού!

Αλλά δεν μπορώ να σας την δείξω. Συγνώμη, λυπάμαι, πραγματικά λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να σας την δείξω. Κι εξηγούμαι.
Πριν απο δύο εβδομάδες περίπου, πήγα για καφέ. Έβγαλα την μηχανή απο την τσάντα, έβγαλα 1-2 φωτογραφίες στο μαγαζί και μετά την άφησα στον καναπέ δίπλα μου. Η οθόνη της είναι ακόμα φωτισμένη, εγώ πίνω τον καφέ μου αλλά ένας μικρός, σπόρος κανονικός, απο την άλλη γωνιά του μαγαζιού βλέπει το φως της μηχανής και περπατάει για να την πιάσει. Μόλις πλησιάζει, το φως σβήνει και ο μικρός ξαφνιάζεται. Αν και δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο μικρός ή η μάνα του που είναι δίπλα του και γελάει, τον παίρνω αγκαλιά και παίζω λίγο μαζί του! Όταν τον ξαναφήνω κάτω, συνεχίζει να θέλει να πιάσει την φωτογραφική μηχανή μου! Η μάνα του μου λέει τότε "είναι μεγάλο ψώνιο, όποτε βλέπει φωτογραφική μηχανή θέλει να βγαίνει, βγάλτε τον μια φωτογραφία!". Ελαφρώς ξαφνιασμένος, σηκώνω την μηχανή, ρυθμίζω στα γρήγορα, ο μικρός με κοιτάει μέσα στα μάτια μέσα απο την μηχανή κι εγώ τραβάω ενώ έχω ανατριχιάσει απο το ειλικρινές βλέμμα του μικρού με τα τεράστια ολοστρόγγυλα μάτια και τα στρουμπουλά μάγουλα! Ο μικρός απομακρύνεται, κάθονται όλοι μαζί λίγη ώρα και μετά φεύγουν. Δεν τους ήξερα, δεν με ξέρουν.
Η φωτογραφία είναι υπέροχη τελικά! Η έκφραση, το βλέμμα του μικρού δεν αφήνουν περιθώρια να κοιτάξεις τίποτα άλλο παρά μόνο την αθωότητα του! Ωστόσο, δεν μπορώ να την δείξω την φωτογραφία online ή αλλού. Φοβάμαι πως η μητέρα μπορεί να το μάθει και να με τρέχει. Ή να με βρει έξω και να με κράξει, να φωνάξει οτι διέσυρα το παιδί της και είναι εκτεθειμένο να το δει όλος ο κόσμος! Δεν θα ξεχάσω ποτέ την φορά που φωνάξανε την αστυνομία για να με μαζέψει επειδή τόλμησα να φωτογραφίζω μια παρέα παιδιών που έπαιχαν στην παιδική χαρά, καθότι θεωρήσανε οτι είμαι διεστραμμένος ή οτι θα "εκμεταλευτώ" τα παιδιά τους για παιδοφιλικούς σκοπούς!
Και ποτέ δεν θα ξεχάσω και την ιστορία της φίλης Άννας, σύμφωνα με την οποία, πριν απο 30 χρόνια, ένας άγνωστος την φωτογράφισε στις διακοπές της και οι γονείς της δεν είχαν κανένα πρόβλημα παρότι το είδανε το σκηνικό. Έτσι απλά, το αφήσανε να την φωτογραφίσει. Το ίδιο κάνανε και οι δικοί μου: όταν μέναμε στην Ρόδο, ο αδερφός μου, 3-4 χρονών τότε, ήταν ακόμα αρκετά ξανθός και με χτένισμα καπελάκι. Όλοι οι τουρίστες τον λατρεύανε και τον φωτογραφίζανε, πρέπει να υπάρχουν δεκάδες φωτογραφίες με το πρόσωπο του αδερφού μου στο εξωτερικό.
Πώς και πότε φτάσαμε απο την ελεύθερη φωτογράφιση παιδιών στον παράλογο φόβο πως οποιοσδήποτε με φωτογραφική μηχανή είναι παιδόφιλος; πότε έγινε τόσο παράλογη, γεμάτη με φόβο η κοινωνία μας; πως γίνεται στην εποχή μας, απο την μία να έχουμε μεγάλα ποσά να πληρώνονται για φωτογραφίσεις σε βαπτίσεις όπου το μωρό είναι γυμνό κι απο την άλλη να γινόμαστε επιθετικοί σε οποιαδήποτε φωτογραφική μηχανή στραφεί στο παιδί μας σε όλες τις άλλες περιπτώσεις; στην εποχή που όλοι μας έχουμε τουλάχιστον μία φωτογραφική μηχανή μαζί μας κάθε μέρα, στο κινητό μας τηλέφωνο, να έχουμε γίνει τόσο φοβισμένοι απέναντι στην φωτογραφική μηχανή; οι Ινδιάνοι κάποτε φοβότανε οτι η φωτογραφίες παίρνανε ένα κομμάτι απο την ψυχή του φωτογραφισμένου. Πολλές φορές φοβάμαι οτι σ'αυτή την εποχή γυρνάει ο κόσμος, να αποδίδει μαγικές ιδιότητες στην φωτογραφική μηχανή και να δαιμονοποιεί τον/την φωτογράφο.
Ναι, μπορεί να έχουν υπάρξει και ανώμαλοι που χρησιμοποιήσανε φωτογραφίες και βίντεο για τα αρρωστημένα τους γούστα. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί τέτοια καθολική απόρριψη των φωτογράφων, δεν θα κυνηγούσαμε το τσιγάρο αν κάπνιζε ένας δολοφόνος ή τα βιβλία αν ήταν φανατικός αναγνώστης! Μην είστε επιθετικοί, μην τρομάζετε, μην αμύνεστε. Δεν ωφελεί αυτή η υπερπροστατευτικότητα. Ακόμα κι αν δεν θέλετε, για τους λόγους σας, η ευγένεια είναι η καλύτερη λύση.
Ποια είναι η πρόταση μου; ζητήστε απο τον φωτογράφο να σας χαρίσει μια εκτύπωση της φωτογραφίας που τράβηξε μόλις. Οι περισσότεροι θα πετάμε απο την χαρά μας αν μας το ζητήσετε!

Artfools Video Festival. Ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στην Λάρισα

Εδώ και αρκετό καιρό, απο την λήξη σχεδόν του 1ου ετοιμάζεται το 2ο Artfools Video Festival. Και έχω την μεγάλη χαρά και το τεράστιο όφελος να είμαι στην Οργανωτική Επιτροπή του Φεστιβάλ και να το ζω απο πολύ κοντά προφανώς! Και ήταν πραγματικά μια μαγική κατάσταση. Δεν μπορώ να εξηγήσω αλλιώς το συναίσθημα των ανθρώπων που έβλεπα με τι αγωνία και λατρεία χαιρότανε για την συμμετοχή τους, πόσο προσέχανε τις ταινίες που έστελαν, πόσο άλλοι χαιρότανε που συμμετέχανε στην διοργάνωση και τις παράλληλες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ, με όσο ενθουσιασμό κάποιοι δεχτήκανε να συμμετέχουν στο Φεστιβάλ για το καλό, όχι για τα βραβεία, τα οποία και στο κάτω κάτω δεν είναι και ο σκοπός του φεστιβάλ.
Υπάρχει κάτι το μαγικό, το υπέροχο να βοηθάς έναν άνθρωπο που έχει ένα ταλέντο, ένα πάθος να δείξει την δουλειά του. Το βλέπεις στο πρόσωπο του, το ακούς στην φωνή του πόσο πετάει στα ουράνια όταν βλέπει οτι η δουλειά του θα προβληθεί, θα την δει κόσμος, θα φτάσει στην αίθουσα ή στην γκαλερί, εκεί όπου προορίζεται να είναι ένα τέτοιο έργο τέχνης! Λάμπει ολόκληρος όταν βλέπει οτι οι κόποι του, οι ώρες που πέρασε, η ενέργεια, ο προβληματισμός του/της για το έργο τέχνης, τα λεφτά που στέρησε απο άλλα πράγματα για να τα δώσει για το "ψώνιο" του, την αγάπη του τελικά πιάνουν τόπο, κάποιος άνθρωπος του έδωσε σημασία, κάποιος "έκανε τον κόπο" και το είδε, το σκέφτηκε, θέλει να το δείξει και να προβάλει το έργο και τον/την δημιουργό, θέλει να το μεταφέρει εκ μέρους του/της στο ευρύτερο κοινό κι ας είναι άλλα δέκα άτομα. Δεν ξέρω αν ακριβώς το βλέπανε ως ένα κουράγιο που θέλαμε να τους δώσουμε ή μια στήριξη, αλλά έβλεπες πως πλέον μιλάνε αλλιώς, έχουν ψηλώσει τρεις πόντους σε ένα λεπτό μόλις μάθανε πως το έργο τους θα το δείξουμε!
Κι όλα αυτά φέτος, στην πιο μαύρη χρονιά που θυμάμαι απο την άποψη πως ΟΛΟΙ πια θέλουνε να μας πείσουν οτι τα πράγματα είναι μαύρα: απο την μία απλά έπρεπε να περιμέναμε να πεθάνουμε απο τη Νέα Γρίπη κι απο την άλλη οι Γερμανοί ξανάρχονται και πτωχεύουμε. Ε λοιπόν, σε αυτή την χρονιά έβλεπες μια αντεπίθεση δημιουργικότητας, έβλεπες νέα μυαλά να μην τους νοιάζει τι ακούγεται και να προσπαθούν να ξεφύγουν απο αυτή την μαυρίλα με την Τέχνη, ένα απο τα λίγα όπλα σε τέτοιες καταστάσεις. Και με τα λιγοστά λεφτά που οι περισσότεροι διαθέτανε, με τα λίγα και απλά μέσα, θελήσανε να κάνουνε ταινίες, να βρουν ένα σενάριο, να βρουν 2-3 φίλους για "ηθοποιούς", να στήσουν και να γυρίσουνε μια ταινία, να μάθουν να την μοντάρουν και να την στείλουνε σ'ένα νέο φεστιβάλ.
Είναι μαγεία η δημιουργικότητα, πάει και τελείωσε. Είναι μαγεία να βλέπεις έναν άνθρωπο να μεταμορφώνει τα μέσα που έχει και να βάζει το μυαλό του και την ψυχή του σε έργα τέχνης.
Και το Φεστιβάλ ξεκίνησε. Και ευτυχώς βρήκε και ανθρώπους να το στηρίξουν και ηθικά και πρακτικά και οικονομικά. Κι ευτυχώς αυτοί οι άνθρωποι είναι άνθρωποι που τους συμπαθούσα και πριν και είπανε πως δεν θα βρούμε δικαιολογία την εποχή και την "οικονομική κρίση" και θα βοηθήσουμε. Και βρήκαμε κι αυτή την σπάνια ράτσα ανθρώπων, τους εθελοντές που θέλουνε να δώσουν τον χρόνο τους αφιλοκερδώς για να γίνει κάτι στο οποίο πιστεύουν. Και σήμερα που στήναμε μια έκθεση φωτογραφίας το πρωί δεν το πίστευα πως είχα δίπλα μου δυο ανθρώπους που δεν ζητούσανε τίποτα απο μένα αλλά ήρθανε απλά και μου είπανε πως θέλουμε να σε βοηθήσουμε, γιατί αυτό που κάνεις μας αρέσει και βοηθάς τον πολιτισμό που αγαπάμε.
Αν είστε εδώ κοντα στην Λάρισα και ψήνεστε να παρακολουθήστε κάτι καινούργιο, φρέσκο και φιλόδοξο, ελάτε και στηρίξτε μας σε κάποια απο τις εκδηλώσεις μας. Ελάτε απόψε, Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου, στο Stage να δείτε επιλεγμένες ταινίες μικρού μήκους απο το AZA Thess Short Film Festival και το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Πάτρας στις 21.00. Περάστε κάθε μέρα απο σήμερα μέχρι και την Τετάρτη απο το Bar Kubrick στην πλατεία Ταχυδρομείου (Πρωτοπαπαδάκη 12) να δείτε την έκθεση Φωτογραφίας "Φωτογραφίζοντας σα σινεμά" που μας ήρθε απο την Πάτρα. Ή αν βγείτε για καφέ, δοκιμάστε μια φορά το Playhouse, πάλι στην πλατεία Ταχυδρομείου όπου παίζονται όλη τη μέρα ταινίες απο το Camera Zizanio, το νεανικό κομμάτι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας που πραγματικά αξίζουν τον κόπο. Ή ελάτε την Κυριακή στις 21.00 στο Stage που σας έχουμε ετοιμάσει μουσική βραδιά με τραγούδια απο τον Διεθνή Κινηματογράφο. Ή ακόμα καλύτερα, ελάτε την Δευτέρα 1η και Τρίτη 2 Μαρτίου στον κινηματογράφο Βικτώρια να δείτε τις ταινίες του φεστιβάλ μας στο διαγωνιστικό κομμάτι ή την ταινία "Hitokiri 2" που είναι μια υπέροχη ανεξάρτητη παραγωγή μιας απίστευτης πρωτοβουλίας, της Chainfree Productions, με εισιτήριο 3 ευρώ για κάθε μέρα του Φεστιβάλ.. παράλληλα, θα τρέχει κι έκθεση βιβλίου για τον κινηματογράφο σε συνεργασία με το βιβλιοπωλείο Prosperus και με κάποια έκπτωση.
Και πάνω απ'όλα, πείτε μας τι θέλετε, τι δεν σας άρεσε, τι προτείνετε και τι θα θέλατε να δείτε. Το Artfools Video Festival αξίζει και θα γίνει ένας σημαντικός πολιτιστικός θεσμός στην Λάρισα!
Αυτό θέλω να γίνω. Όχι όταν μεγαλώσω, αλλά τώρα που μεγάλωσα: να βοηθάω ανθρώπους που είναι δημιουργικοί και θέλουν να δείξουν την δουλειά του. Να τους δίνω την ευκαιρία που άλλοι δεν τους δίνουν χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς διαπιστευτήρια. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι η μόνη ίσως ελπίδα μέσα σε τόση μαυρίλα. Τους ευχαριστώ απο τώρα...

London: yeah baby!!!

Θα ξαναπάω. Θα πάω πολλές φορές. Θα μείνω κι εκεί για κάποια φεγγάρια, το πιστεύω πραγματικά. Και μπορεί να μην έχω πολλές φωτογραφίες ή έστω τέτοιες που θέλω, αλλά μερικές βγήκανε καλές, σαν αυτή επάνω και τα βίντεο πιο κάτω. Θα έχω και μπόλικες αναμνήσεις όμως μαζί μου πάντα, πράγματα που θυμάμαι, που έκανα, που δεν έκανα, που είδα, άκουσα, γεύτηκα, που θέλω να κάνω την επόμενη φορά, χίλια δυό.



Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ευγένεια τους: δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές άκουσα "I'm sorry" και "Thank you" ακόμα κι αν τυπικά δεν χρειαζότανε! Ή έτσι έχω μάθει στην Ελλάδα, να είναι κάτι το ιδιαίτερο όταν ακούω ευγενικές φράσεις...



Δεν άκουσα ούτε μια κόρνα από αυτοκίνητο! Και δεν είδα λακούβες στους δρόμους ή τα πεζοδρόμια! Δεν λέω οτι είναι τέλεια, αλλά καμία σχέση, δεν θυμάμαι καμία!



Δεν θα ξεχάσω το mulled wine εκείνη την παγωμένη νύχτα στο σπίτι. Και το αίσθημα του καλωσορίσματος σε ένα σπίτι που δεν περίμενα ποτέ να πάω!
Γελάω και χαίρομαι σαν χαζοχαρούμενο όταν βλέπω μια ταινία ή ένα ντοκιμαντέρ γυρισμένο στο Λονδίνο και αναγνωρίζω μέρη, οδούς, περιοχές, διαδρομές μετρό. Και δεν βλέπω να το κόβω σύντομα...

Ναι, μου λείπει το Λονδίνο κι ας το έζησα μόνο έξι μέρες. Για κάποιο λόγο το ένιωσα οικείο, ίσως επειδή δεν πήγαμε με το τουριστικό γραφείο αλλά κανονίσαμε μόνοι μας το πρόγραμμα μας.

London baby!!! (παρτ φορ)

Είναι η πέμπτη μέρα πλέον στο Λονδίνο και είναι κι επίσημα αφιερωμένη στα ψώνια! Όχι οτι όντως θα ψωνίσουμε, απλά θα περάσουμε την μέρα μας στο Harrod's στην Knightsbridge, ένα τεράστιο υπερκατάστημα 5 ορόφων, σε ένα υπερτέλειο κτίριο που το χαζεύεις πριν καν μπεις μέσα! Η Elizabeth το χαρακτήρισε "so posh!" και δεν είχε άδικο, αλλά αυτό περιμένεις κιόλας από κάτι τέτοιο! Μόλις μπήκαμε μέσα είδαμε τον τρελό χαλασμό από κόσμο. Μιλάμε για ΠΟΛΥ κόσμο, όχι απλά πολύ. Και πάλι δεν ήταν γεμάτο! Πραγματικά ήταν για να το χαζεύεις πάντως, πάρα πολλές εταιρείες, για ο,τι ήθελε ο καθένας: από ανδρική ένδυση, γυναικεία μόδα, παιδικά, είδη γραφείου, επιτραπέζια, λευκά είδη, τα πάντα! Και μέσα σ'όλα αυτά έχει και μερικά καφέ κι εστιατόρια, έτσι για να κάτσεις να ξαποστάσεις από το περπάτημα και το χάζεμα όσων πολύ πιθανόν δεν θα μπορέσεις να αγοράσεις. Καθίσαμε φυσικά σε ένα, όπου περιμέναμε να μας συνοδέψουνε στο τραπέζι μας (κάτσε καλά δλδ) και απολαύσαμε καφέ με κάτι παραδοσιακά αγγλικά γλυκά. Δίπλα μας ήταν ένα ζευγάρι γάλλων, κοντά 50άρηδες και τελείως ερωτευμένος, δεν σταματούσε να της πιάνει το χέρι και να της μιλάει τρυφερά όση ώρα απολαμβάνανε το αγγλικό πρωινό τους (μεσημεριάτικά αλλά γούστα είναι αυτά...) Α, το Harrod's έχει και δικό του gift shop, για να μπορέσεις ν'αγοράσεις πράγματα που θα σου θυμίζουν το ίδιο το Harrod's κι όχι οτι είδες μέσα του αναγκαστικά! Ωραιότατο κι αυτό, με πολλές tote bags, πετσέτες, είδη γραφείου, αρκουδάκια (πήρα κι εγώ ένα, όχι για μένα ρε), τετράδια, μολύβια, χίλια δυο μπιχλιμπίδια και σε καλές τιμές μάλιστα. Πραγματικά όπου και να κοιτάξεις θαμπώνεσαι, ακόμα κι αν βλέπεις τομείς που δεν σε ενδιαφέρουν, όπως τα είδη ταξιδίου, είναι απλά ένας καταναλωτικός ναός όπου δεν μπορείς να μην τον χαζέψεις! Οι υπάλληλοι ευγενέστατοι, κάποιοι μάλιστα ήταν επιφορτισμένοι με το καθήκον να βοηθάνε τον τουρίστα που δεν ξέρει που να πάει κι έχει χαθεί και διαθέτανε και χάρτες για όλους, για τέτοιο μέγεθος λέμε!
Φεύγουμε αφού έχουμε μείνει εκεί για 5 ώρες (!) και πηγαίνουμε για φαγητό. Έχουμε αποφασίσει να πάμε σε ένα φισάδικο, μαγαζί πυο σερβίρει fish'n'chips δλδ, και η Elizabeth μας έχει προτείνει ένα σχετικά κοντά, στο Seven Dials. Δεν είναι δύσκολο να το βρούμε, εξάλλου έχω συνηθίσει με έναν χάρτη στο χέρι τόσες μέρες στο Λονδίνο και τελικά το βρίσκουμε. Είναι το Rock and Sole Plaice στην Endell Street. Φανταστικό, πολύ τυπικά εγγλέζικο, με πολύ κόσμο. Περιμένουμε ένα λεπτό να αδειάσει τραπέζι, καθόμαστε και παραγγέλνουμε cod fish (μπακαλιάρο) με πατάτες τηγανητές φυσικά. Σε λίγο έρχεται ένα τεράστιο κομμάτι ψάρι με πατάτες, μας έχουν δασκαλέψει να δοκιμάσουμε τις πατάτες με ξύδι και το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον! Στο τραπέζι έχουμε και δύο σάλτσες τις οποίες και μοιραζόμαστε με τους διπλανούς μας στο τραπέζι, ένα ζευγάρι κινέζων (ή κάτι τέτοιο). Η μία σάλτσα είναι ketchup (είπαμε, γούστα είναι αυτά) και η άλλη είναι τζατζίκι (μεγάλη έκπληξη!). Το ψάρι είναι τέλειο, δεν υπάρχουν λέξεις δλδ για να το χαρακτηρίσω και σκάμε από φαγητό. Και τι ταιριάζει καλύτερα μετά το fish'n'chips; τσάι! Ο ιδιοκτήτης μας αποχαιρετά με σπασμένα ελληνικά και ξεκινάμε για ένα μαγαζί με τέλεια τσάι και τέλεια pastry απ'οτι έχουμε ακούσει! Περνάμε μπροστά από το "The Tea House" το οποίο ενώ έκλεινε εκείνη την ώρα πρόλαβα να πάρω μια τέλεια κούπα με ενσωματωμένο infuser. Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο "Maison Bertaux" στην Greek Street στο Soho, μια τέλεια οδό και περιοχή που χαλαρά θα μπορούσα να κάνω στέκι μου, το οποίο επίσης μαγαζί κλείνει δυστυχώς εκείνη την ώρα και παίρνουμε μόνο δυο custard eclers (κόλαση!). Εκεί δίπλα, περνάμε μπροστά κι από την διάσημη undergound gallery "Lazaride's", γνωστή για την υποστήριξη του graffiti και την σχέση του με τον Banksy, η οποία ήταν κλειστή για τις γιορτές.
Η ώρα έχει περάσει, είναι ήδη 8-9 η ώρα, υποψιαζόμαστε πως μια ομάδα τριών ατόμων πήγαινε να μας ληστέψει αλλά ευτυχώς εμφανίστηκε ένας αστυνομικός απο το πουθενά. Κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο με την γνωστή κατάθλιψη της ετοιμασίας πραγμάτων για αναχώρηση από τέλειες διακοπές. Στον δρόμο για το ξενοδοχείο, αποφασίζω να κάνω κι ένα τάμα μου πραγματικότητα: να προμηθευτώ meat pies για την Saigon (ξέρει αυτή τον λόγο). Δυστυχώς τελικά δεν φτάσανε στην Ελλάδα οι πίτες, κρίμα, θα επανορθώσω! Τα πράγματα ετοιμάζονται, με το ζόρι κλείνουν οι βαλίτσες, είμαστε σίγουροι οτι θα πληρώσουμε εξτρά για το βάρος, και το πρωί κατεβαίνουμε για το τελευταίο μας πρωινό. Πλούσιο κι αυτό φυσικά και αποχαιρετούμε τον χώρο με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε κάπου εκεί κοντά! Για το αεροδρόμιο αναχωρούμε με το λεωφορείο του τουριστικού γραφείου με το οποίο και απολαμβάνουμε την λιακάδα. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, πληρώνουμε όντως εξτρά στο βάρος και καθόμαστε για καφέ μέχρι την πτήση. Στο αεροδρόμιο είναι η απόλυτη ποικιλία από φυλές, γλώσσες και ανθρώπους, δεν μπορώ να περιγράψω πόσο το απολαμβάνω όλο αυτό. Η πτήση ξεκινάει με μιάμιση ώρα καθυστέρηση και αναχωρούμε την ώρα που ο ήλιος δύει, οπότε και απολαμβάνουμε ηλιοβασίλεμα εν πτήσει. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως φεύγω κι αφήνω την φωτογραφική μου μηχανή στην Αγγλία αλλά προσπαθώ να το πνίξω με σχέδια για το πως θα αποκτήσω την επόμενη.
Τρεις ώρες μετά φτάνουμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Πάντα το ταξίδι της επιστροφής μου φαινότανε σημαντικά μικρότερο και συνήθως θυμάμαι τα λιγότερα. Οπότε, η διαδρομή Αεροδρόμιο - ΟΣΕ - σπίτι μου φάνηκε πως πέρασε γρήγορα. Στο σπίτι έφτασα στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και πέφτω ξερός, σκεφτόμενος ακόμα το Λονδίνο, το κρύο του, τα μέρη που επισκέφτηκα κι απόλαυσα, το Λονδίνο το ίδιο.
(συνεχίζεται με τον επίλογο)

London baby!!! (παρτ θρι)

Είμαι λοιπόν Πρωτοχρονιά στο Λονδίνο και δεν κάνω τίποτα απολύτως ίδιο με ό,τι έκανα τις προηγούμενες χρονιές. Μετά τον καφέ στο Costa, αρχίζω να αισθάνομαι λίγο κρυωμένος. Πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο νιώθω πως έχω λίγο πυρετό και σιχτιρίζω την τύχη μου! Κάποια στιγμή καταλαβαίνω οτι ναι, έχω πυρετό, πονάνε τα κόκκαλα μου, τα μάτια μου καίνε κι έχω αδυναμία. Υπέροχα. Αρρωσταίνω σπάνια αλλά φυσικά έπρεπε να με πιάσει στο Λονδίνο. Προσπαθώ με τσάι, ζεστά ρούχα και με το κόλπο του ιδρώτα (πολλές κουβέρτες και ζεστά ρούχα στον ύπνο σου για να ιδρώσεις και να πέσει ο πυρετός). Το πρωί ξυπνάω με ελάχιστες ώρες ύπνου και ελάχιστα καλύτερα. Και η μέρα είναι μεγάλη!
Ξεκινάμε από ένα φαρμακείο με ινδικό όνομα, όπου ο ινδός φαρμακοποιός μου δίνει κάποια κλασικά αναλγητικά αλλά και κάτι ματζούνια με σκόρδο για να με βοηθήσουν. Και με βοηθάνε! Τουλάχιστον όσο πρέπει για να μπορέσουμε να πάμε στο London Eye! Έχουμε κάνει κράτηση μέσω ίντερνετ για τις 3.30 (έχω ήδη ψάξει και ξέρω οτι εκείνη την ώρα θα δύει ο ήλιος οπότε το θέαμα θα είναι τέλειο). Πλησιάζουμε και χαζεύουμε την τεράστια κατασκευή, το κρύο είναι πολύ παρά τον ήλιο και πάμε να βγάλουμε εισιτήρια. Φυσικά, θεωρούσαμε πως αφού είχαμε κάνει κράτηση δεν θα υπάρχει πρόβλημα, αλλά χρειάστηκε να περιμένουμε 40 λεπτά στην ουρά για τα εισιτήρια! Όση ώρα περιμέναμε, αποφασίσαμε να πάμε και στο Sea Life Aquarium που είναι εκεί δίπλα, οπότε βγάλαμε και γι'αυτό εισιτήρια. Όχι φθηνά, αλλά πιστεύαμε οτι θα συνέφερε! Η αναμονή για το London Eye είναι περίπου μια ώρα, με κανονικό κρύο το οποίο εγώ αισθάνομαι πολικό λόγω κρυώματος ωστόσο! Πλησιάζουμε και μπαίνουμε σε μια κάψουλα για την πτήση (έτσι το λένε, flight) με άλλα 20 άτομα και πιάνουμε μια τέλεια θέση απ'όπου βλέπουμε το Λονδίνο με το ποτάμι στα πόδια μας, κοιτάμε δλδ προς τον Big Ben, την Trafalgar Square και την Westminster Bridge. Το θέαμα είναι απλά μαγευτικό! Μπορείς να δεις όλο το Λονδίνο σχεδόν, να απολαύσεις τεράστια ποικιλία αρχιτεκτονικής και να μην ξέρεις που να κρατήσεις το βλέμμα σου! Χάζευα για αρκετή ώρα τον Big Ben, το Κοινοβούλιο, τον τεράστιο Waterloo Station, όπου και να γυρνούσα υπήρχε κάτι που ήθελα να δω και να το κρατήσω μέσα μου! Ομολογώ οτι με πόνεσε που δεν είχα την μηχανή μαζί μου, αλλά αποφάσισα να το ζήσω, ακόμα κι αν δεν μπορούσα να το καταγράψω. Και ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω όσους ζούσαν την στιγμή μέσα από μια μηχανή, μέσα από μια οθόνη αντί να απολαύσουν το ζωντανό θέαμα μπροστά τους!
Μετά από μισή ώρα "πτήσης", κατεβήκαμε και πήγαμε προς το Sea Life Aquarium, το οποίο είχε μικρότερη σειρά ευτυχώς. Μόλις ξεκινήσαμε την διαδρομή και βλέπαμε τις δεξαμενές με το νερό και τα θαλάσσια πλάσματα, πραγματικά γίναμε παιδιά! Καμιά φορά σε κάνει να απορείς πως γίνεται μια τόσο θαλάσσια χώρα σαν την Ελλάδα κατάφερε να κάνει τους νέους να είναι τόσο μακριά από την θάλασσα ώστε να χαζεύουν τα πλάσματα της! Τέλος πάντων, πολύς κόσμος, πολλές οικογένειες, πάρα πολλά καροτσάκια (δεν τους έχει μιλήσει κανείς για το Babywearing ρε παιδί μου) και για άλλη μια φορά, δεκάδες άνθρωποι που είχαν μπροστά τους τα ψάρια αλλά αυτοί τα βλέπανε μέσα από την οθόνη της μηχανής ή της βιντεοκάμερας. Πραγματικά με κάνανε να απορήσω μαζί τους αλλά και μαζί μου: αν είχα την μηχανή μου, θα έκανα το ίδιο άραγε; Καλώς ή κακώς, όλο αυτό με έκανε τουλάχιστον να μάθω κάτι για τον εαυτό μου και τον τρόπο να βλέπω τον κόσμο και την Φωτογραφία.
Ωστόσο, η ώρα περνούσε και στις 6 έχουμε ραντεβού με τον Κώστα που περάσαμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς μαζί, στην Trafalgar Square. Δεν είμαστε μακριά, αλλά έχει αρκετό κρύο, πονάνε τα πόδια μου κι εμένα πονάει όλο μου το σώμα, αν και παίρνω διάφορα χάπια κι αναλγητικά. Δεν προλαβαίνουμε για μετρό και πρέπει μετά να πάρουμε και κάποιου είδους πλεούμενο για το σπίτι του Κώστα όπου μας έχει καλέσει για δείπνο. Οπότε, είναι η ευκαιρία μας να πάρουμε ένα απο τα περίφημα ταξί του Λονδίνου! Βρίσκουμε εύκολα και σύντομα καταλαβαίνουμε οτι είναι τεράστια, πεντακάθαρα, με ζέστη και χωρίς καπνό (κάποιοι έλληνες ταρίφες θα έπρεπε να τους διδάξουν πως το ταξί πρέπει να είναι κρύο, με το ένα παράθυρο ανοιχτό για να καπνίζει ο οδηγός και πως η ζέστη είναι μάλλον δαιμονική). Φτάνουμε γρήγορα σχετικά, βρισκόμαστε με τον Κώστα και φτάνουμε σύντομα στην όχθη του Τάμεση, όπου και περιμένουμε το πλεούμενο, όπου εδώ λέγεται Clipper και είναι ένας γαμάτος τρόπος να πας κάπου! Μιλάμε για σούπερ άνετο πλεούμενο, με πολύ χώρο, ζέστη, άνεση να δεις όλα τα αξιοθέατα του Λονδίνου που είναι στις όχθες του Τάμεση και διαθέτει και καφέ για τους επιβάτες, Costa μάλιστα! Σε μία ώρα φτάνουμε στο Woolwich Arsenal, μια απομακρυσμένη περιοχή του Λονδίνου η οποία κάποτε ήταν το μέρος που κατασκευαζότανε το οπλοστάσιο της Αγγλίας και τα πυρομαχικά. Το σπίτι είναι δίπλα στον Τάμεση και είναι αναπαλαιωμένο εργοστάσιο κατασκευής κανονιών (!) το οποίο κάνανε συγκρότημα με διαμερίσματα (!). Το διαμέρισμα απλά άψογο, με τέλεια θέα στο ποτάμι και φοβερή διαρρύθμιση (εσωτερική σκάλα κι έτσι). Το γεύμα είναι κοτόπουλο με πατάτες και συνοδεύεται από ένα απίστευτο mulled wine, το οποίο και αγάπησα και ανυπομονώ να δοκιμάσω ξανά και με βοήθησε και με το κρύωμα! Τέλεια βραδιά, μια ωρίτσα διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο όπου και αφηγούμαστε την μέρα φυσικά. Είμαι αρκετά καλύτερα, με ένα χαμόγελο και το μυαλό μου να τρέχει από τα ύψη του London Eye, μέχρι τις θάλασσες και τις θαλάσσιες χελώνες, τόσο καλό το mulled wine!
(συνεχίζεται)

London baby!!! (παρτ του)

Πολύ κρύο στο Λονδίνο. Αλλά πολύ όμως. Δεν έχω πρόβλημα με το κρύο, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Στο Λονδίνο όμως τα χρειάστηκα Δεν ξέρω τι είναι, δεν είναι η θερμοκρασία τόσο, αυτή ήταν γύρω στους 2 βαθμούς έως και -2, παλεύεται. Αλλά η αίσθηση του κρύου ήταν πραγματικά απίστευτη, δεν θα την ξεχάσω. Ωστόσο, την πρώτη μέρα, αποφασίσαμε μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία να βγούμε για έναν καφέ έστω. Είχα ακούσει από πολλούς για το πόσο καλά καφέ είναι τα Costa, τα οποία και δοκιμάσαμε. Το πρώτο σοκ είναι τα τέλεια προϊόντα, ειδικά τα γλυκίσματα (τέλεια muffins!) και το δεύτερο οι τιμές, οι οποίες είναι 15-20% χαμηλότερες από Ελλάδα (έλεος!).
Δεύτερη μέρα, ξεκινάμε με το πρωινό, με τεράστια ποικιλία, είχε και την αηδία το black pudding αλλά δεν δοκιμάσαμε, είχαμε ακούσει ήδη τις ιστορίες φρίκης γι'αυτό. Ωστόσο, είδαμε κάτι αμερικανούς να το απολαμβάνουν με κέτσαπ και συνοδεία fried beans και bacon. Μετά πήγαμε επίσκεψη στην British Library, στην οποία και θέλουμε να ψάξουμε κάποια βιβλία για έρευνα. Το κτίριο είναι όλα τα λεφτά, πανέμορφο, με το εσωτερικό να είναι ακόμα πιο όμορφο, με πανέμορφες λεπτομέρειες! Την δουλειά μας δεν την κάναμε τελικά, αλλά απολαύσαμε το κτίριο μέσα κι έξω και μετά ήρθε η μεγάλη έκπληξη: η Βιβλιοθήκη φιλοξενούσε μια έκθεση φωτογραφίας με τίτλο "Points of view", η οποία είναι άνετα η καλύτερη που έχω δει στην ζωή μου, η έκθεση που θα κρατάω στην ψυχή μου ως την πολυτιμότερη φωτογραφική εμπειρία εκθέσεων! Πραγματικά υπέροχη, με διαδραστικές εγκαταστάσεις, μερικές από τις πρώτες φωτογραφικές μηχανές, γενικά είχε τα απίστευτα, υπέροχη! Συνέχεια, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το Natural History Museum, όπου πραγματικά έχασα την λαλιά μου! Δεν είχα ξαναδεί ποτέ σκελετούς δεινοσαύρων από κοντά και πρέπει να ήμουν όλη την ώρα με ανοιχτό το στόμα! Το κτίριο είναι απλά μαγικό, με φανταστική αρχιτεκτονική και φωτισμό, τέλεια εκθέματα και θαυμαστή μουσειολογική νοοτροπία (διαδραστικά, αλληλεπίδραση με τον κόσμο, φυλλάδια, οπτική από πολλές γωνίες, δυνατότητα να πιάσεις ομοιώματα απολιθωμάτων κ.α.). Ψώνισα κι έναν συναρμολογούμενο σκελετό Τυρανόσαυρου και μετά πήγαμε για καφέ. Είμαστε παραμονή πρωτοχρονιάς και το βράδυ έχουμε κανονίσει να βρεθούμε με έναν λαρισαίο που μένει στο Λονδίνο και είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος εικαστικός, σκηνοθέτης και πολλά άλλα. Η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι τον έχω γνωρίσει ποτέ! Το ραντεβού δίνεται στην Τrafalgar Square, κάτι που νόμιζα πως θα ήταν απλό. Αλλά όχι, η πλατεία ήταν ΓΕΜΑΤΗ από κόσμο, χιλιάδες κόσμου με μπύρες στα χέρια να περιμένουν τα πυροτεχνήματα στην αλλαγή του χρόνου. Εκεί είχα την ευκαιρία να δω μια παρέλαση βουδιστών, έναν τύπο ντυμένο Iron Man και άγγλους και αγγλίδες με κοντομάνικα και μίνι φούστες, που με κάνανε να απορήσω τι βιολογική μετάλλαξη μπορεί να έχουν υποστεί για να αντέχουν! Τέλος πάντων, βρισκόμαστε με επεισοδιακό τρόπο και ξεκινάμε για το μπαρ που θα περιμένουμε την αλλαγή του χρόνου. Όταν τελικά φτάνουμε, μας υποδέχεται η κοπέλα του, μια επίσης πολύ ταλαντούχα set designer και άλλα και ξεκινά ένα σκηνικό που θα το λέω για όλη μου την ζωή μάλλον: το μπαρ είναι ένα παλιό σανατόριο, κι εμείς καθόμαστε έξω πίνοντας Porto και συζητώντας. Μπροστά μας είναι ένα πάρκο με γλυπτά στα κάγκελα του και άφθονη βλάστηση, ενώ βλέπουμε την Westminster Bridge και το London Eye! Η ώρα πλησιάζει, το μέρος είναι προσβάσιμο μόνο σε όσους έχουν πρόσκληση και είμαστε άνετα, αν και κρυώνουμε (το κρασί ήταν μεγάλος βοηθός!). Η ώρα πλησιάζει και σε λίγο αλλάζει ο χρόνος! Ταυτοχρονα ξεκινάνε τα τελειότερα πυροτεχνήματα που έχω δει ποτέ και οι στιγμές είναι απλά μαγικές! Όλα έχουν σβήσει από το μυαλό μου και προσπαθώ να ρουφήξω την στιγμή, την αλλαγή του χρόνου δίπλα στον Τάμεση, με χιλιάδες αγνώστους από όλο τον κόσμο, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί, όλα φαίνονται τέλεια! Η επιστροφή στο ξενοδοχείο βέβαια δεν είναι ο,τι πιο τέλειο, αλλά ήταν σαν μια μίνι ξενάγηση, αφού περάσαμε από τέλειες περιοχές, όπως το Seven Dials, Soho, Chinatown και την Russel Square κοντά στο ξενοδοχείο μας. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, έχω ξεχάσει οτι έχω πόδια, τα άτιμα τα σπαρπίνια τα έχουν καταστρέψει, αλλά έχω ένα απίστευτο χαμόγελο από την βραδιά!
Πρωτοχρονιά και το πρόγραμμα δεν λέει "πάμε στο χωριό", αλλά "είμαι στο Λονδίνο"! Τρώμε πρωινό αργά κα ετοιμαζόμαστε για την Tate Britain, στην οποία θέλουμε να δούμε και την έκθεση του αγαπημένου μου Turner. Η μέρα είναι ηλιόλουστη αλλά με κωλόκρυο, φτάνουμε κοντά στην Tate, μαγευόμαστε από τον περίπατο δίπλα στο ποτάμι και φτάνουμε στο καταπληκτικό κτίριο της! Μεγάλη στιγμή, εδώ και χρόνια ονειρεύομαι να έρθω στην Tate, να δω τα έργα της, την δομή της, να την ζήσω για λίγη ώρα! Το κτίριο είναι πανέμορφο, το προσωπικό ευγενικό (όχι όπως στην Ελλάδα που αισθάνεσαι οτι ενοχλείς κιόλας) και τα έργα...απερίγραπτα. Δεν κρατιόμαστε, πάμε στο κομμάτι που είχε την έκθεση του Turner. Και η μαγεία ξεκίνησε! Υπέροχα, αυθεντικά έργα από έναν από τους αγαπημένους μου ζωγράφους όλων των εποχών! Δε λέει να αρχίζω να γράφω για τα έργα, απλά μια μαγεία, αν βρεθείτε Λονδίνο μέχρι τέλη του χρόνου και σας αρέσει η ζωγραφική, πάτε οπωσδήποτε! Η συνέχεια είναι καφέ σε μία pub εκεί κοντά της οποίας το όνομα ξεχνάω, όπου και φάγαμε ένα απίστευτο sticky toffee pudding. Επόμενη στάση, Soho και συγκεκριμένα το Liberty, ένα απίστευτο εμπορικό με 5 ορόφους και τεράστια ποικιλία. Εξωτερικά είναι σε στυλ αγγλικού cottage και γενικά είναι απίστευτο, όπως και η περιοχή. Κλείσιμο πάλι με καφέ, με capuccino σε τεράστιες κούπες (και φθηνός) και ωραιότατα γλυκά και σοκολάτες.
(συνεχίζεται)

London baby!!! (παρτ ουάν)

Εδώ και χρόνια είχα όνειρο μου να πάω στο Λονδίνο. Οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, να μείνω σε οποιαδήποτε συνοικία, να μείνω έστω και λίγες μέρες κι ας πήγαινα με ό,τι αεροπορική εταιρεία να'ναι, ακόμα και με σμήνος πάπιας πετούσα, που λέει ο λόγος. Με ένα γύρισμα της τύχης, μου έτυχε να μπορώ να πάω Λονδίνο μία από τις καλύτερες εποχές του, μέσα στς Χριστουγεννιάτικες γιορτές και συγκεκριμένα να πάω λίγο πριν την Πρωτοχρονιά και να μείνω 6 μέρες! Η χαρά μου ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτή του Joey Tribiani όταν θα πήγαινε Λονδίνο! Έκανα την έρευνα μου, έβγαλα ένα πρόγραμμα, έκανα ένα "φυλλάδιο" με χρήσιμες διευθύνσεις, ωράρια, στάσεις μετρό και άλλες πληροφορίες και ξεκίνησα για το γιορτινό Λονδίνο! Φεύγοντας από το σπίτι, έχω έναν υπολογιστή του οποίου η μητρική κάηκε λίγο πριν φύγω, οπότε ο υπολογιστής "ξεψύχησε" στα χέρια μου (αλήθεια, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "1110000101001000100100....1000101001"). Επίσης, το κινητό μου έπαθε ζημιά, οπότε αναγκαστικά είχα άλλο κινητό μαζί μου, το οποίο και δεν ήξερα ως συσκευή. Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα...

Προσπάθησα με πολύ κόπο να παραβλέψω το γεγονός ότι ξεκίνησα από Λάρισα για Θεσσαλονίκη με την κλινάμαξα, το οποίο τρένο είναι ο,τι πιο ανατριχιαστικό και cult έχει ο ΟΣΕ στις μέρες μας και όλα πήγανε καλά μέχρι την επιβίβαση. Δεν έχω ξαναπετάξει με αεροπλάνο σε τόσο μεγάλη πτήση, η μεγαλύτερη πτήση μου ήταν Γιάννενα - Θεσσαλονίκη, σχεδόν μια ωρίτσα. Ενώ τώρα ήταν άνετα 3 ωρίτσες μέχρι το Stansted. Αλλά εντάξει, χαλαρά, είπα θα το απολαύσω και το έκανα. Είχα και θέση δίπλα στο παράθυρο και δίπλα στο φτερό (από τα πιο σταθερά σημεία στο αεροπλάνο, απλά μια σκέψη έκανα), η πτήση ήταν πρωί και σύντομα φτάσαμε στα 10.000 πόδια να κοιτάμε την Ευρώπη. Φτάνοντας στην Αγγλία, είμαστε πάνω από τα σύννεφα και όταν αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, χαιρόμαστε γιατί λέμε οτι επιτέλους θα δούμε το βρετανικό έδαφος! Το αεροπλάνο κατεβαίνει, περνάει τα σύννεφα, κατεβαίνει...κατεβαίνει...το βρετανικό έδαφος πουθενά! Συννεφιά, τρελή ομίχλη, το έδαφος το είδαμε 50 μέτρα πριν φτάσουμε σ'αυτό. Ο καιρός καθαρά στερεοτυπικά βρετανικός, με συννεφιά, ψιλόβροχο και κρύο κι εγώ με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που ήρθα στην Αγγλία για πρώτη φορά στην ζωή μου!!! Κατεβαίνοντας κατάλαβα οτι προσγειωθήκαμε σε άλλο αεροδρόμιο απ'οτι μας είχαν ενημερώσει στο ταξιδιωτικό (ήταν να κατεβούμε στο Gatwick), οπότε όλη η έρευνα για το πως πάμε Λονδίνο από το αεροδρόμιο ήταν άσκοπη! Με ελάχιστο ύπνο, με πολύ κρύο και με ένα χάσιμο, τελικά ανακαλύψαμε το τρένο για την περιοχή μας, το Bloomsbury!
Ανεβήκαμε στο τρένο και σχεδόν μια ώρα μετά ήμασταν στον σταθμό όπου θα αλλάζαμε για Underground μέχρι το τέλος της διαδρομής. Κατεβαίνοντας από το τρένο, συνειδητοποιώ οτι δεν είμαστε όλοι. Λείπει η τσάντα μου με την φωτογραφική μου μηχανή και όλο της τον εξοπλισμό! Κάποιος πήρε την τσάντα μου μέσα στο τρένο! Το μυαλό μου δεν έχει μαυρίσει νομίζω ξανά τόσο απότομα και τόσο πολύ στην ζωή μου, κι αν ναι, δεν το θυμάμαι. Μου κόπηκε η ανάσα αλλά προσπάθησα ψύχραιμα να ρωτήσω τους υπεύθυνους τι μπορεί να γίνει για την τσάντα μου. Έκανα τις απαραίτητες ενέργειες, συμπλήρωσα φόρμες, μίλησα με την αστυνομία, τα έκανα όλα. Αλλά έπρεπε να φύγουμε για το ξενοδοχείο και να αφήσω πίσω ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Η τσάντα δεν είχε μέσα την φωτογραφική μου μηχανή. Είχε ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, το μυαλό μου, την ύπαρξη μου την ίδια, τον αυτοπροσδιορισμό μου, τον τρόπο απόδρασης μου, τον τρόπο να βλέπω και να γνωρίζω τον κόσμο, τον βιοπορισμό μου. Και μέσα σε μία στιγμή, σε ένα τρένο στην χώρα που τόσα χρόνια ονειρεύομαι να πάω, κάποιος την έκλεψε. Έτσι, σε μια στιγμή, λίγες ώρες μετά την έναρξη των πολυπόθητων διακοπών μου...
Κι όμως, έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου, να πω ένα σωρό ψέμματα στον εαυτό μου, να με ταΐσω ελπίδες και κλισέ παρηγοριές και να περάσω καλά. Και είναι πραγματικά μεγάλο θέμα το πόσο μπορώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου αν έχω ανάγκη να κάνω κάτι. Και το ψιλοκατάφερα. Βγαίνοντας από τον κοντινότερο σταθμό μας, τον King's Cross - St. Pancras, είχα αποτυπωμένο στο μυαλό μου το δρομολόγιο για το ξενοδοχείο ("βγαίνουμε στην Euston Rd, μετά στην Judd Street, στρίβουμε στην Tavistock Place, μετά αριστερά στην Herbrandt και στην γωνία με την Coram είναι το ξενοδοχείο"). Όλη αυτή η διαδρομή κράτησε 15 λεπτά, αλλά μέσα σε απίστευτο κρύο, ψιλόβροχο και την εμπειρία του να περπατάς στους λονδρέζικους δρόμους για πρώτη φορά στην ζωή σου! Θαυμάζοντας τα κτίρια και τις λεπτομέρειες (και με το παραμύθι να πέφτει σύννεφο), φτάσαμε στο ξενοδοχείο, στο οποίο το check in κύλισε τέλεια και σε λίγη ώρα έπεφτα ξερός στο κρεβάτι!
(συνεχίζεται)