"Πάμε συναυλία του Κότσιρα;"
Κάπως έτσι ξεκίνησε. Έτσι απλα και ξαφνικα, χωρις προετοιμασία. Κι ας ψάχνομαι να παω σε συναυλία του Κότσιρα απο το 1998, κυριολεκτικα απο τον προηγουμενο αιώνα δλδ. Ποτέ δεν καταφερα να τον δω ζωντανά, έπρεπε να ερθει ο Σεπτέμβριος του 2007 και μια συναυλία ετσι στα ξαφνικα για να ερθει η ευλογημένη ώρα να δω ζωντανά εναν τραγουδιστη του οποίου τα τραγουδια ακουω εδω και χρόνια.
Τα τραγουδια του Γιάννη Κότσιρα, για μενα, ειναι μερος της ζωής μου και συνοδευουνε πολλές εμπειριες μου. Πολλα βράδια και πολλες στιγμές, καλές και κακές. Ναι, η αλήθεια ειναι οτι εχω μια αδυναμία στα "κλαψιαρικα" του όπως τα λεει και η συνοδος μου στην συναυλία.
Δεν θα μπορουσα να αρνηθω την πρόταση για την συναυλία αυτη την φορα και λόγω παρεας και λόγω Γιάννη (μην με ρωτάτε για ποιο απο τα δυο πιο πολυ). Η συναυλία ειναι προγραμματισμένη για τις 9 το βράδυ και όσο η ώρα πλησιάζει το αγχος μου...φευγει! Άλλες εποχες θα ειχα αγχωθει σε σημείο να μην απολαυσω αυτό που τόσο καιρό περιμενα να ζήσω! Όχι αυτη την φορα όμως. Ειναι η πρωτη συναυλία του Γιάννη που θα μπορεσω να δω και η παρεα μου στην συναυλία ειναι μαλλον η καταλληλότερη για κατι τέτοιο, καθότι και φαν του Γιάννη (και ψιλοτσιμπημένη μαζι του).
Η ώρα πλησιάζει και χαζευουμε την σκηνη που εχει πανω της τα όργανα και αναμμένους του προβολεις. Σε λίγη ώρα και όχι πολυ αργότερα απο την ώρα που υπολογιζότανε να εμφανιστει ο Γιάννης Κότσιρας, βγαινει στην σκηνη! Μια μεγάλη στιγμη στην ζωη μου επιτέλους ήρθε! Ο Γιάννης Κότσιρας μπροστα μου, λίγα μετρα απο μενα, τραγουδάει με μια φωνη υπέροχη όπως πάντα, με καθαρότητα σαν αυτη του στουντιο, με μια άνεση όπως την περιμενα και με ενα χαμόγελο μόνιμο σχεδόν κολλημένο στο προσωπο του. Υπήρξε όμως μια μεγάλη διαφορα: το γνωστό,μακρυ μαλλί του δεν ητανε όπως παλια, πρόσφατα αλλαξε (και χάλασε) το λουκ του και εκοψε τα μαλλια του πιο κοντα. Χαλάλι του, η φωνη του ειναι καθαρη, δυνατή και ακουγεται στα βάθη της ψυχης μου. Βασικα, ηθελα να παω στην συναυλία για να ακουσω 6-7 τραγουδια του συγκεκριμένα. Δεν τα ειπε όλα, ειπε 3-4 και μαλιστα το ένα, το πιο αγαπημένο μου, το έκοψε στην μέση και παρουσιάσε μια άλλη εκδοχη του, πολυ πιο χαρουμενη και καλοκαιρινη, κατι που χαροποιησε ιδιαιτερα την συνοδό μου (και το έδειξε ξεκαθαρα!).
Απο την αρχη της συναυλίας δεν εχουμε βαλει γλώσσα μεσα. Δεν εχουμε σταματησει να σχολιάζουμε, να κοροιδευουμε και να πειραζουμε ο ένας τον άλλον. Όχι οτι αγνοούσαμε την συναυλία και τον Γιάννη, οοοοοχι, απλα ετσι θελαμε να την ζήσουμε την συναυλία. Δεν θελαμε να καθισουμε με χερια σταυρωμένα και με προσηλωμένο βλέμμα να κοιτάμε την συναυλία.Θελαμε να...αυτό που καναμε τελος πάντων (καποιες μυρωδιες προσπάθησαν να μας αποσπάσουνε αλλα δεν καταφέρανε και πολλα). Τετοιες καταστάσεις ειναι σαν το φαγητό με καλή παρεα: δεν σε νοιάζει το φαγητό, όσο νόστιμο κι αν ειναι. Σε νοιάζει να το φας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο και με τον συγκεκριμένο τρόπο. Κι ας μην χορτάσεις απο φαγητό, χορταινεις απο την εμπειρια, αυτό θελεις πάνω απ'όλα.
Η συναυλία συνεχιζεται, δυο νεες φωνες που εχει μαζι του ο Γιάννης εμφανίζονται για λίγη ώρα και δυστυχως μας αφαιρουνε χρόνο απο τον Γιάννη, αλλα δεν πτοουμαστε καθόλου. Γελιο, πολυ γέλιο, κουβέντα, μυρωδιες απο πατατες τηγανητες να μας εχουν τρυπησει την μύτη (οχι εμενα τόσο βεβαια...) και μια βροχη που ευτυχως ποτέ δεν ήρθε παρόλες τις σταγόνες που μας εστειλε. Καποια στιγμη η συναυλία τελειωνει. Ή ετσι φαινεται. Η ορχήστρα αποχωρει αφου παρει το χειροκρότημα της αλλα η συνοδός μου λεει οτι θα ξαναβγει στην σκηνη. Τα φωτα σβήνουνε για λίγο αλλα ο Γιάννης επανερχεται.Λεει ενα κομματι απο το πρωτο τραγουδι της βραδιας και μετα αποχωρει παλι η ορχήστρα, ο Γιάννης ανεβαινει κοντα σε εναν απο τους μουσικους που έμεινε και (επιτέλους!) ξαναλεει το αγαπημένο μου τραγουδι! Χωρις διακοπες, χωρις νεες προσθηκες, χωρις τίποτα. Ετσι όπως το αγαπησα αυτό το τραγουδι, όπως το θελω. Κι εγω, θελοντας και μη, δακρύζω και μόνο που το ακουω ετσι όπως ηθελα να το ακουσω.
Αυτό ήτανε. Η συναυλία ολοκληρώθηκε. Και ητανε μια εμπειρια απο τις λίγες. Όχι, δεν αναφερομαι στην ίδια την συναυλία, ετσι κι αλλιως ητανε μετρια, δεν ειπε πολλα αγαπημένα μου τραγουδια. Η αληθινη εμπειρια, αυτη δλδ που παντα θα θυμάμαι και εχει γράψει μεσα μου, ειναι η παρακολουθηση αυτης της συναυλίας με αυτον τον άνθρωπο, με αυτόν τον τρόπο, σε αυτη την φάση της ζωης μου. Δεν νομιζω να υπήρχε καλύτερος τρόπος να το ζησω αυτό το πραγμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτη την βραδια στην ζωη μου...
ΥΓ: Θα μπορουσα να γραφω για ώρες, μερες, βδομάδες για το πως πέρασα και πως αισθάνθηκα να παρακολουθω αυτη την συναυλία με αυτόν τον άνθρωπο και πως με εκανε να αισθανθω. Αλλα δεν θα το κάνω. Αυτα ειναι μυστικές "αναρτησεις" σε ενα ιδιωτικό και ιδιαιτερο "μπλογκ", στην ψυχη μου την ίδια...
