Η ζωή του φωτογράφου

Το επάγγελμα του φωτογράφου στην εποχή μας έχει, όπως πολλά άλλα,τα στερεότυπα που το ακολουθούν. Κάθε φορά που λέω ότι είμαι φωτογράφος δεν περιμένω καμιά συγκεκριμένη αντίδραση, είναι μια δουλειά όπως πολλές άλλες, άλλα συχνά βλέπω συγκεκριμένες αντιλήψεις. Έτσι, κάθε φορά, με υπομονή κάθομαι να εξηγήσω μερικά πράγματα για μένα και το επάγγελμά μου ώστε να λυθούν οι παρεξηγήσεις και να μην υπάρχουν συγκεκριμένες προσμονές. 

Πρώτα απ'όλα, η ζωή ενός φωτογράφου δεν είναι σαν αυτή στις σειρές του Παπακαλιάτη. Το ότι είναι φωτογράφος κάποιος δε σημαίνει απαραίτητα ότι ζει σε γαμάτα λοφτς στο κέντρο μεγαλουπόλεων, δεν έχει φωτογραφίες από φωτογραφίσεις του κολλημένες στους τοίχους, δεν έχει φώτα στούντιο, φλας ή vintage κάμερες σαν διακοσμητικά στοιχεία (για όνομα δηλαδή!), δεν κυκλοφορεί με μια πανάκριβη μηχανή κρεμασμένη στο λαιμό, δεν περνάει ώρες με τζιν και λευκά μπλουζάκια στο περβάζι, δεν έχει το μυαλό του να φωτογραφίζει τον/την σύντροφο του ενώ κοιμάται ανάμεσα στα κατάλευκα σεντόνια. Αυτές είναι αντιλήψεις κατασκευασμένες και μάλλον μακριά από την αλήθεια, τουλάχιστον σύμφωνα με τους φωτογράφους που ξέρω εγώ. Προσωπικά δε θα με χάλαγε να ζω ένα κομμάτι αυτής της ζωης (όσον αφορά τα μεγάλα διαμερίσματα και τις ακριβές μηχανές), αλλά αντ'αυτού μόλις μετακόμισα σε ένα σπίτι με άλλα 6 άτομα στα βόρεια του Λονδίνου, ο προσωπικός μου χώρος είναι ένα δωμάτιο, δεν είναι λοφτ και δεν είναι στο κέντρο. 

Η φωτογραφική μου μηχανή είναι η λατρεία μου, είναι το αντικείμενο που ξέρω καλύτερα απ'όλα στον κόσμο και αυτό που προσέχω περισσότερο απ'όλα. Ακόμα και την εμφάνιση της προσέχω, με συχνή καθαριότητα, ενώ τη μεγαλύτερη συνεισφορά στην διακόσμηση της την έχει η Saigon με τις κονκάρδες που μου έχει κάνει δώρο κατά καιρούς και στολίζουν το λουρί της μηχανής, προκαλώντας βλέμματα και συζητήσεις (και λατρεύω κάθε μία από τις κονκάρδες και την Saigon περισσότερο που μου τις προμήθευσε). Ξέρω ότι προφανώς και η μηχανή μου δεν είναι η καλύτερη του κόσμου, είναι μια Canon 500D, με crop factor 1.7 στα 15ΜΡ. Πολλές φορές έχω ακούσει ότι δεν είναι επαγγελματική μηχανή, αφού δεν είναι full frame, και πως θα έπρεπε να πάρω (ως Canon τύπος) μια Canon Mk II. Ένα φωτογραφικό ρητό λέει πως η μηχανή σου μπορεί να κάνει τα πάντα, εκτός από το να δημιουργήσει. Η φωτογραφική μου μηχανή είναι το εργαλείο μου, στην πραγματικότητα δουλεύω με τα μάτια μου και την αισθητική μου. Φυσικά και δεν απαξιώνω καμιά μηχανή, αλλά όσο οι απαιτήσεις της δουλειάς μου καλύπτονται άψογα από τη μηχανή μου, δεν έχω λόγο να ζηλέψω και να αισθανθώ άσχημα. Πολλοί γύρω μου έχουν "καλύτερες" μηχανές από μένα, με πιο πολλά ΜΡ, πιο νέες από την δικιά μου. Η μηχανή μου δεν είναι τέλεια, είναι όμως τέλεια για μένα, ξέρω τις ιδιοτροπίες και τα ελαττώματά της, τα χούγια της, την έχω πάει σε φεστιβάλ, σε παραστάσεις τσίρκο, σε events, έχω κοιμηθεί μαζί της σε hostel γιατί φοβόμουν μη μου την κλέψουν, την έχω κουβαλήσει σε αεροπλάνα, λεωφορεία, τρένα, είναι πάντα δίπλα μου. Την λατρεύω τόσο που ξέρω ότι είναι επιλογή μου να είναι δίπλα μου, ξέρω ότι θέλω και την έχω και δουλεύω μαζί της, ξέρω πως μπορώ και χωρίς αυτή αν το θέλω (γιατί η επιλογή να είσαι με κάτι ή με κάποιον δεν έχει αξία αν δεν ξέρεις πως έχεις την ελευθερία να είσαι και χωρίς αυτό, αν δεν έχεις την επιλογή). 

Επίσης, ως φωτογράφος δεν είμαι κάθε μέρα περικυκλωμένος από αιθέριες παρουσίες, υπέροχα μοντέλα με ομορφιά και σώματα που θαμπώνουν. Δουλεύω με μοντέλα, ειδικά τους τελευταίους έξι μήνες. Δε μπορώ, φυσικά, να μιλήσω για όλα τα μοντέλα, αλλά με όσα έχω δουλέψει και όσα έχω γνωρίσει η αλήθεια είναι διαφορετική. Υπάρχουν πάρα πολλά είδη μοντέλων, πολλές κοπέλες και νέοι που θέλουν να γίνουν μοντέλα, συχνά επειδή η μητέρα τους είπε ότι είναι όμορφοι. Εδώ λοιπόν, στην επιλογή μοντέλων έρχεται και μια κρίσιμη επιλογή ως φωτογράφος: αν και πόσο ακριβά θα πουλήσεις την ψυχή σου. Η επιλογή μοντέλων, το casting δηλαδή, έχει να κάνει λιγότερο με τις απαιτήσεις του πελάτη και περισσότερο με την δικιά σου αισθητική και αντίληψη περί ομορφιάς και συνειδητοποίηση της επιρροής σου σαν επαγγελματίας που φτιάχνει εικόνες που επηρεάζουνε πολύ κόσμο. Ενώ λοιπόν έχω δουλέψει σε φωτογραφίσεις που δεν έκανα εγώ το casting με μοντέλα σαν αυτά που κυκλοφορούν ευρέως (πολύ αδύνατα, χωρίς στήθος και καμπύλες, ξανθιές με γαλάζια μάτια κλπ), προσωπικά δεν το ευχαριστήθηκα (το αν ήμουν καλός στη δουλειά μου είναι άλλο θέμα, ήμουν γιατί ξέρω πώς να το κάνω) και δεν θα έκανα την ίδια επιλογή μοντέλων, γιατί το γούστο μου σαν άντρας είναι διαφορετικό και γιατί ηθικά πιστεύω πως η απεικόνιση της γυναίκας καλό είναι να γίνεται αλλιώς στη μόδα. Κάθε φορά λοιπόν που κάποιοι με κοιτάνε με υπονοούμενο θεωρώντας πως δουλεύω με σούπερ καυτά μοντέλα που οι ίδιοι θα λιγουρευότανε να δούνε από κοντά, τους καταλαβαίνω, αλλά διαφωνώ. Και αυτός έχει υπάρξει ένας από τους λόγους που γελάνε μαζί μου/δε με πιστεύουν/με θεωρούν gay. Δουλεύοντας στη μόδα ως φωτογράφος, έχει την ευκαιρία να δεις από κοντά τι σημαίνει "κατασκευασμένη ομορφιά", τι επιρροή έχει το editing, πώς και πόσο μπορεί να αλλάξει η εμφάνιση ενός ανθρώπου. Έχω καταλάβει εδώ και καιρό πως οι εικόνες που βλέπω και προκαλούν ρίγη σε πολλούς είναι καλά κατασκευασμένες για ένα σκοπό, αλλά πλέον δεν με αγγίζουν γιατί το μάτι μου πάει στη δουλειά που έχει πέσει και όχι στο μήνυμα. 

Ίσως υπάρχουν κι άλλα στερεότυπα αλλά δε χωράνε σ'αυτό το ποστ, είναι ήδη μεγάλο. Ένα τελευταίο που έχω να πω μόνο είναι πως ένας επαγγελματίας φωτογράφος είναι πάνω απ'όλα επαγγελματίας. Οι επιλογές που κάνει στην καθημερινή του ζωή είναι μεγάλο θέμα και δεν εξαρτώνται πάντα από την φωτογραφία, ειδικά αν την κάνει ως δουλειά που δεν αγαπά και τόσο πια. Τα στερεότυπα δε βοηθάνε, καμιά φορά οι ιδιαίτερες ιστορίες είναι πιο ενδιαφέρουσες από τις αναμενόμενες.

BABEL

To BABEL είναι ένα θεατρικό δρώμενο που οργανώθηκε από το Battersea Arts Centre στο Caledonian Park του Λονδίνου, ένα πολύ όμορφο πάρκο γνωστό για το ρολόι του, το οποίο και ενσωματώνεται στο δρώμενο. Η σχέση μου με το BABEL είναι περίεργη και ξεκινάει εδώ και καιρό, όταν μια φίλη φωτογράφος από την Ελλάδα μου το πρότεινε πριν αρχίσει να διαφημίζεται, καθώς ήξερε από γνωστούς της πόσο ενδιαφέρον και μεγάλο project θα ήταν. Στη συνέχεια, έμαθα ότι η ομάδα παραγωγής έψαχνε βοήθεια: ζητούσανε από όσους ασχολούνται με το πλέξιμο να στείλουν ένα κομμάτι 30Χ30εκ. με νήμα, σχέδιο, τεχνική και θέμα απολύτως δικιάς τους επιλογής, με αντάλλαγμα ένα εισιτήριο για το έργο. Δεν έχασα καιρό, έστειλα και την δικιά μου δημιουργία, ένα πολύχρωμο granny square και λίγο καιρό μετά, επικοινωνήσανε μαζί μου για να μου πούνε ότι είχα στην διάθεση μου ένα εισιτήριο! 

Ενθουσιασμένος λοιπόν ετοιμάστηκα να πάω στο BABEL. Η ομάδα παραγωγής χρησιμοποίησε όλο το πάρκο προκειμένου να δημιουργήσει μια μοναδική εμπειρία για τους θεατές. Έτσι, η πρόσβαση στο πάρκο γινότανε από μια είσοδο μόνο και υπήρχε συγκεκριμένη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στην κεντρική "σκηνή". Πριν μπούμε στον χώρο μας μοιράσανε μια κάρτα με οδηγίες για το πώς να βιώσουμε την όλη εμπειρία: "Slow down, Listen, Look hard, See more". Στην διαδρομή για την κεντρική "σκηνή" λοιπόν υπήρχανε διάσπαρτοι διάφοροι performers σε ένα δικό τους κόσμο: μια γυναίκα έπλεκε σε μια πολυθρόνα, άλλη σιδέρωνε, κάποιος περίμενε το ραντεβού του σε ένα τραπέζι, άλλος έπινε μπύρες μπροστά σε μια τηλεόραση, μια έκανε γιόγκα, κάποιος έπαιζε ακορντεόν κλπ. Η διαδρομή ήταν συγκεκριμένη και υπήρχαν λευκοντυμμένοι εθελοντές που σε καλωσορίζανε αλλά και άλλοι με καθημερινά ρούχα οι οποίοι μας μιλούσανε σε άλλες γλώσσες με έναν γλυκό τόνο καλωσορίσματος.

Όταν τελικά φτάσαμε στην "σκηνή", είδαμε ότι δεν υπήρχε μια κλασική σκηνή αλλά ένα σύνολο κατασκευών γύρω από το κεντρικό ρολόι του πάρκου τις οποίες και "έπρεπε" να εξερευνήσουμε, καθώς ήταν κομμάτι του έργου. Οι κατασκευές αυτές αντιπροσωπεύανε κάποιες ανθρώπινες δραστηριότητες της πρώτης κοινωνίας που σχηματίσανε οι άνθρωποι στην Βαβέλ: μία σκηνή για την μουσική, μία για το φαγητό και το ποτό, μία για την απαγγελία και το θέατρο, μία για τον χορό και μία για το πλέξιμο. Αυτή η τελευταία ήταν και το πρώτο μέρος που πήγα, εκεί υπήρχαν εθελοντές που πλέκανε και μαθαίνανε στο κοινό να πλέκει, εκεί γνώρισα την κοπέλα με την οποία συνεννοήθηκα για το εισιτήριο μου και κάθισα να πλέξω κι εγώ για λίγη ώρα (και είδα αρκετούς να με κοιτάνε περίεργα καθότι ο μόνος άντρας εκεί και να με φωτογραφίζουν, θα εμφανιστώ κάπου αυτές τις μέρες, να δεις, λολ). Το σύνολο αυτών των κατασκευών δημιούργησε μια υπέροχη ατμόσφαιρα, η μουσική ακουγότανε σε ολο το πάρκο και έβαζε τους πάντες σε μια καλή διάθεση, ο κόσμος απολάμβανε την εμπειρία και η ώρα περνούσε.

Ξαφνικά, άλλαξε ο φωτισμός, η μουσική σταμάτησε και το δρώμενο ξεκίνησε. Με κεντρικό σημείο τον πύργο του ρολογιού και την εξέδρα μπροστά του, μια διαφορετική ιστορία του Πύργου της Βαβέλ ξεκίνησε, ενώ η δράση μεταφερότανε συνέχεια στις τέσσερις γωνιές του πάρκου. Το κοινό, ανάμεσα στις εξέδρες ήταν άλλες φορές πιο κοντά στην δράση, άλλες πιο μακριά αλλά πάντα σε επαφή με την εξέλιξη, ενώ υπήρχαν και στιγμές που ηθοποιοί ήταν ανάμεσα στο πλήθος και ξαφνιάζανε τον κόσμο με την αποκάλυψη τους. Ακόμα και οι άντρες της ασφάλειας του πάρκου, που ήταν πάντα ανάμεσα μας, αποδείχτηκαν ηθοποιοί οι οποίοι συμμετείχαν με ρόλους σε όλη την επιφάνεια του πάρκου. Οι προβολές στον πύργο του ρολογιού ήταν εντυπωσιακές χωρίς να κλέβουν την παράσταση, η δράση μεταφερότανε συνέχεια από την μια εξέδρα στην άλλη και το φινάλε ήταν πολύ γλυκό και ως ιδέα και ως εκτέλεση με κάποιες χειροποίητες κατασκευές, χορό και ένα μήνυμα προς όλους σχετικά με την ομορφιά της ζωής.

Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα, ήταν πολύ ενδιαφέρον να είμαι μέσα στην δράση, ανάμεσα στους ηθοποιούς και τα "σκηνικά". Μια πολύ ωραία ιδέα, ένα τεράστιο εγχείρημα, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όσους το πραγματοποιήσανε.

Ένας χρόνος και κάτι

Ένας χρόνος και κάτι μέρες από τότε που ήρθα στο Λονδίνο. Τυπικά δηλαδή, γιατί ο χρόνος είναι πολύ σχετικός τελικά. Το διάστημα από την 11η Μαρτίου πέρυσι το βίωσα ως πολύ μεγαλύτερο από έναν χρόνο, μέρες, ώρες και βδομάδες άλλες φορές φαινότανε να πετάνε κι άλλες να σέρνονται βασανιστικά αργά.

Τώρα λοιπόν, έναν χρόνο μετά, τι άλλαξε; Λοιπόν, για αρχή, άλλαξα σπίτι, δεν μένω πια στο ίδιο σπίτι που έμεινα όταν ήρθα στο Λονδίνο. Δεν μιλάω με κανέναν από τους ανθρώπους που μίλησα και είδα την πρώτη μου μέρα πέρυσι εδώ, δεν έχουμε πλέον σχέσεις και δεν μου λείπουν. Ήρθα έχοντας μια γενική ιδέα για το τι θέλω να κάνω και να γίνω εδώ και τώρα πλέον ξέρω ακριβώς τι θέλω να κάνω, τι πρέπει να κάνω, πόσο καιρό θα μου πάρει και τι μου λείπει σαν επαγγελματίας φωτογράφος. Μέσα σε έναν χρόνο νιώθω σαν να έμαθα πολλά περισσότερα απ'όσα αν σπούδαζα οτιδήποτε σχετικό. Πλέον έχω μια ιστοσελίδα με την φωτογραφική μου δουλειά, περνάω ώρα κάνοντας ένα απαραίτητο networking και μαθαίνοντας συνέχεια νέα πράγματα (ένα σημαντικό για μένα ρητό λέει πως την μέρα που θα πεις πως τα ξέρεις όλα για κάτι με το οποίο παθιάζεσαι είναι η μέρα που σταματάς να το αγαπάς). 

Έγινα καλύτερος άνθρωπος; Δεν ξέρω, περάσανε περίοδοι που τα πηγαίναμε πολύ καλά με τον εαυτό μου, περίφημα σχεδόν, αλλά περάσανε και περνάνε περίοδοι που τσακωνόμαστε άσχημα και δεν μιλιόμαστε. Αυτό είναι και μια από τις συνέπειες του crochet . Πέρα από το δημιουργικό κομμάτι, το crochet καταφέρνει και με βάζει σε μια διαδικασία αυτοκριτικής με τον πιο γλυκό, ήρεμο και απόλυτο τρόπο, το βελονάκι μου μιλάει και μου λέει αυτά που φοβάμαι να ακούσω με έναν τρόπο που δεν μπορώ να μην πω πως έχει δίκιο. Είναι αποδοτική διαδικασία κι ας μην είναι τυπικά απολαυστική. Κάποια στιγμή είπα πως είμαι γεννημένος για κριτικός Τέχνης, ξέρω τι πάει στραβά με κάποιο έργο αλλά δεν ξέρω να το προλάβω. Υπερβολή φυσικά, δεν είμαι τόσο καλός, αλλά ισχύει για τον χαρακτήρα μου αυτό τουλάχιστον. Κάποια στιγμή θα σταματήσω να βλέπω με βεβαιότητα τι έκανα λάθος αφού το έκανα και θα φροντίσω να μην γεμίζω το ποτήρι για να μην παρακαλάω την τελική σταγόνα να πέσει και να ξεχειλίσει. Και δεν είναι θέμα αναβλητικότητας αυτό το "κάποια στιγμή", είναι θέμα ενός απαραίτητου χρόνου που χρειάζομαι. Σύντομα πάντως, πολύ σύντομα θα είναι έτοιμο κι αυτό. Κι όσο για τα όσα θα έχω χάσει μέχρι τότε, δεν μπορώ να σας περιγράψω τι καυγάδες έχουμε να ρίξουμε με τον εαυτό μου γι'αυτό. Καλώς ή κακώς, το μαστίγωμα που μου ρίχνω είναι χειρότερο απ'αυτό που μπορεί να μου ρίξει οποιοσδήποτε.

Νοσταλγία; Φυσικά. Μου πέρασε από το μυαλό καναδυό φορές να τα μαζέψω και να γυρίσω στην Ελλάδα για λόγους περίεργους. Εδώ στο Λονδίνο νιώθω πως μπορώ να αποκαλώ τον εαυτό μου "άντρα", μέχρι τώρα αισθανόμουν σαν μεγάλο παιδί ή σαν "νέος", απροσδιόριστης ωριμότητας. Εδώ είδα πόσο ανώριμος είμαι και πόσο ωρίμασα, εδώ αισθάνθηκα άντρας (όχι με την μάτσο έννοια, προς Θεού), από το καλοκαίρι και μετά για την ακρίβεια. Αλλά εδώ επίσης είδα και πόσο μου λείπουν πολλά πράγματα, ακόμα κι αν δεν είναι τα αναμενόμενα για κάποιους. Δεν μου λείπει ο ελληνικός ήλιος, ο φραπές, το σουβλάκι ή η θάλασσα. Μου λείπει η βιβλιοθήκη μου με τα βιβλία και τα λευκώματά μου, μου λείπουν 2-3 καφέ, οι μεταμεσονύχτιες μπουγάτσες και σούπες. Μου λείπουν αυτά που με επηρεάσανε και με αλλάξανε και τα κουβαλάω πάντα μαζί μου. Δεν μου λείπουν οι γονείς μου, μου λείπει η οικογένεια μου όμως, η αληθινή μου οικογένεια, αυτή που εγώ επέλεξα. Μου λείπει η Saigon που δεν έχω ιδέα πότε θα την δω από κοντά να την αγκαλιάσω και της πω πόσο τυχερός είμαι που μπήκε στην ζωή μου, τόσο τυχερός που ακόμα κι από 1500 μίλια μακριά είναι τόσο σημαντική για μένα, η καλύτερη φίλη του κόσμου. Μου λείπει το Αστεράκι που έμαθε να μιλάει και δεν μπορώ να τον πάρω αγκαλιά, να του διαβάσω (κι ας είμαι τραυλός), να τον βάλω στους ώμους μου και να τον πάω βόλτα να τον ακούω να μιλάει, να μετράει, να τραγουδάει κι ας με παίρνουν τα δάκρυα κάθε που τον σκέφτομαι.

Συμβουλές για όσους θέλουν να έρθουν στο εξωτερικό; Δεν έχω, συγγνώμη. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως εγώ είμαι εδώ για να κυνηγήσω το όνειρο μου, να γίνω ο καλύτερος φωτογράφος που μπορώ να γίνω, για να δω, να ζήσω, να κάνω και να πετύχω όσα περισσότερα, ιδιαίτερα, περίεργα, σημαντικά πράγματα μπορώ. Ο πρώτος γύρος τελείωσε, πάω για τον δεύτερο τώρα.

Εικόνες τη νύχτα

 Δουλεύω πια 8 χρόνια ως φωτογράφος, με τον έναν ή άλλο τρόπο. Από βοηθός φωτογράφου σε γάμους και βαφτίσεις, χειριστής εκτυπωτή σε φωτογραφείο, φωτογράφος σε νυχτερινά μαγαζιά (ο ενοχλητικός τύπος που σε ρωτάει τυπικά αν θέλεις φωτογραφία στα μπουζούκια και σε βγάζει έτσι κι αλλιώς εστιάζοντας στις γυναίκες κυρίως; ε, αυτό) μέχρι φωτογράφος παράστασης boudoir στο Donnington, φωτογράφος σε τσίρκο και "παπαράτσι" στο κεντρικό Λονδίνο, πέρασα από πολλά στάδια, αφεντικά, έβγαλα χιλιάδες φωτογραφίες, κουβάλησα δεκάδες κάμερες, τράβηξα αμέτρητα φιλμς, γέμισα κάρτες, άδειασα μπαταρίες, δούλεψα σε αυτό που ονειρευόμουν. 

Το φωτογραφικό κομμάτι ωστόσο είναι ένας μέρος της όλης εμπειρίας. Για μένα ήταν εμπειρία γιατί το απολάμβανα ολόκληρο, από την αρχή μέχρι την στιγμή που έφτανα ξανά στο σπίτι. Κι αυτό που πάντα ήταν πρώτο στις προτιμήσεις μου, αυτό που απολάμβανα περισσότερο και δεν χόρταινα ήταν το να δουλεύω νύχτα. Να έχω ραντεβού με τους υπόλοιπους φωτογράφους, με τους συνεργάτες μου όταν ο ήλιος θα είχε ήδη πέσει, να δουλεύω όσο όλοι γύρω μου απολαμβάνουν την βραδιά τους και να γυρνάω σπίτι την ώρα που άλλοι επιστρέφανε από την διασκέδαση τους, αργά το βράδυ. 

Μ'αρέσει να δουλεύω νύχτα. Και θεωρώ πώς είμαι τυχερός που τώρα, στο Λονδίνο, πολλές δουλειές μου είναι το βράδυ και γυρνάω σπίτι όταν είναι πια αργά. Μ'αρέσει να βλέπω το νυχτερινό Λονδίνο, να επιστρέφω μέσα από τα στενά του Soho με τα πολύχρωμα μαγαζιά, τον κόσμο έξω με τα ποτήρια στο χέρι, να βλέπω την φωτισμένη National Gallery, να παρατηρώ τους ανθρώπους να τρέχουν να προλάβουν το τελευταίο τρένο ή λεωφορείο, γυναίκες να περπατάνε με τα τακούνια στο χέρι φορώντας πιο άνετα παπούτσια μετά το τέλος της βραδιάς, παρέες από έφηβους να συζητάνε την βραδιά που τελειώνει και να βιάζονται να μεγαλώσουν. Μ'αρέσει να βλέπω από απόσταση τα φωτισμένα κτίρια στο Southbank, να κάνω αυτή την καταπληκτική βόλτα από την Southbank book market μέχρι τα λιοντάρια της Westminster bridge για να πάρω το λεωφορείο. Μ'αρέσει να κάνω βόλτα το βράδυ στο κέντρο του Λονδίνου, να περπατάω το Whitehall, να περνάω από το Covent Garden, να είμαι στο Kingly Court και να περπατάω ακούγοντας την μουσική που βγαίνει από τα μαγαζιά. Μ'αρέσει που βλέπω τον κόσμο καλοντυμένο στην ουρά στο ανοιχτό Tesco της Trafalgar για βραδινό σνακ, να παίρνω το βραδινό λεωφορείο και να έχω μια ώρα μπροστά μου για να διαβάσω το βιβλίο που πήρα μαζί μου και να κοιτάω από τα παράθυρα το Λονδίνο και τα κόκκινα σύννεφά του. 

Είμαι φωτογράφος, μ'αρέσει να συλλέγω εικόνες, είμαι οπτικός τύπος και κάθε θέα για μένα είναι μια απόλαυση. Δεν χρειάζομαι την μηχανή μου πάντα για να απολαμβάνω τις εικόνες που έχω μπροστά μου, πολλές φορές αυτά που βλέπω με τα μάτια μου και μόνο τυπώνονται καλύτερα και πιο μόνιμα στο μυαλό μου απ'ότι φωτογράφισα. Και τις καλύτερες εικόνες εδώ στο Λονδίνο τις είδα χωρίς να έχω την μηχανή στα χέρια μου, πολλές φορές με μουσική στο τέρμα.