F*ck u and thank u

Σαν το "block" πάντως δεν έχει. Είτε είναι writer's block, είτε photographer's είτε blogger's, είναι μεγάλο πράγμα. Εγώ τα δυο τελευταία "έπαθα" τον τελευταίο καιρό αλλά τα ξεπερνάω. Μάλλον. Ελπίζω. Και όχι. Τέτοιου είδους μπλοκαρίσματα έχουν βέβαια το κακό πως είναι αντιπαραγωγικά, αλλά έχουν κι ένα πλεονέκτημα: σου δίνουν την ευκαιρία να ξαναδεις τον εαυτό σου και μερικά πράγματα πάνω σου, να επανεξετάσεις τι κάνεις, γιατί το κάνεις και πως θα συνεχίσεις να το κάνεις. Σου δίνουν την δυνατότητα να δεις καθαρά τον εαυτό σου μακριά από την δημιουργικότητα σου και σου "απαιτούν" σχεδόν να την επανεξετάσεις, να την αμφισβητήσεις, να την ξαναγαπήσεις. Εντάξει, δεν θα πετάς κι από την χαρά σου, δεν θα το επιδιώκεις κιόλας, αλλά 'νταξ' καλό είναι καμιά φορά να το περνάς να "ισιώνεις". Κι άμα είσαι έτοιμος να πεις και καμιά σκληρή κουβέντα και στον εαυτό σου, ακόμα καλύτερα. Όπως το "ξεκόλλα, δεν σου φταίει το μέσο που χρησιμοποιείς, το μυαλό σου φταίει".
Η καταιγίδα συνεχίστηκε και αυτή την περίοδο και θα ήταν ευχάριστα μεγαλύτερη αν πήγαινα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης όπως είχα κανονίσει, κλείσει δωμάτιο σε γνωστό Inn., ονειρευτεί, κάνει ολόκληρο πρόγραμμα. Ας είναι καλά ο πυρετός όμως που είχα, τι καλύτερο αντί να είσαι στο Λιμάνι να είσαι στο κρεβάτι με πυρετούλι; οεο;;; το κράξιμο σκέφτομαι μόνο...
Από τα πολλά (άπειρα) που διάβασα αυτόν τον καιρό, εντύπωση μου έκανε η κίνηση κάποιας ιστοσελίδας να κάνει κάτι σχετικά με τις φωτογραφίες που έρχονται ως ρεπορτάζ, απο επαγγελματίες και μη, ανα τον κόσμο. Το θέμα είναι τεράστιο και όλο θα μεγαλώνει όσο θα εξαπλώνονται οι φωτογραφικές μηχανές και θα είναι πιο προσβάσιμο το φωτορεπορτάζ. Ωστόσο, προκύπτουν πολλά ερωτήματα; αν αυτή η "κεντρική" διαχείριση αυθεντικότητας είναι απαραίτητη, ποιος μας λέει πως θα είναι έγκυρη και δίκαιη; πως θα ξέρουμε οτι δεν λογοκρίνεται κάτι;
Στην Γαλλία τα μουσεία περνάνε στην αντεπίθεση. Τα δικά μας εδώ ή έχουν πρόβλημα επάνδρωσης (ελαφρώς φαλλοκρατική λέξη αλλά...) ή είναι σε αμηχανία ή προσπαθούν να βρουν άλλες λύσεις. Θα βρούν τον δρόμο τους; θα γίνει κανένας σοβαρός διάλογος; μήπως είπα μεγάλο ανέκδοτο;
Αγαπάμε Βίδο. Ο πληθυντικός επειδή εννοώ και την Saigon που επίσης αγαπά και διαβάζει Βίδο του Βήματος (για την ακρίβεια τον διάβαζε πριν από μένα). Πάντα καυστικός αλλά με χιούμορ, το τελευταίο του για την ελληνική τηλεόραση και τις υπερβολές της ήταν όχι απλά απολαυστικό αλλά τελείως αληθινό. Κι αυτό το κάνει περισσότερο σουρεαλιστικό!
Ένα άλλο υπέροχο άρθρο από κυριακάτικες έχει να κάνει με την βάση του 10 και τα ΤΕΙ στην Ελλάδα. Κι επιτέλους βάζει τα πράγματα στην θέση τους: είναι δυνατόν να μπαίνει το συμφέρον των σουβλατζίδικων κάτω από άλλα πράγματα; ε όχι ρε παιδιά, έλεος δλδ!
Πολύς ο λόγος για το νέο υπερ-υπουργείο Πολιτισμού-Τουρισμού-Αθλητισμού και τον υπουργό με συγγένειες με τους Μπενακηδες. Γενικά τον συμπαθώ, μ'αρέσουν οι κινήσεις του μέχρι τώρα, ωραίο στυλάκι, φέρεται να φέρνει κάτι καινούργιο. Έδωσε και συνέντευξη την Κυριακή εφ'όλης της ύλης και δεν μπορώ να πω οτι διαφωνώ. Το θέμα είναι τι θα κάνει απ'όλα αυτά και τα υπόλοιπα θέματα του πολιτισμού στην Ελλάδα...
Επίσης ενδιαφερουσα είναι και μια ομάδα καλλιτεχνών στην Νέα Υόρκη. Οι οποίοι σκατά τέχνη κάνουν, αυτό κάνουν...
Κι εδώ πάντως δεν πάμε πίσω από τέχνη, αν και τελείως διαφορετική. Στο Χατζηγιάννειο είχαμε έκθεση ζωγραφικής του Μωραΐτη και αμέσως μετά μια πραγματικά υπέροχη έκθεση φωτογραφία του Χατζόγλου με πανοραμικές φωτογραφίες από μηχανές μεγάλου φορμά των οποίων τα φιλμ σκανάρει και του βγάζουν μια ανάλυση περίπου 300ΜΡ!!!
Καλή εβδομάδα σε όλους σας...

The storm

Τον τελευταίο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο-καιρό η ζωή μου είναι μια μεγάλη καταιγίδα. Χιλιάδες πράγματα πετάνε γύρω μου, περιστρέφονται στο μυαλό μου, τρέχουν, γίνονται, δεν γίνονται, αλλάζουν, προκύπτουν, κινούνται, εξελίσσονται. Δεν είμαι το κέντρο του κόσμου (μάλλον), αλλά πολύ το γουστάρω που είμαι σε έναν χώρο, σε μια ηλικία και μια εποχή που γίνονται πολλά, ετοιμάζονται ακόμα περισσότερα και έχω άπειρη όρεξη να τα κάνω και να τα ζήσω όλα αυτά. Ακόμα και η καθημερινή ανάγνωση των feeds στο Reader, των προτάσεων στο Twitter ή η ανάγνωση εφημερίδων είναι ένα μικρό ταξίδι, μια αφορμή για να ανακαλύψω το επόμενο που θέλω να κανω και σχεδιάζω!
Σαν ιστορικός τέχνης και γενικά άνθρωπος που κινούμαι σε αυτόν τον χρόνο, η φετινή χρονιά είναι η πιο γεμάτη απ'ολες. Ετοιμάζεται ήδη το Artfools Video Festival αλλά και πολλές προφεστιβαλικές εκδηλώσεις, όπως εκθέσεις φωτογραφίας, ομιλίες, σεμινάρια, ημερίδες, προβολές, εργαστήρια, χίλια δυο. Κι όλα αυτά σε βάζουν σε σκέψεις σχετικά με το οικονομικό κομμάτι της όλης ιστορίας, σχετικά με το δίδυμο τέχνης-χρημάτων. Ένα πραγματικά πολύ καλό άρθρο για την εμπορευματοποίηση της τέχνης και πως αυτή άλλαξε την τέχνη την ίδια, υπάρχει εδώ. Λέει πολλά για το που έχει φτάσει η τέχνη σήμερα αναφερόμενη στην ποπ αρτ και μια έκθεση αφιερωμένη σ'αυτήν και τους δημιουργούς της.
Αν υπάρχει μια μεγάλη έκθεση που θέλω να δω από κοντά, αυτή είναι η Bienale της Βενετίας, η Μπιενάλε των Μπιενάλε! Τέλεια διοργάνωση, τέλειο μέρος, ιστορική διοργάνωση, φοβερές συμμετοχές! Φέτος η Ελλάδα πήγε με τον Λουκα Σαμαρά, έναν έλληνα από την Καστοριά που μένει εδώ και δεκαετίες στην Αμερική και θεωρείται από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών, γνωστός για τις πειραγμένες του polaroid και τους πειραματισμούς με την απεικόνιση του σώματος του, ειδικά γυμνός. Αλλά ακόμα και γι'αυτόν δυστυχώς υπήρξαν διαμαρτυρίες όσον αφορά τα έργα που έστειλε στην Βενετία. Όχι για την ποιότητα τους, αλλά για την...ελληνικότητα τους.
Άλλες απιστευτίξ κι ενδιαφερουσίξ εκθέσεις που θέλω να δω οπωσδήποτε και σύντομα είναι σίγουρα ο Degas στο Μουσείο Ηρακλειδών, μερικές μπόλικες εκθέσεις κι αφιερώματα του Athens Photo Festival, το Summer City Stories με την φανταστική προσπάθεια παιδιών να δείξουν την Αθήνα το καλοκαίρι και να την ξανα-ανακαλύψουν και να την ξανα-συστήσουν σε όλους, αρκετές εκθέσεις των Φωτοπόρων στην Θεσσαλονίκη με τίτλο "Η φωτογραφία στα bar και τα cafe" (στο Cofix παρουσιάζει την δουλειά του ο φίλος και ταλαντούχος φωτογράφος από την Λάρισα Ανδρέας Κατσάκος), και σίγουρα την έκθεση του Ψυχοπαίδη στην Ζουμπουλάκη με τίτλο "Polaroids, 1977 - 2009" και φυσικά την εκθεση του Τάσου Βρετού "Αθήνα: Πόλη και Κινηματογράφος".
Επίσης, δεν με χάλαγε καθόλου να πάω να δω τι ακριβώς είναι αυτή η μαύρη πάπια στην Αθήνα. Γενικά τις γουστάρω πολύ αυτές τις προσπάθειες, αυτές τις ιδέες, ειδικά αν έχουν και χιούμορ, αφού κάνουν την τέχνη και την αισθητική πιο προσιτή στον κόσμο. Και ναι, η τέχνη μπορεί να έχει χιούμορ, οι κωμωδίες μπορούν να είναι ταινιάρες, δεν χρειάζεται να είσαι κλαψομπιπ και μπλαζέ με το ζόρι για να είσαι καλλιτέχνης ή να ασχολείσαι με την Τέχνη, ξεκολλήστε λίγο...
Η καλυτερότερη προσπάθεια που είδα και διάβασα αυτές τις μέρες ωστόσο, έγινε στην Νέα Υόρκη. Μια ομάδα καλλιτεχνών έχει ένα θέμα με τις διαφημίσεις στον δημόσιο χώρο. Κι εντάξει, όταν μιλάμε για αγορασμένη επιφάνεια, εντάξει, το ανέχεσαι. Αλλά το να γεμίζει ο κάθε δημόσιος τοίχος με διαφημίσεις, αφίσες και μηνύματα που σε πρήζουν να αγοράσεις κάτι για να γίνεις κορμάρα, γυναικάρα, αντράκλας κλπ δεν το ανέχονται, τέλος! Οπότε διοργανώσανε μια εκστρατεία για να αντικαταστήσουν τις διαφημίσεις με έργα τέχνης, να βάψουν πάνω τους, να κολλήσουν φωτογραφίες, να μετατρέψουν τους δημόσιους τοίχους σε έργα τέχνης! Το θέμα είχε και συνέχεια: οι διαφημιστικές στείλανε συνεργεία και ξανακολλήσανε τις διαφημίσεις πάνω από τα έργα τέχνης, λίγη ώρα μόλις αργότερα! Και φυσικά, οι καλλιτέχνες ξαναχτυπήσανε και ξανα-αφαιρέσανε τις διαφημίσεις και κάνανε νέα έργα από πάνω τους, μετά από λίγες ώρες! Μπράβο παιδιά, φοβερή προσπάθεια, έγινε κάτι τέτοιο και στην Ελλάδα νομίζω αλλά δεν μπορώ να βρω λινκ.
Καλή εβδομάδα σε όλους και καλό μήνα. Και μακάρι να απολαμβάνετε ο,τι κάνετε! Α, και ν'ακούτε μπόλικη μουσική, βοηθάει!