Χιλιες λεξεις αλλα ποιές;

Είναι Ιούνιος του 2006, μέρα Τετάρτη νομιζω. Το βράδυ ειναι τα εγκαίνια της έκθεσης του Γιαννη Μπεχράκη με τίτλο "Χαος" στο Χατζηγιάννειο της Λάρισας. Δεν υπήρχε περιπτωση να το χάσω! Θα ήτανε η πρωτη έκθεση ενός τόσο μεγάλου ονοματος που θα έβλεπα ζωντανά. Και μαλιστα θα ήτανε και ο ίδιος ο Μπεχράκης στα εγκαίνια: ενας ζωντανος θρυλος της Φωτογραφίας στην Ελλάδα θα ητανε εκεί, διαθεσιμος για ερωτησεις! Φτάνω μετα το βαρετό μέρος των εγκαινίων, τις προσφωνήσεις των δήθεν επωνυμων και τοπικών αρχόντων. Δεν τον είχα δει ποτέ και δεν ηξερα πως ήτανε, περίμενα όμως πως θα τον αναγνωρίσω. Εν τω μεταξύ γυρνάω την έκθεση, με το στόμα ανοιχτό περνάω απο φωτογραφία σε φωτογραφία. Είναι τυπωμένες σε αρκετά μεγάλο μέγεθος και σε συνδυασμό με το θέμα τους (εικόνες απο εμπολεμες περιοχές) η κάθεμια ειναι γροθιά στο στομάχι. Μια φωτογραφία με ένα μεγάλο λευκό σεντόνι γεμάτο αίμα περασμενο σε ένα ιστίο σημαίας, ενα πληθος προσφυγων που περπατάνε, ενα παιδί κοιτάει μέσα απο ενα σπασμένο τζάμι και άλλες πολλές. Μέσα σ'αυτές ήτανε και η φωτογραφία επάνω. Το τεχνικό "κόλπο" του φωτογράφου (μεγάλη έκθεση και ζουμάρισμα του φακού) εστιάζει σε ένα νεκρό σώμα παιδιου. Δίπλα στην φωτογραφία ειναι ένα πηγαδάκι και στο κέντρο ειναι ο Μπεχράκης ο ίδιος: βραχύσωμος αλλα γυμνασμένος, γυαλίζει το μάτι του απ'αυτά που έχει δει: στην τελευταια αποστολή του, επιτεθήκανε στο κομβόι που επέβαινε και τον κυνηγήσανε οι αντάρτες. Πιστευοντας πως σε λίγο θα τον πιάνανε και θα τον σκοτώνανε, έβγαλε μια τελευταία φωτογραφία του εαυτού του. Ευτυχως επέζησε αυτης της περιπέτειας και την αφηγηθηκε.

Τον ρωτάνε πολλά και διάφορα. Για ώρα θέλω να τον ρωτησω κατι αλλα διστάζω. Σε μια παυση απο τις ερωτησεις, το παιρνω αποφαση και τον ρωτάω: "Εχετε ποτέ αισθανθεί εθισμένος σε φωτογραφίες πόνου και θανάτου; εχετε πιάσει τον εαυτο σας να αποζητά τέτοιες εικόνες;". Η απάντηση του έχει τυπωθεί στο μυαλό μου: μου διηγηθηκε μια προσωπική ιστορία. Οταν ήτανε στην Βαγδάτη, ένα χρόνο πριν τα εγκαίνια της έκθεσης, είχε βρεθεί κοντά σε έναν ναό πριν απο μια κηδεία. Ανέβηκε στον γυναικωνίτη κι εβγαλε μια σειρά φωτογραφίων, μια εκ των οποίων και αυτη επάνω. Μετά το τέλος της έκθεσης, εμαθε και την ιστορια πίσω απο την κηδεία: ενας πατέρας εθαβε τα τρία του παιδιά και την γυναίκα του, τους οποίους και κουβάλησε νεκρούς σε ενα κάρο επι χιλιόμετρα. Στην φωτογραφία ο πατέρας ο ίδιος βάζει στο φέρετρο το μικρότερο παιδί του. Το ίδιο απογευμα, πέρασε τις φωτογραφίες στον φορητό του και τις κοιτούσε, όταν τον πλησίασαν φίλοι του φωτογράφοι που κανανε φωτορεπορτάζ κι αυτοι στον πολεμο στο Ιρακ. Τότε, τους έδειξε ενθουσιασμένος τις φωτογραφίες της κηδείας, εξαιρετικά ικανοποιημένος απο το αισθητικό αποτέλεσμα και δέχτηκε τα κολακευτικά σχόλια απο τους φίλους του. Και τότε πάγωσε! Πάγωσε επειδη συνειδητοποίησε τι έκανε, με τι χαιρότανε, τι σχολίαζε αισθητικά και τι επεδείκνυε σαν ποιοτικό έργο στους φίλους του. Μετά την περιγραφή αυτή μου είπε ενα δυο πράγματα παραπάνω: καμιά φορά ο άνθρωπος που κάνει την δουλειά του σε αυτη την τρέλα του πολέμου και του θανάτου, την συνηθίζει τόσο πολύ που την διαχειρίζεται εντελώς διαφορετικά πια. Δεν είσαι άνθρωπος, εισαι φωτογραφική μηχανή μερικές φορές και καταγράφεις. Έτσι πρέπει, δεν μπορείς να αναμιχθείς με την κάθε εικόνα που βλέπεις και καταγράφεις. Αλλα δεν μπορείς να το κάνεις συνέχεια αυτό. Γιατί όσο καλός και καλοπληρωμένος φωτογράφος αν είσαι, εισαι και άνθρωπος. Κι έχεις και οικογένεια και παιδιά και φίλους και ο θάνατος σε τρελαίνει σε λίγο καιρό. Γι'αυτό μου και πρέπει να κάνεις αποχή απο τέτοιες αποστολές. Αλλιώς μπορεί να σε αλλάξει επικίνδυνα όλο αυτό. 

Εκείνη ακριβώς την στιγμη, δίπλα μου βρισκεται μια δήθεν επωνυμη πλούσια Λαρισαία απ'αυτές που ποζάρουνε τις ρυτίδες του προσώπου και της ψυχης τους συχνα στις εφημερίδες και πετάγεται και αναφωνει: "Μα ειναι Τέχνη! Η φωτογραφία αυτη είναι Τεχνη!". Αναφερότανε στην φωτογραφία αυτή, με τον πατέρα να κηδεύει το παιδί του το ίδιο.

Ο καθένας τα ερμηνευει κάτι τέτοια όπως θέλει, δε λέω. Μήπως όμως σαν άνθρωποι έχουμε διαμορφώσει μια αισθητική στην οποία έχουμε μια επιλεκτική μυωπία: βλέπουμε μια φωτογραφία αισθητικά λες και δεν βλέπουμε τι δείχνει, αδιαφορούμε για το θέμα αλλα μας νοιάζει η απόδοση του; Η ηθική μας έχει φτάσει σε ένα σημείο να λέμε πως αφού δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό που βλέπουμε, τουλάχιστον ας το βλέπουμε σαν θέαμα, ας κοιτάμε τους καημένους νεκρούς την ώρα που εμεις εχουνε αναπαυτεί σε ένα "κι εγω τι να κάνω;". Είναι η φωτογραφία και το θέμα της δυο διαφορετικά θέματα; μια φωτογραφία είναι χίλες λέξεις, συμφωνω, αλλα ποιές λέξεις; τι μας λέει η φωτογραφία που βλέπουμε; ξερουμε να διαβάσουμε την φωτογραφία ή προτιμάμε να θαυμάσουμε το σύμπλεγμα φόρμας, γεωμετρίας και χρώματος; υπάρχουνε αισθητικοί περιορισμοί σε συγκεκριμένα θέματα; πρέπει δλδ να λέμε πως σε κάποια θέματα πρέπει να προσέχει ο φωτογράφος πως να τα αποδόσει ενω σε άλλα η "καλλιτεχνικότητα" είναι σαν να χρυσώνουμε ένα χάπι που δεν πρέπει να χρυσώνουμε επειδη είναι μια σκληρή εικόνα; πόσο εύκολα μπορούμε να κρίνουμε αν μια εικόνα είναι ιερόσυλο να την διαχειριζόμαστε αισθητικά όταν είμαστε μακριά απο το γεγονός (πόλεμο, καταστροφή κλπ); 

Τελικά, όταν βλέπουμε μια εικόνα, την βλέπουμε πραγματικά ή βλέπουμε ένα κομμάτι απο τον εαυτό μας σε αυτήν; η απόρριψη ή η έγκριση της, ειναι και γνωμοδότηση για τον χαρακτηρα μας;...

Τι κάνει μια φωτογραφία καλή;

Σήμερα, μέρα βροχερή και συννεφιασμένη (αλλά με καθαρή ατμόσφαιρα όταν δεν έβρεχε και ωραίο φως) βγήκα βόλτα στο κέντρο της Λάρισας. Τον τελευταίο καιρό αποφάσισα να πολεμήσω ακόμα έναν φωτογραφικό μου δαίμονα, να φωτογραφίζω ανθρώπους και μάλιστα όταν με κοιτάνε ή ενω ξέρουνε πως τους φωτογραφίζω. Σε ένα απο τα πιο κεντρικά σημεία της Λάρισας, δίπλα σε ένα απο τα πολλά μας συντριβάνια ήτανε σε μια αναπηρική καρέκλα μια γηραιά κυρία. Σκεβρωμένη, με σκυφτό κεφάλι και παλιά ρούχα, ήτανε ο ορισμός της κυρίας που ζητούσε ελεημοσύνη. Κοιτώντας την για 2" είδα πίσω της το λευκό συντριβάνι κι έμοιαζε τέλειο φόντο για μια τέτοια εικόνα. Σήκωσα την μηχανή, εστίασα, έφτιαξα το κάδρο μου...αλλά σταμάτησα. Δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα τεχνικό. Ηθικό ήτανε το θέμα. Μια φωτογραφία ενός ταλαιπωρημένου ανθρώπου που ζητάει βοήθεια είναι μια "καλή" φωτογραφία; 

Θυμάμαι κάποτε στην σχολή είχε έρθει ο Γιάννης Σταθάτος, μεγάλος φωτογράφος και με μεγάλη προσφορά στις Φωτογραφικές Συναντήσεις Κυθηρων, για μια ομιλία. Στο διάλειμμα τον πλησίασα εγω και κάποιοι άλλοι για ερωτήσεις. Κάποιος τον ρώτησε: "τι κάνει καλή μια φωτογραφία;". Κι εκεινος σαν να ειχε ακούσει χίλιες φορές την ερώτηση, είπε "αμα το ήξερα, αγόρι μου, θα το εβαζα σε καθε φωτογραφία, μονο τι δεν πρεπει να έχει μια φωτογραφία ξερω". Η εικόνα ενός ανθρώπου που ζητάει ελεημοσύνη είναι στοιχείο που μπαίνει στην φωτογραφία; υπάρχει όριο στο πόσο καταγραφικός ή όχι μπορεί να είναι ο ρόλος του φωτογράφου; Δηλαδή, μπορώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου και να πω πως εφόσον εγω "απλά φωτογραφίζω αυτό που υπάρχει μπροστά μου, γύρω μου", δεν κάνω κακό; 

Πως να σχολιάσω μια φωτογραφία σαν αυτή επάνω; παρόλο που είναι δικιά μου δεν ξερω πως να εκφραστώ. Μπορώ να την πω "καλή"; μπορεί να είναι καλή ή ωραία ή όμορφη μια φωτογραφία πέρα απο το περιεχόμενο της; Ξερω, θα έχει γίνει το ερώτημα απο κάποια αυθεντία, αλλα στον "διαλογο" μου με την φωτογραφία μου δεν είναι παρούσα η αυθεντία. Είναι ωραία μια φωτογραφία πόνου; είναι όμορφες οι φωτογραφίες απο πολεμικές ανταποκρίσεις ή καταστροφές που βλέπουμε; όπως κι αν τις κρίνουμε παντως, είναι αυτές που μας κάνουνε να θυμόμαστε και το συμβάν και τον φωτογράφο: μερικοί απο τους μεγαλύτερους φωτογράφους στην Ιστορία έχουνε συνδεθεί με οδυνηρές περιόδους ή συμβάντα όπως πόλεμοι, πείνα, αρρώστιες, θανατο και καταστροφή. Είναι θέαμα ο πόνος; κι απο την άλλη, γιατι να μην είναι εφόσον κι αυτός είναι μέρος της ζωής. Δεν ρωτάω αν είναι "τέχνη", το έρώτημα είναι μεγάλο και πολυ δυσκολότερο απ'οτι φαίνεται. Είναι θέαμα ο πόνος; η ανήμπορη κυρία στο καροτσάκι είναι θέαμα για φωτογραφία; έχω δικαίωμα να αγοράσω την εικόνα της αμα βάλω μερικά κέρματα στο χέρι της μηπως; είναι ίσως η απόσταση (ψυχολογική, υγείας, οικονομική) που με κάνει να έχω την άνεση να την φωτογραφίζω και να βλέπω την εικόνα της; μαλακώνει την σκληράδα των φωτογραφιών που βλέπουμε στα δελτία ειδήσεων το γεγονός οτι εκείνη την ώρα τρώμε το μεσημεριανό μας κι απλά χαζεύουμε; είναι ο φωτογράφος ή ο κόσμος που κρίνει τέτοια πράγματα; είναι πολλές και άκυρες τόσες ερωτησεις; 

Στο ερώτημα αν ένα "κλικ" αξίζει τοσες ερωτησεις παντως, ξερω την απάντηση. Ναι.

Βόλτα...

Όπως λέει κι εδω "δεν είν' η δόξα, δεν είναι τα λεφτά/ είναι του δρόμου η χαρά"

Σαν την βόλτα μέσα στο γρασίδι, είτε μόνο είτε με παρέα, με τα φύλλα πεσμένα κάτω και να ακούς τον ήχο τους καθώς περπατάς αναμεσα τους δεν μπορώ να σκεφτώ.

Η φωτογραφία είναι απο το πάρκο Αλκαζάρ στην Λάρισα...

It's a bookcrossing world after all...

Αν δεν ξέρετε ήδη τι είναι το Bookcrossing μπορείτε να διαβάσετε τον Ταξιδιωτικό Οδηγό του. Ή αν είστε bloggers και μπορείτε  να διαβάσετε άνετα στον υπολογιστη, τοτε διαβάστε την καλύτερη ίσως σειρά άρθρων (1, 2, 3, 4, 5) σε blog που γράφτηκε απο bookcrosser και blogger στην Ελλάδα. Με λίγα λόγια, το bookcrossing ειναι η ιδέα του να απελευθερώνεις βιβλία ωστε να μην "φυλακίζονται" στα ράφια μιας βιβλιοθήκης. Αυτό μπορεί να γίνει είτε ελεύθερα, σαν wild release δλδ, ή ελεγχόμενα, σε Ζώνη ή μεσω bookring και bookbox. 

Το τι είναι πραγματικά το bookcrossing μπορείς να το περιγράψεις σε έναν συγκεκριμένο αριθμό σειρών. Μεγάλο, αλλα συγκεκριμένο. Και μπορεί να ειναι και το ίδιο το bookcrossing  κάτι συγκεκριμένο. Αλλα πέρα απο τις περιγραφές, το bookcrossing στην Ελλάδα είναι κάτι περισσότερο. Πέρα και πάνω απο μια ιδέα ειναι οι άνθρωποι του.

Πριν απο τρία χρόνια περίπου, γράφτηκα στο bookcrossing μετά απο μια ανακοίνωση που είδα σε ένα φυλλάδιο σε κάποιο κυλικείο. Για εναμιση χρόνο σχεδόν ημουνα αμέτοχος: μικρή συμμετοχή στο forum, λίγα βιβλία, γενικα λίγη κίνηση.  Μετά γνώρισα τους ανθρώπους του και απο τότε είμαι μαγεμένος. Απο τότε, κάθε μήνα, τουλάχιστον μια φορά, βρίσκομαι με bookcrossers απο την Λάρισα, ανθρώπους που δεν ήξερα ποτέ και δεν είχαμε κανένα κοινό πριν γνωριστούμε με αφορμή το bookcrossing. Κι απο τότε θεωρώ αυτους τους δυο τρεις ανθρώπους φίλους μου, κι ευχομαι κι εκείνοι να με βλέπουνε έτσι. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα βρισκόμαστε ακόμα πιο συχνά για να συζητησουμε για το επερχόμενο συνέδριο που θα γίνει στην Λάρισα, την Άνοιξη του 2009. Ναι, καθε χρόνο γίνεται ένα "συνέδριο", μια πανελλήνια συνάντηση που κρατά 3-4 μέρες και γνωριζόμαστε μεταξύ μας, βλέπουμε ήδη γνωστούς και προσθέτουμε κι άλλους, ανταλλάζουμε δώρα και χαμόγελα και περνάμε όσο καλύτερα γίνεται. Όπως γίνεται και συνηθως στις μηνιαίες συναντήσεις που γίνοντα σε όλη την Ελλάδα σχεδόν: Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Κρήτη, Βόλο κι ελπίζουμε κι αλλού. Συναντήσεις που ξεκινήσανε απο ένα αμήχανο καφεδάκι 3-4 ατόμων και τώρα έχει γίνει ενας 4ωρος καφές-φαγητό-ποτό με πολύ χαμόγελο, απο άτομα που ανυπόμονα περιμένουνε αυτη την μαγική μέρα που θα δούνε ανθρώπους που γνωρίσανε μέσω bookcrossing. Και μεσα απο αυτές τις συναντήσεις βλέπουμε ήδη σχέσεις, γάμους, εγκυμοσύνες, πολλά. 

Το bookcrossing μου άλλαξε την ζωή όχι μόνο με τους ανθρώπους του αλλα και με τα βιβλία του: γνώρισα τον Gabriel Garcia Marquez, διαβασα το Tuesdays with Morrie που με συντάραξε, το Five People you meet in Heaven, την Θαλασσα του Χαρούν, την Ασκητικη. Μου πήρανε δώρο τον Μικρό Πρίγκηπα. Γέλασα μέχρι δακρυων πολλές φορές με τον Λένο Χρηστιδη. Απέκτησα τα Ανοιχτά Χαρτιά του Ελύτη που το φυλάω σαν Βίβλο. Χαμογέλασα για ώρες με τον Τριβιζά και τις ιστοριες του. Διαβασα χιλιάδες σελίδες που με επηρεάσανε όσο ελάχιστα πράγματα στην ζωή μου. Και τα πιο πολλά απ'αυτά μάλιστα χωρις καν να αγοράσω τα βιβλία...

Οι καλύτεροι μου φίλοι ειναι bookcrossers πια. Τα πιο πολλά ονόματα στον κατάλογο του κινητού μου έχουνε ένα "πραγματικό" όνομα κι ένα ψευδώνυμο δίπλα, αυτο που χρησιμοποιούνε στο bookcrossing. Τις προάλλες βγήκα για φαγητό και καφέ με bookcrossers. Και δεν ειναι οι πρώτοι φορά. Πριν απο ενάμιση μήνα ήρθανε bookcrossers αλλα κυριως (και πλέον) φίλοι απο Αθήνα και Θεσσαλονίκη στον Βόλο όπου και περάσαμε μια υπέροχη μέρα με καφέ, φαγητό, γλυκά, γέλια, βιβλία, φωτογραφίες και πολλά χαμόγελα. Έχω αναβάλει δουλειές για να δω bookcrossers. Εχω περάσει βράδια και βράδια με κάποιους απ'αυτους. Έχω κλάψει, γελάσει, συζητησει, πιει κιλά καφέ και τσάι, φάει κομμάτια και κομμάτια πίτσας και γλυκών, δει ταινιες, πάει για μπάνιο, για ψώνια, κάνει τα πάντα μαζί τους. Όλη μου η ζωή πια είναι με ανθρώπους που προέρχονται απο το bookcrossing σχεδόν, bookcrossers απ'ολη την Ελλάδα. Λάθος, όχι bookcrossers. Φίλοι.

Ο Damien Hirst και το ακριβοτερο βοδινο στον κόσμο!

Στις 15 και 16 Σεπτεμβρίου, έγινε μια μεγάλη δημοπρασία στον οίκο δημοπρασιών Sotheby's στον Λονδίνο. Η δημοπρασία ειχε μονο ένα όνομα, το μεγαλύτερο και ακριβοτερο ισως όνομα καλλιτέχνη εν ζωή, του Damien Hirst. Πολυ καιρό πριν την εναρξη της δημοπρασίας ειχε ξεκινησει ο θόρυβος σχετικά με τα ποσά που θα ξοδευτούνε για να αγοραστούνε τα έργα του απο συλλέκτες απ'ολο τον κόσμο. Αυτό που δεν ακούστηκε ιδιαιτερα είναι πως ο Hirst αποφάσισε να κάνει την δημοπρασία μιλώντας απευθειας με τον Οίκο Sotheby's, παρακάμπτοντας γκαλεριστες και μεσάζοντες των οποίων τις προμηθειες χαρακτηριζει ο ίδιος ληστρικές. 

Οι τιμές που πιάσανε τα έργα του, του χαρίσανε ακόμα ένα ρεκορ πωλήσεων έργων τέχνης, φτάνοντας περίπου τα 140 εκ. ευρώ (οχι δολλάρια παρακαλώ, ευρά!). Το πιο γνωστό έργο της δημοπρασίας, το "Golden Calf" ή "Χρυσό Βόδι" έφτασε την τιμη ρεκορ των 11,6 εκ. ευρώ την ωρα που εκτιμησεις δίνανε την πιθανοτητα να φτάσει μεχρι και τα 24 εκ. 

Πολύς σάλος ξεσηκώθηκε για τις τιμες και το που μπορεί να φτάσει η τέχνη, πόσο υπερβολικές ειναι οι τιμές κλπ. Ωστόσο, το έργο του Hirst δεν ειναι απλά αυτα που φτιάχνει. Αν πάρουμε για παράδειγμα το "Golden Calf" θα δουμε πως ητανε ουσιαστικά ενα αληθινό ζώο, βυθισμένο σε φορμαλδεΰδη, με οπλές καλυμένες απο ατόφιο χρυσάφι 18Κ και έναν χρυσό δισκο στο κεφάλι του. Αυτο. Μονο. Μονο; Το "Golden Calf" δεν ειναι απλά ένα ζωο, ειναι ένα αντικείμενο που ένας καλλιτέχνης, και μαλιστα αναγνωρισμένος, το χρησιμοποίησε, του άλλαξε την "χρήση", την καθιερωμένη εικόνα που έχουμε, το βάφτισε "έργο τεχνης" και το πουλησε. Και πήρε 12 εκ. ευρώ σχεδόν. Η ιστορια για την τακτική αυτή ξεκινά απο τον Τισιάνο: οταν γύρισε απο τις σπουδές του στην Βόρεια Ευρώπη στην Ιταλία, ο θρυλος θέλει να τον επισκέφτεται μια μέρα στο εργαστήριο του ο ίδιος ο Βασιλιάς. Κάποια στιγμη λοιπόν που ζωγράφιζε ο Τισιανός, του έπεσε το πινελο και έσκυψε ο ίδιος ο Βασιλιας να το πάρει και να του το δώσει! Τοτε, και ανεκαθεν, αυτη η κίνηση θεωρήθηκε η "υπόκλιση της κοσμικης εξουσιας στο ταλέντο του καλλιτέχνη". Με αυτη την κίνηση, βλέπουμε μια ας πουμε "προσκυνηση' του καλλιτέχνη σε αναγνώριση του ταλέντου του (εξάλλου, ο Μιχαηλ Άγγελος ονομαστηκε απο τους συγχρόνους του divino, θεικός). Αν φτάσουμε στον 20ο αιώνα, θα δουμε τον Marcel Duchamp, εναν καλλιτέχνη που ξεκινησε απο τον φωβισμό συνεχισε  στον κυβισμό και κατέληξε να θεωρείται μια απο τις κορυφαιες μορφές της τέχνης. Γιατι; Γιατι κατάλαβε την λατρεία που ο κόσμος ειχε στο πρόσωπο του καλλιτέχνη (αλλα όχι απαραιτητα στο έργο του) που επελεξε έτοιμα, καθημερινα αντικείμενα (τα περιφημα ready mades), τους άλλαξε χρηστικη αξία (τα αναποδογυρισε, τα έβαψε, τα χρησιμοποιησε ανορθοδοξα), τα υπέγραψε και τα ανακυρηξε τέχνη, επειδη αυτός ήθελε. Και το κοινό τον προσκυνησε.

Ο Damien Hirst, στις αρχές του 21ου αιώνα κάνει κάτι πολυ απλό: δημιουργεί έργα που μας δείχνουνε όχι το ταλέντο του ως καλλιτέχνη απλά, αλλά ως ενός ανθρώπου που καταλαβαίνει την εποχή και την χρησιμοποιεί προς το συμφέρον του. Στο έργο του αντανακλάται ο σύγχρονος άνθρωπος, ο φιλότεχνος που αναγνωριζει και προσκυνα αυτός (και το τσεκ των επιταγών του) ένα όνομα τόσο ισχυρό, που μια κίνηση του, μια υπογραφή του αρκεί για να αναδείξει ένα "ταπεινό" αντικείμενο σε υπερπολυτιμο και πανάκριβο έργο τέχνης. 

Τα λεφτά που δοθήκανε ειναι πολλα; Την τιμή δεν την καθόρισε ο καλλιτέχνης, την καθόρισε η εποχή μας, η διεθνης οικονομικη και πολιτιστικη συγκυρία, η κουλτούρα που έχουμε διαμορφώσει. Στο ερώτημα αν ειναι λογική ή όχι η τιμη δεν υπάρχει νομιζω απάντηση. Εκει που πρέπει να ψάξουμε ειναι αν ο κόσμος και η κουλτούρα μας ειναι λογικά ή όχι, αν λειτουργούνε με βάση αυτο που λέμε λογική. Και στο κάτω κάτω, ίσως πρέπει να ψάξουμε αν πρέπει να ψάχνουμε για λογική σε τέτοιες καταστάσεις. Στο κάτω κάτω, η τέχνη ειναι περιττή, μπορούμε πρακτικά να ζήσουμε χωρις αυτήν. Αλλα δεν (θελουμε να) ζούμε χωρις αυτήν, αντ'αυτού την ακριβοπληρώνουμε.

Η πρώτη κρύα νύχτα...

Για χρόνια τώρα θυμάμαι πως πάντα με "εντυπωσίαζε" η πρώτη δροσερή νύχτα που σημάδευε το πέρασμα απο το καλοκαίρι στον φθινόπωρο, η πρώτη "κρύα" νύχτα μετά το καλοκαίρι και τις ζεστές νύχτες του. Το πρώτο δροσερό απόγευμα που θα πάρω κι ένα πουκάμισο να φορέσω πάνω απο το μακό κοντομάνικο μου, που θα παραγγείλω κάποιο ζεστό ρόφημα αντί για το κρύο που έπαιρνα μέχρι τότε, που θα νιώθω ενα δροσερό αεράκι στο δέρμα μου στο δρόμο για το σπίτι. Μια βραδιά που μου θυμίζει πως έρχεται μια νέα εποχή, με τα δικά της λατρεμένα πράγματα, τις δικές της ιδιαιτερότητες και στιγμές, τα δικά της χρώματα, τις δικιές της μυρωδιές. Μια εποχή που ήξερα μεν πως θα έρθει, αλλα αυτή την νύχτα δε είναι αλλιώς: την γεύομαι για πρωτη φορά, την καλωσορίζω και με καλωσορίζει.

Σου έχει τύχει ποτέ να θέλεις να κάνεις κάτι που ακόμα κι αν το έχουνε κάνει κι άλλοι εσυ θέλεις να το κάνεις απλά και μόνο επειδη σ'αρέσει κι επειδή θέλεις εσύ να το κάνεις; και θες να το κάνεις για σένα, για να ξέρεις πως το έκανες, χωρίς να πουλήσεις μούρη σε κανέναν; ε, εγώ απόψε το έκανα: έβγαλα μια καλή φωτογραφία την πανσέληνο!

Καλό φθινόπωρο. Θα είναι...

Impossible is nothing

Εδω και μερες ξεκινησε το διαβασμα της εξεταστικης του Σεπτεμβρίου. Μολις την τελευταια εβδομαδα αρχισα να εχω καλη απόδοση και να διαβαζω με προγραμμα. Στοχος ειναι τα επτά μαθηματα σε περιπου 22 μερες. Καποτε θα μου ακουγοτανε πολλά αλλα τωρα οχι, το εχω παρει αποφαση περισσοτερο απο ποτέ. Τιποτα δεν ειναι αδυνατο τωρα πια, οχι μονο στο πανεπιστημιο αλλα και παντου. Τον τελευταιο εναμιση χρόνο έχω αλλάξει πολυ. Αλλα ακομα με αναγνωριζω, δεν εχω γινει κάτι άλλο, απλα μια άλλη εκδοχή αυτου που ημουνα και πριν. Ολα ειναι διαφορετικα.
Πριν λιγες μερες ηρθε ο νεος φακος για την μηχανή (Tamron 55-200Dii) και το vertical grip που παιρνει μια εξτρα μπαταρια, αυξανοντας την αυτονομια της μηχανης στις 750 τουλάχιστον λήψεις. Μπορει να ακουγονται λιγο αλαμπουρνέζικα ολα αυτα, αλλα εμενα μου φτιαξανε την διαθεση για πολλες μερες.
Εχω και το συνεδριο φυσικα. Ειμαι μελος της οργανωτικης επιτροπής του 4ου Ελληνικου Συνεδριου Bookcrossing που θα γινει στην Λάρισα την Άνοιξη. Ευτυχως εχουμε ξεκινησει απο νωρις να το οργανωνουμε και δεν αγχωνομαστε (ακομα).
Η πιο συχνη παρεα των ημερων ειναι φυσικα τα Φιλαράκια (καθε φορα που εχω διαβασμα παιζουνε στην τηλεοραση με δυνατη φωνή) και η μουσικη. Οριστε και η playlist:

Lizz Wright - ολο το νεο αλμπουμ The orchard και ειδικα τα My Heart, Idolize you, Old man
James - Best of James, παααααρα πολυ καλο!
Depeche Mode - το αλμπουμ Violator με μια προτιμηση στο Personal Jesus, το οποιο ειναι μαγευτικο κι απο τον Johny Cash
Τhe Afrosamurai OST, απλα απιστευτο, απο τον RZA των θρυλικων Wu Tang
Sonny J - If you hold my hand, διασκευη παλιου τραγουδιου της Dolly Parton
Mercy - Duffy, απιστευτο κομματι!
Back to black - Ema Winehouse. Μπορει να ειναι τρελή, τζανκι, αλκοολικη και με ανεκδιηγητο χτενισμα αλλα η φωνη της ειναι παρα πολυ καλη
Amerykah Badu - Twinkle, πολυ καλο κομματι, με τον τυπο προς το τέλος του κομματιου να τα σπάει με αυτα που λεει

Ολυμπιακοι αλα ελληνικά, να'ουμ'...

Ενα παρα πολυ καλο και χαρακτηριστικο βιντεακι για τους Ολυμπιακους της Αθηνας, τωρα που ειναι κι επικαιρο το θεμα...

Φωτογραφία

Μερικες φορες ξεκιναω να κανω κατι και ψιλοχάνομαι στην διαδρομη. Δεν ειναι οτι ξεχνάω τι θελω να κανω, αυτο δεν το ξεχνάω ευκολα, ξεχνάω τις λεπτομερειες. Καμια φορά παιρνει και το μυαλό μου αέρα και ψιλοξεχνάω ή κάνω οτι ξεχνάω καποιες βασικες λεπτομερειες. Και ξαφνικα μια ωραια μερα, ενα "σημαδι", μια φωτογραφία με φερνει στα ίσα μου. Μου υπενθυμιζει τι κανω, γιατι το κανω, γιατι το ξεκινησα και τι πραγματικα αγαπάω να κανω μ'αυτο που εχω στα χερια μου.
Λατρευω την φωτογραφια. Αυτο μετριέται με πολλους τρόπους: οικονομικα με το ποσα λεφτα ξοδευω γι'αυτην, πρακτικα με το πόση ώρα ασχολουμαι μ'αυτην, ηθικα και κοινωνικα με το πόσο εχω ζαλίσει τους πολυ δικους μου ανθρώπους γι'αυτην και τους εχω πιέσει να τους φωτογραφίσω, γενικα με πολλους τρόπους. Πανω απ'ολα, αγαπαω την Φωτογραφια την ίδια ομως. Απο την υλικη της υπόσταση, ενα κομματι τυπωμενο χαρτί με μια εικονα επάνω, μεχρι και την Τέχνη την ίδια, την Ιστορια της, τους ανθρώπους της, τα ανεκδοτα της, τα απ'ολα της. Δεν αγαπαω μονο την φωτογραφια που βγάζω εγω. Αγαπαω την Φωτογραφία γιατι μ'αρεσει να βλέπω φωτογραφίες. Να ζω με τις εικονες, να γνωριζω αχόρταγα τον κόσμο βλέποντας κομμάτια του κόσμου μεσα σ'ενα κομματι χαρτί, σε μια οθόνη ή και στην τελικη μεσα απο ενα σκοπευτρο φωτογραφικης μηχανης.
Για όλα αυτα φταιει η φωτογραφια παραπανω και η τυχαια μου συνάντηση μαζι της στο daily dose of imagery, ενα site φωτογραφικο το οποιο θα βρειτε και στα λινκς διπλα. Να'ναι καλα...

Playlist

Το πιο ομορφο τραγουδι που βγηκε ποτέ ισως, συχνα με κανει να δακρυζω λιγουλακι...


Ενα απο τα πιο γλυκα τραγουδια ολων των εποχων, θελω να το ακουω για μια ζωη...


Ενα απο ΄κεινα τα τραγουδια που ακους καπου καπως καποτε και σου μενουνε στο μυαλο. Δενε χω ιδεα για τον στιχο αλλα μου φαινεται αστειος σχετικα, το τραγουδι δε μου βγαζει μια απιστευτη γλυκυτητα


Ενα καταπληκτικο τραγουδι απλα, Raining in Baltimore απο Counting Crows


Απο την πρωτη φορα που ακουσα αυτο το τραγουδι στην ταινια Αρμαγεδων, σε ενα σινεμα στην Αθηνα το θεωρω απλα καταπληκτικο, ενα απο τα πολυ αγαπημενα μου!


Ενα απο τα πιο δυνατα τραγουδια με τον Johny Cash, ανατριχιαζω προς το τελος παντα σχεδον

Βουνα

"Οι αρχαιοτεροι απόγονοι του Πρατζαπάτι ειναι τα βουνά. Στην αρχή τα βουνά είχαν φτερά. Πετουσαν απο'δω κι απο κει και κατεβαιναν σε οποιο μέρος τους άρεσε καθε φορά. Αυτη η γη δεν ηταν ακομα στερεωμενη πουθενά. Τότε ο Ινδρα εκοψε τα φτερά των βουνων. Επειτα με αυτά τα βουνά στερέωσε τη γη. Απ'τα φτερα τους γινηκαν τα βαριά σκοτεινα συννεφα. Γι'αυτο τα συννεφα κρεμονται πάνω απο τις βουνοσειρες, γιατι ειναι ο γενεθλιος τόπος τους. Και για τον ίδιο λόγο βρέχει πιο πολύ στα βουνά. Απ'το χυμό των κομμένων φτερών προερχονται οι καρποί καρίρα. Τον καιρό της βροχής εμφανιζονται τα βαριά σκοτεινα συννεφα, γιατι οι άνθρωποι κανουνε θυσια στον Πραγχάσα Βαρούνα που φερνει την βροχή, την πιο πολλη στα βουνά."

Αποσπασμα της Βεδικης Γραματειας κι ενα απο τα καλυτερα κομματια που εχω διαβασει ποτέ σε βιβλίο. Το βιβλίο το πήρα απο το meetup της Τριτης στην Θεσσαλονικη, στο cafe Bazaar...

Στην Λαρισα και η Τεχνη ακομα παει για μπάνιο...

Ειπα κι εγω ο άνθρωπας να ανοιξω μια εφημεριδα με τον πρωινο μου καφε να δω τι γινεται ρε παιδι μου στα πολιτιστικα της Λάρισας. Απο μερες περιμενα την κεραμίδα αλλα σημερα την ενημερωθηκα: η Δημοτικη Πινακοθηκη μας αλλάζει το ωράριο της και τωρα το καλοκαιρι θα ειναι ανοιχτη αο Δευτέρα εως Παρασκευη, πρωι μεχρι τις 14.30 και απογευμα 19.00-22.00 εκτος Πεμπτης που θα ειναι μεχρι τις 15.00 το μεσημερι μονο. Και το Σαββατοκυριακο θα ειναι κλειστα! Πρωι απογευμα, κλειστά!
Ειμαστε σοβαροι; πιστευουνε δλδ ειλικρινα οτι μεσα στην εβδομαδα ειναι πιο πιθανο να πάει κάποιος να κανει την επισκεψη του στην Πινακοθηκη απ'οτι το ΣΚ; Και μετα την προσφατη ερευνα που έδειξε οτι ειναι απογοητευμενος ο κοσμος απο την Πινακοθηκη αποφασιζουνε να κλεισουνε τις δυο μερες της εβδομαδας που μπορει να παει καποιος με την οικογενεια του για δει μια έκθεση, να παει για καφε στο καφε της Πινακοθηκης και γενικαννα έρθει πιο κοντά στο μουσειο; ειλικρινα δεν ξερω τι να πω για μια τετοια σκεψη. Και μην ακουσω το επιχειρημα οτι φευγει ο κοσμος το ΣΚ απο Λάρισα, φευγει γιατι όλα κλεινουνε, φευγει γιατι δεν εχει που να παει οταν ολα τα καταστηματα, μαγαζια και η Πινακοθηκη ακομα φευγει για διακοπες και αδιαφορει για την κουλτουρα του Λαρισαιου και τον τρόπο να τον φερει στον χωρο της για να περιηγηθει.
Αλλα πιο ευκολος και προτιμοτερος ειναι ο φραπες στον Αγιοκαμπο μωρε, να χαζευουμε κανενα τεκνό ή κανενα πιπίνι, μετα κανενα πιτογυρο στην Βελίκα, Σπιτάκι για μπυρόνια και καμια βουτια αμα λάχει να'ουμ'. Οσο για την τέχνη και την κουλτουρα...εχει ο θεος.
O tempora, o mores!

Μετα την Εποχη της Αποχης

Μετά απο 33 μέρες χωρις υπολογιστή, απο σήμερα εχω παλι στο σπίτι τον υπολογιστη. Το προβλημα του ητανε οτι ειχε κρασαρει ο σκληρός και ενω ειχα φρικάρει ατελείωτα οτι ειχα χασει ΟΛΑ τα αρχεια μου, κανανε τελικά ενα recovery και τα σωσανε όλα, ευτυχως! Δεν θα επεκταθω στο οτι θελανε εναν μηνα για να έρθει ενας σκληρος δισκος απο την Αθηνα γιατι θα πω κακιες. Μια λεπτομερεια: ολα τα εξοδα τα καλυπτε η εγγυηση, δεν ξερω τι θα γινοτανε αν πληρωνα κανονικα (ή ξερω;).
Ωστόσο, η "απωλεια" του υπολογιστη συνεπεσε και με εξεταστικη στο πανεπιστημιο. Απο τον Απριλιο ειχα βγάλει ενα προγραμμα για το διαβασμα και όλα αλλα τελικα ισως και να βοηθησε που δεν ειχα τον υπολογιστη. Εδωσα εξι μαθηματα, Ιστοριες Τεχνης, Χαρακτικη, Παιδαγωγικη Ψυχολογια και τέτοια και απ'οτι φαινεται πρεπει να εχω περάσει και τα έξι, με την Ιστορια Κινηματογράφου να την εχω περάσει με 5. Πολυ διαβασμα, πολλες σημειωσεις, πολυ κατανάλωση στυλό και γραφικης ύλης. Τελικα όμως, μετα απο εναμιση μηνα διαβασματος άξιζε τον κοπο, ξεφορτωθηκα μερικα μαθηματα που δεν εστρωνα τον **λο μου να τα διαβασω.

(η θεα μου οταν διαβαζα σε ενα καφε διπλα στην λιμνη στα Γιαννενα)

Μηπως αυτο σημαινει οτι ειμαι εξαρτημενος απο τον υπολογιστη; δεν θελω να το πιστεψω, περισσοτερο τα email μου μου λειψανε, η συμμετοχη στο forum, το chat (ΦΥΣΙΚΑ) αλλα και η μουσική μου (ειχα να ακουσω Jimmy Scott, Gillespie κλπ εναν μηνα!). Οπως και να'χει, η αποχη βοηθησε λιγάκι. Βγηκα για αρκετες φωτογραφιες, εκανα ενα μινι soul-searching και αποφάσισα εμπράκτως να σκαλισω το παρελθόν μου: βρηκα μερικους παλιους και αρχαιους συμμαθητες και φιλους απο το σχολειο και δεν σκοπευω να ξαναχάσω επαφη μαζι τους. Ειναι περιεργο συναισθημα να επικοινωνει μαζι σου καποιος που οταν τον γνωριζες ησουνα αμουστακο αγόρι στην αυλη ενος δημοτικου σχολειου και τωρα ειστε φοιτητες, με το μυαλο στα μεταπτυχιακα και στις δουλειες που κανετε προσωρινα μεχρι το..."επομενο βημα". Μιας και το Συμπαν λοιπον ηθελε και βοηθησε να ξαναβρεθουμε με καποιους απο τα παλια δεν θα αφησω την ευκαιρια να πεσει.

("ανατολή" σελήνης στον Μωλο, στα Γιάννενα)

Κι αν ειστε φαν των αριθμων, αυτος ο μηνας μετριεται σε 180 φωτογραφιες, 5 highlight στυλο, 3 Bic, 340 περιπου σελιδες σημειωσεων, 6 μαθηματα, 211-107-302 ητανε τα νουμερα των δωματιων στο ξενοδοχειο που εμεινα στην εξεταστικη και κοντα 1200 χιλιομετρα σε διαδρομες για Γιαννενα απ'οπου περασα και απο το νεο κομματι, με την σηραγγα του Δρισκου (απο την σηραγγα είναι και η φωτο κατω) που ειναι πραγματικα υπέροχη και εξαιρετικα βολική, γλιτωνεις μεγαλη ταλαιπωρία!

Θα τα λεμε απο εδω και περα, εδω γυρω θα ειμαι, την καλημερα μου σε όλους!

Και αυτογραφα τωρα!

Πριν απο καιρό ελαβα μια προσκληση απο την moukelis για το παιχνιδι με τα αυτογραφα και πρεπει να συμμετεχω κι εγω. Βεβαια εχει περάσει καιρος αλλα ελπιζω να ισχυει ακομα. Για τους όρους λοιπον, αντεγραψα το κειμενο απο το μπλογκ της moukelis.
Εντάξει, με το πληκτρολόγιο σε είδαμε… Τα κουτσοκαταφέρνεις. Για να σε δούμε όμως και σε πιο κλασικά μέσα γραφής. Όχι, δεν ζητάμε να σκαλίσεις την πέτρα, να γράψεις στα τοιχώματα της σπηλιάς ή να πάρεις την πλάκα και το κοντύλι. Πάρε ένα στυλό, ένα μολύβι, ένα μαρκαδόρο, μια κηρομπογιά, ένα κραγιόν και γράψε κάτι. Κάτι που να σε αντιπροσωπεύει όμως. Γιατί όπως λέγανε και οι παλιοί scripta manent. Και πού το ξέρεις; Μπορεί κάποτε να εκδοθούμε σε λεύκωμα.
Γράψε λοιπόν, σκανάρισέ το και ανέβασε το στο blog σου.
Και μετά “ειδοποία ρε μπούρδα Καραβάγγο” για να προσθέσουμε το αυτόγραφο στην συλλογή.
Ειδοποία, γράφοντας στο τέλος του ποστ σου το μαγικό ξόρκι: για το http://autographcollectors.blogspot.com/

Τα υλικα για το παραπανω ειναι: μια κολλα χαρτί απο το μπλοκακι της φετινης Biennale της Θεσσαλονικης, στυλο (Bic) κι ενα ποιημα ενος ζωγράφου νομιζω το οποιο καποτε ειδα σε ενα βιβλίο αλλα δεν ελεγε ποιανου ητανε ακριβως. Απο την πρωτη στιγμη ενθουσιαστηκα με αυτο το ποιημα, φωτοτυπησα την σελιδα και περιφερεται εδω και 4 χρονια καπου στο δωματιο μου.

Ιστοριες παντελονιων

Με λενε Δημητρη και ειμαι εθισμενος στα παντελόνια. Και δεν ειμαι καλα. Και δεν ξερω ποτε θα ειμαι καλα. Και δεν ειμαι καλα απο τοτε που ανακαλυψα την απολαυση του να εχεις την δυνατοτητα να φορεσεις ενα παντελόνι ραμμενο ακριβως στα μετρα σου, ραμμενο απο την μανα σου και μαλιστα να ικανοποιει καθε βιτσιο σου για το παντελονι: πιο βαθιες τσεπες; εγινε. Πιο φαρδυ; εγινε. Τσεπες στα πλάγια; εγινε κι αυτό.
Ολο αυτο ξεκινησε οταν καποτε αγορασα ενα παντελόνι και ειπα στην μανα μου τι ωραιο που θα ητανε αμα ειχε καποιες διορθωσεις. Εκεινη το πηρε σαν "προκληση" και ειπε να φτιαξει ενα παντελόνι κατα παραγγελιαν. Και απο τοτε, εδω και 8 χρονια κοντά, φοραω μονο παντελόνια κατα παραγγελιαν, με υφασμα και κλωστες και φερμουαρ και όλα οπως τα θελω εγω. Με τις διορθωσεις και τις παραξενιες που θελω. Κι οταν τα φοραω κολλαω μαζι τους, τρελά, περνάω περιοδους που τα βγάζω μονο το βράδυ πριν κοιμηθω (και μερικες φορες ουτε καν τοτε) και παθιαζομαι μαζι τους. Αυτα τριβονται, ταλαιπωρουνται, λιωνουνε, λερωνονται, τσαλακωνουνε, χιλια δυο παθαινουνε αλλα αντεχουνε σε όλα, και μαλιστα για αρκετά χρόνια. Σχεδόν κανεις δεν το πιστευει οταν τους το λεω, οχι γιατι ειναι τοσο καλα που φαινονται σαν να ειναι αγορασμενα απο μαγαζι αλλα γιατι μαλλον ειναι πολυ κουλό να φοράς παντελόνι ραμμενο πανω σου πλεον. Μερικα παντελονια μπαινουνε στην ντουλάπα για περιεργους λογους μερικες φορες για χρόνια. Μετα τα ξανανακαλυπτω και τα ξαναφοράω με το ίδιο παθος σαν να'ναι καινουργια!
Αυτα τα παντελονια εχουνε ενα μονο αξεσουάρ, μια αλυσιδα (ααααλλο κολλημα) για παντελόνια. Και καθε παντελόνι εχει την δικια του αλυσιδα που αφαιρειται μονο για να πλυθει το παντελόνι και μετα αμεσως ξανακρεμεται στην δεξια τσεπη. Με τα παντελονια αυτα εχω παιξει, εχω κοιμηθει, εχω ζωγραφισει, φωτογραφισει, τυπωσει, τρεξει, ερωτευτει, κανει έρωτα, φαει, καθισει σε άπειρα παγκακια και καφε και τρενα και λεωφορεια και πατωματα και παντου. Δεν υπάρχει "καλο" παντελόνι, ολα ειναι σαν ενα δευτερο δερμα, κανενα δεν θα με περιορισει, απλα θα τυλιξει το σώμα μου. Και ολα ειναι φαρδια, σαν της κουλτουρας του χιπ χοπ, οχι υπερβολικα αλλα φαρδια με βαθιες τσεπες.
Τα παντελονια μου πετιουνται μονο οταν φτασουνε σε εξευτελιστικο σημειο, οταν τρυπηθει το υφασμα απο το τριψιμο ή οταν σκιστει, ποτέ όταν λερωθει, προτιμω να το βάψω. Οταν ειναι να πεταχτουνε σφιγγεται η καρδια μου, οσο γελοιο κι αν ακουγεται. Ειδικα για μερικα πολυ ιδιαιτερα παντελονια, οπως αυτο της φωτογραφιας επανω: ειναι φτιαγμενο πριν απο 6 χρόνια, απο κοτλέ μπεζ υφασμα που με τα πλυσιματα και το τριψιμο άλλαξε και υφη και χρωμα, εγινε μπεζ ζαχαρί. Τωρα ειναι να πεταχτεί, εχει σκιστει σε τρεις μεριες και δεν φοριέται, οσο κι αν επεμεινα τους τελευταιους τρεις μηνες να το ξαναφορεσω μετα απο εναμιση χρονο απουσιας. Γαμωτο...

Δεν θελει κόπο, θελει τρόπο

Αραγε υπάρχει ενα Παγκόσμιο Εγχειριδιο για Ολες τις Καταστασεις; Υπάρχει κοτζαμ ταξιδιωτικος οδηγος για οτοστοπ στο γαλαξία (Hitchhiker's guide to the galaxy), ενα βιβλίο με οδηγιες για το πως χειριζεσαι καποιες καταστάσεις ή πως λες μερικα πράγματα δεν εχει γραφτεί ακόμα; Δλδ, δεν υπάρχει ενα βιβλίο, ενα εγχειριδιο, ενα site εστω που να σου λεει πως να το πάρεις οταν απο τηλεφώνου σε ειδοποιουνε οτι ο πατέρας σου ειναι στο χειρουργειο μετα απο ατυχημα ενω εσυ τον περιμενες για σαββατιάτικο τραπέζι; Έστω για το πως λες στην μανα σου οτι ο πατερας σου και αντρας της ειναι στο χειρουργείο μετα απο τροχαιο μερα μεσημέρι υπάρχει καποιο πόνημα; Για το πως την αντιμετωπιζεις και την κοιτας μεσα στα ματια, βλεποντας την ανησυχια να φουντωνει και να ξεχειλίζει, να μην σε πιστευει γιατι νομιζει οτι της λες την μιση αλήθεια για να μην την στεναχωρησεις, την ωρα που εσυ προσπαθεις να ακουστεις ψυχραιμος και να μην πανικοβληθείς;
Πως μιλας με τους αστυνομικους και παραλαμβάνεις τα προσωπικα αντικειμενα του πατέρα σου σε ενα σακουλάκι; Πως το χειριζεσαι εκεινη την ώρα, οταν δεν ξερεις αν αυτο ειναι αληθεια ή ονειρο, αν ειναι οντως καλα ή σου κρυβουνε την μιση αλήθεια για να μην πανικοβληθείς; Που στο διάολο υπάρχει κάποιο κωλοβιβλίο που σου λεει πως να πας να βρεις τον αδερφο σου στην δουλεια, φρικαρισμενος και να πρεπει να του σερβιρεις απαλα και χωρις να χάσεις την ψυχραιμια σου και να δειξεις πως εισαι πραγματικα μεσα σου οτι ο πατερας σας ειναι στο χειρουργειο μετα απο τροχαιο; πως μαθαινεις να αντεχεις το βλέμμα του φοβισμενου σου αδερφου και κυριως, πως βρισκεις το κουράγιο ρε γαμώτο μου να του πεις οτι "ειναι καλα όμως, μην ανησυχεις";
Υπάρχει καποια συμβουλη πως να περάσεις το δεκάλεπτο που κανει το ταξι για να πας στο νοσοκομειο να τον δεις; πως περνας εκεινα τα δεκα εστω βασανιστικα λεπτά, που οταν σε ρωταει ο ταξιτζης εσυ λες ενα απλο "...στο πανεπιστημιακο, στα Επειγοντα" ενω θελεις να φωναξεις μεσα στ'αυτι του οτι ο πατερας σου ειναι στα Επειγοντα μετα απο ατυχημα οταν ενας ηλιθιος επεσε πανω σε ενα αυτοκινητο το οποιο με την σειρα του χτυπησε πλαγιομετωπικα τον πατερα σου και να τσακιστει να παει οσο πιο γρηγορα γινεται, να πετάξει αν χρειαζεται και χεστηκες αμα τον προσβάλεις ή τον πιέζεις, ο πατερας σου, ειναι σ'ενα χειρουργειο μονος και υποφέρει. Πως φτάνεις στο νοσοκομειο και ρωτας που ειναι ο πατερας σου που τον φερανε απο τροχαιο; Πως αντιδρας αληθεια οταν σου δινουνε τα ρουχα και τα αντικειμενα που ειχε μαζι του σε μια μαυρη σακουλα σκουπιδιων με αιματα στα ρουχα; Σε ποια εγκυκλοπαιδεια βρισκεις το λημμα "ρωταω τον γιατρο εξω απο το χειρουργειο πως ειναι ο πατερας μου" και σε ποιο ντοκιμαντερ βρισκεις την απαντηση για το πως χειριζεσαι την εικονα του πατερα σου πανω σε ενα κρεβάτι στο χειρουργειο που εχεις μπουκάρει και τον ράβουνε με τραυμα στο χέρι και το κεφάλι; Πως κρατιεσαι να μην κλάψεις απο χαρα ή δεν ξερω κι εγω πως λεγεται αυτό οταν βλεπεις οτι δεν ειναι σοβαρα και σου μιλαει μολις βγει απο το χειρουργειο; Πως εμαθα να τον σερνω με το κρεβάτι μεχρι το δωμάτιο και να του μιλάω με ψυχραιμια για να μαθω ποσο πονάει; Πως εξηγεις σιγα σιγα και ηρεμα στην μανα σου τι να περιμενει να αντικρυσει οταν τον δει ωστε να μην φριξει και σου πάθει τιποτα; Πως αντεχεις να μην τρεξεις απο ανακουφιση να αγκαλιασεις τον αδερφο σου που ερχεται μετα την βαρδια στο νοσοκομειο και του ανακοινωνεις τα ευχάριστα;
Δεν ξερω ποσο καλα τα εκανα όλα αυτα και αν παρέλειψα τιποτα. Ποτε δεν ημουνα μαμακιας ή μπαμπακιας, παντα ειχαμε μεγάλες συγκρουσεις και τα τελευταια χρονια ειδικα τις μεγαλυτερες απο ποτέ. Αλλα φαινεται κατι ενεργοποιεται μεσα σου σε τέτοιες στιγμες και αντιδρας οπως αντιδρας. Τωρα ειναι καλυτερα, θα εχει μερικα ράμματα να του θυμιζουνε την περιπετεια αλλα θα γινει καλα σε λιγο καιρο. Εκεινο το χαζο κλισε που ακουμε σε καμια ταινια ταινια, οτι "δεν προλαβα να του πω ο,τι επρεπε ή ο,τι ηθελα να του πω" το εχετε ακουσει. Κι εγω το άκουσα, εκεινη την μερα, σ'εκεινο το ταξι με την μανα μου να κλαιει και να μην ξερω ποια ειναι η κατάσταση του πατερα μου πραγματικά. Που; Μεσα στο μυαλο μου...

Μια παράξενη άνοιξη...

Μουτζούρα + Βλαχούλης = Street Art fest

Δεν μπορω να περιγράψω την χαρα και τον ενθουσιασμό μου για τον 2ο Αγώνα Εικονογράφησης που διοργανώνει η Ομάδα Δράσης Μουτζούρα (του ομώνυμου καταστήματος στην οδο Ηλιοδόρου στην Τριγωνη πλατεία) σε συνεργασια με αψογους χορηγούς αλλα και την υπέροχη πραγματικά ιδέα για περαιτέρω συνεργασία με την Γκαλερί Βλαχούλης, στην Τρίγωνη Πλατεία.

Ας τα πάρουμε απο την αρχή. Η Μουτζούρα και η Ομάδα Δράσης της διοργανώνουνε εναν ακόμα αγώνα εικονογράφησης, τον δευτερο μέσα σε εξι περίπου μήνες, με τον υπότιτλο StreeArtFest: TV business. Θα γίνουνε έργα graffiti στην Τρίγωνη πλατεία απο μερικα απο τα μεγαλύτερα ονόματα όπως ref-film, robotam, naif-film, sae, edom, terror, shoen, roai, neik, f.o.d. και ihatered κ.α., σε καμβά και τα οποία θα εκτεθούνε για το διάστημα 22/04-02/05 στην Γκαλερί Βλαχούλης στην Τριγωνη Πλατεία. Μουσική σε όλη την διάρκεια της εκδήλωσης θα παιζουνε οι Απόγονοι (όπου και θα ακουστούνε και νεα τους κομμάτια που θα ακουσουμε live στις 30 του μήνα) και θα διαρκέσει αρκετες ώρες η εκδήλωση.
Προκειται για μια απλα καταπληκτική πρωτοβουλία της Μουτζούρας, η οποία εδω που τα λέμε έχει αλλάξει όλη την αισθητική της Λάρισας, και με τις αφίσες της και το δημιουργικο της τμήμα που ασχολειται με αυτές και με την ποιότητα των εκτυπώσεων που έχει και βλέπουμε απο καταλόγους μπαρ και καφέ μεχρι σε εκτυπώσεις και banners μαγαζιών κι εκθέσεων. Ο ενθουσιασμός μου γίνεται ακομα μεγαλύτερος οταν βλέπω οτι ένα μεγάλο όνομα της λαρισαικής τέχνης, όπως ο κος Βλαχουλης, φιλοξενεί στην γκαλερί του (Καποδιστρίου 1, κατω απο το Cherry της Τριγωνης πλατείας) τα έργα των καλλιτεχνων του graffiti, αναγνωριζοντας έτσι την καλλιτεχνική αξία του graffiti και την ποιότητα των έργων και των καλλιτεχνών του. Μετα απο τοσο κυνηγητό σε ιδιώτες και Πολιτεία στην Λάρισα, επιτέλους κάποιος ιδιώτης δέχεται να εκθέσει έργα graffiti, και μαλιστα όχι οποιοσδήποτε γκαλερίστας αλλα ο κος Βλαχούλης, ενα απο τα πιο ιστορικά ονόματα της τέχνης στην Λάρισα, δινοντας έτσι την ευκαιρια στον Λαρισαίο να δει τα έργα απο κοντά, σε περιβάλλον εκθεσιακό πλεον και όχι απλά στον δρόμο, και παρόλο που αυτό μπορει να "παραβαινει" τους κανόνες του graffiti οτι πρεπει να γίνεται στον δρόμο, μια τέτοια κίνηση μπορει να κανει τον κόσμο πιο φιλικό και πιο ανεκτικό σ'αυτη την τέχνη!
Οπότε, ειτε την Παρασκευη 18 του μήνα, ειτε 22 Απριλίου με 2 Μαίου, κάντε μια βόλτα να δειτε την τέχνη του graffiti να δημιουργείται ή να εκτίθεται, απολαυστε τα αποτελέσματα και αναρωτηθείτε αν και κατα πόσο το graffiti μπορει να ειναι το φάρμακο απέναντι στο γκρίζο της πόλης...


ΥΓ: η εργασιομανία ειναι φάρμακο για πολλα πράγματα...

Ο Λουπιν χαθηκε...

Σημερα προκειται για μια απο τις χειροτερες μερες στην ζωη μου. Στις 10 το πρωι περιπου εξαφανιστηκε ο Λούπιν. Αισθανομαι απιστευτα άσχημα, δεν μπορω να το περιγράψω. Πιθανότατα πηδηξε απο το μπαλκόνι στον ακαλυπτο, πληροφοριες μπορειτε να βρειτε εδω κι εδω καθως και αρκετες φωτογραφιες του. Παρακαλω, αν υπάρχει καποιος που τον ειδε στην περιοχη, ας επικοινωνησει στο τηλέφωνο που δινω. Ευχαριστω.

Μια μερα χωρις Starbucks! Τρομος!

Ναι, ειμαι καμμενος. Πολυ καμμενος μαλιστα. Λατρευω τα Starbucks. Τοσο που σκεφτομαι οτι πριν ανοιξουνε δεν επινα καφε, αλλα ενα μπουγαδόνερο, με καφε και γαλα, που μου το πουλουσανε για καφε και μαλιστα πανακριβα. Τα Starbucks τα γνωρισα στην Λαρισα όταν ανοιξανε τον Φεβρουάριο του 2006, ειπα να τα δοκιμασω πριν παω σε μια φωτογραφιση. Μπηκα μεσα και αμεσως καταλαβα την διαφορα στην καθαρη ατμοσφαιρα, καθοτι βλεπετε σε ολα τα Starbucks του κοσμου απαγορευται το καπνισμα ωστε να μην απορροφουνε οι κόκκοι του καφε τον καπνο και αλλοιωνεται η γευση του. Ως newbie, καθισα σε ενα τραπεζι και περιμενα να παραγγειλω, δεν ηξερα βλεπετε οτι πρεπει να παω στο ταμειο να παραγγειλω και να παρω τον καφε μαζι μου να καθισω. Οταν εφτασα στον παγκο θυμαμαι παρατηρησα την ποικιλια καφεδων αλλα και μια απουσια: δεν εχει νες καφε και φραπε! Μιλαμε για πολιτισμικο σοκ δλδ, ειχα πιει μονο μια φορα εσπρεσσο και δεν μου αρεσε και γενικα επινα μονο νες και φραπε. Ειπα λοιπόν να δοκιμασω την τυχη μου αφου ειχα παει τελικά. Ενας barista (ο ορος για τον υπευθυνο εξυπηρετησης και παρασκευης καφε) μου εξηγησε χιλια μυρια για τους καφεδες, τα τσάγια και τα γλυκα και με αφησε με ανοιχτο το στόμα! Τελικα παρηγγειλα εναν grande latte, ζεστο φυσικα και τον απολαυσα παρεα με ενα double chocolate muffin. Αυτο ητανε, κολλησα! Τελειως διαφορετικη γευση απ'οτι ειχα δοκιμασει, τελειο muffin και μια πολυ μεγαλη κουπα για να απολαυσω τον καφε μου! Φευγοντας για την φωτογράφιση ειπα να δοκιμασω ενα τσάι και πήρα τελικα ενα venti non-fat latte tazo chai (μαυρο τσαι με μπαχαρικα και γαλα). Αυτο ητανε το απολυτο κολλημα, απο τοτε το tazo chai ειναι το αγαπημενο μου ροφημα. Και πιστεψτε με, το τιμαω αρκετα συχνα απο τα Starbucks. Και πιστεψτε με, εχω αποκτησει ακομα και εχθρους εξαιτιας τους, καθοτι ως εταιρια εχει τα εξης αμαρτηματα:
- αμερικανια (ποτε δεν το καταλαβα αυτο, καθε εταιρεια με εδρα τις ΗΠΑ ειναι "αμερικανια" δλδ;)
- απαγορευεται το καπνισμα (ελεεινο, καθαρη ατμοσφαιρα, δεν βρωμανε τα ρουχα σου, δεν εισαι μεσα στην καπνια ολη την ωρα, απορω και πως το αντεχω κι εγω δλδ...)
- ειναι πολυεθνικη εταιρεια (ενω η Coca Cola, η μαρκα τσιγαρων του καθενος, η μπυρα, τα μεγαλα φαστ φουντ και η εταιρεια διανομης ταινιων στους κιν/φους εχουνε εδρα την Ελασσονα, τα Καβασυλα ή την Καρπαθο πχ...)
- δεν εχει φραπε ή νες, αυτο το μεσα στα χημικα τεχνητο παρασκευασμα στιγμιαιου καφε...
Οπως και να'χει, ειναι και θεμα γουστου. Ωστοσο, δυσκολο μπορω να στερηθω τα Starbucks. Λετε καποτε να γινω σαν τον Colbert στο παραπανω βιντεακι;;;;;;;;;;!!!

123

Ηρθε κι εμενα η σειρα μου γι'αυτο το παιχνιδι μετα την προσκληση της Gia. Και οι κανονες ειναι λοιπον:


1. πιάνουμε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά μας αυτή τη στιγμή
2. το ανοίγουμε στη σελίδα 123 (αν είναι μικρό, παίρνουμε το επόμενο κοντύτερα σε μας, που έχει τουλάχιστον 123 σελίδες)
3. βρίσκουμε την πέμπτη πρόταση
4. αντιγράφουμε τις επόμενες τρεις, δηλαδή την έκτη, έβδομη και όγδοη και
5. βρίσκουμε άλλους πέντε ατυχείς να τους πασάρουμε το παιχνίδι

Το βιβλιο που βρεθηκε πιο κοντα μου εκεινη την στιγμη λοιπον ειναι ο "Θεραπευτης" του Ηλια Φλωράκη. Απολαυστε τις σειρες 6-8 λοιπον της 123ης σελιδας του βιβλιου:


"... αδελφο μου, για να δουμε ποιος θα σκάσeι πιο γρηγορα. Εκεινο τον
καιρό, έκλεινα τα ματια και ανεπνεα πολυ αργά. Οι λειτουρ-
γιες μου πεφτανε και δεν χρειαζομουν πολυ οξυγόνο. Το ίδιο..."

Απ'οτι εχω δει, οι πιο πολλοι εχουνε ηδη συμμετασχει στο παιχνιδι, αμα περασει ομως η butterfly ή ενας εκ των τρελοτουριστων, παρακαλω να παραλαβει την προσκληση του!!!

Βραδινες φωτογραφίσεις

Πάντα μου αρέσανε οι βραδινες φωτογραφισεις. Απο τοτε που άρχισα να ασχολουμαι καπως πιο σοβαρα, με μια Zenit στο χέρι, εβγαινα στα Γιάννενα ή στην Λάρισα για φωτογράφιση. Καθώς όμως δεν ειχα τρίποδο συνηθως βγαινανε κουνημένες, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο αλλα παντα μου άρεσε το αποτελεσμα και καταλαβαινα οτι με ένα τριποδο θα βγαινανε καλυτερες φωτογραφιες. Τοτε πηρα την Ντίνα (μια Minolta Dynax4) και ενα τριποδο (το πιο φτηνό που βρηκα) και εβγαινα για φωτογράφιση, στην Λάρισα συνηθως αλλα με παθος μεγαλύτερο απο πριν. Στην συνέχεια ηρθε και η Konica - Minolta 5D και μετα η (καταπληκτικη) α100, όλες παρεα μαζι μου στην αγαπημενη μου φωτογραφικη τσάντα για τις βραδινες φωτογραφίσεις.
Μου αρέσουνε πολλα στην βραδινη φωτογράφιση. Μου αρέσει ολη η διαδικασία, η ετοιμασια για να φορέσω ρούχα ελαφρά αλλά ζεστα, η περιήγηση με το τριποδο ανα χειρας ετοιμο να στηθει και να φωτογραφισω κατι που ειδα, τα φώτα, η ερημια στους δρόμους, οι άνθρωποι της νυχτας που γυρνάνε ή πανε για διασκέδαση ή σπίτια τους, το γεγονος οτι η πόλη αλλάζει το βράδυ, γινεται κάποια άλλη εκδοχη της "πρωινης" πόλης, πιο γοητευτική για μενα.
Η βραδινη φωτογράφιση, αν και απαιτητική, εχει την ανταμοιβή της, φωτογραφιες και εικόνες αλλιώτικες. Οταν αρχισα να μελετάω Φωτογραφία με εντυπωσίασαν οι φωτογραφιες με τις γραμμές φωτός στους δρόμους των πόλεων απο τα αυτοκινητα και γι'αυτο φροντισα απο νωρις να μαθω πως γινεται αυτό. Οταν έμαθα ξεκινησα να πειραματιζομαι (το ίδιο βράδυ μαλιστα χαλασα δυο 36αρια φιλμ ολα με τετοιες φωτογραφιες) με δικες μου εκδοχες στις πόλεις που ημουνα.

Και δεν το κρυβω οτι ακομα μ'αρεσει αυτο το εφε, με τις γραμμες των φωτων, φευγαλεες εικόνες ταχύτητας και αυτοκινητων που χανονται για να μεινει μονο μια φωτεινη γραμμή απο το περασμα τους μπροστα απο τον φακό μου.

Ακομα και σε ασπρομαυρες εκδοχες, η ταχυτητα, η κίνηση, το φως, η γραμμη που μοιαζει με ακτινα λεηζερ φαινεται αρκετά καλα.
Και παντα μου άρεσε το πως συνδυάζεται με την εικόνα του ακινητου γυρω κοσμου όλη αυτη η κίνηση: κολώνες, φώτα,, κάγκελα, δεντρα, χιλια δυο πραγματα ακινητα, σαν να φαινονται απαθή μπροστα σε τοση ταχυτητα και κινηση.
Μ'αρεσε πολυ η μεταμόρφωση που προσφέρει η νύχτα. Η άμμος φαινεται πρασινοκιτρινη απο τα φωτα στην παιδικη χαρά, οι κούνιες μοιαζουνε μακρια απο την "παιχνιδιαρικη" εικόνα που εχουνε την μερα και οι σκιες αιωρουνται απο κατω, ακινητες.
Ακομα και τα δεντρα αλλάζουνε χρώμα το βράδυ, παιρνουνε το θερμό κοκκινωπό χρώμα των προβολέων εκει κοντά και μοιάζουνε με ψευτικα. Αλλα ειναι πανεμορφα, τα λατρευω.
Πολλες φορές παιρνω και μουσική μαζι μου αν και μου αρεσουνε πολυ οι ηχοι της νυχτας. Οι μουσικες επιλογες κυμαινονται αν και συνηθως ειναι hip hop. Οπως και το κομμάτι παρακατω, απο τους Delinquent Habits

Delinquent Habits ...

Επιφάνεια εργασίας

Οταν μια πεταλούδα σε προσκαλει σε κατι δυσκολα μπορεις να πεις οχι. Οποτε οριστε η εικόνα που εχω στην επιφάνεια εργασίας μου:Αυτη την φωτογραφια την ειχα δει εδω και καιρό σε ενα site του National Geographic και με εντυπωσιασε απο την πρωτη στιγμή. Λιγο τα χρώματα, λιγο η κλίμακα (κατω δεξια ειναι κατι άνθρωποι...) και λιγο το οτι προκειται για φωτογραφια μιας λιμνης με εκαναν να την εχω στην επιφάνεια εργασιας μου.
Για να μας δειξουνε παρακαλώ τι εχουνε στην επιφάνεια εργασιας τους η moukelis (αν και ξερω...), η mariel, η χελώνα και η annabooklover

Βολτα στην λαική

Εδω και δυο μηνες ημουνα χωρις μηχανή. Και σ'αυτους τους δυο μηνες καταλαβα οτι οταν ειχα μηχανή εκανα τα χιλια μυρια σχέδια για φωτογραφισεις κι εξορμήσεις αλλα ποτε δεν τις πραγματοποιησα καθώς τις ανεβαλα για αργότερα. Έτσι, όταν επιτέλους πήρα στα χέρια μου την καινουργια μηχανή αποφάσισα να μην χάσω χρόνο. Πρωτη επιλογή ητανε η λαϊκή της Λάρισας στην Νεάπολη.
Παντα ηθελα να παω στην λαική για φωτογράφιση. Λιγο ο πολύς κόσμο, λιγο οι φυσιογνωμιες που εβλεπα να κυκλοφορουνε οταν πήγαινα με τον πατέρα μου μικρός, λιγο οι φωτογράφοι που με επηρεάσανε και τους θαυμάζω, πολυ η αγάπη μου για την φωτογραφία δρόμου και το ρεπορταζ, παντα ηθελα να παω. Για να ειμαι ειλικρινης όμως φοβόμουνα κιόλας. Μεσα σε τοσο άγνωστο κόσμο με μια μηχανή που παντα προκαλεί νευρικότητα ή ακομα και νευρα κανονικά (θα αναφερθουμε σε αλλο ποστ ενδελεχώς) δεν ηξερα τι αντιδράσεις θα συναντήσω. Το Σαββατο που αποφάσισα να παω ητανε το πιο κρυο του φετεινού χειμώνα (16 Φεβ.). Πολυ κρυο, χιονιζε ελαφρώς απο την πρωτη στιγμη κι ο άερας ητανε παγωμενος. Αλλα το ειχα αποφασίσει να φωτογραφισω. Απο όλη την διωρη εξόρμηση, δυο περιστατικά θυμάμαι συνέχεια:

Ο Ζητιάνος
Σε καποιο μέρος της λαικής υπήρχε όπως πάντα ενας ζητιάνος. Σε καθε λαική βρισκονται αρκετοί ζητιάνοι και παντα τους θεωρουσα "γοητευτικά" θεματα. Και ταυτοχρονα τα πιο αμηχανα απ'ολα ισως. Κι αυτό γιατι ναι μεν ειναι προσωπα σε δημόσιο χώρο άρα μπορω να τους φωτογραφιζω αλλα δεν ειναι το ίδιο με όλους τους υπόλοιπους. Μιλάμε για ανθρώπους που ζητάνε λίγα λεφτά για τις καθημερινες τους αναγκες, ανθρώπους πολλές φορές αρρώστους, ανίκανους, εγκαταλειμένους στην τυχη τους απ'ολους. Η ύπαρξη τους στον χώρο συνηθως ειναι τέτοια ώστε ειτε να γινονται ευκολα ορατοι για να ριξει καποιος τον οβολό του ειτε να γινονται "αόρατοι" σχεδόν, σαν να θελουνε να μην ενοχλησουνε με την επαιτεια τους τον περαστικό. Αυτος λοιπόν ηταν της δευτερης κατηγοριας. Μαζεμενος και ακινητος, δεν μιλουσε, απλα στεκότανε εκει και ειχε ενα πιατάκι απο γλάστα μπροστά του για να ριχνουνε τα λεφτά οι περαστικοί. Περασα πολλες φορες απο εκει μπροστά για να αποφασίσω αν θα τον φωτογραφίσω ή όχι. Τελικά τον φωτογράφισα στα γρηγορα όπως φαινεται παρακάτω. Και μετά του άφησα λιγα λεφτά. Μπορώ όμως ετσι να "αγοράσω" την φωτογραφια του, την εικόνα του; μπορω να πω οτι εφοσον ειναι σε δημόσιο χώρο μπορω να τον φωτογραφισω όπως τον καθένα; Αρκούνε λίγα κερματα για να αγοράσεις την ευκαιρια να φωτογραφίσεις εναν ζητιάνο; και ποια ειναι αυτη η τιμη; ειναι η εικόνα του θεαμα ή θεμα για φωτογραφία; κι αυτη η φωτογραφια που προκυπτει τι ειναι; καλλιτεχνική, καταγραφή, τι ειναι;

Ο καπετάνιος
Προς το τέλος της λαικής ειναι οι πάγκοι των ψαράδων. Περασα λιγες φορες απο εκει να δω πως ειναι γενικά εκει το μερος και δεν φανηκε κακό. Ειχε κίνηση και φανηκανε αρκετα απασχολημένοι για να ασχοληθούνε μαζί μου. Καποια στιγμη, βλέπω εναν να εχει φτιάξει εναν πάγκο απο ψαροκασέλες και να καθαριζει ψάρια. Δεν μπορουσα να αφησω την εικόνα να φυγει, μαζεψα ο,τι κουράγιο ειχα και τράβηξα την φωτογραφία που βλεπετε. Μολις την εβγαλα όμως, άκουσα εναν απο τον πάγκο να ρωτάει φωναχτά με επιδοκιμασία "εβγαλες φωτογραφία τον καπετάνιο;". Απαντησα (δειλά) οτι εβγαζα γενικα τον χώρο και μου ειπε να βγάλω μια φωτογραφια τον πάγκο επειδη ειχε καλα ψάρια.

Πόζαρε κι αυτος με το χέρι να δειχνει τον πάγκο του με τα ψάρια και το καπέλο του σε ενα ειδος αυθόρμητου marketing προκειμένου να πεισει τους περαστικούς οτι ειχε τοσο καλή ψαριά που πόζάριζε μπροστά της! Μου φάνηκε πολυ όμορφη χειρονομια και με εντυπωσίασε η άνεση του μπροστά στον φακό.

Γενικά η πρωτη εξόρμηση στην λαική ητανε μέτρια. Βρηκα το θάρρος να σηκώσω την μηχανή και να φωτογραφίσω αλλα όχι τόσο άνετα ώστε να βγουνε οι φωτογραφίες που ηθελα και αξιζανε πραγματικά. Αλλα πήγα και τολμησα. Άλλες εποχές δεν θα εβρισκα το κουράγιο. Τωρα θα ξαναπαω.

Νεα εποχη...

Απο σημερα αρχιζει μια νεα εποχή. Μια εποχη που την ξεκινησα με την βοήθεια μερικων υπέροχων, καταπληκτικων ανθρώπων και φίλων που μακαρι να τους χωρούσα όλους στην αγκαλια μου ταυτόχρονα! Δεν ξερω πως θα ευχαριστήσω ποτέ αυτους τους ανθρώπους, δεν ξερω αν υπάρχει τρόπος αλλα μου δώσανε μια απο τις μεγαλυτερες χαρες στην ζωη μου. Λεπτομερειες δεν μπορω να δημοσιευσω αλλα το καθαρμα ο Αντωνης τελικα πηρε αυτο που ηθελε απο μενα (χαλαλι ρε!).
Η παραπάνω κυρια ειναι απο σημερα δικια μου. Δεν εχει βαπτιστεί ακόμα αλλα ειναι μια Sony α100 και ειναι πανεμορφη. Και ολη η ιστορια της αποκτησης της συμπεριλαμβανε ενα σχέδιο δυο μηνων, ανθρώπους απο διάφορες πολεις ανα την Ελλάδα, μια εκπληξη, μια κάρτα και φυσικα, δάκρυα (και ημουνα τοσο κοντα στην ημερομηνια ληξης της ποινης...). Πριν καν αρχισω να την χρησιμοποιω, η μηχανη ειναι ευλογημένη με πολλα χαμόγελα, αγκαλιες, αγάπη, θετικη ενεργεια και ψυχη υπέροχων ανθρώπων. Τι καλυτερο;
Και για να μιλησουμε και τεχνικα, οριστε τα...προσοντα της:

Τύπος : Reflex (dSLR)
Αισθητήρας CCD : Αισθητήρας 23,6" x 15,8" 10,8 Megapixels (10,2 ενεργά) (yeah baby...)
Μέγιστη ανάλυση (σε pixels) : 3880 x 2600
Τύπος εικονοσκοπίου : Σύστημα σταθεροποιημένο στο επίπεδο του ματιού με πεντάεδρο πρισματικό κάτοπτρο στην οροφή,Πεδίο λήψης: 95 %,Μεγέθυνση: 0,83,Απόσταση ματιού: 20 mm από την οπή στόχευσης, 16 mm από το πλαίσιο της οπής ανίχνευσης με διόπτρα -1,Διόπτρα: -2,5 - +1,0 m-1
Οθόνη LCD : Οθόνη TFT 2,5" (6,35 cm) - 230.000 pixels,Ρυθμιζόμενη φωτεινότητα,Πεδίο προβολής οθόνης LCD: 100 %
Διαθέσιμες θέσεις ISO : ISO Auto, 100, 200, 400, 800, 1600
Διάφραγμα και ταχύτητα : Ταχύτητα: από 1/4000 ως 30 sec,Λήψη με χρονοδιακόπτη 10 ή 2 sec
Ενσωματωμένο φλας : Ενσωματωμένο φλας:Αυτόματο φλας, φλας συμπλήρωσης, συγχρονισμός οπίσθιου φλας, Aσύρματο φλας (με φλας HVL-F56AM ή F36AM προαιρετικά)
Φόρματ εικόνας : RAW, JPEG
Κάρτα μνήμης : CompactFlash I

Ειναι υπέροχη. Αλλα οι άνθρωποι που βοήθησαν στην αποκτηση της ειναι απλα μοναδικοι. Σας αγαπαω πολυ όλους!

Schiele...

Με αφετηρια τον ερωτισμό του Klimt, παρουσιάζει την ανθρώπινη υπαρξη
στιγματισμένη απο τη σεξουαλικότητα και τη νευρωση.
Ο Schiele βλέπει το άτομο ως ύπαρξη μοναχική,
εγκλωβισμένη στη σεξουαλικότητα της,
το σεξ ως καταστροφική δύναμη και οποιαδήποτε ικανοποιηση

καταδικασμένη να καταλήξει στον πόνο

Αλκης Χαραλαμπίδης,
"Η τέχνη του 20ου αιώνα", τομ.1

Pingu!

Μετα απο προσκληση της moukelis, ηρθε η ωρα να σας δειξω ενα απο τα απολυτως λατρεμενα κι αγαπημένα κινουμενα σχεδια που εβλεπα ανελλιπως όταν ήμουν μικρός.

Κυριες και κυριοι, απολαυστε τον Pingu!!!

O Pingu ειναι ενας πιγκουίνος (προφανως) ο οποίος μενει με τους γονείς του και το μικρό αδερφάκι του στον Νότιο Πόλο, σε καποιο ιγκλου.
Ειναι υπέροχος, παιχνιδιάρης, κανει ζημιες ενίοτε, ψαρευει, παιζει με το αδερφάκι του ή με φίλους του, ερωτευεται, προκαλει πονοκεφαλο στους γονεις του με τις φωνες του και τα παιχνίδια του και γενικα παντα κατι σκαρώνει!
Pingu εβλεπα απο μικρός, απο την πρωτη στιγμη που τον ειδα τον λάτρεψα και παραμενει μεγάλη αγάπη. Μαλιστα καποτε, ειχα κι ενα παιχνίδι με πολλους πιγκουίνους και μια σκάλα την οποια κατεβαινανε κι ανεβαινανε συνεχεια την ωρα που εγω επεφτα στο πατωμα απο τα γελια καθοτι ητανε απο τα πιο αστεια πραγματα που ειχα δει στην ζωη μου! Για να καταλάβετε, πριν λιγα χρόνια, σε μια βιτρινα ξαναειδα αυτο το παιχνιδι και μαλιστα σε λειτουργια: γελουσα αγνωστο για ποση ώρα μπροστα στην βιτρίνα, στις 1 το βράδυ, με τον κοσμο να με κοιτάει!
Το εκπληκτικο με τον Pingu ειναι οτι ποτέ δεν ειχε υπότιτλους ή μεταγλώττιση. Για την ακριβεια, εκει ητανε το θέμα, οτι δεν μιλουσε, εβγαζε κατι αναρθρες κραυγες, εκανε πολλες χειρονομιες και παρμορφωνε το ραμφος ή ακομα και το σώμα του για να δειξει αυτο που ηθελε. Αλλα ητανε απλα θεικο, καταπληκτικο, αυτες οι φωνες εξηγουσανε τα πάντα, μου δειχνουνε ο,τι πρεπει να ξερω για την ιστορια που βλεπω. Κι αυτο απο αρκετα μικρη ηλικια μεχρι και τωρα.
Ο Pingu ειναι μαλλον η πιο γλυκια και σιγουρα η πιο αστεια παιδικη μου αναμνηση και παντα τον θυμαμαι με χαμόγελο. Ειδικα τον τελευταιο καιρό που ειδα και μερικα βιντεάκια του στο YouTube, κολλησα πραγματικα για ώρες. Μερικα τα ειδαμε μαζι με τον αδερφό μου, γελώντας όπως τοτε μικροι που τα βλέπαμε. Αν και καποια στιγμη μου ξεφυγε ενα δάκρυ, δεν ξερω γιατι. Ισως απο νοσταλγία...
Ευχαριστω πολυ moukelis για την προσκληση και που με εκανες να το ξαναψάξω και να τον ξαναδω!
Οσο για προσκληση, νομιζω θα δωσω την πασα στην butterfly.

Χωρος απόθεσης

Η Μουσειολογια και ο μουσειολόγος ειναι έννοιες μαλλον άγνωστες στην ελληνικη κοινωνια. Κατι σαν...αρρωστια μπορει να ακουγεται σε κάποιους. Ειναι αυτό που θελω να κάνω στην ζωη μου, να γινω μουσειολόγος δλδ. Παντα όμως μου άρεσε και να διδάσκω. Ή εστω να μαθαινω σε άλλους αυτα που ξέρω εγω ωστε να τους ειναι χρησιμα. Κάποιοι ίσως να το χαρακτηρισουνε κι ως κινηση βασισμένη στο "συνδρομο του Μεσσια" ή σε άλλα περιεργα πιθανα απωθημενα, αλλα δεν με πολυνοιάζει. Παντα λοιπόν σκεφτόμουν οτι ηθελα να διδάξω και ειδικα τέχνη που την σπουδάζω στην θεωρητικη και πρακτικη της μορφή.
Δεν ξερω αν μπορει να διδαχτει κανεις να γινει καλός εκπαιδευτικος, νομιζω οτι το ενστικτο και το φυσικο ταλέντο εχει παντα μεγάλο ρολο σε τέτοια πράγματα. Πολλα στοιχεια όμως μπορει να πάρεις κανεις απο καλους "δασκάλους" που συναντά στον δρόμο του. Ειτε τους εχει ο ίδιος ως καθηγητες ειτε τους γνωριζει σαν καθημερινους ανθρώπους. Εναν απο αυτους συνάντησα λιγες μερες πριν.
Την Δευτερα, εδινα ενα μαθημα στη σχολή μου. "Ειδικα Θεματα Μουσειολογιας Ι", μιλάμε για εξειδικευμενα πράγματα. Ο καθηγητης, Δ.Π., πολυ καλός, νεος, με ουσιαστικη χρηση της νεας τεχνολογιας (βρηκα την υλη του μαθηματος σε ιστοσελιδα του και μου εστειλε με email την ύλη ενος άλλου μαθηματος του που εχω να δωσω!) και μουσειολόγος απο τους λίγους. Το βιβλίο που μοιρασε ητανε μια συλλογη άρθρων της Καλτσά, απο τις καλυτερες επιστημονες του χώρου. Το μαθημα εξεταζότανε προφορικα και ειχα την περιέργεια να δω τι θα ρωτησει απο ενα βιβλίο-συρραφη άρθρων. Μπαινοντας να εξεταστώ, η πρωτη ερώτηση ειναι με ποια απο τα άρθρα μεσα στο βιβλίο διαφωνω και σε τι. Ξαφνιάστηκα! Ημουνα διαβασμενος αλλα η ερωτηση ητανε "κοντρα", ενάντια δλδ στις αναμενόμενες ερωτησεις σε θεωρητικα μαθηματα. Απαντάω και η δευτερη ερωτηση ειναι παλι πρακτικη, πως θα χειριζόμουνα εναν τυπο που θα αδιαφορουσε για ενα μουσειο και θα προτιμουσε για την διασκεδαση του να παει σινεμα, για καφε, γενικα οπουδηποτε αλλου εκτος απο ενα μουσειο. Το ηξερα, το ειχα σκεφτει κι εγω κι απαντησα ευκολα.
Η τριτη ερωτηση ομως με αφησε αναυδο: "Ειμαστε εμεις οι δυο σε ενα μουσειο και ειμαστε μουσειολογοι. Η εκθεση που εχουμε ετοιμάσει ανοιγει σε 5 λεπτά αλλα εχουμε ξεχάσει να βάλουμε λεζάντα σε ενα εκθεμα! Εχεις 5 λεπτά, να βρεις και να γράψεις μια λεζάντα ακομα κι αν την επόμενη μερα την αλλάξουμε, μια λεζάντα γι'αποψε. Το αντικειμενο ειναι αυτο" και μου υποδεικνυει ενα τασάκι πανω στο γραφειο του! Μενω ακινητος να κοιτάω το τασάκι για λιγο μην εχοντας συνειδητοποιησει ακριβως την ερωτηση. "Εχεις χάσει ηδη εναμιση λεπτο", μου λεει. Τον κοιτάω και πιανω το στυλό να γράψω; και τι γραφουμε τωρα; υπάρχει "συνταγη" γι'αυτα ή όχι; γράφω στα γρηγορα (με τον καθηγητη να κοιτάει το ρολοι του συνέχεια): "Χωρος απόθεσης κακής ανθρώπινης συνηθειας". Το βλέπει, χαμογελάει, του άρεσε αν και τυπικα ητανε ελλιπες. Μου εξηγει τι "επρεπε" να ειχα συμπεριλάβει και χαμογελάει ξανα. Μου ανακοινώνει τον βαθμό μου, μιλάμε λιγάκι για την μουσειολογια στην Ελλάδα γενικα και φευγω καλησπεριζοντας τον.
Πραγματικα με εντυπωσίασε. Αισθάνθηκα αληθινό θαυμασμό γι'αυτον, οτι πραγματικα με διδαξε κατι πολυ παραπάνω απο το περιεχόμενο του μαθηματος, οτι μου έμαθε πως να δω την επιστημη την ίδια και να καταλάβω περαιτέρω τον χαρακτηρα της. Πραγματικα το χάρηκα πολυ.

ICOM
ICOM - Ελληνικο τμήμα

Καφέ "Φίλοιστρον"

Μέσα στο κάστρο, σε κατι δρομάκια που δεν έχουνε πολλά πολλά φώτα ή πινακίδες. Την διαδρομή την ξέρω απο χρόνια αλλά δεν την έχω διανύσει εδώ και πολύ καιρό. Πολύχρωμο, ξύλινο, με ένα ωραίο κόκκινο σκούρο χρώμα στους τοίχους και τα παλιά κουφώματα. Παλιά ήταν σπίτι σίγουρα, μπορείς ακόμα να διακρίνεις τα δωμάτια, την εσωτερική σκάλα, τα παράθυρα, την ατμόσφαιρα και την σπιτική διάταξη.
Ανεβαίνω την παλιά σκάλα και κάθομαι σε μια γωνία, σε μια ξύλινη καρέκλα σαν εκείνες που καθόμουνα παλιά και δεν με βολεύανε επειδη ημουνα μικρός και δεν φτάνανε τα πόδια μου στο πάτωμα. Το τραπεζάκι ειναι ξύλινο, με μια μαρμάρινη πλάκα επάνω.
Κουβαλάω τετράδια και βιβλία μαζί μου και τ'αφηνω πάνω στο τραπέζι.
Αφήνω την ζαχαριέρα και το τασάκι στο κούφωμα του "τυφλού" παραθύρου στα δεξιά μου.
Ένας παλιός, χρυσαφί, φθαρμένος απο τον χρόνο καθρέφτης κρέμεται στον τοίχο και τον χαζευω για λίγο.
Κοιτάω τον κατάλογο με τα τσάγια: "Τριαντάφυλλο της Κίνας, μαυρο τσάι αρωματισμένο με άνθη τριανταφυλλιάς". Μ'αρέσει. Το παραγγέλνω και ρωτάω τι γλυκά του κουταλιού υπάρχουνε. Μου λεει διάφορα και παραγγέλνω κολοκυθάκι. Ανοίγω τα βιβλία και τις σημειώσεις μου και αρχίζω μελέτη.
Σε λίγο έρχεται και μου αφήνει ενα κανατάκι με το τσάι, ενα φλυτζάνι με ενα μπισκοτάκι "Μιράντα Παπαδοπούλου" σαν εκείνα που έπαιρνα απο το ντουλάπι της γιαγιάς Αθηνάς στα κρυφά, κι ένα πιατάκι με το γλυκό.
Τριαντάφυλλο απο την Κίνα, μπισκότο απο τα παλιά, γλυκο του κουταλιού ντόπιο, κι όλα μέσα στο κάστρο των Ιωαννίνων, διαβάζοντας για τον Φωβισμό και τον "Γαλάζιο Καβαλάρη"...
Ένα πολυ καλό απόγευμα...

23.01.08

Φοβος

Πριν λιγο γύρισα απο μια ταινια τρόμου, την ισπανική ταινια "El Orfanato" (Το ορφανοτροφείο). Και ητανε όντως μια ταινια τρόμου αν και μου το χάλασε λιγο στο τέλος. Αλλα τα φινάλε ειναι και θέμα γουστου. Δυο τρεις σκηνες στο έργο ητανε αρκετά τρομακτικές, ξερετε τωρα, συνδυασμός μουσικής και εικόνας τέτοιος που να σε κανει να πετάγεσαι, να σου μένει το νατσος στο χέρι! Μετά το τέλος της ταινιας όμως δεν βγηκα με κανενα τρομαγμένο προσωπο έξω αλλα με μια μάλλον γελαστή, χαρουμενη έκφραση. Ανακουφισμένος, αυτο κυριως.
Πάντα μετα απο τρομάρες ειμαι ανακουφισμένος. Όχι μόνο στον κινηματογράφο ή την οθόνη γενικά που ξερεις αν όλα τελικα τελείωσαν καλά, αλλα πολλές φορές και στα όνειρα μου. Δεν ειμαι απο αυτους που πετάγονται με ουρλιαχτά στον ύπνο τους μετα απο εφιάλτη αλλα σχεδόν παντα ξυπνάω και θυμαμαι έντονα τον εφιάλτη που μολις ειδα. Έχουνε υπάρξει και φορες που πραγματικά πίστεψα οτι ο εφιάλτης ή το όνειρα που ειδα μόλις ειναι αλήθεια και ψάχνω να βρω στοιχεια μολις σηκωθω να επαληθευσω ή να διαψευσω αυτο που ειδα. Αλλα μετα απο λίγη ώρα νιώθω μια μεγάλη ανακουφιση. Ένα αίσθημα ανανέωσης και φρεσκάδας, σαν να με ανανεωσε ο εφιάλτης και να με βοήθησε. Σαν ενα restart ενα πράγμα,που μετα τα βλέπεις όλα εντάξει. Φορες φορές αισθάνομαι οτι μου έκανε καλό ένα τρόμαγμα απο εφιάλτη. Άλλες φορες με έχω πιάσει να "ευχομαι" για έναν εφιάλτη σχεδόν, προκειμένου να νιώσω εκεινο το όμορφο συναισθημα της ανανέωσης και της ανακούφισης. Δεν αγιάζω τους εφιάλτες, εξάλλου για κάποιους ειναι υπερβολικά ζωντανοί ή άσχημοι. Απλα προτιμώ να βλέπω μια...χρησιμοτητα στους εφιάλτες και να μην τους δαιμονοποιώ τουλάχιστον...