Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Επεισόδιο

Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, σεζόν 29, όσο κι η ηλικία μου, γραμμένο σ'έναν καναπέ που αισθάνομαι περισσότερο σπίτι μου κι από το σπίτι που μεγάλωσα. Γιατί σπίτι δεν είναι οι τοίχοι που σε βλέπανε να μεγαλώνεις αλλά οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που υποδέχονται εσένα, αυτό που είσαι κι όχι αυτό που ήσουν ή θα έπρεπε να γίνεις με το καλό και που εσύ τους βλέπεις σαν ανθρώπους σου, που τους νοιάζεσαι, τους ξέρεις, τους βλέπεις γι'αυτό που είναι και δεν μπλέκεις τις ταμπέλες. Έτσι, ένας καναπές μπορεί να είναι σπίτι σου επειδή ο άνθρωπος που σε καλεί σ'αυτόν και συζητάς μαζί του πάνω από ζεστές κούπες ή πιάτα γεμάτα σούπα, σε κάνει να τον νιώθεις σαν ένα σπίτι ολάκερο. Όλοι μεγαλώνουμε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα είναι και δικό μας σπίτι τελικά. Δεν απαξιώνω την οικογένεια, ίσα ίσα, αποθεώνω τον όρο θέτοντας ως απαραίτητη προϋπόθεση να μην ισχύει απόλυτα το κλισέ πως την οικογένειά σου δεν την διαλέγεις. Κι αν επιμείνει κανείς πως την βιολογική μας οικογένεια δεν την επιλέγουμε, τότε την Οικογένεια μας την διαλέγουμε και μπορεί να φαίνεται τόσο παράδοξη επιλογή όσο η επιλογή ενός καναπέ αντί για σπίτι. 
Επεισόδιο σημαντικό και κρίσιμο, το πρώτο της νέας σεζόν. Η τελευταία τελείωσε με πάταγο, φασαρία, κουρνιαχτό, κρύο και απογοήτευση. Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε να περιμένω ένα καλοκαίρι ολόκληρο για το πρώτο επεισόδιο της επόμενης σεζόν: το τελευταίο έλαβε χώρα έξω από ένα σπίτι στην Σιάτιστα και το επόμενο, το πρώτο ξεκίνησε στο ίδιο μέρος, μερικές στιγμές μετά. Δεν είναι εκπληκτικό πως έρχεται μια στιγμή που τα συνειδητοποιείς όλα, ξεκαθαρίζουν τα πάντα γύρω σου και ξαφνικά έχεις απόλυτη επίγνωση της κατάστασης αλλά και των αποφάσεων που έχεις να πάρεις ή να πραγματοποιήσεις;
Η νέα σεζόν ξεκινά με τον κεντρικό ήρωα να έχει φάει τα μούτρα του (θυμίζοντας μια ευχή που του έδωσε η κολλητή του κάποτε), λίγο επειδή φταίει αυτός και λίγο επειδή τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και μαζί τους κι οι άνθρωποι κι οι σχέσεις. Ο ήρωας/αντί-ήρωας είδε την ζωή του να έρχεται πάνω κάτω και τώρα πλέον πρέπει πάλι να την βάλει σε μια τάξη και να ορθοποδήσει. Κι όσο λυρικό και ποιητικό κι αν ακουστεί κάτι τέτοιο σε κάποιον, πιστέψτε με, δεν είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολο ή αστείο ή απολαυστικό να βλέπεις τα σχέδια σου να αλλάζουν τελείως, τις σχέσεις σου με ανθρώπους να μεταμορφώνονται τόσο που να απορείς αν η προηγούμενη κατάσταση ήταν αληθινή, να μένεις χωρίς σπίτι, με τις δουλειές που πέρασες μήνες να αποκτήσεις να ταλαντεύονται και να κινδυνεύεις να τις χάσεις, να αναγκάζεσαι να εξαρτηθείς από ανθρώπους που δεν θέλεις και να τρέχεις και να μην φτάνεις για να κάνεις δουλειές που δεν περίμενες, τουλάχιστον όχι να τις κάνεις τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις προϋποθέσεις. 
Ψάχνω σπίτι λοιπόν, στο Λονδίνο. Από το προηγούμενο αναγκάζομαι να φύγω, χωρίς χρονικό περιθώριο για ψάξιμο και χωρίς συζητήσεις. Ψάχνω ένα δωμάτιο σ'ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, το συντομότερο δυνατό, με ένα λογικό προς χαμηλό ενοίκιο. Από περιοχές δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, αν και θα προτιμούσα να είμαι σχετικά κοντά στην πόλη όπου είναι και οι περισσότερες δουλειές μου. Αν έχετε κάποια πληροφορία, πείτε μου μια κουβέντα,ε;
Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, γραμμένο σ'έναν καναπέ, αφού έχουμε δει το Midnight in Paris με την Saigon, όλο σχόλια και γέλια για το περιεχόμενο και τις αναφορές του, πράγματα αγαπημένα κι απ'τους δυό μας. Επεισόδιο γραμμένο δίπλα στην Οικογένεια μου και το σπίτι μου. Και δεν είναι το πρώτο που είναι γραμμένο έτσι και δεν θα είναι και το τελευταίο. Έτσι, αν και η σεζόν που ξεκίνησε μόλις, ξεκίνησε με πάταγο, ξέρω πως όλα θα πάνε καλά τελικά και όλα θα είναι καλύτερα κι από πριν. Και πως σε λίγο καιρό, πάλι θα τα συζητάμε πάνω από κούπες τσάι, σούπες και scones with cream and jam ή CCC.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Μέρα πρώτη: άφιξη, ετοιμασίες και η Lola

Αν μου έλεγες πριν από ένα χρόνο ότι κάποια στιγμή θα ήμουν Σιάτιστα και θα δούλευα με ένα διεθνές crew για τα γυρίσματα ενός fantasy thriller με πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη Μουρίκη, την Έφη Παπαθεοδώρου, τον B.D. Foxmoor και την Sadazhinia, όχι απλά δεν θα σε πίστευα, αλλά μπορεί και να σε έβριζα.
Σήμερα απλά απολαμβάνω την παράνοια και το απροσδόκητο της ζωής μου τους τελευταίους μήνες. Αγουροξυπνημένος, άυπνος, κουρασμένος, με χίλια δυο πράγματα να γκρινιάζω αλλά ταυτόχρονα και με την ικανοποίηση πως ζω κάτι διαφορετικό, για ένα project που μου αρέσει όσο λίγα και πιστεύω σ’αυτό. Όσα στραβά κι ας συμβαίνουν (και φυσικά και συμβαίνουν όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά) τελικά, το σημαντικό είναι πως κάθε φορά που στραβώνω με κάτι, αμέσως ακολουθεί η σκέψη πως ξέρω για ποιό λόγο το κάνω όλο αυτό. Κι όσο ο λόγος είναι μεγαλύτερος απο την «ταλαιπωρία», είμαι σε καλό δρόμο νομίζω.
Η μέρα ξεκίνησε... αργά χτες βράδυ, μετά ακολούθησε ένα τρίωρο οδήγησης (καιρό είχα να οδηγήσω τόσο και μου είχε λείψει),  κατάφερα να χαθώ δύο φορές (την μία μέσα στην Κοζάνη και την άλλη στην Σιάτιστα), περίμενα να ξεμπλέξουμε με τα δωμάτια, πήγα για φαγητό (ο χώρος που κανονίσαμε για γεύματα είναι ο το συσσίτιο της τοπικής ενορίας!), δουλειές, δουλειές, δουλειές, μετά ακολούθησε μια μυστήρια κατάσταση που γύρω γύρω είχε πανικό και στην μέση κάτι άλλο, επίσκεψη στο σκηνικό, φαγητό, παραλαβή συνεργάτη (και συγκατοίκου για 25 μέρες) απο Κοζάνη και μετά ξενοδοχείο για ανακεφαλαίωση, meetings, σχεδιασμούς, ξεκούραση και ποστ. Τώρα κανονικά θα έλεγα πως έτσι πιστεύω πως θα είναι οι επόμενες μέρες μου, αλλά δεν ξέρω, δεν με νοιάζει, δεν μπορώ να ξέρω, δεν σχεδιάζω, ας έρθουν με το καλό και θα βρω έναν τρόπο να τις απολαύσω και να είμαι όσο καλύτερος γίνεται.
Μουσική της ημέρας το Lola Rennt OST που μου έδωσε η Saigon, με την οποία είδα και την πανέμορφη ταινία τις προάλλες. Και η οποία Saigon είναι εκπληκτική στο να ανέχεται την γκρίνια μου.