Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Μέρα πρώτη: άφιξη, ετοιμασίες και η Lola

Αν μου έλεγες πριν από ένα χρόνο ότι κάποια στιγμή θα ήμουν Σιάτιστα και θα δούλευα με ένα διεθνές crew για τα γυρίσματα ενός fantasy thriller με πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη Μουρίκη, την Έφη Παπαθεοδώρου, τον B.D. Foxmoor και την Sadazhinia, όχι απλά δεν θα σε πίστευα, αλλά μπορεί και να σε έβριζα.
Σήμερα απλά απολαμβάνω την παράνοια και το απροσδόκητο της ζωής μου τους τελευταίους μήνες. Αγουροξυπνημένος, άυπνος, κουρασμένος, με χίλια δυο πράγματα να γκρινιάζω αλλά ταυτόχρονα και με την ικανοποίηση πως ζω κάτι διαφορετικό, για ένα project που μου αρέσει όσο λίγα και πιστεύω σ’αυτό. Όσα στραβά κι ας συμβαίνουν (και φυσικά και συμβαίνουν όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά) τελικά, το σημαντικό είναι πως κάθε φορά που στραβώνω με κάτι, αμέσως ακολουθεί η σκέψη πως ξέρω για ποιό λόγο το κάνω όλο αυτό. Κι όσο ο λόγος είναι μεγαλύτερος απο την «ταλαιπωρία», είμαι σε καλό δρόμο νομίζω.
Η μέρα ξεκίνησε... αργά χτες βράδυ, μετά ακολούθησε ένα τρίωρο οδήγησης (καιρό είχα να οδηγήσω τόσο και μου είχε λείψει),  κατάφερα να χαθώ δύο φορές (την μία μέσα στην Κοζάνη και την άλλη στην Σιάτιστα), περίμενα να ξεμπλέξουμε με τα δωμάτια, πήγα για φαγητό (ο χώρος που κανονίσαμε για γεύματα είναι ο το συσσίτιο της τοπικής ενορίας!), δουλειές, δουλειές, δουλειές, μετά ακολούθησε μια μυστήρια κατάσταση που γύρω γύρω είχε πανικό και στην μέση κάτι άλλο, επίσκεψη στο σκηνικό, φαγητό, παραλαβή συνεργάτη (και συγκατοίκου για 25 μέρες) απο Κοζάνη και μετά ξενοδοχείο για ανακεφαλαίωση, meetings, σχεδιασμούς, ξεκούραση και ποστ. Τώρα κανονικά θα έλεγα πως έτσι πιστεύω πως θα είναι οι επόμενες μέρες μου, αλλά δεν ξέρω, δεν με νοιάζει, δεν μπορώ να ξέρω, δεν σχεδιάζω, ας έρθουν με το καλό και θα βρω έναν τρόπο να τις απολαύσω και να είμαι όσο καλύτερος γίνεται.
Μουσική της ημέρας το Lola Rennt OST που μου έδωσε η Saigon, με την οποία είδα και την πανέμορφη ταινία τις προάλλες. Και η οποία Saigon είναι εκπληκτική στο να ανέχεται την γκρίνια μου.

1 σχόλιο:

BUTTERFLY είπε...

Δεν ξερεις ποσο χαιρομαι οταν μεσα στην παρανοια που ζουμε συναντω ανθρωπους που βρισκονται σε υπεροχη φαση, φαση ερωτα, φαση δημιουργιας, φαση ΖΩΗΣ! Και ζηλευω κιολας λιγουλακι...χεχε!