Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

London baby!!! (παρτ φορ)


Είναι η πέμπτη μέρα πλέον στο Λονδίνο και είναι κι επίσημα αφιερωμένη στα ψώνια! Όχι οτι όντως θα ψωνίσουμε, απλά θα περάσουμε την μέρα μας στο Harrod's στην Knightsbridge, ένα τεράστιο υπερκατάστημα 5 ορόφων, σε ένα υπερτέλειο κτίριο που το χαζεύεις πριν καν μπεις μέσα! Η Elizabeth το χαρακτήρισε "so posh!" και δεν είχε άδικο, αλλά αυτό περιμένεις κιόλας από κάτι τέτοιο! Μόλις μπήκαμε μέσα είδαμε τον τρελό χαλασμό από κόσμο. Μιλάμε για ΠΟΛΥ κόσμο, όχι απλά πολύ. Και πάλι δεν ήταν γεμάτο! Πραγματικά ήταν για να το χαζεύεις πάντως, πάρα πολλές εταιρείες, για ο,τι ήθελε ο καθένας: από ανδρική ένδυση, γυναικεία μόδα, παιδικά, είδη γραφείου, επιτραπέζια, λευκά είδη, τα πάντα! Και μέσα σ'όλα αυτά έχει και μερικά καφέ κι εστιατόρια, έτσι για να κάτσεις να ξαποστάσεις από το περπάτημα και το χάζεμα όσων πολύ πιθανόν δεν θα μπορέσεις να αγοράσεις. Καθίσαμε φυσικά σε ένα, όπου περιμέναμε να μας συνοδέψουνε στο τραπέζι μας (κάτσε καλά δλδ) και απολαύσαμε καφέ με κάτι παραδοσιακά αγγλικά γλυκά. Δίπλα μας ήταν ένα ζευγάρι γάλλων, κοντά 50άρηδες και τελείως ερωτευμένος, δεν σταματούσε να της πιάνει το χέρι και να της μιλάει τρυφερά όση ώρα απολαμβάνανε το αγγλικό πρωινό τους (μεσημεριάτικά αλλά γούστα είναι αυτά...) Α, το Harrod's έχει και δικό του gift shop, για να μπορέσεις ν'αγοράσεις πράγματα που θα σου θυμίζουν το ίδιο το Harrod's κι όχι οτι είδες μέσα του αναγκαστικά! Ωραιότατο κι αυτό, με πολλές tote bags, πετσέτες, είδη γραφείου, αρκουδάκια (πήρα κι εγώ ένα, όχι για μένα ρε), τετράδια, μολύβια, χίλια δυο μπιχλιμπίδια και σε καλές τιμές μάλιστα. Πραγματικά όπου και να κοιτάξεις θαμπώνεσαι, ακόμα κι αν βλέπεις τομείς που δεν σε ενδιαφέρουν, όπως τα είδη ταξιδίου, είναι απλά ένας καταναλωτικός ναός όπου δεν μπορείς να μην τον χαζέψεις! Οι υπάλληλοι ευγενέστατοι, κάποιοι μάλιστα ήταν επιφορτισμένοι με το καθήκον να βοηθάνε τον τουρίστα που δεν ξέρει που να πάει κι έχει χαθεί και διαθέτανε και χάρτες για όλους, για τέτοιο μέγεθος λέμε!
Φεύγουμε αφού έχουμε μείνει εκεί για 5 ώρες (!) και πηγαίνουμε για φαγητό. Έχουμε αποφασίσει να πάμε σε ένα φισάδικο, μαγαζί πυο σερβίρει fish'n'chips δλδ, και η Elizabeth μας έχει προτείνει ένα σχετικά κοντά, στο Seven Dials. Δεν είναι δύσκολο να το βρούμε, εξάλλου έχω συνηθίσει με έναν χάρτη στο χέρι τόσες μέρες στο Λονδίνο και τελικά το βρίσκουμε. Είναι το Rock and Sole Plaice στην Endell Street. Φανταστικό, πολύ τυπικά εγγλέζικο, με πολύ κόσμο. Περιμένουμε ένα λεπτό να αδειάσει τραπέζι, καθόμαστε και παραγγέλνουμε cod fish (μπακαλιάρο) με πατάτες τηγανητές φυσικά. Σε λίγο έρχεται ένα τεράστιο κομμάτι ψάρι με πατάτες, μας έχουν δασκαλέψει να δοκιμάσουμε τις πατάτες με ξύδι και το αποτέλεσμα είναι ενδιαφέρον! Στο τραπέζι έχουμε και δύο σάλτσες τις οποίες και μοιραζόμαστε με τους διπλανούς μας στο τραπέζι, ένα ζευγάρι κινέζων (ή κάτι τέτοιο). Η μία σάλτσα είναι ketchup (είπαμε, γούστα είναι αυτά) και η άλλη είναι τζατζίκι (μεγάλη έκπληξη!). Το ψάρι είναι τέλειο, δεν υπάρχουν λέξεις δλδ για να το χαρακτηρίσω και σκάμε από φαγητό. Και τι ταιριάζει καλύτερα μετά το fish'n'chips; τσάι! Ο ιδιοκτήτης μας αποχαιρετά με σπασμένα ελληνικά και ξεκινάμε για ένα μαγαζί με τέλεια τσάι και τέλεια pastry απ'οτι έχουμε ακούσει! Περνάμε μπροστά από το "The Tea House" το οποίο ενώ έκλεινε εκείνη την ώρα πρόλαβα να πάρω μια τέλεια κούπα με ενσωματωμένο infuser. Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο "Maison Bertaux" στην Greek Street στο Soho, μια τέλεια οδό και περιοχή που χαλαρά θα μπορούσα να κάνω στέκι μου, το οποίο επίσης μαγαζί κλείνει δυστυχώς εκείνη την ώρα και παίρνουμε μόνο δυο custard eclers (κόλαση!). Εκεί δίπλα, περνάμε μπροστά κι από την διάσημη undergound gallery "Lazaride's", γνωστή για την υποστήριξη του graffiti και την σχέση του με τον Banksy, η οποία ήταν κλειστή για τις γιορτές.
Η ώρα έχει περάσει, είναι ήδη 8-9 η ώρα, υποψιαζόμαστε πως μια ομάδα τριών ατόμων πήγαινε να μας ληστέψει αλλά ευτυχώς εμφανίστηκε ένας αστυνομικός απο το πουθενά. Κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο με την γνωστή κατάθλιψη της ετοιμασίας πραγμάτων για αναχώρηση από τέλειες διακοπές. Στον δρόμο για το ξενοδοχείο, αποφασίζω να κάνω κι ένα τάμα μου πραγματικότητα: να προμηθευτώ meat pies για την Saigon (ξέρει αυτή τον λόγο). Δυστυχώς τελικά δεν φτάσανε στην Ελλάδα οι πίτες, κρίμα, θα επανορθώσω! Τα πράγματα ετοιμάζονται, με το ζόρι κλείνουν οι βαλίτσες, είμαστε σίγουροι οτι θα πληρώσουμε εξτρά για το βάρος, και το πρωί κατεβαίνουμε για το τελευταίο μας πρωινό. Πλούσιο κι αυτό φυσικά και αποχαιρετούμε τον χώρο με την υπόσχεση να ξαναγυρίσουμε κάπου εκεί κοντά! Για το αεροδρόμιο αναχωρούμε με το λεωφορείο του τουριστικού γραφείου με το οποίο και απολαμβάνουμε την λιακάδα. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, πληρώνουμε όντως εξτρά στο βάρος και καθόμαστε για καφέ μέχρι την πτήση. Στο αεροδρόμιο είναι η απόλυτη ποικιλία από φυλές, γλώσσες και ανθρώπους, δεν μπορώ να περιγράψω πόσο το απολαμβάνω όλο αυτό. Η πτήση ξεκινάει με μιάμιση ώρα καθυστέρηση και αναχωρούμε την ώρα που ο ήλιος δύει, οπότε και απολαμβάνουμε ηλιοβασίλεμα εν πτήσει. Δεν μπορώ να μην σκεφτώ πως φεύγω κι αφήνω την φωτογραφική μου μηχανή στην Αγγλία αλλά προσπαθώ να το πνίξω με σχέδια για το πως θα αποκτήσω την επόμενη.
Τρεις ώρες μετά φτάνουμε στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Πάντα το ταξίδι της επιστροφής μου φαινότανε σημαντικά μικρότερο και συνήθως θυμάμαι τα λιγότερα. Οπότε, η διαδρομή Αεροδρόμιο - ΟΣΕ - σπίτι μου φάνηκε πως πέρασε γρήγορα. Στο σπίτι έφτασα στις 2 μετά τα μεσάνυχτα και πέφτω ξερός, σκεφτόμενος ακόμα το Λονδίνο, το κρύο του, τα μέρη που επισκέφτηκα κι απόλαυσα, το Λονδίνο το ίδιο.
(συνεχίζεται με τον επίλογο)

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

London baby!!! (παρτ θρι)


Είμαι λοιπόν Πρωτοχρονιά στο Λονδίνο και δεν κάνω τίποτα απολύτως ίδιο με ό,τι έκανα τις προηγούμενες χρονιές. Μετά τον καφέ στο Costa, αρχίζω να αισθάνομαι λίγο κρυωμένος. Πηγαίνοντας στο ξενοδοχείο νιώθω πως έχω λίγο πυρετό και σιχτιρίζω την τύχη μου! Κάποια στιγμή καταλαβαίνω οτι ναι, έχω πυρετό, πονάνε τα κόκκαλα μου, τα μάτια μου καίνε κι έχω αδυναμία. Υπέροχα. Αρρωσταίνω σπάνια αλλά φυσικά έπρεπε να με πιάσει στο Λονδίνο. Προσπαθώ με τσάι, ζεστά ρούχα και με το κόλπο του ιδρώτα (πολλές κουβέρτες και ζεστά ρούχα στον ύπνο σου για να ιδρώσεις και να πέσει ο πυρετός). Το πρωί ξυπνάω με ελάχιστες ώρες ύπνου και ελάχιστα καλύτερα. Και η μέρα είναι μεγάλη!
Ξεκινάμε από ένα φαρμακείο με ινδικό όνομα, όπου ο ινδός φαρμακοποιός μου δίνει κάποια κλασικά αναλγητικά αλλά και κάτι ματζούνια με σκόρδο για να με βοηθήσουν. Και με βοηθάνε! Τουλάχιστον όσο πρέπει για να μπορέσουμε να πάμε στο London Eye! Έχουμε κάνει κράτηση μέσω ίντερνετ για τις 3.30 (έχω ήδη ψάξει και ξέρω οτι εκείνη την ώρα θα δύει ο ήλιος οπότε το θέαμα θα είναι τέλειο). Πλησιάζουμε και χαζεύουμε την τεράστια κατασκευή, το κρύο είναι πολύ παρά τον ήλιο και πάμε να βγάλουμε εισιτήρια. Φυσικά, θεωρούσαμε πως αφού είχαμε κάνει κράτηση δεν θα υπάρχει πρόβλημα, αλλά χρειάστηκε να περιμένουμε 40 λεπτά στην ουρά για τα εισιτήρια! Όση ώρα περιμέναμε, αποφασίσαμε να πάμε και στο Sea Life Aquarium που είναι εκεί δίπλα, οπότε βγάλαμε και γι'αυτό εισιτήρια. Όχι φθηνά, αλλά πιστεύαμε οτι θα συνέφερε! Η αναμονή για το London Eye είναι περίπου μια ώρα, με κανονικό κρύο το οποίο εγώ αισθάνομαι πολικό λόγω κρυώματος ωστόσο! Πλησιάζουμε και μπαίνουμε σε μια κάψουλα για την πτήση (έτσι το λένε, flight) με άλλα 20 άτομα και πιάνουμε μια τέλεια θέση απ'όπου βλέπουμε το Λονδίνο με το ποτάμι στα πόδια μας, κοιτάμε δλδ προς τον Big Ben, την Trafalgar Square και την Westminster Bridge. Το θέαμα είναι απλά μαγευτικό! Μπορείς να δεις όλο το Λονδίνο σχεδόν, να απολαύσεις τεράστια ποικιλία αρχιτεκτονικής και να μην ξέρεις που να κρατήσεις το βλέμμα σου! Χάζευα για αρκετή ώρα τον Big Ben, το Κοινοβούλιο, τον τεράστιο Waterloo Station, όπου και να γυρνούσα υπήρχε κάτι που ήθελα να δω και να το κρατήσω μέσα μου! Ομολογώ οτι με πόνεσε που δεν είχα την μηχανή μαζί μου, αλλά αποφάσισα να το ζήσω, ακόμα κι αν δεν μπορούσα να το καταγράψω. Και ειλικρινά δεν μπόρεσα να καταλάβω όσους ζούσαν την στιγμή μέσα από μια μηχανή, μέσα από μια οθόνη αντί να απολαύσουν το ζωντανό θέαμα μπροστά τους!
Μετά από μισή ώρα "πτήσης", κατεβήκαμε και πήγαμε προς το Sea Life Aquarium, το οποίο είχε μικρότερη σειρά ευτυχώς. Μόλις ξεκινήσαμε την διαδρομή και βλέπαμε τις δεξαμενές με το νερό και τα θαλάσσια πλάσματα, πραγματικά γίναμε παιδιά! Καμιά φορά σε κάνει να απορείς πως γίνεται μια τόσο θαλάσσια χώρα σαν την Ελλάδα κατάφερε να κάνει τους νέους να είναι τόσο μακριά από την θάλασσα ώστε να χαζεύουν τα πλάσματα της! Τέλος πάντων, πολύς κόσμος, πολλές οικογένειες, πάρα πολλά καροτσάκια (δεν τους έχει μιλήσει κανείς για το Babywearing ρε παιδί μου) και για άλλη μια φορά, δεκάδες άνθρωποι που είχαν μπροστά τους τα ψάρια αλλά αυτοί τα βλέπανε μέσα από την οθόνη της μηχανής ή της βιντεοκάμερας. Πραγματικά με κάνανε να απορήσω μαζί τους αλλά και μαζί μου: αν είχα την μηχανή μου, θα έκανα το ίδιο άραγε; Καλώς ή κακώς, όλο αυτό με έκανε τουλάχιστον να μάθω κάτι για τον εαυτό μου και τον τρόπο να βλέπω τον κόσμο και την Φωτογραφία.
Ωστόσο, η ώρα περνούσε και στις 6 έχουμε ραντεβού με τον Κώστα που περάσαμε το βράδυ της Πρωτοχρονιάς μαζί, στην Trafalgar Square. Δεν είμαστε μακριά, αλλά έχει αρκετό κρύο, πονάνε τα πόδια μου κι εμένα πονάει όλο μου το σώμα, αν και παίρνω διάφορα χάπια κι αναλγητικά. Δεν προλαβαίνουμε για μετρό και πρέπει μετά να πάρουμε και κάποιου είδους πλεούμενο για το σπίτι του Κώστα όπου μας έχει καλέσει για δείπνο. Οπότε, είναι η ευκαιρία μας να πάρουμε ένα απο τα περίφημα ταξί του Λονδίνου! Βρίσκουμε εύκολα και σύντομα καταλαβαίνουμε οτι είναι τεράστια, πεντακάθαρα, με ζέστη και χωρίς καπνό (κάποιοι έλληνες ταρίφες θα έπρεπε να τους διδάξουν πως το ταξί πρέπει να είναι κρύο, με το ένα παράθυρο ανοιχτό για να καπνίζει ο οδηγός και πως η ζέστη είναι μάλλον δαιμονική). Φτάνουμε γρήγορα σχετικά, βρισκόμαστε με τον Κώστα και φτάνουμε σύντομα στην όχθη του Τάμεση, όπου και περιμένουμε το πλεούμενο, όπου εδώ λέγεται Clipper και είναι ένας γαμάτος τρόπος να πας κάπου! Μιλάμε για σούπερ άνετο πλεούμενο, με πολύ χώρο, ζέστη, άνεση να δεις όλα τα αξιοθέατα του Λονδίνου που είναι στις όχθες του Τάμεση και διαθέτει και καφέ για τους επιβάτες, Costa μάλιστα! Σε μία ώρα φτάνουμε στο Woolwich Arsenal, μια απομακρυσμένη περιοχή του Λονδίνου η οποία κάποτε ήταν το μέρος που κατασκευαζότανε το οπλοστάσιο της Αγγλίας και τα πυρομαχικά. Το σπίτι είναι δίπλα στον Τάμεση και είναι αναπαλαιωμένο εργοστάσιο κατασκευής κανονιών (!) το οποίο κάνανε συγκρότημα με διαμερίσματα (!). Το διαμέρισμα απλά άψογο, με τέλεια θέα στο ποτάμι και φοβερή διαρρύθμιση (εσωτερική σκάλα κι έτσι). Το γεύμα είναι κοτόπουλο με πατάτες και συνοδεύεται από ένα απίστευτο mulled wine, το οποίο και αγάπησα και ανυπομονώ να δοκιμάσω ξανά και με βοήθησε και με το κρύωμα! Τέλεια βραδιά, μια ωρίτσα διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο όπου και αφηγούμαστε την μέρα φυσικά. Είμαι αρκετά καλύτερα, με ένα χαμόγελο και το μυαλό μου να τρέχει από τα ύψη του London Eye, μέχρι τις θάλασσες και τις θαλάσσιες χελώνες, τόσο καλό το mulled wine!
(συνεχίζεται)

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

London baby!!! (παρτ του)


Πολύ κρύο στο Λονδίνο. Αλλά πολύ όμως. Δεν έχω πρόβλημα με το κρύο, στην Ελλάδα τουλάχιστον. Στο Λονδίνο όμως τα χρειάστηκα Δεν ξέρω τι είναι, δεν είναι η θερμοκρασία τόσο, αυτή ήταν γύρω στους 2 βαθμούς έως και -2, παλεύεται. Αλλά η αίσθηση του κρύου ήταν πραγματικά απίστευτη, δεν θα την ξεχάσω. Ωστόσο, την πρώτη μέρα, αποφασίσαμε μετά από όλη αυτή την ταλαιπωρία να βγούμε για έναν καφέ έστω. Είχα ακούσει από πολλούς για το πόσο καλά καφέ είναι τα Costa, τα οποία και δοκιμάσαμε. Το πρώτο σοκ είναι τα τέλεια προϊόντα, ειδικά τα γλυκίσματα (τέλεια muffins!) και το δεύτερο οι τιμές, οι οποίες είναι 15-20% χαμηλότερες από Ελλάδα (έλεος!).
Δεύτερη μέρα, ξεκινάμε με το πρωινό, με τεράστια ποικιλία, είχε και την αηδία το black pudding αλλά δεν δοκιμάσαμε, είχαμε ακούσει ήδη τις ιστορίες φρίκης γι'αυτό. Ωστόσο, είδαμε κάτι αμερικανούς να το απολαμβάνουν με κέτσαπ και συνοδεία fried beans και bacon. Μετά πήγαμε επίσκεψη στην British Library, στην οποία και θέλουμε να ψάξουμε κάποια βιβλία για έρευνα. Το κτίριο είναι όλα τα λεφτά, πανέμορφο, με το εσωτερικό να είναι ακόμα πιο όμορφο, με πανέμορφες λεπτομέρειες! Την δουλειά μας δεν την κάναμε τελικά, αλλά απολαύσαμε το κτίριο μέσα κι έξω και μετά ήρθε η μεγάλη έκπληξη: η Βιβλιοθήκη φιλοξενούσε μια έκθεση φωτογραφίας με τίτλο "Points of view", η οποία είναι άνετα η καλύτερη που έχω δει στην ζωή μου, η έκθεση που θα κρατάω στην ψυχή μου ως την πολυτιμότερη φωτογραφική εμπειρία εκθέσεων! Πραγματικά υπέροχη, με διαδραστικές εγκαταστάσεις, μερικές από τις πρώτες φωτογραφικές μηχανές, γενικά είχε τα απίστευτα, υπέροχη! Συνέχεια, στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας, το Natural History Museum, όπου πραγματικά έχασα την λαλιά μου! Δεν είχα ξαναδεί ποτέ σκελετούς δεινοσαύρων από κοντά και πρέπει να ήμουν όλη την ώρα με ανοιχτό το στόμα! Το κτίριο είναι απλά μαγικό, με φανταστική αρχιτεκτονική και φωτισμό, τέλεια εκθέματα και θαυμαστή μουσειολογική νοοτροπία (διαδραστικά, αλληλεπίδραση με τον κόσμο, φυλλάδια, οπτική από πολλές γωνίες, δυνατότητα να πιάσεις ομοιώματα απολιθωμάτων κ.α.). Ψώνισα κι έναν συναρμολογούμενο σκελετό Τυρανόσαυρου και μετά πήγαμε για καφέ. Είμαστε παραμονή πρωτοχρονιάς και το βράδυ έχουμε κανονίσει να βρεθούμε με έναν λαρισαίο που μένει στο Λονδίνο και είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος εικαστικός, σκηνοθέτης και πολλά άλλα. Η κρίσιμη λεπτομέρεια είναι τον έχω γνωρίσει ποτέ! Το ραντεβού δίνεται στην Τrafalgar Square, κάτι που νόμιζα πως θα ήταν απλό. Αλλά όχι, η πλατεία ήταν ΓΕΜΑΤΗ από κόσμο, χιλιάδες κόσμου με μπύρες στα χέρια να περιμένουν τα πυροτεχνήματα στην αλλαγή του χρόνου. Εκεί είχα την ευκαιρία να δω μια παρέλαση βουδιστών, έναν τύπο ντυμένο Iron Man και άγγλους και αγγλίδες με κοντομάνικα και μίνι φούστες, που με κάνανε να απορήσω τι βιολογική μετάλλαξη μπορεί να έχουν υποστεί για να αντέχουν! Τέλος πάντων, βρισκόμαστε με επεισοδιακό τρόπο και ξεκινάμε για το μπαρ που θα περιμένουμε την αλλαγή του χρόνου. Όταν τελικά φτάνουμε, μας υποδέχεται η κοπέλα του, μια επίσης πολύ ταλαντούχα set designer και άλλα και ξεκινά ένα σκηνικό που θα το λέω για όλη μου την ζωή μάλλον: το μπαρ είναι ένα παλιό σανατόριο, κι εμείς καθόμαστε έξω πίνοντας Porto και συζητώντας. Μπροστά μας είναι ένα πάρκο με γλυπτά στα κάγκελα του και άφθονη βλάστηση, ενώ βλέπουμε την Westminster Bridge και το London Eye! Η ώρα πλησιάζει, το μέρος είναι προσβάσιμο μόνο σε όσους έχουν πρόσκληση και είμαστε άνετα, αν και κρυώνουμε (το κρασί ήταν μεγάλος βοηθός!). Η ώρα πλησιάζει και σε λίγο αλλάζει ο χρόνος! Ταυτοχρονα ξεκινάνε τα τελειότερα πυροτεχνήματα που έχω δει ποτέ και οι στιγμές είναι απλά μαγικές! Όλα έχουν σβήσει από το μυαλό μου και προσπαθώ να ρουφήξω την στιγμή, την αλλαγή του χρόνου δίπλα στον Τάμεση, με χιλιάδες αγνώστους από όλο τον κόσμο, πίνοντας ένα ποτήρι κρασί, όλα φαίνονται τέλεια! Η επιστροφή στο ξενοδοχείο βέβαια δεν είναι ο,τι πιο τέλειο, αλλά ήταν σαν μια μίνι ξενάγηση, αφού περάσαμε από τέλειες περιοχές, όπως το Seven Dials, Soho, Chinatown και την Russel Square κοντά στο ξενοδοχείο μας. Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, έχω ξεχάσει οτι έχω πόδια, τα άτιμα τα σπαρπίνια τα έχουν καταστρέψει, αλλά έχω ένα απίστευτο χαμόγελο από την βραδιά!
Πρωτοχρονιά και το πρόγραμμα δεν λέει "πάμε στο χωριό", αλλά "είμαι στο Λονδίνο"! Τρώμε πρωινό αργά κα ετοιμαζόμαστε για την Tate Britain, στην οποία θέλουμε να δούμε και την έκθεση του αγαπημένου μου Turner. Η μέρα είναι ηλιόλουστη αλλά με κωλόκρυο, φτάνουμε κοντά στην Tate, μαγευόμαστε από τον περίπατο δίπλα στο ποτάμι και φτάνουμε στο καταπληκτικό κτίριο της! Μεγάλη στιγμή, εδώ και χρόνια ονειρεύομαι να έρθω στην Tate, να δω τα έργα της, την δομή της, να την ζήσω για λίγη ώρα! Το κτίριο είναι πανέμορφο, το προσωπικό ευγενικό (όχι όπως στην Ελλάδα που αισθάνεσαι οτι ενοχλείς κιόλας) και τα έργα...απερίγραπτα. Δεν κρατιόμαστε, πάμε στο κομμάτι που είχε την έκθεση του Turner. Και η μαγεία ξεκίνησε! Υπέροχα, αυθεντικά έργα από έναν από τους αγαπημένους μου ζωγράφους όλων των εποχών! Δε λέει να αρχίζω να γράφω για τα έργα, απλά μια μαγεία, αν βρεθείτε Λονδίνο μέχρι τέλη του χρόνου και σας αρέσει η ζωγραφική, πάτε οπωσδήποτε! Η συνέχεια είναι καφέ σε μία pub εκεί κοντά της οποίας το όνομα ξεχνάω, όπου και φάγαμε ένα απίστευτο sticky toffee pudding. Επόμενη στάση, Soho και συγκεκριμένα το Liberty, ένα απίστευτο εμπορικό με 5 ορόφους και τεράστια ποικιλία. Εξωτερικά είναι σε στυλ αγγλικού cottage και γενικά είναι απίστευτο, όπως και η περιοχή. Κλείσιμο πάλι με καφέ, με capuccino σε τεράστιες κούπες (και φθηνός) και ωραιότατα γλυκά και σοκολάτες.
(συνεχίζεται)

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

London baby!!! (παρτ ουάν)

Εδώ και χρόνια είχα όνειρο μου να πάω στο Λονδίνο. Οποιαδήποτε εποχή του χρόνου, να μείνω σε οποιαδήποτε συνοικία, να μείνω έστω και λίγες μέρες κι ας πήγαινα με ό,τι αεροπορική εταιρεία να'ναι, ακόμα και με σμήνος πάπιας πετούσα, που λέει ο λόγος. Με ένα γύρισμα της τύχης, μου έτυχε να μπορώ να πάω Λονδίνο μία από τις καλύτερες εποχές του, μέσα στς Χριστουγεννιάτικες γιορτές και συγκεκριμένα να πάω λίγο πριν την Πρωτοχρονιά και να μείνω 6 μέρες! Η χαρά μου ήταν λίγο μεγαλύτερη από αυτή του Joey Tribiani όταν θα πήγαινε Λονδίνο! Έκανα την έρευνα μου, έβγαλα ένα πρόγραμμα, έκανα ένα "φυλλάδιο" με χρήσιμες διευθύνσεις, ωράρια, στάσεις μετρό και άλλες πληροφορίες και ξεκίνησα για το γιορτινό Λονδίνο! Φεύγοντας από το σπίτι, έχω έναν υπολογιστή του οποίου η μητρική κάηκε λίγο πριν φύγω, οπότε ο υπολογιστής "ξεψύχησε" στα χέρια μου (αλήθεια, οι τελευταίες του λέξεις ήταν "1110000101001000100100....1000101001"). Επίσης, το κινητό μου έπαθε ζημιά, οπότε αναγκαστικά είχα άλλο κινητό μαζί μου, το οποίο και δεν ήξερα ως συσκευή. Αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα...
Προσπάθησα με πολύ κόπο να παραβλέψω το γεγονός ότι ξεκίνησα από Λάρισα για Θεσσαλονίκη με την κλινάμαξα, το οποίο τρένο είναι ο,τι πιο ανατριχιαστικό και cult έχει ο ΟΣΕ στις μέρες μας και όλα πήγανε καλά μέχρι την επιβίβαση. Δεν έχω ξαναπετάξει με αεροπλάνο σε τόσο μεγάλη πτήση, η μεγαλύτερη πτήση μου ήταν Γιάννενα - Θεσσαλονίκη, σχεδόν μια ωρίτσα. Ενώ τώρα ήταν άνετα 3 ωρίτσες μέχρι το Stansted. Αλλά εντάξει, χαλαρά, είπα θα το απολαύσω και το έκανα. Είχα και θέση δίπλα στο παράθυρο και δίπλα στο φτερό (από τα πιο σταθερά σημεία στο αεροπλάνο, απλά μια σκέψη έκανα), η πτήση ήταν πρωί και σύντομα φτάσαμε στα 10.000 πόδια να κοιτάμε την Ευρώπη. Φτάνοντας στην Αγγλία, είμαστε πάνω από τα σύννεφα και όταν αρχίζουμε να κατεβαίνουμε, χαιρόμαστε γιατί λέμε οτι επιτέλους θα δούμε το βρετανικό έδαφος! Το αεροπλάνο κατεβαίνει, περνάει τα σύννεφα, κατεβαίνει...κατεβαίνει...το βρετανικό έδαφος πουθενά! Συννεφιά, τρελή ομίχλη, το έδαφος το είδαμε 50 μέτρα πριν φτάσουμε σ'αυτό. Ο καιρός καθαρά στερεοτυπικά βρετανικός, με συννεφιά, ψιλόβροχο και κρύο κι εγώ με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που ήρθα στην Αγγλία για πρώτη φορά στην ζωή μου!!! Κατεβαίνοντας κατάλαβα οτι προσγειωθήκαμε σε άλλο αεροδρόμιο απ'οτι μας είχαν ενημερώσει στο ταξιδιωτικό (ήταν να κατεβούμε στο Gatwick), οπότε όλη η έρευνα για το πως πάμε Λονδίνο από το αεροδρόμιο ήταν άσκοπη! Με ελάχιστο ύπνο, με πολύ κρύο και με ένα χάσιμο, τελικά ανακαλύψαμε το τρένο για την περιοχή μας, το Bloomsbury!
Ανεβήκαμε στο τρένο και σχεδόν μια ώρα μετά ήμασταν στον σταθμό όπου θα αλλάζαμε για Underground μέχρι το τέλος της διαδρομής. Κατεβαίνοντας από το τρένο, συνειδητοποιώ οτι δεν είμαστε όλοι. Λείπει η τσάντα μου με την φωτογραφική μου μηχανή και όλο της τον εξοπλισμό! Κάποιος πήρε την τσάντα μου μέσα στο τρένο! Το μυαλό μου δεν έχει μαυρίσει νομίζω ξανά τόσο απότομα και τόσο πολύ στην ζωή μου, κι αν ναι, δεν το θυμάμαι. Μου κόπηκε η ανάσα αλλά προσπάθησα ψύχραιμα να ρωτήσω τους υπεύθυνους τι μπορεί να γίνει για την τσάντα μου. Έκανα τις απαραίτητες ενέργειες, συμπλήρωσα φόρμες, μίλησα με την αστυνομία, τα έκανα όλα. Αλλά έπρεπε να φύγουμε για το ξενοδοχείο και να αφήσω πίσω ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Η τσάντα δεν είχε μέσα την φωτογραφική μου μηχανή. Είχε ένα κομμάτι από τον εαυτό μου, το μυαλό μου, την ύπαρξη μου την ίδια, τον αυτοπροσδιορισμό μου, τον τρόπο απόδρασης μου, τον τρόπο να βλέπω και να γνωρίζω τον κόσμο, τον βιοπορισμό μου. Και μέσα σε μία στιγμή, σε ένα τρένο στην χώρα που τόσα χρόνια ονειρεύομαι να πάω, κάποιος την έκλεψε. Έτσι, σε μια στιγμή, λίγες ώρες μετά την έναρξη των πολυπόθητων διακοπών μου...
Κι όμως, έπρεπε να βάλω τα δυνατά μου, να πω ένα σωρό ψέμματα στον εαυτό μου, να με ταΐσω ελπίδες και κλισέ παρηγοριές και να περάσω καλά. Και είναι πραγματικά μεγάλο θέμα το πόσο μπορώ να παραμυθιάσω τον εαυτό μου αν έχω ανάγκη να κάνω κάτι. Και το ψιλοκατάφερα. Βγαίνοντας από τον κοντινότερο σταθμό μας, τον King's Cross - St. Pancras, είχα αποτυπωμένο στο μυαλό μου το δρομολόγιο για το ξενοδοχείο ("βγαίνουμε στην Euston Rd, μετά στην Judd Street, στρίβουμε στην Tavistock Place, μετά αριστερά στην Herbrandt και στην γωνία με την Coram είναι το ξενοδοχείο"). Όλη αυτή η διαδρομή κράτησε 15 λεπτά, αλλά μέσα σε απίστευτο κρύο, ψιλόβροχο και την εμπειρία του να περπατάς στους λονδρέζικους δρόμους για πρώτη φορά στην ζωή σου! Θαυμάζοντας τα κτίρια και τις λεπτομέρειες (και με το παραμύθι να πέφτει σύννεφο), φτάσαμε στο ξενοδοχείο, στο οποίο το check in κύλισε τέλεια και σε λίγη ώρα έπεφτα ξερός στο κρεβάτι!
(συνεχίζεται)