Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Στο νέο σπίτι

Μου είναι εξαιρετικά εύκολο να γράφω σοβαρά, "βαριά" ποστ στο μπλογκ μου. Το κάνω χρόνια τώρα, όχι επειδή το θέλω, αλλά γιατί για κάποιον μυστήριο λόγο μου βγαίνει εύκολα. Το λες και drama queen, θαρρώ, και δεν θα ξέρω πως να σε αντικρούσω. Στην διαδικασία αλλαγής κι αυτό. Έχω και πάντα θα έχω λόγους να γκρινιάξω για την ζωή μου, την καθημερινότητα και το πως πάνε τα πράγματα, ευτυχώς ή δυστυχώς.
Έχω ήδη έναν μήνα στο νέο μου σπίτι. Ένα διώροφο στο Abbey Wood, μια περιοχή ακόμα πιο μακριά απ΄ότι το Woolwich που έμενα πριν αλλά είναι όμορφα και ήσυχα. Όλα τα σπίτια στον δρόμο μου είναι ίδια σχεδόν και μ'αρέσει όταν βγαίνω για βόλτα να βλέπω τις προσπάθειες των κατοίκων να τα κάνουν να ξεχωρίζουν, με διαφορετικές πόρτες, φυτά και γυψινα διακοσμητικά (νάνοι, αλεπούδες, αγγελάκια, σπιτάκια, κλπ) και τώρα αυτές τις μέρες, χριστουγεννιάτικα στολίδια. Το σπίτι είναι όμορφο, με την δυνατότητα αυτή την φορά να έχω τον προσωπικό μου χώρο, με την κουζίνα να είναι ένα ξεχωριστό δωμάτιο και το καθιστικό να έχει έναν άνετο καναπέ. Στο σπίτι επίσης υπάρχουν και τρία τζάκια, ένα στο καθιστικό κι από ένα στο κάθε υπνοδωμάτιο, τα οποία φυσικά είναι σφραγισμένα και δεν χρησιμοποιούνται. Ναι, ξέρω, μπορεί να μην είναι σπουδαία υπόθεση, αλλά ήθελα πάντα να μείνω σ'ένα σπίτι με τζάκι, πείτε το παιδικό απωθημένο. Προς το παρόν χρησιμεύει ως χώρο για να έχω τα βιβλία μου κι αυτά που μου έχει δανείσει η Saigon, χώρο για να βάζει την συλλογή απο ποτήρια μπύρας ο συγκάτοικος και κάπου για να βάζουμε την αλληλογραφία μας. 
Μ'αρέσει το σπίτι. Μ'αρέσει γιατί μπορώ και το αισθάνομαι σαν σπιτικό μου, γιατί δεν χρωστάω χάρη σε κανέναν που μένω εδώ, γιατί έχω το δικό του δωμάτιο, γιατί χρειάστηκε να εξοπλίσω σε έναν βαθμό την κουζίνα και να την αισθανθώ έτσι δικιά μου, γιατί δεν χρειάζεται να είμαι όλη μέρα με τους συγκατοίκους μου και γιατί αισθάνομαι άνετα και ήρεμα εδώ. Ο συγκάτοικος, ένας Νεοζηλανδός που αυτοπροσδιορίζεται ως kiwi, είναι ένας ευγενικός, διακριτικός άνθρωπος και ήταν αυτός που με ξενάγησε στο σπίτι όταν ήρθα να το δω. Ήταν ο μόνος που μου είπε να καθίσω και μου προσέφερε ένα τσάι. Έτσι με κέρδισε. Το σπίτι είναι ένα σπίτι, ο άνθρωπος και οι τρόποι του το κάνουν σπιτικό, ωστόσο. Στο σπίτι πλέον μπορώ και άνετα κάνω ό,τι θέλω. Μαγειρεύω, δοκιμάζω νέες συνταγές, πειραματίζομαι ακόμα με τα choclate chip cookies που κάποια στιγμή θα τα πετύχω, πλέκω, διαβάζω (αυτό τον καιρό την αυτοβιογραφία του Frankie Boyle που μου δάνεισε η Saigon), απολαμβάνω το Comedy Central στην τηλεόραση με συνδυασμό Friends, Two and a half men, Scrubs και South Park (και γελάω πάρα πολύ με όλα τους), ακούω μουσική. Και συνειδητοποιώ πώς έχω μπροστά μου πολλές ευκαιρίες να κάνω πολλά απ'όσα θέλω, μπορώ ακόμα να κυνηγήσω τα όνειρα μου, τα εμπόδια που έβαζα στον εαυτό μου είναι πια πίσω μου και πώς εννιά μήνες μετά τον ερχομό μου στο Λονδίνο χρειάστηκε να ξανακάνω μεν μερικά πράγματα από την αρχή, αλλά είμαι εδώ, έτοιμος για τα επόμενα επεισόδια, με την μηχανή μου στα χέρια μου, την South Bank μιάμιση ώρα από εδώ για επισκέψεις φόρτισης και το Skype εκεί, σταθερό και αχόρταγο.
Χριστούγεννα στο νέο σπίτι λοιπόν, παρέα με τον kiwi συγκάτοικο και με απόθεμα μπύρας, ψητών, σνακς και ταινίες. Καθόλου άσχημα. Χρόνια πολλά και καλά να περάσετε αυτές τις μέρες, όπως εσείς ορίζετε το "καλά".

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Επεισόδιο

Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, σεζόν 29, όσο κι η ηλικία μου, γραμμένο σ'έναν καναπέ που αισθάνομαι περισσότερο σπίτι μου κι από το σπίτι που μεγάλωσα. Γιατί σπίτι δεν είναι οι τοίχοι που σε βλέπανε να μεγαλώνεις αλλά οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που υποδέχονται εσένα, αυτό που είσαι κι όχι αυτό που ήσουν ή θα έπρεπε να γίνεις με το καλό και που εσύ τους βλέπεις σαν ανθρώπους σου, που τους νοιάζεσαι, τους ξέρεις, τους βλέπεις γι'αυτό που είναι και δεν μπλέκεις τις ταμπέλες. Έτσι, ένας καναπές μπορεί να είναι σπίτι σου επειδή ο άνθρωπος που σε καλεί σ'αυτόν και συζητάς μαζί του πάνω από ζεστές κούπες ή πιάτα γεμάτα σούπα, σε κάνει να τον νιώθεις σαν ένα σπίτι ολάκερο. Όλοι μεγαλώνουμε σε ένα σπίτι, σε μια οικογένεια αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα είναι και δικό μας σπίτι τελικά. Δεν απαξιώνω την οικογένεια, ίσα ίσα, αποθεώνω τον όρο θέτοντας ως απαραίτητη προϋπόθεση να μην ισχύει απόλυτα το κλισέ πως την οικογένειά σου δεν την διαλέγεις. Κι αν επιμείνει κανείς πως την βιολογική μας οικογένεια δεν την επιλέγουμε, τότε την Οικογένεια μας την διαλέγουμε και μπορεί να φαίνεται τόσο παράδοξη επιλογή όσο η επιλογή ενός καναπέ αντί για σπίτι. 
Επεισόδιο σημαντικό και κρίσιμο, το πρώτο της νέας σεζόν. Η τελευταία τελείωσε με πάταγο, φασαρία, κουρνιαχτό, κρύο και απογοήτευση. Ευτυχώς που δεν χρειάστηκε να περιμένω ένα καλοκαίρι ολόκληρο για το πρώτο επεισόδιο της επόμενης σεζόν: το τελευταίο έλαβε χώρα έξω από ένα σπίτι στην Σιάτιστα και το επόμενο, το πρώτο ξεκίνησε στο ίδιο μέρος, μερικές στιγμές μετά. Δεν είναι εκπληκτικό πως έρχεται μια στιγμή που τα συνειδητοποιείς όλα, ξεκαθαρίζουν τα πάντα γύρω σου και ξαφνικά έχεις απόλυτη επίγνωση της κατάστασης αλλά και των αποφάσεων που έχεις να πάρεις ή να πραγματοποιήσεις;
Η νέα σεζόν ξεκινά με τον κεντρικό ήρωα να έχει φάει τα μούτρα του (θυμίζοντας μια ευχή που του έδωσε η κολλητή του κάποτε), λίγο επειδή φταίει αυτός και λίγο επειδή τα πράγματα αλλάζουν δραματικά και μαζί τους κι οι άνθρωποι κι οι σχέσεις. Ο ήρωας/αντί-ήρωας είδε την ζωή του να έρχεται πάνω κάτω και τώρα πλέον πρέπει πάλι να την βάλει σε μια τάξη και να ορθοποδήσει. Κι όσο λυρικό και ποιητικό κι αν ακουστεί κάτι τέτοιο σε κάποιον, πιστέψτε με, δεν είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολο ή αστείο ή απολαυστικό να βλέπεις τα σχέδια σου να αλλάζουν τελείως, τις σχέσεις σου με ανθρώπους να μεταμορφώνονται τόσο που να απορείς αν η προηγούμενη κατάσταση ήταν αληθινή, να μένεις χωρίς σπίτι, με τις δουλειές που πέρασες μήνες να αποκτήσεις να ταλαντεύονται και να κινδυνεύεις να τις χάσεις, να αναγκάζεσαι να εξαρτηθείς από ανθρώπους που δεν θέλεις και να τρέχεις και να μην φτάνεις για να κάνεις δουλειές που δεν περίμενες, τουλάχιστον όχι να τις κάνεις τώρα, υπό αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις προϋποθέσεις. 
Ψάχνω σπίτι λοιπόν, στο Λονδίνο. Από το προηγούμενο αναγκάζομαι να φύγω, χωρίς χρονικό περιθώριο για ψάξιμο και χωρίς συζητήσεις. Ψάχνω ένα δωμάτιο σ'ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, το συντομότερο δυνατό, με ένα λογικό προς χαμηλό ενοίκιο. Από περιοχές δεν έχω κάποια ιδιαίτερη προτίμηση, αν και θα προτιμούσα να είμαι σχετικά κοντά στην πόλη όπου είναι και οι περισσότερες δουλειές μου. Αν έχετε κάποια πληροφορία, πείτε μου μια κουβέντα,ε;
Επεισόδιο δεν-ξέρω-κι-εγώ-πόσο, γραμμένο σ'έναν καναπέ, αφού έχουμε δει το Midnight in Paris με την Saigon, όλο σχόλια και γέλια για το περιεχόμενο και τις αναφορές του, πράγματα αγαπημένα κι απ'τους δυό μας. Επεισόδιο γραμμένο δίπλα στην Οικογένεια μου και το σπίτι μου. Και δεν είναι το πρώτο που είναι γραμμένο έτσι και δεν θα είναι και το τελευταίο. Έτσι, αν και η σεζόν που ξεκίνησε μόλις, ξεκίνησε με πάταγο, ξέρω πως όλα θα πάνε καλά τελικά και όλα θα είναι καλύτερα κι από πριν. Και πως σε λίγο καιρό, πάλι θα τα συζητάμε πάνω από κούπες τσάι, σούπες και scones with cream and jam ή CCC.

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Μέρα πρώτη: άφιξη, ετοιμασίες και η Lola

Αν μου έλεγες πριν από ένα χρόνο ότι κάποια στιγμή θα ήμουν Σιάτιστα και θα δούλευα με ένα διεθνές crew για τα γυρίσματα ενός fantasy thriller με πρωταγωνιστές τον Βαγγέλη Μουρίκη, την Έφη Παπαθεοδώρου, τον B.D. Foxmoor και την Sadazhinia, όχι απλά δεν θα σε πίστευα, αλλά μπορεί και να σε έβριζα.
Σήμερα απλά απολαμβάνω την παράνοια και το απροσδόκητο της ζωής μου τους τελευταίους μήνες. Αγουροξυπνημένος, άυπνος, κουρασμένος, με χίλια δυο πράγματα να γκρινιάζω αλλά ταυτόχρονα και με την ικανοποίηση πως ζω κάτι διαφορετικό, για ένα project που μου αρέσει όσο λίγα και πιστεύω σ’αυτό. Όσα στραβά κι ας συμβαίνουν (και φυσικά και συμβαίνουν όταν κάνεις κάτι για πρώτη φορά) τελικά, το σημαντικό είναι πως κάθε φορά που στραβώνω με κάτι, αμέσως ακολουθεί η σκέψη πως ξέρω για ποιό λόγο το κάνω όλο αυτό. Κι όσο ο λόγος είναι μεγαλύτερος απο την «ταλαιπωρία», είμαι σε καλό δρόμο νομίζω.
Η μέρα ξεκίνησε... αργά χτες βράδυ, μετά ακολούθησε ένα τρίωρο οδήγησης (καιρό είχα να οδηγήσω τόσο και μου είχε λείψει),  κατάφερα να χαθώ δύο φορές (την μία μέσα στην Κοζάνη και την άλλη στην Σιάτιστα), περίμενα να ξεμπλέξουμε με τα δωμάτια, πήγα για φαγητό (ο χώρος που κανονίσαμε για γεύματα είναι ο το συσσίτιο της τοπικής ενορίας!), δουλειές, δουλειές, δουλειές, μετά ακολούθησε μια μυστήρια κατάσταση που γύρω γύρω είχε πανικό και στην μέση κάτι άλλο, επίσκεψη στο σκηνικό, φαγητό, παραλαβή συνεργάτη (και συγκατοίκου για 25 μέρες) απο Κοζάνη και μετά ξενοδοχείο για ανακεφαλαίωση, meetings, σχεδιασμούς, ξεκούραση και ποστ. Τώρα κανονικά θα έλεγα πως έτσι πιστεύω πως θα είναι οι επόμενες μέρες μου, αλλά δεν ξέρω, δεν με νοιάζει, δεν μπορώ να ξέρω, δεν σχεδιάζω, ας έρθουν με το καλό και θα βρω έναν τρόπο να τις απολαύσω και να είμαι όσο καλύτερος γίνεται.
Μουσική της ημέρας το Lola Rennt OST που μου έδωσε η Saigon, με την οποία είδα και την πανέμορφη ταινία τις προάλλες. Και η οποία Saigon είναι εκπληκτική στο να ανέχεται την γκρίνια μου.

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Ένας χειμώνας και μια σταλιά Monet

Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσω να λέω πως η ζωή μου είναι περίεργη. Μάλλον κάποιο κατάλοιπο του προηγούμενου εαυτού μου θα είναι. Θα ήταν αξιοσημείωτο οτι η ζωή μου είναι περίεργη μόνο αν περίμενα η ζωή μου να είναι προβλέψιμη και βαρετή. Οι προσδοκίες που είχα μέχρι τώρα απο μένα και την ζωή μου είναι που με κάνουν να σχολιάζω πως είναι και πως πάει. Και να μιλάω και να γράφω προφανώς γι’αυτή.
Επτά μήνες πριν έφυγα για το Λονδίνο με όνειρα, σχέδια, απαιτήσεις, προσδοκίες, σμασμωδικές αποφάσεις για το μέλλον μου βασισμένος σε επιπόλαιες σκέψεις και  με ένα λάθος σκεπτικό για την προσωπική μου ζωή. Τρεις μήνες μετά την άφιξη μου στο Λονδίνο, ελάχιστα απο τα σχέδια μου είχαν πετύχει. Επτά μήνες μετά την άφιξη μου στο Λονδίνο πια, είμαι πολύ καλύτερα απ’οτι ποτέ περίμενα, πιο ευτυχισμένος απο ποτέ, με πιο καθαρό μυαλό, με ενδιαφέρουσες δουλειές και πολλά project να τρέχουν. Και τώρα είμαι πάλι στην Ελλάδα, ως επαγγελματίας αυτή την φορά για κάποιο διάστημα, παραγωγός κι υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων για την κινηματογραφική ταινία «ΟΧειμώνας», του Λαρισαίου σκηνοθέτη και φίλου Κωνσταντίνου Κουτσολιώτα, ένα project που εδώ και χρόνια το βλέπω να εξελίσσεται και τώρα έχω την τύχη και την ευκαιρία να μπορώ να δουλέψω σ’αυτό και να βοηθήσω όσο μπορώ. Τα γυρίσματα ξεκινάνε σε λίγες μέρες στην Σιάτιστα και κατά την διάρκεια τους θα έχω την ευκαιρία να μάθω τόσα καινούργια πράγματα που θα είναι σαν να κάνω επιπλέον σπουδές, αυτή την φορά στο πεδίο δράσης κι όχι θεωρητικά. Θα έχω την ευκαιρία να δω και να συμμετέχω στην λειτουργία ενός κινηματογραφικού συνεργείου και μιας κινηματογραφικής παραγωγής γενικά, ενώ θα έχω και την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους των οποίων την δουλειά σέβομαι ιδιαίτερα. Η αλληλεπίδραση με καλλιτέχνες, η ευκαιρία να βιώνω έργα Τέχνης σε αποκλειστικότητα και πριν το κοινό και η δυνατότητα να βλέπω καλλιτέχνες να δουλεύουν κατά την δημιουργική διαδικασία είναι μερικοί απο τους λόγους που αγαπώ τόσο πολύ να είμαι ένας επαγγελματίας στον χώρο της Τέχνης. Δεν ορίζω τον εαυτό μου σαν Φωτογράφο απλώς, δεν θέλω να είμαι ένας καλλιτέχνης ή επαγγελματίας μιάς μορφής Τέχνης μόνο, θέλω και είμαι τυχερός που μπορώ να ασχολούμαι με την Τέχνη γενικά, με την Ιστορία της, τον Κινηματογράφο τώρα, την Θεωρία και οτιδήποτε έχει σχέση με την Τέχνη και τους ανθρώπους της. 

Την ζωή μου την ευχαριστώ και την απολαμβάνω. Κι ευχαριστώ κι αυτή την δύναμη που μου θυμίζει με τον τρόπο της τον εαυτό μου, μου θυμίζει τα όνειρα και τις ικανότητες μου. Αυτή την φορά αυτή η δύναμη είχε την καλύτερη δυνατή μορφή, ως Saigon, στο Λονδίνο, όπου υπήρξε ιδανική «μαθήτρια» ή, καλύτερα, ακροάτρια, της πολυλογίας μου για πίνακες, καλλιτέχνες, trivia και καλλιτεχνικά ρεύματα, κυρίως του αγαπημένου μας Ιμπρεσσιονισμού. Να ξέρει άραγε πόσο την ευχαριστώ;

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

Vivian Maier στο German Gymnasium

H Vivian Maier είναι η κυρία στην φωτογραφία. Γεννήθηκε το 1926, εργάστηκε ως νταντά, πέθανε το 2009, άγνωστη, ασήμαντη και τώρα αποτελεί την μεγαλύτερη φωτογραφική ανακάλυψη των τελευταίων χρόνων! Όταν την διώξανε απο ένα απο τα σπίτια στα οποία έμενε επειδή δεν είχε να πληρώσει το ενοίκιο, άφησε πίσω της μερικές χιλιάδες ρολά φιλμ, άλλα εμφανισμένα κι άλλα όχι, τα οποία όταν τα εμφάνισε ο επόμενος ιδιοκτήτης του σπιτιού είδε κάποιες αρκετά καλές φωτογραφίες. Συμβουλεύτηκε κάποιους ειδικούς και, για να συντομεύω, πλέον έχουμε μπροστά μας την μεγαλύτερη ανακάλυψη στην Φωτογραφία τα τελευταία χρόνια, μια εξαιρετικά ταλαντούχα και παραγωγική φωτογράφο δρόμου, με ένα έργο που όσο το ανακαλύπτουμε τόσο μας εντυπωσιάζει! Το λυπηρό ωστόσο είναι πως όταν ανακαλύφθηκε το έργο της, την ψάξανε αλλά δεν την προλάβανε ζωντανή. Έτσι, "έφυγε" χωρίς να ξέρει πως η δουλειά της ανακαλύφθηκε και αναγνωρίζεται.
Μια απο τις πρώτες τις εκθέσεις είχα την χαρά και την τύχη να επισκεφτώ πριν απο λίγες μέρες στο Λονδίνο, στα πλαίσια του London Street Photography Festival, στην καταπληκτική αίθουσα του German Gymnasium στο King's Cross. Η έκθεση, υπέροχα στημένη σε μια φανταστική αίθουσα  σε μια ακόμα καλύτερη περιοχή, είχε δείγμα της, ασπρόμαυρης κυρίως, δουλειάς της που καλύπτει τις δεκαετίας του '50 μέχρι και του '80 αλλά βλέπουμε και έγχρωμες φωτογραφίες της κι ένα βιντεάκι τραβηγμένο σε μηχανή 8mm. Πολλοί θα πούν οτι η δουλειά της θυμίζει άλλους μεγάλους φωτογράφους δρόμου του 20ου αιώνα και δε θα έχουν άδικο, δεν είναι φυσικά κακό το να έχει επηρεαστεί κανείς, αλλά σίγουρα βλέπουμε και αυθεντική, δικιά της δουλειά, με μια ιδιαίτερη ματιά στους ανθρώπους της πόληςκαι της σκηνές της αστικής ζωής στην Αμερική, σε μια εποχή που όσο απομακρύνεται, τόσο πιο ρομαντική φαίνεται. Η έκθεση, η μόνη με εισιτήριο απο όλες στο LSPF, είχε αρκετό κόσμο όταν πήγα και συνοδευότανε απο έναν μικρό οδηγό του φεστιβάλ με εξώφυλλο ένα αυτοπορτρέτο της (απο τα αρκετά) και τέλειες καρτ ποστάλ με φωτογραφίες της με άψογο ασπρόμαυρο τύπωμα. Η έκθεση τελείωσε πριν λίγες μέρες, αλλά μπορείτε να δείτε την επόμενη της αν είστε Λονδίνο, στο Brixton.
Μέρος της έκθεσης ήταν και μια μικρή γυάλινη προθήκη, φόρο τιμής στον άνθρωπο Vivian. Στις φωτογραφίες της αλλα και απο αφηγήσεις ανθρώπων που την ξέρανε, μαθαίνουμε πως πάντα κυκλοφορούσε με μια κάμερα όταν έβγαινε έξω και φορούσε καπέλα σαν αυτό στην φωτογραφία, οπότε σ'αυτή την προθήκη βλέπουμε μερικά καπέλα της και μερικά ρολά φιλμ σαν αυτά που χρησιμοποιούσε, αυτά που είχε τα λεφτά να αγοράσει αλλά όχι να εκτυπώσει. Κάποιοι λένε οτι δεν έδειχνε την δουλειά της σε κανέναν, κανείς σχεδόν δεν ήξερε πόσο καλή ή κακή ήτανε. Και όλο αυτό τον καιρό έκρυβε έναν θησαυρό στα φιλμ της. Φεύγοντας απο την έκθεση δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ που η δουλειά της ανακαλύφθηκε και πλέον παίρνει σιγά σιγά την αναγνώριση που της αξίζει ή να λυοηθώ που σαν καλλιτέχνης δεν είδε την εντύπωση που προκαλεί η δουλειά της, δεν έλαβε το χειροκρότημα που της πρέπει, δεν ένιωσε την δικαίωση όλων αυτών των χρόνων. Η δεύτερη σκέψη μου μετά ήταν μια απορία, πόσα άλλα ταλέντα κρύβονται ακόμα και κρύβουν την καταπληκτική τους καλλιτεχνική δουλειά σε όλο τον κόσμο, πόσα ταλέντα δεν μπορούν να δείξουν τι μπορούν να κάνουν ή τι έχουν κάνει ως τώρα και πόσο πιο "φτωχοί" είμαστε όλοι μας που δεν βλέπουμε αυτή την κρυμμένη, χαμένη ομορφιά που υπάρχει.

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

"Don't fuck with us, we're fabulous"


Ένα απο τα πιο αγαπημένα μου ποστ σ'αυτο το blog, ειναι αυτό, για τις "Κούκλες", για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατι το απόλαυσα αλλα και γιατι πήρα "συγχαρητήρια" γι'αυτο απο ανθρώπους που εκτιμώ και μετράει η γνώμη τους. ΟΚ, κι επειδή μ'αρέσει να γράφω για κάτι τέτοια ψιλοπροκλητικά θέματα, για ρατσισμούς και τέτοια. Μ'έχουν πάρει και για gay τρεις με τεσσερις φορες στο παρελθόν και μ'αρέσει να παίζω μ'αυτη την ιστορία ρε παιδί μου. Γι'αυτούς τους λόγους λοιπόν αλλα και ως φωτογράφος, δεν θα μπορούσα να μην πάω στο London Pride που εγινε το σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Δεν είχα ξαναπάει ποτε στην ζωη μου και το θέαμα αλλα και ολη η φιλοσοφια της ημέρας απλα με εντυπωσίασαν!
Σημαντικο μέρος του London Pride ειναι η παρέλαση φυσικά, η οποία έγινε στο κέντρο του Λονδίνου, στην Trafalgar Square και το Whitehall, όπου ήμουν κι εγώ με την μηχανή μου. Πέρα απο τα εντυπωσιακά κοστούμια και τα φτερά, το κομμάτι της παρέλασης που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν το διαφορετικό: πέρα απο νέους και νέες με εντυπωσιακά κορμιά, στην παρέλαση υπήρχαν γκρουπ που ζητούσανε την νομιμοποίηση των γάμων των ομοφυλοφίλων στην Πολωνία, γκρουπάκια που προκαλούσανε τις νόρμες που θέλουνε μάτσο κάποιες ομάδες ανθρώπων όπως οι καθηγητές πολεμικών τεχνών ή εθνοτικές ομάδες όπως οι Σκωτσέζοι, tsansexual που κυκλοφορούσανε άνετα με εκτεθειμένες τις ουλές απο τις επεμβάσεις αλλαγης φύλου (είμαι σιγουρος πως κάποιοι θα υποθέσουν οτι τις επεδείκνυαν τις ουλές τους αλλα όχι, είναι κομμάτι του κορμιού τους όπως κάθε άλλο), οροθετικοί και φίλοι οροθετικών, φίλοι ομοφυλόφιλων που διαμαρτυρότανε για την ομοφοβία, καθηγητές και δάσκαλοι που υποστηρίζανε το δικαίωμα σε μια εκπαίδευση ανοικτή σε όλες τις σεξουαλικές ταυτότητες σε όλες τις βαθμίδες της, ομοφυλόφιλοι με κινητικά προβλήματα οι οποίοι θέλανε κι αυτοί να δείξουν οτι ειναι περήφανοι γι'αυτό που είναι, γονεις με τα παιδιά τους που θέλανε τα παιδιά τους να μεγαλώσουν εχοντας την επιλογή να διαλέξουν την σεξουαλική τους προτίμηση ή να μην φοβούνται να δείξουν αυτή που έχουν, ηλικιωμένοι με παράσημα που θέλανε να δείξουν πως οι προτιμήσεις τους ερωτικά δεν τους εμπόδισαν να κάνουν πράγματα άξια να τους χαρίσουν παράσημα και άλλοι πολλοί.
Τελικά, ένα απο τα μηνύματα της ημέρας ήταν πως η κανονικότητα, ειδικά όπως στον έρωτα (σαρκικό και μη), είναι ένας μύθος που αποκλείει τον κόσμο απο την δυνατότητα να δούνε την πολυχρωμία ανθρώπων και ψυχών εκεί έξω. Κι αν η σεξουαλικότητα είναι ένα μόνο θέμα που διαφοροποιεί ανθρώπους, σκεφτείται τι όμορφο, πολύχρωμο μωσαικό ανθρώπων υπάρχει εκεί έξω μόλις συνειδητοποιήσουμε οτι το απόλυτο κοινό που έχουμε είναι η ιδιαιτερότητα μας. 

Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011

Ολική ανακαίνιση

Ανακαίνιση. Ολική, απο τα πατώματα μέχρι την οροφή, μπορεί να χρειαστεί να γκρεμίσω και κανέναν τοίχο για να ανοιξω κανένα παράθυρο να μπει φως να διαλύσει την μαυρίλα. Δεν χρειάζεται να γίνει βιαστικά, αλλά θα γίνει. Αυτά τα πράγματα δεν τα αποφασίζεις πάντα μόνος σου (ακόμα κι αν θα έπρεπε να συμμετέχεις σε τέτοιες αποφάσεις βέβαια) αλλά τελικά τα κάνεις μόνος σου. Για να είμαι ειλικρινής δεν θα το κάνω και τελειως μόνος μου, έχω την Saigon που ξέρει τι κάνει, το καλύτερο της κόλπο δε είναι που με κάνει να λέω μόνος μου αυτά που πρέπει να συνειδητοποιήσω και να ακούσω, όπως το γιατι έπρεπε να κανω αυτή την ανακαίνιση και με τι ρυθμό. Δεν ξέρω πως το κάνει, αυτή ξέρει, αυτή είναι και γι'αυτό την αγαπώ. 
Όπως και να έχει, τέτοια ανακαίνιση δεν έχω ξανακάνει, το σωστό να λέγεται. Και τέτοιο πόνο επίσης πιστεύω δεν έχω ξανανιώσει. Πόνο γιατί πρέπει να την κάνω αυτή την ανακαίνιση και γιατι ανακαλύπτω οτι τα υλικά που είχα πριν δεν ήταν οτι καλύτερο και σίγουρα δεν ηταν αυτό που νόμιζα, κάτι που μόνο τώρα καταλαβαίνω. Αλλά πάντα σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις σκέφτομαι (ή τουλάχιστον χρειάζομαι να το σκέφτομαι αυτό) τι ωραίο θα είναι αυτό που θα φτιάξω μετά, πόσο όμορφο θα το κάνω, με την εμπειρία του προηγούμενου και την ελπίδα για το επόμενο. 
Αυτές οι καταστάσεις έχουν τα καλά τους αλλά έχουν και τα πολύ κακά τους. Έχουν και τις στιγμές που όλα φαίνονται πιθανά και τις στιγμές που όλα μοιάζουν να βυθίζονται, κι εσύ μαζί τους και δεν ξέρεις απο που να πιαστείς, τι βάθος έχει αυτός ο γκρεμός που έπεσες, ποτε θα ξανανέβεις, αν θα ξανανέβεις, τι θα βρεις εκεί αν ξανανέβεις...
Όπως και να έχει, τώρα είναι καιρός για χτίσιμο, για ανακαίνιση. Θα είναι διαδικασία, μια πορεία που θα πάρει τον καιρό της αλλά που ξεκινάει, όπως ολες οι πορείες, με ένα βήμα. Ένα βήμα που έγινε ήδη, ευτυχώς και σιγά σιγά θα έρθει και το δεύτερο. Στην ώρα του. 

Παρασκευή 29 Απριλίου 2011


Gatwick, Woolwich, southeastern, dial arch, Sainsbury's, Tate modern, Ai Weiwei, Pollock, Sander, Struth, Mone, Deutsche Borse Photography Prize, Bloomsbury, Seven Dials, Starbucks, Nero, Canary Wharf, Fossil, Aircraft Circus, cheesecake, πιπερομανιταρόπιτα, τσάι, long exposure, photos, London Bridge, Horniman, Greenwich, Old Royal Naval College, DLR, Shadwell, Canon Street, St Paul Cathedral, Millenium bridge, national insurance, gumtree, royal wedding, kensington gardens,  cv... 
Και ξεχνάω άλλα τόσα.
Η ζωή δεν είναι μια γραμμική εξέλιξη, μια ιστορία με συγκεκριμένη αρχή, μέση, δομή και συνέχεια. Η ζωή είναι όπως την βιώνουμε, ένα συνοθύλευμα εμπειριών που τις θυμόμαστε και τις βιώνουμε σύμφωνα με τα συναισθήματα μας κι όχι με το πόση ώρα πέρασαμε μαζί τους. Έτσι κι εγώ, αυτές τις μέρες, πάνω απο σαράντα πια, έχω χίλιες δυο σκέψεις στο μυαλό μου, δεν μαζεύονται σε post, δεν μπορώ καλά καλά να τις χωρέσω στο μυαλό μου, να τις χωνέψω, να τις συνειδητοποιήσω. Αλλά ξέρω οτι είναι εκεί, στο μυαλό μου, με την θέση και το μέγεθος τους, χωρίς να έχω ιδέα τι θα κάνω μ'αυτές αλλά με μια τρελή ιδέα να τις συλλέξω. Δεν είναι όλα τέλεια βέβαια, δεν είναι όλες οι αναμνήσεις εδώ γλυκιές και πολύτιμες. Αλλά τι στη ζωή είναι ένα μόνο πράγμα, τι έχει μια πλευρά μόνο; 

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

London baby: I'm here!



Αυτό είναι το πρώτο ποστ μου απο το Λονδίνο. Έφτασα χτες με μα υπέροχη πτήση, με καλό καιρό, ένα πολύ καλό βιβλίο να με συνοδεύει και χίλιες σκέψεις στο μυαλό μου ταυτοχρονα. Ήρθα στο Λονδίνο ως ένα πείραμα, μια δοκιμή, να δω αν μπορώ να κάνω κάτι επαγγελματικά ή και ακαδημαϊκά, καιρό τώρα στέλνω βιογραφικά παντού κι ετοιμάζω τις αιτήσεις μου για βρετανικά πανεπιστήμια. Οπότε είμαι εδώ για interviews και job hunting. 
Φυσικά, δεν έχω ιδέα τι θα γίνει, αλλά έχω ακόμα καιρό να δω και να συνειδητοποιήσω πως είμαι εδώ πια. Εδώ, παρέα με χίλιες σκέψεις κι ένα εκατομμύριο όνειρα, παρέα με ένα πανέμορφο πράσινο πλεκτό κασκώλ δημιουργία και δώρο της Saigon και την συμβουλή της στο μυαλό μου συνέχεια: "όλα να τα κάνεις, όλα να τα δεις".

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

London baby: the sequel (Epilogue)

Φυσικά, ποτέ δεν είναι ευχάριστο να τελειώνουν οι διακοπές σου. Για μένα, ειδικά αν αυτές οι διακοπές είναι στο Λονδίνο κιόλας! Αλλά ήρθε κι αυτή η μέρα. Τελευταία μέρα πάλι στα Harrod's στα οποία γινότανε απλά σκοτωμός απο τον κόσμο, είχαν ξεκινήσει κάτι εκπτώσεις και ήταν σαν λαϊκό προσκύνημα μέσα στο κατάστημα. Αυτή την φορά όμως μπόρεσα να το δω όλο σχεδόν, όλους τους ορόφους. Κάποια στιγμή εντοπίσαμε κι ένα μέρος για καφέ με το κολασμένο όνομα Chocolate Bar. Και είναι απο εκείνα τα μέρη που δεν θέλεις να φας ή να πιεις κάτι, αλλά απλά θέλεις να κάνεις ένα ντουζάκι σε σοκολάτα, ένα λούσιμο με κουβερτούρα, μια μάσκα σώματος με τρούφες, γαργάρες με ρόφημα σοκολάτα και μετά ένα τρίωρο μπάνιο με τρία είδη σοκολάτας. Ταυτόχρονα. Πανάκριβο μεν, αλλά ο,τι πιο σοκολατένιο έχω δει και ζήσει στην ζωή μου και με τέλεια σοκολάτα, όχι την κοροϊδία που πουλάνε μερικά καφέ στην Ελλάδα. Τέλος πάντων, έκανα την καρδιά μου πέτρα κι έφυγα και με συνοπτικές διαδικασίες που θα παραλείψω να περιγράψω έφυγα για το αεροδρόμιο Gatwick. Μετά το γρήγορο check in, είχα στην διάθεση μου ένα απλά τεράστιο και τέλειο χώρο με καφέ, σούπερ μάρκετ και άλλα καταστήματα μέχρι να περιμένω την επιβίβαση! Φανταστικός ο χώρος, σε βοηθάει λίγο να ξεπεράσεις το σοκ οτι φεύγεις, έχεις και την ευκαιρία να πάρεις μια απο αυτές τις τεράστιες Cadburry να πνίξεις τον πόνο σου και να περιμένεις.
Tέλεια η πτήση της επιστροφής, δίπλα μου είχα μια αγγλίδα μητέρα με την 5χρονη κόρη της, πολλοί διακριτικοί άνθρωποι, μόλις απογειωθήκαμε κοιμηθήκανε αγκαλιά, τόσο εξοικειωμένοι με τις πτήσεις. Τα υπόλοιπα δυστυχώς ήταν τυπικά. Άφιξη, αναμονή για λεωφορείο για ΟΣΕ, προαστιακός για Λάρισα και ξεκούραση μέχρι το επόμενο πρωί που επέστρεψα στην μονάδα για μια μαγευτική αλλαγή χρόνου στην σκοπιά (αλλά με καλή παρέα ενός φάνταρου) και μια Πρωτοχρονιά εντός στρατοπέδου. Δεν γκρινιάζω, ακόμα ήμουν σε ρυθμούς Λονδίνου και στο κάτω κάτω, κι αυτό μια εμπειρία ήταν. 
Αυτό είναι το γαμάτο με το Λονδίνο, για μένα τουλάχιστον. Οτι φεύγοντας απο εκεί, "είμαι" ακόμα εκεί για λίγες μέρες, το μυαλό μου ακόμα είναι στους χάρτες του μετρό ή του DLR, στην ευγένεια του κόσμου και το επιβλητικό αρχιτεκτονικό περιβάλλον. Όπως και να'χει, το Λονδίνο το'χω μέσα στην καρδιά μου, θα μου μείνει φυσικά αξέχαστο αυτό το ταξίδι ως στρατιώτης τυπικά στο Λονδίνο αλλά το μυαλό μου είναι πως θα κάνω κι άλλα, περισσότερα και μεγαλύτερα πράγματα εκεί. Ποιός ξέρει, ίσως τα σχέδια μου να περιλαμβάνουν το Λονδίνο για κάποιο διάστημα. θα δείξει...
Για κλείσιμο μερικές φωτογραφίες απο πράγματα που μου αρέσανε πολύ αλλά δεν έβαλα 
 σε προηγούμενα ποστ. Μακάρι να τα δείτε κι εσείς απο κοντά σύντομα!
 Ένα υπαίθριο γλυπτό έργο του Peter Burke, κοντά στο συγκρότημα που έμενα.
 Η διακόσμηση με εξύφυλλα δίσκων στο GBK του Ο2. Όλο το μαγαζί έτσι ήταν!
 Η τεράστια γόβα που μου έκανε εντύπωση κάθε φορά που περνούσαμε απο εκεί! Ουσιαστικά είναι η μαρκίζα για το πολύ πετυχημένο μιούζικαλ Priscilla
 Δεν μπορώ να θυμηθώ ποιο κτίριο είναι, αλλά είναι πανέμορφο!
 Το HMS Victory, δίπλα απο το άγαλμα του Νέλσον στην Trafalgar Square. Είναι αρκετά μεγάλο και σίγουρα ο τρόπος παρουσίασης είναι τέλεια ιδέα!
 Τελικά είναι ένα άγαλμα προς τιμήν του Oscar Wilde, απο την Maggi Hambling
Ένα απλό στενό, απο τα πολλά του Λονδίνου. Δεν είναι κάποιο σημαντικό, δεν έγινε κάτι αξιομνημόνευτο εκεί. Αλλά σίγουρα μου θυμίζει αυτή την ατμόσφαιρα, την διάθεση που μου αφήνει αυτή η πόλη.

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

London baby: the sequel (3)


Οι μέρες περνάνε (δεν είναι επιλογή μου, πιστέψτε με) και παθαίνω αυτό το "όσο και να δω υπάρχουν τρεις φορές άλλα τόσα να δω" αλλά μου περνάει γρήγορα. Οι επόμενες μέρες αφιερώνονται στο κέντρο της πόλης, το City όπως το λένε, αλλά και σε μια έντονη προσπάθεια να ξεπερνάω το σοκ του Λονδίνου αυτές τις μέρες! 
Πάντα πίστευα πως δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίσεις πραγματικά μια πόλη, ούτε καν αυτή στην οποία μένεις χρόνια. Αλλά όσο γυρνάς μια πόλη, τόσο περισσότερο την μαθαίνεις, παίρνεις εικόνες, μυρωδιές, εμπειρίες απο αυτήν. Στο Λονδίνο λοιπόν πίστευα πως το κέντρο είναι ένα υπέροχο μέρος για να μάθω κάπως την πόλη, να την γνωρίσω με τα όλα της, όχι αυτά που θέλουν τα ταξιδιωτικά πρακτορεία να δω. Ξεκινήσαμε λοιπόν απο το Picadilly Circus και την Regent Street, ένα μέρος που στ'αλήθεια με άφησε με το στόμα ορθάνοιχτο! Δεν ήξερα απο που να ξεκινήσω να προσπαθήσω να νιώσω όλο αυτό το θέαμα: απο τις ορδές του κόσμου, την πολύ ωραία χριστουγεννιάτικη διακόσμηση (αν και με χάλασε λίγο η διαφήμιση), τα καταστήματα, την απίστευτη κίνηση;;; Οφείλω να ομολογήσω πως όσο και να προσπάθησα να μην φανώ πολύ τουρίστας, δεν κατάφερα και πολλά. Η Regent Str. είναι ο παράδεισος του καταναλωτή, με άπειρα μαγαζιά, μια έντονη λονδρέζικη αίσθηση αλλά και μια μεγάλη ποικιλία σε ανθρώπους και γλώσσες (πρέπει να άκουσα πάνω απο 20 διαφορετικές γλώσσες σε μια βόλτα και μόνο, ανάμεσα τους και ελληνικά). Ανάμεσα σε όλα αυτά τα μαγαζιά ήταν και το National Geographic, με μεγάλη ποικιλία απο βιβλία, φωτογραφίες αλλά και ρουχισμό για όσους σκέφτονται να πάνε απο την έρημο μέχρι τους Πόλους! Μάλιστα είχε και έναν θάλαμο για να δοκιμάσει κανείς τον πολικό εξοπλισμό σε πραγματικές πολικές θερμοκρασίες (=κωλόκρυο).
Το κρύο στο Λονδίνο δεν ήταν τόσο κακό όσο μέσα σ'αυτούς τους θαλάμους, αλλά ήταν καμπόσο. Οπότε, απο την μία το κρύο, απο την άλλη η κούραση της βόλτας, απο την άλλη η πείνα, η μόνη λύση είναι ένα cafe! Και φέτος, αυτό το cafe ήταν Η αποκάλυψη του ταξιδιού και ακούει στο μαγικό, τρυφερό, ζεστό όνομα Patisserie Vallerie! Είναι μια αλυσίδα καταστημάτων όπου μπορείς να βρεις καφέ, ζεστά και κρύα πιάτα αλλά και γλυκά απ'αυτά που θα σε κάνουν να σφουγγαρίζεις το πάτωμα απο τα σάλια που θα σου τρέχουν (αυτό κάνω και τώρα που τα θυμάμαι!). Ήταν ένας πραγματικός παράδεισος, μου λείπει αυτό το μαγαζί, εμείς πηγαίναμε σ'αυτό στην Trafalgar, απέναντι απο την pub Porcupine, με κέρδισε απο την πρώτη στιγμή και θα συνεχίσω να είμαι μεγάλος θαυμαστής. Τεράστιες κούπες, φανταστική τοματόσουπα, ονειρικά κρουασάν βουτύρου και grilled croissants, τέλειες σαλάτες, διακόσμηση με αφίσες του Lautrec, αέρα άλλης δεκαετίας στην διακόσμηση και τις στολές των παιδιών που δουλεύουν εκεί. Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες γι'αυτό το μαγαζί, δεν έβγαλα καν σοβαρές φωτογραφίες εκεί επειδή απλά το απολάμβανα!
Μετά τα αρκετά και απολαυστικά διαλείμματα στα Patisserie Vallerie, η βόλτα συνεχίστηκε, περάσαμε απο φανταστικά θέατρα με πολλές παραστάσεις - υπερπαραγωγές (σε μια ο Hoff είναι ο Κάπτεν Κουκ...), την γραφική Chinatown την οποία και δυστυχώς δεν πήγαμε να δούμε αλλά και το λατρεμένο μου Soho. Μετά την βόλτα και στην Carnaby Street και την μοναδική της χριστουγεννιάτικη διακόσμηση της με τον Άγιο Βασίλη ως αστροναύτη, ήρθε η ώρα για φαγητό. Και αυτή την φορά είχαμε κανονίσει που θα πηγαίναμε: στο humus bros για χούμους! Δεν είχα δοκιμάσει ξανά και περίμενα να δω πως είναι αλλά το μαγαζί με κέρδισε κυριολεκτικά απο την ταμπέλα: το slogan του μαγαζιού είναι "give peas a chance" και μόλις το διάβασα λύθηκα στα γέλια! Είδα μετά πόσο ζεστό είναι το μαγαζί, πόσο εξυπηρετικοί και χαμογελαστοί οι υπάλληλοι και το λάτρεψα! Δοκίμασα την ασφαλή λύση του humus με κοτόπουλο κι διάφορες σως και μας έφερε ως κέρασμα φαλάφελ και τσάι μέντα για το τέλος! Η γεύση του χούμους, όλος αυτός ο συνδυασμός με την σάλτσα και την πίτα και το κρέας και το χούμους ήταν απλά μοναδικός!

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

London baby: the sequel! (2)


Πολύ κρύο είπαμε στο Λονδίνο, εγώ πετάω στα σύννεφα και κοιτάω απο το παράθυρο στο τρένο. Το περυσινό μάθημα το έμαθα καλά και η μηχανή είναι πάντα πάνω μου, φωτογραφίζω ελάχιστα όμως, πιο πολύ θέλω να ζήσω την στιγμή, να μου μείνει στο μυαλό κι όχι στον αισθητήρα. Μια ώρα και κάτι ψιλά μετά, φτάνω στον προορισμό μου, το Woolwich Arsenal, μια περιοχή του Λονδίνου νοτιοανατολικά, κοντά στο Greenwich και δίπλα στον Τάμεση. Το σπίτι που θα μείνω είναι σε ένα κτίριο που κάποτε ήταν βασιλικό εργοστάσιο κανονιών και πυρομαχικών κι έχει ένα πολύ industrial και ιδιαίτερο στυλ που συνδυάζεται με πέτρα και αψιδωτά παράθυρα, ένας συνδυασμός που γουστάρω τρελά! Απ'οτι ξέρω, δεν γνωρίζουν πολλοί την περιοχή, αλλά δεν με πειράζει καθόλου. 
Εδώ να ευχαριστήσω και δημόσια την εταιρεία κινητής τηλεφωνίας μου η οποία μου έσπασε τα @@ όταν προσπάθησα να βάλω χρόνο ομιλίας και δεν αναγνώριζε (!!) το voucher που είχα αγοράσει απο κατάστημα της στην περιοχή. Ευχαριστώ για την ταλαιπωρία!
Πρώτη μέρα στο Λονδίνο, εννοείται πως δεν θα καθόμουν μέσα, αποφασίσαμε να πάμε, λόγω του προχωρημένου της, ώρας στο O2. Το οποίο Ο2 είναι ένα φαινόμενο! Είναι ένα τιτανοτεράστιο συγκρότημα ψυχαγωγίας, με πολλά καφέ, bars, pubs, κινηματογράφους, καταπληκτικό design εξωτερικά όπου θυμίζει ένα τεράστιο θόλο. Μοιάζει πραγματικά πολύ μεγάλος, αλλά όταν μπαίνεις μέσα, είναι στ'αλήθεια εντυπωσιακό! Καφέ και φαγητό εκεί λοιπόν, με φαγητό στο GBK, όπου δοκίμασα ένα απο τα πεντανόστιμα burger τους σε ένα μαγαζί με ιδιαίτερη διακόσμηση, αφιερωμένη στην μουσική και με εξώφυλλα δίσκων στους τοίχους!
To O2 και η Canary Wharf στο βάθος

Τέλος πρώτης μέρας και η δεύτερη μου δίνει την ευκαιρία να δω την περιοχή με το φως της μέρας. Και ναι, έχει ήλιο στο Λονδίνο, όχι δεν είναι πάντα συννεφιασμένο και καταθλιπτικό. Κι όσοι λέτε για το πόσο βρέχει και πόσο συννεφιασμένο είναι, έχετε μείνει για καιρό στα Γιάννενα; θα καταλάβετε τι εννοώ... Η περιοχή είναι πανέμορφη, με πολύ ιδιαίτερα κτίρια, όπως το Gatehouse και το καταπληκτικό κτίριο της Βιβλιοθήκης. Πραγματικά τα χάζευα για ώρα! Εκτός απο χάζεμα όμως, η δεύτερη μέρα είχε και επίσκεψη στην National Gallery για να δούμε την μόνιμη συλλογή (αλλά περισσότερο για να δω αυτό το έργο φυσικά απο κοντά). Σταματάμε στον σταθμό Charing Cross, περνάμε δίπλα απο την εκκλησία του St Martin in-the-fields και το μνημείο στον Wilde και φτάνουμε δίπλα στην National Gallery, ένα αρκετά μεγάλο κτίριο, εντυπωσιακό αρχιτεκτονικά με μια μεγαλη πλατεία μπροστά του, την Trafalgar square και πολύ κόσμο να κυκλοφορεί και να φωτογραφίζεται εκεί. Φυσικά, η εμπειρία του να βλέπεις απο κοντά έργα τέχνης απο τον Van Gogh, Rembrandt, Matisse, Leonardo, Turner και απο πολλούς άλλους είναι απλά απερίγραπτη. Απλά ας πω οτι νιώθω περήφανος που είδα απο κοντά κάτι τέτοιο, κάτι τόσο μοναδικό.
Η συνέχεια έχει φαγητό, στο αγαπημένο μου Soho. Πέρυσι δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω ιδιαίτερες κουζίνες αλλά φέτος πήγα αποφασισμένος! Η πρόταση φίλων ήταν να πάμε σε ινδικό, συγκεκριμένα στο Masala Zone, ένα ιδανικό μαγαζί για εισαγωγή στην ινδική κουζίνα χωρίς "ατυχήματα". Πολύ όμορφη, ζεστή ατμόσφαιρα στο μαγαζί αλλά παίρνοντας τον κατάλογο ψιλοχάθηκα. Οι έμπειροι φίλοι μας με "ξενάγησαν" στον κατάλογο πιάτων και την ορολογία και η παραγγελία μου τελικά ήταν κάτι σαν "ποικιλία", το οποίο λέγεται "Grand Thali", το οποίο έχει ως βάση κάποιο πιάτο με κρέας και διάφορες σάλτσες και συνοδευτικά και φυσικά με αρκετό nan bread. Μέχρι τώρα όλα αυτά τα είχα δει σε εκπομπές του Gordon Ramsey, αλλά τώρα πια τα δοκίμαζα και ήταν πεντανόστιμα! Υπέροχες και πολλές γεύσεις, μια ποικιλία γεύσεων στο στόμα απο το γλυκό μέχρι το αλμυρό και διάφορες υφές. Το πιάτο μου ήταν ελάχιστα καυτερό αλλά έτσι κι αλλιώς είχα πάρει για ποτό ένα ρόφημα με γιαούρτι και mango, το οποίο ήταν και το τέλειο φάρμακο για τα καυτερά!
Μέσα στην Dial Arch
Η επόμενη μέρα είχε ακόμα καλύτερη γνωριμία με το Woolwich. Πρωινό σε μια απλά φανταστική pub, την Dial Arch, με τέλεια διακόσμηση, τζάκι, ξύλινα, vintage και δεν συμμαζεύεται, ένας συνδυασμός που με έκανε να χαζεύω το μαγαζί για ώρα πριν παραγγείλω κάτι για πρωινό. Αλήθεια, γιατί στην Ελλάδα δεν έχουμε μαγαζιά που να σερβίρουν πρωινό ή brunch; τι γαμάτη θα ήταν μια Κυριακή με πρωινό κι εφημερίδες σ'ένα τέτοιο μαγαζί! 
Woolwich Gatehouse
 Για να πάμε στην High Street, την κεντρική οδό της περιοχής (όχι, δεν λέγεται "High" η οδός αλλά έτσι λένε τις κεντρικές οδούς σε κάθε περιοχή), περάσαμε και απο το πανέμορφο Woolwich Gatehouse, στο οποίο και θέλω να επανέλθω για καλύτερες φωτογραφίες ωστόσο. 
Woolwich Public Library
Για βόλτα στην περιοχή μετά, είδα και το καταπληκτικό κτίριο της Woolwich Public Library, της Βιβλιοθήκης της περιοχής και την χάζευα κι αυτή για ώρα φυσικά. 
Γυρνώντας στο Woolwich Arsenal, είχε κάποια απίστευτα κτίριο όπως το Artillery Museum και άλλα πολλά, όπως αυτό που φωτογράφισα αλλά δεν συγκράτησα ποιο είναι. Θα το μάθω όμως. Και τέλος, όπως βλέπετε κάτω είναι τα σπίτι στην περιοχή εκεί. Ναι, μου αρέσουν ΠΑΡΑ πολύ!


Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

London baby: the sequel! (1)

Η χριστουγεννιάτικα στολισμένη Trafalgar Square

Φυσικά και δεν υπήρχε περίπτωση να μην ξαναπάω Λονδίνο! Η περυσινή εμπειρία δεν ήταν αρκετή και γι'αυτό και αποφάσισα να πάω και φέτος, αυτή τη φορά για να δω πως είναι τα Χριστούγεννα μιας και είχα εμπειρία απο Πρωτοχρονιά. Και τώρα, έχοντας περάσει και τις δυο γιορτές εκεί, νομίζω προτιμώ να περάσω εκεί Πρωτοχρονιά. Έτσι λοιπόν, πέρυσι είχαμε τέσσερα ποστ για το Λονδίνο (1, 2, 3, 4) κι ένα τραγικά κακό κλείσιμο. Αλλά φέτος, μιλάμε για περισσότερες μέρες αλλά ΚΑΙ φωτογραφίες!
Φέτος λοιπόν δεν θα άφηνα τίποτα να μου χαλάσει τα σχέδια. Δεν θα έλεγα οτι πήζω στο στρατό αλλά όσο να'ναι, δεν είναι και ο,τι καλύτερο είχα να κάνω αυτούς τους μήνες. Οπότε, αφού έκανα τα απαραίτητα χαρτιά για να ζητήσω την κατάλληλη άδεια απο το ΓΕΣ για ταξίδι στο εξωτερικό, ήμουν έτοιμος για ταξίδι! Έχοντας ήδη σπίτι για να με φιλοξενήσει, το μόνο που ήθελα ήταν αεροπορικά εισιτήρια και σ'αυτό βοήθησε πολύ το internet. Ας είναι καλά η easyjet (οχι, δεν έχω πρόβλημα να "διαφημίζω" κάτι όταν με εξυπηρετεί όπως πρέπει) στην οποία βρήκα τα φθηνότερα εισιτήρια και φυσικά ας είναι καλά τα ταξιδιωτικά γραφεία που επιβεβαίωσαν την πίστη μου πως δεν έχουν όλες ή, έστω, τις καλύτερες τιμές για ταξίδια. Εισιτήριο για Gatwick λοιπόν με easyjet απο Θεσσαλονίκη! Προφανώς ήταν πιο εύκολο να κλείσω τα εισιτήρια απο το να κάνω υπομονή για να έρθει η μέρα της πτήσης για επτά μέρες στο Χριστουγεννιάτικο Λονδίνο! Όσο περνούσαν οι μέρες, έκανα το χειρότερο που μπορούσα μάλλον: έβλεπα ειδήσεις σε ελληνικά κανάλια. Τα οποία πάνω κάτω μας έλεγαν πως ο Αρμαγεδών είχε ήδη ξεκινήσει απο την Αγγλία και η Νεα Εποχή των Παγετώνων είχε αρχίσει να καταπίνει την Γηραιά Αλβιώνα, με αποτέλεσμα τα αεροδρόμια να είναι κλειστά και οι ορδές των ταξιδιωτών περνούσαν μεγάλη ταλαιπωρία. Οι πηγές μου στο Λονδίνο βέβαια κάθε φορά με ακούγανε έκπληκτοι: ναι, χιόνιζε, ναι το Heathrow είχε κλείσει αλλα δεδομένου πως τα υπόλοιπα τέσσερα αεροδρόμια του Λονδίνου ήταν ανοιχτά και ο κόσμος δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα, απορούσαν με την φρίκη που μετέδιδαν τα ελληνικά κανάλια. Πόσο αγαπώ την ελληνική τηλεόραση!

Ήρθανε με το καλό οι μέρες λοιπόν, λεωφορείο για Θεσσαλονίκη καθώς ο καλός μας και υπερσύγχρονος ΟΣΕ απεργούσε κι απο τα ΚΤΕΛ αστικό για Αεροδρόμιο "Μακεδονία", κάτι που δεν ήξερα οτι δεν υπάρχει, μια πληροφορία που ήρθε απο το Twitter (πολύ internet παίχτηκε σ'αυτό το ταξίδι!). Όλα καλά στο αεροδρόμιο, είχα χρόνο για βόλτα, απόρησα για το ποιος αγοράζει πια μηχανή για να κουρεύει τις τρίχες της μύτης του απο το Duty Free και αν υπάρχει Toblerone σε ΚΑΘΕ αεροδρόμιο (ποτέ δεν μου άρεσε, είναι δυνατόν; τρίγωνη σοκολάτα;). Ήρθε και η ώρα της επιβίβασης, πολύ μου άρεσε το πορτοκαλί της εταιρείας, θέση συγκεκριμένη δεν είχα, οπότε πήρα την πρώτη θέση αριστερά στο παράθυρο για να βλέπω και για να φωτογραφίζω (εννοείται). 
Υπέροχη πτήση, καλή θέση, δεν είχα κανέναν δίπλα μου αλλά κυρίως άλλος ήταν ο λόγος: η easyjet διαθέτει καφέ και άλλα προϊόντα Starbucks κατά την πτήση! WOW!!! Εννοείται πως δεν έχασα την ευκαιρία, δοκίμασα και την νέα πατέντα των Starbucks, τον via Starbucks καφέ, στιγμιαίος γαλλικός καφές ουσιαστικά ο οποίος έχει υπέροχη γεύση (και είναι πολύ χρήσιμος αν νυστάζεις). Τρεις ώρες μετά την απογείωση είχαμε μια βελούδινη προσγείωση στο Gatwick. Και φέτος τα ίδια με πέρυσι: σύννεφα, σύννεφα, σύννεφα και ξαφνικά το έδαφος! Να, δείτε και το βίντεο κάτω. 
Επιτέλους στην Αγγλία λοιπόν, woohoo! Κωλόκρυο βέβαια, πολύς κόσμος αλλά δεν με πειράζει καθόλου! Έχω ήδη ψάξει τον χάρτη του αεροδρομίου, ξέρω που βγάζω εισιτήριο για να πάω εκεί που θέλω και λίγη ώρα μετά, περιμένω το τραίνο για London Bridge απ'όπου θα αλλάξω για την τελική μου στάση.
Δεν έχω λόγια για το σύστημα μαζικής μεταφοράς στο Λονδίνο: έχεις πάρα πολλούς τρόπους να μετακινηθείς, απο underground και overground, μέχρι λεωφορεία, τραμ, ταξί και ποταμόπλοια (clippers). Και μην ξεχνάμε την πολύ εξυπηρετική δομή των σταθμών: με πίνακες με live ενημέρωση για τα δρομολόγια, χάρτες, φυλλάδια κι εξυπηρετικό προσωπικό να βοηθήσει ακόμα και τον πιο άσχετο. Φυσικά υπάρχει και live update σε apps για το κινητό ώστε ποτέ να μην πιάνεσαι αδιάβαστος. Κι όλα αυτά, μαζεμένα σε ένα site, το tfl, απ'όπου μπορείς να δεις/μάθεις/κατεβάσεις τα πάντα για την μετακίνηση σου στο Λονδίνο!

 
 προσπαθήστε να αγνοήστε το παιδί που κλαίει απο πίσω, απολαύστε την προσγείωση μόνο


ακολουθούν κι άλλα ποστς, για φαγητό, τέχνη, καφέ, κρύο, φωτογραφία και πολλά άλλα!