Την υγεία μας να'χουμε

Ο,τι και να λέμε, σαν την υγεία δεν έχει. Δεν υπάρχει ρε παιδί μου. Επίσης, σαν τα ελληνικά νοσοκομεία δεν έχει, τέτοιο χάλι δλδ δεν υπάρχει, επίσης. Συμπέρασμα; Μην ανακατέψετε υγεία με ελληνικά δημόσια νοσοκομεία, τουλάχιστον τα παλιά νοσοκομεία, όχι των τελευταίων είκοσι χρόνων, μην είμαι κι άδικος. Τα ελληνικά νοσοκομεία είναι το καλύτερο επιχείρημα για να προσπαθήσεις να διατηρήσεις την υγεία σου, χωρίς πλάκα τώρα. Τις τελευταίες μέρες τα έζησα τα νοσοκομεία, μέρα και νύχτα. Κι όχι φλώρικα πράγματα, καρδιολογική εντατική παρακαλώ! Ζόρικα πράγματα, ζόρικες στιγμές, ζόρικες εικόνες. Ειδικά αν έχει να κάνει με έναν πολύ αγαπημένο σου άνθρωπο και πρέπει να δείξεις πως δεν σοκάρεσαι. Εντάξει, μαλακίες λέω, εδώ ο άλλος υποφέρει κι εγώ έχω την υγειά μου και παραπονιέμαι για το πως το βλέπω; Έλεος δλδ. Απ'ολα όσα είδα, ένα κυρίως με έκανε σχεδόν να βλέπω εφιάλτες: οι ασθενείς στην εντατική είναι σε απόλυτη απομόνωση, δεν δέχονται επισκέπτες παρά μόνο μισή ώρα κάθε μέρα! Την υπόλοιπη μέρα είναι μόνος του ο κάθε ασθενής, χωρισμένος από τον διπλανό του, χωρίς να επιτρέπεται ένα ραδιόφωνο, ένα βιβλίο ή έστω μια τηλεόραση, τίποτα! Σκεφτείτε λοιπόν πως είναι να υποφέρετε από ένα σοβαρό θέμα υγείας, να είστε στην εντατική και να μην μπορείτε να κάνετε τίποτα παρά να κοιτάτε το ταβάνι ή από ένα παράθυρο αν είστε τυχεροί και να περιμένετε την μισή ώρα που θα δεχτείτε επισκέψεις! Εφιάλτης, ειδικά αν μιλάμε για τα συγκεκριμένα δωμάτια. Τέσπα.
Για να αλλάξουμε διάθεση, ένα νέο που πολύ το χάρηκα, μόνο και μόνο λόγω της αναστάτωσης που θα φέρει σε φαν του είδους: το άλογο του Λούκυ Λουκ, είναι αρσενικό στην πραγματικότητα κι ουχί θηλυκό! Έτσι, αντί για Ντόλυ, λέγεται Ντόλης κανονικά! Μου φέρνει στο μυαλό τους άθλιους υποτιτλισμούς πολλών σειρών, λολ!
Αυτές τις μέρες πήγα σε ένα fair, μια έκθεση πανεπιστημίων από όλο τον κόσμο, όπου παρουσιάζανε τα προγράμματα τους και τις ευκαιρίες για σπουδές. Ήταν πραγματικά ενδιαφέρον και με μεγάλη προέλευση. Ένα από τα πιο χρήσιμα στοιχεία τους ήταν η αξιολόγηση των υπηρεσιών τους, με πιο χρήσιμο τον πίνακα αξιολόγησης των Times που βγαίνει κάθε χρόνο κι αξιολογεί τα πανεπιστήμια πολλών χωρών όσον αφορά την έρευνα, τις εγκαταστάσεις κ.α. Μετά διάβασα αυτό το άρθρο και θυμήθηκα την σχολή μου κι ένα περιστατικό εκεί: όταν ξεκίνησε η αξιολόγηση στο τμήμα μας, ξεκινήσανε και οι αντιδράσεις. Δίπλα στις αίθουσες και τα εργαστήρια ήταν τεράστια πανό που γράφανε πως η αξιολόγηση είναι ρουφιανιά και πως κάθε συμπλήρωση είναι ένα καρφί στο φέρετρο της δημόσιας παιδείας και πως πρέπει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γλιτώσουμε από το κακό που μας βρήκε, την αξιολόγηση! Όσο θα συνεχίζουμε να αλλάζουμε τις έννοιες, να τις διαστρεβλώνουμε όσο και όπως μας βολεύουνε και να γεμίζουμε με φόβο αυτούς που υποτίθεται πως θέλουμε να βοηθήσουμε, δεν θα δούμε αποτέλεσμα.
Κατα την παραλαβή υπουργείων και λοιπών άλλων υπηρεσιών στην Ελλάδα μαθαίνουμε διάφορα τραγελαφικά και κουτσομπολιά. Με την εγκατάσταση των νέων "ενοίκων", μαθαίνουμε πολλά, αλλά τίποτα σχετικά με τον διάκοσμο των κτιρίων. Με την εγκατάσταση του ζεύγους Obama στον Λευκό Οίκο, η συζήτηση για την αλλαγή των πινάκων ήταν μεγάλη και ουσιαστική. Οι νέοι πίνακες παρουσιάστηκαν, παρουσιάστηκε το σκεπτικό πίσω από την επιλογή τους και φυσικά, οι καλλιτέχνες που τα φιλοτεχνήσανε. Μια τέτοια συζήτηση είναι υπέροχο και μόνο που γίνεται, σε εμπνέει διαφορετικά αυτός ο ηγέτης. Ακόμα κι αν είναι επικοινωνιακό κόλπο, είναι πετυχημένο! Να δω πότε θα γίνει μια παρόμοια κίνηση και συζήτηση στην Ελλάδα!
Ζηλεύω την Θεσσαλονίκη και τους κατοίκους της. Η πολιτιστική συγκυρία, παρόλα τα παράπονα και τις γκρίνιες είναι πραγματικά υπέροχη και δίνει και θα συνεχίσει να δίνει αποτελέσματα, όλο και μεγαλύτερα και καλύτερα.
Οι καιροί αλλάζουν, το ίδιο και οι μέθοδοι προώθησης ταινιών. Και πέρα από το ότι "το μέσο είναι το μήνυμα", καμιά φορά η διαφήμιση είναι από τα κυριότερα, αν όχι το κυριότερο στοιχείο της ταινίας που ετοιμάζεται να προβληθεί!
Πόσο θα γούσταρα να συμμετέχω σε μια βόλτα με ζόμπι σαν αυτή! Και πόσο θα γούσταρα να γινότανε στην Ελλάδα, σε οποιαδήποτε πόλη! Σκεφτείτε μόνο την ταραχή διάφορων σεμνότυφων, την απορία και τα σταυροκοπήματα των περαστικών και των μεγαλύτερων σε ηλικία! Ειλικρινά, θα άξιζε και μόνο για τις αντιδράσεις! Σοβαρά τώρα, θα ήταν πολύ ενδιαφέρον, για συμμετέχοντες και καλλιτέχνες που θα βοηθούσανε/καταγράφανε το γεγονός!
Θεραπεία μέσω τέχνης, κάτι που λίγοι το ξέρουνε, λίγοι το παραδέχονται, λίγοι το αποδέχονται. Ωστόσο, λίγοι είναι κι αυτοί που καταλαβαίνουνε πως όταν ακούς μουσική για να φτιάξει η διάθεση σου ή όταν ζωγραφίζεις/μουτζουρώνεις για να ξεχαστείς, κάνεις αυτό ακριβώς, μια πρωτόγονη μορφή ψυχοθεραπείας μέσω τέχνης! Φυσικά, μπορεί να εφαρμοστεί και σε βαρύτερες περιπτώσεις και μάλιστα με ιδιαίτερα θετικά αποτελέσματα. Κι ένα tip σχετικό: ασθενείς με χαμηλή αυτοπεποίθηση συνηθίζουν να ζωγραφίζουν με παστέλ. Γιατί; επειδή το παστέλ το πιάνεις άμεσα με το χέρι και σου δίνει απόλυτο έλεγχο στο χρώμα και την δημιουργία! Try this at home!
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα άρθρα που έχω διαβάσει ποτέ: τα απαγορευμένα βίντεοκλιπ στην ιστορία της μουσικής, με αφορμή την νέα δισκογραφική δουλειά των Rammstein και το προκλητικό και πολύ ενδιαφέρον (και με πολύ πλάκα!) σκεπτικό της παρουσίασης της!
Καλή εβδομάδα εύχομαι σε όλους!

Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες

Περίεργη εβδομάδα αυτή που μας πέρασε, πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλά ευχάριστα, μερικά δυσάρεστα, τρέξιμο για δουλειές, ο ύπνος λιγοστεύει όλο και λιγότερο, το τσάι φεύγει με το λίτρο πλέον (δεν αστειεύομαι, κοντά 1 λίτρο τσάι την ημέρα, να'ουμ'...) αλλά ευτυχώς κάνω πράγματα που πραγματικά μου αρέσουν, δημιουργικά και πραγματικά απολαυστικά. Όλοι μας πιστεύω πως όταν ξαπλώνουμε να κοιμηθούμε το βράδυ σκεφτόμαστε την μέρα που πέρασε και αυτήν που θα έρθει. Όσο κουρασμένος κι αν είμαι, όσο γεμάτη κι αν είναι η επόμενη μέρα, πραγματικά χαίρομαι γι'αυτά που κάνω, όσο διαφορετικά κι αν είναι απ'αυτά που διδάχθηκα ή που περίμενα. Αν και στον χώρο του πολιτισμού στην Ελλάδα η κουβέντα πάει μακριά, πόσο μάλλον στην Λάρισα, μια πόλη με μια νοοτροπία που της αξίζει πολλές φορές αλλά και με πολύ κόσμο που μπορεί να βοηθήσει την κατάστη.
Η συζήτηση για τον πολιτισμό και τον τουρισμό (Zlatko, ΥΠΠΟΤΟΥ είναι καλύτερο;) συνεχίστηκε αυτή την Κυριακή και χαίρομαι. Χάρηκα που επιτέλους επίσης αναφερθήκανε και ονόματα και θεσμοί, όπως το Νέο Μουσείο και τα Φεστιβάλ. Χαίρομαι που αναφέρθηκε ο δημοσιογράφος και στο θέμα του "ελληνικού DNA" και την σχέση του θέματος με τον πολιτισμό. Μ'αρέσει η ανάλυση του, δεν συμφωνώ απόλυτα με τα πορίσματα αλλά συμφωνώ με τον χειρισμό του. Και φυσικά, λατρεύω την τελευταία φράση η οποία και κλείνει μέσα της όλο το νόημα των δύο άρθων: " Οχι ότι και οι τουρίστες δεν είναι πελατεία μας!"
Κι μιας και η συζήτηση για τον πολιτισμό στην Ελλάδα, μ'αρέσει που γίνεται κουβέντα για τον ελληνικό κινηματογράφο και τις νέες παραγωγές! Μ'αρέσει που επιτέλους ρε γαμώτο υπάρχει υλικό, υπάρχουν ταινίες για να σχολιάσουμε, να συζητήσουμε, να θάψουμε, να κάνουμε τις συγκρίσεις και τους διαχωρισμούς μας, να δούμε τι γίνεται. Δεν τις μπορώ με τίποτα τις ελληνικές ταινίες που θέλουνε απλώς να εξαργυρώσουν την τηλεοπτική επιτυχία των αστέρων ή που απλά προβάλουν το σεξ φτηνά, πρόστυχα και με ελληναράδικη νοοτροπία. Περιμένω να δω το Στρέλλα για να δω αν επιτέλους θα γίνει μια σοβαρή ταινία σχετικά με την ομοφυλοφιλία και τους τραβεστί. Το θέμα είναι μεγάλο και προσωπικά με ενοχλεί που δεν ασχολείται περισσότερο ο καλλιτεχνικός κόσμος στην Ελλάδα. Οι κραγμένες, τα καχέκτυπα και οι υπερβολές σε λίγες σειρές και θεατρικά δεν είναι καν άξια λόγου.
Ένα θέμα που τον τελευταίο καιρό με απασχολεί και το διαβάζει συχνά και με ενοχλούν οι εκφράσεις που χρησιμοποιούν οι δημοσιογράφοι είναι το θέμα της επανάστασης των καμπύλων, το πως οι γυναίκες με καμπύλες "αντεπιτίθενται" στον χώρο της μόδας και του θεάματος. Αυτό που με ενοχλεί, είναι ο χαρακτηρισμός "αληθινές γυναίκες" όταν αναφέρονται σε γυναίκες με καμπύλες και παραπάνω κιλά (το θέμα είχε θίξει κάποτε και η μετέπειτα Ugly Betty, America Ferrera). Δεν το καταλαβαίνω, οι υπόλοιπες τι είναι, πλαστικές, ψεύτικες; δεν μπορούμε να κάνουμε συζήτηση με δύο άκρα, με τις ανορεξικές από την μία και τις στρουμπουλές από την άλλη, όσο κι αν μας συμφέρει! Εντάξει, κι εγώ υπέρβαρος είμαι, θα με συνέφερε να βγάλω τους αδύνατους και με καλύτερα σώματα άρρωστους ή ανώμαλους ή αντιερωτικούς. Αλλά ξέρω και ξέρουμε πολλοί πως δεν είναι έτσι, καλώς ή κακώς. Και στο κάτω κάτω δεν καταλαβαίνω και το άλλο: για ποιον λόγο πρέπει αυτή η και-καλά επανάσταση να αφορά μόνο τις γυναίκες; μόνο οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να πούνε πως δεν είναι μόνο οι ανορεξικές ωραίες; για τους άντρες δεν πειράζει, δεν είναι θέμα υγιούς εικόνας; και μην ακούσω το γνωστό επιχείρημα για τα μοντέλα: τα περιοδικά μόδας που πολλές φορές έχουν όντως ανορεξικά μοντέλα δεν τα στηρίζουν οικονομικά οι άντρες, οι γυναίκες τα στηρίζουν. Ουφ!
Μου άρεσε πολύ η ιδέα για φωτογραφίες διασήμων ώστε να φαίνεται η καφρίλα τους και η "άλλη πλευρά" του κόσμου που (νομίζουν οτι) ζουν.
Η Πινακοθήκη μας στην Λάρισα έχει αρκετές εκθέσεις, καλά ξεκινήσαμε, μία έκθεση του Λυγερού στο καφέ και μία της Ελένης Παυλοπούλου στο αίθριο, επιβάλεται να πάω σύντομα.
Θέλω τρελά να πάω στην έκθεση του Tim Burton στο MoMa, τέλος!
Τρόμαξα αρκετά με τις εικόνες σ'αυτήν την φωτογραφική δουλειά. Ποτέ δεν περίμενα να είναι τόσο τρομακτική μια δουλειά με παιδιά, σοβαρά τώρα...
Την δουλειά του Γιάννη Κόντου την ξέρει πολύς κόσμος ακόμα κι αν δεν την συνειδητοποιεί. Την βλέπει σε εξώφυλλα εφημερίδων και όχι μόνο, σε περιοδικά, παντού. Πρόκειται για έναν από τους πιο πολυβραβευμένους έλληνες φωτοδημοσιογράφους διεθνώς. Αλλά αυτή η δουλειά του είναι αρκετά διαφορετική από τις προηγούμενες και πραγματικά ενδιαφέρουσα. Ναι, έχει γυμνό, δεν έγινε τίποτα, εφημερίδα διαβάζεις και ένα γυμνό το βλέπεις. Για να μην πούμε τι γίνεται άμα δεις καμιά ταινία σαν τον Αντίχριστο του Τρίερ (μια παρουσίαση της έκανα εδώ)!
Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για την διατροφή και τι λέει αυτή για εμάς διάβασα εδώ. Είναι μεγάααλη συζήτηση και θέλει τραπέζι, καλό κρασί και ένα καλό φαγοπότι πρώτα για να συζητηθεί.
Κατα τ'άλλα, αυτή την εβδομάδα και ειδικά τις τελευταίες μέρες τρέχω και για το Artfools Video Festival, ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους που οργανώνουμε με το Artfools στην Λάρισα για τον Μάρτιο. Είναι το 2ο, το 1ο έγινε φέτος και για το επόμενο θέλουμε τα καλύτερα. Μου κάνανε την τιμή να μου ζητήσουν να είμαι ένας εκ των δυο καλλιτεχνικών διευθυντών (κάτσε καλά δλδ) και αυτές τις μέρες σχεδιάζουμε το site με την βοήθεια δύο πολύ ταλαντούχων παιδιών. Ένα προσχέδιο του μπορείτε να δείτε εδώ, σύντομα θα αλλάξει απλά διεύθυνση, το στήσιμο είναι αυτό και θα εμπλουτίζεται. Αν γυρίζετε ταινίες μικρού μήκους, σας περιμένουμε τον Μάρτιο στην Λάρισα!
Αυτά για τώρα, έκανα και μια ανακαίνιση στο blog, σύντομα θα μπούνε κι άλλα. Καλή εβδομάδα και να είστε χαμογελαστοί!

Αλλαγή πορείας. Ναι, πάλι!

Πριν από αυτό το ποστ έγραψα ένα άλλο. Το έγραφα επί μια ώρα σχεδόν, σταμάτησα από την φόρτιση για λίγο, συνέχισα, του έβαλα λινκς μπόλικα, το στόλισα, το διόρθωσα, έβαλα και τους τόνους όλους να μην μου κάνουν παρατηρήσεις και ήρθε η μεγάλη ώρα να βάλω την φωτογραφία στο επάνω μέρος. Με το πάτημα του κουμπιού, το σύμπαν διαλύθηκε, ο browser κόλλησε, το κείμενο χάθηκε οριστικά και το μήνυμα ελήφθη: αυτό που θέλεις να γράψεις δεν σημαίνει πως κάποιοι θέλουν να το διαβάσουν, άρα να σου αρκεί που το έγραψες κι ας μην το είδε κανείς άλλος! Οπότε πάμε γι'άλλα ποστς.
Το blogging, με τον τρόπο που το έκανα μέχρι τώρα τουλάχιστον, το βαρέθηκα. Άρα από εδώ και πέρα αλλάζει ύφος το blog τουτο, μπορεί να αλλάξει και η εμφάνιση (πάλι). Πλέον, θα έχει πράγματα που διάβασα σε εφημερίδες και περιοδικά, ειδικά και μη, και μου προκαλέσανε μερικές σκέψεις, ακόμα και μικρές. Οπότε θα γεμίσουμε λινκς και σκέψεις. Χάος!
Μια ωραία σκέψη σχετικά με την σχέση Πολιτισμού και Τουρισμού μετά την ένωση τους σε ένα υπουργείο με την νέα κυβέρνηση, υπάρχει εδώ. Ωραίος συλλογισμός, ωραία πορεία σκέψης, μ'αρέσει που μιλάει για την οικονομική πλευρά κι εκμετάλευση του πολιτισμού στην Ελλάδα και που τα συνδέει όλα με την πολιτική βούληση απέναντι σ'αυτό το τόσο μεγάλο κεφάλαιο που λέγεται Πολιτισμός!
Ένας πολύ ενδιαφέρον προβληματισμός σχετικά με τα βιβλία και την εξέλιξη τους (;) σε βιβλιοθήκες τσέπης διάβασα στην ελληνική έκδοση της Le Monde αλλά και στην ελληνική έκδοση των New York Times. Γενικά έχει φουντώσει το θέμα με την σχέση εικόνας και λέξης, (ας μην ξεχνάμε και το video-εξώφυλλο του Esquire πριν καιρό, ένα ενδιαφέρον project και αποτέλεσμα) αν και πιστεύω πως μεγαλύτερο κέρδος έχουμε με την συζήτηση και όσα λέμε γι'αυτο το θέμα, παρά αν καταλήξουμε κάπου. Όπως είπε και ο Θεοδωράκης, σε μια πολύ ωραία συνέντευξη στον ΑΝεμο, ο έντυπος Τύπος θα επιβιώσει: "Άλλωστε με το ίντερνετ δεν μπορείς να κυνηγήσεις μια μύγα. Άρα χρειάζεσαι μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό. Τα έντυπα λοιπόν θα υπάρχουν όσο υπάρχουν μύγες. Μπορεί να μειώνεται η επιρροή τους αλλά δε θα νικηθούν ποτέ"!
Γενικά διέκρινα κι έναν προβληματισμός πάντως με το Νέο Μουσείο Ακρόπολης αυτές τις μέρες, όχι τόσο με την λειτουργία του (μια χαρά πάει), όσο με τον γύρω χώρο, το καθεστώς και τα προβλήματα που δημιουργούνται. Θέλω τρελά να πάω στο Μουσείο, για χίλιους δυο λόγους, ιστορικούς, τουριστικούς, μουσειολογικούς, φωτογραφικούς και άλλους πολλούς. Δεν είναι κρίμα να μην το προσέχουμε το Μουσείο; κι όχι μόνο αυτό, όλα τα μουσεία. Δεν υπάρχει πιο άσχημο θέαμα από το παραμελημένο μουσείο, είτε μέσα το παραμελήσανε είτε έξω.
Ένα άρθρο με αφορμή μια βιβλιοθήκη του ΙΚΕΑ (btw, σε λίγες μέρες ανοίγει ΙΚΕΑ εδώ στην Λάρισα! ΟΟΟΟΟΟΛΕ!!!) από το BBC, σχετικά με το γιατί δείχνουμε τα βιβλία μας, γιατί έχουν γίνει μέρος της παρουσίασης του σπιτιού μας και δεν τα αποθηκεύουμε. Όλοι οι καμμένοι bookcrossers το έχουμε σκεφτεί το θέμα και σε πολλούς θα αρέσει και το άρθρο.
Αυτές τις βραδιές, είδα και δύο απο τα καλύτερα, θετικότερα, πιο γεμάτα-από-θετική-ενέργεια, πιο γαμάτα projects που έχω δει στην ζωή μου όλη. Το Kickstarter (κάποιοι άνθρωποι προτείνουν ένα project που κάνουν και ζητούν χρηματοδότηση από τον κόσμο) και το Feed your soul (που καλλιτέχνες προσφέρουν prints έργων τους σε συγκεκριμένες διαστάσεις). Φανταστικά και τα δύο, θέλω να συμμετέχω και στα δύο. Και θα το κάνω!
Κατα τ'άλλα, κάνω χίλια μύρια πράγματα, είδα την έκθεση Face to Faces στο ΜΦΘ, θέλω να δω τον Miro στο Τελλόγλειο, τον Warhol δίπλα με τις αγιογραφίες στο Βυζαντινό, ετοιμάζομαι για το πρώτο στην ζωή μου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, έγινα νονός, φωτογραφικά περνάω την καλύτερη και πιο αμφιλεγόμενη περίοδο (πράγμα μάλλον καλό), πουλάω τον φωτογραφικό μου εξοπλισμό(τα βρίσκουμε για την τιμή) για ανανέωση και κάνω ραδιοφωνικές εκπομπές κάθε Δευτέρα-Τετάρτη-Παρασκευή, στις 12 το βράδυ με 2, με jazz, soul, μπαλάντες και άλλα χαλαρωτικά και smooth που μου τα έμαθε και μου τα έδωσε η Saigon (ήταν από τα πρώτα που πράγματα που μου έδωσε ποτέ) και την ευχαριστώ όσο δεν ξέρει. Saigon, δυστυχώς δεν προλάβαμε να πάμε για καφέ εκεί που θέλαμε, αλλά στο υποσχέθηκα και θα πάμε κάποτε, θα δεις...