Πέμπτη 30 Απριλίου 2009

Αμίνα

Μετά απο πολύ καιρό απουσίας και blogoσυγγραφής, είπα να επανέλθω. Γίνανε τόσα τους τελευταίους μήνες που σίγουρα μερικά τα ξεχνάω, όσο απολαυστικά κι αν ήταν. Κανονικά ήταν να γράψω για τα πεπραγμένα του 4ου Συνεδρίου Bookcrossing που έγινε στην Λάρισα το ΠΣΚ 24-26 Απριλίου. Ωστόσο, καμιά φορά η ζωή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις που μας αλλάζουν τα σχέδια. Αυτή τη φορά η έκπληξη λέγεται Αμίνα και το ποστ είναι αφιερωμένο σ'αυτήν. 
Η Αμίνα είναι η κοπέλα στην φωτογραφία. Είναι απο την Αφρική αλλά μένει προς το παρόν στην Ελλάδα. Μιλάει άψογα ελληνικά κι έχει το πιο φωτεινό χαμόγελο που έχω δει εδώ και χρόνια. Η Αμίνα είναι καλλιτέχνις. Αληθινή όμως καλλιτέχνις, όχι σαν κάτι άλλους που είναι τρέχα γύρευε και κλάιν μάιν. Η κοπέλα είναι τον μισό καιρό άνεργη και πριν λίγες μέρες έστησε μια έκθεση στο Χατζηγιάννειο στην Λάρισα με διάφορα έργα της. Ας τα πάρουμε απο την αρχή:
Η Αμίνα πήγε σε μια καλλιτεχνική σχολή στον Βόλο, δεν έχω ιδέα πως την λένε. Εκεί λέει έμαθε κοπτική ραπτική, ζωγραφική και διάφορα άλλα καλλιτεχνικά. Η σχολή ωστόσο δεν μπορούσε να προσφέρει πολλά και ζητούσε απο τους μαθητές να φέρουν ό,τι μπορούσαν για να ζωγραφήσουν πάνω του. Μάλιστα, σε περίπτωση που οι μαθητές ήταν φτωχοί και δεν είχαν να αγοράσουν τα απαραίτητα υλικά, τους λέγανε να φέρουν ο,τι υλικό μπορούσαν να βρουν: ξύλο, μπουκάλια, πέτρες, πανιά, ό,τι τέλος πάντων μπορούσαν να βρουν σε μια βόλτα στο δρόμο. Και οι μαθητές το έκαναν. Και πήγαιναν πέτρες επειδή δεν μπορούσαν να βρουν χαρτί, μπουκάλια πεταμένα και τσίγκο αντί για καμβά τεζαρισμένο. Και στην σχολή αυτή, κάποιοι γαμάτοι άνθρωποι, κάποιοι απίστευτοι άνθρωποι, κάτι μικροί θεοί τους μάθανε να ζωγραφίζουν, να βγάζουν την δημιουργικότητα τους σε μια επιφάνεια, σε ο,τι επιφάνεια να'ναι, αρκεί να στέκεται και να στεγνώνει το χρώμα. Κι αυτοί οι άνθρωποι, οι δάσκαλοι τους, τους δείξανε τεχνικές, τους μάθανε να δημιουργούν, να χρησιμοποιούν πινέλα, σκαρπέλα, χρώματα, οτιδήποτε βρίσκανε. Τέτοια η αφοσίωση τους, τέτοια η αγάπη τους για τους μαθητές και την Τέχνη. Τέτοιους ανθρώπους τους αγαπάω, όπως κι αν τους λένε, όποιοι κι αν είναι. Τους φιλώ τα πόδια για το πάθος τους, για το μυαλό τους, για τα κομματάκια της ψυχής τους που δίνουνε σε κάθε μαθητή και τον διδάσκουν. Θα το ξαναπώ: τέτοιοι άνθρωποι είναι μικροί θεοί!
Απο τα χέρια τέτοιων μικρών θεών, που δεν πιστεύουμε καν οτι υπάρχουν βγήκε η Αμίνα. Τα έργα της στο ισόγειο τους Χατζηγιαννείου είναι σε διάφορα μεγέθη, σε χαρτί, καμβά, τσίγκο, ξύλο, ο,τι έβρισκε. Ζωγράφισε και διακόσμησε μπουκάλια, έκανε κοσμήματα, ακόμα και κάτι πέτρες που βρήκε σε μια βόλτα στην παραλία τις πήρε και τις έκανε κόσμημα. Τα έργα της είναι υπέροχα κι ας μην είναι ταλεντάρα: έχουν μια ζωντάνια πρωτοφανή, χρώματα που είναι λες και βγήκαν απο το χαμόγελο της, εικόνες που δεν τις έζησα αλλά η Αμίνα τις κουβαλάει μέσα της και τις βγάζει σε μια οποιαδήποτε επιφάνεια. Η θέληση της είναι μεγαλύτερη απο την οικονομική της δυνατότητα και γι'αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ να εξελίσσεται. 
Την έκθεση της Αμίνα δεν την ήξερα. Καμιά εφημερίδα δεν έγραψε το παραμικρό, κανείς δημοσιογράφος δεν έγραψε το παραμικρό, κανένας οργανισμός δεν έστειλε το παραμικρό πουθενά. Την ανακάλυψα αφού είχα πάει να δω μια άλλη έκθεση, όπου εκεί ο μπουφές ξεχείλιζε απο ξύδια για τους ξιπασμένους που θα πάνε για το τσάμπα φαί κι αλκοόλ. Όταν κατέβηκα και είδα την έκθεση της Αμίνα, είδα στους πίνακες δυο διαφορετικά ονόματα στις υπογραφές. Την ρώτησα αν συμμετείχε κι άλλη κοπέλα στην έκθεση και μου είπε πως όχι, μόνη της τα έκανε. Το άλλο όνομα είναι της γιαγιάς της: όταν κάνει έναν ωραίο πίνακα η Αμίνα, καμιά φορά βάζει το όνομα της γιαγιάς της απο κάτω επειδή την αγαπάει πολύ. Μετά απ'αυτό είδα έργο προς έργο την έκθεση με βουρκωμένα μάτια. Όταν έφυγα κρύφτηκα σ'ένα πάρκινγκ κι έκλαψα για αρκετή ώρα. Δεν ξέρω γιατί. Γύρισα όμως κι αγόρασα ένα κόσμημα που έφτιαξε. Για ώρα μου έλεγε πόσο ασφαλές είναι να το φοράω και πως είναι καλής ποιότητας τα υλικά. Έφυγα προσπαθώντας να μην δει τα μάτια μου και κρατώντας σφιχτά το κόσμημα είχε ήδη αποφασίσει να το κρεμάσω στην τσάντα μου, για να το έχω πάντα μαζί μου, για να ξέρω σε τι κόσμο ζω.
Το χαμόγελο της Αμίνα δεν θα το ξεχάσω ποτέ.