BABEL

To BABEL είναι ένα θεατρικό δρώμενο που οργανώθηκε από το Battersea Arts Centre στο Caledonian Park του Λονδίνου, ένα πολύ όμορφο πάρκο γνωστό για το ρολόι του, το οποίο και ενσωματώνεται στο δρώμενο. Η σχέση μου με το BABEL είναι περίεργη και ξεκινάει εδώ και καιρό, όταν μια φίλη φωτογράφος από την Ελλάδα μου το πρότεινε πριν αρχίσει να διαφημίζεται, καθώς ήξερε από γνωστούς της πόσο ενδιαφέρον και μεγάλο project θα ήταν. Στη συνέχεια, έμαθα ότι η ομάδα παραγωγής έψαχνε βοήθεια: ζητούσανε από όσους ασχολούνται με το πλέξιμο να στείλουν ένα κομμάτι 30Χ30εκ. με νήμα, σχέδιο, τεχνική και θέμα απολύτως δικιάς τους επιλογής, με αντάλλαγμα ένα εισιτήριο για το έργο. Δεν έχασα καιρό, έστειλα και την δικιά μου δημιουργία, ένα πολύχρωμο granny square και λίγο καιρό μετά, επικοινωνήσανε μαζί μου για να μου πούνε ότι είχα στην διάθεση μου ένα εισιτήριο! 

Ενθουσιασμένος λοιπόν ετοιμάστηκα να πάω στο BABEL. Η ομάδα παραγωγής χρησιμοποίησε όλο το πάρκο προκειμένου να δημιουργήσει μια μοναδική εμπειρία για τους θεατές. Έτσι, η πρόσβαση στο πάρκο γινότανε από μια είσοδο μόνο και υπήρχε συγκεκριμένη διαδρομή που έπρεπε να ακολουθήσουμε για να φτάσουμε στην κεντρική "σκηνή". Πριν μπούμε στον χώρο μας μοιράσανε μια κάρτα με οδηγίες για το πώς να βιώσουμε την όλη εμπειρία: "Slow down, Listen, Look hard, See more". Στην διαδρομή για την κεντρική "σκηνή" λοιπόν υπήρχανε διάσπαρτοι διάφοροι performers σε ένα δικό τους κόσμο: μια γυναίκα έπλεκε σε μια πολυθρόνα, άλλη σιδέρωνε, κάποιος περίμενε το ραντεβού του σε ένα τραπέζι, άλλος έπινε μπύρες μπροστά σε μια τηλεόραση, μια έκανε γιόγκα, κάποιος έπαιζε ακορντεόν κλπ. Η διαδρομή ήταν συγκεκριμένη και υπήρχαν λευκοντυμμένοι εθελοντές που σε καλωσορίζανε αλλά και άλλοι με καθημερινά ρούχα οι οποίοι μας μιλούσανε σε άλλες γλώσσες με έναν γλυκό τόνο καλωσορίσματος.

Όταν τελικά φτάσαμε στην "σκηνή", είδαμε ότι δεν υπήρχε μια κλασική σκηνή αλλά ένα σύνολο κατασκευών γύρω από το κεντρικό ρολόι του πάρκου τις οποίες και "έπρεπε" να εξερευνήσουμε, καθώς ήταν κομμάτι του έργου. Οι κατασκευές αυτές αντιπροσωπεύανε κάποιες ανθρώπινες δραστηριότητες της πρώτης κοινωνίας που σχηματίσανε οι άνθρωποι στην Βαβέλ: μία σκηνή για την μουσική, μία για το φαγητό και το ποτό, μία για την απαγγελία και το θέατρο, μία για τον χορό και μία για το πλέξιμο. Αυτή η τελευταία ήταν και το πρώτο μέρος που πήγα, εκεί υπήρχαν εθελοντές που πλέκανε και μαθαίνανε στο κοινό να πλέκει, εκεί γνώρισα την κοπέλα με την οποία συνεννοήθηκα για το εισιτήριο μου και κάθισα να πλέξω κι εγώ για λίγη ώρα (και είδα αρκετούς να με κοιτάνε περίεργα καθότι ο μόνος άντρας εκεί και να με φωτογραφίζουν, θα εμφανιστώ κάπου αυτές τις μέρες, να δεις, λολ). Το σύνολο αυτών των κατασκευών δημιούργησε μια υπέροχη ατμόσφαιρα, η μουσική ακουγότανε σε ολο το πάρκο και έβαζε τους πάντες σε μια καλή διάθεση, ο κόσμος απολάμβανε την εμπειρία και η ώρα περνούσε.

Ξαφνικά, άλλαξε ο φωτισμός, η μουσική σταμάτησε και το δρώμενο ξεκίνησε. Με κεντρικό σημείο τον πύργο του ρολογιού και την εξέδρα μπροστά του, μια διαφορετική ιστορία του Πύργου της Βαβέλ ξεκίνησε, ενώ η δράση μεταφερότανε συνέχεια στις τέσσερις γωνιές του πάρκου. Το κοινό, ανάμεσα στις εξέδρες ήταν άλλες φορές πιο κοντά στην δράση, άλλες πιο μακριά αλλά πάντα σε επαφή με την εξέλιξη, ενώ υπήρχαν και στιγμές που ηθοποιοί ήταν ανάμεσα στο πλήθος και ξαφνιάζανε τον κόσμο με την αποκάλυψη τους. Ακόμα και οι άντρες της ασφάλειας του πάρκου, που ήταν πάντα ανάμεσα μας, αποδείχτηκαν ηθοποιοί οι οποίοι συμμετείχαν με ρόλους σε όλη την επιφάνεια του πάρκου. Οι προβολές στον πύργο του ρολογιού ήταν εντυπωσιακές χωρίς να κλέβουν την παράσταση, η δράση μεταφερότανε συνέχεια από την μια εξέδρα στην άλλη και το φινάλε ήταν πολύ γλυκό και ως ιδέα και ως εκτέλεση με κάποιες χειροποίητες κατασκευές, χορό και ένα μήνυμα προς όλους σχετικά με την ομορφιά της ζωής.

Ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα, ήταν πολύ ενδιαφέρον να είμαι μέσα στην δράση, ανάμεσα στους ηθοποιούς και τα "σκηνικά". Μια πολύ ωραία ιδέα, ένα τεράστιο εγχείρημα, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όσους το πραγματοποιήσανε.